Θυμάμαι τη θεία μου να μου χτενίζει τα μαλλιά όταν ήμουν παιδί. Ένιωσα αυτή την ανατριχίλα στο στομάχι, αυτο το πρήξιμο στην κοιλιά μου. Όλη της η προσοχή ήταν σε μένα, μόνο σε μένα. Η όμορφη θεία μου Μπι χαιδεύοντας τα μαλλιά μου με μια βούρτσα με λεπτές τρίχες. Έχετε κάποια παρόμοια ανάμνηση που μπορείτε να νιώσετε τώρα; Πριν τη γλώσσα, είναι όλα αισθήσεις. Σαν παιδιά, έτσι μαθαίνουμε να διαφοροποιούμε τον εαυτό μας στον κόσμο -- μέσω της αφής. Όλα πηγαίνουν στο στόμα, τα χέρια, πάνω στο δέρμα. Αίσθηση -- είναι ο τρόπος που βιώνουμε πρώτα την αγάπη Είναι η βάση των ανθρώπινων σχέσεων. Θέλουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν και να έχουν υγιείς προσωπικές σχέσεις. Οπότε ως γονείς, αυτό που κάνουμε είναι ότι διδάσκουμε τα παιδιά μας για το σεξ. Έχουμε βιβλία που βοηθάνε έχουμε σεξουαλική αγωγή στο σχολείο για τα βασικά. Υπάρχει η πορνογραφία για να καλύψει τα κενά -- και θα καλύψει τα κενά. (Γέλιο από το κοινό) Τους μαθαίνουμε «τη συζήτηση» για τη βιολογία και τη μηχανική, για την εγκυμοσύνη και το ασφαλές σεξ, και τα παιδιά μεγαλώνουν νομίζοντας ότι το σεξ είναι απλά αυτό. Όμως μπορούμε και καλύτερα. Μπορούμε να διδάξουμε τα παιδιά μας για ευχαρίστηση και επιθυμία, για συναίνεση και όρια, για το πώς είναι να είναι εκεί με το σώμα τους και να ξέρουν πότε δεν είναι. Και το κάνουμε αυτό με τους τρόπους που προβάλουμε το άγγιγμα, το παιχνίδι που κοιταζόμαστε στα μάτια -- με όσους τρόπους ξυπνάμε τις αισθήσεις τους. Μπορούμε να μάθουμε στα παιδιά μας όχι μόνο για το σεξ αλλά για τον αισθησιασμό. Τέτοιου είδους συζήτηση χρειαζόμουν ως κορίτσι. Ήμουν ιδιαίτερα ευαίσθητη, όμως μέχρι τη στιγμή που έγινα έφηβη, είχα γίνει απαθής. Η ντροπή από τις κοροϊδίες των αγοριών για το σώμα μου που άλλαζε και τα κορίτσια που με έδιωχναν παραδόξως, για το ενδιαφέρον μου για τα αγόρια, έπεφτε πολύ. Δεν είχα λόγια γι′ αυτό που βίωνα, δεν ήξερα ότι θα περάσει. Οπότε έκανα το καλύτερο που μπορούσα τότε και κλείστηκα. Και δεν μπορείς να απομονώσεις τα άσχημα αισθήματα, επομένως έχασα τη χαρά, την ευχαρίστηση, το παιχνίδι, και πέρασα δεκαετίες έτσι, με αυτήν την ήπια κατάθλιψη, νομίζοντας ότι έτσι είναι να είσαι ενήλικας. Τον τελευταίο χρόνο, παίρνω συνεντεύξεις από άνδρες και γυναίκες για την σχέση τους με το σεξ και ακούω συνεχώς την ιστορία μου. Κορίτσια που τους είπαν ότι ήταν πολύ ευαίσθητες, υπερβολικές. Αγόρια που διδάχθηκαν να φέρονται σαν άντρες -- «μην είσαι τόσο συναισθηματικός». Έμαθα ότι δεν ήμουν μόνη στο να κλείνομαι. Η κόρη μου μού θύμισε πόσο πολύ ένιωθα. Ήμαστε στην παραλία. Ήταν εκείνη η ξεχωριστή μέρα. Έκλεισα το κινητό μου, έγραψα στο ημερολόγιο, «Μέρα στην παραλία με τα κορίτσια». Άπλωσα τις πετσέτες μας κάτω λίγο πιο μακριά από τα κύματα και αποκοιμήθηκα. Όταν ξύπνησα, είδα την κόρη μου να ρίχνει άμμο στο χέρι της έτσι, και μπορούσα να νιώσω εκείνο το απαλό γαργαλητό της άμμου στο δέρμα της και θυμήθηκα τη θεία μου να μου χτενίζει τα μαλλιά. Οπότε κουλουριάστηκα δίπλα της και έριξα άμμο στο άλλο της χέρι και μετά στα πόδια της. Και μετά είπα, «Θέλεις να σε καλύψω με άμμο;» Και τα μάτια της γούρλωσαν και ενθουσιασμένη είπε, «Ναι!» Οπότε σκάψαμε μια τρύπα, την κάλυψα με άμμο και κοχύλια και ζωγράφισα μια μικρή ουρά γοργόνας. Μετά γυρίσαμε σπίτι και την έκανα μπάνιο της έκανα μασάζ στο κεφάλι και τη στέγνωσα με μια πετσέτα. Και σκέφτηκα, «Πόσες φορές το είχα κάνει αυτό -- την έκανα μπάνιο και τη στέγνωνα όμως είχα κάτσει ποτέ να προσέξω στις αισθήσεις που της δημιουργούσα;» Της φερόμουν σαν να ήταν σε μια γραμμή παραγωγής παιδιών που χρειάζονταν τάισμα και ύπνο. Και συνειδητοποίησα ότι όταν σκουπίζω την κόρη μου με την πετσέτα απαλά όπως ένας σύντροφος, της μαθαίνω να περιμένει τέτοιου είδους άγγιγμα. Της μαθαίνω εκείνη τη στιγμή για την οικειότητα. Για το πώς να αγαπά και να σέβεται το σώμα της. Κατάλαβα ότι υπάρχουν μέρη της συζήτησης που δεν εκφράζονται με λόγια. Στο βιβλίο της «Girls and Sex», η συγγραφέας Πέγκι Όρενσταϊν διαπιστώνει ότι οι νέες γυναίκες επικεντρώνονται στην ευχαρίστηση του συντρόφου τους, και όχι στη δική τους. Αυτό είναι κάτι που θα συζητήσω με τις κόρες μου όταν μεγαλώσουν, αλλά προς το παρόν, ψάχνω τρόπους να τις βοηθήσω να καταλάβουν τι τις ευχαριστεί και να το εκφράζουν ξεκάθαρα. Η κόρη μου μού λέει να της τρίψω την πλάτη όταν τη βάζω για ύπνο. Και της λέω, «Εντάξει, πώς θέλεις να σου τρίψω την πλάτη;» «Δεν ξέρω», μου λέει. Οπότε περιμένω τις οδηγίες της. Τελικά μου λέει, «Εντάξει, πάνω και δεξιά, σαν να με γαργαλάς». Τη χαϊδεύω με τα δάχτυλα μου στην πλάτη. «Τι άλλο;» τη ρωτάω. «Πήγαινε αριστερά, λίγο πιο δυνατά τώρα». Πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας να εκφράζουν τις αισθήσεις τους ώστε να είναι οικεία με αυτές. Ψάχνω τρόπους να παίζω με τις κόρες μου στο σπίτι για να το κάνω αυτό. Γρατζουνάω με τα νύχια το χέρι της κόρης μου και λέω, «Περιέγραψέ το με μία λέξη». «Βίαιο», λέει. Την αγκαλιάζω, την κρατάω σφιχτά. «Προστατευμένη», μου λέει. Βρίσκω ευκαιρίες να τις πω πώς νιώθω εγώ, τι βιώνω, ώστε να έχουμε κοινή γλώσσα επικοινωνίας. Όπως τώρα, η ανατριχίλα στο κεφάλι μου μέχρι την πλάτη μου σημαίνει ότι είμαι αγχωμένη και ενθουσιασμένη. Πιθανόν να βιώνετε αισθήσεις σε απάντηση σε μένα. Η γλώσσα που χρησιμοποιώ, οι ιδέες που μοιράζομαι. Και έχουμε την τάση να κρίνουμε αυτές τις αντιδράσεις και να τις χωρίζουμε ιεραρχικά: καλύτερα ή χειρότερα, μετά να τις ψάχνουμε ή να τις αποφεύγουμε. Και αυτό γιατί ζούμε σε αυτόν τον διττό πολιτισμό και μαθαίνουμε από πολύ μικρή ηλικία να χωρίζουμε τον κόσμο σε καλό και κακό. «Σου άρεσε εκείνο το βιβλίο;» «Είχες μια καλή μέρα;» Τι θα λέγατε για, «Τι πρόσεξες σε εκείνη την ιστορία;» «Πες μου μια στιγμή της ημέρας σου. Τι έμαθες;» Ας μάθουμε στα παιδιά να είναι ανοιχτά και περίεργα για τις εμπειρίες τους, όπως ένας ταξιδιώτης σε ξένη γη. Και έτσι μπορούν να παραμείνουν με αισθήσεις χωρίς να κλείνονται-- ακόμη και τις πιο οξυμένες και απαιτητικές- όπως έκανα εγω, όπως κάναμε τόσοι από εμάς. Αυτή η εκπαίδευση για τις αισθήσεις, είναι εκπαίδευση που θέλω για τις κόρες μου. Αυτή χρειαζόμουν ως κορίτσι. Είναι αυτό που εύχομαι για όλα τα παιδιά. Με αυτή την γνώση των αισθήσεων, ξεκινήσαμε ως παιδιά. Είναι αυτό που μπορούμε να μάθουμε από τα παιδιά μας και αυτό που μπορούμε με τη σειρά μας να τους υπενθυμίζουμε όσο ενηλικιώνονται. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
I remember my aunt brushing my hair when I was a child. I felt this tingling in my stomach, this swelling in my belly. All her attention on me, just me. My beautiful Aunt Bea, stroking my hair with a fine-bristled brush. Do you have a memory like that that you can feel in your body right now? Before language, we're all sensation. As children, that's how we learn to differentiate ourselves in the world -- through touch. Everything goes in the mouth, the hands, on the skin. Sensation -- it is the way that we first experience love. It's the basis of human connection. We want our children to grow up to have healthy intimate relationships. So as parents, one of the things that we do is we teach our children about sex. We have books to help us, we have sex ed at school for the basics. There's porn to fill in the gaps -- and it will fill in the gaps. (Laughter) We teach our children "the talk" about biology and mechanics, about pregnancy and safe sex, and that's what our kids grow up thinking that sex is pretty much all about. But we can do better than that. We can teach our sons and daughters about pleasure and desire, about consent and boundaries, about what it feels like to be present in their body and to know when they're not. And we do that in the ways that we model touch, play, make eye contact -- all the ways that we engage their senses. We can teach our children not just about sex, but about sensuality. This is the kind of talk that I needed as a girl. I was extremely sensitive, but by the time I was an adolescent, I had numbed out. The shame of boys mocking my changing body and then girls exiling me for, ironically, my interest in boys, it was so much. I didn't have any language for what I was experiencing; I didn't know it was going to pass. So I did the best thing I could at the time and I checked out. And you can't isolate just the difficult feelings, so I lost access to the joy, the pleasure, the play, and I spent decades like that, with this his low-grade depression, thinking that this is what it meant to be a grown-up. For the past year, I've been interviewing men and women about their relationship to sex and I've heard my story again and again. Girls who were told they were too sensitive, too much. Boys who were taught to man up -- "don't be so emotional." I learned I was not alone in checking out. It was my daughter who reminded me of how much I used to feel. We were at the beach. It was this rare day. I turned off my cell phone, put in the calendar, "Day at the beach with the girls." I laid our towels down just out of reach of the surf and fell asleep. And when I woke up, I saw my daughter drizzling sand on her arm like this, and I could feel that light tickle of sand on her skin and I remembered my aunt brushing my hair. So I curled up next to her and I drizzled sand on her other arm and then her legs. And then I said, "Hey, you want me to bury you?" And her eyes got really big and she was like, "Yeah!" So we dug a hole and I covered her in sand and shells and drew this little mermaid tail. And then I took her home and lathered her up in the shower and massaged her scalp and I dried her off in a towel. And I thought, "Ah. How many times had I done that -- bathed her and dried her off -- but had I ever stopped and paid attention to the sensations that I was creating for her?" I'd been treating her like she was on some assembly line of children needing to be fed and put to bed. And I realized that when I dry my daughter off in a towel tenderly the way a lover would, I'm teaching her to expect that kind of touch. I'm teaching her in that moment about intimacy. About how to love her body and respect her body. I realized there are parts of the talk that can't be conveyed in words. In her book, "Girls and Sex," writer Peggy Orenstein finds that young women are focusing on their partner's pleasure, not their own. This is something I'm going to talk about with my girls when they're older, but for now, I look for ways to help them identify what gives them pleasure and to practice articulating that. "Rub my back," my daughter says when I tuck her in. And I say, "OK, how do you want me to rub your back?" "I don't know," she says. So I pause, waiting for her directions. Finally she says, "OK, up and to the right, like you're tickling me." I run my fingertips up her spine. "What else?" I ask. "Over to the left, a little harder now." We need to teach our children how to articulate their sensations so they're familiar with them. I look for ways to play games with my girls at home to do this. I scratch my fingernails on my daughter's arm and say, "Give me one word to describe this." "Violent," she says. I embrace her, hold her tight. "Protected," she tells me. I find opportunities to tell them how I'm feeling, what I'm experiencing, so we have common language. Like right now, this tingling in my scalp down my spine means I'm nervous and I'm excited. You are likely experiencing sensations in response to me. The language I'm using, the ideas I'm sharing. And our tendency is to judge these reactions and sort them into a hierarchy: better or worse, and then seek or avoid them. And that's because we live in this binary culture and we're taught from a very young age to sort the world into good and bad. "Did you like that book?" "Did you have a good day?" How about, "What did you notice about that story?" "Tell me a moment about your day. What did you learn?" Let's teach our children to stay open and curious about their experiences, like a traveler in a foreign land. And that way they can stay with sensation without checking out -- even the heightened and challenging ones -- the way I did, the way so many of us have. This sense education, this is education I want for my daughters. Sense education is what I needed as girl. It's what I hope for all of our children. This awareness of sensation, it's where we began as children. It's what we can learn from our children and it's what we can in turn remind our children as they come of age. Thank you. (Applause)