Όταν ήμουν εννιά χρονών πήγα σε καλοκαιρινή κατασκήνωση για πρώτη φορά. Και η μητέρα μου μού έφτιαξε μια βαλίτσα γεμάτη βιβλία, πράγμα που μου φαινόταν απολύτως φυσιολογικό. Επειδή στην οικογένειά μου, η ανάγνωση ήταν η κύρια ομαδική δραστηριότητα. Και αυτό μπορεί να σας ακούγεται αντικοινωνικό, αλλά για εμάς ήταν απλώς ένας διαφορετικός τρόπος κοινωνικότητας. Έχεις τη ζωώδη ζεστασιά της οικογένειάς σου να κάθεται δίπλα σου, αλλά είσαι επίσης ελεύθερος να περιπλανιέσαι στη γη της περιπέτειας μέσα στο μυαλό σου. Και θεωρούσα ότι η κατασκήνωση θα είναι ακριβώς έτσι, αλλά ακόμα καλύτερη.
When I was nine years old, I went off to summer camp for the first time. And my mother packed me a suitcase full of books, which to me seemed like a perfectly natural thing to do. Because in my family, reading was the primary group activity. And this might sound antisocial to you, but for us it was really just a different way of being social. You have the animal warmth of your family sitting right next to you, but you are also free to go roaming around the adventureland inside your own mind. And I had this idea that camp was going to be just like this, but better.
(Γέλια)
(Laughter)
Είχα μια εικόνα 10 κοριτσιών να κάθονται σε μια σκηνή διαβάζοντας βιβλία φορώντας ασορτί νυχτικά.
I had a vision of 10 girls sitting in a cabin cozily reading books in their matching nightgowns.
(Γέλια)
(Laughter)
Η κατασκήνωση ήταν περισσότερο σαν πάρτι αλλά χωρίς αλκοόλ. Και την πρώτη κιόλας μέρα, η σύμβουλος μας μάζεψε όλες μαζί και μας έμαθε μια κραυγή που είπε ότι έπρεπε να λέμε κάθε μέρα για το υπόλοιπο καλοκαίρι για να ανεβάσουμε το ηθικό της κατασκήνωσης. Και πήγαινε έτσι: «Χ-Α-Μ-Ω-Σ έτσι συλλαβίζουμε τη λέξη. Χαμώς, χαμώς, ας κάνουμε χαμώ».
Camp was more like a keg party without any alcohol. And on the very first day, our counselor gathered us all together and she taught us a cheer that she said we would be doing every day for the rest of the summer to instill camp spirit. And it went like this: "R-O-W-D-I-E, that's the way we spell rowdie. Rowdie, rowdie, let's get rowdie."
(Γέλια)
(Laughter)
Ναι. Και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνουμε τέτοιο χαμό ή γιατί έπρεπε να συλλαβίζουμε τη λέξη ανορθόγραφα.
Yeah. So I couldn't figure out for the life of me why we were supposed to be so rowdy, or why we had to spell this word incorrectly.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά έλεγα την κραυγή. Έλεγα την κραυγή μαζί με όλες τις άλλες. Έβαλα τα δυνατά μου. Και απλά περίμενα την ώρα που θα μπορούσα να αποσυρθώ και να διαβάσω τα βιβλία μου.
But I recited a cheer. I recited a cheer along with everybody else. I did my best. And I just waited for the time that I could go off and read my books.
Αλλά την πρώτη φορά που έβγαλα το βιβλίο από τη βαλίτσα μου, το πιο κουλ κορίτσι στον θάλαμο ήρθε προς το μέρος μου και με ρώτησε, «Γιατί είσαι τόσο ήσυχη;» η ησυχία, φυσικά, ήταν το ακριβώς αντίθετο του Χ-Α-Μ-Ο-Υ. Και μετά, τη δεύτερη φορά που το προσπάθησα, η σύμβουλος ήρθε προς το μέρος μου με μια έκφραση ανησυχίας στο πρόσωπό της και επανέλαβε το σημείο για το ηθικό της κατασκήνωσης και είπε ότι έπρεπε να δουλέψουμε όλοι πολύ σκληρά για να είμαστε εξωστρεφείς.
But the first time that I took my book out of my suitcase, the coolest girl in the bunk came up to me and she asked me, "Why are you being so mellow?" -- mellow, of course, being the exact opposite of R-O-W-D-I-E. And then the second time I tried it, the counselor came up to me with a concerned expression on her face and she repeated the point about camp spirit and said we should all work very hard to be outgoing.
Και έτσι, έβαλα τα βιβλία μου στην άκρη, μέσα στη βαλίτσα, και τα έβαλα κάτω από το κρεβάτι μου, και έμειναν εκεί για το υπόλοιπο καλοκαίρι. Και αισθάνθηκα λίγο ένοχη γι' αυτό. Ένιωθα ότι τα βιβλία με χρειάζονταν με κάποιον τρόπο, ότι με φώναζαν κι εγώ τα εγκατέλειπα. Αλλά τα εγκατέλειψα και δεν άνοιξα ξανά εκείνη τη βαλίτσα μέχρι να επιστρέψω σπίτι με την οικογένειά μου στο τέλος του καλοκαιριού.
And so I put my books away, back in their suitcase, and I put them under my bed, and there they stayed for the rest of the summer. And I felt kind of guilty about this. I felt as if the books needed me somehow, and they were calling out to me and I was forsaking them. But I did forsake them and I didn't open that suitcase again until I was back home with my family at the end of the summer.
Τώρα, σας λέω την ιστορία με την κατασκήνωση. Θα μπορούσα να σας έχω πει άλλες 50 σαν κι αυτή -- κάθε φορά που έπαιρνα το μήνυμα ότι με κάποιον τρόπο, ο ήρεμος και εσωστρεφής τρόπος ζωής μου δεν ήταν απαραίτητα ο σωστός, ότι θα έπρεπε να προσπαθήσω να είμαι πιο εξωστρεφής. Και βαθιά μέσα μου πάντα αισθανόμουν ότι αυτό ήταν λάθος και ότι οι εσωστρεφείς ήταν μια χαρά έτσι όπως ήταν. Αλλά για χρόνια αρνούμουν τη διαίσθησή μου, και έτσι έγινα δικηγόρος της Γουόλ Στριτ, απροσδόκητα, αντί να γίνω η συγγραφέας που πάντοτε ήθελα -- εν μέρει ίσως επειδή ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορούσα να είμαι τολμηρή και δυναμική. Και πάντοτε πήγαινα σε μπαρ με πολύ κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα θα προτιμούσα να έχω ένα ωραίο δείπνο με φίλους. Και έκανα όλες αυτές τις επιλογές αυταπάρνησης, τόσο αντανακλαστικά, που δεν είχα καν συναίσθηση ότι τις έκανα.
Now, I tell you this story about summer camp. I could have told you 50 others just like it -- all the times that I got the message that somehow my quiet and introverted style of being was not necessarily the right way to go, that I should be trying to pass as more of an extrovert. And I always sensed deep down that this was wrong and that introverts were pretty excellent just as they were. But for years I denied this intuition, and so I became a Wall Street lawyer, of all things, instead of the writer that I had always longed to be -- partly because I needed to prove to myself that I could be bold and assertive too. And I was always going off to crowded bars when I really would have preferred to just have a nice dinner with friends. And I made these self-negating choices so reflexively, that I wasn't even aware that I was making them.
Αυτό είναι κάτι που κάνουν πολλοί εσωστρεφείς και είναι εις βάρος τους βέβαια, αλλά είναι επίσης εις βάρος των συναδέλφων τους και εις βάρος των κοινοτήτων μας. Και με κίνδυνο να ακουστώ υπερβολική, είναι εις βάρος του κόσμου. Γιατί όταν πρόκειται για δημιουργικότητα και ηγεσία, χρειαζόμαστε τους εσωστρεφείς να κάνουν αυτό που κάνουν καλύτερα. Το ένα τρίτο μέχρι και ο μισός πληθυσμός είναι εσωστρεφείς, από ένα τρίτο μέχρι και ο μισός. Δηλαδή ο ένας στους δύο ή τρεις ανθρώπους που ξέρετε. Άρα, ακόμα και αν εσείς οι ίδιοι είστε εξωστρεφείς, μιλάω για τους συναδέλφους σας και τους συζύγους και τα παιδιά σας και το άτομο που κάθεται δίπλα σας αυτή τη στιγμή, όλοι αυτοί υφίστανται τις προκαταλήψεις που είναι βαθιά ριζωμένες στην κοινωνία μας. Όλοι το εσωτερικεύουμε από μικρή ηλικία, χωρίς να έχουμε καν μια γλώσσα γι' αυτό που κάνουμε.
Now this is what many introverts do, and it's our loss for sure, but it is also our colleagues' loss and our communities' loss. And at the risk of sounding grandiose, it is the world's loss. Because when it comes to creativity and to leadership, we need introverts doing what they do best. A third to a half of the population are introverts -- a third to a half. So that's one out of every two or three people you know. So even if you're an extrovert yourself, I'm talking about your coworkers and your spouses and your children and the person sitting next to you right now -- all of them subject to this bias that is pretty deep and real in our society. We all internalize it from a very early age without even having a language for what we're doing.
Τώρα, προκειμένου να δείτε ξεκάθαρα τις προκαταλήψεις, πρέπει να κατανοήσετε τι είναι η εσωστρέφεια. Είναι διαφορετικό από το να είσαι ντροπαλός. Η ντροπή έχει να κάνει με το φόβο της κοινωνικής κρίσης. Η εσωστρέφεια έχει να κάνει περισσότερο με το πώς αντιδράς σε ερεθίσματα, συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών ερεθισμάτων. Οι εξωστρεφείς πραγματικά επιθυμούν μεγάλες ποσότητες ερεθισμάτων, ενώ οι εσωστρεφείς αισθάνονται πιο ζωντανοί και σε εγρήγορση και πιο ικανοί όταν βρίσκονται σε πιο ήσυχα, πιο ήρεμα περιβάλλοντα. Όχι συνέχεια - αυτά τα πράγματα δεν είναι απόλυτα - αλλά την περισσότερη ώρα. Επομένως το κλειδί για να μεγιστοποιήσουμε τα ταλέντα μας είναι να βάλουμε τον εαυτό μας στη ζώνη των ερεθισμάτων που είναι η κατάλληλη για εμάς.
Now, to see the bias clearly, you need to understand what introversion is. It's different from being shy. Shyness is about fear of social judgment. Introversion is more about, how do you respond to stimulation, including social stimulation. So extroverts really crave large amounts of stimulation, whereas introverts feel at their most alive and their most switched-on and their most capable when they're in quieter, more low-key environments. Not all the time -- these things aren't absolute -- but a lot of the time. So the key then to maximizing our talents is for us all to put ourselves in the zone of stimulation that is right for us.
Αλλά σε αυτό το σημείο έ ρχονται οι προκαταλήψεις. Οι πιο σημαντικοί οργανισμοί, τα σχολεία και οι χώροι εργασίας μας έχουν σχεδιαστεί κυρίως για εξωστρεφείς και την ανάγκη των εξωστρεφών για πολλά ερεθίσματα. Και έχουμε επίσης αυτό το σύστημα αξιών αυτή τη στιγμή που το αποκαλώ νέα ομαδική σκέψη, το οποίο πιστεύει ότι όλη η δημιουργικότητα και όλη η παραγωγικότητα έρχονται από ένα πολύ παράξενα κοινωνικό μέρος.
But now here's where the bias comes in. Our most important institutions, our schools and our workplaces, they are designed mostly for extroverts and for extroverts' need for lots of stimulation. And also we have this belief system right now that I call the new groupthink, which holds that all creativity and all productivity comes from a very oddly gregarious place.
Έτσι, αν φανταστείτε την τυπική τάξη σήμερα: Όταν εγώ πήγαινα σχολείο καθόμασταν σε σειρές. Καθόμασταν σε σειρές θρανίων έτσι, και κάναμε την περισσότερη δουλειά αρκετά αυτόνομα. Αλλά σήμερα η τυπική τάξη έχει ενωμένα θρανία, τέσσερα, πέντε, έξι ή και εφτά παιδιά απέναντι το ένα το άλλο. Και τα παιδιά εργάζονται σε αμέτρητες ομαδικές εργασίες. Ακόμα και για μαθήματα όπως τα μαθηματικά ή η δημιουργική γραφή, τα οποία πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να εξαρτώνται από την ατομική σκέψη, τα παιδιά αναμένεται να δρουν σαν μέλη επιτροπών. Και για τα παιδιά που προτιμούν να μένουν μόνα τους ή απλά να εργάζονται μόνα, αυτά τα παιδιά συχνά αντιμετωπίζονται ως αποκλίνουσες ή, ακόμα χειρότερα, ως προβληματικές περιπτώσεις. Και η τεράστια πλειοψηφία δασκάλων πιστεύει ότι ο ιδανικός μαθητής είναι ο εξωστρεφής σε αντίθεση με τον εσωστρεφή, ακόμα και αν οι εσωστρεφείς παίρνουν στην πραγματικότητα καλύτερους βαθμούς και γνωρίζουν περισσότερα, σύμφωνα με έρευνες.
So if you picture the typical classroom nowadays: When I was going to school, we sat in rows. We sat in rows of desks like this, and we did most of our work pretty autonomously. But nowadays, your typical classroom has pods of desks -- four or five or six or seven kids all facing each other. And kids are working in countless group assignments. Even in subjects like math and creative writing, which you think would depend on solo flights of thought, kids are now expected to act as committee members. And for the kids who prefer to go off by themselves or just to work alone, those kids are seen as outliers often or, worse, as problem cases. And the vast majority of teachers reports believing that the ideal student is an extrovert as opposed to an introvert, even though introverts actually get better grades and are more knowledgeable, according to research.
(Γέλια)
(Laughter)
Εντάξει, το ίδιο πράγμα ισχύει και στους χώρους εργασίας. Οι περισσότεροι από εμάς δουλεύουμε σε ανοιχτά γραφεία, χωρίς τοίχους όπου υφιστάμεθα τον διαρκή θόρυβο και τα βλέμματα των συναδέλφων μας. Και όταν πρόκειται για ηγεσία, τους εσωστρεφείς συνήθως τους παραβλέπουμε για ηγετικές θέσεις, ακόμα και αν οι εσωστρεφείς τείνουν να είναι πολύ προσεκτικοί, με πολύ λιγότερες πιθανότητες να πάρουν μεγάλα ρίσκα, κάτι που όλοι θα εκτιμούσαμε σήμερα. Μια ενδιαφέρουσα έρευνα του Άνταμ Γκραντ στο σχολείο Γουόρτον ανακάλυψε ότι οι εσωστρεφείς ηγέτες, συχνά παρουσιάζουν καλύτερα αποτελέσματα από τους εξωστρεφείς, επειδή όταν διαχειρίζονται δυναμικούς εργαζόμενους, είναι πολύ πιο πιθανό να τους αφήσουν να προχωρήσουν με τις ιδέες τους, ενώ ένας εξωστρεφής μπορεί, τελείως ακούσια, να ενθουσιαστεί τόσο πολύ που να βάλει τη δική του σφραγίδα στα πράγματα και οι ιδέες των άλλων να μη μπορούν ν' ανέβουν τόσο εύκολα στην επιφάνεια.
Okay, same thing is true in our workplaces. Now, most of us work in open plan offices, without walls, where we are subject to the constant noise and gaze of our coworkers. And when it comes to leadership, introverts are routinely passed over for leadership positions, even though introverts tend to be very careful, much less likely to take outsize risks -- which is something we might all favor nowadays. And interesting research by Adam Grant at the Wharton School has found that introverted leaders often deliver better outcomes than extroverts do, because when they are managing proactive employees, they're much more likely to let those employees run with their ideas, whereas an extrovert can, quite unwittingly, get so excited about things that they're putting their own stamp on things, and other people's ideas might not as easily then bubble up to the surface.
Μερικοί από τους πιο επιβλητικούς ηγέτες στην ιστορία ήταν εσωστρεφείς. Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα. η Ελέανορ Ρούζβελτ, η Ρόζα Παρκς, ο Γκάντι -- όλοι αυτοί περιέγραφαν τον εαυτό τους ήσυχο, γλυκομίλητο, ακόμα και ντροπαλό. Και όλοι βρέθηκαν στο προσκήνιο, παρόλο που κάθε κύτταρο του κορμιού τους τους έλεγε να μην το κάνουν. Και αυτό φαίνεται να έχει μια ιδιαίτερη δύναμη από μόνο του, επειδή ο λαός μπορούσε να αισθανθεί ότι αυτοί οι ηγέτες κρατούσαν τα ηνία, όχι επειδή απολάμβαναν να διευθύνουν τους άλλους και όχι λόγω της ευχαρίστησης που αντλούσαν όντας εκεί, αλλά επειδή δεν είχαν επιλογή, επειδή είχαν οδηγηθεί να κάνουν αυτό που θεωρούσαν σωστό.
Now in fact, some of our transformative leaders in history have been introverts. I'll give you some examples. Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi -- all these people described themselves as quiet and soft-spoken and even shy. And they all took the spotlight, even though every bone in their bodies was telling them not to. And this turns out to have a special power all its own, because people could feel that these leaders were at the helm not because they enjoyed directing others and not out of the pleasure of being looked at; they were there because they had no choice, because they were driven to do what they thought was right.
Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να πω ότι στην πραγματικότητα αγαπώ τους εξωστρεφείς. Πάντα μου αρέσει να λέω ότι μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου είναι εξωστρεφείς, συμπεριλαμβανομένου και του αγαπημένου μου συζύγου. Και όλοι πέφτουμε σε διαφορετικά σημεία, φυσικά, στο φάσμα του εσωστρεφή/εξωστρεφή. Ακόμα και ο Καρλ Γιουνγκ, ο ψυχολόγος που πρώτος απλοποίησε αυτούς τους όρους, είπε ότι δεν υπάρχει κάποιος αμιγώς εσωστρεφής ή αμιγώς εξωστρεφής. Είπε ότι ένας τέτοιος άνθρωπος θα ήταν στο φρενοκομείο, αν υπήρχε. Και μερικοί άνθρωποι βρίσκονται ακριβώς στο μέσο του φάσματος εσωστρεφή/εξωστρεφή, και τους ονομάζουμε αμφιστρεφείς. Και συχνά σκέφτομαι ότι έχουν την καλύτερη επιλογή. Αλλά πολλοί από εμάς αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σαν τον ένα τύπο ή τον άλλο.
Now I think at this point it's important for me to say that I actually love extroverts. I always like to say some of my best friends are extroverts, including my beloved husband. And we all fall at different points, of course, along the introvert/extrovert spectrum. Even Carl Jung, the psychologist who first popularized these terms, said that there's no such thing as a pure introvert or a pure extrovert. He said that such a man would be in a lunatic asylum, if he existed at all. And some people fall smack in the middle of the introvert/extrovert spectrum, and we call these people ambiverts. And I often think that they have the best of all worlds. But many of us do recognize ourselves as one type or the other.
Και λέω ότι πολιτισμικά χρειαζόμαστε μια πολύ καλύτερη ισορροπία. Χρειαζόμαστε περισσότερο γιν και γιανγκ ανάμεσα σε αυτούς τους τύπους. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό όταν πρόκειται για δημιουργικότητα και παραγωγικότητα, επειδή όταν οι ψυχολόγοι κοιτάζουν τις ζωές των πιο δημιουργικών ανθρώπων, βρίσκουν ότι είναι άνθρωποι που είναι πολύ καλοί στην ανταλλαγή ιδεών και στην εξέλιξη των ιδεών, αλλά έχουν επίσης μια μεγάλη ποσότητα εσωστρέφειας μέσα τους.
And what I'm saying is that culturally, we need a much better balance. We need more of a yin and yang between these two types. This is especially important when it comes to creativity and to productivity, because when psychologists look at the lives of the most creative people, what they find are people who are very good at exchanging ideas and advancing ideas, but who also have a serious streak of introversion in them.
Και αυτό επειδή η μοναξιά είναι ένα ζωτικό συστατικό, ακόμα και της δημιουργικότητας. Ο Δαρβίνος, έκανε μεγάλους περιπάτους μόνος του στο δάσος και εμφατικά απέρριπτε προσκλήσεις για δείπνα. Ο Θίοντορ Γκαϊζέλ, πιο γνωστός ως Δρ. Σέους, ονειρεύτηκε πολλές από τις υπέροχες δημιουργίες του σ' ένα μοναχικό γραφείο σ' ένα καμπαναριό που είχε στο πίσω μέρος του σπιτιού του, στη Λα Γιόλα της Καλιφόρνιας. Στην πραγματικότητα φοβόταν να συναντήσει τα παιδάκια που διάβαζαν τα βιβλία του από φόβο ότι τον περίμεναν να έχει τη φιγούρα του κεφάτου Άγιου Βασίλη και θα απογοητεύονταν από τον πιο συγκρατημένο του χαρακτήρα. Ο Στιβ Βόζνιακ επινόησε τον πρώτο υπολογιστή της Apple ενώ καθόταν μόνος του στο κουβούκλιό του, στη Hewlett-Packard, όπου εργαζόταν τότε. Και λέει ότι δεν θα γινόταν ποτέ τέτοιος ειδικός, αν δεν ήταν τόσο εσωστρεφής ώστε να μην βγαίνει από το σπίτι του καθώς μεγάλωνε.
And this is because solitude is a crucial ingredient often to creativity. So Darwin, he took long walks alone in the woods and emphatically turned down dinner-party invitations. Theodor Geisel, better known as Dr. Seuss, he dreamed up many of his amazing creations in a lonely bell tower office that he had in the back of his house in La Jolla, California. And he was actually afraid to meet the young children who read his books for fear that they were expecting him this kind of jolly Santa Claus-like figure and would be disappointed with his more reserved persona. Steve Wozniak invented the first Apple computer sitting alone in his cubicle in Hewlett-Packard where he was working at the time. And he says that he never would have become such an expert in the first place had he not been too introverted to leave the house when he was growing up.
Τώρα φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε όλοι να πάψουμε να συνεργαζόμαστε, και εν προκειμένω, ο Στιβ Βόζνιακ συνεργάστηκε περίφημα με τον Στιβ Τζομπς για να ξεκινήσουν την Apple Computer, αλλά αυτό σημαίνει ότι η μοναξιά έχει σημασία και ότι για μερικούς ανθρώπους είναι ο αέρας που αναπνέουν. Στην πραγματικότητα, γνωρίζαμε για αιώνες την ανυπέρβλητη δύναμη της μοναξιάς. Μόλις πρόσφατα αρχίσαμε παραδόξως να την ξεχνάμε. Αν κοιτάξετε τις σημαντικότερες θρησκείες του κόσμου, θα βρείτε αναζητητές -- Μωυσής, Ιησούς, Βούδας, Μωάμεθ, αναζητητές που αποσύρονταν, μόνοι τους στην ερημιά, όπου βίωσαν φανερώσεις και αποκαλύψεις που αργότερα μετέφεραν σε ολόκληρη την κοινότητα. Επομένως, όχι ερημιά, όχι αποκαλύψεις.
Now, of course, this does not mean that we should all stop collaborating -- and case in point, is Steve Wozniak famously coming together with Steve Jobs to start Apple Computer -- but it does mean that solitude matters and that for some people it is the air that they breathe. And in fact, we have known for centuries about the transcendent power of solitude. It's only recently that we've strangely begun to forget it. If you look at most of the world's major religions, you will find seekers -- Moses, Jesus, Buddha, Muhammad -- seekers who are going off by themselves alone to the wilderness, where they then have profound epiphanies and revelations that they then bring back to the rest of the community. So, no wilderness, no revelations.
Δεν αποτελεί έκπληξη ωστόσο αν κοιτάξετε τις αποκαλύψεις της σύγχρονης ψυχολογίας. Φαίνεται ότι δεν μπορούμε καν να είμαστε σε μια ομάδα ανθρώπων, χωρίς ενστικτωδώς να αντανακλούμε και να μιμούμαστε τις απόψεις τους. Ακόμα και για φαινομενικά προσωπικά και ενστικτώδη πράγματα, όπως το ποιος μας ελκύει, θα ξεκινήσετε να αντιγράφετε τα πιστεύω των ανθρώπων γύρω σας χωρίς καν να συνειδητοποιείτε ότι το κάνετε.
This is no surprise, though, if you look at the insights of contemporary psychology. It turns out that we can't even be in a group of people without instinctively mirroring, mimicking their opinions. Even about seemingly personal and visceral things like who you're attracted to, you will start aping the beliefs of the people around you without even realizing that that's what you're doing.
Και οι ομάδες ακολουθούν περίφημα τις απόψεις του κυρίαρχου ή του πιο χαρισματικού ατόμου στην αίθουσα, ακόμα και αν υπάρχει μηδενικός συσχετισμός μεταξύ του καλύτερου ομιλητή και του ατόμου με τις καλύτερες ιδέες, εννοώ μηδέν. Επομένως...
And groups famously follow the opinions of the most dominant or charismatic person in the room, even though there's zero correlation between being the best talker and having the best ideas -- I mean zero. So --
(Γέλια)
(Laughter)
Μπορεί να ακολουθείτε το άτομο με τις καλύτερες ιδέες, αλλά μπορεί και όχι. Και θέλετε πράγματι να το αφήσετε στην τύχη; Είναι πολύ καλύτερα για όλους να απομονωθούν, να δημιουργήσουν τις ιδέες τους, απελευθερωμένοι από τις διαστρεβλώσεις της δυναμικής των ομάδων και μετά να ενωθούν σαν ομάδα να τις συζητήσουν σε ένα περιβάλλον με σωστή διαχείριση και να ξεκινήσουν από εκεί.
You might be following the person with the best ideas, but you might not. And do you really want to leave it up to chance? Much better for everybody to go off by themselves, generate their own ideas freed from the distortions of group dynamics, and then come together as a team to talk them through in a well-managed environment and take it from there.
Αν όλα αυτά είναι αλήθεια, τότε γιατί τα εκλαμβάνουμε τόσο λάθος; Γιατί στήνουμε τα σχολεία και τους χώρους εργασίας έτσι; Και γιατί κάνουμε τους εσωστρεφείς να αισθάνονται τόσο ένοχοι επειδή απλά θέλουν να απομονωθούν για κάποιο χρονικό διάστημα; Μία απάντηση βρίσκεται βαθιά στην πολιτισμική μας ιστορία. Οι δυτικές κοινωνίες, και κυρίως οι ΗΠΑ, πάντοτε προτιμούσαν τον άνθρωπο της δράσης από τον άνθρωπο της περισυλλογής Αλλά στις πρώιμες ημέρες της Αμερικής, ζούσαμε σε αυτό που οι ιστορικοί ονομάζουν κουλτούρα του χαρακτήρα, όπου ακόμα, σε εκείνο το σημείο, εκτιμούσαν τους ανθρώπους για τον εσωτερικό τους κόσμο και την ηθική τους ακεραιότητα. Και αν κοιτάξετε τα βιβλία αυτοβοήθειας από εκείνη την εποχή, είχαν όλα τίτλους όπως «Χαρακτήρας, το πιο Σπουδαίο Πράγμα στον Κόσμο». Και αναδείκνυαν πρότυπα όπως ο Αβραάμ Λίνκολν τον οποίον εξυμνούσαν επειδή ήταν μετριόφρων και συνεσταλμένος. Ο Ραλφ Γουάλντο Έμερσον τον αποκαλούσε «Έναν άνθρωπο που δεν προσβάλλει από ανωτερότητα».
Now if all this is true, then why are we getting it so wrong? Why are we setting up our schools this way, and our workplaces? And why are we making these introverts feel so guilty about wanting to just go off by themselves some of the time? One answer lies deep in our cultural history. Western societies, and in particular the U.S., have always favored the man of action over the "man" of contemplation. But in America's early days, we lived in what historians call a culture of character, where we still, at that point, valued people for their inner selves and their moral rectitude. And if you look at the self-help books from this era, they all had titles with things like "Character, the Grandest Thing in the World." And they featured role models like Abraham Lincoln, who was praised for being modest and unassuming. Ralph Waldo Emerson called him "A man who does not offend by superiority."
Αλλά μετά μπήκαμε στον 20ο αιώνα και σε μια νέα κουλτούρα που οι ιστορικοί αποκαλούν κουλτούρα της προσωπικότητας. Αυτό που συνέβη είναι ότι εξελίξαμε μια αγροτική οικονομία σε έναν κόσμο μεγάλων επιχειρήσεων. Και ξαφνικά οι άνθρωποι μετακινούνται από τις κωμοπόλεις στις πόλεις. Και αντί να δουλεύουν δίπλα σε ανθρώπους που ήξεραν όλη τους τη ζωή, τώρα πρέπει να αποδείξουν την αξία τους σε ένα πλήθος από ξένους. Έτσι, είναι πλήρως κατανοητό, χαρακτηριστικά όπως ο μαγνητισμός και το χάρισμα ξαφνικά άρχισαν να έχουν μεγάλη σημασία. Και σίγουρα, τα βιβλία αυτοβοήθειας άλλαξαν για να καλύψουν τις νέες ανάγκες και άρχισαν να έχουν ονόματα όπως «Πώς να Κερδίσετε Φίλους και να Επηρεάσετε Ανθρώπους». Και αναδεικνύουν ως πρότυπα τους σπουδαίους πωλητές. Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε σήμερα. Αυτή είναι η πολιτισμική μας κληρονομιά.
But then we hit the 20th century, and we entered a new culture that historians call the culture of personality. What happened is we had evolved an agricultural economy to a world of big business. And so suddenly people are moving from small towns to the cities. And instead of working alongside people they've known all their lives, now they are having to prove themselves in a crowd of strangers. So, quite understandably, qualities like magnetism and charisma suddenly come to seem really important. And sure enough, the self-help books change to meet these new needs and they start to have names like "How to Win Friends and Influence People." And they feature as their role models really great salesmen. So that's the world we're living in today. That's our cultural inheritance.
Τίποτα απ' αυτά δεν σημαίνει ότι οι κοινωνικές δεξιότητες δεν είναι σημαντικές, και δεν κηρύττω την κατάργηση της ομαδικής εργασίας. Οι ίδιες θρησκείες που στέλνουν τους σοφούς τους σε μοναχικές κορυφές βουνών μας διδάσκουν επίσης αγάπη και εμπιστοσύνη. Και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα σε τομείς όπως η επιστήμη και η οικονομία είναι τόσο τεράστια και σύνθετα που θα χρειαστούμε στρατιές ανθρώπων να συνταχθούν για να τα λύσουν εργαζόμενοι ομαδικά. Αλλά λέω ότι όσο περισσότερη ελευθερία δίνουμε στους εσωστρεφείς να είναι ο εαυτός τους τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουν να σκεφθούν τις δικές τους, μοναδικές λύσεις γι' αυτά τα προβλήματα.
Now none of this is to say that social skills are unimportant, and I'm also not calling for the abolishing of teamwork at all. The same religions who send their sages off to lonely mountain tops also teach us love and trust. And the problems that we are facing today in fields like science and in economics are so vast and so complex that we are going to need armies of people coming together to solve them working together. But I am saying that the more freedom that we give introverts to be themselves, the more likely that they are to come up with their own unique solutions to these problems.
Τώρα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τι βρίσκεται στη βαλίτσα μου σήμερα. Μαντέψτε! Βιβλία. Έχω μια βαλίτσα γεμάτη βιβλία. Εδώ είναι της Μάργκαρετ Άτγουντ το «Μάτι Γάτας». Εδώ είναι ένα μυθιστόρημα του Μίλαν Κούντερα. Και εδώ είναι «Ο Οδηγός για τους Μπερδεμένους» του Μαϊμωνίδη. Αλλά αυτά δεν είναι ακριβώς τα βιβλία μου. Έφερα αυτά τα βιβλία μαζί μου επειδή έχουν γραφτεί από τους αγαπημένους συγγραφείς του παππού μου.
So now I'd like to share with you what's in my suitcase today. Guess what? Books. I have a suitcase full of books. Here's Margaret Atwood, "Cat's Eye." Here's a novel by Milan Kundera. And here's "The Guide for the Perplexed" by Maimonides. But these are not exactly my books. I brought these books with me because they were written by my grandfather's favorite authors.
Ο παππούς μου ήταν ραβίνος και ήταν ένας χήρος που ζούσε μόνος σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Μπρούκλιν που ήταν το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο καθώς μεγάλωνα, εν μέρει επειδή ήταν γεμάτο με την ευγενική, αριστοκρατική του παρουσία και εν μέρει επειδή ήταν γεμάτο βιβλία. Εννοώ ότι κυριολεκτικά κάθε τραπέζι, κάθε καρέκλα σε αυτό το διαμέρισμα είχε παραχωρήσει την αρχική του λειτουργία για να γίνει επιφάνεια για να ταλαντεύονται σωροί από βιβλία. Όπως και η υπόλοιπη οικογένειά μου, το αγαπημένο πράγμα του παππού μου ήταν να διαβάζει.
My grandfather was a rabbi and he was a widower who lived alone in a small apartment in Brooklyn that was my favorite place in the world when I was growing up, partly because it was filled with his very gentle, very courtly presence and partly because it was filled with books. I mean literally every table, every chair in this apartment had yielded its original function to now serve as a surface for swaying stacks of books. Just like the rest of my family, my grandfather's favorite thing to do in the whole world was to read.
Αλλά επίσης αγαπούσε το ποίμνιό του και μπορούσες να αισθανθείς αυτή την αγάπη στα κηρύγματα που έκανε κάθε εβδομάδα για τα 62 χρόνια που ήταν ραβίνος. Συνέλεγε τους καρπούς από την ανάγνωση κάθε εβδομάδας και ύφαινε αυτά τα περίεργα μωσαϊκά αρχαίας και ανθρωπιστικής σκέψης. Και οι άνθρωποι έρχονταν από παντού να τον ακούσουν να μιλάει.
But he also loved his congregation, and you could feel this love in the sermons that he gave every week for the 62 years that he was a rabbi. He would takes the fruits of each week's reading and he would weave these intricate tapestries of ancient and humanist thought. And people would come from all over to hear him speak.
Αλλά εδώ είναι το θέμα με τον παππού μου. Κάτω από τον επίσημο ρόλο του, ήταν πολύ μετριόφρων και πραγματικά εσωστρεφής -- τόσο πολύ, που όταν μιλούσε είχε πρόβλημα να δημιουργήσει οπτική επαφή με το ίδιο ποίμνιο, στο οποίο μιλούσε για 62 χρόνια. Και ακόμα και μακριά από το βήμα, όταν του τηλεφωνούσες για να του πεις ένα γεια, συχνά θα τελείωνε τη συζήτηση νωρίτερα, από φόβο ότι σπαταλούσε πολύ από τον χρόνο σου. Αλλά όταν πέθανε στα 94 του χρόνια, η αστυνομία αναγκάστηκε να κλείσει τους δρόμους της γειτονιάς του για να διευκολύνει το πλήθος των ανθρώπων που είχαν έρθει να τον πενθήσουν. Και έτσι, αυτές τις μέρες προσπαθώ να μάθω από το παράδειγμά του με το δικό μου τρόπο.
But here's the thing about my grandfather. Underneath this ceremonial role, he was really modest and really introverted -- so much so that when he delivered these sermons, he had trouble making eye contact with the very same congregation that he had been speaking to for 62 years. And even away from the podium, when you called him to say hello, he would often end the conversation prematurely for fear that he was taking up too much of your time. But when he died at the age of 94, the police had to close down the streets of his neighborhood to accommodate the crowd of people who came out to mourn him. And so these days I try to learn from my grandfather's example in my own way.
Έτσι, μόλις δημοσίευσα ένα βιβλίο για την εσωστρέφεια, και χρειάστηκαν περίπου εφτά χρόνια για να το γράψω. Και για εμένα, αυτά τα εφτά χρόνια ήταν μια απόλυτη ευτυχία, γιατί διάβαζα, έγραφα, σκεφτόμουν, ερευνούσα. Ήταν η δική μου εκδοχή των ωρών που ο παππούς μου περνούσε μόνος του στη βιβλιοθήκη. Αλλά τώρα, εντελώς ξαφνικά, η δουλειά μου είναι πολύ διαφορετική και η δουλειά μου είναι να είμαι εδώ και να μιλάω γι' αυτό, να μιλάω για την εσωστρέφεια.
So I just published a book about introversion, and it took me about seven years to write. And for me, that seven years was like total bliss, because I was reading, I was writing, I was thinking, I was researching. It was my version of my grandfather's hours of the day alone in his library. But now all of a sudden my job is very different, and my job is to be out here talking about it, talking about introversion.
(Γέλια)
(Laughter)
Και αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο για μένα επειδή όσο μεγάλη είναι η τιμή που μου κάνατε να βρίσκομαι εδώ μαζί σας τώρα, αυτό δεν είναι το φυσικό μου περιβάλλον.
And that's a lot harder for me, because as honored as I am to be here with all of you right now, this is not my natural milieu.
Έτσι, προετοιμάστηκα για στιγμές σαν κι αυτή όσο καλύτερα μπορούσα. Πέρασα την προηγούμενη χρονιά κάνοντας εξάσκηση στη δημόσια ομιλία με όποια ευκαιρία μου δινόταν. Και το ονόμασα «ο χρόνος που μιλούσα επικίνδυνα».
So I prepared for moments like these as best I could. I spent the last year practicing public speaking every chance I could get. And I call this my "year of speaking dangerously."
(Γέλια)
(Laughter)
Και αυτό στην ουσία βοήθησε πολύ. Αλλά θα σας πω, αυτό που βοηθάει ακόμα περισσότερο είναι η αίσθηση, η πίστη, η ελπίδα μου ότι όταν πρόκειται για τη συμπεριφορά μας στην εσωστρέφεια και στην ησυχία και τη μοναξιά στην πραγματικότητα ισορροπούμε στο χείλος της δραματικής αλλαγής. Εννοώ, ότι πραγματικά το κάνουμε. Και έτσι θα σας αφήσω τώρα με τρεις εκκλήσεις για δράση για όσους μοιράζονται το ίδιο όραμα.
And that actually helped a lot. But I'll tell you, what helps even more is my sense, my belief, my hope that when it comes to our attitudes to introversion and to quiet and to solitude, we truly are poised on the brink on dramatic change. I mean, we are. And so I am going to leave you now with three calls for action for those who share this vision.
Νούμερο ένα: Σταματήστε τη μανία για συνεχή ομαδική εργασία. Απλώς σταματήστε τη.
Number one: Stop the madness for constant group work. Just stop it.
(Γέλια)
(Laughter)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και θέλω να είμαι ξεκάθαρη σε αυτά που λέω επειδή πιστεύω βαθιά ότι τα γραφεία μας θα έπρεπε να προωθούν τους ανεπίσημους, οικείους, σε στιλ καφετέριας τύπους αλληλεπίδρασης, ξέρετε, αυτούς που οι άνθρωποι συγκεντρώνονται και τυχαία ανταλλάσσουν ιδέες. Αυτό είναι σπουδαίο. Είναι σπουδαίο και για τους εσωστρεφείς και για τους εξωστρεφείς. Αλλά χρειαζόμαστε πολύ περισσότερη ιδιωτικότητα και ελευθερία και πολύ περισσότερη αυτονομία στην εργασία. Και για το σχολείο ισχύουν τα ίδια. Πρέπει να μάθουμε στα παιδιά να εργάζονται ομαδικά, φυσικά, αλλά πρέπει επίσης να τους μάθουμε και πώς να εργάζονται μόνα τους. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό και για τα εξωστρεφή παιδιά. Πρέπει να δουλεύουν μόνα τους επειδή από εκεί πηγάζει η βαθιά σκέψη εν μέρει.
And I want to be clear about what I'm saying, because I deeply believe our offices should be encouraging casual, chatty cafe-style types of interactions -- you know, the kind where people come together and serendipitously have an exchange of ideas. That is great. It's great for introverts and it's great for extroverts. But we need much more privacy and much more freedom and much more autonomy at work. School, same thing. We need to be teaching kids to work together, for sure, but we also need to be teaching them how to work on their own. This is especially important for extroverted children too. They need to work on their own because that is where deep thought comes from in part.
Ωραία, νούμερο δύο: Πηγαίνετε στην ερημιά. Γίνετε σαν το Βούδα, κάντε τις αποκαλύψεις σας. Δεν λέω ότι όλοι πρέπει να αποσυρθούμε και να χτίσουμε τις καλύβες μας στο δάσος και να μη μιλήσουμε ποτέ ξανά ο ένας στον άλλο, αλλά λέω ότι θα μπορούσαμε όλοι να αντέξουμε να αποφορτιστούμε και να μπαίνουμε μέσα στο μυαλό μας λιγάκι πιο συχνά.
Okay, number two: Go to the wilderness. Be like Buddha, have your own revelations. I'm not saying that we all have to now go off and build our own cabins in the woods and never talk to each other again, but I am saying that we could all stand to unplug and get inside our own heads a little more often.
Νούμερο τρία: Κοιτάξτε καλά τι βρίσκεται μέσα στη βαλίτσα σας και γιατί το βάζετε εκεί. Επομένως εξωστρεφείς, μπορεί και οι δικές σας βαλίτσες να είναι γεμάτες βιβλία. Ή μπορεί να είναι γεμάτες με ποτήρια σαμπάνιας ή εξοπλισμό ελεύθερης πτώσης. Ό,τι και να είναι, ελπίζω να βγάζετε αυτά τα πράγματα έξω με κάθε ευκαιρία που έχετε και να μας τιμάτε με την ενέργεια και τη χαρά σας. Αλλά εσωστρεφείς, όντας εσείς, ίσως έχετε την παρόρμηση να φυλάξετε πολύ προσεκτικά αυτό που βρίσκεται μέσα στη βαλίτσα σας. Και δεν είναι κατακριτέο. Αλλά μια στο τόσο, απλά μια στο τόσο, ελπίζω να ανοίξετε τις βαλίτσες σας ώστε να τα δούνε και οι άλλοι, επειδή ο κόσμος σας χρειάζεται και χρειάζεται και τα πράγματα που κουβαλάτε.
Number three: Take a good look at what's inside your own suitcase and why you put it there. So extroverts, maybe your suitcases are also full of books. Or maybe they're full of champagne glasses or skydiving equipment. Whatever it is, I hope you take these things out every chance you get and grace us with your energy and your joy. But introverts, you being you, you probably have the impulse to guard very carefully what's inside your own suitcase. And that's okay. But occasionally, just occasionally, I hope you will open up your suitcases for other people to see, because the world needs you and it needs the things you carry.
Σας εύχομαι το καλύτερο απ' όλα τα πιθανά ταξίδια και το θάρρος να μιλάτε ήρεμα.
So I wish you the best of all possible journeys and the courage to speak softly.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ.
Thank you. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)