When I was nine years old, I went off to summer camp for the first time. And my mother packed me a suitcase full of books, which to me seemed like a perfectly natural thing to do. Because in my family, reading was the primary group activity. And this might sound antisocial to you, but for us it was really just a different way of being social. You have the animal warmth of your family sitting right next to you, but you are also free to go roaming around the adventureland inside your own mind. And I had this idea that camp was going to be just like this, but better.
Kun olin yhdeksänvuotias menin ensimmäistä kertaa kesäleirille. Äiti pakkasi minulle mukaan laukullisen kirjoja, eikä siinä ollut mielestäni mitään erikoista. Meidän perheemme mielestä lukeminen oli hauskinta mitä yhdessä voitiin tehdä. Tämä saattaa kuulostaa epäsosiaaliselta, mutta meille se oli vain tapa olla seurallisia. Näin voi nauttia perheen läheisyydestä ympärillään, mutta on kuitenkin vapaa seikkailemaan muissa maailmoissa omassa mielessään. Luulin, että leirillä olisi samanlaista, mutta parempaa.
(Laughter)
(Naurua)
I had a vision of 10 girls sitting in a cabin cozily reading books in their matching nightgowns.
Mielikuvissani 10 tyttöä istui kodikkaassa mökissä lukemassa kirjoja samanlaisissa yöpuvuissaan.
(Laughter)
(Naurua)
Camp was more like a keg party without any alcohol. And on the very first day, our counselor gathered us all together and she taught us a cheer that she said we would be doing every day for the rest of the summer to instill camp spirit. And it went like this: "R-O-W-D-I-E, that's the way we spell rowdie. Rowdie, rowdie, let's get rowdie."
Leiri oli enemmänkin kuin bileet ilman alkoholia. Ja heti ensimmäisenä päivänä ohjaajamme keräsi meidät yhteen opetti leirihuudon ja kertoi, että huutaisimme sen joka päivä kesän loppuun saakka leirihengen rakentamiseksi. Näin se meni: "H-U-R-I-A, näin tavataan huria. huria, huria, me ollaan huria."
(Laughter)
Yeah. So I couldn't figure out for the life of me why we were supposed to be so rowdy, or why we had to spell this word incorrectly.
Jee. En kuolemaksenikaan ymmärtänyt miksi meidän piti olla niin hurjia tai miksi sana piti tavata väärin.
(Laughter)
(Naurua)
But I recited a cheer. I recited a cheer along with everybody else. I did my best. And I just waited for the time that I could go off and read my books.
Mutta opettelin huudon. Niin kuin kaikki muutkin. Tein parhaani. Ja odotin että pääsisin lukemaan kirjojani.
But the first time that I took my book out of my suitcase, the coolest girl in the bunk came up to me and she asked me, "Why are you being so mellow?" -- mellow, of course, being the exact opposite of R-O-W-D-I-E. And then the second time I tried it, the counselor came up to me with a concerned expression on her face and she repeated the point about camp spirit and said we should all work very hard to be outgoing.
Mutta kun ensimmäisen kerran otin kirjan esiin, mökin suosituin tyttö tuli katsomaan ja kysyi: "Miksi olet tuollainen lälläri?" -- lälläri oli tietysti täysi vastakohta H-U-R-I-A:lle. Ja kun toisen kerran yritin lukea, ohjaaja tuli huolestuneena luokseni, toisti ajatuksen leirihengestä ja sanoi että kaikkien pitäisi olla seurallisia.
And so I put my books away, back in their suitcase, and I put them under my bed, and there they stayed for the rest of the summer. And I felt kind of guilty about this. I felt as if the books needed me somehow, and they were calling out to me and I was forsaking them. But I did forsake them and I didn't open that suitcase again until I was back home with my family at the end of the summer.
Joten laitoin kirjat takaisin laukkuun sängyn alle koko loppukesäksi. Tunsin syyllisyyttä. Tunsin, että kirjat tarvitsivat minua, kutsuivat minua, ja minä hylkäsin ne. Mutta minä hylkäsin ne, enkä avannut laukkua, ennen kuin olin taas kotona
Now, I tell you this story about summer camp. I could have told you 50 others just like it -- all the times that I got the message that somehow my quiet and introverted style of being was not necessarily the right way to go, that I should be trying to pass as more of an extrovert. And I always sensed deep down that this was wrong and that introverts were pretty excellent just as they were. But for years I denied this intuition, and so I became a Wall Street lawyer, of all things, instead of the writer that I had always longed to be -- partly because I needed to prove to myself that I could be bold and assertive too. And I was always going off to crowded bars when I really would have preferred to just have a nice dinner with friends. And I made these self-negating choices so reflexively, that I wasn't even aware that I was making them.
kesän jälkeen. Kerroin teille tarinan kesäleiristä. Olisin voinut kertoa niistä 50 muustakin kerrasta, kun minun annettiin ymmärtää, että hiljainen ja introvertti tyylini ei ollut oikea, että minun pitäisi yrittää suuntautua ulos päin. Salaa tunsin, että se oli väärin, ja että introverttiydessä ei ole mitään vikaa. Vuosien ajan kielsin tunteen ja minusta tuli asianajaja eikä kirjailija, kuten olin aina halunnut -- osaksi halusta todistaa itselleni että pystyisin olemaan rohkea ja täynnä itseluottamusta. Lähdin aina ruuhkaisiin baareihin, kun oikeasti olisin halunnut vain illallisen ystävien kanssa. Tein näitä itseni kieltäviä valintoja niin refleksinomaisesti, etten edes tajunnut tekeväni niitä.
Now this is what many introverts do, and it's our loss for sure, but it is also our colleagues' loss and our communities' loss. And at the risk of sounding grandiose, it is the world's loss. Because when it comes to creativity and to leadership, we need introverts doing what they do best. A third to a half of the population are introverts -- a third to a half. So that's one out of every two or three people you know. So even if you're an extrovert yourself, I'm talking about your coworkers and your spouses and your children and the person sitting next to you right now -- all of them subject to this bias that is pretty deep and real in our society. We all internalize it from a very early age without even having a language for what we're doing.
Monet muutkin introvertit tekevät samoin, ja se on meidän tappiomme mutta se on menetys myös kollegoillemme ja yhteisöillemme. Mahtipontisuuden uhallakin sanon: se on menetys maailmalle. Luovuudessa ja johtamisessa tarvitsemme introverttien parhaita ominaisuuksia. 33-50% maailman ihmisistä on introvertteja -- 33-50%. Joka toinen tai kolmas tuttavistasi. Vaikka olisit itse ekstrovertti työkaverisi, puolisosi, lapsesi, vieressäsi istuva henkilö -- he kaikki ovat tämän ennakkoluulon kohteena, joka on syvällä yhteiskunnassamme. Opimme sen jo lapsina, vaikkei meillä ole sille sanoja.
Now, to see the bias clearly, you need to understand what introversion is. It's different from being shy. Shyness is about fear of social judgment. Introversion is more about, how do you respond to stimulation, including social stimulation. So extroverts really crave large amounts of stimulation, whereas introverts feel at their most alive and their most switched-on and their most capable when they're in quieter, more low-key environments. Not all the time -- these things aren't absolute -- but a lot of the time. So the key then to maximizing our talents is for us all to put ourselves in the zone of stimulation that is right for us.
Havaitakseen tämän ennakkoluulon täytyy ymmärtää mitä introverttiys on. Se ei ole ujoutta. Ujous on arvostelun pelkoa. Introverttiys on enemmänkin miten ihminen vastaa ärsykkeisiin, sosiaaliset ärsykkeet mukaan lukien. Ekstrovertit kaipaavat paljon sosiaalisia ärsykkeitä kun taas introvertit tuntevat olevansa elossa, energisiä ja pystyviä hiljaisessa, rauhallisessa ympäristössä. Eivät aina -- mikään ei ole ehdotonta -- mutta suuren osan ajasta. Niinpä avain lahjojemme parhaaseen käyttöön on hakeutua
But now here's where the bias comes in. Our most important institutions, our schools and our workplaces, they are designed mostly for extroverts and for extroverts' need for lots of stimulation. And also we have this belief system right now that I call the new groupthink, which holds that all creativity and all productivity comes from a very oddly gregarious place.
itsellemme sopivaan ärsykeympäristöön. Tässä ennakkoluulot tulevat kuvaan. Tärkeimmät instituutiot koulut ja työpaikat on suunniteltu ekstroverteille ekstroverttien suureen ärsyketarpeeseen. Vallalla on myös ajatus, jota kutsun ryhmäajatteluksi jonka mukaan luovuus ja tuotteliaisuus syntyvät oudon kollektiivisella tavalla.
So if you picture the typical classroom nowadays: When I was going to school, we sat in rows. We sat in rows of desks like this, and we did most of our work pretty autonomously. But nowadays, your typical classroom has pods of desks -- four or five or six or seven kids all facing each other. And kids are working in countless group assignments. Even in subjects like math and creative writing, which you think would depend on solo flights of thought, kids are now expected to act as committee members. And for the kids who prefer to go off by themselves or just to work alone, those kids are seen as outliers often or, worse, as problem cases. And the vast majority of teachers reports believing that the ideal student is an extrovert as opposed to an introvert, even though introverts actually get better grades and are more knowledgeable, according to research.
Ajatelkaa tämän päivän koululuokkia: Minun kouluaikoinani istuttiin riveissä. Istuimme pulpettiriveissä ja työskentelimme aika itsenäisesti. Nykyään tyypillisessä luokkahuoneessa on pulpettiryhmiä -- neljä, viisi tai kuusi lasta vastakkain. Lapset tekevät lukemattomia ryhmätöitä. Jopa matematiikassa ja luovassa kirjoittamisessa, joiden ajattelisi perustuvan omaan ajatteluun, lasten täytyy toimia ryhmänä. Lapset, jotka mieluummin tekevät töitä itsekseen nähdään ulkopuolisina, tai pahempaa, ongelmatapauksina. Suurin osa opettajista uskoo, että hyvä oppilas on ulospäin suuntautunut ennemmin kuin sisäänpäin, vaikka introvertit tosiasiassa saavat parempia arvosanoja ja tietävät enemmän tutkimuksien mukaan.
(Laughter)
(Naurua)
Okay, same thing is true in our workplaces. Now, most of us work in open plan offices, without walls, where we are subject to the constant noise and gaze of our coworkers. And when it comes to leadership, introverts are routinely passed over for leadership positions, even though introverts tend to be very careful, much less likely to take outsize risks -- which is something we might all favor nowadays. And interesting research by Adam Grant at the Wharton School has found that introverted leaders often deliver better outcomes than extroverts do, because when they are managing proactive employees, they're much more likely to let those employees run with their ideas, whereas an extrovert can, quite unwittingly, get so excited about things that they're putting their own stamp on things, and other people's ideas might not as easily then bubble up to the surface.
Sama pätee työpaikoilla. Useimpien työpaikkana on avokonttori ilman seiniä, jossa ollaan jatkuvasti melulle ja kollegoiden katseille alttiina. Mitä tulee johtajuuteen, introvertit ohitetaan jatkuvasti johdon paikkoja jaettaessa, vaikka introvertit ovat huolellisia, vähemmän valmiita ottamaan liian isoja riskejä -- mitä nykyään voisi suosia. Adam Grantin Wharton Schoolissa tehty tutkimus osoittaa, että introvertit johtajat saavat usein aikaan parempia tuloksia kuin ekstrovertit, sillä johtaessaan proaktiivisia työntekijöitä he antavat työntekijöiden toteuttaa vapaasti ideoitaan, kun taas ekstrovertti saattaa huomaamattaan innostua niin, että haluaa sekaantua joka asiaan, eivätkä muiden ihmisten ideat
Now in fact, some of our transformative leaders in history have been introverts.
pääse yhtä helposti esille.
I'll give you some examples. Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi -- all these people described themselves as quiet and soft-spoken and even shy. And they all took the spotlight, even though every bone in their bodies was telling them not to. And this turns out to have a special power all its own, because people could feel that these leaders were at the helm not because they enjoyed directing others and not out of the pleasure of being looked at; they were there because they had no choice, because they were driven to do what they thought was right.
Eräät muutosvoimaisimmista johtajista ovat olleet introvertteja. Annan esimerkkejä. Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi -- kaikki kuvailivat itseään hiljaisiksi ja jopa ujoiksi. He kaikki astuivat parrasvaloihin, vaikka heidän luonteensa pani vastaan. Se kääntyi kuitenkin voimavaraksi, koska ihmiset tunsivat, etteivät nämä johtajat olleet ohjaimissa koska nauttivat muiden määräämisestä tai esillä olemisen halusta; heillä ei ollut muuta mahdollisuutta, koska heillä oli sisäinen pakko tehdä tehdä mielestään oikein.
Now I think at this point it's important for me to say that I actually love extroverts. I always like to say some of my best friends are extroverts, including my beloved husband. And we all fall at different points, of course, along the introvert/extrovert spectrum. Even Carl Jung, the psychologist who first popularized these terms, said that there's no such thing as a pure introvert or a pure extrovert. He said that such a man would be in a lunatic asylum, if he existed at all. And some people fall smack in the middle of the introvert/extrovert spectrum, and we call these people ambiverts. And I often think that they have the best of all worlds. But many of us do recognize ourselves as one type or the other.
Tässä vaiheessa on varmaan tärkeää sanoa, että rakastan ekstroverttejä. Parhaiden ystävieni joukossa on ekstroverttejä, rakas aviomieheni mukaan lukien. Ja me kaikki sijaitsemme, tietenkin, eri kohdissa introverttiyden ja ekstroverttiyden asteikkoa. Jopa termit tunnetuksi tehnyt psykologi Carl Jung sanoi ettei puhdasta introverttiä tai ekstroverttiä ole olemassa. Hän sanoi, että sellainen ihminen olisi mielisairaalassa, jos sellainen voisi olla olemassa. Jotkut ovat täsmälleen puolivälissä introverttiyden ja ekstoverttiyden asteikossa. Heitä kutsutaan ambiverteiksi. Mielestäni heillä on mukavin elämä. Useimmat tunnistavat itsessään jomman kumman tyypin.
And what I'm saying is that culturally, we need a much better balance. We need more of a yin and yang between these two types. This is especially important when it comes to creativity and to productivity, because when psychologists look at the lives of the most creative people, what they find are people who are very good at exchanging ideas and advancing ideas, but who also have a serious streak of introversion in them.
Mielestäni kulttuurimme tarvitsee paremman tasapainon. Tarvitsemme enemmänkin jinin ja jangin näiden kahden tyypin välille. Se on erityisen tärkeää, kun puhutaan luovuudesta ja tuotteliaisuudesta, koska kun psykologit tutkivat useimpien luovien ihmisten elämää, he huomaavat näiden ihmisten olevan erittäin hyviä kertomaan ideoista ja edistämään niitä mutta joilla on myös vahva taipumus introverttiyteen.
And this is because solitude is a crucial ingredient often to creativity. So Darwin, he took long walks alone in the woods and emphatically turned down dinner-party invitations. Theodor Geisel, better known as Dr. Seuss, he dreamed up many of his amazing creations in a lonely bell tower office that he had in the back of his house in La Jolla, California. And he was actually afraid to meet the young children who read his books for fear that they were expecting him this kind of jolly Santa Claus-like figure and would be disappointed with his more reserved persona. Steve Wozniak invented the first Apple computer sitting alone in his cubicle in Hewlett-Packard where he was working at the time. And he says that he never would have become such an expert in the first place had he not been too introverted to leave the house when he was growing up.
Tämä johtuu siitä, että yksinäisyys on usein tärkeä osa luovuutta. Esimerkiksi Darwin teki pitkiä, yksinäisiä kävelyretkiä ja kieltäytyi tiukasti illalliskutsuista. Theodor Geisel, eli Dr. Seuss keksi monet uskomattomista tarinoistaan yksinäisessä kellotornissaan talonsa takapihalla La Jollassa, Kaliforniassa. Häntä pelotti tavata lapsia, jotka lukivat hänen kirjojaan koska ajatteli heidän odottavan lupsakkaa joulupukkimaista henkilöä ja pettyvän hänen varautuneisuuteensa. Steve Wozniak kehitti ensimmäisen Apple-tietokoneen istuessaan yksin toimistokarsinassaan Hewlett-Packardilla työskennellessään. Hän sanoi, ettei hänestä koskaan olisi tullut asiantuntijaa ellei hän olisi ollut liian introvertti lähteäkseen kotoa ollessaan nuori.
Now, of course, this does not mean that we should all stop collaborating -- and case in point, is Steve Wozniak famously coming together with Steve Jobs to start Apple Computer -- but it does mean that solitude matters and that for some people it is the air that they breathe. And in fact, we have known for centuries about the transcendent power of solitude. It's only recently that we've strangely begun to forget it. If you look at most of the world's major religions, you will find seekers -- Moses, Jesus, Buddha, Muhammad -- seekers who are going off by themselves alone to the wilderness, where they then have profound epiphanies and revelations that they then bring back to the rest of the community. So, no wilderness, no revelations.
Tietenkään tarkoitus ei ole lopettaa yhteistyön tekemistä -- esimerkiksi Steve Wozniak työskenteli Steve Jobsin kanssa luodakseen Apple-yhtiön -- mutta yksin olemisella on merkitystä, ja joillekin ihmisille se on elintärkeää. Vuosisatoja on tiedetty yksinäisyyden tajuntaa laajentava vaikutus. Viime aikoina olemme vain unohtaneet sen. Maailman pääuskonnoissa on kaikissa etsijöitä -- Mooses, Jeesus, Buddha, Muhammed -- etsijöitä, jotka lähtivät yksin erämaahan saadakseen ilmestyksiä ja nähdäkseen näkyjä tuodakseen ne takaisin yhteisölleen. Ei erämaata, ei näkyjä.
This is no surprise, though, if you look at the insights of contemporary psychology. It turns out that we can't even be in a group of people without instinctively mirroring, mimicking their opinions. Even about seemingly personal and visceral things like who you're attracted to, you will start aping the beliefs of the people around you without even realizing that that's what you're doing.
Tämä ei ole yllätys nykypsykologialle. Emme voi olla ryhmässä vaistomaisesti jäljittelemättä muiden mielipiteitä. Jopa henkilökohtaisissa ja tunneasioissa, kuten keneen ihastuu, ihminen alkaa matkia muita ympärillään tajuamatta itsekään, mitä tekee.
And groups famously follow the opinions of the most dominant or charismatic person in the room, even though there's zero correlation between being the best talker and having the best ideas -- I mean zero. So --
On tunnettua, että ihmisryhmät ovat samaa mieltä huoneen hallitsevimman henkilön kanssa vaikka parhaalla puhujalla ei aina ole parhaita ajatuksia. Ei todellakaan ole. Joten...
(Laughter)
(Naurua)
You might be following the person with the best ideas, but you might not. And do you really want to leave it up to chance? Much better for everybody to go off by themselves, generate their own ideas freed from the distortions of group dynamics, and then come together as a team to talk them through in a well-managed environment and take it from there.
Saatat kannattaa parhaita ajatuksia tai sitten et. Haluatko jättää sen sattuman varaan? Paljon parempi, jos kaikki vetäytyvät erilleen, miettivät oman ideansa, johon muut eivät voi vaikuttaa, ja kokoontuvat sitten ryhmäksi keskustelemaan ideoista kontrolloidussa ympäristössä ja jatkavat siitä.
Now if all this is true, then why are we getting it so wrong? Why are we setting up our schools this way, and our workplaces? And why are we making these introverts feel so guilty about wanting to just go off by themselves some of the time? One answer lies deep in our cultural history. Western societies, and in particular the U.S., have always favored the man of action over the "man" of contemplation. But in America's early days, we lived in what historians call a culture of character, where we still, at that point, valued people for their inner selves and their moral rectitude. And if you look at the self-help books from this era, they all had titles with things like "Character, the Grandest Thing in the World." And they featured role models like Abraham Lincoln, who was praised for being modest and unassuming. Ralph Waldo Emerson called him "A man who does not offend by superiority."
Jos asia on näin, miksi teemme väärällä tavalla? Miksi järjestelemme koulut ja työpaikat tällä tavoin? Miksi introverttejä syyllistetään halustaan vetäytyä välillä yksinäisyyteen? Eräs syy on syvällä kulttuurihistoriassamme. Länsimaat ja erityisesti Yhdysvallat ovat aina arvostaneet toiminnan miehiä harkinnan miehiä enemmän -- harkinnan "miehiä". Mutta Yhdysvaltojen syntyaikoina elettiin "luonnekulttuurissa", jossa ihmisiä vielä arvostettiin sisimpänsä ja moraalisen selkärankansa perusteella. Tämän ajan elämäntaito-oppaiden nimet olivat tyyliä "Luonne, maailman hienoin asia." Niissä annettiin esikuvia, kuten Abraham Lincoln vaatimattomuutensa vuoksi. Ralph Waldo Emerson kutsui häntä "mieheksi, joka ei loukkaa ylemmyydellään."
But then we hit the 20th century, and we entered a new culture that historians call the culture of personality. What happened is we had evolved an agricultural economy to a world of big business. And so suddenly people are moving from small towns to the cities. And instead of working alongside people they've known all their lives, now they are having to prove themselves in a crowd of strangers. So, quite understandably, qualities like magnetism and charisma suddenly come to seem really important. And sure enough, the self-help books change to meet these new needs and they start to have names like "How to Win Friends and Influence People." And they feature as their role models really great salesmen. So that's the world we're living in today. That's our cultural inheritance.
Sitten koitti 1900-luku ja uusi aika -- persoonallisuuden kulttuuri. Maatalousyhteiskunta kehittyi ison bisneksen maailmaksi. Yhtäkkiä ihmiset muuttivat pienistä kylistä kaupunkeihin. Työskenneltyään aina tuttujen ihmisten kanssa he joutuivat nyt tekemään vaikutuksen vieraisiin ihmisiin. Ymmärrettävää kyllä vetovoiman ja karisman kaltaiset ominaisuudet ovatkin yllättäen tärkeitä. Myös elämäntaito-oppaat muuttuivat. Niitä oli nimillä tyyliin "Miten saan ystäviä, menesystä, vaikutusvaltaa". Niissä annettiin esikuviksi hyviä myyntimiehiä. Tällaisessa maailmassa elämme nyt. Tämä on kulttuuriperintömme.
Now none of this is to say that social skills are unimportant, and I'm also not calling for the abolishing of teamwork at all. The same religions who send their sages off to lonely mountain tops also teach us love and trust. And the problems that we are facing today in fields like science and in economics are so vast and so complex that we are going to need armies of people coming together to solve them working together. But I am saying that the more freedom that we give introverts to be themselves, the more likely that they are to come up with their own unique solutions to these problems.
En halua väittää, että sosiaaliset taidot eivät olisi tärkeitä, enkä halua, että ryhmätyöskentely kiellettäisiin. Uskonnot, jotka lähettivät viisaat miehensä yksinäisille vuorille opettavat myös rakkautta ja luottamusta. Ihmiskunnan ongelmat tänä päivänä esimerkiksi tieteessä ja taloudessa ovat niin laajoja ja monimutkaisia, että tarvitsemme armeijallisen ihmisiä kokoontumaan niitä ratkaisemaan. Mitä enemmän annamme introverttien olla omia itsejään, sitä todennäköisemmin he päätyvät ratkaisemaan nämä ongelmat.
So now I'd like to share with you what's in my suitcase today. Guess what? Books. I have a suitcase full of books. Here's Margaret Atwood, "Cat's Eye." Here's a novel by Milan Kundera. And here's "The Guide for the Perplexed" by Maimonides. But these are not exactly my books. I brought these books with me because they were written by my grandfather's favorite authors.
Haluaisin näyttää teille, mitä laukussani on tänään. Arvatkaa mitä. Kirjoja. Minulla on laukullinen kirjoja. Margaret Atwoodin "Kissansilmä". Milan Kunderan romaani. "Eksyneiden opas" - Maimonideelta. Nämä eivät itse asiassa ole omia kirjojani. Otin ne mukaani,
My grandfather was a rabbi and he was a widower who lived alone in a small apartment in Brooklyn that was my favorite place in the world when I was growing up, partly because it was filled with his very gentle, very courtly presence and partly because it was filled with books. I mean literally every table, every chair in this apartment had yielded its original function to now serve as a surface for swaying stacks of books. Just like the rest of my family, my grandfather's favorite thing to do in the whole world was to read.
koska ne ovat isoisäni lempikirjailijoilta. Isoisäni oli rabbi, leski, joka asui Brooklynissa pienessä asunnossa, joka oli lapsena lempipaikkani. Osaksi hänen lempeän ja hienostuneen läsnäolonsa vuoksi, osaksi, koska se oli täynnä kirjoja. Kirjaimellisesti asunnon jokainen pöytä ja tuoli palveli uudessa tehtävässä kannatellen huojuvia kirjapinoja. Kuten muunkin perheeni, isoisäni lempiharrastus oli lukeminen.
But he also loved his congregation, and you could feel this love in the sermons that he gave every week for the 62 years that he was a rabbi. He would takes the fruits of each week's reading and he would weave these intricate tapestries of ancient and humanist thought. And people would come from all over to hear him speak.
Hän myös rakasti seurakuntaansa, ja rakkauden saattoi tuntea hänen pitämissään saarnoissa, joka viikko hänen 62 vuoden rabbiutensa aikana. Hän kutoi viikoittain lukemansa asiat ikivanhojen ja humanististen ajatusten kudonnaiseksi, ja ihmiset tulivat läheltä ja kaukaa kuuntelemaan häntä.
But here's the thing about my grandfather. Underneath this ceremonial role, he was really modest and really introverted -- so much so that when he delivered these sermons, he had trouble making eye contact with the very same congregation that he had been speaking to for 62 years. And even away from the podium, when you called him to say hello, he would often end the conversation prematurely for fear that he was taking up too much of your time. But when he died at the age of 94, the police had to close down the streets of his neighborhood to accommodate the crowd of people who came out to mourn him. And so these days I try to learn from my grandfather's example in my own way.
Mutta tässä vielä juttu isoisästäni. Seremoniallisen roolinsa alla hän oli hyvin vaatimaton ja introvertti, siinä määrin, että saarnatessaan hän tuskin pystyi ottamaan katsekontaktia seurakuntaan, jolle oli saarnannut 62 vuotta. Saarnastuolin ulkopuolellakin kuulumisia vaihdettaessa hän usein keskeytti keskustelun pelätessään vievänsä liikaa ihmisten aikaa. Kun hän kuoli 94-vuotiaana poliisin piti sulkea katuja, että ihmiset olisivat mahtuneet paikalle suremaan häntä. Yritän ottaa mallia isoisästäni omalla tavallani.
So I just published a book about introversion, and it took me about seven years to write. And for me, that seven years was like total bliss, because I was reading, I was writing, I was thinking, I was researching. It was my version of my grandfather's hours of the day alone in his library. But now all of a sudden my job is very different, and my job is to be out here talking about it, talking about introversion.
Julkaisin introverttiydestä kirjan jonka kirjoittaminen vei seitsemän vuotta. Ne seitsemän vuotta olivat ihania, koska sain lukea, kirjoittaa, ajatella ja tutkia. Ne olivat minun versioni isoisäni yksinäisistä tunneista kirjastossa. Mutta yhtäkkiä työni onkin aivan erilaista. Minun pitää puhua siitä, puhua introverttiydestä.
(Laughter)
(Naurua)
And that's a lot harder for me, because as honored as I am to be here with all of you right now, this is not my natural milieu.
Se on minulle paljon vaikeampaa, sillä vaikka olenkin otettu kunniasta saada olla täällä,
So I prepared for moments like these as best I could.
tämä ei ole luonnollinen ympäristöni.
I spent the last year practicing public speaking every chance I could get. And I call this my "year of speaking dangerously."
Valmistauduin tällaisiin tilanteisiin parhaani mukaan. Olenkin viettänyt viimeisen vuoden opiskellen suullista ilmaisua, käyttäen kaikki mahdollisuuteni siihen. Kutsun tätä
(Laughter)
"vaarallisten puheiden vuodekseni". (Naurua)
And that actually helped a lot. But I'll tell you, what helps even more is my sense, my belief, my hope that when it comes to our attitudes to introversion and to quiet and to solitude, we truly are poised on the brink on dramatic change. I mean, we are. And so I am going to leave you now with three calls for action for those who share this vision.
Se auttoi paljon. Vielä enemmän auttaa se, että tunnen, uskon ja toivon, että asenteemme introverttiyttä, hiljaisuutta ja yksinäisyyttä kohtaan on oikeasti suuren muutoksen edessä. Todellakin olemme. Annan teille kolme toimintaohjetta,
Number one: Stop the madness for constant group work. Just stop it.
jos olette samaa mieltä kanssani. Yksi: Lopettakaa se ainaisten ryhmätöiden hulluus.
(Laughter)
Lopettakaa se.
Thank you.
(Naurua)
(Applause)
Kiitos.
And I want to be clear about what I'm saying, because I deeply believe our offices should be encouraging casual, chatty cafe-style types of interactions -- you know, the kind where people come together and serendipitously have an exchange of ideas. That is great. It's great for introverts and it's great for extroverts. But we need much more privacy and much more freedom and much more autonomy at work. School, same thing. We need to be teaching kids to work together, for sure, but we also need to be teaching them how to work on their own. This is especially important for extroverted children too. They need to work on their own because that is where deep thought comes from in part.
(Taputusta) Haluan sanoa sen selvästi, koska uskon, että toimistojemme pitäisi olla kannustavia, rentoja, kahvilatyylisiä kanssakäymisen paikkoja sellaisia, joissa ihmiset tapaavat toisiaan, ja saavat toisiltaan odottamattomia ideoita. Se on upeaa. Se on upeaa sekä introverttien että ekstroverttien kannalta. Tarvitsemme kuitenkin enemmän yksityisyyttä, vapautta ja itsenäisyyttä työssämme. Kouluissa sama juttu. Totta kai lapsia pitää opettaa toimimaan yhdessä, mutta heidän täytyy oppia toimimaan myös yksin. Tämä on erityisen tärkeää ekstroverteille lapsille. Heidän täytyy työskennellä yksin, koska osin siitä syntyy syvä ajattelu.
Okay, number two: Go to the wilderness. Be like Buddha, have your own revelations. I'm not saying that we all have to now go off and build our own cabins in the woods and never talk to each other again, but I am saying that we could all stand to unplug and get inside our own heads a little more often.
Kaksi: Vetäytykää yksinäisyyteen. Seuratkaa Buddhaa, saakaa ilmestyksiä. En sano, että kaikkien täytyy rakentaa oma erakkomökki eikä enää puhua kenellekään, vaan, että kaikilla olisi mahdollisuus olla tavoittamattomissa ja yksin päänsä sisällä vähän useammin.
Number three: Take a good look at what's inside your own suitcase and why you put it there. So extroverts, maybe your suitcases are also full of books. Or maybe they're full of champagne glasses or skydiving equipment. Whatever it is, I hope you take these things out every chance you get and grace us with your energy and your joy. But introverts, you being you, you probably have the impulse to guard very carefully what's inside your own suitcase. And that's okay. But occasionally, just occasionally, I hope you will open up your suitcases for other people to see, because the world needs you and it needs the things you carry.
Kolme: Tutkikaa, mitä teillä on laukuissanne, ja miksi. Ehkä ekstroverttienkin laukut ovat täynnä kirjoja. Tai samppanjalaseja, tai laskuvarjohyppäysvarusteita. Mitä laukussanne onkaan, ottakaa se esille mahdollisimman usein, ja antakaa meille energiaanne ja iloanne. Luonteenomaisesti introvertit ehkä haluavat varjella laukkunsa sisältöä. Se sopii. Mutta silloin tällöin toivoisin teidän avaavan laukkunne muiden nähtäville, sillä maailma tarvitsee teitä ja ominaisuuksianne.
So I wish you the best of all possible journeys and the courage to speak softly.
Toivotan teille parasta mahdollista matkaa, ja rohkeutta puhua hiljaisella äänellä.
Thank you very much.
Kiitos paljon.
(Applause)
(Taputusta)
Thank you. Thank you.
Kiitos.
(Applause)
(Taputusta)