So, here we go: a flyby of play.
Een overzicht van spel.
It's got to be serious if the New York Times puts a cover story of their February 17th Sunday magazine about play. At the bottom of this, it says, "It's deeper than gender. Seriously, but dangerously fun. And a sandbox for new ideas about evolution." Not bad, except if you look at that cover, what's missing? You see any adults?
Het moet wel serieus zijn als de New York Times het hoofdartikel van haar zondagmagazine over spel schrijft. Onder aan de voorpagina staat: "Het gaat dieper dan man/vrouw verschillen. Serieus, en gevaarlijk leuk. Een zandbak voor nieuwe ideeën over evolutie. " Niet slecht, alleen ontbreekt er iets als je naar die voorpagina kijkt. Zie je volwassenen?
Well, lets go back to the 15th century. This is a courtyard in Europe, and a mixture of 124 different kinds of play. All ages, solo play, body play, games, taunting. And there it is. And I think this is a typical picture of what it was like in a courtyard then. I think we may have lost something in our culture.
Nou, laten we eens terug gaan naar de 15e eeuw. Dit is een binnenplaats in Europa, en een mengeling van 124 verschillende soorten spelen. Alle leeftijden, solospel, fysiek spel, spelletjes, treiteren. Ik denk dat dit een typisch beeld is van een binnenplaats uit die tijd. Ik denk dat we misschien iets zijn kwijtgeraakt in onze cultuur.
So I'm gonna take you through what I think is a remarkable sequence. North of Churchill, Manitoba, in October and November, there's no ice on Hudson Bay. And this polar bear that you see, this 1200-pound male, he's wild and fairly hungry. And Norbert Rosing, a German photographer, is there on scene, making a series of photos of these huskies, who are tethered. And from out of stage left comes this wild, male polar bear, with a predatory gaze. Any of you who've been to Africa or had a junkyard dog come after you, there is a fixed kind of predatory gaze that you know you're in trouble. But on the other side of that predatory gaze is a female husky in a play bow, wagging her tail. And something very unusual happens. That fixed behavior -- which is rigid and stereotyped and ends up with a meal -- changes. And this polar bear stands over the husky, no claws extended, no fangs taking a look. And they begin an incredible ballet.
Dus ga ik je meenemen naar een, naar mijn idee, opmerkelijke serie. Ten noorden van Churchill, Canada, is er in oktober en november geen ijs op de Hudson Baai. Deze ijsbeer is een mannetje van 600 kilo, hij is wild en redelijk hongerig. Norbert Rosing, een Duitse fotograaf, is ter plaatse, en maakt een reeks foto's van deze huskies, die zijn vastgebonden. En van de linkerkant komt deze wilde, mannelijke ijsbeer, met een roofzuchtige blik. Elk van jullie die naar Afrika is geweest, of een straathond achter zich aan heeft gehad, weet dat er een vaste soort roofzuchtige blik is, dat je weet dat je in de problemen bent. Maar aan de andere kant van die roofzuchtige blik is een vrouwelijke husky in een speelse buiging, ze kwispelt haar staart. En iets heel ongewoons gebeurt. Dat vaste gedrag - dat zit ingebakken en stereotiep is en eindigt met een maaltijd - verandert. Deze ijsbeer staat over de husky. Geen klauwen uit, geen ontblote tanden, hij neemt een kijkje. En ze beginnen een ongelooflijke dans.
A play ballet. This is in nature: it overrides a carnivorous nature and what otherwise would have been a short fight to the death. And if you'll begin to look closely at the husky that's bearing her throat to the polar bear, and look a little more closely, they're in an altered state. They're in a state of play. And it's that state that allows these two creatures to explore the possible. They are beginning to do something that neither would have done without the play signals. And it is a marvelous example of how a differential in power can be overridden by a process of nature that's within all of us.
Een speels ballet. Dit zit in de natuur: het overheerst de vleesetende natuur en wat anders een kort gevecht op leven en dood zou zijn geweest. Als je goed kijkt naar de husky die haar keel aanbiedt aan de ijsbeer, zie je dat ze in een veranderde toestand zijn. Ze zijn in een gemoedstoestand van spel. En het is die toestand die maakt dat deze twee wezens het mogelijke kunnen verkennen. Ze beginnen aan iets dat geen van beide zou hebben gedaan zonder de spelsignalen. Het is een prachtig voorbeeld van hoe een verschil in kracht kan worden overschreven door een natuurlijk proces dat in ons allen zit.
Now how did I get involved in this? John mentioned that I've done some work with murderers, and I have. The Texas Tower murderer opened my eyes, in retrospect, when we studied his tragic mass murder, to the importance of play, in that that individual, by deep study, was found to have severe play deprivation. Charles Whitman was his name. And our committee, which consisted of a lot of hard scientists, did feel at the end of that study that the absence of play and a progressive suppression of developmentally normal play led him to be more vulnerable to the tragedy that he perpetrated. And that finding has stood the test of time -- unfortunately even into more recent times, at Virginia Tech.
Hoe ben ik hier bij betrokken geraakt? John zei dat ik met moordenaars heb gewerkt, dat is zo. De Texas Tower-moordenaar opende mijn ogen -- Achteraf, toen we zijn tragische massamoord bestudeerden -- voor het belang van spelen, omdat deze persoon, na diepe bestudering, een ernstige tekort aan spel bleek te hebben gehad. Charles Whitman was zijn naam. Onze commissie, die bestond uit een boel harde wetenschappers, voelde aan het eind van deze studie dat het ontbreken van spelen en een progressieve onderdrukking van de normale spelontwikkeling hem kwetsbaarder gemaakt had voor het plegen van deze tragedie. En die bevinding heeft de tand der tijd doorstaan -- helaas zelfs tot recentelijk op Virginia Tech.
And other studies of populations at risk sensitized me to the importance of play, but I didn't really understand what it was. And it was many years in taking play histories of individuals before I really began to recognize that I didn't really have a full understanding of it. And I don't think any of us has a full understanding of it, by any means. But there are ways of looking at it that I think can give you -- give us all a taxonomy, a way of thinking about it.
Andere studies van risicopopulaties hebben mij het belang van spelen laten zien, maar ik begreep eigenlijk nooit wat het écht was. Ik heb vele jaren de spelgeschiedenis van individuen vastgelegd voor ik besefte dat ik het niet volledig begreep. En ik denk dat niemand van ons het volledig begrijpt. Maar ik kan je een zienswijze geven -- die ons allemaal een taxonomie geeft, een manier om erover denken.
And this image is, for humans, the beginning point of play. When that mother and infant lock eyes, and the infant's old enough to have a social smile, what happens -- spontaneously -- is the eruption of joy on the part of the mother. And she begins to babble and coo and smile, and so does the baby. If we've got them wired up with an electroencephalogram, the right brain of each of them becomes attuned, so that the joyful emergence of this earliest of play scenes and the physiology of that is something we're beginning to get a handle on.
Dit beeld is, voor de mens, het beginpunt van spel. Als die moeder en kind oogcontact hebben, en het kind oud genoeg is om een sociale glimlach te hebben, dan is er een spontane uitbarsting van vreugde bij de moeder. Ze begint te brabbelen en kirren en glimlachen, en dat geldt ook voor de baby. Op hun EEG zou je zien, dat hun rechter hersenhelften op elkaar worden afgestemd, zodat dit vrolijke ontstaan van deze eerste spelscènes en de fysiologie daarvan iets is waar we greep op beginnen te krijgen.
And I'd like you to think that every bit of more complex play builds on this base for us humans. And so now I'm going to take you through sort of a way of looking at play, but it's never just singularly one thing.
Elke iets complexere spelvorm bij ons mensen bouwt voort op deze basis. Nu ga ik je een manier tonen van kijken naar spelen, maar het is nooit enkel één ding.
We're going to look at body play, which is a spontaneous desire to get ourselves out of gravity. This is a mountain goat. If you're having a bad day, try this: jump up and down, wiggle around -- you're going to feel better. And you may feel like this character, who is also just doing it for its own sake. It doesn't have a particular purpose, and that's what's great about play. If its purpose is more important than the act of doing it, it's probably not play.
We gaan kijken naar lichamelijk spel: een spontaan verlangen om onszelf los van de zwaartekracht te maken. Dit is een berggeit. Als je een slechte dag hebt, probeer dit: spring op en neer, wiebel heen en weer -- en je gaat je beter voelen. Je kan je voelen zoals deze persoon, die ook gewoon naar eigen bestwil handelt. Het hoeft niet een bepaald doel te hebben, dat is het leuke van spelen. Als het doel belangrijker is dan de daad zelf, is het waarschijnlijk geen spel.
And there's a whole other type of play, which is object play. And this Japanese macaque has made a snowball, and he or she's going to roll down a hill. And -- they don't throw it at each other, but this is a fundamental part of being playful. The human hand, in manipulation of objects, is the hand in search of a brain; the brain is in search of a hand; and play is the medium by which those two are linked in the best way.
En er is een heel ander type spel: objectspel. Deze Japanse makaak heeft een sneeuwbal gemaakt, en hier gaat ze van een heuvel naar beneden rollen. En -- ze gooien ze niet naar elkaar, maar dit is een fundamenteel deel van speelsheid. De menselijke hand, in de manipulatie van objecten, is de hand die een brein nodig heeft. Het brein heeft een hand nodig, en spel is het medium waarin die twee het beste gekoppeld kunnen worden.
JPL we heard this morning -- JPL is an incredible place. They have located two consultants, Frank Wilson and Nate Johnson, who are -- Frank Wilson is a neurologist, Nate Johnson is a mechanic. He taught mechanics in a high school in Long Beach, and found that his students were no longer able to solve problems. And he tried to figure out why. And he came to the conclusion, quite on his own, that the students who could no longer solve problems, such as fixing cars, hadn't worked with their hands. Frank Wilson had written a book called "The Hand." They got together -- JPL hired them. Now JPL, NASA and Boeing, before they will hire a research and development problem solver -- even if they're summa cum laude from Harvard or Cal Tech -- if they haven't fixed cars, haven't done stuff with their hands early in life, played with their hands, they can't problem-solve as well. So play is practical, and it's very important.
JPL, zoals we vanmorgen hoorden -- JPL is een ongelofelijke plek. Ze hebben twee consultants gevonden, Frank Wilson en Nate Johnson. Frank Wilson is een neuroloog, Nate Johnson is een werktuigkundige. Hij gaf les in werktuigkunde op een middelbare school in Long Beach, en merkte dat zijn leerlingen geen problemen meer konden oplossen. Hij probeerde te achterhalen waarom en kwam tot de conclusie, dat de studenten die geen problemen meer konden oplossen, zoals het repareren van auto's, nooit met hun handen hadden gewerkt. Frank Wilson had een boek geschreven genaamd "De Hand". Ze kwamen bij elkaar - JPL had ze ingehuurd. Voordat JPL, NASA en Boeing iemand inhuren voor R&D -- zelfs als ze summa cum laude zijn afgestudeerd aan Harvard of Cal Tech -- als ze geen auto's hebben gerepareerd, geen dingen met hun handen hebben gedaan in hun jeugd, gespeeld met hun handen, dan kunnen ze minder goed problemen oplossen. Dus spel is praktisch, en het is zeer belangrijk.
Now one of the things about play is that it is born by curiosity and exploration. (Laughter) But it has to be safe exploration. This happens to be OK -- he's an anatomically interested little boy and that's his mom. Other situations wouldn't be quite so good. But curiosity, exploration, are part of the play scene. If you want to belong, you need social play. And social play is part of what we're about here today, and is a byproduct of the play scene.
Nu is een van de aspecten van spel dat het voortkomt uit nieuwsgierigheid en ontdekking. (Gelach) Maar het moet veilige verkenning zijn. In dit geval is het ok -- het is een jongentje met belangstelling voor anatomie en dat is zijn moeder. In andere gevallen zou het niet zo mooi zijn. Maar nieuwsgierigheid en ontdekking maken deel uit spel. Als je erbij wilt horen, heb je het sociale spel nodig. Sociaal spel is een onderdeel van waarvoor we vandaag hier zijn, en is een bijproduct van het spellenpalet.
Rough and tumble play. These lionesses, seen from a distance, looked like they were fighting. But if you look closely, they're kind of like the polar bear and husky: no claws, flat fur, soft eyes, open mouth with no fangs, balletic movements, curvilinear movements -- all specific to play. And rough-and-tumble play is a great learning medium for all of us. Preschool kids, for example, should be allowed to dive, hit, whistle, scream, be chaotic, and develop through that a lot of emotional regulation and a lot of the other social byproducts -- cognitive, emotional and physical -- that come as a part of rough and tumble play.
Stoeien. Deze leeuwinnen, van een afstand gezien, leken ruzie te hebben. Maar als je goed kijkt, lijken ze op de ijsbeer en de husky: geen klauwen, vlakke vacht, zachte ogen, open mond zonder tanden, dansende bewegingen, vloeiende bewegingen - alles typisch voor spel. Stoeien is een geweldig leermedium voor ons allemaal. Kleuters, bijvoorbeeld, moet worden toegestaan om te duiken, slaan, fluiten, schreeuwen, chaotisch te zijn en zo veel emotionele regulering te ontwikkelen en veel van de andere sociale bijproducten - cognitief, emotioneel en fysiek - die gevoed worden door het stoeien.
Spectator play, ritual play -- we're involved in some of that. Those of you who are from Boston know that this was the moment -- rare -- where the Red Sox won the World Series. But take a look at the face and the body language of everybody in this fuzzy picture, and you can get a sense that they're all at play.
Toeschouwerspelen, ritueel spel -- we zijn zelf bij enkele daarvan betrokken. De mensen uit Boston weten dat dit het zeldzame moment was waarin de Red Sox de World Series wonnen. Maar kijk eens naar het gezicht en de lichaamstaal van iedereen in deze vage foto, en je krijgt het idee dat ze allemaal aan het spelen zijn.
Imaginative play. I love this picture because my daughter, who's now almost 40, is in this picture, but it reminds me of her storytelling and her imagination, her ability to spin yarns at this age -- preschool. A really important part of being a player is imaginative solo play.
Verbeeldingsspel. Ik hou van deze foto, omdat het mijn dochter is, die nu bijna 40 is. Het herinnert me aan haar verhalen en haar verbeelding; haar vermogen om verhaallijnen te spinnen, als kleuter. Een heel belangrijk onderdeel van een speler worden is fantasierijk solospel.
And I love this one, because it's also what we're about. We all have an internal narrative that's our own inner story. The unit of intelligibility of most of our brains is the story. I'm telling you a story today about play. Well, this bushman, I think, is talking about the fish that got away that was that long, but it's a fundamental part of the play scene.
Deze vind ik fantastisch, want dit is ook waar wij hier voor staan. We hebben allemaal een eigen innerlijk verhaal. De manier waarop onze hersenen betekenis geven is dmv een verhaal. Ik vertel je nu een verhaal over spel. Deze Bosjesman praat, denk ik, over de vis die hij bijna ving, die was zo lang; verhalen zijn een fundamenteel onderdeel van spelen.
So what does play do for the brain? Well, a lot.
Dus wat doet spelen met de hersenen? Nou, een heleboel.
We don't know a whole lot about what it does for the human brain, because funding has not been exactly heavy for research on play. I walked into the Carnegie asking for a grant. They'd given me a large grant when I was an academician for the study of felony drunken drivers, and I thought I had a pretty good track record, and by the time I had spent half an hour talking about play, it was obvious that they were not -- did not feel that play was serious. I think that -- that's a few years back -- I think that wave is past, and the play wave is cresting, because there is some good science.
We weten niet heel veel over wat het doet met de menselijke hersenen, doordat er niet veel financiering was voor onderzoek naar spel. Ik vroeg Carnegie om financiering. Ze hadden mij een grote financiering gegeven toen ik een onderzoek deed naar ongelukken met dronken bestuurders, daarom dacht ik een redelijk goede kans te maken. Maar tegen de tijd dat ik een half uur gepraat had over spelen, was het duidelijk dat ze dachten dat spel geen serieus onderwerp was. Ik denk dat -- dit is een paar jaar terug -- ik denk dat die golf voorbij is, en dat de spelgolf nu rolt, want er zijn een aantal goede onderzoeken.
Nothing lights up the brain like play. Three-dimensional play fires up the cerebellum, puts a lot of impulses into the frontal lobe -- the executive portion -- helps contextual memory be developed, and -- and, and, and.
Niets stimuleert de hersenen zoals spelen. Drie-dimensionaal spel activeert de kleine hersenen, legt veel impulsen in de frontale kwab -- het uitvoerende gedeelte - helpt contextueel geheugen te ontwikkelen ... enz, enz, enz.
So it's -- for me, its been an extremely nourishing scholarly adventure to look at the neuroscience that's associated with play, and to bring together people who in their individual disciplines hadn't really thought of it that way. And that's part of what the National Institute for Play is all about. And this is one of the ways you can study play -- is to get a 256-lead electroencephalogram. I'm sorry I don't have a playful-looking subject, but it allows mobility, which has limited the actual study of play. And we've got a mother-infant play scenario that we're hoping to complete underway at the moment.
Dus voor mij was het een enorm voedend wetenschappelijk avontuur om te kijken naar de neurowetenschap gericht op spelen, en om mensen samen te brengen die in hun individuele disciplines nooit zo gedacht hadden. Dat is een deels waar het Nationaal Instituut voor Spel over gaat. Dit is een van de manieren waarop je spel kunt bestuderen -- met een 256-voudige EEG. Helaas heb ik geen speelser kijkend proefpersoon, maar dit laat mobiliteit toe, wat eerder de studie van spelen heeft beperkt. En we hebben een moeder-kind spelonderzoek dat we hopen snel af te ronden.
The reason I put this here is also to queue up my thoughts about objectifying what play does. The animal world has objectified it. In the animal world, if you take rats, who are hardwired to play at a certain period of their juvenile years and you suppress play -- they squeak, they wrestle, they pin each other, that's part of their play. If you stop that behavior on one group that you're experimenting with, and you allow it in another group that you're experimenting with, and then you present those rats with a cat odor-saturated collar, they're hardwired to flee and hide. Pretty smart -- they don't want to get killed by a cat. So what happens? They both hide out. The non-players never come out -- they die. The players slowly explore the environment, and begin again to test things out. That says to me, at least in rats -- and I think they have the same neurotransmitters that we do and a similar cortical architecture -- that play may be pretty important for our survival.
Ik noem dat omdat ik ook mijn gedachten op een rijtje wil zetten over het objectief maken van wat spelen doet. In de dierenwereld is het al objectief gemaakt. Als je kijkt naar ratten die van nature in een bepaalde periode van hun jonge jaren spelen en je onderdrukt het spel -- dat is piepen, stoeien, ze pakken elkaar vast, dat maakt deel uit van hun spel. Als je dat gedrag stopt in één groep, en je laat het in een andere groep toe, en dan leg je een met kattengeur verzadigde halsband erbij, dan hebben ze een vaste aanleg om te vluchten en zich te verstoppen. Handig -- ze willen niet gedood worden door een kat. Dus wat gebeurt er? Beiden verstoppen zich. De niet-spelers komen nooit meer uit hun schuilplaats -- ze sterven. De spelers gaan langzaam de omgeving verkennen, en proberen opnieuw dingen uit. Dat zegt voor mij, althans bij ratten -- en ik denk dat ze dezelfde neurotransmitters hebben als wij en een vergelijkbare hersenopbouw -- dat spel erg belangrijk is voor onze overleving.
And, and, and -- there are a lot more animal studies that I could talk about.
Enz. enz... er zijn veel meer dierstudies waarover ik kan praten.
Now, this is a consequence of play deprivation. (Laughter) This took a long time -- I had to get Homer down and put him through the fMRI and the SPECT and multiple EEGs, but as a couch potato, his brain has shrunk. And we do know that in domestic animals and others, when they're play deprived, they don't -- and rats also -- they don't develop a brain that is normal.
Dit is nu een gevolg van speldeprivatie. (Gelach) Dit koste me veel tijd -- Ik moest Homer laten liggen en door de fMRI en de SPECT halen en meerdere EEGs maken, maar als een bankhanger, zijn zijn hersenen gekrompen. En we weten dat o.a. bij huisdieren als het spel onderdrukt wordt, het brein niet op een normale manier ontwikkelt.
Now, the program says that the opposite of play is not work, it's depression. And I think if you think about life without play -- no humor, no flirtation, no movies, no games, no fantasy and, and, and. Try and imagine a culture or a life, adult or otherwise without play. And the thing that's so unique about our species is that we're really designed to play through our whole lifetime.
In het programma staat dat het tegenovergestelde van het spel niet werken is, maar depressie. En ik denk dat als je kijkt naar het leven zonder spel -- geen humor, geen geflirt, geen films, geen spelletjes, geen fantasie -- enz, enz, enz. Stel je eens een cultuur voor of een leven, volwassen of anderszins, zonder spel. Wat zo eigen is aan onze soort is dat we echt zijn ontworpen om te spelen gedurende ons hele leven.
And we all have capacity to play signal. Nobody misses that dog I took a picture of on a Carmel beach a couple of weeks ago. What's going to follow from that behavior is play. And you can trust it. The basis of human trust is established through play signals. And we begin to lose those signals, culturally and otherwise, as adults. That's a shame. I think we've got a lot of learning to do.
We hebben allemaal de capaciteit om spel te herkennen. Iedereen begrijpt die hond, waar ik een paar weken geleden een foto van nam op het strand. Wat er gaat volgen na deze houding, is spel. Je kunt erop vertrouwen. De basis van menselijk vertrouwen wordt gecreëerd met spelsignalen. En we beginnen die signalen te verliezen, cultureel en anderszins, als volwassenen. Dat is zonde. Ik denk dat we nog heel veel hebben te leren.
Now, Jane Goodall has here a play face along with one of her favorite chimps. So part of the signaling system of play has to do with vocal, facial, body, gestural. You know, you can tell -- and I think when we're getting into collective play, its really important for groups to gain a sense of safety through their own sharing of play signals.
Jane Goodall heeft hier een speels gezicht samen met een van haar favoriete chimpansees. Een deel van het signaalsysteem van spel heeft te maken met de stem, gezicht, lichaam, gebaren. Je weet het gewoon, en bij collectief spel is het echt belangrijk voor groepen om een veilig gevoel te krijgen via het uitwisselen van spelsignalen.
You may not know this word, but it should be your biological first name and last name. Because neoteny means the retention of immature qualities into adulthood. And we are, by physical anthropologists, by many, many studies, the most neotenous, the most youthful, the most flexible, the most plastic of all creatures. And therefore, the most playful. And this gives us a leg up on adaptability.
Dit woord zegt je misschien niets, maar het zou je biologische voor- en achternaam moeten zijn. Omdat neotenie het bewaren van jeugdige kwaliteiten in de volwassenheid betekent. We worden, door fysisch antropologen, na vele studies gezien als de meest neotenische, meest jeugdige, meest flexibele, meest kneedbare van alle schepselen. En daarom, het meest speelse. Dit geeft ons een voorsprong qua aanpassingsvermogen.
Now, there is a way of looking at play that I also want to emphasize here, which is the play history. Your own personal play history is unique, and often is not something we think about particularly.
Er is een manier van kijken naar spel die ik hier wil benadrukken. Dat is de spelgeschiedenis. Je eigen spelgeschiedenis is uniek, en vaak geven we dit geen speciale aandacht.
This is a book written by a consummate player by the name of Kevin Carroll. Kevin Carroll came from extremely deprived circumstances: alcoholic mother, absent father, inner-city Philadelphia, black, had to take care of a younger brother. Found that when he looked at a playground out of a window into which he had been confined, he felt something different. And so he followed up on it. And his life -- the transformation of his life from deprivation and what one would expect -- potentially prison or death -- he become a linguist, a trainer for the 76ers and now is a motivational speaker. And he gives play as a transformative force over his entire life.
Dit boek is van een perfecte speler, die Kevin Carroll heet. Kevin Carroll kwam uit een achterstandsmilieu: alcoholistische moeder, afwezige vader, de binnenstad van Philadelphia, zwart, zorgde voor een jongere broer. Hij merkte dat als hij naar een speeltuin keek vanuit een raam, waarachter hij was opgesloten, dat hij iets anders voelde. Dus handelde hij ernaar. En de transformatie van zijn leven van de achterstand en de verwachte -- in potentie gevangenis of dood -- groeide hij uit tot een linguïst, succesvol trainer en een inspirerende spreker. Hij noemt spel als de transformerende kracht in zijn hele leven.
Now there's another play history that I think is a work in progress. Those of you who remember Al Gore, during the first term and then during his successful but unelected run for the presidency, may remember him as being kind of wooden and not entirely his own person, at least in public. And looking at his history, which is common in the press, it seems to me, at least -- looking at it from a shrink's point of view -- that a lot of his life was programmed. Summers were hard, hard work, in the heat of Tennessee summers. He had the expectations of his senatorial father and Washington, D.C. And although I think he certainly had the capacity for play -- because I do know something about that -- he wasn't as empowered, I think, as he now is by paying attention to what is his own passion and his own inner drive, which I think has its basis in all of us in our play history.
Er is er nog een spelgeschiedenis die, denk ik, gaande is. Wie zich Al Gore herinnert, als vice-president en tijdens zijn succesvolle maar niet-verkozen gooi naar het presidentschap, kan hem zich herinneren als stijf en niet zo authentiek. Tenminste, in het openbaar. En kijkend naar zijn geschiedenis, die veel in de media was, lijkt het mij -- kijkend vanuit het oogpunt van een psychiater -- dat een groot deel van zijn leven was voorgeprogrammeerd. Zomers waren hard werken, in de hitte van Tennessee. Hij had de verwachtingen van zijn vader, een senator, en Washington DC. En hoewel ik denk dat hij zeker het vermogen had om te spelen -- omdat ik daar iets over weet -- was hij niet zo krachtig als hij nu is door zich te richten op zijn eigen passie en zijn eigen innerlijke drive, wat bij ons allen de basis heeft in onze spelgeschiedenis, denk ik.
So what I would encourage on an individual level to do, is to explore backwards as far as you can go to the most clear, joyful, playful image that you have, whether it's with a toy, on a birthday or on a vacation. And begin to build to build from the emotion of that into how that connects with your life now. And you'll find, you may change jobs -- which has happened to a number people when I've had them do this -- in order to be more empowered through their play. Or you'll be able to enrich your life by prioritizing it and paying attention to it.
Dus waartoe ik eenieder individueel wil aanmoedigen, is om in je verleden zo ver mogelijk terug te zoeken naar het meest heldere, vrolijke, speelse beeld dat je hebt. Bijvoorbeeld een speeltje, verjaardag of vakantie. En leg vanuit de emotie van dat beeld de verbinding naar je huidige leven. Je zal merken: je zou van baan kunnen veranderen -- hetgeen een aantal mensen is gebeurd nadat ik ze dit had laten doen -- om door hun spel te worden bekrachtigd. Of je zal je leven kunnen verrijken door te prioriteren en aandacht eraan te geven.
Most of us work with groups, and I put this up because the d.school, the design school at Stanford, thanks to David Kelley and a lot of others who have been visionary about its establishment, has allowed a group of us to get together and create a course called "From Play to Innovation." And you'll see this course is to investigate the human state of play, which is kind of like the polar bear-husky state and its importance to creative thinking: "to explore play behavior, its development and its biological basis; to apply those principles, through design thinking, to promote innovation in the corporate world; and the students will work with real-world partners on design projects with widespread application."
De meesten van ons werken met groepen; de 'd.school', de design school van Stanford -- met dank aan David Kelley en vele anderen die het, visionair, opgericht hebben -- heeft een groep van ons bijeengebracht en het vak "Van Spel naar Innovatie" gecreëerd. Dit vak onderzoekt de menselijke gemoedstoestand van spel, een beetje zoals die ijsbeer-husky-gemoedstoestand, en het belang ervan voor creatief denken. "om spelgedrag, de ontwikkeling en biologische grondslag ervan te verkennen; om deze spelprincipes toe te passen, door middel van denken over design, om innovatie in de bedrijfswereld te stimuleren. De studenten werken voor externe opdrachtgevers aan designprojecten met brede toepassing."
This is our maiden voyage in this. We're about two and a half, three months into it, and it's really been fun. There is our star pupil, this labrador, who taught a lot of us what a state of play is, and an extremely aged and decrepit professor in charge there. And Brendan Boyle, Rich Crandall -- and on the far right is, I think, a person who will be in cahoots with George Smoot for a Nobel Prize -- Stuart Thompson, in neuroscience. So we've had Brendan, who's from IDEO, and the rest of us sitting aside and watching these students as they put play principles into practice in the classroom. And one of their projects was to see what makes meetings boring, and to try and do something about it. So what will follow is a student-made film about just that.
Dit is onze eerste reis hierin. We zitten er nu bijna drie maanden in, en het is echt leuk geweest. Dit is onze beste leerling, deze labrador, die ons veel leerde over de gemoedstoestand van spel, en een oude en versleten professor die de leiding heeft. En Brendan Boyle, Rich Crandall -- en aan de rechterkant iemand die, denk ik samen met George Smoot in de race is voor een Nobelprijs -- Stuart Thompson, in de neurowetenschappen. Dus we hebben Brendan gehad, van IDEO, en de rest van ons zit te kijken naar deze studenten als ze spelprincipes in de praktijk brengen in de klas. Een van hun projecten was om te kijken wat vergaderingen saai maakt, en te proberen daar iets aan doen. Wat zal volgen, is een door studenten gemaakte film precies daarover.
Narrator: Flow is the mental state of apparition in which the person is fully immersed in what he or she is doing. Characterized by a feeling of energized focus, full involvement and success in the process of the activity.
Verteller: Flow is de mentale toestand waarin de persoon volledig ondergedompeld is in datgene waar hij mee bezig is. Gekenmerkt door een gevoel van energieke focus, volledige betrokkenheid en succes in de activiteit.
An important key insight that we learned about meetings is that people pack them in one after another, disruptive to the day. Attendees at meetings don't know when they'll get back to the task that they left at their desk. But it doesn't have to be that way.
Een belangrijk inzicht dat we opdeden over vergaderingen is dat mensen de ene na de andere inplannen, de hele dag verstorend. Mensen in vergaderingen weten niet wanneer ze naar het werk terug kunnen dat ze achterlieten op hun bureau. Maar het hoeft niet zo te zijn.
(Music)
(Muziek)
Some sage and repeatedly furry monks at this place called the d.school designed a meeting that you can literally step out of when it's over. Take the meeting off, and have peace of mind that you can come back to me. Because when you need it again, the meeting is literally hanging in your closet.
Een paar wijze en herhaaldelijk stekelige monniken op deze plaats genoemd de d.school ontwierpen een vergadering waar je letterlijk uit stapt als het voorbij is. Doe de vergadering uit, en wees er gerust op dat je naar me terug kan komen. Want als je het weer nodig hebt, dan hangt de vergadering letterlijk in je kast.
The Wearable Meeting. Because when you put it on, you immediately get everything you need to have a fun and productive and useful meeting. But when you take it off -- that's when the real action happens.
De Draagbare Vergadering. Want als je hem aandoet, krijg je meteen al het nodige voor een leuke, productieve en nuttige bijeenkomst. Maar als je hem uitdoet ... dan begint de echte actie.
(Music)
(Muziek)
(Laughter) (Applause)
(Gelach) (Applaus)
Stuart Brown: So I would encourage you all to engage not in the work-play differential -- where you set aside time to play -- but where your life becomes infused minute by minute, hour by hour, with body, object, social, fantasy, transformational kinds of play. And I think you'll have a better and more empowered life. Thank You.
Stuart Brown: Dus ik roep iedereen op om deel te nemen -- niet aan de werk-spel tegenstelling, waar je tijd reserveert om te spelen -- maar waarin je leven doordrenkt wordt elke minuut, elk uur, met lichamelijk, object-, sociaal, fantasie-, transformerende soorten spel. Ik denk dat je leven beter en energieker wordt. Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)
John Hockenberry: So it sounds to me like what you're saying is that there may be some temptation on the part of people to look at your work and go -- I think I've heard this, in my kind of pop psychological understanding of play, that somehow, the way animals and humans deal with play, is that it's some sort of rehearsal for adult activity. Your work seems to suggest that that is powerfully wrong.
John Hockenberry: Het lijkt mij dat mensen die naar je werk kijken de neiging hebben om te denken: Dit heb ik al eens gehoord, in mijn populair-psychologische kijk op spel, dat op een of andere manier, de functie van spel voor dieren en mensen is, dat het een soort oefening is voor volwassen activiteiten. Jouw werk lijkt te suggereren dat dit helemaal niet klopt.
SB: Yeah, I don't think that's accurate, and I think probably because animals have taught us that. If you stop a cat from playing -- which you can do, and we've all seen how cats bat around stuff -- they're just as good predators as they would be if they hadn't played. And if you imagine a kid pretending to be King Kong, or a race car driver, or a fireman, they don't all become race car drivers or firemen, you know. So there's a disconnect between preparation for the future -- which is what most people are comfortable in thinking about play as -- and thinking of it as a separate biological entity.
SB: Ja, ik denk niet dat dat klopt, en ik denk dat omdat dieren dat ons geleerd hebben. Als je een kat verhindert om te spelen -- wat mogelijk is, en we hebben allemaal wel eens een kat zien spelen -- dan worden ze net zo goede roofdieren als wanneer ze wel hadden gespeeld. Als je je een kind voorstelt dat King Kong speelt, of een coureur, of een brandweerman, dan worden ze niet allemaal autocoureurs of brandweerlieden. Er is dus een loskoppeling tussen de voorbereiding voor de toekomst -- dat is hoe de meeste mensen over spel denken -- en het zien als een aparte biologische entiteit.
And this is where my chasing animals for four, five years really changed my perspective from a clinician to what I am now, which is that play has a biological place, just like sleep and dreams do. And if you look at sleep and dreams biologically, animals sleep and dream, and they rehearse and they do some other things that help memory and that are a very important part of sleep and dreams.
Dat is waar het vijf jaar lang najagen van dieren echt mijn perspectief veranderd heeft van een arts naar waar ik nu sta, dat spel een biologische plaats heeft, net zoals slapen en dromen. En als je biologisch kijkt naar slaap en dromen, dieren slapen en dromen, en ze oefenen en doen andere dingen die het geheugen helpen en die een zeer belangrijk onderdeel van de slaap en dromen zijn.
The next step of evolution in mammals and creatures with divinely superfluous neurons will be to play. And the fact that the polar bear and husky or magpie and a bear or you and I and our dogs can crossover and have that experience sets play aside as something separate. And its hugely important in learning and crafting the brain. So it's not just something you do in your spare time.
De volgende evolutiestap bij zoogdieren en wezens met een overdaad aan neuronen zal worden om te spelen. En het feit dat de ijsbeer en de husky of de ekster en de beer of jij en ik en onze honden contact kunnen maken en die ervaring hebben zet spel neer als een afzonderlijk iets. Het is enorm belangrijk bij leren en de breinvorming. Dus het is niet zomaar iets wat je in je vrije tijd doet.
JH: How do you keep -- and I know you're part of the scientific research community, and you have to justify your existence with grants and proposals like everyone else -- how do you prevent -- and some of the data that you've produced, the good science that you're talking about you've produced, is hot to handle. How do you prevent either the media's interpretation of your work or the scientific community's interpretation of the implications of your work, kind of like the Mozart metaphor, where, "Oh, MRIs show that play enhances your intelligence. Well, let's round these kids up, put them in pens and make them play for months at a time; they'll all be geniuses and go to Harvard." How do you prevent people from taking that sort of action on the data that you're developing?
JH: Hoe voorkom je -- en ik weet dat je deel uitmaakt van de wetenschappelijke gemeenschap, en dat je je moet rechtvaardigen voor subsidies zoals iedereen -- Hoe voorkom je -- en een deel van de goede gegevens die je hebt geproduceerd is hot. Hoe voorkom je dat ofwel de interpretatie van je werk in de media, of de interpretatie van de wetenschappelijke gemeenschap van de implicaties van je werk, zoals bij de Mozart metafoor, waarbij, "Oh, MRI's laten zien ... dat spel de intelligentie verbetert. Nou, zet deze kinderen in hokken en laat ze maandenlang spelen, dan worden het allemaal genieën die naar Harvard gaan. " Hoe voorkom je dat mensen zo gaan handelen naar de data die je ontwikkelt?
SB: Well, I think the only way I know to do it is to have accumulated the advisers that I have who go from practitioners -- who can establish through improvisational play or clowning or whatever -- a state of play. So people know that it's there. And then you get an fMRI specialist, and you get Frank Wilson, and you get other kinds of hard scientists, including neuroendocrinologists. And you get them into a group together focused on play, and it's pretty hard not to take it seriously.
SB: De enige manier die ik ken is door de adviseurs te verzamelen zoals ik die heb: dat gaat van beoefenaars -- die door improvisatiespel of clownerie of wat dan ook -- een spel-gemoedstoestand bewerkstelligen Zodat mensen weten dat het er is. Dan is er een fMRI-specialist, en Frank Wilson, en andere harde wetenschappers, waaronder neuroendocrinologen. Je zet die samen in een groep gericht op spel, en het is vrij moeilijk om het dan niet serieus te nemen.
Unfortunately, that hasn't been done sufficiently for the National Science Foundation, National Institute of Mental Health or anybody else to really look at it in this way seriously. I mean you don't hear about anything that's like cancer or heart disease associated with play. And yet I see it as something that's just as basic for survival -- long term -- as learning some of the basic things about public health.
Helaas is dat nog niet voldoende gedaan om de 'National Science Foundation', 'National Institute of Mental Health' of iemand anders er echt serieus naar te laten kijken. Je hoort bijvoorbeeld niets over het verband tussen kanker of hart- en vaatziekten met spel. En toch denk ik dat het net zo fundamenteel is voor het overleven op lange termijn als het leren van de belangrijkste dingen over volksgezondheid.
JH: Stuart Brown, thank you very much.
JH: Stuart Brown, dankjewel.
(Applause)
(Applaus)