Είναι υπέροχο που είμαι εδώ για να μιλήσω για το ταξίδι μου, για να μιλήσω για το αναπηρικό καροτσάκι και την ελευθερία που μου έχει δώσει.
It's wonderful to be here to talk about my journey, to talk about the wheelchair and the freedom it has bought me.
Άρχισα να χρησιμοποιώ αναπηρικό καροτσάκι πριν από 16 χρόνια όταν μία εκτεταμένη νόσος άλλαξε τον τρόπο που είχα πρόσβαση στον κόσμο. Όταν ξεκίνησα να χρησιμοποιώ το καροτσάκι, ήταν μια τεράστια νέα ελευθερία. Είχα δει τη ζωή μου να γλιστρά μέσα απ' τα χέρια μου και να περιορίζεται. Ήταν σα να είχα ένα τεράστιο καινούργιο παιχνίδι. Μπορούσα να κινούμαι γρήγορα και να νιώθω ξανά τον αέρα στο πρόσωπό μου. Και μόνο που βρισκόμουν έξω στο δρόμο ήταν συναρπαστικό.
I started using a wheelchair 16 years ago when an extended illness changed the way I could access the world. When I started using the wheelchair, it was a tremendous new freedom. I'd seen my life slip away and become restricted. It was like having an enormous new toy. I could whiz around and feel the wind in my face again. Just being out on the street was exhilarating.
Αλλά παρόλο που μόλις είχα ανακαλύψει αυτήν τη χαρά και ελευθερία, ο τρόπος που αντιδρούσαν οι άλλοι απέναντί μου είχε αλλάξει τελείως. Ήταν σα να μην μπορούσαν πλέον να με δουν, σα να είχε κατέβει ένας αόρατος μανδύας. Έμοιαζε να με βλέπουν βάσει αυτού που υπέθεταν για το πώς είναι να είσαι σε αναπηρικό καροτσάκι. Όταν τους ρωτούσα τους συνειρμούς τους για το καροτσάκι χρησιμοποιούσαν λέξεις όπως "περιορισμός", "φόβος", "οίκτος" και "περιστολή". Συνειδητοποίησα ότι είχα εσωτερικεύσει αυτές τις αντιδράσεις και ότι αυτό είχε αλλάξει σε βάθος το ποια ήμουν. Ένα κομμάτι μου είχε αποξενωθεί από τον εαυτό μου. Έβλεπα τον εαυτό μου, όχι από τη δική μου οπτική γωνία, αλλά έντονα και συνεχώς από την οπτική γωνία των άλλων.
But even though I had this newfound joy and freedom, people's reaction completely changed towards me. It was as if they couldn't see me anymore, as if an invisibility cloak had descended. They seemed to see me in terms of their assumptions of what it must be like to be in a wheelchair. When I asked people their associations with the wheelchair, they used words like "limitation," "fear," "pity" and "restriction." I realized I'd internalized these responses and it had changed who I was on a core level. A part of me had become alienated from myself. I was seeing myself not from my perspective, but vividly and continuously from the perspective of other people's responses to me.
Ως αποτέλεσμα, ήξερα ότι έπρεπε να φτιάξω τις δικές μου ιστορίες γι' αυτή την εμπειρία, καινούργιες αφηγήσεις για να ανακτήσω την ταυτότητά μου.
As a result, I knew I needed to make my own stories about this experience, new narratives to reclaim my identity.
["Βρίσκοντας την Ελευθερία: Με τη δημιουργία των δικών μας ιστοριών, μαθαίνουμε να παίρνουμε τα κείμενα των ζωών μας τόσο σοβαρά όσο και τις "επίσημες" αφηγήσεις" -- Ντέιβις 2009, TEDxWomen]
["Finding Freedom: 'By creating our own stories we learn to take the texts of our lives as seriously as we do 'official' narratives.' — Davis 2009, TEDx Women"]
Άρχισα να κάνω έργα που στόχευαν στο να επικοινωνήσουν κάτι από τη χαρά και την ελευθερία που ένιωθα όταν χρησιμοποιούσα το καροτσάκι -ένα ηλεκτροκίνητο καροτσάκι- για να αντεπεξέλθω στον κόσμο. Δούλευα για να μεταμορφώσω αυτές τις αντιδράσεις που είχα εσωτερικεύσει, για να μεταμορφώσω τις προκαταλήψεις που είχαν τόσο διαμορφώσει την ταυτότητά μου όταν άρχισα να χρησιμοποιώ το αναπηρικό καροτσάκι, δημιουργώντας μη αναμενόμενες εικόνες. Το καροτσάκι έγινε ένα αντικείμενο ζωγραφικής και παιχνιδιού. Όταν άρχισα κυριολεκτικά να αφήνω ίχνη χαράς και ελευθερίας, ήταν συναρπαστικό να βλέπεις τις γεμάτες ενδιαφέρον και έκπληξη αντιδράσεις των ανθρώπων. Έμοιαζε να ανοίγει νέες προοπτικές, και εκεί έγκειται η αλλαγή αντίληψης. Έδειξε ότι η Τέχνη μπορεί να αναδιαμορφώσει την ταυτότητα κάποιου και να μεταμορφώσει τις προκαταλήψεις αναθεωρώντας το οικείο.
I started making work that aimed to communicate something of the joy and freedom I felt when using a wheelchair -- a power chair -- to negotiate the world. I was working to transform these internalized responses, to transform the preconceptions that had so shaped my identity when I started using a wheelchair, by creating unexpected images. The wheelchair became an object to paint and play with. When I literally started leaving traces of my joy and freedom, it was exciting to see the interested and surprised responses from people. It seemed to open up new perspectives, and therein lay the paradigm shift. It showed that an arts practice can remake one's identity and transform preconceptions by revisioning the familiar.
Όταν λοιπόν, το 2005, ξεκίνησα τις καταδύσεις, συνειδητοποίησα ότι ο εξοπλισμός καταδύσεων διευρύνει την γκάμα δραστηριοτήτων σου όπως ακριβώς το κάνει κι ένα αναπηρικό καροτσάκι, αλλά οι συνειρμοί που συνδέονται με τον εξοπλισμό καταδύσεων, είναι ενθουσιασμού και περιπέτειας, και είναι εντελώς διαφορετικοί από τις αντιδράσεις των ανθρώπων για το καροτσάκι.
So when I began to dive, in 2005, I realized scuba gear extends your range of activity in just the same way as a wheelchair does, but the associations attached to scuba gear are ones of excitement and adventure, completely different to people's responses to the wheelchair.
Κι έτσι σκέφτηκα, "Άραγε τι θα συμβεί αν τα βάλω και τα δύο μαζί;"(Γέλια) (Χειροκρότημα) Και το υποβρύχιο καροτσάκι που προέκυψε με οδήγησε στο πιο απίστευτο ταξίδι τα τελευταία εφτά χρόνια.
So I thought, "I wonder what'll happen if I put the two together?" (Laughter) (Applause) And the underwater wheelchair that has resulted has taken me on the most amazing journey over the last seven years.
Για να σας δώσω λοιπόν μια ιδέα του πώς είναι, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα από τα αποτελέσματα από τη δημιουργία αυτού του θεάματος, και να σας δείξω τι απίστευτο ταξίδι μού έχει προσφέρει.
So to give you an idea of what that's like, I'd like to share with you one of the outcomes from creating this spectacle, and show you what an amazing journey it's taken me on.
(Μουσική)
(Music)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Είναι η πιο απίστευτη εμπειρία, πέρα από τα περισσότερα πράγματα που έχω βιώσει στη ζωή μου. Έχω κυριολεκτικά την ελευθερία να κινηθώ σε 360 μοίρες και να νιώσω την εκπληκτική αίσθηση χαράς και ελευθερίας.
It is the most amazing experience, beyond most other things I've experienced in life. I literally have the freedom to move in 360 degrees of space and an ecstatic experience of joy and freedom.
Και το πιο αναπάντεχο είναι ότι φαίνεται να το βλέπουν και να το νιώθουν και οι άλλοι. Τα μάτια τους κυριολεκτικά φωτίζονται, και λένε πράγματα όπως, "Θέλω κι εγώ ένα τέτοιο", ή "Αν εσύ μπορείς να κάνεις αυτό, εγώ μπορώ να κάνω το οτιδήποτε".
And the incredibly unexpected thing is that other people seem to see and feel that too. Their eyes literally light up, and they say things like, "I want one of those," or, "If you can do that, I can do anything."
Και σκέφτομαι, είναι επειδή εκείνη τη στιγμή που βλέπουν ένα αντικείμενο για το οποίο δεν έχουν κανένα πλαίσιο αναφοράς, ή το οποίο ξεπερνά τα πλαίσια αναφοράς που έχουν για το αναπηρικό καροτσάκι, πρέπει να σκεφτούν με έναν τελείως καινούργιο τρόπο. Και πιστεύω ότι αυτή η στιγμή της τελείως καινούργιας σκέψης, ίσως δημιουργεί μια ελευθερία που εξαπλώνεται στο υπόλοιπο της ζωής τους. Για 'μένα, αυτό σημαίνει ότι βλέπουν την αξία της διαφορετικότητας, τη χαρά που παίρνουμε, όταν αντί να εστιάζουμε στην απώλεια ή στους περιορισμούς, βλέπουμε και ανακαλύπτουμε τη δύναμη και τη χαρά του να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από νέες συναρπαστικές οπτικές. Για 'μένα, το καροτσάκι γίνεται ένα μέσο μεταμόρφωσης. Όντως, πλέον αποκαλώ το υποβρύχιο καροτσάκι "Πύλη", γιατί κυριολεκτικά με ώθησε σ' ένα νέο τρόπο ύπαρξης, σε νέες διαστάσεις και σ' ένα νέο επίπεδο συναίσθησης.
And I'm thinking, it's because in that moment of them seeing an object they have no frame of reference for, or so transcends the frames of reference they have with the wheelchair, they have to think in a completely new way. And I think that moment of completely new thought perhaps creates a freedom that spreads to the rest of other people's lives. For me, this means that they're seeing the value of difference, the joy it brings when instead of focusing on loss or limitation, we see and discover the power and joy of seeing the world from exciting new perspectives. For me, the wheelchair becomes a vehicle for transformation. In fact, I now call the underwater wheelchair "Portal," because it's literally pushed me through into a new way of being, into new dimensions and into a new level of consciousness.
Και το άλλο είναι, ότι επειδή κανένας δεν έχει ξαναδεί ή ξανακούσει για κάποιο υποβρύχιο καροτσάκι, και η δημιουργία αυτού του θεάματος έχει να κάνει με τη δημιουργία καινούργιων τρόπων αντίληψης, ύπαρξης και γνώσης, τώρα που έχετε υπόψη σας αυτό, είστε κι όλοι εσείς μέρος του έργου τέχνης.
And the other thing is, that because nobody's seen or heard of an underwater wheelchair before, and creating this spectacle is about creating new ways of seeing, being and knowing, now you have this concept in your mind. You're all part of the artwork too.
(Χειροκρότημα)
(Applause)