What is going to be the future of learning?
Ի՞նչ պետք է լինի ուսման ապագան
I do have a plan, but in order for me to tell you what that plan is, I need to tell you a little story, which kind of sets the stage.
Ես մի ծրագիր ունեմ, սակայն որպեսզի ձեզ պատմեմ այդ ծրագրի մասին նախ պետք է պատմեմ մի փոքրիկ պատմություն, որը յուրովի հիմք կհանդիսանա պատմությանս համար:
I tried to look at where did the kind of learning we do in schools, where did it come from? And you can look far back into the past, but if you look at present-day schooling the way it is, it's quite easy to figure out where it came from. It came from about 300 years ago, and it came from the last and the biggest of the empires on this planet. ["The British Empire"] Imagine trying to run the show, trying to run the entire planet, without computers, without telephones, with data handwritten on pieces of paper, and traveling by ships. But the Victorians actually did it. What they did was amazing. They created a global computer made up of people. It's still with us today. It's called the bureaucratic administrative machine. In order to have that machine running, you need lots and lots of people. They made another machine to produce those people: the school. The schools would produce the people who would then become parts of the bureaucratic administrative machine. They must be identical to each other. They must know three things: They must have good handwriting, because the data is handwritten; they must be able to read; and they must be able to do multiplication, division, addition and subtraction in their head. They must be so identical that you could pick one up from New Zealand and ship them to Canada and he would be instantly functional. The Victorians were great engineers. They engineered a system that was so robust that it's still with us today, continuously producing identical people for a machine that no longer exists. The empire is gone, so what are we doing with that design that produces these identical people, and what are we going to do next if we ever are going to do anything else with it?
Ես փորձեցի պարզել, թե որտեղից է առաջացել ուսման այն ձևը, որն անցնում ենք դպրոցներում թե որտեղի՞ց է այն առաջացել: Անշուշտ, դուք կարող եք հայացք նետել հեռավոր անցյալ, սակայն եթե նայեք դպրոցների ներկա ուսուցման ձևին, ապա շատ հեշտ կլինի պարզել, թե որտեղից է դա եկել: Այն առաջացել է մոտ 300 տարի առաջ, այն առաջացել է աշհարհի ամենամեծ և վերջին կայսրությունից՝ Բրիտանական կայսրությունից: Պատկերացրեք թե ինչպես կվարեին շոու, կամ ինչպես կղեկավարեին աշխարհը առանց համակարգիչների, առանց հեռախոսների, թղթի կտորների վրա նշումների կատարելով, և նավարկելով: Պետք է ասեմ, որ վիկտորիականները արել են դա: Այն, ինչ նրանք արել են՝ ապշեցուցիչ է: Նրանք ստեղծել էին մարդկանց միջոցով կառավարավող գլոբալ համակարգիչ: Այն մինչև հիմա մեզ հետ է: Այն կոչվում է բյուրոկրատական, վարչական մեքենա: Որպեսզի այդ մեքենան աշխատի, հարկավոր է շատ ու շատ մարդկանց ներգրավել : Նրանք ստեղծեցին մեկ այլ մեխանիզմ՝ այդ մարդկանց հավաքելու համար: Եվ դա կոչվեց դպրոց: Դպրոցները կկրթեին մարդկանց, որոնք հետագայում կդառնային բյուրոկրատական վարչական մեխանիզմի մի մասը: Նրանք պետք է նույնատիպ լինեին: Նրանք պետք է իմանային 3 բան. այն է՝ նրանք լավ ձեռագիր պետք է ունենային, քանի որ տվյալները ձեռագիր էին գրվում, նրանք պետք է կարդալ իմանային, և պետք է կարողանային իրենց մտքում բազմապակել, բաժանել, գումարել ու հանել: Նրանք այնքան միատեսակ պետք է լինեին, որ դու կարող էիր նրանցից մեկին վերցնել Նոր Զելանդիայից և տեղափոխել Կանադա, ու նա անմիջապես գործունակ լիներ: Վիկտորիկանները մեծ ճարտարագետներ էին: Նրանք նախագծել էին մի համակարգ, որը այնքան ուժեղ էր, որ մինչ այժմ մեզ հետ է, շարունակաբար ստեղծելով նույնատիպ մարդիկ մի մեքենայի համար, որ այլևս գոյություն չունի: Կայսրությունն այլևս չկա, ուրեմն ինչ կապ ունենք այդ կառուցվածքի հետ որ ստեղծում է նույնանման մարդկանց, և ի՞նչ ենք պատրաստվում անել, եթե, իհարկե, պատրաստվում ենք որևէ բան անել դրա հետ:
["Schools as we know them are obsolete"]
[«Դպրոցները, ինչպես գիտենք, հնացած են»]
So that's a pretty strong comment there. I said schools as we know them now, they're obsolete. I'm not saying they're broken. It's quite fashionable to say that the education system's broken. It's not broken. It's wonderfully constructed. It's just that we don't need it anymore. It's outdated. What are the kind of jobs that we have today? Well, the clerks are the computers. They're there in thousands in every office. And you have people who guide those computers to do their clerical jobs. Those people don't need to be able to write beautifully by hand. They don't need to be able to multiply numbers in their heads. They do need to be able to read. In fact, they need to be able to read discerningly.
Սա բավականին ուժեղ մեկնաբանություն է: Ես ասացի, որ այն դպրոցները, ինչպիսին որ մենք գտենք դրանց այսօր, հնացած են: Ես չեմ ասում, որ դրանք քանդված են: Բավականին նորաձև է ասել, որ կրթական համակարգը քանդված է: Այն քանդված չէ: Այն հրաշալի կերպով է կառուցված: Պարզապես, մենք դրա կարիքը այլևս չունենք: Այն հնացած է: Որոնք են այն աշխատանքի տեսակները, որ մենք ունենք այսօր: Դե, ծառայողները համակարգիչներն են: Դրանք հազարներով կան յուրաքանչյուր գրասենյակում: Եվ կան մարդիկ, որոնք ուղորդում են այդ համակարգիչներին անել իրենց ծառայողական աշխատանքը: Այդ մարդիկ կարիք չունեն ձեռքով գեղեցիկ գրելու: Նրանք կարիք չունեն մտքում բազմապատկել թվեր: Նրանք կարիք ունեն կարդալու: Ըստ էության, նրանք պետք է կարողանան կարդալ խորաթափանց:
Well, that's today, but we don't even know what the jobs of the future are going to look like. We know that people will work from wherever they want, whenever they want, in whatever way they want. How is present-day schooling going to prepare them for that world?
Ինչ խոսք, այսօր մենք նույնիսկ չգիտենք, թե ապագայի աշխատանքները ինչպիսին կլինեն: Մենք գիտենք, որ մարդիկ կաշխատեն, որտեղ ցանկանան, երբ ցանկանան: Ինչպես է ներկայիս դպրոցը պատրաստվում նախապատրաստել նրանց ապրել այդպիսի աշխարհում:
Well, I bumped into this whole thing completely by accident. I used to teach people how to write computer programs in New Delhi, 14 years ago. And right next to where I used to work, there was a slum. And I used to think, how on Earth are those kids ever going to learn to write computer programs? Or should they not? At the same time, we also had lots of parents, rich people, who had computers, and who used to tell me, "You know, my son, I think he's gifted, because he does wonderful things with computers. And my daughter -- oh, surely she is extra-intelligent." And so on. So I suddenly figured that, how come all the rich people are having these extraordinarily gifted children? (Laughter) What did the poor do wrong? I made a hole in the boundary wall of the slum next to my office, and stuck a computer inside it just to see what would happen if I gave a computer to children who never would have one, didn't know any English, didn't know what the Internet was.
Ինչ խոսք, ես լրիվ պատահաբար եմ բախվել այս խնդրին: Ես մարդկանց ծրագրավորում էի դասավանդում Դելիում, 14 տարի առաջ: Եվ հենց իմ աշխատավայրի կողքին մի ետնախորշ կար: Ես մտածում էի, թե արդյո՞ք այդ երեխաները երբևէ կսովորեն համակարգչային ծրագրեր գրել, թե ոչ: Միևնույն ժամանակ, մենք շատ ծնողներ ունեինք, հարուստ մարդիք, որոնք ունեին համակարգիչներ, և որոնք ինձ ասում էին. «Գիտեք, իմ տղան, կարծում եմ, տաղանդավոր է, որովհետև նա հրաշալի բաներ է անում համակարգչով: Իսկ աղջիկս, օ՜հ, նա հաստատ չափազանց խելացի է»: Եվ այսպես շարունակ: Ու ես հանկարծակի հասկացա, ինչպես է պատահել, որ այդ հարուստները ունեն այդչափ տաղանդավոր երեխաներ: (Ծիծաղ) Ո՞րն է աղքատ մարդկանց սխալը: Ես մի անցք բացեցի ետնախորշի միջնապատի վրա և տեղադրեցի մի համակարգիչ ներսում, որպեսզի տեսնեի, թե ինչ կկատարվեր, եթե ես տայի համամակարգիչ այն երեխաներին, որոնք դա երբեք չեն ունեցել, որոնք անգլերեն չգիտեին, կամ չգիտեն, թե ինչ է ինտերնետը:
The children came running in. It was three feet off the ground, and they said, "What is this?"
Երեխաները վազելով մոտեցան: Համակարգիչը 3 ֆուտ բարձրության վրա էր դրված, և նրանք հարցրեցին. «Ի՞նչ է սա»:
And I said, "Yeah, it's, I don't know." (Laughter)
Եվ ես պատասխանեցի. «Ախ այո, դե, ես չգիտեմ»: (Ծիծաղ)
They said, "Why have you put it there?"
Նրանք ասացին . «Իսկ ինչու՞ ես դա դրել այդտեղ»:
I said, "Just like that."
Ես պատասխանեցի. «Հենց այնպես»:
And they said, "Can we touch it?"I said, "If you wish to."
Եվ նրանք ասացին. «Կարո՞ղ ենք դիպչել»: Ես ասացի. «Դե եթե ցանկանում եք»:
And I went away. About eight hours later, we found them browsing and teaching each other how to browse. So I said, "Well that's impossible, because -- How is it possible? They don't know anything."
Եվ ես հեռացա: Մոտ ութ ժամ հետո, մենք գտանք նրանց համակարգչով ինտերնետն ուսումնասիրելիս, և միմյանց սովորացնելիս Եվ ես ասացի. «Սա հնարավոր բան չէ, քանի որ... Ինչպե՞ս է սա հնարավոր: Ախր նրանք ոչինչ չգիտեն»:
My colleagues said, "No, it's a simple solution. One of your students must have been passing by, showed them how to use the mouse."
Աշխատակիցներս ասացին. «Ոչ, կա մի պարզ լուծում: Ուսանողներից մեկը հավանաբար անցնելիս է եղել և ցույց է տվել, թե ինչպես օգտվել մկնիկից»՛:
So I said, "Yeah, that's possible."
Ես պատասխանեցի. «Այո, դա հնարավոր է»:
So I repeated the experiment. I went 300 miles out of Delhi into a really remote village where the chances of a passing software development engineer was very little. (Laughter) I repeated the experiment there. There was no place to stay, so I stuck my computer in, I went away, came back after a couple of months, found kids playing games on it.
Ուստի, ես կրկնեցի նույն փորձը, բայց արդեն Դելիից 300 մղոն հեռավորության վրա գտնվող մի իսկապես խուլ գյուղում, որտեղ անցնող ծրագրավորողի հավանականությունը շատ փոքր էր: (Ծիծաղ) Ես կրկնեցի փորձս այնտեղ: Համակարգիչը դնելու տեղ չկար, ուստի ես այն պարզապես տեղավորեցի պատի մեջ և հեռացա, վերադարձա մի քանի ամիս հետո, և տեսա երեխաներին համակարգչով խաղեր խաղալիս:
When they saw me, they said, "We want a faster processor and a better mouse."
Երբ նրանք ինձ տեսան, ասացին, «Մենք ավելի հզոր պրոցեսոր և ավելի լավ մկնիկ ենք ուզում»:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
So I said, "How on Earth do you know all this?"
Եվ ես պաստասխանեցի. «Ախր որտեղի՞ց եք այս ամենը սովորել»:
And they said something very interesting to me. In an irritated voice, they said, "You've given us a machine that works only in English, so we had to teach ourselves English in order to use it." (Laughter) That's the first time, as a teacher, that I had heard the word "teach ourselves" said so casually.
Եվ նրանք մի շատ հետաքրքիր բան ասացին ինձ: Շատ նյարդայնացած ձայնով նրանք ասացին. «Դուք մեզ տվեցիք մի մեքենա, որ միայն անգլերենով է աշխատում, ուստի մենք ստիպված էինք ինքներս մեզ անգլերեն սովորեցնել, որպեսզի համակարգչից օգտվենք» (Ծիծաղ): Դա առաջին անգամն էր, երբ ես որպես ուսուցիչ, լսեցի «ինքներս մեզ սովորեցնել», բառակապակցությունը, որն ասված էր այդքան սովորական կերպով:
Here's a short glimpse from those years. That's the first day at the Hole in the Wall. On your right is an eight-year-old. To his left is his student. She's six. And he's teaching her how to browse. Then onto other parts of the country, I repeated this over and over again, getting exactly the same results that we were. ["Hole in the wall film - 1999"] An eight-year-old telling his elder sister what to do. And finally a girl explaining in Marathi what it is, and said, "There's a processor inside."
Ահա այդ տարիների մի կարճ ակնարկ: Դա «Անցք պատի մեջ»-ի առաջին օրն էր: Ձեր աջ կողմում ուսանող է: Նա ութ տարեկան է: Նրա ձախ կողմում իր ուսանողն է: Նա վեց տարեկան է: Եվ նա սովորեցնում է, թե ինչպես օգտվել համակարգչից: Այնուհետև երկրի մի այլ մասում ես կրկնեցի այդ նույն բանը նորից ու նորից, ստանալով լիովին նույն արդյունքները, ինչ մենք արդեն ունեինք: [«Անցք պատի մեջ ֆիլմ-1999»] Ութ տարեկան երեխան ցուցումներ է տալիս իր մեծ քրոջը: Եվ վերջապես մի աղջիկ Մարաթի լեզվով բացատրում է` ինչ է սա և ասում «Ներսում պրոցեսոր կա»:
So I started publishing. I published everywhere. I wrote down and measured everything, and I said, in nine months, a group of children left alone with a computer in any language will reach the same standard as an office secretary in the West. I'd seen it happen over and over and over again.
Այսպիսով, ես սկսեցի հրապարակել այդ ամենը: Ես հրապարակեցի ամենուրեք: Ես գրեցի և չափագրեցի ամեն ինչ, և ասացի ինն ամիս անց, որ երեխաների մի խումբ համակարգչի հետ միայնակ թողնված նույն սենյակում կհասնի նույն արդյունքին, ինչ Արևմուտքի գրասենյակային մի քարտուղար: Ես տեսնում էի, թե դա ինչպես է կատարվում նորից ու նորից:
But I was curious to know, what else would they do if they could do this much? I started experimenting with other subjects, among them, for example, pronunciation. There's one community of children in southern India whose English pronunciation is really bad, and they needed good pronunciation because that would improve their jobs. I gave them a speech-to-text engine in a computer, and I said, "Keep talking into it until it types what you say." (Laughter) They did that, and watch a little bit of this.
Բայց ես անհամբեր էի իմանալ, թե էլ ինչ նրանք կարող էին անել, եթե արդեն անում էին այդքանը: Ես սկսեցի փորձարկել ուրիշ առարկաներ ևս, նրանց շարքում, օրինակ, արտասանությունը: Երեխաների մի համայնք կա հարավային Հնդկաստանում, որոնց անգլերեն արտասանությունը, իսկապես, վատն է, և նրանք լավ արտասանության կարիք ունեին, քանի որ դա կբարելավվեր նրանց աշխատանքը: Ես նրանց տվեցի խոսքից-մինչև-տեքստ համակարգչային ծրագիրը, և ասացի. «Շարունակեք խոսել սրա մեջ, մինչև որ դա կսկսի տպել, այն ինչ դուք խոսում եք»: (Ծիծաղ) Նրանք արեցին դա, և դիտեք մի փոքր դրա մասին:
Computer: Nice to meet you.Child: Nice to meet you.
Համակարգիչ. Ուրախ են քեզ տեսնել: Երեխա. Ուրախ են քեզ տեսնել:
Sugata Mitra: The reason I ended with the face of this young lady over there is because I suspect many of you know her. She has now joined a call center in Hyderabad and may have tortured you about your credit card bills in a very clear English accent.
Սուգատա Միտրա. Այս աղջկա դեմքով ավարտելու հիմնական պատճառս այն է, որ կարծում եմ՝ ձեզանից շատերը գիտեն նրան: Նա վերջերս ընդունվել է աշխատանքի Հայդարաբադի հեռախոսակապի կենտրոնում և գուցե արդեն ձեզ տանջել է ձեր կրեդիտային պարտքերի համար շատ մաքուր անգլերեն արտասանությամբ:
So then people said, well, how far will it go? Where does it stop? I decided I would destroy my own argument by creating an absurd proposition. I made a hypothesis, a ridiculous hypothesis. Tamil is a south Indian language, and I said, can Tamil-speaking children in a south Indian village learn the biotechnology of DNA replication in English from a streetside computer? And I said, I'll measure them. They'll get a zero. I'll spend a couple of months, I'll leave it for a couple of months, I'll go back, they'll get another zero. I'll go back to the lab and say, we need teachers. I found a village. It was called Kallikuppam in southern India. I put in Hole in the Wall computers there, downloaded all kinds of stuff from the Internet about DNA replication, most of which I didn't understand.
Դե հետո մարդիք ասացին, լավ, մինչև ու՞ր սա կարող է հասնել: Եվ որտե՞ղ է սրա վերջաբանը: Ես որոշեցի, որ կքանդեմ իմ սեփական փաստարկը՝ անհեթեթ առաջարկություն անելով: Ես մի վարկած առաջադրեցի, ծիծաղելի մի վարկած: Թամիլը հարավ-հնդկական լեզու է, և ես ասացի, կարո՞ղ են արդյոք հարավ-հնդկական գյուղի Թամիլախոս երեխաները սովորել ԴՆԹ-ի ռեպլիկացիայի կենսատեխնոլոգիաները անգլերեն լեզվով փողոցային համակարգչի միջոցով: Եվ ես ասացի, ես կհետևեմ դրան: Նրանք զրո արդյունք կունենան: Ես մի քանի ամիս կնախատեսեմ, մի քանի ամիս կթողնեմ այն, երբ վերադառնամ, նրանք զրո արդյունք կունենան: Կվերադառնամ լաբորատորիա և կասեմ, որ մեր՝ ուսուցիչների, կարիք դեռ կա: Ես մի գյուղ գտա: Այն Հարավային Հնդաստանում էր և կոչվում էր Կալիկուպամ: Ես այնտեղ տեղադրեցի «Անց պատի մեջ» համակարգիչներ, համացանցից ներբեռնեցի ԴՆԹ-ի ռեպլիկացիայի մասին բոլոր հնարավոր տեսակի նյութերը, որոնցից շատերը նույնիսկ ես չէի հասկանում:
The children came rushing, said, "What's all this?"
Երեխաները մոտ վազեցին ու ասացին . «Ի՞նչ է սա»:
So I said, "It's very topical, very important. But it's all in English."
Դե ես էլ պատասխանեցի. «Այս ամենը շատ արդիական է, շատ կարևոր է: Սակայն ողջ նյութը անգլերենով է»:
So they said, "How can we understand such big English words and diagrams and chemistry?"
Նրանք ասացին .«Ինչպե՞ս կարող ենք հասկանալ այդչափ երկար անգլերեն բառերը, դիագրամներն ու քիմիան»:
So by now, I had developed a new pedagogical method, so I applied that. I said, "I haven't the foggiest idea." (Laughter) "And anyway, I am going away." (Laughter)
Այդ ժամանակամիջում ես արդեն մշակել էի մանկավարժական նոր մեթոդ, ուստի կիրառեցի այն: Ասացի. «Գաղափար անգամ չունեմ»: (Ծիծաղ) «Եվ, ինչևէ, ես հեռանում եմ»: (Ծիծաղ)
So I left them for a couple of months. They'd got a zero. I gave them a test. I came back after two months and the children trooped in and said, "We've understood nothing."
Եվ ես լքեցի մի քանի ամսով: Նրանք զրո ստացան: Ես նրանց քննեցի: Ես վերադարձա երկու ամսից, երեխաներն ինձ շրջապատեցին և ասացին. «Մենք ոչինչ չենք հասկացել»:
So I said, "Well, what did I expect?" So I said, "Okay, but how long did it take you before you decided that you can't understand anything?"
Եվ ես ասացի.«Դե այն, ինչ ես սպասում էի»: Ես ասացի. «Լավ, որքա՞ն ժամանակ պահանջվեց, որ հասկացաք, որ ոչինչ չեք հասկանում»:
So they said, "We haven't given up. We look at it every single day."
Եվ նրանք ասացին. «Մենք չենք վհատվել: Ամեն օր նայում էինք դրան»:
So I said, "What? You don't understand these screens and you keep staring at it for two months? What for?"
Եվ ես ասացի. «Ի՞նչ: Դուք ոչինչ չեք հասկանում այդ էկրանից և երկու ամիս շարունակ նայել եք դրան: Ի՞նչի համար»:
So a little girl who you see just now, she raised her hand, and she says to me in broken Tamil and English, she said, "Well, apart from the fact that improper replication of the DNA molecule causes disease, we haven't understood anything else."
Հետո մի փոքրիկ աղջիկ, ում դուք հիմա տեսնում եք, բարձրացրեց ձեռքը և կոտրած թամիլով և անգլերենով ասաց ինձ. «Դե, բացի այն փաստից, որ ԴՆԹ-ի մոլեկուլի սխալ կրկնապատկումը կարող է հիվանդություն առաջացնել, մենք ուրիշ բան չենք հասկացել»:
(Laughter) (Applause)
(Ծիծաղ) (Ծափահարություններ)
So I tested them. I got an educational impossibility, zero to 30 percent in two months in the tropical heat with a computer under the tree in a language they didn't know doing something that's a decade ahead of their time. Absurd. But I had to follow the Victorian norm. Thirty percent is a fail. How do I get them to pass? I have to get them 20 more marks. I couldn't find a teacher. What I did find was a friend that they had, a 22-year-old girl who was an accountant and she played with them all the time.
Այնուհետև ես քննեցի նրանց: Ես կրթական անհնարինություն ստացա՝ զրոյից մինչև 30 տոկոս, երկու ամսվա ընթացքում, տրոպիկական տապի պայմաններում ծառի տակ տեղադրված համակարգչով և մի լեզվով, որ նրանք ամենևին չէին ճանաչում, անելով մի բան, որ մի տասնամյակ հեռու էր նրանց ժամանակներից: Ահեթեթություն: Սակայն ես պետք է հետևեի վիկտորիական նորմերին: Երեսուն տոկոսը ձախողում էր: Ինչպե՞ս նրանց հաջողության հասցնեին: Ես պետք այնպես անեի, որ նրանք ևս 20 միավոր ձեռք բերեին: Ես չէի կարող ուսուցիչ գտնել: Միակ բանը, որ կարող էի անել, իմ 22 ամյա ընկերուհուն գտնելն էր, որը հաշվապահ էր և որն ամբողջ ժամանակ երեխաների հետ էր:
So I asked this girl, "Can you help them?"
Ես որոշեցի հարցնել այդ աղջկան .՛«Կարո՞ղ ես օգնել նրանց»:
So she says, "Absolutely not. I didn't have science in school. I have no idea what they're doing under that tree all day long. I can't help you."
Եվ նա ասաց . «Իհարկե, ոչ: Ես դպրոցում դա չեմ անցել: Ես գաղափար չունեմ, թե նրանք ինչ են անում ծառի տակ ողջ օրը: Ես չեմ կարող Ձեզ օգնել»:
I said, "I'll tell you what. Use the method of the grandmother."
Ես ասացի. «Ես քեզ հետևյալը կասեմ. Կիրառիր տատիկի մեթոդը»:
So she says, "What's that?"
Նա հարցրեց. «Ո՞րն է դա»:
I said, "Stand behind them. Whenever they do anything, you just say, 'Well, wow, I mean, how did you do that? What's the next page? Gosh, when I was your age, I could have never done that.' You know what grannies do."
Ես պատասխանեցի. «Կանգնիր նրանց ետևում: Երբ նրանք ցանկացած բան կանեն, դու պարզապես ասա. «Օ՜հ, կեցցեք, բայց ինչպե՞ս է դա արեցիք: Ո՞րն է հաջորդ քայլը: Աստված իմ, երբ ես ձեր տարիքում էի, ես դա չէի կարողանում անել»: Մի խոսքով այն, ինչ տատիկներն են սովորաբար անում»:
So she did that for two more months. The scores jumped to 50 percent. Kallikuppam had caught up with my control school in New Delhi, a rich private school with a trained biotechnology teacher. When I saw that graph I knew there is a way to level the playing field.
Այսպիսով նա արեց դա ևս երկու ամիս: Արդյունքները ցատկեցին մինչև 50 տոկոս: Կալիկուպամի ցուցանիշները բարձրացան հասնելով իմ ղեկավարած Նյու Դելիի մասնավոր դպրոցին՝ հարուստների համար նախատեսված, որն ուներ կենսատեխնոլոգիայի մասնագիտացած ուսուցիչ: Երբ ես տեսա այդ գրաֆիկը, ես գիտեի, որ կա մի միջոց, որ կհարթեցնի դաշտը:
Here's Kallikuppam.
Ահա Կալիկուպամը:
(Children speaking) Neurons ... communication.
(Երեխաները խոսում են) Նեյրոններ... հաղորդակցություն:
I got the camera angle wrong. That one is just amateur stuff, but what she was saying, as you could make out, was about neurons, with her hands were like that, and she was saying neurons communicate. At 12.
Ես սխալ անկյունով եմ նկարահանել: Այդ մեկը սիրողական նկարահանում էր, սակայն այն , ինչ նա ասում էր, ինչպես կարողացաք հասկանալ, նեյրոնների մասին էր, իր այդ ձեռքերով, և ասաց նեյրոնները հաղորդակցվում են: Նա ընդհամենը 12 տարեկան է:
So what are jobs going to be like? Well, we know what they're like today. What's learning going to be like? We know what it's like today, children pouring over with their mobile phones on the one hand and then reluctantly going to school to pick up their books with their other hand.
Այսպիսով, ինչպիսի՞ն կլինեն ապագայի աշխատանքները: Դե, մենք գիտենք, թե ինչպիսին են դրանք այսօր: Ինչպիսի՞ն է լինելու ուսուցումը: Դե, մենք գիտենք, թե ինչպիսին է այն այսօր, երեխաներ՝ իրենց բջջային հեռախոսները մի ձեռքում դժկամորեն դպրոց գնալիս ՝ մյուս ձեռքում գրքերը պահելով:
What will it be tomorrow? Could it be that we don't need to go to school at all? Could it be that, at the point in time when you need to know something, you can find out in two minutes? Could it be -- a devastating question, a question that was framed for me by Nicholas Negroponte -- could it be that we are heading towards or maybe in a future where knowing is obsolete? But that's terrible. We are homo sapiens. Knowing, that's what distinguishes us from the apes. But look at it this way. It took nature 100 million years to make the ape stand up and become Homo sapiens. It took us only 10,000 to make knowing obsolete. What an achievement that is. But we have to integrate that into our own future.
Ինչպիսի՞ն այն կլինի վաղը: Կարող է այնպես պատահե՞լ, որ մենք ընդհանրապես դպրոց հաճախելու կարիք չունենանք: Կարող է պատահե՞լ, որ եթե դու որևէ բան իմանալու կարիք ունենաս կարողանաս պարզել երկու րոպեում: Կարո՞ղ է պատահի -- աղետալի հարց է, մի հարց, որն ինձ համար ձևավորվել է Նիկոլաս Նեգրոպոնտեի օրինակից -- կարող է պատահե՞լ, որ մենք շարժվում ենք կամ գնում ենք դեպի մի ապագա, որտեղ գիտելիքը հնացած է: Բայս սա սարսափելի է: Մենք հոմոսապիենս ենք: Գիտելիքը, սա է, ինչը մեզ տարբերակում է կապիկներից: Բայս եկեք դրան նայենք մեկ այլ կողմից: Բնությունից 100 մլն տարի պահանջվեց կապիկներին ոտքի կանգնեցնել և դարձնել մարդ: Մեզանից ընդամենը 10.000 պահանջվեց, որպեսզի գիտելիքը հնացած ճանաչվի: Ինչպիսի՞ նվաճում է սա: Մենք պետք է ներմուծենք սա մեր ապագա:
Encouragement seems to be the key. If you look at Kuppam, if you look at all of the experiments that I did, it was simply saying, "Wow," saluting learning.
Ինձ թվում է խրախուսանքը հիմնական բանալին է: Եթե նայեք Կուպպամին, եթե նայեք բոլոր փորձարկումներին, որ ես արել եմ, դրանք բոլորն էլ պարզապես ցույց են տալիս, որ «Կեցցես» ՝բառը ողջունելի է ուսուցում:
There is evidence from neuroscience. The reptilian part of our brain, which sits in the center of our brain, when it's threatened, it shuts down everything else, it shuts down the prefrontal cortex, the parts which learn, it shuts all of that down. Punishment and examinations are seen as threats. We take our children, we make them shut their brains down, and then we say, "Perform." Why did they create a system like that? Because it was needed. There was an age in the Age of Empires when you needed those people who can survive under threat. When you're standing in a trench all alone, if you could have survived, you're okay, you've passed. If you didn't, you failed. But the Age of Empires is gone. What happens to creativity in our age? We need to shift that balance back from threat to pleasure.
Նյարդաբանությունից ապացույց կա: Մեր ուղեղի ռեպտիլային հատվածը (ուղեղիկը և երկարավուն ուղեղը), որը գտնվում է ուղեղի կենտրոնում, վտանգված լինելու դեպքում անջատում է մնացած ամեն ինչ, այն անջատում է գլխուղեղի կեղևի դիմային հատվածը, որը պատասխանատու է ուսուցման համար այն լիովին անջատում է դա: Պատիժն ու քննությունները դիտարկվում են այստեղ որպես սպառնալիքներ: Մենք ստիպում ենք մենք երեխաներին անջատել իրենց ուղեղները, և հետո պահանջում նրանցից. «Գործիր»: Ինչու՞ են նրանք այսպիսի համակարգ ստեղծել: Քանի որ այդպես էր պետք: Կայսրությունների դարաշջանում դուք ցանկանում էիր ունենալ այնպիսի մարդիկ, որոնք կարող էին գոյատևել սպառնալիքի ու վտանգի պայմաններում: Երբ մեն-մենակ կանգնած էիր լինում խրամատում, դու հանձնում էիր քննությունդ այն դեպքում, եթե կարողանայիր գոյատևել: Եթե ոչ, ուրեմն ձախողվել էիր: Սակայն Կայսրությունների դարաշրջանը անցել է: Իսկ ի՞նչ է պատահել մեր դարաշրջանի ստեղծագործական ճիղին: Մենք պետք է վերադարձնենք սպառնալիքից դեպի հաճույք տանող հավասարակշռությունը:
I came back to England looking for British grandmothers. I put out notices in papers saying, if you are a British grandmother, if you have broadband and a web camera, can you give me one hour of your time per week for free? I got 200 in the first two weeks. I know more British grandmothers than anyone in the universe. (Laughter) They're called the Granny Cloud. The Granny Cloud sits on the Internet. If there's a child in trouble, we beam a Gran. She goes on over Skype and she sorts things out. I've seen them do it from a village called Diggles in northwestern England, deep inside a village in Tamil Nadu, India, 6,000 miles away. She does it with only one age-old gesture. "Shhh." Okay?
Ես վերադարձա Անգլիա՝ բրիտանացի տատիկներ փնտրելու համար: Ես գրություններ թողեցի ՝ ասելով, եթե դուք բրիտանացի տատիկ եք, հասանելի եք համացանցում և ունեք տեսախցիկ, կարո՞ղ եք ինձ ձեր ազատ ժամանակից շաբաթական 1 ժամ տրամադրել անվճար: Երկու շաբաթվա ընթացքում ես 200 տատիկ գտա: Ես ավելի շատ բրիտանացի տատիկ եմ ճանաչում, քան որևէ այլ մարդ տիեզերքում: Նրանց անվանում են Ամպ-տատիկներ: Ամպ-տատիկը նստում էր համացանցում: Եթե երեխան խնդիրներ ուներ, մենք դիմում էինք Տատիկին: Նա հայտնվում էր Skype-ում և լուծում խնդիրները: Ես տեսել եմ՝ ինչպես են նրանք անում դա Հյուսիսային Անգլիայում, Դիգլս գյուղում, որը Հնդկաստանում, Թամիլ Նադուի գյուղերից է, և գտնվում է 6,000 մղոն հեռավորության վրա: Նա կիրառում էր այդ մեթոդը մի հնացած ժեստի միջոցով: «Շշշշ»: Լա՞վ:
Watch this.
Նայեք սրան:
Grandmother: You can't catch me. You say it. You can't catch me.
Տատիկը. «Դու չես կարող ինձ բռնել: Դե կրկնեք: Դու չես կարող ինձ բռնել»:
Children: You can't catch me.
Երեխաներ. «Դու չես կարող ինձ բռնել»:
Grandmother: I'm the Gingerbread Man.Children: I'm the Gingerbread Man.
Տատիկ. «Ես գնդլիկ-բոքոնիկն եմ»: Երեխաներ. «Ես գնդլիկ-բոքոնիկն եմ»:
Grandmother: Well done! Very good.
Տատիկ. «Կեցցե՛ք, շատ ապրեք»:
SM: So what's happening here? I think what we need to look at is we need to look at learning as the product of educational self-organization. If you allow the educational process to self-organize, then learning emerges. It's not about making learning happen. It's about letting it happen. The teacher sets the process in motion and then she stands back in awe and watches as learning happens. I think that's what all this is pointing at.
Ուստի, ի՞նչ է կատարվում այստեղ: Կարծում եմ՝ պետք է ուշադրություն դարձնել ուսուցմանը որպես կրթութական ինքնակազմակերպման: Եթե թույլ տաք կրթական պրոցեսին ինքնակառավարվելու, արդյունքում ուսուցում կառաջանա: Խոսքը ուսուցում առաջացնելու մասին չէ: Այլ թույլ տալու, որպեսզի դա առաջանա: Ուսուցիչը գործընթացը սկսում է, այնուհետև ետ է քաշվում ՝ սպասելով և հետևելով՝ ինչպես է ուսուցումը տեղի ունենում: Կարծում եմ, որ այս ամենը մատնանշում հենց դա:
But how will we know? How will we come to know? Well, I intend to build these Self-Organized Learning Environments. They are basically broadband, collaboration and encouragement put together. I've tried this in many, many schools.
Բայս ինչպե՞ս մենք կիմանանք: Ինչպե՞ս կպարզենք դա: Դե, ես մտադիր եմ կառուցել այս Ինքնակառավարվող Ուսուցման Միջավայրը: Դա հիմնականում կլինի համացանցի, համագործակցության և ոգեշնչման միասնության միջոցով: Ես սա կիրառեցի շատ դպրոցներում:
It's been tried all over the world, and teachers sort of stand back and say, "It just happens by itself?"
Դա փորձարկվեց ողջ աշխարհում, և ուսուցիչներն ետ քաշվեցին ու ասացին. «Դե դա հենց այնպես, իքնաբերարաբ է ստացվում»:
And I said, "Yeah, it happens by itself.""How did you know that?"
Եվ ես ասացի. «Այո, դա հենց այնպես , ինքնաբերարաբ է ստացվում»: «Ինչպե՞ս գուշակեցիք:
I said, "You won't believe the children who told me and where they're from."
Ես ասացի. «Դուք չեք հավատա երեխային, որ ինձ ասաց դրա մասին և թե որտեղից են նրանք»:
Here's a SOLE in action.
Ահա SOLE-ն գործի մեջ:
(Children talking)
(Երեխաները խոսելիս)
This one is in England. He maintains law and order, because remember, there's no teacher around.
Այս մեկը Անգլիայում է: Նա պահպանում է կարգ ու կանոնը, քանի որ, հիշեք, ոչ մի ուսուցիչ չկա տարածքում:
Girl: The total number of electrons is not equal to the total number of protons -- SM: Australia Girl: -- giving it a net positive or negative electrical charge. The net charge on an ion is equal to the number of protons in the ion minus the number of electrons.
Աղջիկ: Էլեկտրոնների հանրագումարը հավասար չէ պրոտոնների հանրագումարին: ՍՄ: Ավստրալիա Աղջիկ: Համընդհանուր դրական և բացասական էլեկտրական լիցքեր հաղորդելով դրանց: Համընդհանուր լիցքը ազդում է իոնի վրա հավասար է պրոտոնների թվին՝ հանած էլեկտրոնների թիվը:
SM: A decade ahead of her time.
ՍՄ: Իր ժամանակից մի տասնամյակ առաջ:
So SOLEs, I think we need a curriculum of big questions. You already heard about that. You know what that means. There was a time when Stone Age men and women used to sit and look up at the sky and say, "What are those twinkling lights?" They built the first curriculum, but we've lost sight of those wondrous questions. We've brought it down to the tangent of an angle. But that's not sexy enough. The way you would put it to a nine-year-old is to say, "If a meteorite was coming to hit the Earth, how would you figure out if it was going to or not?" And if he says, "Well, what? how?" you say, "There's a magic word. It's called the tangent of an angle," and leave him alone. He'll figure it out.
Այնպես որ, SOLE-երը, կարծում եմ, մենք խոշոր հարցերի ուսումնական պլանի կարիք ունենք: Դուք արդեն լսել եք դրա մասին: Դուք գիտեք՝ ինչ է դա նշանակում: Կար ժամանակ, երբ քարե դարում տղամարդիք ու կանայք նստում էին, նստում և նայում երկնքին, ապա ասում, «Այս ի՞նչ փայլփլուն լույսեր են»: Նրանք են կազմել առաջին ուսումնական պլանը, սակայն մենք տեսադաշտից կորցրեցինք այդ զարմանահրաշ հարցը: Մենք դրանք իջեցրինք մինչև անկյան տանգեսը: Բայց դա այդքան էլ գրավիչ չէ: Այնպես որ, ինչպես կհարցնեիք իննամյա երեխային. «Եթե երկնաքար մոտենալիս լիներ երկրագնդին, ինչպես կհասկանայիր՝ արդյո՞ք դա կնկնի, թե՝ ոչ»: Եվ եթե նա ասեր. «Դե, չգիտեմ, ինչպե՞ս»: Դու կպատասխանեիր. «Մի կախարդական բառ, որի անունն է անկյան տանգես», այնուհետև թողնեիր նրան մենակ: Նա դա կպարզեր:
So here are a couple of images from SOLEs. I've tried incredible, incredible questions -- "When did the world begin? How will it end?" — to nine-year-olds. This one is about what happens to the air we breathe. This is done by children without the help of any teacher. The teacher only raises the question, and then stands back and admires the answer.
Այստեղ մի քանի նկարներ են SOLE -ից Ես փորձեցի անհավանական, անհավանական հարցեր, օրինակ՝ «Ե՞րբ է աշխարհը ստեղծվել: Ինչպե՞սի ավարտ կունենա դա», տալ իննամյա երեխային: Սա այն բանի մասին էր, թե ինչ է տեղի ունենում մեր շնչած օդի հետ: Սա արվել է երեխաների կողմից առանց որևէ ուսուցչի օգնության: Ուսուցիչը միայն հարց է տալիս, և հետո նահանջում ու հիանում պատասխանով:
So what's my wish? My wish is that we design the future of learning. We don't want to be spare parts for a great human computer, do we? So we need to design a future for learning. And I've got to -- hang on, I've got to get this wording exactly right, because, you know, it's very important. My wish is to help design a future of learning by supporting children all over the world to tap into their wonder and their ability to work together. Help me build this school. It will be called the School in the Cloud. It will be a school where children go on these intellectual adventures driven by the big questions which their mediators put in. The way I want to do this is to build a facility where I can study this. It's a facility which is practically unmanned. There's only one granny who manages health and safety. The rest of it's from the cloud. The lights are turned on and off by the cloud, etc., etc., everything's done from the cloud.
Ուստի, ո՞րն է իմ ցանկությունը: Իմ ցանկությունը այն է, որ մենք նախագծենք ուսուցման ապագան: Մենք չենք ցանկանում լինել պահեստային մաս մեծ մարդկային համակարգչի համար, այնպես չէ՞: Մենք պետք է նախագծենք ուսուցման ապագան: Եվ ես պետք է դիմանամ: Ես պետք է ճիշտ ձևակերպեմ այս արտահայտությունը, քանի որ, դե դուք գիտեք, սա շատ կարևոր է : Իմ ցանկությունը ուսուցման ապագան նախագծելուն օգնելն է՝ աջակցելով ողջ աշխարհի երեխաներին, ինչպես օգտվել իրենց հրաշքից և միասին աշխատելու իրենց ունակությունից: Օգնեք ինձ կառուցել այս դպրոցը: Այն կկոչվի Դպրոց Ամպի մեջ: Այն կլինի դպրոց, որտեղ երեխաները կշարունակեն այդ մտավոր արկածները՝ առաջնորդվելով խոշոր հարցերով, որոնք իրենց միջնորդներին կառաջադրեն: Այն, ինչ ես ցանկանում եմ անել հաստատություն կառուցելն է, որտեղ ես կարող եմ ուսումնասիրել սա: Սա մի հաստատություն է , որը գործնականորեն անանուն է: Միայն մի տատիկ կա, որ ղեկավարում է առողջությունն ու անվտանգությունը: Մնացածը ամպից է: Լույսերը միանում և անջատվում են ամպից, և այլն, և այլն... ամեն բան պատրաստված են ամպից:
But I want you for another purpose. You can do Self-Organized Learning Environments at home, in the school, outside of school, in clubs. It's very easy to do. There's a great document produced by TED which tells you how to do it. If you would please, please do it across all five continents and send me the data, then I'll put it all together, move it into the School of Clouds, and create the future of learning. That's my wish.
Բայց դուք ինձ հարկավոր եք այլ նպատակի համար: Դուք կարող եք ստեղծել Ինքնուս կազմակերպված միջավայր տանը, դպրոցում, դպրոցից դուրս, ակումբներում: Դա շատ հեշտ է անել: Հրաշալի փաստաթուղթ կա պատրաստված TED -ի կողմից, որը ասում է, թե ինչպես դա անել: Եթե ցանկանում եք, կարող եք անել այն բոլոր հինգ մայրցամաքներում և տվյալներ ուղարկեք ինձ, հետո ես դրանք կմիացնեմ , կուղարկեմ Ամպերի Դպրոց, և կկառուցենք ուսուցման ապագան: Սա է իմ ցանկությունը:
And just one last thing. I'll take you to the top of the Himalayas. At 12,000 feet, where the air is thin, I once built two Hole in the Wall computers, and the children flocked there. And there was this little girl who was following me around.
Եվ վերջին բանը ավելացնեմ: Ես ձեզ կտանեմ Հիմալայների գագաթը: 12.000 ֆուտ բարձրության վրա, որտեղ օդը սակավ է, մի անգամ ես կառուցեցի 2 «Անցք Պատի մեջ» համակարգիչներ և երեխաները հավաքվեցին դրա շուրջ: Նրանց մեջ կար մի փոքրիկ աղջիկ, ով հետևում էր ինձ:
And I said to her, "You know, I want to give a computer to everybody, every child. I don't know, what should I do?" And I was trying to take a picture of her quietly.
Ես ասացի նրան. «Գիտես, ուզում եմ համակարգիչներ տալ բոլորին, բոլոր երեխաներին: Սակայն չգիտեմ, ին՞չ պետք է անեմ»: Ես փորձում էի աննկատ նկարել նրան:
She suddenly raised her hand like this, and said to me, "Get on with it."
Նա հանկարծակի ձեռքն այսպես պարզեց ու ինձ ասաց. «Գործի անցի»:
(Laughter) (Applause)
(Ծիծաղ), ( Ծափահարություններ)
I think it was good advice. I'll follow her advice. I'll stop talking. Thank you. Thank you very much. (Applause) Thank you. Thank you. (Applause) Thank you very much. Wow. (Applause)
Կարծում եմ, լավ խորհուրդ էր: Ես կհետևեմ նրանց խորհրդին: Կդադարեմ խոսել: Շնորհակալություն, անչափ շնորհակալ եմ: ( Ծափահարություններ) Շնորհակալություն, Շնորհակալություն (Ծափահարություններ) Շնորհակալություն բոլորին: (Ծափահարություններ)