Η δουλειά που έχω να κάνω είναι δύσκολη. Όταν κοίταξα το προφίλ των ακροατών με τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους και ενδιαφέροντα κάθε είδους, με τόσα πολλά και τόσους πολλούς ανθρώπους που εργάζονται στο συνεργατικό λογισμικό, τα δίκτυα και άλλα, θέλησα να επιχειρηματολογήσω, σχετικά με την πρωτοβάθμια εκπαίδευση μέσα σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο. Για να το κάνω αυτό μέσα σε 20 λεπτά, πρέπει να αναδείξω 4 ιδέες -- είναι σαν τα 4 κομμάτια ενός παζλ. Εάν το καταφέρω αυτό, ίσως γυρίσετε σπίτια σας, με τη σκέψη ότι θα μπορούσατε να συνεισφέρετε στη δουλειά μου.
I have a tough job to do. You know, when I looked at the profile of the audience here, with their connotations and design, in all its forms, and with so much and so many people working on collaborative and networks, and so on, that I wanted to tell you, I wanted to build an argument for primary education in a very specific context. In order to do that in 20 minutes, I have to bring out four ideas -- it's like four pieces of a puzzle. And if I succeed in doing that, maybe you would go back with the thought that you could build on, and perhaps help me do my work.
Το πρώτο κομμάτι του παζλ είναι η απόσταση και η ποιότητα της εκπαίδευσης. Με τον όρο απόσταση, εννοώ δυο-τρία διαφορετικά πράγματα. Φυσικά, η απόσταση με τη συνηθισμένη έννοια, σημαίνει ότι καθώς απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από ένα αστικό κέντρο, βρίσκεσαι σε πιο απομακρυσμένες περιοχές. Τι συμβαίνει εκεί με την εκπαίδευση; Μια δεύτερη ή διαφορετική έννοια της απόστασης είναι αυτή εντός των μητροπολιτικών περιοχών ανά τον κόσμο, όπου βρίσκονται θύλακες όπως φτωχογειτονιές, ή φτωχότερες περιοχές, που είναι κοινωνικά και οικονομικά απομακρυσμένες από την υπόλοιπη πόλη, κι είμαστε αλλού εμείς κι αλλού εκείνοι. Τι συμβαίνει στην εκπαίδευση μέσα σ' αυτές τις συνθήκες; Κρατήστε και τις δύο αυτές έννοιες για την απόσταση.
The first piece of the puzzle is remoteness and the quality of education. Now, by remoteness, I mean two or three different kinds of things. Of course, remoteness in its normal sense, which means that as you go further and further away from an urban center, you get to remoter areas. What happens to education? The second, or a different kind of remoteness is that within the large metropolitan areas all over the world, you have pockets, like slums, or shantytowns, or poorer areas, which are socially and economically remote from the rest of the city, so it's us and them. What happens to education in that context? So keep both of those ideas of remoteness.
Κάναμε μια μαντεψιά. Αυτή ήταν πως τα σχολεία στις απομακρυσμένες περιοχές δεν έχουν αρκετά καλούς δασκάλους. Κι αν έχουν, δεν μπορούν να κρατήσουν αυτούς τους δασκάλους· δεν έχουν αρκετά καλή υποδομή. Ακόμη κι αν υπάρχει κάποια υποδομή, δυσκολεύονται να τη διατηρήσουν. Ήθελα όμως να τσεκάρω, εάν αυτό ισχύει. Πέρυσι λοιπόν ενοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο, ψάξαμε στο Google και βρήκαμε ένα δρομολόγιο στην Βόρειο Ινδία από το Νέο Δελχί το οποίο δεν περνάει από καμία μεγάλη πόλη ή κάποιο μητροπολιτικό κέντρο. Οδηγήσαμε για 300 χιλιόμετρα και όπου βρήκαμε σχολείο, μοιράσαμε ένα σύνολο βασικών τεστ αξιολόγησης, πήραμε τα αποτελέσματα και τα αποτυπώσαμε σε μια γραφική παράσταση. Το γράφημα ήταν ενδιαφέρον, αν και πρέπει να το μελετήσει κανείς διεξοδικά. Θέλω να πω, είναι πολύ μικρό το δείγμα, δεν πρέπει να γενικεύουμε με βάση αυτό. Αλλά ήταν σχεδόν προφανές, ξεκάθαρο, ότι σε εκείνο το συγκεκριμένο δρομολόγιο που διάνυσα, όσο πιο απομακρυσμένο ήταν το σχολείο, τόσο χειρότερα ήταν τα αποτελέσματά του. Αυτό μοιάζει λίγο καταδικαστικό, γι' αυτό προσπάθησα να το συσχετίσω με την υποδομή, ή με τη διαθεσιμότητα ηλεκτρισμού κτλ.
We made a guess. The guess was that schools in remote areas do not have good enough teachers. If they do have, they cannot retain those teachers. They do not have good enough infrastructure. And if they had some infrastructure, they have difficulty maintaining it. But I wanted to check if this is true. So what I did last year was we hired a car, looked up on Google, found a route into northern India from New Delhi which, you know, which did not cross any big cities or any big metropolitan centers. Drove out about 300 kilometers, and wherever we found a school, administered a set of standard tests, and then took those test results and plotted them on a graph. The graph was interesting, although you need to consider it carefully. I mean, this is a very small sample; you should not generalize from it. But it was quite obvious, quite clear, that for this particular route that I had taken, the remoter the school was, the worse its results seemed to be. That seemed a little damning, and I tried to correlate it with things like infrastructure, or with the availability of electricity, and things like that.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν συσχετιζόταν. Δεν συσχετιζόταν με το μέγεθος των αιθουσών. Δεν συσχετιζόταν με την ποιότητα της υποδομής. Δεν συσχετιζόταν με το επίπεδο της φτώχειας. Δεν είχε σχέση μ' αυτά. Όταν μοίρασα το ερωτηματολόγιο, σε καθένα από αυτά τα σχολεία, με μόνο μια ερώτηση προς τους δασκάλους η οποία ήταν: "Θα θέλατε να μετακομίσετε σε ένα αστικό κέντρο;" το 69% απάντησε "ναι" και όπως μπορείτε να δείτε εδώ, απάντησαν "ναι", σε περιοχές λίγο έξω από το Δελχί, αλλά απάντησαν "όχι" στα ακριβά προάστιά του επειδή, καταλαβαίνετε, αυτές είναι σχετικά καλύτερες περιοχές. Έπειτα, στα 200 χλμ έξω από το Δελχί, η απάντηση ήταν σταθερά ναι. Φαντάζομαι, αν είχα ένα δάσκαλο που έρχεται στην τάξη κάθε μέρα και σκέφτεται αυτό, θα ευχόμουν να ήμουν σε άλλο σχολείο, αφού πιθανότατα αυτό έχει μεγάλο αντίκτυπο στα αποτελέσματα. Ήταν φανερό ότι τα κίνητρα και η μετανάστευση των δασκάλων συσχετίζονται ισχυρά, με αυτό που συμβαίνει στα δημοτικά σχολεία, σε αντίθεση με το αν έχουν τα παιδιά αρκετό φαγητό, ή αν είναι παστωμένα στις αίθουσες και άλλα τέτοια. Έτσι φαίνεται.
To my surprise, it did not correlate. It did not correlate with the size of classrooms. It did not correlate with the quality of the infrastructure. It did not correlate with the poverty levels. It did not correlate. But what happened was that when I administered a questionnaire to each of these schools, with one single question for the teachers -- which was, "Would you like to move to an urban, metropolitan area?" -- 69 percent of them said yes. And as you can see from that, they say yes just a little bit out of Delhi, and they say no when you hit the rich suburbs of Delhi -- because, you know, those are relatively better off areas -- and then from 200 kilometers out of Delhi, the answer is consistently yes. I would imagine that a teacher who comes or walks into class every day thinking that, I wish I was in some other school, probably has a deep impact on what happens to the results. So it looked as though teacher motivation and teacher migration was a powerfully correlated thing with what was happening in primary schools, as opposed to whether the children have enough to eat, and whether they are packed tightly into classrooms and that sort of thing. It appears that way.
Η εκπαίδευση και η τεχνολογία, βρίσκω στη βιβλιογραφία πως, οι ιστοσελίδες, τα συνεργατικά περιβάλλοντα κλπ -- τ' ακούτε αυτά όλο το πρωί -- δοκιμάζονται πρώτα στα καλύτερα σχολεία, στα καλύτερα αστικά σχολεία, και κατά την άποψή μου, έτσι εμφανίζεται πόλωση των αποτελεσμάτων. Η βιβλιογραφία -μέρος αυτής- η επιστημονική βιβλιογραφία, κατηγορεί συστηματικά την ΕΤ ότι είναι υπερεκτιμημένη και υπολειτουργεί. Οι δάσκαλοι λένε πάντα ότι είναι καλή, αλλά πολύ ακριβή γι' αυτό που κάνει. Επειδή δοκιμάζεται πειραματικά σε σχολεία όπου οι μαθητές ήδη αξιοποιούν ας πούμε το 80% αυτού που μπορούν να κάνουν. Εισάγεις αυτή τη φοβερή και τρομερή τεχνολογία και τώρα αποδίδουν 83%. Ο διευθυντής βλέπει τα αποτελέσματα και λέει: "3% για 300.000 δολάρια; Ξεχάστε το." Αν παίρναμε την ίδια τεχνολογία και την εισάγαμε πειραματικά σε ένα από τα απομακρυσμένα σχολεία όπου αποδίδουν το 30%, και ας πούμε το φτάναμε στο 40%, αυτό θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Η συγκριτική διαφορά που θα φέρει η Εκπαιδευτική Τεχνολογία (ΕΤ), είναι πολύ μεγαλύτερη στη βάση της πυραμίδας, παρά στην κορυφή της, αλλά φαίνεται πως το κάνουμε αντίστροφα.
When you take education and technology, then I find in the literature that, you know, things like websites, collaborative environments -- you've been listening to all that in the morning -- it's always piloted first in the best schools, the best urban schools, and, according to me, biases the result. The literature -- one part of it, the scientific literature -- consistently blames ET as being over-hyped and under-performing. The teachers always say, well, it's fine, but it's too expensive for what it does. Because it's being piloted in a school where the students are already getting, let's say, 80 percent of whatever they could do. You put in this new super-duper technology, and now they get 83 percent. So the principal looks at it and says, 3 percent for 300,000 dollars? Forget it. If you took the same technology and piloted it into one of those remote schools, where the score was 30 percent, and, let's say, took that up to 40 percent -- that will be a completely different thing. So the relative change that ET, Educational Technology, would make, would be far greater at the bottom of the pyramid than at the top, but we seem to be doing it the other way about.
Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, πως η ΕΤ πρέπει να φτάσει πρώτα στους μη προνομιούχους, όχι ανάποδα. Έτσι προέκυψε το ερώτημα, πώς να αναχαιτίσω την αντίληψη των δασκάλων; Όποτε πηγαίνεις σε έναν δάσκαλο και του δείχνεις ένα τεχνολογικό εργαλείο η πρώτη του αντίδραση είναι πως δεν μπορεί να υποκατασταθεί ένας δάσκαλος από ένα μηχάνημα - είναι αδύνατον. Δεν ξέρω γιατί είναι αδύνατον, αλλά για μία στιγμή, ας υποθέσουμε ότι είναι - έχω ένα απόφθεγμα του Σερ Άρθουρ Κλαρκ, του συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, τον οποίο συνάντησα στο Κολόμπο, και είπε κάτι που λύνει το πρόβλημα στη ρίζα του. Είπε πως ο δάσκαλος που μπορεί να αντικατασταθεί από ένα μηχάνημα θα έπρεπε να αντικαθίσταται. Ίσως σκεφτείτε πως αυτό στριμώχνει τους δασκάλους στη γωνία. Τέλος πάντων, προτείνω ότι μια εναλλακτική πρωτοβάθμια εκπαίδευση, -όποια εναλλακτική θέλετε- είναι αναγκαία εκεί που δεν υπάρχουν σχολεία, εκεί που τα σχολεία δεν είναι αρκετά καλά, εκεί που δεν υπάρχουν δάσκαλοι ή εκεί που οι δάσκαλοι δεν είναι αρκετά καλοί για οποιονδήποτε λόγο. Εάν τυγχάνει να ζείτε σε κάποιο μέρος του κόσμου όπου τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει, τότε δεν χρειάζεστε εναλλακτική εκπαίδευση. Μέχρι στιγμής, δεν έχω συναντήσει τέτοια περιοχή, εκτός από μια περίπτωση. Δεν θα κατονομάσω την περιοχή αυτή, αλλά κάπου στον κόσμο, οι άνθρωποι μου είπαν: Δεν έχουμε αυτό το πρόβλημα, επειδή έχουμε τέλειους δασκάλους και τέλεια σχολεία. Υπάρχουν τέτοιες περιοχές αλλά -τέλος πάντων, δεν το έχω ακούσει πουθενά αλλού.
So I came to this conclusion that ET should reach the underprivileged first, not the other way about. And finally came the question of, how do you tackle teacher perception? Whenever you go to a teacher and show them some technology, the teacher's first reaction is, you cannot replace a teacher with a machine -- it's impossible. I don't know why it's impossible, but, even for a moment, if you did assume that it's impossible -- I have a quotation from Sir Arthur C. Clarke, the science fiction writer whom I met in Colombo, and he said something which completely solves this problem. He said a teacher than can be replaced by a machine, should be. So, you know, it puts the teacher into a tough bind, you have to think. Anyway, so I'm proposing that an alternative primary education, whatever alternative you want, is required where schools don't exist, where schools are not good enough, where teachers are not available or where teachers are not good enough, for whatever reason. If you happen to live in a part of the world where none of this applies, then you don't need an alternative education. So far I haven't come across such an area, except for one case. I won't name the area, but somewhere in the world people said, we don't have this problem, because we have perfect teachers and perfect schools. There are such areas, but -- anyway, I'd never heard that anywhere else.
Θα σας μιλήσω για τα παιδιά και την αυτο-οργάνωση, και για μια σειρά πειραμάτων που οδήγησαν σ' αυτήν την ιδέα για το πώς μπορεί να είναι μια εναλλακτική εκπαίδευση. Ονομάζεται "Το πείραμα της τρύπας στον τοίχο". Πρέπει να συντομεύω. Είναι μια ομάδα πειραμάτων. Το πρώτο έγινε στο Νέο Δελχί το 1999. Αυτό που κάναμε εκεί ήταν πολύ απλό. Είχα ένα γραφείο τότε που γειτνίαζε με μια φτωχογειτονιά, μια αστική φτωχογειτονιά, όπου υπήρχε ένας τοίχος που χώριζε το γραφείο από την φτωχογειτονιά. Άνοιξαν μια τρύπα στον τοίχο αυτόν -από εκεί πήρε και το όνομα "Τρύπα στον τοίχο"- όπου εντοιχίστηκε ένας ισχυρός υπολογιστής, έτσι ώστε η οθόνη του να βλέπει από την άλλη πλευρά, μαζί με μια επιφάνεια αφής, με ταχεία σύνδεση στο διαδίκτυο και έναν Internet Explorer, με αρχική σελίδα την Altavista.com -εκείνη την εποχή- κι αφέθηκε εκεί.
I'm going to talk about children and self-organization, and a set of experiments which sort of led to this idea of what might an alternative education be like. They're called the hole-in-the-wall experiments. I'll have to really rush through this. They're a set of experiments. The first one was done in New Delhi in 1999. And what we did over there was pretty much simple. I had an office in those days which bordered a slum, an urban slum, so there was a dividing wall between our office and the urban slum. They cut a hole inside that wall -- which is how it has got the name hole-in-the-wall -- and put a pretty powerful PC into that hole, sort of embedded into the wall so that its monitor was sticking out at the other end, a touchpad similarly embedded into the wall, put it on high-speed Internet, put the Internet Explorer there, put it on Altavista.com -- in those days -- and just left it there.
Εδώ βλέπετε αυτό που είδαμε. Αυτό ήταν το γραφείο μου στο IT. Εδώ είναι η "Tρύπα στον τοίχο". Οκτώ ώρες αργότερα, βρήκαμε αυτό το παιδί. Στα δεξιά είναι αυτό το οκτάχρονο παιδί που - και στα αριστερά του είναι ένα εξάχρονο κορίτσι, όχι πολύ ψηλό. Αυτό που κάνει, είναι να διδάσκει στο κορίτσι πώς να χρησιμοποιεί τον φυλλομετρητή. Αυτό δημιούργησε περισσότερα ερωτήματα απ' όσα απάντησε. Μπορεί να συμβαίνει αυτό; Παίζει ρόλο η γλώσσα, αφού μάλλον δεν γνωρίζει Αγγλικά; Θα αντέξει ο υπολογιστής, ή θα τον σπάσουν και θα τον κλέψουν, -- και μήπως τους δίδαξε κάποιος; Αυτό το τελευταίο είναι που ρωτούσαν όλοι, αλλά ξέρετε, θέλω να πω, θα πρέπει να τεντώθηκαν πάνω από τον τοίχο και να ρώτησαν τους ανθρώπους στο γραφείο: "μπορείς να μου δείξεις πώς γίνεται;" και κάποιος να τους έδειξε.
And this is what we saw. So that was my office in IIT. Here's the hole-in-the-wall. About eight hours later, we found this kid. To the right is this eight-year-old child who -- and to his left is a six-year-old girl, who is not very tall. And what he was doing was, he was teaching her to browse. So it sort of raised more questions than it answered. Is this real? Does the language matter, because he's not supposed to know English? Will the computer last, or will they break it and steal it -- and did anyone teach them? The last question is what everybody said, but you know, I mean, they must have poked their head over the wall and asked the people in your office, can you show me how to do it, and then somebody taught him.
Έτσι επανέλαβα το πείραμα, έξω από το Δελχί, αυτή τη φορά σε μια πόλη που ονομάζεται Τσίφπουρι στην κεντρική Ινδία, όπου με διαβεβαίωσαν ότι κανείς δεν είχε διδάξει ποτέ κανέναν, οτιδήποτε. (Γέλια) Ήταν μια ζεστή μέρα και η "Τρύπα στον τοίχο" βρισκόταν σε αυτό το ερειπωμένο κτίριο. Αυτό είναι το πρώτο παιδί που πλησίασε· αργότερα μάθαμε πως ήταν ένας 13χρονος που είχε εγκαταλείψει το σχολείο. Πλησίασε και άρχισε να πασπατεύει την επιφάνεια αφής. Πολύ γρήγορα πρόσεξε πως όταν κινούσε το δάκτυλό του στην επιφάνεια αυτή κάτι κουνιόταν στην οθόνη -- αργότερα μου είπε, "δεν είχα δει ποτέ τηλεόραση όπου μπορείς κάτι να κάνεις". Το ΄πιασε. Του πήρε περισσότερο από δύο λεπτά να καταλάβει πως κάτι έκανε στην τηλεόραση. Έπειτα, καθώς πασπάτευε, έκανε ένα τυχαίο κλικ χτυπώντας την επιφάνεια αφής - θα τον δείτε να το κάνει. Το πάτησε και ο Internet Explorer, άλλαξε σελίδα. Οκτώ λεπτά αργότερα, κοιτούσε από το χέρι του στην οθόνη, και σερφάριζε: πήγαινε μπρος-πίσω στις σελίδες. Όταν συνέβη αυτό, φώναξε όλα τα παιδιά της γειτονιάς, για να έρθουν να δουν τι συνέβαινε εκεί πέρα. Και μέχρι το τέλος εκείνης της μέρας, 70 παιδιά σερφάριζαν στο διαδίκτυο. Οκτώ λεπτά και ένας εντοιχισμένος υπολογιστής φαίνεται να ήταν το μόνο που χρειαζόμασταν εκεί.
So I took the experiment out of Delhi and repeated it, this time in a city called Shivpuri in the center of India, where I was assured that nobody had ever taught anybody anything. (Laughter) So it was a warm day, and the hole in the wall was on that decrepit old building. This is the first kid who came there; he later on turned out to be a 13-year-old school dropout. He came there and he started to fiddle around with the touchpad. Very quickly, he noticed that when he moves his finger on the touchpad something moves on the screen -- and later on he told me, "I have never seen a television where you can do something." So he figured that out. It took him over two minutes to figure out that he was doing things to the television. And then, as he was doing that, he made an accidental click by hitting the touchpad -- you'll see him do that. He did that, and the Internet Explorer changed page. Eight minutes later, he looked from his hand to the screen, and he was browsing: he was going back and forth. When that happened, he started calling all the neighborhood children, like, children would come and see what's happening over here. And by the evening of that day, 70 children were all browsing. So eight minutes and an embedded computer seemed to be all that we needed there.
Σκεφτήκαμε πως αυτό που συμβαίνει, είναι το εξής: τα παιδιά σε ομάδες, μπορούν να αυτο-διδάσκονται να χρησιμοποιούν τον υπολογιστή και το διαδίκτυο. Αλλά κάτω από ποιες συνθήκες; Για την ώρα υπήρχε ένα - το βασικό ερώτημα ήταν τα Αγγλικά. Ο κόσμος είπε πως έπρεπε να έχουμε τον υπολογιστή σε Ινδικές γλώσσες, έτσι είπα ότι το να μεταφράσω το διαδίκτυο σε κάποια Ινδική γλώσσα είναι αδύνατον. Πρέπει να γίνει ανάποδα. Αλλά ας δούμε, πώς τα βγάζουν πέρα τα παιδιά με τα Αγγλικά; Επανέλαβα το πείραμα στη Βορειοανατολική Ινδία, σε ένα χωριό που λέγεται Μανταντούσι όπου για κάποιο λόγο δεν υπήρχε δάσκαλος Αγγλικών, έτσι τα παιδιά δεν είχαν μάθει καθόλου την Αγγλική γλώσσα. Εκεί έφτιαξα μια παρόμοια "Τρύπα στον τοίχο". Μια μεγάλη διαφορά των χωριών, σε αντίθεση με τις αστικές φτωχογειτονιές: υπήρχαν περισσότερα κορίτσια, παρά αγόρια που έρχονταν στο κιόσκι. Στις αστικές φτωχογειτονιές, τα κορίτσια τείνουν να μένουν μακριά. Άφησα εκεί τον υπολογιστή με πολλά CD -δεν είχα διαδίκτυο- και επέστρεψα τρεις μήνες αργότερα. Όταν γύρισα, βρήκα αυτά τα δύο παιδιά, οκτώ και δώδεκα ετών, που έπαιζαν ένα παιχνίδι στον υπολογιστή. Μόλις με είδαν αναφώνησαν: Θέλουμε πιο γρήγορο επεξεργαστή και καλύτερο ποντίκι. (Γέλια) Παραξενεύτηκα στ' αλήθεια. Πώς στο καλό τα γνώριζαν όλ' αυτά; Μου είπαν: Τα μάθαμε από τα CD. Και τα ρώτησα: Μα πώς καταλάβατε τι γινόταν εκεί μέσα; Κι απάντησαν: Λοιπόν άφησες αυτό το μηχάνημα που μιλάει μόνο Αγγλικά κι έτσι έπρεπε να μάθουμε Αγγλικά. Καταμέτρησα πως χρησιμοποιούσαν 200 Αγγλικές λέξεις μεταξύ τους -- τις πρόφεραν εσφαλμένα, αλλά έκαναν σωστή χρήση -- λέξεις όπως "έξοδος", "στοπ", "βρες", "σώσε", τέτοια πράγματα, όχι μόνο σε σχέση με τον υπολογιστή αλλά και στις καθημερινές τους συζητήσεις. Το Μανταντούσι έδειξε πως η γλώσσα δεν αποτελεί εμπόδιο· στην πραγματικότητα μπορούν να διδαχθούν από μόνα τους τη γλώσσα εάν πραγματικά το θέλουν.
So we thought that this is what was happening: that children in groups can self-instruct themselves to use a computer and the Internet. But under what circumstances? At this time there was a -- the main question was about English. People said, you know, you really ought to have this in Indian languages. So I said, have what, shall I translate the Internet into some Indian language? That's not possible. So, it has to be the other way about. But let's see, how do the children tackle the English language? I took the experiment out to northeastern India, to a village called Madantusi, where, for some reason, there was no English teacher, so the children had not learned English at all. And I built a similar hole-in-the-wall. One big difference in the villages, as opposed to the urban slums: there were more girls than boys who came to the kiosk. In the urban slums, the girls tend to stay away. I left the computer there with lots of CDs -- I didn't have any Internet -- and came back three months later. So when I came back there, I found these two kids, eight- and 12-year-olds, who were playing a game on the computer. And as soon as they saw me they said, "We need a faster processor and a better mouse." (Laughter) I was real surprised. You know, how on earth did they know all this? And they said, "Well, we've picked it up from the CDs." So I said, "But how did you understand what's going on over there?" So they said, "Well, you've left this machine which talks only in English, so we had to learn English." So then I measured, and they were using 200 English words with each other -- mispronounced, but correct usage -- words like exit, stop, find, save, that kind of thing, not only to do with the computer but in their day-to-day conversations. So, Madantusi seemed to show that language is not a barrier; in fact they may be able to teach themselves the language if they really wanted to.
Τελικά πήρα μια χρηματοδότηση για να δοκιμάσω αυτό το πείραμα ώστε να δω εάν ήταν επαναλήψιμο· Εάν θα συνέβαινε οπουδήποτε αλλού. Η Ινδία είναι καλός τόπος για ένα πείραμα σαν αυτό, επειδή έχουμε κάθε εθνική ποικιλομορφία, κάθε γενετική ποικιλομορφία, φυλετική ποικιλομορφία, καθώς επίσης και κοινονικο-οικονομική ποικιλομορφία. Επέλεξα περιπτώσεις που αποτελούσαν αντιπροσωπευτικό δείγμα και κάλυπταν πρακτικά ολόκληρο τον κόσμο. Το έκανα αυτό για περίπου πέντε χρόνια και το πείραμα μας οδήγησε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ινδίας. Εδώ είναι τα Ιμαλάια. Πάνω στο Βορρά, πολύ κρύο. Έπρεπε επίσης να εξετάσω ή να δημιουργήσω ένα τεχνολογικό σχέδιο βιώσιμο σε εξωτερικό χώρο. Χρησιμοποιούσα απλούς υπολογιστές, έτσι χρειαζόμουν διάφορες κλιματολογικές συνθήκες, για τις οποίες η Ινδία είναι ιδανική επειδή έχουμε και πολύ κρύο και πολύ ζέστη κ.ο.κ. Αυτή είναι η έρημος δυτικά, κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν. Βλέπετε εδώ ένα σύντομο βίντεο - ένα από αυτά τα χωριά - το πρώτο που έκαναν τα παιδιά εκεί ήταν να βρουν μια ιστοσελίδα για να διδαχθούν την Αγγλική αλφάβητο.
Finally, I got some funding to try this experiment out to see if these results are replicable, if they happen everywhere else. India is a good place to do such an experiment in, because we have all the ethnic diversities, all the -- you know, the genetic diversity, all the racial diversities, and also all the socio-economic diversities. So, I could actually choose samples to cover a cross section that would cover practically the whole world. So I did this for almost five years, and this experiment really took us all the way across the length and breadth of India. This is the Himalayas. Up in the north, very cold. I also had to check or invent an engineering design which would survive outdoors, and I was using regular, normal PCs, so I needed different climates, for which India is also great, because we have very cold, very hot, and so on. This is the desert to the west. Near the Pakistan border. And you see here a little clip of -- one of these villages -- the first thing that these children did was to find a website to teach themselves the English alphabet.
Έπειτα, στην Κεντρική Ινδία - πολύ ζεστή και υγρή περιοχή με ψαροχώρια, όπου η υγρασία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των ηλεκτρονικών συσκευών. Έπρεπε να λύσουμε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε, χωρίς κλιματισμό και με ελάχιστη ενέργεια, έτσι οι περισσότερες λύσεις που προέκυψαν χρησιμοποιούσαν μικρές ριπές αέρα στα κατάλληλα σημεία, ώστε να διατηρούν τα μηχανήματα σε λειτουργία. Θέλω να συντομεύω. Κάναμε το ίδιο ξανά και ξανά. Αυτό το βίντεο είναι επίσης ωραίο. Αυτό το μικρό παιδί, ένα εξάχρονο, λέει στη μεγαλύτερη αδερφή του τι πρέπει να κάνει. Συμβαίνει πολύ συχνά με αυτούς τους υπολογιστές, τα μικρότερα παιδιά να διδάσκουν τα μεγαλύτερα.
Then to central India -- very warm, moist, fishing villages, where humidity is a very big killer of electronics. So we had to solve all the problems we had without air conditioning and with very poor power, so most of the solutions that came out used little blasts of air put at the right places to keep the machines running. I want to just cut this short. We did this over and over again. This sequence is also nice. This is a small child, a six-year-old, telling his eldest sister what to do. And this happens very often with these computers, that the younger children are found teaching the older ones.
Τι βρήκαμε; Βρήκαμε πως από 6 έως 13ων ετών τα παιδιά αυτοδιδάσκονται σε δικτυωμένα περιβάλλοντα, ανεξάρτητα από οτιδήποτε μπορέσαμε να μετρήσουμε. Εάν έχουν πρόσβαση σε υπολογιστή, θα αυτοδιδαχτούν συμπεριλαμβανομένης της νοημοσύνης. Δεν βρήκα καμία συσχέτιση, αλλά πρέπει να εργάζονται σε ομάδες. Αυτό μπορεί να είναι σπουδαίο κίνητρο γι' αυτήν την ομάδα, επειδή όλοι εσείς μιλάτε για ομάδες. Ιδού λοιπόν τι μπορεί να κάνει μια ομάδα παιδιών και η δύναμή τους, όταν δεν επεμβαίνουν οι ενήλικες.
What did we find? We found that six- to 13-year-olds can self-instruct in a connected environment, irrespective of anything that we could measure. So if they have access to the computer, they will teach themselves, including intelligence. I couldn't find a single correlation with anything, but it had to be in groups. And that may be of great, you know, interest to this group, because all of you are talking about groups. So here was the power of what a group of children can do, if you lift the adult intervention.
Ας πάρουμε μια γρήγορη ιδέα των μετρήσεων. Χρησιμοποιήσαμε καθιερωμένες μεθόδους στατιστικής, επομένως δεν θα μιλήσω γι' αυτές. Εξάγαμε πάντως καθαρές καμπύλες μάθησης, σχεδόν πανομοιότυπες με αυτές που θα παίρναμε από ένα σχολείο. Δεν θα πω περισσότερα διότι πιστεύω πως μιλά από μόνο του, δεν είναι έτσι; Τι θα μπορούσαν να μάθουν να κάνουν; Βασικές λειτουργίες των Windows, σερφάρισμα, ζωγραφική, διαδικτυακή συνομιλία, ηλεκτρονική αλληλογραφία, παιχνίδια και εκπαιδευτικό υλικό, μεταφόρτωση μουσικής, προβολή βίντεο. Με λίγα λόγια, αυτά που κάνουμε όλοι. Πάνω από 300 παιδιά, μπορούν να μάθουν υπολογιστές και να κάνουν όλα αυτά τα πράγματα με έναν μόνο υπολογιστή, σε έξι μήνες.
Just a quick idea of the measurements. We took standard statistical techniques, so I'm going to not talk about that. But we got a clean learning curve, almost exactly the same as what you would get in a school. I'll leave it at that, because, I mean, it sort of says it all, doesn't it? What could they learn to do? Basic Windows functions, browsing, painting, chatting and email, games and educational material, music downloads, playing video. In short, what all of us do. And over 300 children will become computer literate and be able to do all of these things in six months with one computer.
Πώς το κάνουν λοιπόν αυτό; Εάν υπολογίσετε τον πραγματικό χρόνο που έχουν πρόσβαση μετριέται σε μερικά λεπτά τη μέρα, άρα δεν είναι αυτό. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ένα παιδί χειρίζεται τον υπολογιστή. Γύρω του υπάρχουν συνήθως τρία άλλα παιδιά που τον συμβουλεύουν τι πρέπει να κάνει. Εάν τα εξετάσετε και τα 4 θα έχουν τις ίδιες επιδόσεις σε ό,τι τα ρωτήσετε. Γύρω από αυτά τα 4 είναι συνήθως μια ομάδα 16 παιδιών περίπου που επίσης συμβουλεύουν, συνήθως λανθασμένα, για ό,τι συμβαίνει στον υπολογιστή. Κι αυτά θα συμπλήρωναν με επιτυχία το ίδιο τεστ. Μαθαίνουν το ίδιο παρατηρώντας, όσο και πράττοντας. Διαισθητικά φαίνεται αντίθετο από τη μαθησιακή ικανότητα των ενηλίκων, αλλά θυμηθείτε, τα οκτάχρονα ζουν σε μια κοινωνία όπου τον περισσότερο καιρό τους λένε "μην κάνεις αυτό", "μην αγγίζεις το μπουκάλι με το ουίσκι". Τι κάνει λοιπόν το οκτάχρονο; Παρατηρεί πολύ προσεκτικά, πώς πρέπει να αγγίζει κανείς ένα μπουκάλι ουίσκι. Και αν το τεστάρετε, θα απαντήσει σωστά, σε κάθε ερώτηση πάνω σ' αυτό το θέμα. Φαίνεται ότι μπορούν να αφομοιώσουν πολύ γρήγορα.
So, how do they do that? If you calculated the actual time of access, it would work out to minutes per day, so that's not how it's happening. What you have, actually, is there is one child operating the computer. And surrounding him are usually three other children, who are advising him on what they should do. If you test them, all four will get the same scores in whatever you ask them. Around these four are usually a group of about 16 children, who are also advising, usually wrongly, about everything that's going on on the computer. And all of them also will clear a test given on that subject. So they are learning as much by watching as they learn by doing. It seems counter-intuitive to adult learning, but remember, eight-year-olds live in a society where most of the time they are told, don't do this, you know, don't touch the whiskey bottle. So what does the eight-year-old do? He observes very carefully how a whiskey bottle should be touched. And if you tested him, he would answer every question correctly on that topic. So, they seem to be able to acquire very quickly.
Ποιο ήταν λοιπόν το συμπέρασμα, έξι ετών έρευνας; Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση μπορεί να συμβεί από μόνη της, ή τουλάχιστον, μέρη της μπορούν να συμβούν από μόνα τους. Δεν χρειάζεται να επιβληθεί από την κορυφή προς τα κάτω. Μπορεί ενδεχομένως να είναι ένα αυτό-οργανούμενο σύστημα, όπως ήταν αυτό - και το δεύτερο που ήθελα να σας πω, τα παιδιά μπορούν να αυτο-οργανώνονται και να επιτυγχάνουν εκπαιδευτικούς στόχους.
So what was the conclusion over the six years of work? It was that primary education can happen on its own, or parts of it can happen on its own. It does not have to be imposed from the top downwards. It could perhaps be a self-organizing system, so that was the second bit that I wanted to tell you, that children can self-organize and attain an educational objective.
Το τρίτο, έχει να κάνει με τις αξίες, και ξανά, για να το θέσω σύντομα, διεξήγαγα τεστ με πάνω από 500 παιδιά, διασκορπισμένα σε όλη την Ινδία, και τα ρώτησα - τους έδωσα περίπου 68 διαφορετικές ερωτήσεις που αφορούσαν τις αξίες και ζήτησα τη γνώμη τους. Συλλέξαμε κάθε είδους άποψη. "Ναι", "όχι" και "δεν γνωρίζω". Πήρα αυτές τις απαντήσεις όπου υπήρχαν 50% "ναι" και 50% "όχι", και συγκέντρωσα περίπου 16 τέτοιες δηλώσεις. Αυτά ήταν τα ζητήματα στα οποία τα παιδιά ήταν φανερά μπερδεμένα, αφού τα μισά απάντησαν "ναι" και τα άλλα μισά "όχι". Ένα τυπικό παράδειγμα είναι το ότι κάποιες φορές είναι αναγκαίο να λέμε ψέματα. Δεν έχουν τρόπο να καθορίσουν πώς πρέπει να απαντηθεί αυτή η ερώτηση, ίσως κανένας μας δεν έχει. Σας αφήνω λοιπόν, με αυτό το τρίτο ερώτημα. Μπορεί η τεχνολογία να διαφοροποιήσει την απόκτηση αξιών; Τέλος, τα αυτο-οργανούμενα συστήματα, για τα οποία και πάλι, δεν θα πω πολλά επειδή έχετε ακούσει γι' αυτά. Τα φυσικά συστήματα, είναι όλα αυτο-οργανούμενα: οι γαλαξίες, τα μόρια, τα κύτταρα, οι οργανισμοί, οι κοινωνίες εκτός από τη διαμάχη περί του ευφυούς σχεδιασμού. Αλλά σε αυτήν τη χρονική στιγμή, απ' όσο γνωρίζει η επιστήμη, υπάρχει αυτο-οργάνωση. Άλλα παραδείγματα είναι το μποτιλιάρισμα, το χρηματιστήριο, η κοινωνία και η ανάνηψη από καταστροφές, η τρομοκρατία και η εξέγερση. Γνωρίζετε για τα διαδικτυακά, αυτο-οργανούμενα συστήματα.
The third piece was on values, and again, to put it very briefly, I conducted a test over 500 children spread across all over India, and asked them -- I gave them about 68 different values-oriented questions and simply asked them their opinions. We got all sorts of opinions. Yes, no or I don't know. I simply took those questions where I got 50 percent yeses and 50 percent noes -- so I was able to get a collection of 16 such statements. These were areas where the children were clearly confused, because half said yes and half said no. A typical example being, "Sometimes it is necessary to tell lies." They don't have a way to determine which way to answer this question; perhaps none of us do. So I leave you with this third question. Can technology alter the acquisition of values? Finally, self-organizing systems, about which, again, I won't say too much because you've been hearing all about it. Natural systems are all self-organizing: galaxies, molecules, cells, organisms, societies -- except for the debate about an intelligent designer. But at this point in time, as far as science goes, it's self-organization. But other examples are traffic jams, stock market, society and disaster recovery, terrorism and insurgency. And you know about the Internet-based self-organizing systems.
Ιδού λοιπόν οι τέσσερις προτάσεις μου. Η απόσταση, επηρεάζει την ποιότητα της εκπαίδευσης. Η εκπαιδευτική τεχνολογία πρέπει να εισαχθεί πρώτα στις απομακρυσμένες περιοχές και στις υπόλοιπες αργότερα. Οι αξίες αποκτούνται, τα δόγματα και οι δοξασίες επιβάλλονται - οι δύο αντιτιθέμενοι μηχανισμοί. Η μάθηση, είναι μάλλον αυτο-οργανούμενο σύστημα. Εάν βάλετε και τα τέσσερα μαζί, αυτό κατά τη γνώμη μου, μας δίνει έναν στόχο, ένα όραμα, για την εκπαιδευτική τεχνολογία. Εκπαιδευτική τεχνολογία και ψηφιακή παιδαγωγική, αυτόματη, με ανοχή στο λάθος, ελάχιστα παρεμβατική, δικτυωμένη και αυτο-οργανούμενη. Ως εκπαιδευτικοί, δεν ζητήσαμε ποτέ τεχνολογία. Τη δανειζόμαστε. Το PowerPoint πρέπει να θεωρείται θαυμαστή εκπαιδευτική τεχνολογία, όμως δεν δημιουργήθηκε για την εκπαίδευση, αλλά για παρουσιάσεις σε συμβούλια. Το δανειστήκαμε. Το σύστημα τηλεδιασκέψεων. Ο ίδιος ο υπολογιστής. Νομίζω πως είναι καιρός οι εκπαιδευτικοί να θέσουν τις δικές τους προδιαγραφές, κι εγώ έχω ένα τέτοιο σύνολο προδιαγραφών. Τούτη είναι μια γρήγορη ματιά σ' αυτό. Ένα τέτοιο σύνολο προδιαγραφών, μπορεί να παράγει την τεχνολογία που θα αντιμετωπίσει θέματα απόστασης, αξιών και βίας. Σκέφτηκα να του δώσω ένα όνομα - γιατί να μην την πούμε "εξω-δογματική". Μπορεί αυτό να αποτελέσει τη βάση για την εκπαιδευτική τεχνολογία στο μέλλον; Θέλω να σας αφήσω με αυτή τη σκέψη.
So here are my four sentences then. Remoteness affects the quality of education. Educational technology should be introduced into remote areas first, and other areas later. Values are acquired; doctrine and dogma are imposed -- the two opposing mechanisms. And learning is most likely a self-organizing system. If you put all the four together, then it gives -- according to me -- it gives us a goal, a vision, for educational technology. An educational technology and pedagogy that is digital, automatic, fault-tolerant, minimally invasive, connected and self-organized. As educationists, we have never asked for technology; we keep borrowing it. PowerPoint is supposed to be considered a great educational technology, but it was not meant for education, it was meant for making boardroom presentations. We borrowed it. Video conferencing. The personal computer itself. I think it's time that the educationists made their own specs, and I have such a set of specs. This is a brief look at that. And such a set of specs should produce the technology to address remoteness, values and violence. So I thought I'd give it a name -- why don't we call it "outdoctrination." And could this be a goal for educational technology in the future? So I want to leave that as a thought with you.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)