Ήταν άνοιξη του 2011, και όπως συνηθίζουν να λένε σε εναρκτήριους λόγους, ετοιμαζόμουν να μπω στον πραγματικό κόσμο. Είχα πρόσφατα αποφοιτήσει από το κολέγιο και είχα μετακομίσει στο Παρίσι για τη νέα μου δουλειά. Όνειρό μου ήταν να γίνω πολεμική ανταποκρίτρια, αλλά ο πραγματικός κόσμος που βρήκα με πήγε σε ένα διαφορετικό είδος εμπόλεμης ζώνης.
It was the spring of 2011, and as they like to say in commencement speeches, I was getting ready to enter the real world. I had recently graduated from college and moved to Paris to start my first job. My dream was to become a war correspondent, but the real world that I found took me into a really different kind of conflict zone.
Στα 22 μου, διαγνώστηκα με λευχαιμία. Οι γιατροί είπαν σε εμένα και στους γονείς μου, ευθέως, ότι είχα περίπου 35% πιθανότητα μακροπρόθεσμης επιβίωσης. Δεν μπορούσα να διανοηθώ τι σήμαινε αυτή η πρόγνωση. Αλλά κατάλαβα ότι η πραγματικότητα και η ζωή που είχα φανταστεί για μένα είχαν καταρρεύσει. Μέσα σε μία νύχτα, έχασα τη δουλειά μου, το διαμέρισμά μου, την ανεξαρτησία μου, και έγινα η ασθενής νούμερο 5624.
At 22 years old, I was diagnosed with leukemia. The doctors told me and my parents, point-blank, that I had about a 35 percent chance of long-term survival. I couldn't wrap my head around what that prognosis meant. But I understood that the reality and the life I'd imagined for myself had shattered. Overnight, I lost my job, my apartment, my independence, and I became patient number 5624.
Μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια χημειοθεραπείας, μια κλινική δοκιμή και μεταμόσχευση μυελού των οστών, το νοσοκομείο έγινε το σπίτι μου, το κρεβάτι μου, εκεί όπου έμενα συνέχεια. Αφού ήταν απίθανο ότι θα γινόμουν καλύτερα, έπρεπε να αποδεχτώ τη νέα μου πραγματικότητα. Και προσαρμόστηκα. Μιλούσα με ευχέρεια την ιατρική γλώσσα, έκανα φίλους με μια ομάδα άλλων νεαρών καρκινοπαθών, απέκτησα μια τεράστια συλλογή από νέον περούκες και έμαθα να χρησιμοποιώ το τροχήλατο στατώ ορού σαν σανίδα σκέιτ. Μέχρι που πέτυχα το όνειρό μου να γίνω πολεμική ανταποκρίτρια, αν και όχι όπως το περίμενα. Ξεκίνησε με ένα ιστολόγιο, μετέδιδα απευθείας από το νοσοκομειακό μου κρεβάτι, και μετατράπηκε σε στήλη που έγραφα για τους Νew York Times, με τίτλο «Ζωή, σε Διακοπή».
Over the next four years of chemo, a clinical trial and a bone marrow transplant, the hospital became my home, my bed, the place I lived 24/7. Since it was unlikely that I'd ever get better, I had to accept my new reality. And I adapted. I became fluent in medicalese, made friends with a group of other young cancer patients, built a vast collection of neon wigs and learned to use my rolling IV pole as a skateboard. I even achieved my dream of becoming a war correspondent, although not in the way I'd expected. It started with a blog, reporting from the front lines of my hospital bed, and it morphed into a column I wrote for the New York Times, called "Life, Interrupted."
Αλλά -- (Χειροκρότημα)
But -- (Applause)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αλλά προπαντός, είχα εστιάσει στην επιβίωση. Και -- προειδοποίηση για σπόιλερ --
But above all else, my focus was on surviving. And -- spoiler alert --
(Γέλια)
(Laughter)
ναι, όντως επιβίωσα.
I did survive, yeah.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Χάρη σε μια στρατιά από υποστηρικτικούς ανθρώπους, δεν είμαι απλώς εδώ, έχω θεραπευτεί από τον καρκίνο.
Thanks to an army of supportive humans, I'm not just still here, I am cured of my cancer.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Οπότε, όταν περνάς μια τραυματική εμπειρία σαν κι αυτή, οι άνθρωποι σου φέρονται αλλιώς. Αρχίζουν να σου λένε τι έμπνευση που είσαι. Λένε πως είσαι μαχητής. Σε αποκαλούν ηρωίδα, κάποιον που έχει ζήσει το ταξίδι του μυθικού ήρωα, που έχει υπομείνει ακατόρθωτες δοκιμασίες και ενάντια στις πιθανότητες, έζησε για να πει την ιστορία, επιστρέφοντας καλύτερος και γενναιότερος εξαιτίας όσων έχεις περάσει. Κι αυτό σίγουρα ευθυγραμμίζεται με την εμπειρία μου.
So, when you go through a traumatic experience like this, people treat you differently. They start telling you how much of an inspiration you are. They say you're a warrior. They call you a hero, someone who's lived the mythical hero's journey, who's endured impossible trials and, against the odds, lived to tell the tale, returning better and braver for what you're been through. And this definitely lines up with my experience.
Ο καρκίνος μεταμόρφωσε τη ζωή μου εντελώς. Έφυγα από το νοσοκομείο γνωρίζοντας ακριβώς ποια ήμουν και τι ήθελα να κάνω στον κόσμο. Και τώρα, κάθε μέρα που ο ήλιος βγαίνει, πίνω ένα μεγάλο ποτήρι με χυμό σέλινου, και μετά συνεχίζω με 90 λεπτά γιόγκα. Τότε, σημειώνω 50 πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων σε ένα χαρτί που διπλώνω σε οριγκάμι και το αφήνω να πετάξει από το παράθυρο.
Cancer totally transformed my life. I left the hospital knowing exactly who I was and what I wanted to do in the world. And now, every day as the sun rises, I drink a big glass of celery juice, and I follow this up with 90 minutes of yoga. Then, I write down 50 things I'm grateful for onto a scroll of paper that I fold into an origami crane and send sailing out my window.
(Γέλια)
(Laughter)
Στ' αλήθεια πιστεύετε κάτι από αυτά;
Are you seriously believing any of this?
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν κάνω τίποτα από αυτά.
I don't do any of these things.
(Γέλια)
(Laughter)
Μισώ τη γιόγκα και δεν έχω ιδέα πώς να διπλώσω οριγκάμι. Η αλήθεια είναι πως για εμένα, το πιο δύσκολο κομμάτι της εμπειρίας μου ξεκίνησε αφότου είχε φύγει ο καρκίνος. Το ηρωικό ταξίδι του επιζώντος που βλέπουμε στις ταινίες και βλέπουμε να εξελίσσεται στο Instagram -- είναι μύθος. Δεν είναι μόνο ψεύτικο, είναι επικίνδυνο, γιατί διαγράφει τις πολύ αληθινές δοκιμασίες της ανάρρωσης.
I hate yoga, and I have no idea how to fold an origami crane. The truth is that for me, the hardest part of my cancer experience began once the cancer was gone. That heroic journey of the survivor we see in movies and watch play out on Instagram -- it's a myth. It isn't just untrue, it's dangerous, because it erases the very real challenges of recovery.
Τώρα, μη με παρεξηγήσετε -- είμαι απίστευτα ευγνώμων που ζω, και επώδυνα συνειδητοποιημένη ότι αυτή η πάλη είναι προνόμιο που πολλοί δεν θα μπορούν να βιώσουν. Αλλά είναι σημαντικό να σας πω τι κάνει αυτή η προβολή ηρωισμού και η προσδοκία συνεχούς ευγνωμοσύνης σε ανθρώπους που προσπαθούν να αναρρώσουν. Γιατί η θεραπεία δεν τελειώνει όταν απαλλάσσεσαι από τον καρκίνο. Τότε αρχίζει.
Now, don't get me wrong -- I am incredibly grateful to be alive, and I am painfully aware that this struggle is a privilege that many don't get to experience. But it's important that I tell you what this projection of heroism and expectation of constant gratitude does to people who are trying to recover. Because being cured is not where the work of healing ends. It's where it begins.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τη μέρα που πήρα εξιτήριο από το νοσοκομείο, έχοντας οριστικά τελειώσει με τη θεραπεία. Αυτά τα τέσσερα χρόνια χημειοθεραπείας άφησαν το σημάδι τους στη σχέση μου με το αγόρι μου από καιρό, και είχε πρόσφατα μετακομίσει. Και όταν μπήκα μέσα στο διαμέρισμά μου, ήταν ήσυχα. Ανατριχιαστικά ήσυχα. Το άτομο που ήθελα να καλέσω εκείνη τη στιγμή, το άτομο που ήξερα πως θα τα καταλάβαινε όλα, ήταν η φίλη μου η Μελίσα. Ήταν κι αυτή καρκινοπαθής, αλλά είχε πεθάνει τρεις εβδομάδες πριν. Καθώς καθόμουν εκεί στο χωλ του διαμερίσματός μου, ήθελα να κλάψω. Αλλά ήμουν πολύ κουρασμένη για να το κάνω. Η αδρεναλίνη είχε φύγει. Ένιωθα λες και η εσωτερική σκαλωσιά που με συγκρατούσε από τη διάγνωσή μου είχε ξαφνικά γκρεμιστεί. Είχα περάσει τις προηγούμενες 1.500 μέρες δουλεύοντας ακούραστα προς έναν σκοπό: να επιβιώσω. Και τώρα που το είχα πετύχει, συνειδητοποίησα πως δεν είχα καμία ιδέα πώς να ζήσω.
I'll never forget the day I was discharged from the hospital, finally done with treatment. Those four years of chemo had taken a toll on my relationship with my longtime boyfriend, and he'd recently moved out. And when I walked into my apartment, it was quiet. Eerily so. The person I wanted to call in this moment, the person who I knew would understand everything, was my friend Melissa. She was a fellow cancer patient, but she had died three weeks earlier. As I stood there in the doorway of my apartment, I wanted to cry. But I was too tired to cry. The adrenaline was gone. I had felt as if the inner scaffolding that had held me together since my diagnosis had suddenly crumbled. I had spent the past 1,500 days working tirelessly to achieve one goal: to survive. And now that I'd done so, I realized I had absolutely no idea how to live.
Στα χαρτιά, φυσικά, ήμουν καλύτερα: δεν είχα λευχαιμία, η εξέταση αίματος ήταν και πάλι φυσιολογική, και τα επιδόματα αναπηρίας σύντομα σταμάτησαν να έρχονται. Για όλους τους άλλους, ξεκάθαρα δεν ανήκα στο βασίλειο των ασθενών πλέον. Αλλά στην πραγματικότητα, ποτέ δεν είχα νιώσει πιο άρρωστη. Όλη αυτή η χημειοθεραπεία είχε μόνιμες επιπτώσεις στο σώμα μου. Αναρωτήθηκα, «Τι δουλειά μπορώ να κάνω όταν πρέπει να κοιμάμαι τέσσερις ώρες κάθε μεσημέρι; Όταν το αποτυχημένο ανοσοποιητικό μου σύστημα ακόμα με στέλνει στην εντατική σε μόνιμη βάση;» Και μετά υπήρχαν τα αόρατα, ψυχολογικά αποτυπώματα που η ασθένειά μου είχε αφήσει πίσω: ο φόβος της υποτροπής, η ανεπεξέργαστη θλίψη, οι δαίμονες του μετατραυματικού στρες που έπεφταν πάνω μου για μέρες ή και εβδομάδες κάποιες φορές.
On paper, of course, I was better: I didn't have leukemia, my blood counts were back to normal, and the disability checks soon stopped coming. To the outside world, I clearly didn't belong in the kingdom of the sick anymore. But in reality, I never felt further from being well. All that chemo had taken a permanent physical toll on my body. I wondered, "What kind of job can I hold when I need to nap for four hours in the middle of the day? When my misfiring immune system still sends me to the ER on a regular basis?" And then there were the invisible, psychological imprints my illness had left behind: the fears of relapse, the unprocessed grief, the demons of PTSD that descended upon me for days, sometimes weeks. See, we talk about reentry
Βλέπετε, μιλάμε για επανείσοδο στο πλαίσιο του πολέμου και της φυλάκισης. Αλλά δεν μιλάμε πολύ γι' αυτήν στα πλαίσια άλλων ειδών μετατραυματικών εμπειριών, όπως μιας ασθένειας. Γιατί κανένας δε με είχε προειδοποιήσει για τις δοκιμασίες της επανεισόδου, νόμιζα ότι εγώ έκανα κάτι λάθος. Ένιωθα ντροπιασμένη, και με μεγάλη ενοχή, συνέχιζα να μου υπενθυμίζω πόσο τυχερή ήμουν που ήμουν ζωντανή, όταν τόσοι άνθρωποι σαν τη φίλη μου, τη Μελίσα δεν ήταν. Αλλά τις περισσότερες μέρες, ξυπνούσα στεναχωρημένη και χαμένη, που με δυσκολία ανέπνεα. Μερικές φορές, φανταζόμουν πως ήμουν άρρωστη ξανά. Επιτρέψτε μου να σας πω, υπάρχουν τόσα πολλά καλύτερα πράγματα για να φαντασιώνεστε όταν είστε είκοσι κάτι και πρόσφατα χωρισμένη.
in the context of war and incarceration. But we don't talk about it as much in the context of other kinds of traumatic experiences, like an illness. Because no one had warned me of the challenges of reentry, I thought something must be wrong with me. I felt ashamed, and with great guilt, I kept reminding myself of how lucky I was to be alive at all, when so many people like my friend Melissa were not. But on most days, I woke up feeling so sad and lost, I could barely breathe. Sometimes, I even fantasized about getting sick again. And let me tell you, there are so many better things to fantasize about when you're in your twenties and recently single.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά μου έλειπε το οικοσύστημα του νοσοκομείου. Σαν κι εμένα, όλοι εκεί ήταν πληγωμένοι. Αλλά εκεί έξω, ανάμεσα στους ζωντανούς, ένιωθα σαν απατεώνας, επιβαρυμένη και ανίκανη να λειτουργήσω. Επίσης μου έλειπε η αίσθηση διαύγειας που ένιωθα στα πιο άρρωστά μου. Το να κοιτάζεις τη θνητότητά σου κατάματα έχει ένα τρόπο να απλοποιεί τα πράγματα, να ανακατευθύνει την εστίασή σου σε αυτά που πραγματικά έχουν σημασία. Και όταν ήμουν άρρωστη, ορκίστηκα πως αν επιβίωνα, θα έπρεπε να ήταν για κάτι, θα έπρεπε να ήταν για να ζήσω μια καλή, περιπετειώδη ζωή, μια ουσιαστική ζωή. Αλλά η ερώτηση, αφού θεραπεύτηκα, έγινε: Πώς; Ήμουν 27 ετών χωρίς δουλειά, χωρίς σύντροφο, χωρίς πλάνο. Και αυτή τη φορά, δεν είχα πρωτόκολλο θεραπείας ή οδηγίες εξιτηρίου για να καθοδηγήσουν το επόμενο βήμα.
But I missed the hospital's ecosystem. Like me, everyone in there was broken. But out here, among the living, I felt like an impostor, overwhelmed and unable to function. I also missed the sense of clarity I'd felt at my sickest. Staring your mortality straight in the eye has a way of simplifying things, of rerouting your focus to what really matters. And when I was sick, I vowed that if I survived, it had to be for something. It had to be to live a good life, an adventurous life, a meaningful one. But the question, once I was cured, became: How? I was 27 years old with no job, no partner, no structure. And this time, I didn't have treatment protocols or discharge instructions to help guide my way forward.
Αλλά αυτό που είχα ήταν αλληλογραφία γεμάτη με διαδικτυακά μηνύματα από ξένους. Τα τελευταία χρόνια, άνθρωποι από όλον τον κόσμο είχαν διαβάσει τη στήλη μου, και είχαν απαντήσει με γράμματα, σχόλια και μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Ήταν μια μίξη, όπως συμβαίνει συνήθως με τους συγγραφείς. Έλαβα πολλές αυτόκλητες συμβουλές σχετικά με το πώς να θεραπεύσω τον καρκίνο με πράγματα όπως αιθέρια έλαια. Έλαβα μερικές ερωτήσεις για το νούμερο του σουτιέν μου. Αλλά κυρίως --
But what I did have was an in-box full of internet messages from strangers. Over the years, people from all over the world had read my column, and they'd responded with letters, comments and emails. It was a mix, as is often the case, for writers. I got a lot of unsolicited advice about how to cure my cancer with things like essential oils. I got some questions about my bra size. But mostly --
(Γέλια)
(Laughter)
κυρίως, άκουσα από άτομα που, με το δικό τους διαφορετικό τρόπο, κατάλαβαν τι ήταν αυτό που περνούσα.
mostly, I heard from people who, in their own different way, understood what it was that I was going through.
Μου έστειλε μια έφηβη από τη Φλόριντα που έβγαινε κι αυτή από τη χημειοθεραπεία και μου έγραψε ένα μήνυμα που είχε συνταχθεί κυρίως από φατσούλες. Μου έγραψε ο Χάουαρντ, συνταξιούχος καθηγητής ιστορίας τέχνης από το Οχάιο, που σχεδόν όλη του τη ζωή παλεύει με μια μυστηριώδη, εξουθενωτική πάθηση που είχε από τότε που ήταν νέος. Άκουσα από έναν κρατούμενο στην πτέρυγα μελλοθανάτων στο Τέξας με το όνομα Μικρός Γ.Κ. -- ακρωνύμιο για το «Γκάνγκστερ Κουίν». Δεν είχε αρρωστήσει ποτέ στη ζωή του. Κάνει 1.000 κάμψεις για να ξεκινήσει το πρωινό του. Αλλά ταυτίστηκε με αυτό που περιέγραψα σε μια στήλη ως τη «φυλάκισή μου», και με την εμπειρία του περιορισμού σε ένα μικρό φωτεινό δωμάτιο. «Ξέρω ότι οι περιπτώσεις μας είναι διαφορετικές», μου έγραψε, αλλά η απειλή του θανάτου ελλοχεύει στις σκιές και των δυο μας. Σε αυτές τις μοναχικές πρώτες εβδομάδες και μήνες της ανάρρωσής μου, αυτοί οι ξένοι και τα λόγια τους έγιναν γραμμές ζωής, αποστολές από ανθρώπους από τόσα πολλά διαφορετικά υπόβαθρα, με τόσες πολλές διαφορετικές εμπειρίες, όλοι να μου δείχνουν το ίδιο πράγμα: μπορεί να γίνεις όμηρος του χειρότερου πράγματος που σου έχει ποτέ συμβεί και να του επιτρέψεις να κλέψει τις μέρες που σου απομένουν, ή μπορείς να βρεις το επόμενο βήμα.
I heard from a teenage girl in Florida who, like me, was coming out of chemo and wrote me a message composed largely of emojis. I heard from a retired art history professor in Ohio named Howard, who'd spent most of his life struggling with a mysterious, debilitating health condition that he'd had from the time he was a young man. I heard from an inmate on death row in Texas by the name of Little GQ -- short for "Gangster Quinn." He'd never been sick a day in his life. He does 1,000 push-ups to start off each morning. But he related to what I described in one column as my "incanceration," and to the experience of being confined to a tiny fluorescent room. "I know that our situations are different," he wrote to me, "But the threat of death lurks in both of our shadows." In those lonely first weeks and months of my recovery, these strangers and their words became lifelines, dispatches from people of so many different backgrounds, with so many different experiences, all showing me the same thing: you can be held hostage by the worst thing that's ever happened to you and allow it to hijack your remaining days, or you can find a way forward.
Ήξερα ότι χρειαζόταν να κάνω κάποιου είδους αλλαγή. Ήθελα να είμαι εν κινήσει ξανά για να βρω πώς να ξεκολλήσω και να επιστρέψω πίσω στον κόσμο. Και έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω ένα αληθινό ταξίδι -- όχι το ανόητο με τον καρκίνο ή το ταξίδι του μυθικού ήρωα που όλοι νόμιζαν πως έπρεπε να κάνω, αλλά ένα αληθινό ταξίδι τύπου μάζεψε τα πράγματά σου. Έβαλα όλα όσα μου ανήκαν σε μια αποθήκη, νοίκιασα το διαμέρισμά μου, δανείστηκα ένα αμάξι και έπεισα έναν πολύ αγαπητό αλλά κάπως βρομερό φίλο να έρθει μαζί μου.
I knew I needed to make some kind of change. I wanted to be in motion again to figure out how to unstuck myself and to get back out into the world. And so I decided to go on a real journey -- not the bullshit cancer one or the mythical hero's journey that everyone thought I should be on, but a real, pack-your-bags kind of journey. I put everything I owned into storage, rented out my apartment, borrowed a car and talked a very a dear but somewhat smelly friend into joining me.
(Γέλια)
(Laughter)
Μαζί, ο σκύλος μου Όσκαρ κι εγώ ξεκινήσαμε ένα ταξίδι 24.000 χιλιομέτρων σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στον δρόμο, επισκεφτήκαμε κάποιους από τους ξένους που μου είχαν γράψει. Χρειαζόμουν τη συμβουλή τους, αλλά και για να τους πω, ευχαριστώ. Πήγα στο Οχάιο κι έμεινα με τον Χάουαρντ, τον συνταξιούχο καθηγητή. Όταν έχεις πληγεί από απώλεια ή τραύμα, ίσως παρορμητικά προστατεύεις την καρδιά σου. Αλλά ο Χάουαρντ με παρότρυνε να ανοιχτώ στην αβεβαιότητα, στις πιθανότητες νέας αγάπης, νέας απώλειας. Ο Χάουαρντ δεν θα γιατρευτεί ποτέ. Και ως νέος άντρας, δεν είχε τρόπο να προβλέψει πόσο θα ζούσε. Αλλά αυτό δεν τον σταμάτησε από το να παντρευτεί. Ο Χάουαρντ έχει εγγόνια τώρα, και κάνει εβδομαδιαία μαθήματα κοινωνικού χορού με τη γυναίκα του. Όταν τους επισκέφτηκα, είχαν πρόσφατα γιορτάσει την πεντηκοστή τους επέτειο. Στο γράμμα του, είχε γράψει «Το νόημα δεν βρίσκεται στο υλικό βασίλειο δεν είναι στο δείπνο, στην τζαζ, στα κοκτέιλ ή στη συζήτηση. Το νόημα είναι αυτό που μένει όταν όλα τα άλλα έχουν απομακρυνθεί».
Together, my dog Oscar and I embarked on a 15,000-mile road trip around the United States. Along the way, we visited some of those strangers who'd written to me. I needed their advice, also to say to them, thank you. I went to Ohio and stayed with Howard, the retired professor. When you've suffered a loss or a trauma, the impulse can be to guard your heart. But Howard urged me to open myself up to uncertainty, to the possibilities of new love, new loss. Howard will never be cured of illness. And as a young man, he had no way of predicting how long he'd live. But that didn't stop him from getting married. Howard has grandkids now, and takes weekly ballroom dancing lessons with his wife. When I visited them, they’d recently celebrated their 50th anniversary. In his letter to me, he'd written, "Meaning is not found in the material realm; it's not in dinner, jazz, cocktails or conversation. Meaning is what's left when everything else is stripped away."
Πήγα στο Τέξας και επισκέφθηκα τον Μικρό Γ.Κ. στην πτέρυγα μελλοθανάτων. Με ρώτησε τι έκανα για να περάσει η ώρα στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Όταν του είπα ότι έγινα πάρα πολύ καλή στο σκραμπλ, είπε, «Κι εγώ!» και εξήγησε πώς, παρόλο που περνά τις περισσότερες ημέρες στην απομόνωση, εκείνος και οι γειτονικοί του φυλακισμένοι φτιάχνουν επιτραπέζια από χαρτί και κάνουν τις κινήσεις τους μέσα από τη σχισμή του φαγητού -- ένδειξη της καταπληκτικής επιμονής του ανθρώπινου πνεύματος και της ικανότητάς μας να προσαρμοζόμαστε δημιουργικά.
I went to Texas, and I visited Little GQ on death row. He asked me what I did to pass all that time I'd spent in a hospital room. When I told him that I got really, really good at Scrabble, he said, "Me, too!" and explained how, even though he spends most of his days in solitary confinement, he and his neighboring prisoners make board games out of paper and call out their plays through their meal slots -- a testament to the incredible tenacity of the human spirit and our ability to adapt with creativity.
Και η τελευταία στάση ήταν στη Φλόριντα, για να δω αυτή την έφηβη που μου είχε στείλει όλες αυτές τις φατσούλες. Τη λένε Μοναδική, που είναι τέλειο, γιατί είναι ο πιο λαμπρός, περίεργος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Τη ρώτησα τι θέλει να κάνει μετά και είπε, «Θέλω να πάω στο κολέγιο, να ταξιδέψω και να φάω περίεργα φαγητά που δεν έχω δοκιμάσει ποτέ όπως χταπόδι και να σε δω στη Νέα Υόρκη και να πάω για κάμπινγκ αλλά φοβάμαι τα έντομα αλλά ακόμη θέλω να πάω. Μου προκάλεσε δέος, που μπορούσε να είναι τόσο αισιόδοξη και τόσο γεμάτη με σχέδια για το μέλλον, δεδομένου όσων είχε περάσει. Αλλά όπως η Μοναδική μου έδειξε, είναι πολύ πιο ριζοσπαστικό και επικίνδυνο να ελπίζεις, από το να ζεις εγκλωβισμένος στον φόβο.
And my last stop was in Florida, to see that teenage girl who'd sent me all those emojis. Her name is Unique, which is perfect, because she's the most luminous, curious person I've ever met. I asked her what she wants to do next and she said, "I want to go to college and travel and eat weird foods like octopus that I've never tasted before and come visit you in New York and go camping, but I'm scared of bugs, but I still want to go camping." I was in awe of her, that she could be so optimistic and so full of plans for the future, given everything she'd been through. But as Unique showed me, it is far more radical and dangerous to have hope than to live hemmed in by fear.
Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα στο ταξίδι με το αυτοκίνητο είναι πως η διάκριση ανάμεσα στους αρρώστους και τους υγιείς -- δεν υπάρχει. Το όριο είναι περατό. Καθώς ζούμε όλο και περισσότερο, ξεπερνώντας αρρώστιες και τραυματισμούς που θα είχαν σκοτώσει τους παππούδες μας, ακόμα και τους γονείς μας, η μεγάλη πλειονότητα από εμάς θα πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε αυτά τα όρια, περνώντας πολύ από τη ζωή μας κάπου ανάμεσα στα δύο. Αυτοί είναι οι όροι της ύπαρξής μας.
But the most important thing I learned on that road trip is that the divide between the sick and the well -- it doesn't exist. The border is porous. As we live longer and longer, surviving illnesses and injuries that would have killed our grandparents, even our parents, the vast majority of us will travel back and forth between these realms, spending much of our lives somewhere between the two. These are the terms of our existence.
Τώρα, μακάρι να μπορούσα να πω ότι από τότε που επέστρεψα από το ταξίδι, νιώθω εντελώς θεραπευμένη. Δεν νιώθω έτσι. Αλλά μόλις σταμάτησα να περιμένω από τον εαυτό μου να επιστρέψει στο άτομο που ήμουν πριν τη διάγνωση, μόλις έμαθα να αποδέχομαι το σώμα μου και τους περιορισμούς του, άρχισα όντως να αισθάνομαι καλύτερα. Και στο τέλος, νομίζω αυτό είναι το κόλπο: να πάψουμε να βλέπουμε την υγεία μας ως διττή, ανάμεσα στο άρρωστο και το υγιές, καλά και όχι καλά, ολόκληρο και διαλυμένο, να πάψουμε να σκεφτόμαστε ότι υπάρχει μια πανέμορφη, τέλεια κατάσταση υγείας για να επιδιώκουμε, και να σταματήσουμε να ζούμε σε μια κατάσταση συνεχούς δυσαρέσκειας μέχρι να τη φτάσουμε.
Now, I wish I could say that since coming home from my road trip, I feel fully healed. I don't. But once I stopped expecting myself to return to the person I'd been pre-diagnosis, once I learned to accept my body and its limitations, I actually did start to feel better. And in the end, I think that's the trick: to stop seeing our health as binary, between sick and healthy, well and unwell, whole and broken; to stop thinking that there's some beautiful, perfect state of wellness to strive for; and to quit living in a state of constant dissatisfaction until we reach it.
Η ζωή του καθενός από εμάς θα διακοπεί, είτε λόγω μιας ξαφνικής διάγνωσης είτε κάποιου άλλου είδους θλίψης ή τραύματος που μας γονατίζει. Πρέπει να βρούμε τρόπους να ζούμε στο ενδιάμεσο μέρος, διαχειρίζοντας ό,τι σώμα και μυαλό έχουμε αυτήν τη στιγμή. Μερικές φορές, αρκεί η εφευρετικότητα ενός χειροποίητου παιχνιδιού σκραμπλ, ή το να βρεις αυτό το ξεγυμνωμένο νόημα στην αγάπη της οικογένειας και μια νύχτα στην πίστα χορού, ή αυτή η ριζοσπαστική, επικίνδυνη ελπίδα που φαντάζομαι πως κάποια μέρα θα οδηγήσει μια έφηβη που φοβάται τα έντομα να πάει για κάμπινγκ.
Every single one of us will have our life interrupted, whether it's by the rip cord of a diagnosis or some other kind of heartbreak or trauma that brings us to the floor. We need to find ways to live in the in-between place, managing whatever body and mind we currently have. Sometimes, all it takes is the ingenuity of a handmade game of Scrabble or finding that stripped-down kind of meaning in the love of family and a night on the ballroom dance floor, or that radical, dangerous hope that I'm guessing will someday lead a teenage girl terrified of bugs to go camping.
Αν το καταφέρεις αυτό, έχεις κάνει το ταξίδι του αληθινού ήρωα. Έχεις πετύχει αυτό που σημαίνει να είσαι όντως καλά, που είναι να πεις: ζωντανός, στην πιο ακατάστατη, πλούσια και ολοκληρωμένη έννοια.
If you're able to do that, then you've taken the real hero's journey. You've achieved what it means to actually be well, which is to say: alive, in the messiest, richest, most whole sense.
Σας ευχαριστώ, αυτά είχα να πω.
Thank you, that's all I've got.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you. (Applause)