It was the spring of 2011, and as they like to say in commencement speeches, I was getting ready to enter the real world. I had recently graduated from college and moved to Paris to start my first job. My dream was to become a war correspondent, but the real world that I found took me into a really different kind of conflict zone.
Era primăvara lui 2011, și ca să folosesc o formulă tipică discursurilor de deschidere, mă pregăteam să înfrunt viața adevărată. Tocmai absolvisem facultatea, și mă mutasem la Paris pentru prima mea slujbă. Visul meu era să devin corespondent de război, dar realitatea m-a purtat către un alt gen de zonă de conflict.
At 22 years old, I was diagnosed with leukemia. The doctors told me and my parents, point-blank, that I had about a 35 percent chance of long-term survival. I couldn't wrap my head around what that prognosis meant. But I understood that the reality and the life I'd imagined for myself had shattered. Overnight, I lost my job, my apartment, my independence, and I became patient number 5624.
La 22 de ani am fost diagnosticată cu leucemie. Doctorii ne-au spus direct, mie și părinților mei, că am 35% șanse de supraviețuire pe termen lung. Pur și simplu nu puteam asimila această informație. Dar mi-a fost foarte clar că viitorul pe care mi-l imaginasem se spulberase. Peste noapte, mi-am pierdut slujba, apartamentul, independența, și am devenit pacientul 5624.
Over the next four years of chemo, a clinical trial and a bone marrow transplant, the hospital became my home, my bed, the place I lived 24/7. Since it was unlikely that I'd ever get better, I had to accept my new reality. And I adapted. I became fluent in medicalese, made friends with a group of other young cancer patients, built a vast collection of neon wigs and learned to use my rolling IV pole as a skateboard. I even achieved my dream of becoming a war correspondent, although not in the way I'd expected. It started with a blog, reporting from the front lines of my hospital bed, and it morphed into a column I wrote for the New York Times, called "Life, Interrupted."
De-a lungul următorilor patru ani de chimioterapie, un experiment clinic și un transplant de măduvă, spitalul a devenit căminul meu, iar patul de spital locul unde am trăit 24/7. Deoarece șansele să mă vindec erau minime, a trebuit să accept această realitate. Așa că m-am adaptat. Am început să vorbesc fluent limba medicilor, m-am împrietenit cu un grup de tineri bolnavi de cancer, mi-am făcut o colecție impresionantă de peruci în culori fluorescente, și am învățat să-mi folosesc suportul pentru perfuzii pe post de skateboard. Chiar mi-am îndeplinit visul de a deveni corespondent de război, dar nu în felul în care mă așteptam. Totul a început cu un blog, transmițând știri de pe frontul patului de spital, și care s-a transformat într-un editorial pe care l-am scris pentru New York Times denumit „Viața, întreruptă.”
But -- (Applause)
Dar... (Aplauze)
Thank you.
Vă mulțumesc!
(Applause)
(Aplauze)
But above all else, my focus was on surviving. And -- spoiler alert --
Dar, mai presus de orice, mă concentram asupra supraviețuirii. Și mare veste, mare...
(Laughter)
(Râsete)
I did survive, yeah.
Chiar am supraviețuit.
(Applause)
(Aplauze)
Thanks to an army of supportive humans, I'm not just still here, I am cured of my cancer.
Mulțumită unei armate de susținători, nu doar că mă vedeți aici, dar sunt vindecată de cancer.
(Applause)
(Aplauze)
Thank you.
Vă mulțumesc!
(Applause)
(Aplauze)
So, when you go through a traumatic experience like this, people treat you differently. They start telling you how much of an inspiration you are. They say you're a warrior. They call you a hero, someone who's lived the mythical hero's journey, who's endured impossible trials and, against the odds, lived to tell the tale, returning better and braver for what you're been through. And this definitely lines up with my experience.
Când treci printr-o astfel de experiență atât de traumatizantă, oamenii te tratează diferit. Îți spun că ai devenit un adevărat exemplu. Că ești o luptătoare. Te consideră un erou, un erou care și-a parcurs călătoria inițiatică, a trecut prin încercări supraomenești, și, în ciuda tuturor vicisitudinilor, a supraviețuit, întorcându-se mai puternic, mai curajos, datorită acestor încercări. M-am regăsit total într-o astfel de descriere.
Cancer totally transformed my life. I left the hospital knowing exactly who I was and what I wanted to do in the world. And now, every day as the sun rises, I drink a big glass of celery juice, and I follow this up with 90 minutes of yoga. Then, I write down 50 things I'm grateful for onto a scroll of paper that I fold into an origami crane and send sailing out my window.
Cancerul mi-a schimbat complet viața. Am părăsit spitalul știind precis cine sunt și ce vreau să fac cu viața mea. Și acum, în fiecare dimineață, beau un pahar mare de suc de țelină, și apoi fac 90 de minute de yoga. Apoi scriu 50 de lucruri pentru care sunt recunoscătoare, pe o foaie de hârtie, pe care apoi o împăturesc într-un avion și o lansez de la fereastra mea.
(Laughter)
(Râsete)
Are you seriously believing any of this?
Serios, chiar mă credeți?
(Laughter)
(Râsete)
I don't do any of these things.
Nu fac nimic din toate astea.
(Laughter)
(Râsete)
I hate yoga, and I have no idea how to fold an origami crane. The truth is that for me, the hardest part of my cancer experience began once the cancer was gone. That heroic journey of the survivor we see in movies and watch play out on Instagram -- it's a myth. It isn't just untrue, it's dangerous, because it erases the very real challenges of recovery.
Urăsc yoga și habar n-am să fac un avion din hârtie. Adevărul este că, pentru mine, cea mai grea perioadă legată de cancer a început când m-am vindecat. Acea călătorie inițiatică a eroului pe care o vedem în filme, și-o mai găsim postată pe Instagram, e un mit. Nu doar că nu e adevărat, e periculos, pentru că subestimează provocările nu mai puțin dificile ale recuperării.
Now, don't get me wrong -- I am incredibly grateful to be alive, and I am painfully aware that this struggle is a privilege that many don't get to experience. But it's important that I tell you what this projection of heroism and expectation of constant gratitude does to people who are trying to recover. Because being cured is not where the work of healing ends. It's where it begins.
Să nu mă înțelegeți greșit, sunt foarte recunoscătoare că trăiesc, și mă gândesc cu durere că aceste provocări sunt un privilegiu de care cei mai mulți nu ajung să se bucure. Dar e important să vă spun efectul acestei proiecții a eroismului, a așteptării de a fi veșnic recunoscător, asupra celor aflați în recuperare. Fiindcă să fi scăpat de boală nu e punctul în care procesul de vindecare se termină. Dimpotrivă, e punctul în care începe.
I'll never forget the day I was discharged from the hospital, finally done with treatment. Those four years of chemo had taken a toll on my relationship with my longtime boyfriend, and he'd recently moved out. And when I walked into my apartment, it was quiet. Eerily so. The person I wanted to call in this moment, the person who I knew would understand everything, was my friend Melissa. She was a fellow cancer patient, but she had died three weeks earlier. As I stood there in the doorway of my apartment, I wanted to cry. But I was too tired to cry. The adrenaline was gone. I had felt as if the inner scaffolding that had held me together since my diagnosis had suddenly crumbled. I had spent the past 1,500 days working tirelessly to achieve one goal: to survive. And now that I'd done so, I realized I had absolutely no idea how to live.
Nu voi uita niciodată ziua în care am fost externată, finalizând, în sfârșit, tratamentul. Acei patru ani de chimioterapie mi-au afectat relația de lungă durată cu iubitul meu, care tocmai mă părăsise. Când am intrat în apartament, era liniște. O liniște asurzitoare. Persoana pe care doream s-o sun, și care știam că mă va înțelege, era prietena mea, Melissa. Bolnavă de cancer și ea, ca și mine, dar murise cu trei săptămâni în urmă. Și cum stăteam în ușa apartamentului, aș fi vrut să pot plânge. Dar eram prea obosită să pot plânge. Nu mai aveam pic de adrenalină. Simțeam că toată structura mea interioară care mă ajutase să nu-mi pierd mințile, se prăbușise. Îmi petrecusem ultimele 1.500 de zile luptând pentru un singur țel: să supraviețuiesc. Și acum, când îl atinsesem, am realizat că habar nu aveam cum să-mi trăiesc viața.
On paper, of course, I was better: I didn't have leukemia, my blood counts were back to normal, and the disability checks soon stopped coming. To the outside world, I clearly didn't belong in the kingdom of the sick anymore. But in reality, I never felt further from being well. All that chemo had taken a permanent physical toll on my body. I wondered, "What kind of job can I hold when I need to nap for four hours in the middle of the day? When my misfiring immune system still sends me to the ER on a regular basis?" And then there were the invisible, psychological imprints my illness had left behind: the fears of relapse, the unprocessed grief, the demons of PTSD that descended upon me for days, sometimes weeks.
Teoretic, totul era grozav: nu mai aveam leucemie, analizele îmi ieșeau bune, am încetat să mai primesc pensie de boală. Pentru ceilalți, eu nu mai aparțineam categoriei bolnavilor cronici. În realitate, niciodată nu m-am simțit mai departe de a fi vindecată. Chimioterapia mi-a modificat organismul pentru totdeauna. Mă întrebam: „Ce loc de muncă voi putea avea, când eu trebuie să dorm patru ore la prânz? Iar crizele sistemului meu imunitar mă trimit în mod regulat la urgență?” Mai erau și efectele psihologice, subtile, pe care boala mi le-a lăsat: teama de recidivă, suferința negestionată, simptomele sindromului post-traumatic care mă chinuie zile, uneori săptămâni în șir.
See, we talk about reentry in the context of war and incarceration. But we don't talk about it as much in the context of other kinds of traumatic experiences, like an illness. Because no one had warned me of the challenges of reentry, I thought something must be wrong with me. I felt ashamed, and with great guilt, I kept reminding myself of how lucky I was to be alive at all, when so many people like my friend Melissa were not. But on most days, I woke up feeling so sad and lost, I could barely breathe. Sometimes, I even fantasized about getting sick again. And let me tell you, there are so many better things to fantasize about when you're in your twenties and recently single.
Vedeți, vorbim de reabilitare în contextul veteranilor de război sau a delincvenților. Dar nu ne punem problema reabilitării în contextul altor experiențe traumatice, cum ar fi o boală cronică. Din cauză că nimeni nu m-a prevenit despre provocările reabilitării, m-am gândit că e ceva în neregulă cu mine. Îmi era rușine, și cu un imens sentiment de vinovăție, îmi tot reaminteam cât de norocoasă eram că trăiam, în timp ce alții, la fel ca prietena mea Melissa, nu erau. Dar în majoritatea zilelor mă trezeam simțindu-mă atât de tristă și pierdută că abia puteam să respir. Uneori chiar îmi doream să mă îmbolnăvesc din nou. Și, credeți-mă, sunt multe alte lucruri mai bune pe care să ți le dorești când ai 20 și ceva de ani și n-ai un partener de viață.
(Laughter)
(Râsete)
But I missed the hospital's ecosystem. Like me, everyone in there was broken. But out here, among the living, I felt like an impostor, overwhelmed and unable to function. I also missed the sense of clarity I'd felt at my sickest. Staring your mortality straight in the eye has a way of simplifying things, of rerouting your focus to what really matters. And when I was sick, I vowed that if I survived, it had to be for something. It had to be to live a good life, an adventurous life, a meaningful one. But the question, once I was cured, became: How? I was 27 years old with no job, no partner, no structure. And this time, I didn't have treatment protocols or discharge instructions to help guide my way forward.
Dar îmi lipsea „ecosistemul” din spital. Ca și mine, toți ceilalți erau „defecți”. În afara spitalului, printre cei sănătoși, mă simțeam ca o impostoare, copleșită și incapabilă să funcționez. Mai mult, îmi lipsea claritatea pe care o simțeam în momentele cele mai critice. Să-ți vezi moartea în ochi are darul de a simplifica lucrurile, de a te reorienta către ce contează cu adevărat. Când eram bolnavă, am jurat că dacă supraviețuiesc, va fi pentru un scop anume. Va fi pentru o viață mai bună, mai aventuroasă, mai cu sens. Odată ce m-am vindecat, mi-am pus întrebarea: „Cum?” Aveam 27 de ani, eram șomeră, fără partener, fără o structură internă. Și, de data asta, nu mai aveam scheme de tratament sau recomandări la externare care să mă ghideze.
But what I did have was an in-box full of internet messages from strangers. Over the years, people from all over the world had read my column, and they'd responded with letters, comments and emails. It was a mix, as is often the case, for writers. I got a lot of unsolicited advice about how to cure my cancer with things like essential oils. I got some questions about my bra size. But mostly --
Dar aveam o căsuță de mail plină de mesaje de la necunoscuți. De-a lungul timpului, oameni din toată lumea mi-au citit articolul, și au răspuns cu scrisori, comentarii și email-uri. Erau de toate felurile, cum se întâmplă adesea în cazul scriitorilor. Am primit multe sfaturi nesolicitate, despre cum să scap de cancer cu uleiuri esențiale, de exemplu. Am fost întrebată cât port la sutien. Dar cele mai multe mesaje...
(Laughter)
(Râsete)
mostly, I heard from people who, in their own different way, understood what it was that I was going through.
erau de la oameni care, fiecare în felul lui, înțelegea perfect prin ce trec.
I heard from a teenage girl in Florida who, like me, was coming out of chemo and wrote me a message composed largely of emojis. I heard from a retired art history professor in Ohio named Howard, who'd spent most of his life struggling with a mysterious, debilitating health condition that he'd had from the time he was a young man. I heard from an inmate on death row in Texas by the name of Little GQ -- short for "Gangster Quinn." He'd never been sick a day in his life. He does 1,000 push-ups to start off each morning. But he related to what I described in one column as my "incanceration," and to the experience of being confined to a tiny fluorescent room. "I know that our situations are different," he wrote to me, "But the threat of death lurks in both of our shadows." In those lonely first weeks and months of my recovery, these strangers and their words became lifelines, dispatches from people of so many different backgrounds, with so many different experiences, all showing me the same thing: you can be held hostage by the worst thing that's ever happened to you and allow it to hijack your remaining days, or you can find a way forward.
Mi-a scris o adolescentă din Florida care la fel ca mine, tocmai termina chimioterapia și mi-a trimis un mesaj format aproape numai din emoticoane. Mi-a scris un profesor de istorie a artei pensionat, din Ohio, pe nume Howard, care aproape toată viața s-a chinuit cu o boală necunoscută, care-l secătuia de puteri, și pe care a contractat-o în tinerețe. Mi-a scris un condamnat la moarte din Texas, pe nume Micul GQ, prescurtare de la „Gangster Quinn”. N-a fost bolnav nicio zi din viața lui. Îmi zicea că face 1.000 de flotări în fiecare dimineață. Dar a rezonat cu felul în care am descris în articol „încancerarea” și experiența de a fi închis într-o încăpere mică, cu lumină de neon. „Știu că trăim realități diferite”, mi-a scris. „Dar umbra amenințătoare a morții plutește peste amândoi.” În acele prime săptămâni și luni singuratice ale reabilitării mele, acești străini și mesajele lor au fost salvarea mea, rânduri de la oameni cu istorii atât de diferite, experiențe atât de diferite, dar care toate exprimau același lucru: poți să rămâi blocat în cea mai neagră experiență prin care ai trecut, și s-o lași să îți afecteze toată viața pe care o mai ai de trăit, sau poți să mergi înainte.
I knew I needed to make some kind of change. I wanted to be in motion again to figure out how to unstuck myself and to get back out into the world. And so I decided to go on a real journey -- not the bullshit cancer one or the mythical hero's journey that everyone thought I should be on, but a real, pack-your-bags kind of journey. I put everything I owned into storage, rented out my apartment, borrowed a car and talked a very a dear but somewhat smelly friend into joining me.
O schimbare știam că trebuie să fac. Voiam să mă repun în mișcare, să mă „deblochez” și să revin în lume. M-am hotărât atunci să plec într-o călătorie adevărată, nu în abureala aia cu drumul spre vindecare, sau cu drumul inițiatic al eroului pe care toată lumea mă vedea, ci într-o călătorie cât se poate de reală, cu bagaje și celelalte. Am depozitat tot ce aveam, mi-am dat apartamentul în chirie, am închiriat o mașină, și mi-am convins un prieten drag, cu un miros specific, să mi se alăture.
(Laughter)
(Râsete)
Together, my dog Oscar and I embarked on a 15,000-mile road trip around the United States. Along the way, we visited some of those strangers who'd written to me. I needed their advice, also to say to them, thank you. I went to Ohio and stayed with Howard, the retired professor. When you've suffered a loss or a trauma, the impulse can be to guard your heart. But Howard urged me to open myself up to uncertainty, to the possibilities of new love, new loss. Howard will never be cured of illness. And as a young man, he had no way of predicting how long he'd live. But that didn't stop him from getting married. Howard has grandkids now, and takes weekly ballroom dancing lessons with his wife. When I visited them, they’d recently celebrated their 50th anniversary. In his letter to me, he'd written, "Meaning is not found in the material realm; it's not in dinner, jazz, cocktails or conversation. Meaning is what's left when everything else is stripped away."
Împreună cu Oscar, câinele meu, am pornit într-o călătorie de aproape 25.000 de km în interiorul SUA. Pe traseu, am vizitat câțiva dintre necunoscuții care mi-au scris. Voiam să le cer sfatul, dar și să le mulțumesc. Am mers în Ohio și am stat cu Howard, profesorul pensionat. După ce ai suferit o pierdere sau o traumă, ai tendința să-ți protejezi sentimentele. Dar Howard m-a îndemnat să fiu deschisă pentru orice va veni, poate pentru o nouă dragoste, o nouă pierdere... Howard nu se va vindeca niciodată. Și, când era tânăr, nu avea de unde să știe cât va mai trăi. Dar asta nu l-a împiedicat să se căsătorească. Howard are nepoți acum, și ia lecții de dans de societate împreună cu soția lui. Când i-am vizitat, tocmai sărbătoriseră 50 de ani de căsnicie. În mesajul lui, Howard mi-a scris: „Sensul nu se află în lumea materială; nu e într-o cină, jazz, petreceri sau conversații. Sensul e ceea ce rămâne când toate acestea dispar.”
I went to Texas, and I visited Little GQ on death row. He asked me what I did to pass all that time I'd spent in a hospital room. When I told him that I got really, really good at Scrabble, he said, "Me, too!" and explained how, even though he spends most of his days in solitary confinement, he and his neighboring prisoners make board games out of paper and call out their plays through their meal slots -- a testament to the incredible tenacity of the human spirit and our ability to adapt with creativity.
Am fost în Texas și l-am vizitat pe Micul GQ, condamnat la moarte. M-a întrebat ce făceam ca să treacă timpul în camera de spital. Când i-am spus că am devenit foarte, foarte bună la Scrabble, mi-a zis: „Și eu!”, și mi-a explicat cum, deși își petrece majoritatea timpului izolat, împreună cu prizonierii vecini au confecționat table de joc din hârtie, și își strigau unul altuia cuvintele prin fanta de alimentare, fiind o dovadă vie a tenacității spiritului și a abilității noastre de a ne adapta folosindu-ne creativitatea.
And my last stop was in Florida, to see that teenage girl who'd sent me all those emojis. Her name is Unique, which is perfect, because she's the most luminous, curious person I've ever met. I asked her what she wants to do next and she said, "I want to go to college and travel and eat weird foods like octopus that I've never tasted before and come visit you in New York and go camping, but I'm scared of bugs, but I still want to go camping." I was in awe of her, that she could be so optimistic and so full of plans for the future, given everything she'd been through. But as Unique showed me, it is far more radical and dangerous to have hope than to live hemmed in by fear.
Ultima mea oprire a fost în Florida, ca s-o întâlnesc pe adolescenta care mi-a trimis atâtea emoticoane. O cheamă Unique (unică), și i se potrivește perfect, pentru că e cea mai luminoasă și mai curioasă persoană pe care am întâlnit-o. Am întrebat-o ce planuri de viitor are, și mi-a spus: „Vreau să fac o facultate, să călătoresc, să mănânc mâncăruri ciudate, de exemplu caracatiță, să vizitez New York-ul, să dorm la cort, deși mi-e frică de gândaci, dar totuși aș merge cu cortul.” Eram fascinată de ea, de cât de optimistă putea fi și câte planuri de viitor avea, după toate prin câte a trecut. Dar, cum am învățat de la Unique, îți trebuie mult mai mult curaj să continui să speri, decât să te lași copleșit de teamă.
But the most important thing I learned on that road trip is that the divide between the sick and the well -- it doesn't exist. The border is porous. As we live longer and longer, surviving illnesses and injuries that would have killed our grandparents, even our parents, the vast majority of us will travel back and forth between these realms, spending much of our lives somewhere between the two. These are the terms of our existence.
Cel mai important lucru pe care l-am învățat în călătoria mea, e că nu există o delimitare clară între boală și sănătate. Chiar nu există. Linia e foarte fină. Pe măsură ce înaintăm în vârstă, trecând prin boli și accidente care pe bunicii noștri i-ar fi răpus, poate chiar și pe părinți, majoritatea dintre noi oscilăm între cele două lumi, petrecându-ne o mare parte din viață undeva între ele. Asta e, de fapt, realitatea.
Now, I wish I could say that since coming home from my road trip, I feel fully healed. I don't. But once I stopped expecting myself to return to the person I'd been pre-diagnosis, once I learned to accept my body and its limitations, I actually did start to feel better. And in the end, I think that's the trick: to stop seeing our health as binary, between sick and healthy, well and unwell, whole and broken; to stop thinking that there's some beautiful, perfect state of wellness to strive for; and to quit living in a state of constant dissatisfaction until we reach it.
Aș vrea să pot spune că m-am întors din călătorie complet vindecată. Nu e așa. Dar de îndată ce n-am mai avut așteptarea să fiu exact aceeași persoană de dinainte de diagnostic, de îndată ce am învățat să-mi îmi accept corpul și limitele lui, chiar am început să mă simt mai bine. Și până la urmă, cred că ăsta e trucul: să încetăm să considerăm sănătatea ca pe ceva binar: ori ești bolnav, ori ești sănătos; ți-e bine sau ți-e rău; ești întreg sau infirm; să încetăm să mai credem că există acea stare perfectă de sănătate către care să tindem mereu, și să nu mai trăim într-o stare de nemulțumire continuă, câtă vreme nu am atins-o.
Every single one of us will have our life interrupted, whether it's by the rip cord of a diagnosis or some other kind of heartbreak or trauma that brings us to the floor. We need to find ways to live in the in-between place, managing whatever body and mind we currently have. Sometimes, all it takes is the ingenuity of a handmade game of Scrabble or finding that stripped-down kind of meaning in the love of family and a night on the ballroom dance floor, or that radical, dangerous hope that I'm guessing will someday lead a teenage girl terrified of bugs to go camping.
Fiecare dintre noi va avea la un moment dat viața întreruptă, fie de vreun diagnostic grav, fie de vreun alt gen de suferință sau traumă ce ne va doborî. Trebuie să găsim modalități de a trăi în zona de mijloc, adaptându-ne la condiția corpului sau a minții. Uneori avem nevoie doar de ingeniozitatea unui joc de Scrabble improvizat, sau să ne găsim sensul în dragostea familiei, și într-o seară petrecută pe ringul de dans, sau de speranța încrâncenată care o va determina pe adolescenta îngrozită de gândaci, să meargă cu cortul.
If you're able to do that, then you've taken the real hero's journey. You've achieved what it means to actually be well, which is to say: alive, in the messiest, richest, most whole sense.
Dacă puteți face asta, atunci ați parcurs adevărata călătorie inițiatică a eroului. Ați descoperit ce înseamnă să fii sănătos cu adevărat. Mai precis, să fii în viață, în cel mai complex, deplin, holistic sens.
Thank you, that's all I've got.
Vă mulțumesc, asta e tot.
(Applause)
(Aplauze)
Thank you. (Applause)
Vă mulțumesc! (Aplauze)