Když mi bylo devět let, jela jsem na svůj první letní tábor. Má matka mi zabalila kufr plný knih, což mi připadalo jako naprosto samozřejmá věc. V mé rodině totiž bylo čtení hlavní společenskou aktivitou. Může vám to připadat asociální, ale pro nás to byl prostě jiný způsob, jak být společenský. Cítíte živočišné teplo své rodiny sedící kolem vás, ale uvnitř své hlavy se můžete svobodně toulat v říši fantazie. Myslela jsem si, že ten tábor bude něco podobného, ale lepší. (Smích) Představovala jsem si deset holek v chatce, uvelebené v ladících košilkách s knihami v ruce.
When I was nine years old, I went off to summer camp for the first time. And my mother packed me a suitcase full of books, which to me seemed like a perfectly natural thing to do. Because in my family, reading was the primary group activity. And this might sound antisocial to you, but for us it was really just a different way of being social. You have the animal warmth of your family sitting right next to you, but you are also free to go roaming around the adventureland inside your own mind. And I had this idea that camp was going to be just like this, but better. (Laughter) I had a vision of 10 girls sitting in a cabin cozily reading books in their matching nightgowns.
(Smích)
(Laughter)
Tábor připomínal spíše divokou párty, jen bez alkoholu. Hned první den nás vedoucí nahnala dohromady a naučila nás pozdrav, který jsme podle ní měly dělat každý den po zbytek léta, abychom si udržely táborového ducha. Bylo to něco jako: „D-I-V-O-Ž-K-Y, říkáme si divožky. Divožky, divožky, my jsme přeci divožky.“
Camp was more like a keg party without any alcohol. And on the very first day, our counselor gathered us all together and she taught us a cheer that she said we would be doing every day for the rest of the summer to instill camp spirit. And it went like this: "R-O-W-D-I-E, that's the way we spell rowdie. Rowdie, rowdie, let's get rowdie."
Jo. Neměla jsem nejmenší ponětí, proč jsme měly být tak divoké a proč jsme to musely hláskovat špatně. (Smích) Ale pozdrav jsem vyřvávala. Tak jako každý jiný. Opravdu jsem se snažila. A prostě jsem čekala na chvíli, kdy budu moci jít a číst si své knihy.
(Laughter) Yeah. So I couldn't figure out for the life of me why we were supposed to be so rowdy, or why we had to spell this word incorrectly. (Laughter) But I recited a cheer. I recited a cheer along with everybody else. I did my best. And I just waited for the time that I could go off and read my books.
Ovšem ve chvíli, kdy jsem z kufru vytáhla knížku, přišla ke mně nejoblíbenější holka z pokoje a zeptala se mě: „Proč seš taková měkkota?“ – měkkota pochopitelně byla přesným opakem D-I-V-O-Ž-K-Y. Když jsem to zkusila podruhé, přišla za mnou vedoucí s ustaranou tváří a opakovala něco o táborovém duchu a jak bychom měly pracovat na tom, abychom byly společenské.
But the first time that I took my book out of my suitcase, the coolest girl in the bunk came up to me and she asked me, "Why are you being so mellow?" -- mellow, of course, being the exact opposite of R-O-W-D-I-E. And then the second time I tried it, the counselor came up to me with a concerned expression on her face and she repeated the point about camp spirit and said we should all work very hard to be outgoing.
Takže jsem knížky schovala zpátky do kufru a zastrčila ho pod postel, kde zůstal po zbytek léta. Cítila jsem se provinilá. Cítila jsem, jako by mě knihy potřebovaly a volaly mě a já je opustila navěky. Opravdu jsem je opustila a kufr jsem neotevřela do chvíle, kdy jsem se na konci léta vrátila za rodinou.
And so I put my books away, back in their suitcase, and I put them under my bed, and there they stayed for the rest of the summer. And I felt kind of guilty about this. I felt as if the books needed me somehow, and they were calling out to me and I was forsaking them. But I did forsake them and I didn't open that suitcase again until I was back home with my family at the end of the summer. Now, I tell you this story about summer camp.
Jak vám teď vyprávím tuto historku z letního tábora, mohla bych z rukávu vysypat 50 podobných – pokaždé mi někdo naznačoval, že můj tichý a introvertní způsob existence není úplně to pravé ořechové, a že bych se měla snažit působit extrovertněji. Vždycky jsem někde hluboko cítila, že to je špatně, a že introverti vynikají přesně takoví, jací jsou. Na několik let jsem tento pocit utlumila a stala jsem se právničkou na Wall Street namísto spisovatelkou, jak jsem vždycky chtěla – částečně i proto, že jsem si potřebovala dokázat, že také dokážu být smělá a asertivní. Chodívala jsem do přelidněných barů, i když bych bývala upřednostnila klidnou večeři s přáteli. A tyto sebezapírající volby jsem prováděla natolik podvědomě, že jsem si ani neuvědomovala, co dělám.
I could have told you 50 others just like it -- all the times that I got the message that somehow my quiet and introverted style of being was not necessarily the right way to go, that I should be trying to pass as more of an extrovert. And I always sensed deep down that this was wrong and that introverts were pretty excellent just as they were. But for years I denied this intuition, and so I became a Wall Street lawyer, of all things, instead of the writer that I had always longed to be -- partly because I needed to prove to myself that I could be bold and assertive too. And I was always going off to crowded bars when I really would have preferred to just have a nice dinner with friends. And I made these self-negating choices so reflexively, that I wasn't even aware that I was making them.
Dělá to spousta introvertů a to ke škodě nejen vlastní, ale i ke škodě svých kolegů a svého okolí. A jakkoli to může znít troufale, taktéž ke škodě celého světa. Protože když přijde řeč na kreativitu a vůdcovství, potřebujeme introverty, aby dělali to, co umí. Třetina až polovina populace jsou introverti – třetina až polovina. Jeden ze dvou či tří lidí, které znáte. Takže ačkoli vy sami můžete být extroverti, mluvím o vašich kolezích, vašich partnerech a vašich dětech a o tom člověku co právě teď sedí vedle vás – všichni z nich podléhají předsudkům, které jsou v naší společnosti hluboce zakořeněny. Všichni je bereme za své od útlého věku, kdy ani neumíme pojmenovat to, co děláme.
Now this is what many introverts do, and it's our loss for sure, but it is also our colleagues' loss and our communities' loss. And at the risk of sounding grandiose, it is the world's loss. Because when it comes to creativity and to leadership, we need introverts doing what they do best. A third to a half of the population are introverts -- a third to a half. So that's one out of every two or three people you know. So even if you're an extrovert yourself, I'm talking about your coworkers and your spouses and your children and the person sitting next to you right now -- all of them subject to this bias that is pretty deep and real in our society. We all internalize it from a very early age without even having a language for what we're doing.
Abychom tyto předsudky pochopili, musíme rozumět tomu, co introverze je. Je to něco jiného než stydlivost. Stud je strach ze společenského hodnocení. Introverze označuje spíše to, jak reagujete na stimulaci, včetně stimulace společenské. Extroverti opravdu dychtí po kvantech stimulace, zatímco introverti jsou ve svém živlu, nabuzení a maximálně schopní, když se nachází v tišším, nerozptylujícím prostředí. Nikoli stále – tohle není absolutní – ale po většinu času. Klíčem k maximálnímu využití našich talentů pro nás všechny je tedy najít míru stimulace, která nám vyhovuje.
Now, to see the bias clearly, you need to understand what introversion is. It's different from being shy. Shyness is about fear of social judgment. Introversion is more about, how do you respond to stimulation, including social stimulation. So extroverts really crave large amounts of stimulation, whereas introverts feel at their most alive and their most switched-on and their most capable when they're in quieter, more low-key environments. Not all the time -- these things aren't absolute -- but a lot of the time. So the key then to maximizing our talents is for us all to put ourselves in the zone of stimulation that is right for us. But now here's where the bias comes in.
A právě tady přichází na řadu ty předsudky. Naše nejdůležitější instituce, školy a pracoviště, jsou navrženy především pro extroverty a pro extrovertní potřebu spousty stimulace. To se také promítá do nového „systému víry“, který nazývám novým skupinovým myšlením; které věří, že veškerá tvořivost a produktivita přichází z velice podivně družných míst.
Our most important institutions, our schools and our workplaces, they are designed mostly for extroverts and for extroverts' need for lots of stimulation. And also we have this belief system right now that I call the new groupthink, which holds that all creativity and all productivity comes from a very oddly gregarious place.
Představte si dnešní moderní třídu ve škole. Když jsem chodila do školy já, seděli jsme v řadách. Seděli jsme v řadách takhle a většinu úkolů jsme dělali vesměs samostatně. Dnes se typická třída skládá z takových hnízd – čtyři, pět, šest či sedm dětí naproti sobě. Pracují na nespočtu skupinových úkolů. Dokonce i v předmětech jako matematika či sloh, u kterých byste čekali, že prim bude hrát samostatné myšlení, se od dětí očekává, že se budou chovat jako členové komise. A když dítě preferuje vlastní řešení nebo práci o samotě, je na něj často nahlíženo jako na černou ovci, nebo – hůře – jako problémový případ. Dle domnění převážné většiny učitelů je ideálním studentem extrovert oproti introvertovi, přestože introverti ve skutečnosti mají lepší známky a dle průzkumů mají i větší znalosti. (Smích)
So if you picture the typical classroom nowadays: When I was going to school, we sat in rows. We sat in rows of desks like this, and we did most of our work pretty autonomously. But nowadays, your typical classroom has pods of desks -- four or five or six or seven kids all facing each other. And kids are working in countless group assignments. Even in subjects like math and creative writing, which you think would depend on solo flights of thought, kids are now expected to act as committee members. And for the kids who prefer to go off by themselves or just to work alone, those kids are seen as outliers often or, worse, as problem cases. And the vast majority of teachers reports believing that the ideal student is an extrovert as opposed to an introvert, even though introverts actually get better grades and are more knowledgeable, according to research. (Laughter)
Dobrá, to stejné platí i pro pracoviště. Dnes většina z nás pracuje v otevřených prostorech bez zdí, kde podléháme neustálému hluku a pohledům našich kolegů. A když dojde na vůdcovství, introverti bývají u vedoucích pozic běžně vynechávání, ačkoli mají tendenci být opatrnější, nepodstupovat nadměrná rizika – což bychom dnes mohli ocenit. V zajímavém výzkumu Adama Granta z Wharton School se zjistilo, že introvertní vůdci často prokazovali lepší výsledky než extroverti, protože když vedli proaktivní zaměstnance, mnohem častěji je nechávali provádět jejich vlastní nápady, zatímco extrovert se snadno, často nevědomky, pro něco tak nadchne, že ovládne celý prostor a nápady jiných lidí se tak často nedostanou na povrch.
Okay, same thing is true in our workplaces. Now, most of us work in open plan offices, without walls, where we are subject to the constant noise and gaze of our coworkers. And when it comes to leadership, introverts are routinely passed over for leadership positions, even though introverts tend to be very careful, much less likely to take outsize risks -- which is something we might all favor nowadays. And interesting research by Adam Grant at the Wharton School has found that introverted leaders often deliver better outcomes than extroverts do, because when they are managing proactive employees, they're much more likely to let those employees run with their ideas, whereas an extrovert can, quite unwittingly, get so excited about things that they're putting their own stamp on things, and other people's ideas might not as easily then bubble up to the surface. Now in fact, some of our transformative leaders in history have been introverts.
Ve skutečnosti někteří z revolučních vůdců minulosti byli introverti. Dám vám pár příkladů. Eleanor Rooseveltová, Rosa Parksová, Gándhí – všichni tito lidé se dají popsat jako tiší, málo mluvící a dokonce stydliví. A ti všichni si stoupli na pódium, přestože jim každá kostička v těle říkala, aby to nedělali. Vychází najevo, že to má samo o sobě zvláštní sílu, protože lid mohl cítit, že tito vůdcové nestáli v čele proto, že by si užívali komandování druhých nebo že by se jim líbilo stát ve světle reflektorů; činili tak, protože neměli jinou možnost, protože se hnali za tím, co považovali za správné.
I'll give you some examples. Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi -- all these people described themselves as quiet and soft-spoken and even shy. And they all took the spotlight, even though every bone in their bodies was telling them not to. And this turns out to have a special power all its own, because people could feel that these leaders were at the helm not because they enjoyed directing others and not out of the pleasure of being looked at; they were there because they had no choice, because they were driven to do what they thought was right.
V tuto chvíli považuji za důležité říct, že vlastně miluju extroverty. Vždycky ráda říkám, že někteří z mých nejlepších přátel jsou extroverti, včetně mého milovaného manžela. A my všichni pochopitelně spadáme do různých částí intro/extrovertního spektra. I Carl Jung, psycholog, který tyto termíny zpopularizoval, řekl, že není nikdo jako čistý introvert nebo čistý extrovert. Podle něj by takový člověk skončil v blázinci, kdyby vůbec existoval. Někteří lidé zapadnou přesně doprostřed tohoto spektra; tyto lidi pak nazýváme ambiverty. Často si říkám, že mají to nejlepší z obou světů. Ale většina z nás se zařadí do jednoho či druhého typu.
Now I think at this point it's important for me to say that I actually love extroverts. I always like to say some of my best friends are extroverts, including my beloved husband. And we all fall at different points, of course, along the introvert/extrovert spectrum. Even Carl Jung, the psychologist who first popularized these terms, said that there's no such thing as a pure introvert or a pure extrovert. He said that such a man would be in a lunatic asylum, if he existed at all. And some people fall smack in the middle of the introvert/extrovert spectrum, and we call these people ambiverts. And I often think that they have the best of all worlds. But many of us do recognize ourselves as one type or the other.
Podle mě naše kultura potřebuje jejich lepší rovnováhu. Potřebujeme více jin a jang mezi těmito dvěma typy. To je obzvláště důležité u kreativity a produktivity, neboť když psychologové nahlíží do životů nejkreativnějších lidí, zjišťují, že jsou velmi dobří ve výměně a sdělování myšlenek a jejich rozvíjení, ale že v sobě také mají notnou dávku introverze.
And what I'm saying is that culturally, we need a much better balance. We need more of a yin and yang between these two types. This is especially important when it comes to creativity and to productivity, because when psychologists look at the lives of the most creative people, what they find are people who are very good at exchanging ideas and advancing ideas, but who also have a serious streak of introversion in them.
To kvůli tomu, že samota je zásadní přísadou kreativity. Třeba Darwin chodíval sám na dlouhé procházky v lesích a důrazně odmítal pozvánky na večerní sešlosti. Theodor Geisel, lépe známý jako Dr. Seuss, si vysnil spoustu svých úžasných výtvorů v opuštěné kanceláři ve zvonici, kterou měl za domem v La Jolla v Kalifornii. Dokonce se bál setkat se s malými dětmi, které četly jeho knihy, ze strachu, že by čekaly veselou figurku jako je Santa Claus a mohly být zklamané jeho odtažitou osobností. Steve Wozniak vynalezl první počítač Apple sedě o samotě ve svém boxu v Hewlett-Packard, kde toho času pracoval. Říká, že by se nikdy nestal takovým prvotřídním odborníkem, kdyby býval nebyl tak introvertní, že neopouštěl dům, když vyrůstal.
And this is because solitude is a crucial ingredient often to creativity. So Darwin, he took long walks alone in the woods and emphatically turned down dinner-party invitations. Theodor Geisel, better known as Dr. Seuss, he dreamed up many of his amazing creations in a lonely bell tower office that he had in the back of his house in La Jolla, California. And he was actually afraid to meet the young children who read his books for fear that they were expecting him this kind of jolly Santa Claus-like figure and would be disappointed with his more reserved persona. Steve Wozniak invented the first Apple computer sitting alone in his cubicle in Hewlett-Packard where he was working at the time. And he says that he never would have become such an expert in the first place had he not been too introverted to leave the house when he was growing up.
Pochopitelně to neznamená, že bychom teď měli přestat spolupracovat – zrovna v tomto případě je Steve Wozniak známý spoluprácí se Stevem Jobsem na startu Apple Computer – říkám jen, že na samotě záleží a že pro některé lidi je vzduchem, který dýchají. Ve skutečnosti už po staletí známe fascinující sílu samoty. Teprve nedávno jsme na ni záhadně začali zapomínat. Když se podíváte na hlavní světová náboženství, najdete hledače – Mojžíše, Ježíše, Buddhu, Muhameda – hledače, kteří se vydávají sami do divočiny, kde zažívají důležitá zjevení a prozření, která pak přináší zpátky svým společnostem. Žádná divočina, žádné prozření.
Now, of course, this does not mean that we should all stop collaborating -- and case in point, is Steve Wozniak famously coming together with Steve Jobs to start Apple Computer -- but it does mean that solitude matters and that for some people it is the air that they breathe. And in fact, we have known for centuries about the transcendent power of solitude. It's only recently that we've strangely begun to forget it. If you look at most of the world's major religions, you will find seekers -- Moses, Jesus, Buddha, Muhammad -- seekers who are going off by themselves alone to the wilderness, where they then have profound epiphanies and revelations that they then bring back to the rest of the community. So, no wilderness, no revelations.
Nic překvapivého, když nahlédnete pod pokličku současné psychologie. Ukázalo se, že ani nedokážeme být ve skupině lidí, aniž bychom instinktivně nezrcadlili jejich postoje. I co se týče osobních a niterných záležitostí – jako např. ke komu jste přitahováni – začnete zrcadlit postoje lidí kolem vás, aniž byste si uvědomovali, co vůbec děláte.
This is no surprise, though, if you look at the insights of contemporary psychology. It turns out that we can't even be in a group of people without instinctively mirroring, mimicking their opinions. Even about seemingly personal and visceral things like who you're attracted to, you will start aping the beliefs of the people around you without even realizing that that's what you're doing.
Je známo, že skupiny následují názory nejdominantnějších nebo nejcharismatičtějších lidí v místnosti, ačkoli je nulová korelace mezi schopností dobře mluvit a mít skvělé myšlenky – zdůrazňuji, nulová. Takže… (Smích) Můžete naslouchat člověku s nejlepšími myšlenkami – nebo taky ne. Ale opravdu to chcete nechat na náhodě? Pro všechny je lepší jít si po svých, přijít s vlastními nápady nespoutanými vlivy skupinové dynamiky a pak se zase sejít v týmu, probrat je v dobře vedeném prostředí a pak s nimi něco udělat.
And groups famously follow the opinions of the most dominant or charismatic person in the room, even though there's zero correlation between being the best talker and having the best ideas -- I mean zero. So -- (Laughter) You might be following the person with the best ideas, but you might not. And do you really want to leave it up to chance? Much better for everybody to go off by themselves, generate their own ideas freed from the distortions of group dynamics, and then come together as a team to talk them through in a well-managed environment and take it from there.
Jestli je toto pravda, proč to tedy stále děláme tak špatně? Proč naše školy a pracoviště stále vypadají takhle? A proč se kvůli nám introverti cítí mizerně, když chtějí čas od času pracovat na vlastní triko? Jedna odpověď leží hluboko v historii naší kultury. Západní společnosti, zejména Spojené státy, vždy preferovaly muže činu než lidi rozjímající nebo dokonce muže rozjímající. Ovšem v tehdejší Americe lidé žili v tom, co historici nazývají kulturou charakteru, kdy jsou lidé – v tomto ohledu – hodnoceni dle svých vnitřních stránek a morální čistoty. Když se podíváte na příručky osobního rozvoje z té doby, budou mít názvy jako třeba „Charakter, nejlepší věc na světě.“ Odkazovaly na vzory jako Abraham Lincoln, který byl vyzdvihován pro skromnost a neokázalost. Ralph Waldo Emerson ho nazval „mužem, který neurážel nadřazeností.“
Now if all this is true, then why are we getting it so wrong? Why are we setting up our schools this way, and our workplaces? And why are we making these introverts feel so guilty about wanting to just go off by themselves some of the time? One answer lies deep in our cultural history. Western societies, and in particular the U.S., have always favored the man of action over the "man" of contemplation. But in America's early days, we lived in what historians call a culture of character, where we still, at that point, valued people for their inner selves and their moral rectitude. And if you look at the self-help books from this era, they all had titles with things like "Character, the Grandest Thing in the World." And they featured role models like Abraham Lincoln, who was praised for being modest and unassuming. Ralph Waldo Emerson called him "A man who does not offend by superiority."
Ale pak jsme se dostali do 20. století a vstoupili jsme do kultury, kterou historici nazývají kulturou osobnosti. Vyvinuli jsme se z agrární ekonomiky do světa velkého byznysu. Lidé se najednou stěhují z malých městeček do měst. A namísto toho, aby pracovali s lidmi, které znali od narození, nyní musí prokázat své kvality mezi zástupy cizinců. Takže se celkem pochopitelně kvality jako je přitažlivost a charisma najednou zdají být docela důležitými. Knihy o osobním rozvoji se samozřejmě změnily, aby naplnily nové potřeby, a začaly se objevovat názvy jako „Jak získávat přátele a působit na lidi.“ Za vzor vyzdvihují skvělé obchodníky. To je tedy svět, ve kterém dnes žijeme. To je naše kulturní dědictví.
But then we hit the 20th century, and we entered a new culture that historians call the culture of personality. What happened is we had evolved an agricultural economy to a world of big business. And so suddenly people are moving from small towns to the cities. And instead of working alongside people they've known all their lives, now they are having to prove themselves in a crowd of strangers. So, quite understandably, qualities like magnetism and charisma suddenly come to seem really important. And sure enough, the self-help books change to meet these new needs and they start to have names like "How to Win Friends and Influence People." And they feature as their role models really great salesmen. So that's the world we're living in today. That's our cultural inheritance.
Nikdo tady netvrdí, že sociální dovednosti nejsou důležité, a také nežádám, aby se zrušila veškerá týmová práce. Stejná náboženství, která vysílají své mudrce do osamělých vrcholků hor nás také učí milovat a důvěřovat. Problémy, kterým dnes čelíme na poli vědy či ekonomie, jsou tak obsáhlé a komplexní, že budeme potřebovat shromáždit celé armády lidí, aby je vyřešili pospolu. Říkám však, že čím víc svobody dáme introvertům, aby byli sami sebou, tím spíše přijdou s vlastním jedinečným řešením těchto problémů.
Now none of this is to say that social skills are unimportant, and I'm also not calling for the abolishing of teamwork at all. The same religions who send their sages off to lonely mountain tops also teach us love and trust. And the problems that we are facing today in fields like science and in economics are so vast and so complex that we are going to need armies of people coming together to solve them working together. But I am saying that the more freedom that we give introverts to be themselves, the more likely that they are to come up with their own unique solutions to these problems.
Chtěla bych se s vámi nyní podělit o obsah svého kufru. Co tam asi je? Knihy. Mám kufr plný knih. Tady je „Cat's Eye“ Margaret Atwoodové. Toto je román od Milana Kundery. „Průvodce zbloudilých“ od Maimonida. Nejsou to však tak úplně moje knihy. Přinesla jsem je sem, neboť jsou to oblíbení autoři mého dědečka.
So now I'd like to share with you what's in my suitcase today. Guess what? Books. I have a suitcase full of books. Here's Margaret Atwood, "Cat's Eye." Here's a novel by Milan Kundera. And here's "The Guide for the Perplexed" by Maimonides. But these are not exactly my books. I brought these books with me because they were written by my grandfather's favorite authors. My grandfather was a rabbi
Můj dědeček byl rabín a vdovec, který žil v malém bytě v Brooklynu, což bylo mé nejoblíběnější místo, když jsem vyrůstala; částečně kvůli tomu, že bylo cítit jeho jemnou, nenápadnou přítomností, z části kvůli tomu, že bylo plné knih. Doslova každý stůl a každá židle v tomto bytě přestaly plnit svou funkci, aby sloužily jako základna vratkých komínků knih. Stejně jako u zbytku mé rodiny, dědečkovou nejoblíbenější činností na celém světě bylo čtení.
and he was a widower who lived alone in a small apartment in Brooklyn that was my favorite place in the world when I was growing up, partly because it was filled with his very gentle, very courtly presence and partly because it was filled with books. I mean literally every table, every chair in this apartment had yielded its original function to now serve as a surface for swaying stacks of books. Just like the rest of my family, my grandfather's favorite thing to do in the whole world was to read.
Miloval však i svou kongregaci a tuto lásku jste mohli cítit v kázáních, která vedl každý týden po 62 let, co byl rabínem. Zužitkovával plody každotýdenního čtení a svá kázání prolínal pestrou škálou starověkého a humanistického myšlení. Lidé se scházeli zdaleka, aby ho slyšeli mluvit.
But he also loved his congregation, and you could feel this love in the sermons that he gave every week for the 62 years that he was a rabbi. He would takes the fruits of each week's reading and he would weave these intricate tapestries of ancient and humanist thought. And people would come from all over to hear him speak.
Mělo to však jeden háček. Pod povrchem své ceremoniální role byl opravdu skromný a velmi introvertní – tak moc, že během svých kázání měl problém udržet oční kontakt s tou samou kongregací, ke které mluvíval po 62 let. Dokonce i mimo kazatelnu, když jste ho odchytli a pozdravili, často ukončoval konverzaci předčasně ze strachu, aby vás zbytečně neokrádal o čas. Když však ve věku 94 let zemřel, policie musela uzavřít ulice v celém sousedství, aby ochránila dav lidí, kteří se s ním přišli rozloučit. Dnes se z dědečkova příkladu snažím poučit vlastním způsobem.
But here's the thing about my grandfather. Underneath this ceremonial role, he was really modest and really introverted -- so much so that when he delivered these sermons, he had trouble making eye contact with the very same congregation that he had been speaking to for 62 years. And even away from the podium, when you called him to say hello, he would often end the conversation prematurely for fear that he was taking up too much of your time. But when he died at the age of 94, the police had to close down the streets of his neighborhood to accommodate the crowd of people who came out to mourn him. And so these days I try to learn from my grandfather's example in my own way.
Zrovna jsem vydala knihu o introverzi, jejíž napsání mi zabralo sedm let. Pro mě těch sedm let bylo vrcholem blaha, protože jsem četla, psala, přemýšlela a hledala. Byla to má verze dědečkových denních hodin o samotě v jeho knihovně. Z ničeho nic je však má práce jiná – mým úkolem je být tady a mluvit o tom, mluvit o introverzi. (Smích) Je to pro mě mnohem těžší, neb jakkoli jsem poctěna, že tu s vámi právě teď mohu být, není to mé přirozené prostředí.
So I just published a book about introversion, and it took me about seven years to write. And for me, that seven years was like total bliss, because I was reading, I was writing, I was thinking, I was researching. It was my version of my grandfather's hours of the day alone in his library. But now all of a sudden my job is very different, and my job is to be out here talking about it, talking about introversion. (Laughter) And that's a lot harder for me, because as honored as I am to be here with all of you right now, this is not my natural milieu. So I prepared for moments like these as best I could.
Připravovala jsem se na chvíle jako tato nejlépe, jak jsem dovedla. Minulý rok jsem strávila cvičením mluvení na veřejnosti, kdykoli jsem jen mohla. Nazvala jsem to svým „rokem mluvení nebezpečně.“ (Smích) Docela to pomohlo. Ale řeknu vám, že mnohem více pomáhá můj pocit, víra a naděje, že když dojde na náš postoj k introverzi, tichu a samotě, máme opravdu nakročeno k hranici dramatické změny. Opravdu, máme. Opustím vás tedy se třemi výzvami pro ty, kteří to cítí stejně.
I spent the last year practicing public speaking every chance I could get. And I call this my "year of speaking dangerously." (Laughter) And that actually helped a lot. But I'll tell you, what helps even more is my sense, my belief, my hope that when it comes to our attitudes to introversion and to quiet and to solitude, we truly are poised on the brink on dramatic change. I mean, we are. And so I am going to leave you now with three calls for action for those who share this vision. Number one:
Číslo jedna: Zastavte tu cvokárnu s týmovou prací. Prostě s tím přestaňte. (Smích) Díky. (Potlesk) A chci, abychom si v tomto rozuměli, protože hluboce věřím, že kanceláře mají podporovat uvolněný, kavárensky upovídaný druh kontaktu – jako když se lidé sejdou dohromady a vesele si vyměňují myšlenky. To je skvělé. Skvělé pro introverty i extroverty. Ale potřebujeme více soukromí a více svobody a více samostatnosti v práci. To stejné ve škole. Musíme děti učit, jak pracovat společně, to ano, ale také je musíme učit, jak pracovat samostatně. To je mimořádně důležité i pro extrovertní děti. Musí pracovat samy, protože právě odtud se rojí hluboké myšlenky.
Stop the madness for constant group work. Just stop it. (Laughter) Thank you. (Applause) And I want to be clear about what I'm saying, because I deeply believe our offices should be encouraging casual, chatty cafe-style types of interactions -- you know, the kind where people come together and serendipitously have an exchange of ideas. That is great. It's great for introverts and it's great for extroverts. But we need much more privacy and much more freedom and much more autonomy at work. School, same thing. We need to be teaching kids to work together, for sure, but we also need to be teaching them how to work on their own. This is especially important for extroverted children too. They need to work on their own because that is where deep thought comes from in part.
Dobře, číslo dvě: Jděte do divočiny. Buďte jako Buddha, zažijte si vlastní prozření. Neříkám, že teď máme všichni jít a postavit si chatky v lesích a nikdy už na sebe nepromluvit; říkám jen, že bychom si nemuseli sedět na vedení a podívat se do nitra vlastní mysli trochu častěji.
Okay, number two: Go to the wilderness. Be like Buddha, have your own revelations. I'm not saying that we all have to now go off and build our own cabins in the woods and never talk to each other again, but I am saying that we could all stand to unplug and get inside our own heads a little more often.
Číslo tři: Dobře se podívejte, co je ve vašich kufrech a proč jste to tam dali. Takže extroverti, možná máte kufry také plné knih. Možná jsou plné sklenek na šampaňské nebo parašutistického vybavení. Ať už to je cokoli, doufám, že to vytáhnete ven pokaždé, když to jde, a oblažíte nás svou energií a radostí. Avšak introverti, takoví, jací jste, nejspíš máte nutkání pečlivě si strážit obsah svých kufrů. To je v pořádku. Ale občas, jen občas, byste mohli kufry otevřít a nechat do nich nahlédnout i jiné, protože svět potřebuje vás a potřebuje i to, co máte.
Number three: Take a good look at what's inside your own suitcase and why you put it there. So extroverts, maybe your suitcases are also full of books. Or maybe they're full of champagne glasses or skydiving equipment. Whatever it is, I hope you take these things out every chance you get and grace us with your energy and your joy. But introverts, you being you, you probably have the impulse to guard very carefully what's inside your own suitcase. And that's okay. But occasionally, just occasionally, I hope you will open up your suitcases for other people to see, because the world needs you and it needs the things you carry.
Přeji vám tedy to nejlepší na všech cestách a odvahu mluvit potichu.
So I wish you the best of all possible journeys and the courage to speak softly.
Mnohokrát vám děkuji.
Thank you very much.
(Potlesk)
(Applause)
Díky vám. Díky.
Thank you. Thank you.
(Potlesk)
(Applause)