Εικόνες όπως αυτή, από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, έχουν αποτυπωθεί στο υποσυνείδητό μας κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα και μας έδωσαν μια νέα εικόνα του ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε και της εποχής που ζούμε. Κατά τον 20ο αιώνα, ήμασταν μάρτυρες των φρικαλεοτήτων των Στάλιν, Χίτλερ, Μάο, Πολ Ποτ, Ρουάντα και άλλων γενοκτονιών, και παρόλο που ο 21ος αιώνας είναι μόνο επτά ετών, είμαστε ήδη μάρτυρες μιας συνεχιζόμενης γενοκτονίας στο Νταρφούρ και της καθημερινής φρίκης στο Ιράκ. Αυτό έφερε μια κοινή κατανόηση της κατάστασής μας, δηλαδή ότι ο μοντερνισμός προκάλεσε τρομακτική βία, και ίσως ότι οι γηγενείς πληθυσμοί ζούσαν σε μία αρμονική κατάσταση
Images like this, from the Auschwitz concentration camp, have been seared into our consciousness during the 20th century and have given us a new understanding of who we are, where we've come from and the times we live in. During the 20th century, we witnessed the atrocities of Stalin, Hitler, Mao, Pol Pot, Rwanda and other genocides, and even though the 21st century is only seven years old, we have already witnessed an ongoing genocide in Darfur and the daily horrors of Iraq. This has led to a common understanding of our situation, namely, that modernity has brought us terrible violence, and perhaps that native peoples lived in a state of harmony
από την οποία εμείς απομακρυνθήκαμε, σε κακό μας. Ορίστε ένα παράδειγμα από ένα άρθρο για την ημέρα των Ευχαριστιών, στην εφημερίδα Μπόστον Γκλόουμπ μερικά χρόνια πριν, όπου ο συγγραφέας έγραψε, «Η Ινδιάνικη ζωή ήταν μεν δύσκολη, αλλά δεν υπήρχαν προβλήματα ανεργίας, η κοινοτική αρμονία ήταν ισχυρή, η κατάχρηση ουσιών άγνωστη, το έγκλημα σχεδόν ανύπαρκτο, όποια πολεμική σύρραξη υπήρχε μεταξύ φυλών ήταν κυρίως τελετουργική και σπάνια κατέληγε σε ανεξέλεγκτη ή ολοκληρωτική σφαγή». Το γνωρίζετε όλοι αυτό το παραμυθάκι. Το διδάσκουμε στα παιδιά μας. Το ακούμε στην τηλεόραση και σε μυθιστορήματα. Ο αρχικός τίτλος αυτής της θεματικής ήταν, «Ό,τι γνωρίζετε είναι λάθος» και θα παρουσιάσω αποδεικτικά στοιχεία πωs το συγκεκριμένο κομμάτι της κοινής μας κατανόησης είναι λάθος, πως, στην πραγματικότητα, οι πρόγονοί μας ήταν πολύ πιο βίαιοι από εμάς πως η βία ήταν σε παρακμή για μεγάλες χρονικές περιόδους, και πως σήμερα ίσως ζούμε στους πιο ειρηνικούς καιρούς
that we have departed from, to our peril. Here is an example from an op-ed on Thanksgiving, in the "Boston Globe" a couple of years ago, where the writer wrote, "The Indian life was a difficult one, but there were no employment problems, community harmony was strong, substance abuse unknown, crime nearly nonexistent. What warfare there was between tribes was largely ritualistic and seldom resulted in indiscriminate or wholesale slaughter." Now you're all familiar with this treacle. We teach it to our children. We hear it on television and in storybooks. Now, the original title of this session was, "Everything You Know is Wrong," and I'm going to present evidence that this particular part of our common understanding is wrong, that, in fact, our ancestors were far more violent than we are, that violence has been in decline for long stretches of time,
της ανθρώπινης ύπαρξης. Κατά την δεκαετία του Νταρφούρ και του Ιράκ,
and that today, we are probably living in the most peaceful time in our species's existence.
μια δήλωση όπως αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί από εξωπραγματική έως ανήθικη. Αλλά εγώ θα προσπαθήσω να σας πείσω ότι αυτή είναι η σωστή εικόνα. Η παρακμή της βίας είναι ένα φαινόμενο φράκταλ. Μπορείτε να το δείτε ανά χιλιετίες, ανά αιώνες, ανά δεκαετίες και ανά έτη, αν και φαίνεται να υπήρξε ένα σημείο καμπής κατά την έναρξη της Εποχής της Λογικής το 16ο αιώνα. Το βλέπει κανείς σε όλο τον κόσμο, αν και όχι ομοιόμορφα. Είναι ιδιαίτερα εμφανές στην Δύση, αρχίζοντας με την Αγγλία και την Ολλανδία κοντά στην εποχή του Διαφωτισμού.
Now in the decade of Darfur and Iraq, a statement like that might seem somewhere between hallucinatory and obscene, but I'm going to try to convince you that that is the correct picture. The decline of violence is a fractal phenomenon. You can see it over millennia, over centuries, over decades and over years, although there seems to have been a tipping point at the onset of the Age of Reason in the 16th century. One sees it all over the world, although not homogeneously. It's especially evident in the West, beginning with England and Holland around the time of the Enlightenment.
Επιτρέψτε μου να σας ταξιδέψω σε πολλές δυνάμεις του 10 --από την κλίμακα της χιλιετίας έως την κλίμακα του έτους-- για να σας πείσω. Μέχρι πριν από 10.000 χρόνια όλοι οι άνθρωποι ζούσαν ως κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες, χωρίς μόνιμους οικισμούς ή κυβέρνηση. Και αυτή είναι η κατάσταση που θεωρείται συνήθως ως μια κοινωνία αρχέγονης αρμονίας. Αλλά ο αρχαιολόγος Λόρενς Κίλι, εξετάζοντας τα ποσοστά απωλειών μεταξύ των σύγχρονων κυνηγών-τροφοσυλλεκτών, που είναι η καλύτερη πηγή σχετικά με αυτό τον τρόπο ζωής, κατέληξε σε τελείως διαφορετικό συμπέρασμα.
Let me take you on a journey of several powers of 10 -- from the millennium scale to the year scale -- to try to persuade you of this. Until 10,000 years ago, all humans lived as hunter-gatherers, without permanent settlements or government. And this is the state that's commonly thought to be one of primordial harmony. But the archaeologist Lawrence Keeley, looking at casualty rates among contemporary hunter-gatherers, which is our best source of evidence about this way of life, has shown a rather different conclusion.
Αυτό είναι ένα γράφημα που συνέθεσε και δείχνει το ποσοστό των ανδρικών θανάτων που οφείλονται σε πόλεμο σε πληθώρα κοινωνιών κυνηγών και τροφοσυλλεκτών. Οι κόκκινες γραμμές αντιστοιχούν στην πιθανότητα να πεθάνει ένας άνδρας από το χέρι ενός άλλου άνδρα, σε αντίθεση με θάνατο από φυσικά αίτια, σε μια ποικιλία τροφοσυλλεκτικών κοινωνιών στα Υψίπεδα της Νέα Γουινέας και στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Κυμαίνονται από σχεδόν 60% πιθανότητα ένας άνθρωπος να πεθάνει από το χέρι ενός άλλου άνδρα έως, στην περίπτωση των Γκεμπούσι, 15% τοις εκατό. Η μικροσκοπική μπλε γραμμή στην κάτω αριστερή γωνία παρουσιάζει την αντίστοιχη στατιστική από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπης του εικοστού αιώνα, και περιλαμβάνει όλους τους θανάτους των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Αν είχε επικρατήσει το ποσοστό θανάτων σε φυλετικούς πολέμους κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, θα είχε 2 δισεκατομμύρια νεκρούς και όχι 100 εκατομμύρια.
Here is a graph that he put together, showing the percentage of male deaths due to warfare in a number of foraging or hunting and gathering societies. The red bars correspond to the likelihood that a man will die at the hands of another man, as opposed to passing away of natural causes, in a variety of foraging societies in the New Guinea highlands and the Amazon rain forest. And they range from a rate of almost a 60 percent chance that a man will die at the hands of another man to, in the case of the Gebusi, only a 15 percent chance. The tiny little blue bar in the lower left-hand corner plots the corresponding statistic from the United States and Europe in the 20th century, and it includes all the deaths of both World Wars. If the death rate in tribal warfare had prevailed during the 20th century, there would have been two billion deaths rather than 100 million.
Επίσης στην κλίμακα της χιλιετίας, μπορούμε να μελετήσουμε τον τρόπο ζωής των πρώιμων πολιτισμών, όπως αυτούς που περιγράφονται στη Βίβλο. Και σε αυτή την υποτιθέμενη πηγή των ηθικών αξιών μας, διαβάζει κανείς περιγραφές από οτιδήποτε αναμενόταν σε πολεμικές συρράξεις, όπως το ακόλουθο από το Αριθμοί 31: «και αυτοί πολέμησαν εναντίον των Μιδιανιτών όπως ο Κύριος διέταξε τον Μωυσή, και έσφαξαν όλους τους άρρενες. Και ο Μωυσής είπε σε αυτούς, «Έχετε σώσει όλες τις γυναίκες ζωντανές; Τώρα, λοιπόν, σκοτώστε όλους τους άντρες μεταξύ των νεαρών και κάθε γυναίκα που γνώρισε άνδρα ξαπλώνοντας μαζί του, αλλά τις νεαρές γυναίκες που δεν έχουν γνωρίσει άνδρα στο κρεβάτι, κρατήστε τις για τους εαυτούς σας.» Με άλλα λόγια, σκοτώστε τους άντρες; σκοτώστε τα παιδιά; Αν δείτε οποιεσδήποτε παρθένες, μπορείτε να τις αφήσετε να ζήσουν έ τσι ώστε να τις βιάσετε. Μπορείτε να βρείτε τέσσερα ή πέντε χωρία στη Βίβλο τέτοιου είδους. Επίσης, στη Βίβλο η θανατική ποινή ήταν η αποδεκτή τιμωρία για εγκλήματα όπως η ομοφυλοφιλία, η μοιχεία, η βλασφημία, η ειδωλολατρία, το να αντιμιλάς στους γονείς σου- (Γέλια)--και το μάζεμα ξύλων στις αργίες.
Also on the millennium scale, we can look at the way of life of early civilizations, such as the ones described in the Bible. And in this supposed source of our moral values, one can read descriptions of what was expected in warfare, such as the following, from Numbers 31: "And they warred against the Midianites as the Lord commanded Moses, and they slew all the males. And Moses said unto them, 'Have you saved all the women alive? Now, therefore, kill every male among the little ones and kill every woman that hath known man by lying with him, but all the women children that have not known a man by lying with him, keep alive for yourselves.'" In other words: kill the men, kill the children. If you see any virgins, then you can keep them alive so that you can rape them. And you can find four or five passages in the Bible of this ilk. Also in the Bible, one sees that the death penalty was the accepted punishment for crimes such as homosexuality, adultery, blasphemy, idolatry, talking back to your parents -- (Laughter)
Ας εστιάσουμε λίγο περισσότερο και ας κοιτάξουμε ανά αιώνα. Αν και δεν έχουμε στατιστικές για τους πολέμους από τον Μεσαίωνα έως τη σύγχρονη εποχή, γνωρίζουμε όμως από τη κλασσική ιστορία -τα στοιχεία ήταν εμφανή εδώ και καιρό- πως υπήρξε μείωση σε κοινωνικά επικυρωμένες μορφές βίας.
and picking up sticks on the Sabbath. Well, let's click the zoom lens down one order of magnitude and look at the century scale. Now, although we don't have statistics for warfare throughout the Middle Ages to modern times, we know just from conventional history that the evidence was under our nose all along that there has been a reduction in socially sanctioned forms of violence.
Για παράδειγμα, κάθε κοινωνική ιστορία αποκαλύπτει ότι οι ακρωτηριασμοί και τα βασανιστήρια ήταν συνήθεις μορφές ποινικής τιμωρίας. Η ίδια παραβίαση που σήμερα θα τιμωρηθεί με ένα πρόστιμο, τον καιρό εκείνο είχε ως αποτέλεσμα να σου ξεριζώσουν τη γλώσσα, να σου κόψουν τ' αυτιά, να σε τυφλώσουν, να σου κόψουν ένα χέρι και ούτω καθεξής. Υπήρχαν πολλές ευρηματικές μορφές σαδιστικής θανατικής ποινής: κάψιμο στη πυρά, ξεκοίλιασμα, κομμάτιασμα στον τροχό, διαμελισμός μέσω αλόγων και ούτω καθεξής. Η θανατική ποινή ήταν μία ποινή για μια μακρά λίστα μη βίαιων εγκλημάτων: κριτική στον βασιλιά, κλοπή ψωμιού. Η δουλεία, φυσικά, ήταν η προτιμώμενη συσκευή εξοικονόμησης εργασίας και η βαναυσότητα ήταν μια δημοφιλής μορφή διασκέδασης. Ίσως το πιο ζωντανό παράδειγμα ήταν το κάψιμο της γάτας, κατά την οποία κρεμούσαν μια γάτα, την έριχναν σε φωτιά, και οι θεατές ξέσπαγαν στα γέλια καθώς η γάτα, ουρλιάζοντας από τον πόνο, καιγόταν μέχρι θανάτου.
For example, any social history will reveal that mutilation and torture were routine forms of criminal punishment. The kind of infraction today that would give you a fine, in those days, would result in your tongue being cut out, your ears being cut off, you being blinded, a hand being chopped off and so on. There were numerous ingenious forms of sadistic capital punishment: burning at the stake, disemboweling, breaking on the wheel, being pulled apart by horses and so on. The death penalty was a sanction for a long list of nonviolent crimes: criticizing the king, stealing a loaf of bread. Slavery, of course, was the preferred labor-saving device, and cruelty was a popular form of entertainment. Perhaps the most vivid example was the practice of cat burning, in which a cat was hoisted on a stage and lowered in a sling into a fire, and the spectators shrieked in laughter as the cat, howling in pain, was burned to death.
Τι γίνεται με τις δολοφονίες ατόμων; Σε αυτό υπάρχουν αρκετά στατιστικά στοιχεία, καθώς πολλοί δήμοι κατέγραφαν την αιτία θανάτου. Ο εγκληματολόγος Μάνουελ Άισνερ μελέτησε εξονυχιστικά όλα τα ιστορικά αρχεία στην Ευρώπη για ποσοστά ανθρωποκτονιών σε κάθε χωριό, οικισμό, πόλη, επαρχία που μπορούσε να βρει και τα συμπλήρωσε με εθνικά στοιχεία, όταν τα κράτη-έθνη άρχισαν να τηρούν στατιστικά στοιχεία. Σχεδίασε σε λογαριθμική κλίμακα, ξεκινώντας από 100 θανάτους ανά 100.000 άτομα ετησίως, το οποίο ήταν περίπου το ποσοστό των ανθρωποκτονιών κατά το Μεσαίωνα. Και το ποσοστό μειώνεται κατακόρυφα σε λιγότερο από μία ανθρωποκτονία ανά 100.000 ανθρώπους ετησίως σε επτά ή οκτώ ευρωπαϊκές χώρες. Στη συνέχεια, υπάρχει μια μικρή άνοδος στη δεκαετία του 1960. Όσοι έλεγαν πως το ροκ-εν-ρολ θα οδηγούσε στη παρακμή των ηθικών αξιών είχαν μια δόση αλήθειας στα λεγόμενά τους. Αλλά υπήρχε μια μείωση από τουλάχιστον δύο τάξεις μεγέθους στην ανθρωποκτονία από το Μεσαίωνα έως σήμερα, και η καμπή εμφανίστηκε στις αρχές του 16ου αιώνα.
What about one-on-one murder? Well, there, there are good statistics, because many municipalities recorded the cause of death. The criminologist Manuel Eisner scoured all of the historical records across Europe for homicide rates in any village, hamlet, town, county that he could find, and then he supplemented them with national data when nations started keeping statistics. He plotted on a logarithmic scale, going from 100 deaths per 100,000 people per year, which was approximately the rate of homicide in the Middle Ages, and the figure plummets down to less than one homicide per 100,000 people per year in seven or eight European countries. Then, there is a slight uptick in the 1960s. The people who said that rock and roll would lead to the decline of moral values actually had a grain of truth to that. But there was a decline from at least two orders of magnitude in homicide from the Middle Ages to the present, and the elbow occurred in the early 16th century.
Ας εστιάσουμε τώρα στην κλίμακα της δεκαετίας. Σύμφωνα με μη κυβερνητικές οργανώσεις που τηρούν τέτοιες στατιστικές, από το 1945, στην Ευρώπη και στη Β.και Ν.Αμερική, υπήρξε μια απότομη πτώση εθνικών πολέμων, θανατηφόρων εθνοτικών αναταραχών ή πογκρόμ και στρατιωτικών πραξικοπημάτων, ακόμη και στη Νότια Αμερική. Σε όλο τον κόσμο, υπήρξε μια απότομη πτώση των θανάτων σε εθνικούς πολέμους. Οι κίτρινες γραμμές εδώ δείχνουν τον αριθμό των θανάτων ανά πόλεμο ετησίως από το 1950 έως σήμερα. Και, όπως μπορείτε να δείτε, το ποσοστό θανάτων μειώνεται από 65.000 θανάτους ανά σύγκρουση ετησίως στη δεκαετία του 1950 σε λιγότερο από 2.000 θανάτους ανά σύγκρουση ετησίως αυτής της δεκαετίας, που είναι ήδη τρομακτικό. Ακόμη και στην κλίμακα του έτους, βλέπει κανείς μία μείωση της βίας. Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, σημειώθηκαν λιγότεροι εμφύλιοι πόλεμοι, λιγότερες γενοκτονίες - 90% μείωση μετά τα υψηλά ποσοστά του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου-- και μια αντιστροφή της ανόδου κατά τη δεκαετία του 1960 στις ανθρωποκτονίες και στα βίαια εγκλήματα. Αυτό είναι από τις Ενιαίες Στατιστικές Εγκληματικότητας του FBI. Μπορείτε να δείτε ότι υπάρχει ένα αρκετά χαμηλό ποσοστό της βίας τις δεκαετίες του 1950 και 1960, έπειτα αυξάνεται για πολλές δεκαετίες και ξεκινά μία ραγδαία μείωση, από τη δεκαετία του 1990, και φτάνει στο επίπεδο που απολαμβάναμε το 1960. Πρόεδρε Κλίντον, αν είστε εδώ, σας ευχαριστώ. (Γέλια)
Let's click down now to the decade scale. According to nongovernmental organizations that keep such statistics, since 1945, in Europe and the Americas, there has been a steep decline in interstate wars, in deadly ethnic riots or pogroms and in military coups, even in South America. Worldwide, there's been a steep decline in deaths in interstate wars. The yellow bars here show the number of deaths per war per year from 1950 to the present. And, as you can see, the death rate goes down from 65,000 deaths per conflict per year in the 1950s to less than 2,000 deaths per conflict per year in this decade, as horrific as it is. Even in the year scale, one can see a decline of violence. Since the end of the Cold War, there have been fewer civil wars, fewer genocides -- indeed, a 90 percent reduction since post-World War II highs -- and even a reversal of the 1960s uptick in homicide and violent crime. This is from the FBI uniform crime statistics. You can see that there's a fairly low rate of violence in the '50s and the '60s, then it soared upward for several decades and began a precipitous decline, starting in the 1990s, so that it went back to the level that was last enjoyed in 1960. President Clinton, if you're here: thank you. (Laughter)
Το ερώτημα είναι, γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι είναι τόσο λάθος για κάτι τόσο σημαντικό; Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι. Ένας από αυτούς είναι πως έχουμε καλύτερη ενημέρωση. Το Ασοσιέιτεντ Πρες είναι καλύτερος χρονικογράφος πολέμων στη γη από τους μοναχούς του 16ου αιώνα. (γέλια)
So the question is: Why are so many people so wrong about something so important? I think there are a number of reasons. One of them is we have better reporting. The Associated Press is a better chronicler of wars over the surface of the earth than 16th-century monks were.
Υπάρχει μια γνωστική ψευδαίσθηση. Οι γνωστικοί ψυχολόγοι γνωρίζουμε ότι όσο ευκολότερο είναι να ανακαλέσουμε συγκεκριμένες εμφανίσεις κάποιου πράγματος, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα που του δίνεις. Πράγματα με αιματηρό περιεχόμενο, που διαβάζουμε στην εφημερίδα εγγράφονται στη μνήμη περισσότερο από τις αναφορές για πολλούς ανθρώπους που πεθαίνουν στο κρεβάτι τους από γηρατειά. Υπάρχει δυναμική στην άποψη και στην υπεράσπιση της αγοράς: κανείς δεν προσέλκυσε παρατηρητές, υποστηρικτές και χορηγούς, λέγοντας: τα πράγματα αρχίζουν να πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο. (Γέλια)
(Laughter) There's a cognitive illusion. We cognitive psychologists know that the easier it is to recall specific instances of something, the higher the probability that you assign to it. Things that we read about in the paper with gory footage burn into memory more than reports of a lot more people dying in their beds of old age. There are dynamics in the opinion and advocacy markets; no one ever attracted advocates and donors by saying, "Things just seem to be getting better and better." (Laughter)
Υπάρχει ενοχή για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους αυτόχθονες πληθυσμούς στη σύγχρονη πνευματική ζωή, και μια απροθυμία να αναγνωρίσουμε πως θα μπορούσε να υπάρχει κάτι καλό σχετικά με το Δυτικό πολιτισμό. Η αλλαγή, ασφαλώς, των προτύπων μπορεί να ξεπεράσει την αλλαγή στη συμπεριφορά. Ένας από τους λόγους μείωσης της βίας είναι ότι άνθρωποι βαρέθηκαν από τις εκατόμβες και τη βαναυσότητα στην εποχή τους. Αυτή είναι μια διαδικασία που φαίνεται να συνεχίζεται, αλλά αν ξεπεράσει τη συμπεριφορά από τα σημερινά πρότυπα, τα πράγματα φαίνονται πάντα πιο βάρβαρα από ό, τι θα ήταν βάσει ιστορικών προτύπων. Γι' αυτό σήμερα, εξαγριωνόμαστε --και ορθά-- αν μια χούφτα δολοφόνοι εκτελεστούν με θανατηφόρα ένεση στο Τέξας μετά από μια διαδικασία προσφυγής 15 ετών. Δεν σκεφτόμαστε πως μερικούς αιώνες πριν, μπορεί να είχαν καεί στη πυρά για εναντίωση στο βασιλιά μετά από μια δίκη που διαρκούσε 10 λεπτά, και πράγματι, πως αυτό θα επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά. Σήμερα, θεωρούμε τη θανατική ποινή περισσότερο ως απόδειξη του πόσο χαμηλά μπορεί να βυθιστεί η συμπεριφορά μας, παρά πόσο έχουν ανυψωθεί τα πρότυπά μας.
There's guilt about our treatment of native peoples in modern intellectual life, and an unwillingness to acknowledge there could be anything good about Western culture. And, of course, our change in standards can outpace the change in behavior. One of the reasons violence went down is that people got sick of the carnage and cruelty in their time. That's a process that seems to be continuing, but if it outstrips behavior by the standards of the day, things always look more barbaric than they would have been by historic standards. So today, we get exercised -- and rightly so -- if a handful of murderers get executed by lethal injection in Texas after a 15-year appeal process. We don't consider that a couple of hundred years ago, they may have been burned at the stake for criticizing the king after a trial that lasted 10 minutes, and indeed, that that would have been repeated over and over again. Today, we look at capital punishment as evidence of how low our behavior can sink, rather than how high our standards have risen.
Γιατί μειώθηκε η βία; Κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά, αλλά έχω διαβάσει τέσσερις εξηγήσεις και όλες, πιστεύω, έχουν κάποια δόση αληθοφάνειας. Η πρώτη είναι, πως ίσως ο Τόμας Χομπς είχε δίκιο. Ήταν εκείνος που είπε ότι η ζωή σε μία φυσική κατάσταση ήταν "μοναχική, φτωχή, άσχημη, σκληρή και σύντομη». Όχι γιατί -υποστήριζε-
Well, why has violence declined? No one really knows, but I have read four explanations, all of which, I think, have some grain of plausibility. The first is: maybe Thomas Hobbes got it right. He was the one who said that life in a state of nature was "solitary, poor, nasty, brutish and short."
οι άνθρωποι έχουν κάποια αρχέγονη δίψα για αίμα ή επιθετικό ένστικτο ή εδαφική επιτακτική ανάγκη, αλλά λόγω της λογικής της αναρχίας. Σε κατάσταση αναρχίας, υπάρχει ένας σταθερός πειρασμός να εισβάλλεις προληπτικά στους γείτονές σου πριν εισβάλλουν αυτοί σε σένα. Πιο πρόσφατα, ο Τόμας Σέλινγκ παρουσιάζει την αναλογία με έναν νοικοκύρη που ακούει ένα θόρυβο στο υπόγειο. Και ως καλός Αμερικανός, έχει ένα πιστόλι στο κομοδίνο, τραβάει το όπλο, και κατεβαίνει τη σκάλα. Και αυτό που βλέπει είναι ένας κλέφτης με όπλο στο χέρι. Τώρα, κάθε ένας από αυτούς σκέφτεται, «Δεν θέλω πραγματικά να σκοτώσω τον τύπο, αλλά αυτός ετοιμάζεται να με σκοτώσει. Ίσως καλύτερα να τον πυροβολήσω, πριν με πυροβολήσει αυτός, ειδικά τη στιγμή, που ακόμη κι αν δε θέλει να με σκοτώσει, ίσως να ανησυχεί πως θα τον σκοτώσω πριν με σκοτώσει αυτός.» Και ούτω καθεξής. Οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες ακολουθούν ξεκάθαρα αυτό το συλλογισμό, και συχνά εισβάλλουν στους γείτονές τους από φόβο μη δεχτούν πρώτοι εισβολή.
(Laughter) Not because, he argued, humans have some primordial thirst for blood or aggressive instinct or territorial imperative, but because of the logic of anarchy. In a state of anarchy, there's a constant temptation to invade your neighbors preemptively, before they invade you. More recently, Thomas Schelling gives the analogy of a homeowner who hears a rustling in the basement. Being a good American, he has a pistol in the nightstand, pulls out his gun, walks down the stairs. And what does he see but a burglar with a gun in his hand? Now, each one of them is thinking, "I don't really want to kill that guy, but he's about to kill me. Maybe I had better shoot him before he shoots me, especially since, even if he doesn't want to kill me, he's probably worrying right now that I might kill him before he kills me." And so on. Hunter-gatherer peoples explicitly go through this train of thought and will often raid their neighbors out of fear of being raided first.
Ένας τρόπος αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος είναι η αποτροπή. Δεν χτυπάς πρώτος, αλλά έχεις εξαγγείλει δημόσια ότι θα περάσεις σε δυναμικά αντίποινα αν δεχτείς εισβολή. Το μόνο πρόβλημα είναι πως θεωρείται αξιόλογη κίνηση μόνο αν δεχτούν τη μπλόφα, και ως εκ τούτου, μπορεί να λειτουργήσει μόνο αν είναι αξιόπιστη. Για να είναι αξιόπιστη, πρέπει να αντιδράς σε όλες τις επιθέσεις και να ρυθμίζεις όλες τις παραμέτρους, γεγονός που οδηγεί στο φαύλο κύκλο της αιματηρής βεντέτας. Η ζωή γίνεται ένα επεισόδιο του «Οι Σοπράνο». Η λύση του Χομπς, ο «Λεβιάθαν», ήταν πως αν η εξουσία για τη νόμιμη χρήση της βίας ανατίθετο σε μία δημοκρατική υπηρεσία--έναν Λεβιάθαν-- τότε αυτό το κράτος μπορεί να μειώσει τον πειρασμό της επίθεσης, αφού κάθε είδους επίθεση θα τιμωρείται, χωρίς να κερδίζει τίποτα. Αυτό θα απέκλειε τον πειρασμό να εισβάλλεις αποτρεπτικά, από φόβο μήπως σου επιτεθούν πρώτοι. Καταργεί την ανάγκη να ασκείς αντίποινα για το παραμικρό για να καθιστάς την αποτρεπτική απειλή αξιόπιστη. Ως εκ τούτου, θα οδηγούσε σε ένα μία ειρηνική κατάσταση. Ο Άισνερ --ο άνθρωπος που υπολόγισε τα ποσοστά ανθρωποκτονιών που δεν μπορέσατε να δείτε στη προηγούμενη διαφάνεια-- ισχυρίστηκε ότι η φάση της παρακμής της ανθρωποκτονίας στην Ευρώπη συνέπεσε με την άνοδο των συγκεντρωτικών κρατών. Αυτό υποστηρίζει λίγο τη θεωρία του Λεβιάθαν. Επίσης υποστηρικτικό είναι το γεγονός οτι βλέπουμε σήμερα εκρήξεις βίας σε ζώνες αναρχίας, σε αποτυχημένα κράτη, σε καταρρέουσες αυτοκρατορίες, σε παραμεθόριες περιοχές, σε μαφίες,σε συμμορίες και ούτω καθεξής.
Now, one way of dealing with this problem is by deterrence. You don't strike first, but you have a publicly announced policy that you will retaliate savagely if you are invaded. The only thing is that it's liable to having its bluff called, and therefore can only work if it's credible. To make it credible, you must avenge all insults and settle all scores, which leads to the cycles of bloody vendetta. Life becomes an episode of "The Sopranos." Hobbes's solution, "Leviathan," was that if authority for the legitimate use of violence was vested in a single democratic agency -- a leviathan -- then such a state can reduce the temptation of attack, because any kind of aggression will be punished, leaving its profitability zero. That would remove the temptation to invade preemptively out of fear of them attacking you first. It removes the need for a hair trigger for retaliation to make your deterrent threat credible, and therefore, it would lead to a state of peace. Eisner -- the man who plotted the homicide rates that you failed to see in the earlier slide -- argued that the timing of the decline of homicide in Europe coincided with the rise of centralized states. So that's a bit of a support for the leviathan theory. Also supporting it is the fact that we today see eruptions of violence in zones of anarchy, in failed states, collapsed empires, frontier regions, mafias, street gangs and so on.
Η δεύτερη εξήγηση είναι ότι συχνά και σε πολλούς τόπους, υπάρχει μία ευρύτατα διαδεδομένη αίσθηση ότι η ζωή είναι φθηνή. Παλιότερα, όταν ο πόνος και ο πρώιμος θάνατος ήταν αναμενόμενα στη ζωή κάποιου, υπήρχαν λιγότερες τύψεις σχετικά με την πρόκλησή τους στους άλλους. Καθώς η τεχνολογία και η οικονομική ευμάρεια καθιστούν τη ζωή μεγαλύτερη και πιο ευχάριστη, η ζωή εκτιμάται υψηλότερα σε γενικές γραμμές. Αυτό ήταν μία άποψη του πολιτικού επιστήμονα Τζέιμς Πέιν.
The second explanation is that in many times and places, there is a widespread sentiment that life is cheap. In earlier times, when suffering and early death were common in one's own life, one has fewer compunctions about inflicting them on others. And as technology and economic efficiency make life longer and more pleasant, one puts a higher value on life in general. This was an argument from the political scientist James Payne.
Μια τρίτη εξήγηση επικαλείται την έννοια των παιγνίων μη μηδενικού αθροίσματος, και παρουσιάστηκε στο βιβλίο «Nonzero» του δημοσιογράφου Ρόμπερτ Ράιτ. Ο Ράιτ επισημαίνει ότι σε ορισμένες περιστάσεις, η συνεργασία ή η μη-βία μπορεί να ευνοήσει δύο μέρη σε αλληλεπίδραση, όπως κέρδη στο εμπόριο όταν τα δύο μέρη συναλλάσσονται τα πλεονάσματά τους και προχωράνε και οι δύο ή όταν δύο μέρη κατεβάζουν τα όπλα τους και μοιράζονται τα λεγόμενα μερίσματα στην ειρήνη που τους οδηγεί να μη χρειάζεται να πολεμούν όλη την ώρα. Ο Ράιτ υποστηρίζει ότι η τεχνολογία έχει αυξήσει τον αριθμό των παιγνίων θετικού αθροίσματος στα οποία οι άνθρωποι τείνουν να εμπλέκονται, επιτρέποντας το εμπόριο αγαθών, υπηρεσιών και ιδεών σε μεγαλύτερες αποστάσεις και μεταξύ μεγαλύτερων πληθυσμιακών ομάδων. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι άλλοι άνθρωποι γίνονται πιο πολύτιμοι ζωντανοί παρά νεκροί, και η βία μειώνεται για ιδιοτελείς λόγους. Όπως το θέτει κι ο Ράιτ, «Μεταξύ των πολλών λόγων που πιστεύω ότι δεν πρέπει να βομβαρδίσουμε τους Ιάπωνες είναι ότι κατασκεύασαν το μίνι-βαν μου». (Γέλια)
A third explanation invokes the concept of a nonzero-sum game, and was worked out in the book "Nonzero" by the journalist Robert Wright. Wright points out that, in certain circumstances, cooperation or nonviolence can benefit both parties in an interaction, such as gains in trade when two parties trade their surpluses and both come out ahead, or when two parties lay down their arms and split the so-called peace dividend that results in them not having to fight the whole time. Wright argues that technology has increased the number of positive-sum games that humans tend to be embroiled in, by allowing the trade of goods, services and ideas over longer distances and among larger groups of people. The result is that other people become more valuable alive than dead, and violence declines for selfish reasons. As Wright put it, "Among the many reasons that I think that we should not bomb the Japanese is that they built my minivan." (Laughter)
Η τέταρτη εξήγηση αποτυπώνεται στον τίτλο ενός βιβλίου «The Expanding Circle», του φιλόσοφου Πίτερ Σίνγκερ, ο οποίος ισχυρίζεται ότι η εξέλιξη κληροδότησε τον άνθρωπο με ένα αίσθημα συμπάθειας, μία ικανότητα να αντιμετωπίζει τα συμφέροντα άλλων λαών συγκρίνοντάς τα με τα δικά του. Δυστυχώς, από προεπιλογή το εφαρμόζουμε μόνο σε ένα πολύ στενό κύκλο φίλων και συγγενών. Οι άνθρωποι έξω από το κύκλο αντιμετωπίζονται ως υπάνθρωποι, και μπορούμε να τους εκμεταλλευτούμε χωρίς τιμωρία. Αλλά, ιστορικά, ο κύκλος επεκτείνεται. Βλέπει κανείς, στα ιστορικά αρχεία, ο κύκλος αυτός να επεκτείνεται από το χωριό, στη φατρία, στη φυλή, στο έθνος, σε άλλες φυλές, και στα δύο φύλα, και σύμφωνα με τον ίδιο τον Σίνγκερ, κάτι που θα έπρεπε να επεκταθεί και στα υπόλοιπα ευαίσθητα είδη. Το ερώτημα είναι, εάν συνέβη αυτό, τι προκάλεσε αυτή την επέκταση;
The fourth explanation is captured in the title of a book called "The Expanding Circle," by the philosopher Peter Singer, who argues that evolution bequeathed humans with a sense of empathy, an ability to treat other people's interests as comparable to one's own. Unfortunately, by default, we apply it only to a very narrow circle of friends and family. People outside that circle are treated as subhuman and can be exploited with impunity. But, over history, the circle has expanded. One can see, in historical record, it expanding from the village, to the clan, to the tribe, to the nation, to other races, to both sexes and, in Singer's own arguments, something that we should extend to other sentient species. So the question is: If this has happened, what has powered that expansion?
Υπάρχουν μια σειρά από δυνατότητες, όπως η αύξηση κύκλων αμοιβαιότητας με την έννοια που υποστηρίζει και ο Ρόμπερτ Ράιτ. Η λογική του χρυσού κανόνα--όσο πιο πολύ ενδιαφέρεσαι και αλληλεπιδράς με άλλα άτομα, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς ότι είναι απαράδεκτο να ευνοείς τα συμφέροντά σου εις βάρος των δικών τους, τουλάχιστον όχι αν θέλεις να σέβονται τη γνώμη σου. Δεν μπορείς να πείς ότι τα συμφέροντά σου είναι σημαντικότερα από του άλλου, όπως δεν μπορείς να πεις ότι το συγκεκριμένο σημείο που στέκομαι είναι ένα μοναδικό μέρος του σύμπαντος επειδή τυχαίνει να στέκομαι εκείνη τη στιγμή. Μπορεί επίσης να τροφοδοτείται από το κοσμοπολιτισμό, από την ιστορία, τη δημοσιογραφία, τα απομνημονεύματα, το ρεαλιστικό μυθιστόρημα, τα ταξίδια, και τη παιδεία, που σου επιτρέπει να προβάλλεις τον εαυτό σου στη ζωή των άλλων που παλαιότερα μπορεί να αντιμετωπιζες ως υπανθρώπους, καθώς και να συνειδητοποιείς τα πιθανά απρόοπτα στη δική σου ζωή, την αίσθηση ότι «μπορεί να βρεθώ κι εγώ στην ίδια κατάσταση».
And there are a number of possibilities, such as increasing circles of reciprocity in the sense that Robert Wright argues for. The logic of the Golden Rule -- the more you think about and interact with other people, the more you realize that it is untenable to privilege your interests over theirs, at least not if you want them to listen to you. You can't say that my interests are special compared to yours any more than you can say the particular spot that I'm standing on is a unique part of the universe because I happen to be standing on it that very minute. It may also be powered by cosmopolitanism, by histories and journalism and memoirs and realistic fiction and travel and literacy, which allows you to project yourself into the lives of other people that formerly you may have treated as subhuman, and also to realize the accidental contingency of your own station in life, the sense that "There but for fortune go I."
Ανεξάρτητα από τα αίτια, η μείωση της βίας, πιστεύω, έχει βαθιές επιπτώσεις. Πρέπει να αναρωτηθούμε όχι μόνο, γιατί υπάρχει πόλεμος; Αλλά επίσης, γιατί υπάρχει ειρήνη; Όχι μόνο, τι κάνουμε λάθος; Αλλά, επίσης, τι έχουμε κάνει σωστά; Επειδή κάναμε σίγουρα κάτι σωστό, και σίγουρα θα ήταν καλό να μάθουμε τι είναι αυτό. Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα).
Whatever its causes, the decline of violence, I think, has profound implications. It should force us to ask not just, "Why is there war?" but also, "Why is there peace?" Not just, "What are we doing wrong?" but also, "What have we been doing right?" Because we have been doing something right, and it sure would be good to find out what it is. Thank you very much. (Applause)
Κρις Άντερσον: Μου άρεσε πολύ η ομιλία. Πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι εδώ στην αίθουσα θα ήθελαν να πουν ότι η επέκταση --για την οποία μίλησες, όπως και ο Πίτερ Σίνγκερ- κατευθύνεται και από την τεχνολογία, τη μεγαλύτερη προσβασιμότητα στον άλλο, και την αίσθηση ότι ο κόσμος γίνεται κατά συνέπεια μικρότερος. Δεν έχει κι αυτό μια δόση αλήθειας;
Chris Anderson: I loved that talk. I think a lot of people here in the room would say that that expansion you were talking about, that Peter Singer talks about, is also driven just by technology, by greater visibility of the other and the sense that the world is therefore getting smaller. I mean, is that also a grain of truth?
Στίβεν Πίνκερ: Πάρα πολύ. Θα ταίριαζε απόλυτα και στην θεωρία του Ράιτ, το γεγονός δηλαδή ότι μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε τα οφέλη της συνεργασίας σε όλο και μεγαλύτερους κύκλους. Όπως επίσης, νομίζω ότι μας βοηθά να φανταστούμε πως είναι να είσαι κάποιος άλλος. Πιστεύω ότι όταν διαβάζετε αυτά τα φρικτά βασανιστήρια που ήταν συχνά στον Μεσαίωνα, αναρωτιέστε, πως είναι δυνατόν να συνέβαιναν, πώς μπορούσαν να μη νιώθουν συμπάθεια για το πρόσωπο που ξεκοίλιαζαν; Αλλά σαφώς, γι'αυτούς ήταν ένας ξένος που που δεν έχει αισθήματα παρόμοια με τα δικά τους. Ό,τι σας διευκολύνει να φανταστείτε τη θέση του άλλου σημαίνει ότι αυξάνει την ηθική σας αντιμετώπιση αυτού του ατόμου.
Steven Pinker: Very much. It would fit both in Wright's theory, that it allows us to enjoy the benefits of cooperation over larger and larger circles. But also, I think it helps us imagine what it's like to be someone else. I think when you read of these horrific tortures that were common in the Middle Ages, you think, "How could they possibly have done it, how could they not have empathized with the person that they're disemboweling?" But clearly, as far as they're concerned, this is just an alien being that does not have feelings akin to their own. Anything, I think, that makes it easier to imagine trading places with someone else means that it increases your moral consideration
Κ.Α.: Θα ήθελα όλοι οι ιδιοκτήτες Μέσων Ενημέρωσης να ακούσουν αυτή την ομιλία
to that other person.
κάποια στιγμή το επόμενο έτος. Νομίζω ότι είναι πραγματικά σημαντικό. Σε ευχαριστώ πολύ.
CA: I'd love every news media owner to hear that talk at some point, it's so important.
Σ.Π.: Χαρά μου.
CA: Thank you. SP: My pleasure.