Πάμε λοιπόν: μια αναγνωριστική πτήση πάνω από το παιχνίδι.
So, here we go: a flyby of play.
Πρέπει να είναι κάτι το σημαντικό, αν οι New York Times έχουν αφιέρωμα για το παιχνίδι, στο τεύχος του περιοδικού της Κυριακής 17 Φεβρουαρίου. Στο κάτω μέρος του, λέει, "Είναι βαθύτερο από ότι οι διαφορές ανάμεσα στα φύλα." Σοβαρά, αλλά επικίνδυνα διασκεδαστικό. Και ένας χώρος πειραματισμού για νέες ιδέες σχετικά με την εξέλιξη ." Καθόλου κακό, εκτός απ' το ότι αν κοιτάξουμε στο εξώφυλλο, τι λείπει; Βλέπετε καθόλου ενήλικες;
It's got to be serious if the New York Times puts a cover story of their February 17th Sunday magazine about play. At the bottom of this, it says, "It's deeper than gender. Seriously, but dangerously fun. And a sandbox for new ideas about evolution." Not bad, except if you look at that cover, what's missing? You see any adults?
Λοιπόν, ας πάμε πίσω στον 15ο αιώνα. Αυτή είναι μια αυλή στην Ευρώπη και ένα συνονθύλευμα 124 διαφορετικών ειδών παιχνιδιού. Όλες οι ηλικίες, ατομικό παιχνίδι, σωματικό παιχνίδι, αθλήματα, πείραγμα. Και αυτό είναι. Και πιστεύω ότι αυτή είναι μια τυπική εικόνα του πώς ήταν να είσαι σε μία αυλή τότε. Πιστεύω ότι πρέπει να έχουμε χάσει κάτι στην κουλτούρα μας.
Well, lets go back to the 15th century. This is a courtyard in Europe, and a mixture of 124 different kinds of play. All ages, solo play, body play, games, taunting. And there it is. And I think this is a typical picture of what it was like in a courtyard then. I think we may have lost something in our culture.
Οπότε θα σας συνοδέψω μέσα από αυτό που νομίζω ότι είναι μια εκπληκτική αλληλουχία. Βόρεια του Τσέρτσιλ, της Μανιτόμπα, τον Οκτώβρη και το Νοέμβρη, δεν υπάρχει πάγος στον κόλπο Χάντσον. Και αυτή η πολική αρκούδα που βλέπετε, αυτό το αρσενικό των 1200 λιβρών, είναι αγριεμένη και αρκετά πεινασμένη. Και ο Νόρμπερτ Ρόσινγκ, ένας γερμανός φωτογράφος, βρίσκεται εκεί στη σκηνή, για να τραβήξει μια σειρά φωτογραφιών από αυτά τα χάσκι, που είναι δεμένα Και έξω από τα αριστερά της σκηνής έρχεται αυτή η άγρια, αρσενική πολική αρκούδα, με ένα βλέμμα κυνηγού. Όσοι από εσάς έχετε πάει στην Αφρική ή σας έχει κυνηγήσει κάποιο μαντρόσκυλο ξέρετε ότι υπάρχει ένα καθορισμένο είδος κυνηγετικού βλέμματος που ξέρετε ότι την έχετε άσχημα. Αλλά στην άλλη άκρη αυτού του κυνηγετικού βλέμματος υπάρχει ένα θηλυκό χάσκι σε μια παιχνιδιάρικη υπόκλιση, κουνώντας την ουρά της. Και κάτι πολύ ασυνήθιστο συμβαίνει. Αυτή η καθορισμένη συμπεριφορά -- η οποία είναι άκαμπτη και στερεοτυπική και τελειώνει συνήθως με ένα γεύμα -- αλλάζει. Αυτή η πολική αρκούδα στέκεται πάνω από το χάσκι. Χωρίς να έχει τα νύχια της εκτεθειμένα, ούτε τους κυνόδοντές της έξω και κοιτάζει. Και ξεκινάνε ένα εκπληκτικό μπαλέτο
So I'm gonna take you through what I think is a remarkable sequence. North of Churchill, Manitoba, in October and November, there's no ice on Hudson Bay. And this polar bear that you see, this 1200-pound male, he's wild and fairly hungry. And Norbert Rosing, a German photographer, is there on scene, making a series of photos of these huskies, who are tethered. And from out of stage left comes this wild, male polar bear, with a predatory gaze. Any of you who've been to Africa or had a junkyard dog come after you, there is a fixed kind of predatory gaze that you know you're in trouble. But on the other side of that predatory gaze is a female husky in a play bow, wagging her tail. And something very unusual happens. That fixed behavior -- which is rigid and stereotyped and ends up with a meal -- changes. And this polar bear stands over the husky, no claws extended, no fangs taking a look. And they begin an incredible ballet.
Ένα παιχνιδιάρικο μπαλέτο. Αυτή είναι η φύση: παρακάμπτει την σαρκοφάγα φύση και αυτό που διαφορετικά θα ήταν μια σύντομη μάχη θανάτου. Αν ξεκινήσετε να κοιτάτε προσεκτικά το χάσκι που προτείνει το λαιμό του στην πολική αρκούδα, και κοιτάξετε λίγο πιο προσεκτικά, βρίσκονται σε μία αλλαγμένη κατάσταση. Βρίσκονται σε μια κατάσταση παιχνιδιού Και είναι αυτή η κατάσταση που επιτρέπει σε αυτά τα δύο πλάσματα να εξερευνήσουν το πιθανό. Ξεκινάνε να κάνουν κάτι που κανένα απο τα δύο δεν θα είχε κάνει αν δεν είχαν προηγηθεί τα σινιάλα του παιχνιδιού. Και αποτελεί ένα άψογο παράδειγμα, του πώς μια διαφορά δυναμικότητας μπορεί να ξεπεραστεί μέσω μιας φυσικής διαδικασίας που υπάρχει μέσα σε όλους μας.
A play ballet. This is in nature: it overrides a carnivorous nature and what otherwise would have been a short fight to the death. And if you'll begin to look closely at the husky that's bearing her throat to the polar bear, and look a little more closely, they're in an altered state. They're in a state of play. And it's that state that allows these two creatures to explore the possible. They are beginning to do something that neither would have done without the play signals. And it is a marvelous example of how a differential in power can be overridden by a process of nature that's within all of us.
Τώρα, ας μιλήσουμε για το πως άρχισα να ασχολούμαι με όλα αυτά Ο Τζον ανέφερε πως έχω κάνει κάποιες μελέτες πάνω σε δολοφόνους, κάτι που ισχύει. Η δολοφονία στο Texas Tower μου άνοιξε τα μάτια -- κοιτάζοντας πίσω, τότε που μελετούσαμε την τραγική αυτή περίπτωση μαζικής δολοφονίας -- σχετικά με την σημασία του παιχνιδιού, καθώς το συγκεκριμένο άτομο, μετά από βαθιά μελέτη, αποδείχτηκε πως είχε τρομερή έλλειψη παιχνιδιού. Το όνομά του ήταν Τσάρλς Γουίτμαν. Η επιτροπή μας, που αποτελούνταν απο πολλούς αφοσιωμένους επιστήμονες, είχε την αίσθηση, αφού ολοκλήρωσε την μελέτη πως η απουσία του παιχνιδιού και μια προοδευτική καταστολή του φυσιολογικού παιχνιδιού κατά την περίοδο της ανάπτυξής του, τον έκανε περισσότερο ευάλωτο στην τραγωδία την οποία προκάλεσε. Αυτή η ανακάλυψη έχει αντέξει δυστυχώς στη δοκιμασία του χρόνου, ακόμα και σε πιο σύγχρονες εποχές, όπως για παράδειγμα στην Virginia Tech.
Now how did I get involved in this? John mentioned that I've done some work with murderers, and I have. The Texas Tower murderer opened my eyes, in retrospect, when we studied his tragic mass murder, to the importance of play, in that that individual, by deep study, was found to have severe play deprivation. Charles Whitman was his name. And our committee, which consisted of a lot of hard scientists, did feel at the end of that study that the absence of play and a progressive suppression of developmentally normal play led him to be more vulnerable to the tragedy that he perpetrated. And that finding has stood the test of time -- unfortunately even into more recent times, at Virginia Tech.
Κι άλλες μελέτες σε πληθυσμούς που βρίσκονταν σε κίνδυνο, μου έκαναν φανερή τη σημασία του παιχνιδιού, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω πραγματικά τι ήταν. Και έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια μελετώντας τις προσωπικές ιστορίες μεμονωμένων ατόμων, προτού μπορέσω να αναγνωρίσω πως στην πραγματικότητα δεν είχα κατανοήσει πλήρως τι ήταν. Και εδώ που τα λέμε, δε νομίζω κανείς μας να το έχει κατανοήσει πλήρως. Υπάρχουν όμως, διάφορες οπτικές γωνίες για να το δει κάποιος νομίζω πως μπορώ να σας προσφέρω, να προσφέρω σε όλους μας μια μέθοδο ταξινόμησης, μία οπτική γωνία.
And other studies of populations at risk sensitized me to the importance of play, but I didn't really understand what it was. And it was many years in taking play histories of individuals before I really began to recognize that I didn't really have a full understanding of it. And I don't think any of us has a full understanding of it, by any means. But there are ways of looking at it that I think can give you -- give us all a taxonomy, a way of thinking about it.
Αυτή η εικόνα, είναι για τους ανθρώπους, η πρώτη επαφή με το παιχνίδι. Όταν η μητέρα και το βρέφος κοιτάζονται στα μάτια, και το βρέφος είναι αρκετά μεγάλο ώστε να έχει ένα κοινωνικό χαμόγελο, αυτό που συμβαίνει, ενστικτωδώς, είναι μια έκρηξη χαράς από τη μητέρα. Αρχίζει να μιλάει και να κάνει γκριμάτσες και να χαμογελά, και το ίδιο κάνει και το μωρό. Άμα τους είχαμε συνδεδεμένους με ένα ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, θα βλέπαμε, πως το δεξί κομμάτι του εγκεφάλου τους συντονίζεται, έτσι ώστε αυτό το χαρούμενο συμβάν της πιο παλιάς από όλες τις σκηνές παιχνιδιού και η φυσιολογία του, είναι κάτι το οποίο αρχίζουμε να συνηθίζουμε.
And this image is, for humans, the beginning point of play. When that mother and infant lock eyes, and the infant's old enough to have a social smile, what happens -- spontaneously -- is the eruption of joy on the part of the mother. And she begins to babble and coo and smile, and so does the baby. If we've got them wired up with an electroencephalogram, the right brain of each of them becomes attuned, so that the joyful emergence of this earliest of play scenes and the physiology of that is something we're beginning to get a handle on.
Και θέλω να θεωρήσετε πως όλο το οικοδόμημα ακόμα και του πιο περίπλοκου παιχνιδιού, χτίζεται πάνω σε αυτή τη βάση για εμάς τους ανθρώπους. Οπότε τώρα, θα σας ξεναγήσω σε αυτή την οπτική γωνιά του παιχνιδιού, αλλά δεν είναι ποτέ αποκλειστικά μόνο ένα πράγμα.
And I'd like you to think that every bit of more complex play builds on this base for us humans. And so now I'm going to take you through sort of a way of looking at play, but it's never just singularly one thing.
Θα δούμε το σωματικό παιχνίδι, που είναι μια αυθόρμητη επιθυμία να ξεφύγουμε από την έλξη της βαρύτητας. Αυτό είναι ένα αγριοκάτσικο. Αν έχετε μια άσχημη μέρα, δοκιμάστε το εξής: χοροπηδήστε πάνω κάτω, κουνήστε τα χέρια σας πέρα δώθε -- θα αισθανθείτε καλύτερα. Μπορεί κιόλας να νιώσετε όπως αυτός εδώ ο τύπος, ο οποίος το κάνει επίσης απλά για να το κάνει. Δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, και αυτό είναι το υπέροχο με το παιχνίδι. Αν ο σκοπός του είναι πιο σημαντικός από την ίδια την πράξη, τότε πιθανότατα δεν είναι παιχνίδι.
We're going to look at body play, which is a spontaneous desire to get ourselves out of gravity. This is a mountain goat. If you're having a bad day, try this: jump up and down, wiggle around -- you're going to feel better. And you may feel like this character, who is also just doing it for its own sake. It doesn't have a particular purpose, and that's what's great about play. If its purpose is more important than the act of doing it, it's probably not play.
Υπάρχει επίσης και ένας άλλος τύπος παιχνιδιού, το παιχνίδι με τα αντικείμενα. Κι αυτός ο Γιαπωνέζος μακάκας έχει φτιάξει μια χιονόμπαλα, και εδώ ετοιμάζεται να κατρακυλήσει στην πλαγιά. Και -- δεν την πετάνε ο ένας στον άλλον, αλλά αυτό είναι ένα βασικό στοιχείο του να είσαι παιχνιδιάρης. Το ανθρώπινο χέρι, όταν χειρίζεται αντικείμενα, είναι το χέρι που αναζητεί έναν εγκέφαλο. Ο εγκέφαλος αναζητεί ένα χέρι, και το παιχνίδι είναι ο καλύτερος τρόπος που τα συνδέει μεταξύ τους.
And there's a whole other type of play, which is object play. And this Japanese macaque has made a snowball, and he or she's going to roll down a hill. And -- they don't throw it at each other, but this is a fundamental part of being playful. The human hand, in manipulation of objects, is the hand in search of a brain; the brain is in search of a hand; and play is the medium by which those two are linked in the best way.
Σήμερα το πρωί ακούσαμε για το JPL (Jet Propulsion Laboratory - Εργαστήριο Αεριωθούμενης Προώθησης) -- το JPL είναι ένα καταπληκτικό μέρος. Εντόπισαν δύο συμβούλους, τον Φράνκ Γουίλσον και τον Νέιτ Τζόνσον. Ο Φράνκ Γουίλσον είναι νευρολόγος, και ο Νέιτ Τζόνσον είναι μηχανικός. Δίδασκε μηχανική σε ένα λύκειο στο Long Beach, και βρήκε πως οι μαθητές του δεν ήταν πλέον ικανοί να λύσουν προβλήματα. Και προσπάθησε να καταλάβει το γιατί. Και κατέληξε στο συμπέρασμα, σχεδόν μόνος του, πως οι μαθητές που δεν μπορούσαν πλέον να λύσουν προβλήματα, όπως για παράδειγμα την επισκευή ενός αμαξιού, δεν είχαν μάθει να δουλεύουν με τα χέρια τους. Ο Φράνκ Γουίλσον είχε γράψει ένα βιβλίο με τίτλο "Το Χέρι". Έτσι ήρθαν σε επαφή -- To JPL τους προσέλαβε. Τώρα, το JPL, η NASA και η Boeing, προτού προσλάβουν έναν ερευνητή ικανό να λύνει προβλήματα στον τομέα έρευνας και ανάπτυξης, ακόμα κι αν έρχονται σπουδαγμένοι με επαίνους από το Harvard ή το Cal Tech -- αν δεν έχουν φτιάξει αμάξια, αν δεν έχουν κάνει χειρονακτικές ασχολίες όταν ήταν μικροί, αν δεν έχουν παίξει με τα χέρια τους, τότε ξέρουν πως δεν θα μπορούν να λύσουν τα προβλήματα που θα παρουσιαστούν. Οπότε το παιχνίδι είναι σημαντικό και σε πρακτικό επίπεδο.
JPL we heard this morning -- JPL is an incredible place. They have located two consultants, Frank Wilson and Nate Johnson, who are -- Frank Wilson is a neurologist, Nate Johnson is a mechanic. He taught mechanics in a high school in Long Beach, and found that his students were no longer able to solve problems. And he tried to figure out why. And he came to the conclusion, quite on his own, that the students who could no longer solve problems, such as fixing cars, hadn't worked with their hands. Frank Wilson had written a book called "The Hand." They got together -- JPL hired them. Now JPL, NASA and Boeing, before they will hire a research and development problem solver -- even if they're summa cum laude from Harvard or Cal Tech -- if they haven't fixed cars, haven't done stuff with their hands early in life, played with their hands, they can't problem-solve as well. So play is practical, and it's very important.
Ένα από τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού είναι πως γεννιέται από την περιέργεια και την εξερεύνηση. (Γέλιο) Αλλά πρέπει να είναι ασφαλής εξερεύνηση. Αυτή η περίπτωση τυχαίνει να είναι ΟΚ -- εδώ έχουμε ένα αγοράκι που ενδιαφέρεται για την ανατομία και αυτή είναι η μητέρα του. Σε άλλες περιπτώσεις, δεν θα ήταν τόσο καλό. Αλλά η εξερεύνηση, η περιέργεια, είναι κομμάτια του παιχνιδιού. Αν θες να ανήκεις κάπου, τότε χρειάζεσαι κοινωνικό παιχνίδι. Και το κοινωνικό παιχνίδι, είναι μέρος αυτού που κάνουμε σήμερα εδώ, και αποτελεί ένα υποπροϊόν του παιχνιδιού.
Now one of the things about play is that it is born by curiosity and exploration. (Laughter) But it has to be safe exploration. This happens to be OK -- he's an anatomically interested little boy and that's his mom. Other situations wouldn't be quite so good. But curiosity, exploration, are part of the play scene. If you want to belong, you need social play. And social play is part of what we're about here today, and is a byproduct of the play scene.
Το σκληρό και βίαιο παιχνίδι. Αυτές οι λιονταρίνες, αν κάποιος τις έβλεπε από μακριά, θα νόμιζε πως μάλωναν. Άμα όμως κοιτάξετε πιο προσεκτικά, μοιάζουν με την πολική αρκούδα και το χάσκι: δεν έχουν βγάλει νύχια, το τρίχωμα τους είναι ήρεμο, όπως και τα μάτια τους, το στόμα ανοιχτό χωρίς να δείχνουν τους κυνόδοντές τους, οι κινήσεις τους θυμίζουν χορογραφία, καμπυλωτές κινήσεις -- όλα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού. Και το σκληρό παιχνίδι έχει να μας διδάξει όλους μας πολλά πράγματα. Τα προσχολικά παιδιά, για παράδειγμα, θα έπρεπε να επιτρέπεται να βουτάνε, να χτυπάνε, να σφυρίζουν, να φωνάζουν, να είναι χαοτικά, και να αναπτύξουν μέσω αυτών μια συναισθηματική εξισορρόπηση και αρκετά άλλα κοινωνικά υποπροϊόντα -- νοητικά, συναισθηματικά και φυσικά -- που έρχονται ως αποτέλεσμα του σκληρού και πολλές φορές βίαιου παιχνιδιού.
Rough and tumble play. These lionesses, seen from a distance, looked like they were fighting. But if you look closely, they're kind of like the polar bear and husky: no claws, flat fur, soft eyes, open mouth with no fangs, balletic movements, curvilinear movements -- all specific to play. And rough-and-tumble play is a great learning medium for all of us. Preschool kids, for example, should be allowed to dive, hit, whistle, scream, be chaotic, and develop through that a lot of emotional regulation and a lot of the other social byproducts -- cognitive, emotional and physical -- that come as a part of rough and tumble play.
Παιχνίδι που παρακολουθούμε σαν θεατές, τελετουργικό παιχνίδι -- εμπλεκόμαστε λίγο σ'αυτό. Όσοι από εσάς είστε από τη Βοστώνη ξέρετε πως αυτή εδώ η στιγμή, η σπάνια στιγμή, ήταν όταν οι Red Sox κέρδισαν το πρωτάθλημα. Δείτε όμως τα πρόσωπα και την γλώσσα του σώματος όλων μέσα σ'αυτή τη θολή φωτογραφία, και θα διακρίνετε πως είναι όλοι σε κατάσταση παιχνιδιού.
Spectator play, ritual play -- we're involved in some of that. Those of you who are from Boston know that this was the moment -- rare -- where the Red Sox won the World Series. But take a look at the face and the body language of everybody in this fuzzy picture, and you can get a sense that they're all at play.
Παιχνίδι φαντασίας. Αγαπάω πολύ αυτή τη φωτογραφία επειδή η κόρη μου, που τώρα κοντεύει τα 40, είναι σε αυτή τη φωτογραφία, αλλά μου θυμίζει την ικανότητά της να λέει ιστορίες και τη φαντασία της∙ την ικανότητά της να δημιουργεί ιστορίες από την προσχολική της ηλικία. Ένα πραγματικά σημαντικό κομμάτι του να είσαι παίκτης είναι το ατομικό παιχνίδι φαντασίας.
Imaginative play. I love this picture because my daughter, who's now almost 40, is in this picture, but it reminds me of her storytelling and her imagination, her ability to spin yarns at this age -- preschool. A really important part of being a player is imaginative solo play.
Και αγαπάω και αυτήν εδώ, γιατί μας δείχνει επίσης περί τίνος πρόκειται. Όλοι έχουμε έναν εσωτερικό μονόλογο, ο οποίος αποτελεί την προσωπική μας ιστορία. Η μονάδα λογικού ειρμού του μεγαλύτερου μέρους του εγκεφάλου μας είναι η ιστορία Σήμερα εγώ σας λέω μια ιστορία για το παιχνίδι. Ε λοιπόν, αυτός ο βουσμάνος εδώ, νομίζω πως μιλάει για το ψάρι που του ξεγλύστρισε και που ήταν τόσο μεγάλο, αλλά είναι ένα θεμελιώδες κομμάτι του παιχνδιού.
And I love this one, because it's also what we're about. We all have an internal narrative that's our own inner story. The unit of intelligibility of most of our brains is the story. I'm telling you a story today about play. Well, this bushman, I think, is talking about the fish that got away that was that long, but it's a fundamental part of the play scene.
Οπότε τι κάνει ακριβώς το παιχνίδι για τον εγκέφαλο; Κάνει πάρα πολλά.
So what does play do for the brain? Well, a lot.
Δεν ξέρουμε πάρα πολλά σχετικά με το τι κάνει για τον ανθρώπινο εγκέφαλο, γιατί η επιχορήγηση σχετικά με την έρευνα για το παιχνίδι, δεν είναι και πολύ υψηλή. Πήγα στο ίδρυμα Carnegie ζητώντας επιχορήγηση. Μου είχαν δώσει μια αρκετά μεγάλη επιχορήγηση όταν ήμουν ακαδημαϊκός για τη μελέτη των μεθυσμένων οδηγών που υποπέπτουν σε αδικήματα, οπότε πίστευα πως είχα μια αρκετά καλή προϋπηρεσία. Μόλις όμως συμπλήρωσα περίπου μισή ώρα να μιλάω σχετικά με το παιχνίδι, ήταν φανερό πως εκείνοι δεν ένιωθαν ότι το παιχνίδι είναι σοβαρό. Νομίζω πως -- αυτό έγινε κάποια χρόνια πριν -- νομίζω πως αυτή η νοοτροπία ανήκει στο παρελθόν, και το ενδιαφέρον για το παιχνίδι έχει αυξηθεί κατακόρυφα, γιατί υπάρχει επαρκής επιστήμη να το υποστηρίξει.
We don't know a whole lot about what it does for the human brain, because funding has not been exactly heavy for research on play. I walked into the Carnegie asking for a grant. They'd given me a large grant when I was an academician for the study of felony drunken drivers, and I thought I had a pretty good track record, and by the time I had spent half an hour talking about play, it was obvious that they were not -- did not feel that play was serious. I think that -- that's a few years back -- I think that wave is past, and the play wave is cresting, because there is some good science.
Τίποτα δεν ερεθίζει τον εγκέφαλο όπως το παιχνίδι. Το τρισδιάστατο παιχνίδι ενεργοποιεί την παρεγκεφαλίδα, δημιουργεί πολλά ερεθίσματα στον μετωπιαίο λοβό -- το κομμάτι του εγκεφάλου που παίρνει τις αποφάσεις -- βοηθάει την ανάπτυξη της περιβαλλοντικής μνήμης, και... και, και, και.
Nothing lights up the brain like play. Three-dimensional play fires up the cerebellum, puts a lot of impulses into the frontal lobe -- the executive portion -- helps contextual memory be developed, and -- and, and, and.
Οπότε, για μένα, είναι μια εξαιρετικά ικανοποιητική ερευνητική περιπέτεια να μελετάω τη νευροεπιστήμη που συνδέεται με το παιχνίδι, και να φέρω σε επαφή ανθρώπους οι οποίοι, ο καθένας στο πεδίο ενδιαφέροντός του, δεν είχαν σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο. Και αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης του Εθνικού Ινστιτούτου για το Παιχνίδι. Και αυτός είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί κάποιος να μελετήσει το παιχνίδι, χρησιμοποιώντας ένα ηλεκτροεγκεφαλογράφημα 256 απολήξεων Ζητώ συγνώμη που δεν έχω ένα αντικείμενο που να μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι, αλλά αυτό επιτρέπει την κίνηση η οποία έχει περιορίσει την πραγματική έρευνα του παιχνιδιού. Και έχουμε ένα σενάριο παιχνιδιού ανάμεσα σε μητέρα και σε βρέφος το οποίο προς το παρόν ελπίζουμε να ολοκληρώσουμε καθ'οδόν.
So it's -- for me, its been an extremely nourishing scholarly adventure to look at the neuroscience that's associated with play, and to bring together people who in their individual disciplines hadn't really thought of it that way. And that's part of what the National Institute for Play is all about. And this is one of the ways you can study play -- is to get a 256-lead electroencephalogram. I'm sorry I don't have a playful-looking subject, but it allows mobility, which has limited the actual study of play. And we've got a mother-infant play scenario that we're hoping to complete underway at the moment.
Ο λόγος που το έβαλα εδώ είναι επίσης για να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου για να εξωτερικεύσω αντικειμενικά τι προκαλεί το παιχνίδι. Ο κόσμος των ζώων το έχει αντικειμενοποιήσει Στον κόσμο των ζώων, άμα πάρεις αρουραίους που έχουν -- τους είναι έμφυτο να παίζουν σε μια συγκεκριμένη περίοδο των νεανικών τους χρόνων και άμα καταστείλεις το παιχνίδι -- αυτοί τσιρίζουν, παλεύουν, ρίχνουν κάτω ο ένας τον άλλο, είναι μέρος του παιχνιδιού τους. Άμα εσύ σταματήσεις αυτή την συμπεριφορά σε μία ομάδα με την οποία πειραματίζεσαι, και την επιτρέψεις σε μία άλλη ομάδα με την οποία πειραματίζεσαι, και μετά παρουσιάσεις σε αυτούς τους αρουραίους ένα κολάρο εμποτισμένο με τη μυρωδιά γάτας, αυτοί είναι προγραμματισμένοι να το σκάσουν και να κρυφτούν. Πολύ έξυπνο -- δεν θέλουν να σκοτωθούν από μια γάτα. Οπότε τι συμβαίνει; Και οι δύο κρύβονται. Αυτοί που δεν παίξανε δεν έρχονται ξανά έξω -- πεθαίνουν. Αυτοί που έπαιξαν σιγά σιγά διερευνούν το περιβάλλον, και αρχίζουν ξανά να πειραματίζονται. Αυτό εμένα μου λέει, τουλάχιστον στους αρουραίους -- και νομίζω ότι έχουν τους ίδιους νευροδιαβιβαστές με εμάς και μία παρόμοια αρχιτεκτονική του φλοιού -- ότι το παιχνίδι μπορεί να είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την επιβίωση μας.
The reason I put this here is also to queue up my thoughts about objectifying what play does. The animal world has objectified it. In the animal world, if you take rats, who are hardwired to play at a certain period of their juvenile years and you suppress play -- they squeak, they wrestle, they pin each other, that's part of their play. If you stop that behavior on one group that you're experimenting with, and you allow it in another group that you're experimenting with, and then you present those rats with a cat odor-saturated collar, they're hardwired to flee and hide. Pretty smart -- they don't want to get killed by a cat. So what happens? They both hide out. The non-players never come out -- they die. The players slowly explore the environment, and begin again to test things out. That says to me, at least in rats -- and I think they have the same neurotransmitters that we do and a similar cortical architecture -- that play may be pretty important for our survival.
Και, και, και -- υπάρχουν πολύ περισσότερες έρευνες με ζώα για τις οποίες θα μπορούσα να μιλήσω.
And, and, and -- there are a lot more animal studies that I could talk about.
Τώρα, αυτό είναι αποτέλεσμα της αποστέρησης του παιχνιδιού.(Γέλια) Αυτό πήρε πολύ καιρό -- έπρεπε να βάλω τον Χόμερ να κάνει μαγνητική τομογραφία και τομογραφία εκπομπής απλού φωτονίου (SPECT) και πολλαπλά ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα, αλλά είναι καναπεδάκιας και ο εγκέφαλός του έχει συρρικνωθεί. Και πλέον γνωρίζουμε ότι τα οικόσιτα ζώα και τα άλλα, όταν αποστερούνται του παιχνιδιού, αυτά -- και οι αρουραίοι επίσης-- δεν αναπτύσσουν φυσιολογικό εγκέφαλο.
Now, this is a consequence of play deprivation. (Laughter) This took a long time -- I had to get Homer down and put him through the fMRI and the SPECT and multiple EEGs, but as a couch potato, his brain has shrunk. And we do know that in domestic animals and others, when they're play deprived, they don't -- and rats also -- they don't develop a brain that is normal.
Τώρα, το πρόγραμμα λέει ότι το αντίθετο του παιχνιδιού δεν είναι η δουλειά, είναι η κατάθλιψη. Και πιστεύω ότι αν σκεφτείτε μια ζωή χωρίς παιχνίδι -- χωρίς χιούμορ, χωρίς φλερτ, χωρίς ταινίες, χωρίς παιχνίδια, χωρίς φαντασία -- και, και, και. Προσπαθήστε να φανταστείτε μια κουλτούρα ή μια ζωή, ενήλική ή όχι χωρίς παιχνίδι. Και αυτό που είναι τόσο μοναδικό στο είδος μας είναι ότι είμαστε πραγματικά σχεδιασμένοι για να παίζουμε σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας.
Now, the program says that the opposite of play is not work, it's depression. And I think if you think about life without play -- no humor, no flirtation, no movies, no games, no fantasy and, and, and. Try and imagine a culture or a life, adult or otherwise without play. And the thing that's so unique about our species is that we're really designed to play through our whole lifetime.
Και όλοι έχουμε την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε τα σινιάλα του παιχνιδιού Κανείς δεν πρόκειται να μην καταλάβει αυτόν το σκύλο που πήρα φωτογραφία σε μια παραλία του Καρμέλ πριν μερικές εβδομάδες. Αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει αυτή τη συμπεριφορά είναι παιχνίδι. Και μπορείς να τον εμπιστευθείς. Η βάση της ανθρώπινης εμπιστοσύνης καθιερώνεται μέσα από σινιάλα παιχνιδιού. Και αρχίζουμε να χάνουμε αυτά τα σινιάλα, πολιτισμικά και με άλλο τρόπο, ως ενήλικες. Αυτό είναι κρίμα. Πιστεύω ότι έχουμε πολλά να μάθουμε.
And we all have capacity to play signal. Nobody misses that dog I took a picture of on a Carmel beach a couple of weeks ago. What's going to follow from that behavior is play. And you can trust it. The basis of human trust is established through play signals. And we begin to lose those signals, culturally and otherwise, as adults. That's a shame. I think we've got a lot of learning to do.
Τώρα, η Τζέιν Γκούνταλ έχει εδώ ένα παιχνιδιάρικο ύφος μαζί με έναν από τους αγαπημένους της χιμπατζήδες. Οπότε μέρος από το σύστημα σινιάλων του παιχνιδιού έχει να κάνει με φωνή, πρόσωπο, σώμα, χειρονομίες. Ξέρεις, μπορείς να αναγνωρίσεις -- και πιστεύω ότι όταν εμπλεκόμαστε σε ομαδικό παιχνίδι, είναι πολύ σημαντικό για τις ομάδες να κερδίσουν μια αίσθηση ασφάλειας μέσα απο τη δική τους μοιρασιά των σινιάλων του παιχνιδιού.
Now, Jane Goodall has here a play face along with one of her favorite chimps. So part of the signaling system of play has to do with vocal, facial, body, gestural. You know, you can tell -- and I think when we're getting into collective play, its really important for groups to gain a sense of safety through their own sharing of play signals.
Μπορεί να μη γνωρίζετε αυτήν τη λέξη. Αλλά θα έπρεπε να είναι το βιολογικό σας όνομα και επίθετο. Γιατί νεοταινία σημαίνει η διατήρηση ανώριμων ιδιοτήτων κατά την ενηλικίωση. Και εμείς είμαστε, σύμφωνα με φυσικούς ανθρωπολόγους, από πολλές, πολλές έρευνες, το πιο νεοταινές, το πιο νεανικό, το πιο ευέλικτο, το πιο εύπλαστο από όλα τα πλάσματα. Και σαν αποτέλεσμα, το πιο παιχνιδιάρικο. Και αυτό μας δίνει ένα χέρι βοηθείας στην προσαρμοστικότητα.
You may not know this word, but it should be your biological first name and last name. Because neoteny means the retention of immature qualities into adulthood. And we are, by physical anthropologists, by many, many studies, the most neotenous, the most youthful, the most flexible, the most plastic of all creatures. And therefore, the most playful. And this gives us a leg up on adaptability.
Τώρα, υπάρχει ένας τρόπος να κοιτάζουμε το παιχνίδι στον οποίο επίσης θέλω να δώσω έμφαση εδώ, ο οποίος είναι η ιστορία του παιχνιδιού. Η δική σας προσωπική ιστορία παιχνιδιού είναι μοναδική, και συχνά δεν είναι κάτι το οποίο σκεφτόμαστε ιδιαίτερα.
Now, there is a way of looking at play that I also want to emphasize here, which is the play history. Your own personal play history is unique, and often is not something we think about particularly.
Αυτό είναι ένα βιβλίο γραμμένο από έναν αριστοτεχνικό παίχτη που τον λένε Κέβιν Κάρολ. Ο Κέβιν Κάρολ μεγάλωσε σε συνθήκες εξαιρετικής στέρησης: αλκοολική μητέρα, απών πατέρας, στο κέντρο της Φιλαδέλφεια, μαύρος, έπρεπε να προσέχει το νεότερο αδελφό του. ανακάλυψε ότι όταν κοιτούσε στην παιδική χαρά από το παράθυρο πίσω από το οποίο βρισκόταν περιορισμένος, ένιωθε κάτι διαφορετικό. Οπότε και το ερεύνησε. Και η ζωή του - η μεταμόρφωση της ζωής του από τη στέρηση και ό,τι κανείς θα περίμενε σαν συνέχεια -- πιθανότατα φυλακή ή θάνατος -- αυτός έγινε γλωσσολόγος, προπονητής της ομάδας μπάσκετ των 76ers και τώρα είναι ομιλητής παρακίνησης Και ορίζει το παιχνίδι σαν μια δύναμη μεταμόρφωσης σε ολόκληρη τη ζωή του.
This is a book written by a consummate player by the name of Kevin Carroll. Kevin Carroll came from extremely deprived circumstances: alcoholic mother, absent father, inner-city Philadelphia, black, had to take care of a younger brother. Found that when he looked at a playground out of a window into which he had been confined, he felt something different. And so he followed up on it. And his life -- the transformation of his life from deprivation and what one would expect -- potentially prison or death -- he become a linguist, a trainer for the 76ers and now is a motivational speaker. And he gives play as a transformative force over his entire life.
Τώρα υπάρχει μία άλλη ιστορία παιχνιδιού που πιστεύω ότι βρίσκεται σε εξέλιξη. Όσοι από εσάς θυμάστε τον Αλ Γκόρ, κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας και μετά κατά την πετυχημένη αλλά μη αποτελεσματική κούρσα του για την προεδρία, μπορεί να τον θυμάστε σαν κάποιον που είναι ανέκφραστος και όχι ο εαυτός του. Τουλάχιστον δημοσίως. Και κοιτάζοντας την ιστορία του, κάτι που είναι κοινό στον τύπο, μου φαίνεται, τουλάχιστον κοιτάζοντάς το από την οπτική ενός ψυχιάτρου ότι μεγάλο μέρος της ζωής του ήταν προγραμματισμένο. Τα καλοκαίρια ήταν σκληρή, σκληρή δουλειά, στην κάψα του καλοκαιριού στο Τεννεσύ. Είχε τις απαιτήσεις του πατέρα του, γερουσιαστή στην Ουάσινγκτον. Και παρόλο που πιστεύω ότι σίγουρα είχε τις δυνατότητες για παιχνίδι -- επειδή κάτι ξέρω πάνω σε αυτό -- δεν ήταν τόσο εξουσιοδοτημένος, πιστεύω, όσο είναι τώρα να δώσει προσοχή σε αυτό που είναι το δικό του πάθος και η δική του κινητήρια δύναμη, η οποία νομίζω έχει τη βάση της σε όλους μας στην ιστορία παιχνιδιού μας.
Now there's another play history that I think is a work in progress. Those of you who remember Al Gore, during the first term and then during his successful but unelected run for the presidency, may remember him as being kind of wooden and not entirely his own person, at least in public. And looking at his history, which is common in the press, it seems to me, at least -- looking at it from a shrink's point of view -- that a lot of his life was programmed. Summers were hard, hard work, in the heat of Tennessee summers. He had the expectations of his senatorial father and Washington, D.C. And although I think he certainly had the capacity for play -- because I do know something about that -- he wasn't as empowered, I think, as he now is by paying attention to what is his own passion and his own inner drive, which I think has its basis in all of us in our play history.
Οπότε αυτό που θα σας ενθάρρυνα να κάνετε, σε ατομικό επίπεδο είναι να εξερευνήσετε προς τα πίσω όσο πιο μακριά μπορείτε να πάτε στην πιο καθαρή, διασκεδαστική παιχνιδιάρικη ανάμνηση που έχετε. Είτε είναι με ένα παιχνίδι, σε κάποια γενέθλια ή σε διακοπές. Και ξεκινήστε να χτίζετε να χτίζετε από αυτό το συναίσθημα στο πώς αυτό συνδέεται με την τωρινή σας ζωή. Και θα βρείτε ότι μπορεί να αλλάξετε επάγγελμα -- κάτι που συνέβη σε έναν μεγάλο αριθμό ατόμων όταν τους έβαλα να το κάνουν έτσι ώστε να είναι πιο δυνατοί μέσω του παιχνιδιού τους. Ή θα μπορέσετε να εμπλουτίσετε τη ζωή σας με το να του δώσετε προτεραιότητα και να του δώσετε προσοχή.
So what I would encourage on an individual level to do, is to explore backwards as far as you can go to the most clear, joyful, playful image that you have, whether it's with a toy, on a birthday or on a vacation. And begin to build to build from the emotion of that into how that connects with your life now. And you'll find, you may change jobs -- which has happened to a number people when I've had them do this -- in order to be more empowered through their play. Or you'll be able to enrich your life by prioritizing it and paying attention to it.
Οι περισσότεροι από εμάς δουλεύουμε με ομάδες, και το αναφέρω αυτό επειδή η d.school, η σχολή σχεδίου στο Στάνφορντ χάρη στον Ντέιβιντ Κέλλευ και σε πολλούς άλλους οι οποίοι ήταν οραματιστές για αυτό το ίδρυμα επέτρεψε σε μία ομάδα από εμάς να συναντηθούμε και να δημιουργήσουμε ένα μάθημα που λέγεται "Από το Παιχνίδι στην Καινοτομία" Και θα δείτε ότι αυτό το μάθημα έχει σκοπό να εξερευνήσει την ανθρώπινη κατάσταση του παιχνιδιού, που είναι κάπως σαν την κατάσταση της πολικής αρκούδας και του χάσκι και τη σημασία της στην δημιουργική σκέψη. Να εξερευνήσει την συμπεριφορά του παιχνιδιού, την ανάπτυξη και την βιολογική της βάση. Να εφαρμόσει αυτές τις αρχές, μέσα από σχεδιαστική σκέψη, να προωθήσει καινοτομίες στον εταιρικό κόσμο. Και οι σπουδαστές θα δουλέψουν με πραγματικούς συνεργάτες σε προγράμματα σχεδιασμού με εκτενή εφαρμογή.
Most of us work with groups, and I put this up because the d.school, the design school at Stanford, thanks to David Kelley and a lot of others who have been visionary about its establishment, has allowed a group of us to get together and create a course called "From Play to Innovation." And you'll see this course is to investigate the human state of play, which is kind of like the polar bear-husky state and its importance to creative thinking: "to explore play behavior, its development and its biological basis; to apply those principles, through design thinking, to promote innovation in the corporate world; and the students will work with real-world partners on design projects with widespread application."
Αυτό είναι το παρθενικό μας ταξίδι σε αυτό. Είμαστε περίπου δυόμισι, τρεις μήνες σε αυτό και είναι πολύ διασκεδαστικό. Αυτός είναι ο μαθητής μας αστέρι, αυτό το Λαμπραντόρ, το οποίο έμαθε σε πολλούς από εμάς τι σημαίνει κατάσταση παιχνιδιού και σε έναν ιδιαιτέρως ηλικιωμένο και σαραβαλιασμένο καθηγητή που είναι υπεύθυνος εκεί. Και ο Μπρένταν Μπόυλ, ο Ριτς Κράνταλ -- και στα δεξιά είναι ένα άτομο που νομίζω θα είναι σε συνεργασία με τον Τζορτζ Σμουτ για ένα βραβείο Νόμπελ -- ο Στιούαρτ Τόμσον, στη νευροεπιστήμη. Οπότε είχαμε τον Μπρένταν, που είναι απο την ΙDΕΟ, και τους υπόλοιπους από εμάς να καθόμαστε στην άκρη και να παρακολουθούμε αυτούς τους σπουδαστές όσο βάζουν σε εφαρμογή τις αρχές του παιχνιδιού μέσα στην τάξη. Και ένα από τα προγράμματά τους ήταν να δουν τι κάνει τις συναντήσεις βαρετές, και να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι για αυτό. Οπότε αυτό που θα ακολουθήσει είναι μία ταινία φτιαγμένη από τους φοιτητές για αυτό ακριβώς το θέμα.
This is our maiden voyage in this. We're about two and a half, three months into it, and it's really been fun. There is our star pupil, this labrador, who taught a lot of us what a state of play is, and an extremely aged and decrepit professor in charge there. And Brendan Boyle, Rich Crandall -- and on the far right is, I think, a person who will be in cahoots with George Smoot for a Nobel Prize -- Stuart Thompson, in neuroscience. So we've had Brendan, who's from IDEO, and the rest of us sitting aside and watching these students as they put play principles into practice in the classroom. And one of their projects was to see what makes meetings boring, and to try and do something about it. So what will follow is a student-made film about just that.
Αφηγητής: Η ροή είναι η πνευματική κατάσταση κατά την οποία το άτομο είναι απολύτως απορροφημένο σε αυτό που αυτή ή αυτός κάνει. Και χαρακτηρίζεται από μια αίσθηση ενεργούς συγκέντρωσης, πλήρους εμπλοκής και επιτυχίας στη διαδικασία αυτής της ενέργειας.
Narrator: Flow is the mental state of apparition in which the person is fully immersed in what he or she is doing. Characterized by a feeling of energized focus, full involvement and success in the process of the activity.
Και μία σημαντική επίγνωση που είχαμε για τις συναντήσεις είναι ότι οι άνθρωποι τα στοιβάζουν το ένα μετά το άλλο, διακόπτοντας τη μέρα. Οι παρευρισκόμενοι σε μία συνάντηση δεν γνωρίζουν πότε θα επανέλθουν στις εργασίες που άφησαν πάνω στο γραφείο τους. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι έτσι.
An important key insight that we learned about meetings is that people pack them in one after another, disruptive to the day. Attendees at meetings don't know when they'll get back to the task that they left at their desk. But it doesn't have to be that way.
(Μουσική)
(Music)
Κάποιοι σοφοί και συχνά τριχωτοί μοναχοί σε ένα μέρος που λέγεται d.school σχεδίασαν μια συνάντηση από την οποία κυριολεκτικά μπορείς να φύγεις όταν τελειώσει. Να βγάλεις τη συνάντηση και να είσαι ήσυχος ότι μπορείς να γυρίσεις πίσω σε αυτό. γιατί όταν τη χρειαστείς ξανά, η συνάντηση κρέμεται κυριολεκτικά από τη ντουλάπα σου.
Some sage and repeatedly furry monks at this place called the d.school designed a meeting that you can literally step out of when it's over. Take the meeting off, and have peace of mind that you can come back to me. Because when you need it again, the meeting is literally hanging in your closet.
Η Φορετή Συνάντηση Καθώς όταν τη βάζεις, αυτομάτως έχεις όλα όσα χρειάζεσαι για να έχεις μία διασκεδαστική και αποδοτική και χρήσιμη συνάντηση. Αλλά όταν τη βγάζεις... τότε είναι που συμβαίνει η πραγματική δράση.
The Wearable Meeting. Because when you put it on, you immediately get everything you need to have a fun and productive and useful meeting. But when you take it off -- that's when the real action happens.
(Μουσική)
(Music)
(Γέλιο) (Χειροκρότημα)
(Laughter) (Applause)
Στιούαρτ Μπράουν: Οπότε σας ενθαρρύνω όλους να εμπλακείτε όχι στη διαφοροποίηση δουλειάς-παιχνιδιού -- όπου βάζετε χρόνο στην άκρη για να παίξετε -- αλλά όταν η ζωή σας εμποτίζεται λεπτό προς λεπτό, ώρα με την ώρα, με το σώμα, αντικείμενο, κοινωνικότητα, φαντασία, μετασχηματιστικά είδη του παιχνιδιού. Και πιστεύω θα έχετε μια καλύτερη και πιο ενδυναμωμένη ζωή. Σας ευχαριστώ.
Stuart Brown: So I would encourage you all to engage not in the work-play differential -- where you set aside time to play -- but where your life becomes infused minute by minute, hour by hour, with body, object, social, fantasy, transformational kinds of play. And I think you'll have a better and more empowered life. Thank You.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Τζον Χόκενμπερυ: Οπότε αυτό που λες μου ακούγεται σαν να μπορεί να είναι ένας πειρασμός από την πλευρά των ανθρώπων να δουν τη δουλειά σου και να φύγουν -- Νομίζω το έχω ακούσει αυτό, στην δική μου ποπ ψυχολογική κατανόηση του παιχνιδιού ότι με κάποιο τρόπο, ο τρόπος με τον οποίο τα ζώα και οι άνθρωποι ασχολούνται με το παιχνίδι, είναι κατά κάποιο τρόπο πρόβα για την ενήλικη δραστηριότητα. Η δουλειά σας μοιάζει να προτείνει ότι αυτό είναι εντελώς λάθος.
John Hockenberry: So it sounds to me like what you're saying is that there may be some temptation on the part of people to look at your work and go -- I think I've heard this, in my kind of pop psychological understanding of play, that somehow, the way animals and humans deal with play, is that it's some sort of rehearsal for adult activity. Your work seems to suggest that that is powerfully wrong.
ΣΜ: Ναι, δεν νομίζω ότι αυτό είναι ακριβές, και το πιστεύω μάλλον επειδή τα ζώα μας το έμαθαν αυτό. Αν εμποδίσεις μια γάτα από το παιχνίδι -- κάτι το οποίο μπορείς να κάνεις, και όλοι έχουμε δει πως οι γάτες χτυπάνε πάνω σε αντικείμενα -- θα είναι το ίδιο καλοί κυνηγοί όσο θα ήταν και αν δεν είχαν παίξει Και αν φανταστείς ένα παιδί να προσποιείται ότι είναι ο Κινγκ Κονγκ, ή οδηγός αγωνιστικού αυτοκινήτου, ή πυροσβέστης, δεν θα γίνουν όλα οδηγοί αγωνιστικών αυτοκινήτων ούτε πυροσβέστες. Ξέρεις, υπάρχει ένας διαχωρισμός ανάμεσα στην προετοιμασία για το μέλλον -- κάτι το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι είναι είναι άνετοι να σκέφτονται για το παιχνίδι -- και στη σκέψη του σαν μια διαφορετική βιολογική οντότητα.
SB: Yeah, I don't think that's accurate, and I think probably because animals have taught us that. If you stop a cat from playing -- which you can do, and we've all seen how cats bat around stuff -- they're just as good predators as they would be if they hadn't played. And if you imagine a kid pretending to be King Kong, or a race car driver, or a fireman, they don't all become race car drivers or firemen, you know. So there's a disconnect between preparation for the future -- which is what most people are comfortable in thinking about play as -- and thinking of it as a separate biological entity.
Και εκεί είναι που το να κυνηγάω ζώα για τέσσερα, πέντε χρόνια πραγματικά άλλαξε την αντίληψη μου από έναν κλινικό γιατρό σε αυτό που είμαι τώρα, το οποίο είναι ότι το παιχνίδι έχει μια βιολογική θέση, όπως έχει ο ύπνος και τα όνειρα. Και άμα δεις τον ύπνο και τα όνειρα βιολογικά, τα ζώα κοιμούνται και ονειρεύονται, και προβάρουν και κάνουν διάφορα άλλα πράγματα που βοηθάνε τη μνήμη τους και αυτά είναι πολύ σημαντικό μέρος του ύπνου και του ονείρου.
And this is where my chasing animals for four, five years really changed my perspective from a clinician to what I am now, which is that play has a biological place, just like sleep and dreams do. And if you look at sleep and dreams biologically, animals sleep and dream, and they rehearse and they do some other things that help memory and that are a very important part of sleep and dreams.
Το επόμενο στάδιο ανάπτυξης στα θηλαστικά και στα πλάσματα με θεϊκά περιττούς νευρώνες θα είναι να παίξουν. Και το γεγονός ότι η πολική αρκούδα και το χάσκι ή η κίσσα και η αρκούδα ή εσύ και εγώ και τα σκυλιά μας μπορούν να διασταυρωθούν και να δουν ότι η εμπειρία βάζει το παιχνίδι στην άκρη σαν κάτι ξεχωριστό. Και είναι τρομερά σημαντικό στη μάθηση και στην κατεργασία του εγκεφάλου. Οπότε δεν είναι απλά κάτι που κάνεις στον ελεύθερό σου χρόνο.
The next step of evolution in mammals and creatures with divinely superfluous neurons will be to play. And the fact that the polar bear and husky or magpie and a bear or you and I and our dogs can crossover and have that experience sets play aside as something separate. And its hugely important in learning and crafting the brain. So it's not just something you do in your spare time.
ΤΧ: Πώς κρατάτε --και γνωρίζω ότι είστε μέρος της επιστημονικής ερευνητικής κοινότητας, και πρέπει να αιτιολογείτε με επιδοτήσεις και προτάσεις όπως ο καθένας -- πώς εμποδίζετε -- και μερικά απο τα δεδομένα που έχετε παράγει, αυτή την επαρκή επιστήμη για την οποία μιλάτε και έχετε παράγει, είναι αμφιλεγόμενα. Πώς εμποδίζετε είτε την ερμηνεία της δουλειάς σας από τα μέσα ενημέρωσης είτε την ερμηνεία των επιπτώσεων της δουλειάς σας από την επιστημονική κοινότητα όπως η αλληγορία με τον Μότσαρτ, όπου, "α, οι μαγνητικές τομογραφίες δείχνουν... ότι το παιχνίδι αυξάνει την εξυπνάδα. Καλά, ας μαζέψουμε αυτά τα παιδιά, ας τα κλείσουμε κάπου και ας τα κάνουμε να παίζουν για μήνες. Θα γίνουν όλα ευφυίες και θα πάνε στο Χάρβαρντ." Πώς εμποδίζετε τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν με αυτό τον τρόπο τα δεδομένα τα οποία αναπτύσσετε?
JH: How do you keep -- and I know you're part of the scientific research community, and you have to justify your existence with grants and proposals like everyone else -- how do you prevent -- and some of the data that you've produced, the good science that you're talking about you've produced, is hot to handle. How do you prevent either the media's interpretation of your work or the scientific community's interpretation of the implications of your work, kind of like the Mozart metaphor, where, "Oh, MRIs show that play enhances your intelligence. Well, let's round these kids up, put them in pens and make them play for months at a time; they'll all be geniuses and go to Harvard." How do you prevent people from taking that sort of action on the data that you're developing?
ΣM: Λοιπόν, νομίζω ότι ο μόνος τρόπος που ξέρω να το κάνω είναι να έχω μαζέψει τους συμβούλους που έχω: από επαγγελματίες -- που μπορούν να δημιουργήσουν μέσα από το παιχνίδι αυτοσχεδιασμού ή το να είναι κλόουν ή το οτιδήποτε -- μια κατάσταση παιχνιδιού. Οπότε οι άνθρωποι ξέρουν ότι είναι εκεί. Και μετά παίρνεις έναν ειδικό νευροαπεικόνισης, και παίρνεις τον Φρανκ Γουίλσονς, και παίρνεις άλλα είδη "σκληρών" επιστημόνων, συμπεριλαμβανομένων νευροενδοκρινολόγων. Και τους βάζεις σε μια ομάδα που να εστιάσει στο παιχνίδι, και είναι αρκετά δύσκολο να μη το πάρουν στα σοβαρά.
SB: Well, I think the only way I know to do it is to have accumulated the advisers that I have who go from practitioners -- who can establish through improvisational play or clowning or whatever -- a state of play. So people know that it's there. And then you get an fMRI specialist, and you get Frank Wilson, and you get other kinds of hard scientists, including neuroendocrinologists. And you get them into a group together focused on play, and it's pretty hard not to take it seriously.
Δυστυχώς αυτό δεν έχει γίνει επαρκώς για το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών, το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας ή οποιονδήποτε άλλο ώστε να το δουν με αυτό τον τρόπο -- με σοβαρότητα. Εννοώ ότι δεν ακούτε για κάτι όπως ο καρκίνος ή οι καρδιοπάθειες να συνδέεται με το παιχνίδι. Και παρόλ'αυτά το βλέπω σαν κάτι τόσο βασικό για την επιβίωση μας -- μακροπρόθεσμα -- όσο το να μαθαίνουμε βασικά πράγματα για τη δημόσια υγεία.
Unfortunately, that hasn't been done sufficiently for the National Science Foundation, National Institute of Mental Health or anybody else to really look at it in this way seriously. I mean you don't hear about anything that's like cancer or heart disease associated with play. And yet I see it as something that's just as basic for survival -- long term -- as learning some of the basic things about public health.
JH: Σε ευχαριστούμε πολύ Στιούαρτ Μπράουν.
JH: Stuart Brown, thank you very much.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)