Είναι προφανής αυτή η δήλωση. Ξεκίνησα μ' αυτήν την φράση 12 χρόνια πριν, μέσα στα πλαίσια των αναπτυσσόμενων χωρών, όμως εσείς βρίσκεστε εδώ, από κάθε γωνιά του πλανήτη. Εάν αναλογιστείτε το χάρτη της χώρας σας, πιστεύω θα συνειδητοποιήσετε πως για κάθε χώρα στη Γη, μπορείτε να σχεδιάσετε κύκλους που να δείχνουν ότι "Αυτά είναι τα μέρη όπου δεν πηγαίνουν οι καλοί δάσκαλοι". Και σαν να μην έφτανε αυτό, από εκείνα ακριβώς τα μέρη ξεκινούν τα προβλήματα. Έχουμε λοιπόν ένα ειρωνικό πρόβλημα. Οι καλοί δάσκαλοι δεν θέλουν να πηγαίνουν σε αυτά ακριβώς τα μέρη, όπου είναι περισσότερο αναγκαίοι.
Well, that's kind of an obvious statement up there. I started with that sentence about 12 years ago, and I started in the context of developing countries, but you're sitting here from every corner of the world. So if you think of a map of your country, I think you'll realize that for every country on Earth, you could draw little circles to say, "These are places where good teachers won't go." On top of that, those are the places from where trouble comes. So we have an ironic problem -- good teachers don't want to go to just those places where they're needed the most.
Ξεκίνησα το 1999 δοκιμάζοντας να προσεγγίσω αυτό το πρόβλημα μ' ένα πείραμα, ένα απλό πείραμα, στο Νέο Δελχί. Στην ουσία εντοίχισα έναν υπολογιστή σε έναν τοίχο μιας φτωχογειτονιάς στο Νέο Δελχί. Τα παιδιά μετά βίας πήγαιναν στο σχολείο. Δεν ήξεραν Αγγλικά. Δεν είχαν ξαναδεί υπολογιστή, ούτε γνώριζαν τι ήταν το διαδίκτυο. Τους έβαλα υψηλής ταχύτητας σύνδεση - βρίσκεται περίπου 1 μέτρο πάνω από το έδαφος - τον άναψα και τον άφησα εκεί. Έπειτα, παρατηρήσαμε μερικά ενδιαφέροντα πράγματα που θα δείτε κι εσείς. Επανέλαβα το ίδιο σε όλη την Ινδία αλλά και σε μεγάλο μέρος του κόσμου και παρατήρησα ότι τα παιδιά μαθαίνουν να κάνουν όσα ενδιαφέρονται να μάθουν να κάνουν.
I started in 1999 to try and address this problem with an experiment, which was a very simple experiment in New Delhi. I basically embedded a computer into a wall of a slum in New Delhi. The children barely went to school, they didn't know any English -- they'd never seen a computer before, and they didn't know what the internet was. I connected high speed internet to it -- it's about three feet off the ground -- turned it on and left it there. After this, we noticed a couple of interesting things, which you'll see. But I repeated this all over India and then through a large part of the world and noticed that children will learn to do what they want to learn to do.
Αυτό είναι το πρώτο πείραμα που κάναμε -- ένα οκτάχρονο αγόρι στα δεξιά διδάσκει τη μαθήτριά του, ένα εξάχρονο κορίτσι, πώς να περιηγείται στο διαδίκτυο. Αυτό εδώ το αγόρι στην καρδιά της Κεντρικής Ινδίας -- είναι από ένα χωριό στο Ρατζαστάν, όπου τα παιδιά ηχογράφησαν τη δική τους μουσική έβαλαν να την ακούσουν κι απ' την όλη διαδικασία, διασκέδασαν με την ψυχή τους. Όλα αυτά έγιναν μέσα σε τέσσερις ώρες από τη στιγμή που είδαν τον υπολογιστή για πρώτη φορά. Σε ένα άλλο χωριό της Νότιας Ινδίας, αυτά τα αγόρια εδώ, συναρμολόγησαν μια βιντεοκάμερα και προσπαθούν να φωτογραφίσουν έναν μπάμπουρα. Το μεταφόρτωσαν από τη σελίδα της Ντίσνεϊ ή έναν απ' αυτούς τους διαδικτυακούς τόπους, 14 ημέρες μετά την εγκατάσταση του υπολογιστή στο χωριό τους. Στο τέλος των πειραμάτων καταλήξαμε ότι ομάδες παιδιών μπορούν να μάθουν να χρησιμοποιούν τους υπολογιστές και το διαδίκτυο από μόνα τους, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι ή πού βρίσκονται.
This is the first experiment that we did -- eight year-old boy on your right teaching his student, a six year-old girl, and he was teaching her how to browse. This boy here in the middle of central India -- this is in a Rajasthan village, where the children recorded their own music and then played it back to each other and in the process, they've enjoyed themselves thoroughly. They did all of this in four hours after seeing the computer for the first time. In another South Indian village, these boys here had assembled a video camera and were trying to take the photograph of a bumble bee. They downloaded it from Disney.com, or one of these websites, 14 days after putting the computer in their village. So at the end of it, we concluded that groups of children can learn to use computers and the internet on their own, irrespective of who or where they were.
Τότε ήταν που έγινα λίγο πιο φιλόδοξος κι αποφάσισα να δω τι άλλο μπορούν να κάνουν τα παιδιά με έναν υπολογιστή. Ξεκινήσαμε με ένα πείραμα στο Χαϊντεραμπάντ της Ινδίας, όπου έδωσα σε μια ομάδα παιδιών -- μιλούσαν Αγγλικά με βαριά προφορά Τελούγκου. Τους έδωσα έναν υπολογιστή με μια διεπιφάνεια για τη μετατροπή ομιλίας σε κείμενο, την οποία παίρνετε πλέον δωρεάν με τα Windows, και τους ζήτησα να μιλήσουν σ' αυτή. Όταν μίλησαν, ο υπολογιστής έγραψε ασυναρτησίες, και είπαν: "Δεν καταλαβαίνει τίποτα απ' όσα λέμε". Τους απάντησα: "Ναι, θα το αφήσω εδώ για δύο μήνες. Κάντε τον υπολογιστή να σας καταλάβει". Τα παιδιά ρώτησαν: "Πώς θα το κάνουμε αυτό;" Και τους απάντησα: "Ειλικρινά, δεν ξέρω". (Γέλια) Και έφυγα. (Γέλια) Δύο μήνες αργότερα -- πλέον είναι καταγεγραμμένο στο επιστημονικό περιοδικό Information Technology for International Development, ότι η προφορά τους άλλαξε και έφτασε να ομοιάζει πολύ με μια ουδέτερα Βρετανική προφορά την οποία είχα διδάξει στο πρόγραμμα. Με άλλα λόγια, μιλούσαν όλα σαν τον Τζέιμς Τούλεϊ. (Γέλια) Μπορούσαν λοιπόν να το κάνουν αυτό από μόνα τους. Μετά από αυτό, άρχισα να πειραματίζομαι με πολλά άλλα πράγματα, που θα μπορούσαν να μάθουν από μόνα τους.
At that point, I became a little more ambitious and decided to see what else could children do with a computer. We started off with an experiment in Hyderabad, India, where I gave a group of children -- they spoke English with a very strong Telugu accent. I gave them a computer with a speech-to-text interface, which you now get free with Windows, and asked them to speak into it. So when they spoke into it, the computer typed out gibberish, so they said, "Well, it doesn't understand anything of what we are saying." So I said, "Yeah, I'll leave it here for two months. Make yourself understood to the computer." So the children said, "How do we do that." And I said, "I don't know, actually." (Laughter) And I left. (Laughter) Two months later -- and this is now documented in the Information Technology for International Development journal -- that accents had changed and were remarkably close to the neutral British accent in which I had trained the speech-to-text synthesizer. In other words, they were all speaking like James Tooley. (Laughter) So they could do that on their own. After that, I started to experiment with various other things that they might learn to do on their own.
Έλαβα ένα ενδιαφέρον τηλεφώνημα κάποτε από το Κολόμπο, από τον αείμνηστο Άρθουρ Κλάρκ, ο οποίος μου είπε: "Θέλω να δω τι κάνεις." Δεν μπορούσε να ταξιδέψει, έτσι πήγα εγώ εκεί. Είπε δύο ενδιαφέροντα πράγματα: "Ένας δάσκαλος που μπορεί να αντικατασταθεί από ένα μηχάνημα, θα έπρεπε ν' αντικαθίσταται". (Γέλια) Το δεύτερο που είπε, είναι το ακόλουθο: "Εάν τα παιδιά έχουν ενδιαφέρον, τότε η εκπαίδευση συμβαίνει". Αυτή ακριβώς τη φράση εφάρμοσα και στο πεδίο, έτσι κάθε φορά που το βλέπω, τον θυμάμαι.
I got an interesting phone call once from Columbo, from the late Arthur C. Clarke, who said, "I want to see what's going on." And he couldn't travel, so I went over there. He said two interesting things, "A teacher that can be replaced by a machine should be." (Laughter) The second thing he said was that, "If children have interest, then education happens." And I was doing that in the field, so every time I would watch it and think of him.
(βίντεο) Άρθουρ Κλάρκ: Σίγουρα μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους, επειδή τα παιδιά γρήγορα μαθαίνουν να περιηγούνται και μπαίνουν μέσα και βρίσκουν πράγματα που τα ενδιαφέρουν. Και όταν υπάρχει ενδιαφέρον, υπάρχει εκπαίδευση.
(Video) Arthur C. Clarke: And they can definitely help people, because children quickly learn to navigate the web and find things which interest them. And when you've got interest, then you have education.
Μετέφερα το πείραμα στη Νότιο Αφρική. Αυτό είναι ένα αγόρι 15 ετών.
Sugata Mitra: I took the experiment to South Africa. This is a 15 year-old boy.
(Βίντεο) Αγόρι: ...όπως είπα, παίζω παιχνίδια όπως με τα ζώα, και ακούω μουσική.
(Video) Boy: ... just mention, I play games like animals, and I listen to music.
Τον ρώτησα: "Στέλνεις ηλεκτρονικά μηνύματα;" Και είπε: "Ναι, και αναπηδούν πάνω στον ωκεανό". Αυτό είναι στην Καμπότζη, την αγροτική Καμπότζη -- ένα κάπως ανόητο παιχνίδι αριθμητικής, που δεν θα το έπαιζε κανένα παιδί μέσα στην τάξη, ή στο σπίτι. Θα σας το πέταγαν στα μούτρα. Θα έλεγαν: "Είναι βαρετό". Εάν το αφήσεις όμως στο πεζοδρόμιο, και όλοι οι ενήλικες απομακρυνθούν, τότε θα κάνουν φιγούρα το ένα στο άλλο γι' αυτά που μπορούν να κάνουν. Αυτό είναι που κάνουν, τούτα τα παιδιά. Νομίζω προσπαθούν να πολλαπλασιάσουν. Σε όλη την Ινδία με το πέρασμα δύο περίπου ετών, τα παιδιά αναζητούσαν τις σχολικές τους εργασίες στο Google. Ως αποτέλεσμα, οι δάσκαλοι ανέφεραν τεράστια πρόοδο στα Αγγλικά τους -- (Γέλια) ταχεία βελτίωση και πολλά άλλα. Είπαν πως τα παιδιά έγιναν διανοούμενοι και ούτω καθεξής. (Γέλια) Πράγματι έγιναν. Θέλω να πω, εφόσον υπάρχουν τόσα πράγματα στο Google, γιατί να παραγεμίζουμε το κεφάλι μας; Με το πέρασμα των επόμενων τεσσάρων ετών, αποφάσισα πως ομάδες παιδιών μπορούν να χειρίζονται το διαδίκτυο για να επιτύχουν εκπαιδευτικούς στόχους, από μόνα τους.
SM: And I asked him, "Do you send emails?" And he said, "Yes, and they hop across the ocean." This is in Cambodia, rural Cambodia -- a fairly silly arithmetic game, which no child would play inside the classroom or at home. They would, you know, throw it back at you. They'd say, "This is very boring." If you leave it on the pavement and if all the adults go away, then they will show off with each other about what they can do. This is what these children are doing. They are trying to multiply, I think. And all over India, at the end of about two years, children were beginning to Google their homework. As a result, the teachers reported tremendous improvements in their English -- (Laughter) rapid improvement and all sorts of things. They said, "They have become really deep thinkers and so on and so forth. (Laughter) And indeed they had. I mean, if there's stuff on Google, why would you need to stuff it into your head? So at the end of the next four years, I decided that groups of children can navigate the internet to achieve educational objectives on their own.
Εκείνη την εποχή, ένα μεγάλο χρηματικό ποσό έφτασε στο πανεπιστήμιο του Νιούκαστλ για τη βελτίωση της σχολικής εκπαίδευσης στην Ινδία. Μου τηλεφώνησαν και είπα: "Θα το κάνω από το Δελχί". Εκείνοι απάντησαν πως δεν υπάρχει περίπτωση να χειριστώ ένα εκατομμύριο λίρες του πανεπιστημίου παραμένοντας στο Δελχί. Έτσι το 2006, αγόρασα ένα βαρύ πανωφόρι και μετακόμισα στο Νιούκαστλ. Ήθελα να τεστάρω τα όρια του συστήματος. Το πρώτο πείραμα που έκανα στο Νιούκαστλ στην ουσία έγινε στην Ινδία. Έθεσα στον εαυτό μου έναν ακατόρθωτο στόχο: Μπορούσαν 12χρονα παιδιά που μιλούσαν τη διάλεκτο Ταμίλ, σε ένα νότιο Ινδικό χωριό να αυτοδιδαχθούν βιοτεχνολογία στα Αγγλικά; Σκέφτηκα να τα δοκιμάσω. Θα πάρουν μηδέν. Θα τους δώσω το υλικό και θα επιστρέψω αργότερα να τα τεστάρω. Θα πάρουν κι άλλο μηδενικό. Θα επιστρέψω και θα πω: "Ναι, χρειαζόμαστε δασκάλους σε κάποια θέματα".
At that time, a large amount of money had come into Newcastle University to improve schooling in India. So Newcastle gave me a call. I said, "I'll do it from Delhi." They said, "There's no way you're going to handle a million pounds-worth of University money sitting in Delhi." So in 2006, I bought myself a heavy overcoat and moved to Newcastle. I wanted to test the limits of the system. The first experiment I did out of Newcastle was actually done in India. And I set myself and impossible target: can Tamil speaking 12-year-old children in a South Indian village teach themselves biotechnology in English on their own? And I thought, I'll test them, they'll get a zero -- I'll give the materials, I'll come back and test them -- they get another zero, I'll go back and say, "Yes, we need teachers for certain things."
Κάλεσα 26 παιδιά να συμμετάσχουν. Ήρθαν όλα και τους είπα ότι υπάρχουν μερικά πολύ δύσκολα πράγματα στον υπολογιστή. Ότι δεν θα εκπλαγώ εάν δεν καταλάβουν τίποτα. Είναι όλα στα Αγγλικά κι εγώ φεύγω. (Γέλια) Τα άφησα λοιπόν μ' αυτό. Γύρισα έπειτα από δύο μήνες, και τα 26 παιδιά μπήκαν στην τάξη διστακτικά. Τα ρώτησα: "Είδατε καθόλου το υλικό;" Απάντησαν πως το είχαν δει. "Καταλάβατε τίποτα;" - "Όχι, τίποτα". Έτσι είπα: "Επί πόσο καιρό ασκηθήκατε πριν αποφασίσετε ότι δεν καταλαβαίνετε τίποτα;" Απάντησαν πως το κοίταζαν καθημερινά. "Επί δύο μήνες κοιτάζετε πράγματα που δεν καταλαβαίνετε;" είπα εγώ. Τότε ένα 12χρονο κορίτσι σήκωσε το χέρι του και είπε, στην κυριολεξία: "Πέρα από το γεγονός ότι η λανθασμένη αντιγραφή του μορίου του DNA προκαλεί γενετικές ασθένειες, δεν καταλάβαμε τίποτ' άλλο."
I called in 26 children. They all came in there, and I told them that there's some really difficult stuff on this computer. I wouldn't be surprised if you didn't understand anything. It's all in English, and I'm going. (Laughter) So I left them with it. I came back after two months, and the 26 children marched in looking very, very quiet. I said, "Well, did you look at any of the stuff?" They said, "Yes, we did." "Did you understand anything?" "No, nothing." So I said, "Well, how long did you practice on it before you decided you understood nothing?" They said, "We look at it every day." So I said, "For two months, you were looking at stuff you didn't understand?" So a 12 year-old girl raises her hand and says, literally, "Apart from the fact that improper replication of the DNA molecule causes genetic disease, we've understood nothing else."
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
(Γέλια)
(Laughter)
Μου πήρε τρία χρόνια να το δημοσιεύσω αυτό. Μόλις δημοσιεύτηκε στο Βρετανικό "Journal of Educational Technology". Ένας αξιολογητής της εργασίας, είπε: "Πολύ καλό για να είναι αληθινό", πράγμα που δεν ήταν και πολύ ευγενικό. Ένα από τα κορίτσια, δίδαξε τον εαυτό της, πώς να γίνει η δασκάλα. Είναι εκείνη που βλέπετε εδώ. Θυμηθείτε, δεν διδάσκονται Αγγλικά. Έχω αφαιρέσει το τελευταίο κομμάτι που ρωτώ: Πού βρίσκεται ο νευρώνας; και εκείνη λέει: Ο νευρώνας, ο νευρώνας; Έπειτα με κοίταξε κι έκανε αυτό. Δεν έχει σημασία η έκφραση, αυτό δεν ήταν πολύ ωραίο.
It took me three years to publish that. It's just been published in the British Journal of Educational Technology. One of the referees who refereed the paper said, "It's too good to be true," which was not very nice. Well, one of the girls had taught herself to become the teacher. And then that's her over there. Remember, they don't study English. I edited out the last bit when I asked, "Where is the neuron?" and she says, "The neuron? The neuron," and then she looked and did this. Whatever the expression, it was not very nice.
Έτσι η επίδοσή τους, ανέβηκε από το μηδέν στο 30% το οποίο είναι εκπαιδευτικά αδύνατον υπ' αυτές τις συνθήκες. Το 30% όμως δεν περνάει τη βάση. Ανακάλυψα πως είχαν έναν φίλο, μια ντόπια λογίστρια, μια νέα κοπέλα, κι έπαιζαν ποδόσφαιρο μαζί της. Τη ρώτησα, εάν θα τα δίδασκε αρκετή βιοτεχνολογία ώστε να περάσουν τη βάση. Και εκείνη απάντησε: Πώς θα το κάνω αυτό, δεν γνωρίζω το αντικείμενο. Της είπα: "Όχι, χρησιμοποίησε τη μέθοδο της γιαγιάς". "Τι είναι αυτό", είπε εκείνη. Αυτό που πρέπει να κάνεις, της είπα είναι να στέκεσαι πίσω τους και να τα θαυμάζεις όλη την ώρα. Να τους λες "Αυτό είναι υπέροχο, εκείνο είναι απίθανο, τι έκανες εκεί; Μπορείς να το ξανακάνεις, μπορείς να μου δείξεις κι άλλο;" Το έκανε αυτό για δύο μήνες. Οι βαθμολογία ανέβηκε στο 50% ίδιο με το ποσοστό που πετυχαίνουν τα πολυτελή σχολεία του Νέου Δελχί με εκπαιδευμένους καθηγητές βιοτεχνολογίας.
So their scores had gone up from zero to 30 percent, which is an educational impossibility under the circumstances. But 30 percent is not a pass. So I found that they had a friend, a local accountant, a young girl, and they played football with her. I asked that girl, "Would you teach them enough biotechnology to pass?" And she said, "How would I do that? I don't know the subject." I said, "No, use the method of the grandmother." She said, "What's that?" I said, "Well, what you've got to do is stand behind them and admire them all the time. Just say to them, 'That's cool. That's fantastic. What is that? Can you do that again? Can you show me some more?'" She did that for two months. The scores went up to 50, which is what the posh schools of New Delhi, with a trained biotechnology teacher were getting.
Επέστρεψα λοιπόν στο Νιούκαστλ με αυτά τα αποτελέσματα και αποφάσισα ότι κάτι συνέβαινε εδώ που γινόταν όλο και πιο σοβαρό. Έχοντας πειραματιστεί σε κάθε είδους απομακρυσμένη περιοχή, βρέθηκα στο πιο απομακρυσμένο μέρος που θα μπορούσα να σκεφτώ. (Γέλια) Περίπου 5.000 μίλια, από το Δελχί βρίσκεται η μικρή πόλη Γκέιτσχεντ. Εκεί, πήρα 32 μαθητές, και ξεκίνησα να τελειοποιώ τη μέθοδο. Έβαλα τα παιδιά σε ομάδες των τεσσάρων. Τους είπα: "Φτιάξτε τις δικές σας ομάδες των τεσσάρων ατόμων. Κάθε ομάδα μπορεί να χρησιμοποιήσει έναν υπολογιστή, όχι τέσσερις". Θυμηθείτε από την Τρύπα στον Τοίχο. "Μπορείτε να αλλάζετε ομάδα. Μπορείτε να πηγαίνετε σε άλλη ομάδα, εάν δεν σας αρέσει η δική σας κτλ. Μπορείτε να πάτε σε άλλη ομάδα και να κρυφοκοιτάξετε πάνω από τον ώμο τους, να δείτε τι κάνουν, να επιστρέψετε στη δική σας ομάδα και να παρουσιάσετε τη δουλειά ως δική σας". Τους εξήγησα πως πολλή επιστημονική έρευνα, γίνεται μ' αυτόν τον τρόπο.
So I came back to Newcastle with these results and decided that there was something happening here that definitely was getting very serious. So, having experimented in all sorts of remote places, I came to the most remote place that I could think of. (Laughter) Approximately 5,000 miles from Delhi is the little town of Gateshead. In Gateshead, I took 32 children and I started to fine-tune the method. I made them into groups of four. I said, "You make your own groups of four. Each group of four can use one computer and not four computers." Remember, from the Hole in the Wall. "You can exchange groups. You can walk across to another group, if you don't like your group, etc. You can go to another group, peer over their shoulders, see what they're doing, come back to you own group and claim it as your own work." And I explained to them that, you know, a lot of scientific research is done using that method.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Τα παιδιά ενθουσιασμένα, έτρεχαν πίσω μου και ρωτούσαν: "Τι θέλετε να κάνουμε τώρα;" Τους έδωσα έξι ερωτήσεις επιπέδου απολυτηρίου λυκείου (GCSE). Η πρώτη ομάδα, η καλύτερη, τις απάντησε όλες μέσα σε 20 λεπτά. Η χειρότερη, μέσα σε 45. Χρησιμοποίησαν όλες τις γνώσεις τους - ομάδες συζήτησης, το Google, τη Wikipedia, το Ask Jeeves, κτλ. Οι δάσκαλοι αναρωτήθηκαν, εάν αυτή είναι εκμάθηση σε βάθος. Ας τη δοκιμάσουμε, είπα. Θα επιστρέψω σε δύο μήνες. Θα τους δώσουμε ένα διαγώνισμα στο χαρτί -- ούτε υπολογιστές, ούτε να μιλάνε μεταξύ τους κτλ. Η μέση βαθμολογία όταν το έκανα με υπολογιστές και ομάδες ήταν 76%. Όταν έκανα το πείραμα, όταν έδωσα το διαγώνισμα, έπειτα από δύο μήνες, η βαθμολογία ήταν 76%. Υπήρχε φωτογραφική ανάκληση μέσα στο κεφάλι των παιδιών, υποπτεύομαι επειδή συζητούσαν μεταξύ τους. Ένα παιδί, μπροστά από έναν υπολογιστή δεν έχει αυτήν την επίδοση. Έχω περαιτέρω αποτελέσματα, που είναι σχεδόν απίστευτα, βαθμολογίες που ανεβαίνουν με το πέρασμα του χρόνου. Επειδή οι δάσκαλοί τους, λένε πως αφού τελειώσει η συνεδρία, τα παιδιά συνεχίζουν να ψάχνουν περαιτέρω στο Google.
The children enthusiastically got after me and said, "Now, what do you want us to do?" I gave them six GCSE questions. The first group -- the best one -- solved everything in 20 minutes. The worst, in 45. They used everything that they knew -- news groups, Google, Wikipedia, Ask Jeeves, etc. The teachers said, "Is this deep learning?" I said, "Well, let's try it. I'll come back after two months. We'll give them a paper test -- no computers, no talking to each other, etc." The average score when I'd done it with the computers and the groups was 76 percent. When I did the experiment, when I did the test, after two months, the score was 76 percent. There was photographic recall inside the children, I suspect because they're discussing with each other. A single child in front of a single computer will not do that. I have further results, which are almost unbelievable, of scores which go up with time. Because their teachers say that after the session is over, the children continue to Google further.
Εδώ στη Βρετανία, καλώ τις Βρετανίδες γιαγιάδες, έπειτα από το πείραμά μου. Ξέρετε, είναι πολύ δυναμικές οι Βρετανίδες γιαγιάδες. Διακόσιες προθυμοποιήθηκαν άμεσα. (Γέλια) Η συμφωνία ήταν να μου παρέχουν μια ώρα ευρυζωνικής επικοινωνίας, από το σπίτι τους, μια μέρα την εβδομάδα. Έτσι κι έγινε. Και τα προηγούμενα δύο χρόνια, πάνω από 600 διδακτικές ώρες έλαβαν χώρα μέσω του Skype, χρησιμοποιώντας αυτό που οι μαθητές μου ονομάζουν το σύννεφο της γιαγιάς. Το σύννεφο της γιαγιάς στέκεται εκεί. Μπορώ να τις διακτινίσω σε όποιο σχολείο θέλω.
Here in Britain, I put out a call for British grandmothers, after my Kuppam experiment. Well, you know, they're very vigorous people, British grandmothers. 200 of them volunteered immediately. (Laughter) The deal was that they would give me one hour of broadband time, sitting in their homes, one day in a week. So they did that, and over the last two years, over 600 hours of instruction has happened over Skype, using what my students call the granny cloud. The granny cloud sits over there. I can beam them to whichever school I want to.
(Βίντεο) Δασκάλα: Δεν μπορείς να με πιάσεις. Πείτε το κι εσείς. Δεν μπορείς να με πιάσεις.
(Video) Teacher: You can't catch me. You say it. You can't catch me.
Παιδιά: Δεν μπορείς να με πιάσεις.
Children: You can't catch me.
Δασκάλα: Είμαι ο Μπισκοτένιος.
Teacher: I'm the gingerbread man.
Παιδιά: Είμαι ο Μπισκοτένιος.
Children: I'm the gingerbread man.
Δασκάλα: Μπράβο, πολύ καλά...
Teacher: Well done. Very good ...
Πίσω στο Γκέιτσχεντ, ένα 10χρονο κορίτσι εντρυφεί στον Ινδουισμό σε 15 λεπτά. Πράγματα για τα οποία δεν γνωρίζω τίποτα. Δύο παιδιά παρακολουθούν μια ομιλία στο TED. Πριν απ' αυτό, ήθελαν να γίνουν ποδοσφαιριστές. Αφού παρακολούθησαν 8 ομιλίες στο TED, αυτός εδώ θέλει να γίνει ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι.
SM: Back at Gateshead, a 10-year-old girl gets into the heart of Hinduism in 15 minutes. You know, stuff which I don't know anything about. Two children watch a TEDTalk. They wanted to be footballers before. After watching eight TEDTalks, he wants to become Leonardo da Vinci.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Απλά πράγματα.
It's pretty simple stuff.
Αυτό εδώ κατασκευάζω τούτη τη στιγμή. Ονομάζεται SOLEs: Αυτο-οργανούμενο εκπαιδευτικό περιβάλλον. Το έπιπλο είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο ώστε τα παιδιά να μπορούν να καθίσουν μπροστά σε μεγάλες ισχυρές οθόνες, με ευρυζωνικές συνδέσεις, αλλά σε ομάδες. Εάν θέλουν μπορούν να καλέσουν το σύννεφο της γιαγιάς. Αυτό το SOLE βρίσκεται στο Νιουκαστλ. Η μεσολαβήτρια είναι από την Ινδία.
This is what I'm building now -- they're called SOLEs: Self Organized Learning Environments. The furniture is designed so that children can sit in front of big, powerful screens, big broadband connections, but in groups. If they want, they can call the granny cloud. This is a SOLE in Newcastle. The mediator is from Pune, India.
Μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε λοιπόν; Κάτι ακόμη και σταματώ. Βρέθηκα στο Τορίνο το Μάιο. Έδιωξα όλους τους δασκάλους από την ομάδα των 10χρονων παιδιών μου. Μιλώ μόνο Αγγλικά και μιλούσαν μόνο Ιταλικά, έτσι δεν είχαμε τρόπο να επικοινωνήσουμε. Άρχισα να γράφω στον πίνακα, ερωτήσεις στα Αγγλικά. Τα παιδιά κοιτούσαν και έλεγαν "Πώς;" "Κάντε το λοιπόν", είπα εγώ. Το έγραψαν στο Google, το μετέφρασαν στα Ιταλικά, γύρισαν πίσω στο ιταλικό Google. 15 λεπτά αργότερα... Επόμενη ερώτηση: Που είναι η Καλκούτα; Γι' αυτήν χρειάστηκαν 10 λεπτά. Έπειτα δοκίμασα μια πολύ δύσκολη ερώτηση. Ποιος ήταν ο Πυθαγόρας και τι έκανε; Έπεσε σιωπή για λίγο, έπειτα είπαν: Το έχετε γράψει λάθος. Είναι "Π υ θ α γ ό ρ α ς". Έπειτα, σε 20 λεπτά, ορθογώνια τρίγωνα άρχισαν να εμφανίζονται στις οθόνες. Ανατρίχιασα ολόκληρος. Είναι δεκάχρονα παιδιά. Οθόνη: Στα επόμενα 30 λεπτά, θα ανακάλυπταν τη Θεωρία της Σχετικότητας. Και έπειτα...;
So how far can we go? One last little bit and I'll stop. I went to Turin in May. I sent all the teachers away from my group of 10 year-old students. I speak only English, they speak only Italian, so we had no way to communicate. I started writing English questions on the blackboard. The children looked at it and said, "What?" I said, "Well, do it." They typed it into Google, translated it into Italian, went back into Italian Google. Fifteen minutes later -- next question: where is Calcutta? This one, they took only 10 minutes. I tried a really hard one then. Who was Pythagoras, and what did he do? There was silence for a while, then they said, "You've spelled it wrong. It's Pitagora." And then, in 20 minutes, the right-angled triangles began to appear on the screens. This sent shivers up my spine. These are 10 year-olds. Text: In another 30 minutes they would reach the Theory of Relativity. And then?
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ξέρετε τι συνέβη; Νομίζω πως ανακαλύψαμε ένα αυτο-οργανούμενο σύστημα. Ένα τέτοιο σύστημα είναι αυτό στο οποίο εμφανίζεται δομή χωρίς συγκεκριμένη παρέμβαση από εξωτερικούς παράγοντες. Στα αυτο-οργανούμενα συστήματα αναδύονται νέες πτυχές, δηλαδή αρχίζουν να κάνουν πράγματα για τα οποία δεν σχεδιάστηκαν. Γι' αυτό αντιδράτε κατ' αυτόν τον τρόπο, επειδή φαίνεται αδύνατον. Νομίζω πως μπορώ να κάνω μια υπόθεση τώρα. Η εκπαίδευση είναι ένα αυτο-οργανούμενο σύστημα, όπου η μάθηση είναι ένα αναδυόμενο φαινόμενο. Θα πάρει μερικά χρόνια να αποδειχθεί πειραματικά, αλλά θα προσπαθήσω. Εν τω μεταξύ υπάρχει μια διαθέσιμη μέθοδος. Ένα δισεκατομμύριο παιδιά, θα χρειαστούν 100 εκατομμύρια μεσολαβητές -- υπάρχουν πολλοί περισσότεροι στον πλανήτη -- 10 εκατομμύρια SOLEs, 180 δισεκατομμύρια δολάρια και 10 χρόνια. Μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα.
SM: So you know what's happened? I think we've just stumbled across a self-organizing system. A self-organizing system is one where a structure appears without explicit intervention from the outside. Self-organizing systems also always show emergence, which is that the system starts to do things, which it was never designed for. Which is why you react the way you do, because it looks impossible. I think I can make a guess now -- education is self-organizing system, where learning is an emergent phenomenon. It'll take a few years to prove it, experimentally, but I'm going to try. But in the meanwhile, there is a method available. One billion children, we need 100 million mediators -- there are many more than that on the planet -- 10 million SOLEs, 180 billion dollars and 10 years. We could change everything.
Ευχαριστώ.
Thanks.
(Χειροκρότημα)
(Applause)