Så jeg vil bare fortælle jer min historie. Jeg brugte en masse tid på at undervise voksne i at bruge visuelt sprog og krusedulletegning på arbejdspladsen. Og naturligvis møder jeg en del modstand, fordi det bliver anset for at være anti-intellektuelt og imod seriøs indlæring. Men jeg har et problem med den opfattelse, fordi jeg ved, at krusedulletegning har en markant påvirkning på den måde, vi bearbejder information, og på den måde, vi løser problemer.
So I just want to tell you my story. I spend a lot of time teaching adults how to use visual language and doodling in the workplace. And naturally, I encounter a lot of resistance, because it's considered to be anti-intellectual and counter to serious learning. But I have a problem with that belief, because I know that doodling has a profound impact on the way that we can process information and the way that we can solve problems.
Så jeg var interesseret i, hvorfor der var en brist mellem den måde, vores samfund opfatter krusedulletegning, og den måde, virkeligheden er. Så jeg opdagede nogle meget interessante ting. For eksempel, der findes ikke en smigrende definition af krusedulletegning. I det 17. århundrede var en 'doodle' en dumrian eller et fjols -- som i 'Yankee Doodle'. I det 18. århundrede blev det et udsagnsord, og det betød at svindle eller latterliggøre eller gøre nar af nogen. I det 19. århundrede var det en korrupt politiker. Og i dag har vi, hvad der måske er vores mest stødende definition, i hvert fald for mig, som er: "To doodle" betyder officielt at smøle, at tøve, at fjolle rundt, at lave meningsløse mærker, at lave noget af lille værdi, substans eller betydning, og -- min personlige favorit -- at lave ingenting. Ikke overraskende er folk uvillige til at tegne kruseduller på arbejdet. At lave ingenting på arbejdet er ligesom at masturbere på arbejdet; det er totalt upassende.
So I was curious about why there was a disconnect between the way our society perceives doodling and the way that the reality is. So I discovered some very interesting things. For example, there's no such thing as a flattering definition of a doodle. In the 17th century, a doodle was a simpleton or a fool -- as in Yankee Doodle. In the 18th century, it became a verb, and it meant to swindle or ridicule or to make fun of someone. In the 19th century, it was a corrupt politician. And today, we have what is perhaps our most offensive definition, at least to me, which is the following: To doodle officially means to dawdle, to dilly dally, to monkey around, to make meaningless marks, to do something of little value, substance or import, and -- my personal favorite -- to do nothing. No wonder people are averse to doodling at work. Doing nothing at work is akin to masturbating at work; it's totally inappropriate.
(Latter)
(Laughter)
Derudover har jeg hørt skrækhistorier fra folk, hvis lærere skældte dem ud, selvfølgelig, for at tegne kruseduller i klassen. Og de har chefer, der skælder dem ud for at tegne kruseduller i bestyrelseslokalet. Der er en stærk kulturel norm imod at tegne kruseduller i sammenhænge, hvori det er meningen, vi lærer noget. Og uheldigvis er pressen tilbøjelige til at forstærke denne norm, når de rapporterer om en krusedulletegningscene -- med en vigtig person ved en bekræftelseshøring og lignende -- de bruger ofte ord som "opdagede" eller "fangede" eller "fandt ud af," som om der bliver begået en form for kriminel handling.
Additionally, I've heard horror stories from people whose teachers scolded them, of course, for doodling in classrooms. And they have bosses who scold them for doodling in the boardroom. There is a powerful cultural norm against doodling in settings in which we are supposed to learn something. And unfortunately, the press tends to reinforce this norm when they're reporting on a doodling scene -- of an important person at a confirmation hearing and the like -- they typically use words like "discovered" or "caught" or "found out," as if there's some sort of criminal act being committed.
Og så er der oven i købet en psykologisk uvillighed mod krusedulletegning -- tak, Freud. I 1930'erne fortalte Freud os allesammen, at man kunne analysere folks psyker ud fra deres kruseduller. Dette er ikke præcist, men det skete for Tony Blair på Davos Forummet i 2005, da hans kruseduller blev, selvfølgelig, "opdaget," og han blev stemplet som de følgende ting. Nå det viste sig at være Bill Gates' kruseduller. (Latter) Og Bill, hvis du er her, ingen synes, du har storhedsvanvid. Men det forstærker kun folks uvildighed mod at dele deres kruseduller.
And additionally, there is a psychological aversion to doodling -- thank you, Freud. In the 1930s, Freud told us all that you could analyze people's psyches based on their doodles. This is not accurate, but it did happen to Tony Blair at the Davos Forum in 2005, when his doodles were, of course, "discovered" and he was labeled the following things. Now it turned out to be Bill Gates' doodle. (Laughter) And Bill, if you're here, nobody thinks you're megalomaniacal. But that does contribute to people not wanting to share their doodles.
Og her er kernen. Her er, hvad jeg tror. Jeg tror, at vores kultur er så intenst fokuseret på mundtlig information, at vi næsten er blinde over for værdien af kruseduller. Og det huer mig ikke. Og så på grund af den idé, som jeg synes skal sprænges, er jeg her for at sende os alle susende tilbage til sandheden. Og her er sandheden: krusedulletegning er et utroligt stærkt værktøj, og det er et værktøj, vi er nødt til at huske og genlære.
And here is the real deal. Here's what I believe. I think that our culture is so intensely focused on verbal information that we're almost blinded to the value of doodling. And I'm not comfortable with that. And so because of that belief that I think needs to be burst, I'm here to send us all hurtling back to the truth. And here's the truth: doodling is an incredibly powerful tool, and it is a tool that we need to remember and to re-learn.
Så her er en ny definition af krusedulletegning. Og jeg håber, der er en fra The Oxford English Dictionary til stede, for jeg vil tale med dig senere. Her er den rigtige definition: Krusedulletegning er i virkeligheden at lave spontane mærker for at hjælpe dig selv med at tænke. Det er derfor, millioner af mennesker tegner kruseduller. Her er en anden interessant sandhed omkring krusedullen: Folk, der tegner kruseduller, når de bliver udsat for mundtlig information, husker mere af den information end deres ikke-krusedulletegnende modstykker. Vi tror, at man tegner kruseduller, når man taber fokus, men i virkeligheden, er det en forebyggende foranstaltning til at afholde dig fra at miste fokus. Derudover har det en markant effekt på kreativ problem-løsning og bearbejdning af mange informationer.
So here's a new definition for doodling. And I hope there's someone in here from The Oxford English Dictionary, because I want to talk to you later. Here's the real definition: Doodling is really to make spontaneous marks to help yourself think. That is why millions of people doodle. Here's another interesting truth about the doodle: People who doodle when they're exposed to verbal information retain more of that information than their non-doodling counterparts. We think doodling is something you do when you lose focus, but in reality, it is a preemptive measure to stop you from losing focus. Additionally, it has a profound effect on creative problem-solving and deep information processing.
Der er fire måder, elever tager information ind på, så de kan foretage beslutninger. De er visuel, auditiv, læsning og skrivning og kinæstetisk. Nå, for at vi rigtig kan tygge på information og gøre noget med den, er vi nødt til at benytte mindst to af disse læringstyper, eller vi må benytte en af disse læringstyper sammen med en følelsesmæssig oplevelse. Krusedulletegningens utrolige bidrag er, at den benytter alle fire læringstyper på en gang med mulighed for en følelsesmæssig oplevelse. Det er et ret solidt bidrag for en handling ligestillet med at lave ingenting.
There are four ways that learners intake information so that they can make decisions. They are visual, auditory, reading and writing and kinesthetic. Now in order for us to really chew on information and do something with it, we have to engage at least two of those modalities, or we have to engage one of those modalities coupled with an emotional experience. The incredible contribution of the doodle is that it engages all four learning modalities simultaneously with the possibility of an emotional experience. That is a pretty solid contribution for a behavior equated with doing nothing.
Det her er så nørdet, men det fik mig til at græde, da jeg opdagede det. Altså de lavede antropologisk forskning i udviklingen af børns kunstneriske aktivitet, og de fandt ud af at på tværs af rum og tid, udviser alle børn den samme udvikling i visuel logik, imens de vokser. Med andre ord har de en delt og voksende kompleksitet i visuelt sprog, der sker i en forudsigelig rækkefølge. Og det, synes jeg, er utroligt. Jeg tror, det betyder at krusedulletegning er medfødt, og at vi simpelthen benægter os selv det instinkt. Og endelig er mange folk ikke indviede i dette, men krusedullen er en forløber til nogle af vores største kulturelle værdier. Det her er kun én: det er arkitekten Frank Gehrys forløber til Guggenheim i Abu Dhabi.
This is so nerdy, but this made me cry when I discovered this. So they did anthropological research into the unfolding of artistic activity in children, and they found that, across space and time, all children exhibit the same evolution in visual logic as they grow. In other words, they have a shared and growing complexity in visual language that happens in a predictable order. And I think that is incredible. I think that means doodling is native to us and we simply are denying ourselves that instinct. And finally, a lot a people aren't privy to this, but the doodle is a precursor to some of our greatest cultural assets. This is but one: this is Frank Gehry the architect's precursor to the Guggenheim in Abu Dhabi.
Så her er min pointe: Under ingen omstændigheder bør kruseduller udryddes fra klasseværelset eller bestyrelseslokalet eller endda krigsrummet. Tværtimod burde krusedulletegning blive benyttet i præcis de situationer, hvor informationstætheden er meget høj, og behovet for at bearbejde den information er meget stort. Og jeg vil tage den et skridt videre. Fordi krusedulletegning er tilgængeligt for alle, og det ikke er afskrækkende som kunstform, kan det udnyttes som en portal, igennem hvilken vi bevæger folk op på højere niveauer af visuel forståelse. Mine venner, krusedullen har aldrig været den intellektuelle tankes nemesis. I virkeligheden er den en af dens største allierede.
So here is my point: Under no circumstances should doodling be eradicated from a classroom or a boardroom or even the war room. On the contrary, doodling should be leveraged in precisely those situations where information density is very high and the need for processing that information is very high. And I will go you one further. Because doodling is so universally accessible and it is not intimidating as an art form, it can be leveraged as a portal through which we move people into higher levels of visual literacy. My friends, the doodle has never been the nemesis of intellectual thought. In reality, it is one of its greatest allies.
Tak. (Bifald)
Thank you. (Applause)