I'm talking to you about the worst form of human rights violation, the third-largest organized crime, a $10 billion industry. I'm talking to you about modern-day slavery.
Ik ga het hebben over de ergste vorm van schending van de mensenrechten, de op twee na grootste georganiseerde misdaad, een industrie van 10 miljard dollar. Ik ga het hebben over slavernij in deze tijd.
I'd like to tell you the story of these three children, Pranitha, Shaheen and Anjali. Pranitha's mother was a woman in prostitution, a prostituted person. She got infected with HIV, and towards the end of her life, when she was in the final stages of AIDS, she could not prostitute, so she sold four-year-old Pranitha to a broker. By the time we got the information, we reached there, Pranitha was already raped by three men.
Ik wil u het verhaal vertellen van deze drie kinderen: Pranitha, Shaheen en Anjali. De moeder van Pranitha was een vrouw in de prostitutie, een prostituee. Ze raakte besmet met hiv, en tegen het eind van haar leven, in de laatste stadia van aids, kon ze zich niet prostitueren, en verkocht ze de vier jaar oude Pranitha aan een handelaar. Tegen de tijd dat wij de informatie kregen en daar aankwamen, was Pranitha al verkracht door drie mannen.
Shaheen's background I don't even know. We found her in a railway track, raped by many, many men, I don't know many. But the indications of that on her body was that her intestine was outside her body. And when we took her to the hospital she needed 32 stitches to put back her intestine into her body. We still don't know who her parents are, who she is. All that we know that hundreds of men had used her brutally.
De achtergrond van Shaheen weet ik niet eens. We vonden haar op een spoorbaan, en ze was door ik weet niet hoe veel mannen verkracht. Maar de aanwijzingen werden door haar lichaam gegeven: haar ingewanden waren buiten haar lichaam. En toen we haar naar het ziekenhuis brachten waren er 32 hechtingen nodig om haar ingewanden terug in haar lichaam te plaatsen. We weten nog steeds niet wie haar ouders zijn, wie ze is. Alles wat we weten is dat honderden mannen haar beestachtig hebben gebruikt.
Anjali's father, a drunkard, sold his child for pornography. You're seeing here images of three years, four-year-olds, and five-year-old children who have been trafficked for commercial sexual exploitation. In this country, and across the globe, hundreds and thousands of children, as young as three, as young as four, are sold into sexual slavery. But that's not the only purpose that human beings are sold for. They are sold in the name of adoption. They are sold in the name of organ trade. They are sold in the name of forced labor, camel jockeying, anything, everything.
De vader van Anjali, een alcoholist, heeft zijn kind verkocht voor pornografie. U ziet hier beelden van drie-, vier-, vijfjarige kinderen, die verhandeld zijn voor commerciële seksuele uitbuiting. In dit land [India], en in de hele wereld, worden honderden, duizenden kinderen op de jonge leeftijd van drie, vier verkocht voor seksuele slavernij. Maar dat is het niet enige doel waarvoor mensen worden verkocht. Ze worden verkocht voor adoptie. Ze worden verkocht voor orgaanhandel. Ze worden verkocht voor dwangarbeid, voor het berijden van kamelen, voor alles.
I work on the issue of commercial sexual exploitation. And I tell you stories from there. My own journey to work with these children started as a teenager. I was 15 when I was gang-raped by eight men. I don't remember the rape part of it so much as much as the anger part of it. Yes, there were eight men who defiled me, raped me, but that didn't go into my consciousness. I never felt like a victim, then or now. But what lingered from then till now -- I am 40 today -- is this huge outrageous anger.
Ik werk aan het probleem van de commerciële seksuele uitbuiting. En daar vertel ik u verhalen over. Mijn eigen verhaal over dit werk begon toen ik een tiener was. Ik was 15 toen ik door een groep van acht mannen werd verkracht. De verkrachtig zelf herinner ik me minder goed dan de woede erover. Ja, er waren acht mannen die me onteerden en verkrachtten, maar dat bleef niet in mijn bewustzijn hangen. Ik heb me nooit een slachtoffer gevoeld, toen niet en nu niet. Maar wat is blijven hangen tot op de dag van vandaag (ik ben nu 40) is extreme woede.
Two years, I was ostracized, I was stigmatized, I was isolated, because I was a victim. And that's what we do to all traffic survivors. We, as a society, we have PhDs in victimizing a victim. Right from the age of 15, when I started looking around me, I started seeing hundreds and thousands of women and children who are left in sexual slavery-like practices, but have absolutely no respite, because we don't allow them to come in.
Twee jaar werd ik gemeden, gestigmatiseerd en was ik geïsoleerd, omdat ik een slachtoffer was. Dat is wat we doen met overlevenden van mensenhandel. Wij, als maatschappij, zijn erg goed in het tot slachtoffer maken van een slachtoffer. Meteen vanaf de leeftijd van 15, toen ik om me heen begon te kijken, zag ik honderden, duizenden vrouwen en kinderen, die in situaties van seksuele slavernij worden achtergelaten, maar die totaal geen uitweg hebben, omdat wij ze niet toelaten.
Where does their journey begin? Most of them come from very optionless families, not just poor. You have even the middle class sometimes getting trafficked. I had this I.S. officer's daughter, who is 14 years old, studying in ninth standard, who was raped chatting with one individual, and ran away from home because she wanted to become a heroine, who was trafficked. I have hundreds and thousands of stories of very very well-to-do families, and children from well-to-do families, who are getting trafficked.
Waar begint hun verhaal? De meesten komen uit goede gezinnen, niet alleen uit arme gezinnen. Soms komt mensenhandel zelfs voor in de middenklassen. Ik had eens een dochter van een politieagent, 14 jaar oud, schoolgaand, die verkracht werd door iemand met wie ze aan de praat was geraakt, en wegliep van huis omdat ze een heldin wilde worden. Maar ze werd slachtoffer van mensenhandel. Ik ken honderden, duizenden verhalen van zeer rijke families, en de kinderen van rijke families, die slachtoffer worden van mensenhandel.
These people are deceived, forced. 99.9 percent of them resist being inducted into prostitution. Some pay the price for it. They're killed; we don't even hear about them. They are voiceless, [unclear], nameless people. But the rest, who succumb into it, go through everyday torture. Because the men who come to them are not men who want to make you your girlfriends, or who want to have a family with you. These are men who buy you for an hour, for a day, and use you, throw you.
Deze mensen worden bedrogen en gedwongen. 99.9 procent van hen verzet zich tegen introductie in de prostitutie. Sommigen betalen er een prijs voor. Ze worden vermoord; over hen horen we al helemáál niets. Zij hebben geen stem en hebben geen naam. Maar de rest, die zich overgeeft, gaat dagelijks door een marteling. Omdat de mannen die naar ze toe komen, niet de mannen zijn die jou als vriendin willen, of een gezin met je willen opbouwen. Het zijn mannen die je kopen voor een uur of een dag, je gebruiken, en je weggooien.
Each of the girls that I have rescued -- I have rescued more than 3,200 girls -- each of them tell me one story in common ... (Applause) one story about one man, at least, putting chili powder in her vagina, one man taking a cigarette and burning her, one man whipping her. We are living among those men: they're our brothers, fathers, uncles, cousins, all around us. And we are silent about them.
Elk meisje dat ik heb gered, en dat zijn er meer dan 3200, vertelt me hetzelfde verhaal… (Applaus) een verhaal over ten minste één man die chilipoeder in haar vagina heeft gebracht, één man die haar met een sigaret heeft gebrand, één man die haar heeft geslagen. Wij leven samen met deze mannen: het zijn onze broers, vaders, ooms, neven, ze zijn overal in onze omgeving. En we zwijgen over hen.
We think it is easy money. We think it is shortcut. We think the person likes to do what she's doing. But the extra bonuses that she gets is various infections, sexually transmitted infections, HIV, AIDS, syphilis, gonorrhea, you name it, substance abuse, drugs, everything under the sun. And one day she gives up on you and me, because we have no options for her. And therefore she starts normalizing this exploitation. She believes, "Yes, this is it, this is what my destiny is about." And this is normal, to get raped by 100 men a day. And it's abnormal to live in a shelter. It's abnormal to get rehabilitated.
We denken dat het makkelijk geld verdienen is. We denken dat het de snelle route is. We denken dat de persoon het leuk vindt om te doen. Maar ze krijgt er gratis van alles bij: diverse infectieziektes, geslachtsziektes, hiv, aids, syfilis, gonorroe, drugs- en alcoholmisbruik, alles wat er maar bestaat. En op een bepaald moment heeft ze geen hoop meer op u of mij, want wij kunnen haar niet helpen. En dan begint ze deze uitbuiting normaal te vinden. Ze denkt: dit zal mijn lot zijn. Dit is normaal, door 100 mannen op een dag verkracht worden. En het is niet normaal om in een opvanghuis te wonen. Of om hier uit te komen en in eer te herstellen.
It's in that context that I work. It's in that context that I rescue children. I've rescued children as young as three years, and I've rescued women as old as 40 years. When I rescued them, one of the biggest challenges I had was where do I begin. Because I had lots of them who were already HIV infected. One third of the people I rescue are HIV positive. And therefore my challenge was to understand how can I get out the power from this pain. And for me, I was my greatest experience. Understanding my own self, understanding my own pain, my own isolation, was my greatest teacher. Because what we did with these girls is to understand their potential.
In deze context werk ik. In deze context red ik kinderen. Ik heb kinderen gered met de jonge leeftijd van drie jaar en vrouwen met de oudere leeftijd van 40. Nadat ik ze gered had, was een van de grootste uitdagingen waar ik moest beginnen. Omdat ik er heel wat had die al met hiv besmet waren. Een derde van de mensen die ik red is hiv-positief. En daarom was mijn uitdaging te leren hoe ik uit de grip van deze pijn kon komen. En voor mij persoonlijk was ikzelf mijn belangrijkste ervaring. Het begrijpen van mijzelf, mijn eigen pijn, mijn isolatie, was mijn beste leraar. Wat we met deze meisjes gedaan hebben, is hun potentieel zien.
You see a girl here who is trained as a welder. She works for a very big company, a workshop in Hyderabad, making furnitures. She earns around 12,000 rupees. She is an illiterate girl, trained, skilled as a welder. Why welding and why not computers? We felt, one of the things that these girls had is immense amount of courage. They did not have any pardas inside their body, hijabs inside themselves; they've crossed the barrier of it. And therefore they could fight in a male-dominated world, very easily, and not feel very shy about it.
U ziet hier een meisje dat als lasser is opgeleid. Ze werkt voor een groot bedrijf, een werkplaats in Hyderabad, waar meubels worden gemaakt. Ze verdient ongeveer 12.000 roepies. Ze is analfabeet, opgeleid en bekwaam als lasser. Waarom lassen en niet computers? We zagen dat deze meisjes onder andere ongelooflijk moedig waren. Ze hadden geen parda of hijab [lichaams- of hoofdbedekking] in hun lichaam; ze zijn door die barrière heen gegaan. En daarom konden ze in een mannenwereld vechten, met gemak en onbedeesd.
We have trained girls as carpenters, as masons, as security guards, as cab drivers. And each one of them are excelling in their chosen field, gaining confidence, restoring dignity, and building hopes in their own lives. These girls are also working in big construction companies like Ram-ki construction, as masons, full-time masons.
We hebben meisjes opgeleid tot timmerlieden, metselaars, veiligheidsagenten en taxichauffeurs. En ze blinken allemaal uit in hun zelf gekozen vakgebieden. Ze krijgen vertrouwen, herstellen hun waardigheid, en bouwen aan hoop in hun eigen leven. Deze meisjes werken ook bij grote bouwbedrijven, zoals Ram-ki, als fulltime metselaars.
What has been my challenge? My challenge has not been the traffickers who beat me up. I've been beaten up more than 14 times in my life. I can't hear from my right ear. I've lost a staff of mine who was murdered while on a rescue. My biggest challenge is society. It's you and me. My biggest challenge is your blocks to accept these victims as our own.
Wat was mijn uitdaging? Mijn uitdaging was niet de handelaars die me in elkaar hebben geslagen. Ik ben meer dan 14 keer in mijn leven in elkaar geslagen. Met mijn rechteroor hoor ik niets. Ik ben een personeelslid kwijtgeraakt die vermoord werd tijdens een reddingsmissie. Mijn grootste uitdaging is de maatschappij. Het zijn u en ik. Mijn grootste uitdaging is uw weigering om deze slachtoffers te accepteren als onze eigen slachtoffers.
A very supportive friend of mine, a well-wisher of mine, used to give me every month, 2,000 rupees for vegetables. When her mother fell sick she said, "Sunitha, you have so much of contacts. Can you get somebody in my house to work, so that she can look after my mother?" And there is a long pause. And then she says, "Not one of our girls."
Een vriendin die me steunt en het beste met me voor heeft gaf me vroeger elke maand 2000 roepies voor groente. Toen haar moeder ziek werd zei ze: “Sunitha, jij hebt zo veel contacten. Weet je iemand die in mijn huis kan komen werken, zodat zij voor mijn moeder kan zorgen? " Dan is ze een tijd stil. En dan zegt ze: "Niet één van onze meisjes."
It's very fashionable to talk about human trafficking, in this fantastic A-C hall. It's very nice for discussion, discourse, making films and everything. But it is not nice to bring them to our homes. It's not nice to give them employment in our factories, our companies. It's not nice for our children to study with their children. There it ends. That's my biggest challenge.
Het is erg trendy om over mensenhandel te praten, in deze mooie zaal met airconditioning. Het is erg interessant voor een discussie, een verhandeling, een filmopname en dergelijke. Maar het is niet interessant om ze in onze huizen te halen. Het is niet interessant om hen banen te geven in onze fabrieken en bedrijven. Het is niet interessant voor onze kinderen om samen met hun kinderen naar school te gaan. Daar houdt het op. En dat is mijn grootste uitdaging.
If I'm here today, I'm here not only as Sunitha Krishnan. I'm here as a voice of the victims and survivors of human trafficking. They need your compassion. They need your empathy. They need, much more than anything else, your acceptance.
Nu ik hier zo sta, is dat niet alleen als Sunitha Krishnan. Ik spreek hier namens de slachtoffers en de overlevenden van de mensenhandel. Zij hebben uw medeleven nodig. Zij hebben uw empathie nodig. En ze hebben boven alles uw acceptatie nodig.
Many times when I talk to people, I keep telling them one thing: don't tell me hundred ways how you cannot respond to this problem. Can you ply your mind for that one way that you can respond to the problem? And that's what I'm here for, asking for your support, demanding for your support, requesting for your support. Can you break your culture of silence? Can you speak to at least two persons about this story? Tell them this story. Convince them to tell the story to another two persons.
Vaak als ik met mensen praat, benadruk ik één ding: vertel me niet de honderden manieren waarop je dit probleem niét aan moet pakken. Kunt u uzelf uitdagen om een manier te vinden die wél helpt? En daarom ben ik hier, om uw steun te vragen, uw steun te eisen, u om steun te verzoeken. Wilt u uw cultuur van het stilzwijgen doorbreken? Wilt u met ten minste twee anderen over dit verhaal praten? Vertel hen dit verhaal. En overtuig hen om dit verhaal aan nog eens twee anderen te vertellen.
I'm not asking you all to become Mahatma Gandhis or Martin Luther Kings, or Medha Patkars, or something like that. I'm asking you, in your limited world, can you open your minds? Can you open your hearts? Can you just encompass these people too? Because they are also a part of us. They are also part of this world. I'm asking you, for these children, whose faces you see, they're no more. They died of AIDS last year. I'm asking you to help them, accept as human beings -- not as philanthropy, not as charity, but as human beings who deserve all our support. I'm asking you this because no child, no human being, deserves what these children have gone through. Thank you. (Applause)
Ik vraag u echt niet dat u allemaal een Mahatma Gandhi, Martin Luther King of Medha Patkar wordt, of zoiets. Ik vraag u: kunt u, in uw eigen kleine wereld, uw geest open stellen? Kunt u uw hart open stellen? Kunt u ook deze mensen in uw hart sluiten? Omdat zij ook een deel van ons zijn. Zij zijn ook deel van deze wereld. Ik vraag het u uit naam van deze kinderen, van wie u hier het gezicht ziet, en die er niet meer zijn. Ze zijn vorig jaar gestorven als gevolg van aids. Ik vraag u om hen te helpen, te accepteren als mensen, niet uit liefdadigheid, maar omdat het mensen zijn die al onze steun verdienen. Ik vraag u dit omdat geen enkel kind, geen enkel mens, verdient te doorstaan wat deze kinderen hebben doorstaan. Dank u. (Applaus)