Images like this, from the Auschwitz concentration camp, have been seared into our consciousness during the 20th century and have given us a new understanding of who we are, where we've come from and the times we live in. During the 20th century, we witnessed the atrocities of Stalin, Hitler, Mao, Pol Pot, Rwanda and other genocides, and even though the 21st century is only seven years old, we have already witnessed an ongoing genocide in Darfur and the daily horrors of Iraq. This has led to a common understanding of our situation, namely, that modernity has brought us terrible violence, and perhaps that native peoples lived in a state of harmony that we have departed from, to our peril.
Imazhe sikur ky, nga kampi i përqëndrimit Auschwitz, jane ngulitur në vetëdijën tonë gjatë shekullit të njëzetë dhe na kanë bërë të kuptojmë se kush jemi, prej nga vijmë, dhe kohërat në të cilat jetojmë. Gjatë shekullit të njëzetë, ne ishim dëshmitar të barbarizmave të Stalin-it, Hitler-it, Mao-t, Pol Pot-it, Rwandës dhe gjenocideve tjera, dhe edhe pse shekulli i 21-të është vetëm shtatë vjeç, ne tashmë kemi qenë dëshmitar të një gjenocidi të vazhdueshëm në Dafur dhe të tmerreve ditore në Irak. Kjo ka çuar në një kuptim të përbashkët të situates tonë. Saktësisht, tashmë e dimë që modernizmi ka sjellur një dhunë të tmerëshme, dhe ndoshta njerëzit indigjen jetuan në një gjendje harmonie prej së cilës ne jemi larguar, për të keqen tonë. Këtu është një shembull
Here is an example from an op-ed on Thanksgiving, in the "Boston Globe" a couple of years ago, where the writer wrote, "The Indian life was a difficult one, but there were no employment problems, community harmony was strong, substance abuse unknown, crime nearly nonexistent. What warfare there was between tribes was largely ritualistic and seldom resulted in indiscriminate or wholesale slaughter." Now you're all familiar with this treacle. We teach it to our children. We hear it on television and in storybooks. Now, the original title of this session was, "Everything You Know is Wrong," and I'm going to present evidence that this particular part of our common understanding is wrong, that, in fact, our ancestors were far more violent than we are, that violence has been in decline for long stretches of time, and that today, we are probably living in the most peaceful time in our species's existence.
nga një artikull gazete për Ditën e Falenderimeve që u paraqit në Boston Globe disa vite më parë. Shkrimtari shkruajti, " Jeta indiane ishte e vështirë, por nuk kishte probleme me punësim, harmonia në komunitet ishte e zhvilluar, abuzimi i substancave ishte i panjohur, krimi gati që nuk ekzistonte, lufta mes fiseve ishte kryesisht ritualistike dhe rrallë rezultonte në mbyetje të shumicës." Tani, të gjithë ju e dini për këtë kundërhelm. Ne i'u mësojmë atë fëmijëve tanë. Ne e dëgjojmë atë në televizion dhe në libra të tregimeve. Titulli origjinal i kësaj seance ishte, " Gjithçka që dini është gabim," dhe unë do të ju prezantoj dëshmi se kjo pjesë e veçantë e kuptimit tonë të përbashkët është gabim. Në fakt, paraardhësit tanë ishin shumë më të dhunshëm se sa ne, dhe dhuna ka përjetuar rënie për një periudhe të gjatë kohore, dhe sot ndoshta ne jemi duke jetuar në kohën më të qetë të ekzistences se species tonë. Në dekadën e Dafur-it dhe Irakut,
Now in the decade of Darfur and Iraq, a statement like that might seem somewhere between hallucinatory and obscene, but I'm going to try to convince you that that is the correct picture. The decline of violence is a fractal phenomenon. You can see it over millennia, over centuries, over decades and over years, although there seems to have been a tipping point at the onset of the Age of Reason in the 16th century. One sees it all over the world, although not homogeneously. It's especially evident in the West, beginning with England and Holland around the time of the Enlightenment.
një deklaratë si kjo mund të duket si iluzion dhe e pahijëshme. Por unë do të provoj të ju bind që ajo është pamja e saktë. Rënia e dhunës është një fenomen fraktal. Ju mund ta shihni atë gjatë mijëvjecarëve, shekujve, dekadave dhe viteve, edhe pse duket se ka qenë një pikë kthesë në fillim të Kohës së Arsyes në shekullin e gjashtëmbëdhjetë. E shohim këtë në gjithë botën, edhe pse jo në mënyrë homogjene. Është evidente veçanërisht në Perëndim, duke filluar me Anglinë dhe Hollandën gjatë kohës së Sqarimit.
Let me take you on a journey of several powers of 10 -- from the millennium scale to the year scale -- to try to persuade you of this. Until 10,000 years ago, all humans lived as hunter-gatherers, without permanent settlements or government. And this is the state that's commonly thought to be one of primordial harmony. But the archaeologist Lawrence Keeley, looking at casualty rates among contemporary hunter-gatherers, which is our best source of evidence about this way of life, has shown a rather different conclusion.
Më lejoni të ju dërgoj në një udhëtim të disa fuqive të 10-tës-- nga shkalla e mijëvjecarit deri tek shkalla e vitit-- në përpjekje për t'ju bindur për këtë. Deri 10.000 vite më parë, të gjithë njerëzit jetuan si gjuetarë dhe mbledhës, pa vendbanime të përhershme apo qeveri. Kjo është gjendja që zakonisht mendohet të jetë një gjendje e harmonisë fillestare. Por arkelogu Lawrence Keeley, që studion përqindjen e viktimave në mesin e gjuetarëve bashkëkohor, i cili është burimi ynë më i mirë i dëshmive rreth kësaj mënyre të jetesës, ka treguar rezultate mjaft të ndryshme.
Here is a graph that he put together, showing the percentage of male deaths due to warfare in a number of foraging or hunting and gathering societies. The red bars correspond to the likelihood that a man will die at the hands of another man, as opposed to passing away of natural causes, in a variety of foraging societies in the New Guinea highlands and the Amazon rain forest. And they range from a rate of almost a 60 percent chance that a man will die at the hands of another man to, in the case of the Gebusi, only a 15 percent chance. The tiny little blue bar in the lower left-hand corner plots the corresponding statistic from the United States and Europe in the 20th century, and it includes all the deaths of both World Wars. If the death rate in tribal warfare had prevailed during the 20th century, there would have been two billion deaths rather than 100 million.
Këtu është një diagram që ai e krijoj. E tregon përqindjen e vdekjes së mashkujve për shkak të betejave në disa shoqëri të kërkimit, të gjuetisë dhe mbledhjes. Shiritat e kuq korrespondojnë me gjasat se një njeri do të vdes në duart e një njeriu tjetër, në krahasim me vdekje nga çështje natyrore, në një shumëllojshmëri të shoqërive kërkuese në vendin malor të New Guinea dhe pyllin e Amazon-it. Ato shtrihen nga një normë e gati 60% shansi që një njeri do të vdes në duart e një personi tjetër. Në rastin e Gebusit, ka vetëm 15% shans. Shiriti i vogël i kaltër në pjesën e poshtëme të anës së majtë komploton statistikat korresponduese nga Shtetet e Bashkuara dhe Europa në shekullin e 20-të, dhe përfshin të gjitha vdekjet e të dy Luftrave Botërore. Nëse shkalla e vdekshmërisë në luftën fisnore kishte mbizotëruar gjatë shekullit të 20-të, atëherë do kishim dy miliard vdekje, jo 100 milion.
Also on the millennium scale, we can look at the way of life of early civilizations, such as the ones described in the Bible. And in this supposed source of our moral values, one can read descriptions of what was expected in warfare, such as the following, from Numbers 31: "And they warred against the Midianites as the Lord commanded Moses, and they slew all the males. And Moses said unto them, 'Have you saved all the women alive? Now, therefore, kill every male among the little ones and kill every woman that hath known man by lying with him, but all the women children that have not known a man by lying with him, keep alive for yourselves.'" In other words: kill the men, kill the children. If you see any virgins, then you can keep them alive so that you can rape them. And you can find four or five passages in the Bible of this ilk. Also in the Bible, one sees that the death penalty was the accepted punishment for crimes such as homosexuality, adultery, blasphemy, idolatry, talking back to your parents --
Gjithashtu në shkallën e mileniumit, ne mund të shikojmë mënyrën e jetës së qytetërimeve të hershme; të tilla si ato të përshkruara në Bibël. Në këtë burim të supozuar të vlerave tona morale, dikush mund të lexoj përshkrime të asaj që pritet në betejë, të tilla si ato pas Numrit 31: "Dhe ata luftuan kundër Madianiteve sikurse Zoti kishte komanduar Moisiun, dhe ata kthyen të gjithë mashkujt. Dhe Moisiu i'u tha atyre, 'A i keni shpëtuar të gjitha gratë gjallë? Tani, si pasojë, vritni të gjithë meshkujt ndërmjet të vegjëlve, dhe vriteni çdo grua që ka njohur burrë që është shtrirë me të, por të gjitha gratë e reja që nuk kanë njohur një burrë duke u shtrirë me të, mbajini gjallë për veten tuaj.'' Me fjalë të tjera, vritni burrat; vritni fëmijët; nëse shihni ndonjë të virgjër, atëherë ju mund t'i mbani ato gjallë, kështu që ju mund t'i dhunoni ato. Ju mund të gjeni katër ose pesë pjesë të tilla në Bibël. Gjithashtu në Bibël, shohim që ndëshkimin me vdekje ishte ndëshkimi i pranushem për krimet sikurse homoseksualiteti, tradhëtia bashkshortore, blasfimia, adhurimi, përleshje me prindërit tuaj--
(Laughter)
(Buzëqeshje)-- dhe ringjallja e shkopinjëve gjatë të Shtunave.
and picking up sticks on the Sabbath. Well, let's click the zoom lens down one order of magnitude and look at the century scale. Now, although we don't have statistics for warfare throughout the Middle Ages to modern times, we know just from conventional history that the evidence was under our nose all along that there has been a reduction in socially sanctioned forms of violence.
E pra, le të klikojmë lentet e zmadhimit dhe të shikoni rënditjen e shekujve. Megjithëse ne nuk kemi statistika për luftën që ndodhi gjatë Kohës së mesjetës e deri në kohërat moderne, ne e dimë nga historia konvencionale që prova ishte nën hundët tona dhe tregonte që ka pasur një reduktim në format e sanksionuara të dhunës në shoqëri.
For example, any social history will reveal that mutilation and torture were routine forms of criminal punishment. The kind of infraction today that would give you a fine, in those days, would result in your tongue being cut out, your ears being cut off, you being blinded, a hand being chopped off and so on. There were numerous ingenious forms of sadistic capital punishment: burning at the stake, disemboweling, breaking on the wheel, being pulled apart by horses and so on. The death penalty was a sanction for a long list of nonviolent crimes: criticizing the king, stealing a loaf of bread. Slavery, of course, was the preferred labor-saving device, and cruelty was a popular form of entertainment. Perhaps the most vivid example was the practice of cat burning, in which a cat was hoisted on a stage and lowered in a sling into a fire, and the spectators shrieked in laughter as the cat, howling in pain, was burned to death.
Për shembull, çdo histori shoqërore do të zbuloj se gjymtimi dhe tortura ishin forma të zakonshme të dënimit penal. Shkelje e tillë që sot do të rezultonte në një gjobë, në ato ditë do të rezultonte në prerje të gjuhës, të veshëve, verbim apo në prerjen e dorës. Ka pasur forma të shumta e të zgjuara të ndëshkimit me vdekje: djegia në dru, heqja e organeve, rrahja me kamxhik, tërheqja nga kuajt, e kështu me rradhe. Dënimi me vdekje ishte një miratim për një listë të gjatë të krimeve jo-të-dhunëshme: kritikimi i mbretit, vjedhja e bukës. Skllaveria,natyrisht, ishte e preferuar sa i përket punës, dhe mizoria ishte një formë e famshe e argëtimit. Ndoshta shëmbulli më i gjallë ishte praktika e djegies së maces, në të cilën një mace ngrihej në një skenë dhe lëshohej poshtë në zjarr. Spektatorët qeshnin me zë të lartë, përderisa macja që rënkonte nga dhimbja, digjej deri në vdekje.
What about one-on-one murder? Well, there, there are good statistics, because many municipalities recorded the cause of death. The criminologist Manuel Eisner scoured all of the historical records across Europe for homicide rates in any village, hamlet, town, county that he could find, and then he supplemented them with national data when nations started keeping statistics. He plotted on a logarithmic scale, going from 100 deaths per 100,000 people per year, which was approximately the rate of homicide in the Middle Ages, and the figure plummets down to less than one homicide per 100,000 people per year in seven or eight European countries. Then, there is a slight uptick in the 1960s. The people who said that rock and roll would lead to the decline of moral values actually had a grain of truth to that. But there was a decline from at least two orders of magnitude in homicide from the Middle Ages to the present, and the elbow occurred in the early 16th century.
Po në lidhje me vrasje një- me- një? Mire, ka statistika të mira, sepse shumë komuna kanë regjistruar shkakun e vdekjes. Kriminologu Manuel Eisner kontrolloj të gjitha të dhënat historike në Evropë për norma të vrasjes në çdo fshat, fshat të vogël, qytet që ai ka mund të gjente, dhe plotësoj ato me të dhëna kombetare, ku kombet filluan të mbajnë statistikat. Ai komplotoj në shkallë logaritmike, duke filluar nga 100 vdekje për 100.000 njerëz në vit, e cila ishte shkalla mesatare e vrasjeve në Kohën e mesjetës. Kjo figurë bie në më pak se një vrasje për 100.00 njerëz për vit në shtatë ose tetë vende europiane. Pastaj, ka një rritje të vogël në 1960-ën. Njerëzit të cilët thanë se rock'n'roll do të printe në rënien e vlerave morale në fakt kishin të drejtë. Por rënia e vrasjeve prej Kohës se Mesjetës e deri tani është e një madhësie të madhe. Kjo kthesë ndodhi në filllim të shekullit të gjashtëmbëdhjetë.
Let's click down now to the decade scale. According to nongovernmental organizations that keep such statistics, since 1945, in Europe and the Americas, there has been a steep decline in interstate wars, in deadly ethnic riots or pogroms and in military coups, even in South America. Worldwide, there's been a steep decline in deaths in interstate wars. The yellow bars here show the number of deaths per war per year from 1950 to the present. And, as you can see, the death rate goes down from 65,000 deaths per conflict per year in the 1950s to less than 2,000 deaths per conflict per year in this decade, as horrific as it is. Even in the year scale, one can see a decline of violence. Since the end of the Cold War, there have been fewer civil wars, fewer genocides -- indeed, a 90 percent reduction since post-World War II highs -- and even a reversal of the 1960s uptick in homicide and violent crime. This is from the FBI uniform crime statistics. You can see that there's a fairly low rate of violence in the '50s and the '60s, then it soared upward for several decades and began a precipitous decline, starting in the 1990s, so that it went back to the level that was last enjoyed in 1960. President Clinton, if you're here: thank you.
Le të klikojmë tash në shkallën e dekadës. Sipas organizatave jo-qeveritare që i mbajnë statistikat e tilla, që nga viti 1945, në Evropë dhe në Amerikë, ka pasur një rënie të madhe në luftërat ndërshtetërore, në trazirat vdekjeprurëse etnike dhe masakrat, si dhe në grushtete ushtarake, edhe në Amerikën Jugore. Në mbarë botën ka pasur një rënie në numrin e vdekjeve të shkaktuara nga luftërat ndërshtetërore. Shiriti i verdhë tregon numrin e vdekjeve në luftë për vit, nga 1950 deri më sot. Dhe, siç po e shihni, shkalla e vdekshmërisë zvogëlohet nga 65 000 vdekje për konflikt, për vit gjatë 1950-ve, në më pak se 2.000 vdekje për konflikt në vit në këtë dekadë, edhe pse kjo është tmerruese. Edhe në shkallë të vitit, mund të shihni që dhuna ka rënë. Që nga fundi i Luftës së Ftohtë, ka pasur lufta të pakta civile, më pak gjenocide - në të vërtetë, shohim 90% zvogëlim që pas Luftës së Dytë Botërore - dhe kthim të rritjes së vrasjeve që ndodhi në 1960. Kjo është nga Statistikat e Krimeve të FBI-së. Ju mund të shihni që gjatë të 50-tave dhe të 60-tave përqindja e dhunës ishte e ulët, dhe pastaj u rrit për disa dekada. Filloi të bie rrëmbyshëm duke filluar nga të 1990-ve, kështu qe u kthye prapë në nivelin që se fundi ishte shijuar në 1960. Presidenti Clinton, nëse ju jeni këtu, faleminderit
(Laughter)
(Qeshje)
So the question is: Why are so many people so wrong about something so important? I think there are a number of reasons. One of them is we have better reporting. The Associated Press is a better chronicler of wars over the surface of the earth than 16th-century monks were.
Pra pyetja është, pse janë kaq shumë njerëz gabim për diçka kaq të rëndësishme? Unë mendoj që ka një numër arsyesh. Njëra ndër to është se ne kemi raportim më të mirë. Associated Press është një kronikë më e mirë e luftrave që ndodhin në Tokë, sesa murgjet e shekullit të gjashtëmbëdhjetë.
(Laughter)
There's a cognitive illusion. We cognitive psychologists know that the easier it is to recall specific instances of something, the higher the probability that you assign to it. Things that we read about in the paper with gory footage burn into memory more than reports of a lot more people dying in their beds of old age. There are dynamics in the opinion and advocacy markets; no one ever attracted advocates and donors by saying, "Things just seem to be getting better and better."
Eshtë një iluzion mendor. Ne, psikologët njohës e dime që sa më e lehtë është të përkujtohen rastet e veçanta, aq më i lartë është probabiliteti që ju përcaktoni për atë moment. Gjërat që ne lexojmë në gazeta me pamje të përgjakuara nguliten në kujtesën tonë më shumë sesa raportet e shumta të njerëzve që vdesin në shtretërit e tyre nga mosha e vjetër. Ka dinamika në opinionin dhe në tregjet mbrojtëse: askush nuk ka tërhequr vëzhgues, avokat dhe donator duke thënë që gjërat po përmisohen.
(Laughter)
(Qeshje)
There's guilt about our treatment of native peoples in modern intellectual life, and an unwillingness to acknowledge there could be anything good about Western culture. And, of course, our change in standards can outpace the change in behavior. One of the reasons violence went down is that people got sick of the carnage and cruelty in their time. That's a process that seems to be continuing, but if it outstrips behavior by the standards of the day, things always look more barbaric than they would have been by historic standards. So today, we get exercised -- and rightly so -- if a handful of murderers get executed by lethal injection in Texas after a 15-year appeal process. We don't consider that a couple of hundred years ago, they may have been burned at the stake for criticizing the king after a trial that lasted 10 minutes, and indeed, that that would have been repeated over and over again. Today, we look at capital punishment as evidence of how low our behavior can sink, rather than how high our standards have risen.
Ndjehemi të fajshëm në lidhje me trajtimin tonë të popujve vendas në jetën moderne intelektuale, dhe nuk dëshirojmë të pranojmë që edhe kultura Perëndimore ka anën e saj pozitive. Natyrisht, ndryshimi jonë i standardeve mund të lë pas ndryshimin e sjelljes. Një ndër arsyet pse dhuna ka rënë është sepse njerëzit u lodhën nga masakrat dhe mizoritë e kohës së tyre. Ky është një proces që duket se është duke vazhduar, por në qoftë se ajo mbizotëron sjelljen nga standardet e ditës, gjërat gjithmonë duken më barbare sesa kanë qenë sipas standardet historike. Pra sot, ne ushtrohemi-- dhe siç duhet-- në qoftë se disa vrasës ekzekutohen nëpërmjet ineksionit vdekjeprurës në Texas pas një procesi 15 vjetor. Ne nuk e konsiderojmë se disa vite më parë, ata mund të jenë djegur në shtyla për kritikimin e mbretit pas një gjykimi që ka zgjatur 10 minuta, dhe me të vertete, kjo ka mundur të përsëritet disa herë. Sot ne e shohim ndëshkimin me vdekje si dëshmi se sa poshtë sjellja jonë mund të fundoset, sesa sa lartë standardet tona janë ngritur.
Well, why has violence declined? No one really knows, but I have read four explanations, all of which, I think, have some grain of plausibility. The first is: maybe Thomas Hobbes got it right. He was the one who said that life in a state of nature was "solitary, poor, nasty, brutish and short."
Mirë, pse ka rënë dhuna? Askush nuk e di, por unë kam lexuar katër sqarime, të cilat, unë mendoj, kanë disa grimca të besushmërisë. E para është, ndoshta Thomas Hobbes i'a qëlloj. Ai ishte i pari i cili tha që jeta në gjendje të natyrës ishte "e vetmuar, e varfër, e qelbur, brutale dhe e shkurtër." Jo sepse, ai argumentoj,
(Laughter)
Not because, he argued, humans have some primordial thirst for blood or aggressive instinct or territorial imperative, but because of the logic of anarchy. In a state of anarchy, there's a constant temptation to invade your neighbors preemptively, before they invade you.
njerëzit kanë disa etje primitive për gjak ose instikt agresiv ose domosdoshmëri territoriale, por për shkak të anarkisë. Në një shtet të anarkisë, ka një tundim të vazhdueshëm për të pushtuar fqinjët tuaj, para se ata t'ju pushtojnë juve. Kohet e fundit, Thomas Schelling
More recently, Thomas Schelling gives the analogy of a homeowner who hears a rustling in the basement. Being a good American, he has a pistol in the nightstand, pulls out his gun, walks down the stairs. And what does he see but a burglar with a gun in his hand? Now, each one of them is thinking, "I don't really want to kill that guy, but he's about to kill me. Maybe I had better shoot him before he shoots me, especially since, even if he doesn't want to kill me, he's probably worrying right now that I might kill him before he kills me." And so on. Hunter-gatherer peoples explicitly go through this train of thought and will often raid their neighbors out of fear of being raided first.
jep analogjinë e një qiradhënësi i cili ndëgjon një shushurimë në bodrum. Duke qenë një Amerikan i mirë, ai ka një pistoletë në dollap, e nxjerr armën e tij, dhe zbret poshtë shkallëve. Ai sheh nje hajdut me një armë në dorë. Tani, secili prej tyre është duke menduar, "Unë nuk dua që ta vras atë djalë, por ai është gati të me vras mua. Ndoshta është më mirë ta gjuaj atë, para se ai të gjuaj në mua, veçanërisht sepse, edhe nëse ai nuk dëshiron të më vret mua, ai ndoshta është duke u brengosur së une mund ta vras atë para se ai të më vret mua." Dhe kështu vazhdon. Njerëzit mbledhës në menyrë të qartë kalojnë nëpër këto mendime, dhe shpesh do të sulmojnë komshinjët e tyre nga frika se mos sulmohen ata së pari.
Now, one way of dealing with this problem is by deterrence. You don't strike first, but you have a publicly announced policy that you will retaliate savagely if you are invaded. The only thing is that it's liable to having its bluff called, and therefore can only work if it's credible. To make it credible, you must avenge all insults and settle all scores, which leads to the cycles of bloody vendetta. Life becomes an episode of "The Sopranos." Hobbes's solution, "Leviathan," was that if authority for the legitimate use of violence was vested in a single democratic agency -- a leviathan -- then such a state can reduce the temptation of attack, because any kind of aggression will be punished, leaving its profitability zero. That would remove the temptation to invade preemptively out of fear of them attacking you first. It removes the need for a hair trigger for retaliation to make your deterrent threat credible, and therefore, it would lead to a state of peace. Eisner -- the man who plotted the homicide rates that you failed to see in the earlier slide -- argued that the timing of the decline of homicide in Europe coincided with the rise of centralized states. So that's a bit of a support for the leviathan theory. Also supporting it is the fact that we today see eruptions of violence in zones of anarchy, in failed states, collapsed empires, frontier regions, mafias, street gangs and so on.
Tani, një mënyrë për t'u marrë me këtë problem është nga përmbajtja. Ju nuk sulmoni së pari, por bëni një shpallje publike se do të hakmerreni me ashpërsi nëse pushtoheni. Gjëja e vetme është se disa herë ky mashtrim nuk punon, dhe për këtë arsye punon vetëm nëse është e besueshme. Për ta bërë të besueshme, ju duhet të shpaguani të gjitha ofendimet dhe të zgjidhëni të gjitha rezultatet, e cila çon në ciklet e hakmarrjes së përgjakshme. Jeta bëhet një episodë e " The Sopranos." Zgjidhja e Hobbes, "Vigani," ishte se nëse kompetenca për përdorimin legjitim të dhunës i jepet një agjencije të vetme demokratike-- një vigani-- pastaj një gjendje e tillë mund të zvogëloj tundimin për sulm, sepse çdo lloj i agresionit do të ndëshkohet, duke lënë profitabilitetin e saj si zero. Kjo mund të heqë tundimin për të pushtuar më përpara, nga frika se ata mund të sulmojnë së pari. E largon nevojën për hakmarrje për të bërë kërcënimin tënd tmerrues të besueshëm. Prandaj, kjo do dërgoj në një gjendje të paqes. Eisner-- njeriu i cili hartoj përqindjet e vrasjeve të cilat nuk mund ti shihnit më parë-- argumentoi se koha e rënies së vrasjeve në Evropë përkoi me rritjen e shteteve të centralizuara. Pra është një mbështetje për teorinë e viganit. Gjithashtu duke e mbështetur atë është fakti se ne sot shohim shpërthim të dhunës në pjesët e anarkisë, në shtetet e dështuara, mbretërit e rrëzuara, kufi, mafi, banda të rrugës e kështu me rradhë.
The second explanation is that in many times and places, there is a widespread sentiment that life is cheap. In earlier times, when suffering and early death were common in one's own life, one has fewer compunctions about inflicting them on others. And as technology and economic efficiency make life longer and more pleasant, one puts a higher value on life in general. This was an argument from the political scientist James Payne.
Shpejgimi i dytë është se në shumë kohëra dhe vende, mendohet që jeta është e lirë. Në kohërat e mëhershme, kur vuajtjet dhe vdekshmëria e herëshme ishin të zakonshme në jetën e dikujt, ai/ajo ka më pak brejtje të ndërgjegjës për shkaktimin e tyre tek tjetër kush. Pasi që teknologjia dhe efikasiteti ekonomik e bëjnë jetën më të gjatë dhe më të kënaqshme, dikush e vendos një vlerë më të lartë në jetë. Ky ishte një argument nga shkenctari poltikan James Payne.
A third explanation invokes the concept of a nonzero-sum game, and was worked out in the book "Nonzero" by the journalist Robert Wright. Wright points out that, in certain circumstances, cooperation or nonviolence can benefit both parties in an interaction, such as gains in trade when two parties trade their surpluses and both come out ahead, or when two parties lay down their arms and split the so-called peace dividend that results in them not having to fight the whole time. Wright argues that technology has increased the number of positive-sum games that humans tend to be embroiled in, by allowing the trade of goods, services and ideas over longer distances and among larger groups of people. The result is that other people become more valuable alive than dead, and violence declines for selfish reasons. As Wright put it, "Among the many reasons that I think that we should not bomb the Japanese is that they built my minivan."
Një shpjegim i tretë thërret konceptin e një loje me shumën zero dhe ishte punuar në librin " Nonzero" nga gazetari Robert Wright. Wright potencon se në situata të caktuara, bashkëpunimi apo jo-dhuna mund të jenë të dobishme për të dy partitë në një bashkëveprim, sikurse fitimet në tregti kur dy parti tregtojnë tepricen e tyre dhe të dyja dalin përpara, ose kur dy parti i shtrijnë duart e tyre dhe ndajnë të ashtuquajturën paqe duke rezultuar në mbarimin e përleshjeve. Wright argumenton se teknologjia ka rritur numrin e lojërave me shumë pozitive në të cilat njerëzit priren të ngatrrohen, duke e lejuar tregtinë e mallërave, shërbimeve dhe ideve në distanca të largëta dhe përgjatë grupeve të mëdha të njerëzve. Rezultati është se njerëzit tjerë u bënë më të vlefshëm të gjallë sesa të vdekur, dhe dhuna bie për arsye vetanake. Siç thotë Wright, "Ndërmjet shumë prej arsyeve që unë mendoj që ne nuk duhet të bombardojmë Japonezët është sepse ata ndërtojnë kombi-busin tim."
(Laughter)
(Qeshje)
The fourth explanation is captured in the title of a book called "The Expanding Circle," by the philosopher Peter Singer, who argues that evolution bequeathed humans with a sense of empathy, an ability to treat other people's interests as comparable to one's own. Unfortunately, by default, we apply it only to a very narrow circle of friends and family. People outside that circle are treated as subhuman and can be exploited with impunity. But, over history, the circle has expanded. One can see, in historical record, it expanding from the village, to the clan, to the tribe, to the nation, to other races, to both sexes and, in Singer's own arguments, something that we should extend to other sentient species. So the question is: If this has happened, what has powered that expansion?
Shpjegimi i katërt shihet në titullin e librit të quajtur " Rrethi që rritet," nga filozofi Peter Singer, i cili argumenton se evolucioni i ka japur njerëzve një ndjenjë të ndjeshmërisë, një aftësi për t'i trajtuar interesat e njerëzve si të krahasueshëm me interesat tonë. Fatkeqësisht, nga pakujdesia ne e aplikojmë atë vetëm në një rreth të ngushtë të shoqërise dhe familjes. Njerëzit jashtë atij rrethi trajtohen si nën-njerëzor, dhe mund të shfrytëzohen me pandëshkushmeri. Por, gjatë historisë, rrethi është zgjeruar. Dikush mund të shoh, në të dhënat historike, që rrethi zgjerohet nga fshati, në klan, në fis, në shtet, në raca tjera, në dy gjinitë, dhe, në argumentet e Singer-it, diçka që ne duhet të përhapim tek speciet tjera të ndjeshme. Pyetja është, nëse kjo ka ndodhur, çfare mundësoi këtë zgjerim?
And there are a number of possibilities, such as increasing circles of reciprocity in the sense that Robert Wright argues for. The logic of the Golden Rule -- the more you think about and interact with other people, the more you realize that it is untenable to privilege your interests over theirs, at least not if you want them to listen to you. You can't say that my interests are special compared to yours any more than you can say the particular spot that I'm standing on is a unique part of the universe because I happen to be standing on it that very minute. It may also be powered by cosmopolitanism, by histories and journalism and memoirs and realistic fiction and travel and literacy, which allows you to project yourself into the lives of other people that formerly you may have treated as subhuman, and also to realize the accidental contingency of your own station in life, the sense that "There but for fortune go I."
Ka një numër të mundësive, sikurse rritja e rretheve të reprocitetit në sensin që Robert Wright argumenton. Logjika e rregullit të artë-- aq më shumë që mendon dhe bashkëvepron me njerëz të tjerë, aq më shumë kuptoni që është e pa përshtatshme të privelegjoni intersat tuaja mbi të atyre. Së paku jo nëse ju dëshironi që ata të ju dëgjojnë. Ju nuk mund të thoni që interesat e mija janë speciale në krahasim me të tuajat, më shumë se që mund të thoni se vendi i veçantë në të cilin jam duke qëndruar është pjesë unike e universit sepse unë qëndroj këtu në atë minutë. Mund të jetë mundësuar nga kosmopolitizmi, nga historitë, dhe gazetaria, kujtimet, trillime realiste, udhëtimet, dhe letërsia, të cilat ju'a lejojnë të projektoni veten tuaj në jetën e njerëzve të tjerë që më parë ndoshta i keni trajtuar si nën-njerëz, dhe gjithashtu për të realizuar aksidentente të paparashikushme të stacionit tuaj në jetë, kuptimi që "unë shkoj aty ku ka fat."
Whatever its causes, the decline of violence, I think, has profound implications. It should force us to ask not just, "Why is there war?" but also, "Why is there peace?" Not just, "What are we doing wrong?" but also, "What have we been doing right?" Because we have been doing something right, and it sure would be good to find out what it is. Thank you very much.
Çfarë do që e shkakton, rënien e dhunës, unë mendoj ka nënkuptim të thellë. Duhet të na shtyj të pyesim jo vetëm pse ka luftë? Por gjithashtu, pse ka paqe? Jo vetëm, çka jemi duke bërë gabim? Por gjithashtu, çka kemi qenë duke bërë në rregull? Sepse ne jemi duke bërë diçka në rregull, dhe sigurisht që do të ishte mirë të gjenim se çka është. Shumë Faleminderit
(Applause)
(Duartrokitje).
Chris Anderson: I loved that talk. I think a lot of people here in the room would say that that expansion you were talking about, that Peter Singer talks about, is also driven just by technology, by greater visibility of the other and the sense that the world is therefore getting smaller. I mean, is that also a grain of truth?
Chris Anderson: Më pëlqeu fjalimi juaj. Unë mendoj që shumë njerëz këtu në sallë do të thonin se ai zgjerimi për të cilin ju po flisnit për të cilin Peter Singer flet, gjithashtu është nxitur nga, vetëm nga teknologjia me shikueshmëri më të madhe të të tjerëve, dhe kuptimin se bota si pasojë është duke u zvogluar. Po mendoj, a është kjo gjithashtu nje grimcë e së vërtetës?
Steven Pinker: Very much. It would fit both in Wright's theory, that it allows us to enjoy the benefits of cooperation over larger and larger circles. But also, I think it helps us imagine what it's like to be someone else. I think when you read of these horrific tortures that were common in the Middle Ages, you think, "How could they possibly have done it, how could they not have empathized with the person that they're disemboweling?" But clearly, as far as they're concerned, this is just an alien being that does not have feelings akin to their own. Anything, I think, that makes it easier to imagine trading places with someone else means that it increases your moral consideration to that other person.
Steven Pinker: Po, është. Do të përshtateshin me teorinë e Wright, që kjo na lejon të shijojmë të mirat e bashkëpunimit mbi rrethe më të mëdha. Por gjithashtu, unë mendoj që do të na ndihmoj neve të imagjinojmë si do të ishte të ishim dikush tjetër. Unë mendoj që kur ju lexoni këto tortura të tmerrëshme që ishin të zakonshme në Kohën e Mesjtës, ju mendoni si kanë mundur të bëjnë atë, si kanë mundur të mos lidhen me personin që ata jane duke e torturuar? Por qartë, përderisa ata janë të shqetësuar, kjo është vetëm një krijesë e huaj që nuk ka ndjenja të ngjashme me të atyre. ëfarëdoqoftë, unë mendoj që kjo e lehtëson imagjinimin e ndërrimit të vendeve me dikë tjetër do të thotë se kjo rrit konsiderimin tuaj moral me atë person. CA: Mirë, Steve, Unë do të doja që çdo pronar i mediave të dëgjonte këtë fjalim
CA: I'd love every news media owner to hear that talk at some point, it's so important.
gjatë vitit që vjen. Unë mendoj që është me të vërtetë e rëndësishme. Shumë faleminderit.
CA: Thank you. SP: My pleasure.
SP: Kënaqësia është e imja.