Πολλοί άνθρωποι παρακολουθούν κάθε πρωί τις ειδήσεις με φόβο και δέος. Κάθε μέρα διαβάζουμε για επιθέσεις, ανισότητα, μόλυνση, δικτατορίες, πόλεμο και εξάπλωση πυρηνικών όπλων. Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους για τους οποίους το 2016 θεωρήθηκε το «χειρότερο έτος όλων των εποχών». Ώσπου το ρεκόρ διεκδίκησε το 2017...
Many people face the news each morning with trepidation and dread. Every day, we read of shootings, inequality, pollution, dictatorship, war and the spread of nuclear weapons. These are some of the reasons that 2016 was called the "Worst. Year. Ever." Until 2017 claimed that record --
(Γέλια)
(Laughter)
και πολλοί άνθρωποι άρχισαν να νοσταλγούν το παρελθόν, όταν ο κόσμος φαινόταν πιο ασφαλής, πιο καθαρός, με περισσότερη ισότητα.
and left many people longing for earlier decades, when the world seemed safer, cleaner and more equal.
Είναι όμως λογικός τρόπος αυτός να αντιλαμβάνεται κανείς την ανθρώπινη υπόσταση τον 21ο αιώνα; Όπως είπε και ο Φράνκλιν Πιρς Άνταμς: «Τίποτα δεν ευθύνεται περισσότερο για τις παλιές καλές εποχές παρά μια κακή μνήμη».
But is this a sensible way to understand the human condition in the 21st century? As Franklin Pierce Adams pointed out, "Nothing is more responsible for the good old days than a bad memory."
(Γέλια)
(Laughter)
Μπορείς πάντα να αυταπατάσαι ότι βλέπεις μια παρακμή, αν συγκρίνεις τους αιματοβαμμένους τίτλους του παρόντος με τις ρόδινες εικόνες του παρελθόντος. Με τι μοιάζει η πορεία του κόσμου όταν μετράμε την ευημερία μέσα στον χρόνο χρησιμοποιώντας τα ίδια πάντα κριτήρια;
You can always fool yourself into seeing a decline if you compare bleeding headlines of the present with rose-tinted images of the past. What does the trajectory of the world look like when we measure well-being over time using a constant yardstick?
Ας συγκρίνουμε τα πιο πρόσφατα δεδομένα στο παρόν με τα ίδια δεδομένα 30 χρόνια πριν. Πέρσι, οι Αμερικανοί αλληλοσκοτώθηκαν σε μια αναλογία 5,3 ανά 100.000, επτά τοις εκατό των πολιτών ήταν κάτω από το επίπεδο της φτώχειας και παρήγαν 21 εκατομμύρια τόνους αιωρούμενα σωματίδια και τέσσερα εκατομμύρια τόνους διοξείδιο του θείου. Ωστόσο, 30 χρόνια πριν, το ποσοστό ανθρωποκτονιών ήταν 8,5 ανά 100.000, το ποσοστό της φτώχειας ήταν 12% και παρήχθησαν 35 εκατομμύρια τόνοι αιωρούμενων σωματιδίων και 20 εκατομμύρια τόνοι διοξειδίου του θείου.
Let's compare the most recent data on the present with the same measures 30 years ago. Last year, Americans killed each other at a rate of 5.3 per hundred thousand, had seven percent of their citizens in poverty and emitted 21 million tons of particulate matter and four million tons of sulfur dioxide. But 30 years ago, the homicide rate was 8.5 per hundred thousand, poverty rate was 12 percent and we emitted 35 million tons of particulate matter and 20 million tons of sulfur dioxide.
Τι έγινε σε όλη την οικουμένη; Πέρσι, υπήρχαν 12 πόλεμοι εν εξελίξει, 60 απολυταρχικά καθεστώτα, 10% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και περισσότερα από 10.000 πυρηνικά όπλα. Αλλά 30 χρόνια πριν, είχαμε 23 πολέμους, 85 απολυταρχικά καθεστώτα, 37% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και περισσότερα από 60.000 πυρηνικά όπλα. Πράγματι, η περσινή χρονιά ήταν φρικτή όσον αφορά την τρομοκρατία στη Δυτική Ευρώπη, με 238 θανάτους, αλλά το 1988 ήταν χειρότερο, με 440 θανάτους.
What about the world as a whole? Last year, the world had 12 ongoing wars, 60 autocracies, 10 percent of the world population in extreme poverty and more than 10,000 nuclear weapons. But 30 years ago, there were 23 wars, 85 autocracies, 37 percent of the world population in extreme poverty and more than 60,000 nuclear weapons. True, last year was a terrible year for terrorism in Western Europe, with 238 deaths, but 1988 was worse with 440 deaths.
Τι συμβαίνει; Ήταν το 1988 μια ιδιαίτερα κακή χρονιά; Ή είναι όλες αυτές οι βελτιώσεις ένα σημάδι ότι ο κόσμος, παρά τα ψεγάδια του, βελτιώνεται με τον καιρό; Μήπως θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε την ομολογουμένως παλιομοδίτικη έννοια της προόδου; Αν το κάνει κανείς αυτό, μπορεί να προκαλέσει ακόμη και τη χλεύη, γιατί ανακάλυψα ότι οι διανοούμενοι μισούν την πρόοδο.
What's going on? Was 1988 a particularly bad year? Or are these improvements a sign that the world, for all its struggles, gets better over time? Might we even invoke the admittedly old-fashioned notion of progress? To do so is to court a certain amount of derision, because I have found that intellectuals hate progress.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και οι διανοούμενοι που αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί πραγματικά μισούν την πρόοδο.
And intellectuals who call themselves progressive really hate progress.
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν είναι ακριβώς ότι μισούν τους καρπούς της προόδου. Οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί και εμπειρογνώμονες θα προτιμούσαν να εγχειριστούν με αναισθησία παρά χωρίς. Είναι η ιδέα της προόδου που ξεσηκώνει τα πάθη. Αν πιστεύεις ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα τους, μου είπαν, αυτό σημαίνει πως πιστεύεις τυφλά και έχεις μια σχεδόν θρησκευτική πίστη στην ξεπερασμένη αυταπάτη και την ψευδή υπόσχεση του μύθου της πορείας προς τα εμπρός της αμείλικτης προόδου. Είσαι φανατικός οπαδός του λαϊκιστικού αμερικανικού ιδεώδους «όλα τα μπορώ», σαν ενθουσιασμένο κολεγιόπαιδο, είτε προέρχεσαι από τη Σίλικον Βάλεϊ είτε το Εμπορικό Επιμελητήριο. Είσαι οπαδός της ιδέας της προοδευτικής (Whig) ιστορίας, ένας αφελής οπτιμιστής, μια Πολυάννα, και φυσικά, ένας Πάνγλωσσος, όπως λεγόταν ο ήρωας του Βολταίρου που διακήρυττε: «Όλα γίνονται για το καλύτερο στον καλύτερο όλων των δυνατών κόσμων».
Now, it's not that they hate the fruits of progress, mind you. Most academics and pundits would rather have their surgery with anesthesia than without it. It's the idea of progress that rankles the chattering class. If you believe that humans can improve their lot, I have been told, that means that you have a blind faith and a quasi-religious belief in the outmoded superstition and the false promise of the myth of the onward march of inexorable progress. You are a cheerleader for vulgar American can-doism, with the rah-rah spirit of boardroom ideology, Silicon Valley and the Chamber of Commerce. You are a practitioner of Whig history, a naive optimist, a Pollyanna and, of course, a Pangloss, alluding to the Voltaire character who declared, "All is for the best in the best of all possible worlds."
Τελικά, ο Καθηγητής Πάνγλωσσος ήταν απαισιόδοξος. Ένας αληθινά αισιόδοξος πιστεύει στο ενδεχόμενο πολύ καλύτερων κόσμων από τον σημερινό κόσμο. Αλλά όλα αυτά είναι άσχετα, γιατί το ερώτημα αν έχει όντως συντελεστεί πρόοδος δεν είναι ζήτημα πίστης ή αισιόδοξης αντιμετώπισης ή το να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο. Είναι μια υπόθεση που μπορεί να εξεταστεί. Πάρα τις διαφορές τους, οι άνθρωποι γενικά συμφωνούν στο τι συνιστά ευημερία για τον άνθρωπο: ζωή, υγεία, τροφή, ευημερία, ειρήνη, ελευθερία, ασφάλεια, γνώση, ψυχαγωγία, χαρά. Όλα αυτά είναι μετρήσιμα πράγματα. Αν αυτά βελτιώθηκαν με τον καιρό, τότε υποστηρίζω ότι αυτό είναι πρόοδος.
Well, Professor Pangloss, as it happens, was a pessimist. A true optimist believes there can be much better worlds than the one we have today. But all of this is irrelevant, because the question of whether progress has taken place is not a matter of faith or having an optimistic temperament or seeing the glass as half full. It's a testable hypothesis. For all their differences, people largely agree on what goes into human well-being: life, health, sustenance, prosperity, peace, freedom, safety, knowledge, leisure, happiness. All of these things can be measured. If they have improved over time, that, I submit, is progress.
Ας δούμε τα δεδομένα, ξεκινώντας από το πιο πολύτιμο όλων, τη ζωή. Σχεδόν σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, το προσδόκιμο ζωής ήταν γύρω στα 30 έτη. Σήμερα, παγκοσμίως, είναι πάνω από 70 έτη, και στα αναπτυγμένα μέρη του κόσμου, πάνω από 80. 250 χρόνια πριν, στις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου, το ένα τρίτο των παιδιών δεν ζούσαν μέχρι τα πέμπτα τους γενέθλια, πριν ο κίνδυνος αυτός μειωθεί κατά εκατό φορές. Σήμερα, αυτή είναι η μοίρα για ένα ποσοστό μικρότερο του 6% για παιδιά στις πιο φτωχές χώρες του κόσμου. Ο Λιμός είναι ένας από τους τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης. Θα μπορούσε να φέρει την ερήμωση σε κάθε μέρος του κόσμου. Σήμερα, η πείνα έχει περιοριστεί στις πιο απόμακρες περιοχές και στις εμπόλεμες ζώνες. 200 χρόνια πριν, 90% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε σε απόλυτη φτώχεια. Σήμερα, λιγότερο από το 10% των ανθρώπων ζουν έτσι. Σχεδόν όσο υπάρχει ο άνθρωπος, οι ισχυρές χώρες και οι αυτοκρατορίες ήταν σχεδόν διαρκώς σε πόλεμο μεταξύ τους, και η ειρήνη ήταν ένα μικρό διάλειμμα μεταξύ των πολέμων. Σήμερα, δεν είναι ποτέ σε πόλεμο μεταξύ τους. Ο τελευταίος πόλεμος μεταξύ υπερδυνάμεων ήταν μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας 65 χρόνια πριν. Πιο πρόσφατα, πόλεμοι κάθε είδους έγιναν λιγότεροι και με λιγότερα θύματα. Το ετήσιο ποσοστό πολέμων έπεσε από το 22 ανά 100.000 ετησίως από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 σε 1,2 σήμερα. Η δημοκρατία έχει υποστεί μεγάλα πλήγματα στη Βενεζουέλα, στη Ρωσία, στην Τουρκία και απειλείται από την άνοδο του απολυταρχικού λαϊκισμού στην Ανατολική Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Ωστόσο, ποτέ ο κόσμος δεν υπήρξε ποτέ πιο δημοκρατικός απ' ό,τι υπήρξε κατά την προηγούμενη δεκαετία, όταν δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού ζουν σε δημοκρατικά καθεστώτα. Το ποσοστό των ανθρωποκτονιών πέφτει κάθε φορά που η αναρχία και η εκδίκηση αντικαθίστανται από την εξουσία του Νόμου. Συνέβη όταν η φεουδαρχική Ευρώπη τέθηκε υπό τον έλεγχο βασιλείων με κεντρική εξουσία, έτσι ώστε σήμερα ένας Δυτικοευρωπαίος έχει μία πιθανότητα στις 35 να δολοφονηθεί σε σύγκριση με τους προγόνους του κατά τον Μεσαίωνα. Συνέβη ξανά στην αποικία της Νέας Αγγλίας, στην αμερικανική Άγρια Δύση όταν ήρθαν στις πόλεις οι σερίφηδες και στο Μεξικό.
Let's go to the data, beginning with the most precious thing of all, life. For most of human history, life expectancy at birth was around 30. Today, worldwide, it is more than 70, and in the developed parts of the world, more than 80. 250 years ago, in the richest countries of the world, a third of the children did not live to see their fifth birthday, before the risk was brought down a hundredfold. Today, that fate befalls less than six percent of children in the poorest countries of the world. Famine is one of the Four Horsemen of the Apocalypse. It could bring devastation to any part of the world. Today, famine has been banished to the most remote and war-ravaged regions. 200 years ago, 90 percent of the world's population subsisted in extreme poverty. Today, fewer than 10 percent of people do. For most of human history, the powerful states and empires were pretty much always at war with each other, and peace was a mere interlude between wars. Today, they are never at war with each other. The last great power war pitted the United States against China 65 years ago. More recently, wars of all kinds have become fewer and less deadly. The annual rate of war has fallen from about 22 per hundred thousand per year in the early '50s to 1.2 today. Democracy has suffered obvious setbacks in Venezuela, in Russia, in Turkey and is threatened by the rise of authoritarian populism in Eastern Europe and the United States. Yet the world has never been more democratic than it has been in the past decade, with two-thirds of the world's people living in democracies. Homicide rates plunge whenever anarchy and the code of vendetta are replaced by the rule of law. It happened when feudal Europe was brought under the control of centralized kingdoms, so that today a Western European has 1/35th the chance of being murdered compared to his medieval ancestors. It happened again in colonial New England, in the American Wild West when the sheriffs moved to town, and in Mexico.
Πράγματι, είμαστε πιο ασφαλείς σχεδόν με κάθε τρόπο. Μέσα στον προηγούμενο αιώνα μειώθηκε κατά 96% η πιθανότητα να σκοτωθούμε σε τροχαίο, 88% μικρότερη η πιθανότητα να μας χτυπήσουν στο πεζοδρόμιο, 99% μικρότερη η πιθανότητα να σκοτωθούμε σε συντριβή αεροπλάνου, 95% μικρότερη η πιθανότητα να σκοτωθούμε εν ώρα εργασίας, 89% μικρότερη η πιθανότητα να σκοτωθούμε από φυσική καταστροφή, όπως ξηρασία, πλημμύρα, πυρκαγιά, καταιγίδα, ηφαιστειακή έκρηξη, κατολίσθηση, σεισμό, πτώση μετεωρίτη, πιθανότατα όχι επειδή ο Θεός είναι λιγότερο θυμωμένος μαζί μας, αλλά λόγω των βελτιώσεων στην αντοχή των υποδομών μας. Και τι γίνεται με τις καταστροφές που στέλνει ο Θεός, τον ίδιο τον κεραυνό του Δία; Ναι, υπάρχει 97% μικρότερη πιθανότητα να σκοτωθούμε από κεραυνό.
Indeed, we've become safer in just about every way. Over the last century, we've become 96 percent less likely to be killed in a car crash, 88 percent less likely to be mowed down on the sidewalk, 99 percent less likely to die in a plane crash, 95 percent less likely to be killed on the job, 89 percent less likely to be killed by an act of God, such as a drought, flood, wildfire, storm, volcano, landslide, earthquake or meteor strike, presumably not because God has become less angry with us but because of improvements in the resilience of our infrastructure. And what about the quintessential act of God, the projectile hurled by Zeus himself? Yes, we are 97 percent less likely to be killed by a bolt of lightning.
Πριν από τον 17ο αιώνα το πολύ το 15% των Ευρωπαίων γνώριζε γραφή και ανάγνωση. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ εξασφάλισαν γενικό γραμματισμό στα μέσα του 20ού αιώνα και ο υπόλοιπος κόσμος ακολουθεί. Σήμερα, περισσότερο από το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού κάτω των 25 ετών γνωρίζει γραφή και ανάγνωση. Κατά τον 19ο αιώνα, οι Δυτικοί εργάζονταν περισσότερες από 60 ώρες την εβδομάδα. Σήμερα εργάζονται λιγότερες από 40. Χάρη στην παγκόσμια διάδοση του τρεχούμενου νερού και του ηλεκτρισμού στον αναπτυγμένο κόσμο και την ευρεία διάδοση που έχουν τα πλυντήρια, οι ηλεκτρικές σκούπες, τα ψυγεία, τα πλυντήρια πιάτων, οι κουζίνες και οι φούρνοι μικροκυμάτων, ο χρόνος από τη ζωή μας που αφιερώνουμε στο νοικοκυριό έπεσε από τις 60 ώρες την εβδομάδα σε λιγότερες από 15 ώρες την εβδομάδα.
Before the 17th century, no more than 15 percent of Europeans could read or write. Europe and the United States achieved universal literacy by the middle of the 20th century, and the rest of the world is catching up. Today, more than 90 percent of the world's population under the age of 25 can read and write. In the 19th century, Westerners worked more than 60 hours per week. Today, they work fewer than 40. Thanks to the universal penetration of running water and electricity in the developed world and the widespread adoption of washing machines, vacuum cleaners, refrigerators, dishwashers, stoves and microwaves, the amount of our lives that we forfeit to housework has fallen from 60 hours a week to fewer than 15 hours a week.
Όλα αυτά τα οφέλη σε υγεία, πλούτο, ασφάλεια, γνώση και ψυχαγωγία μας έκανε πιο ευτυχισμένους; Η απάντηση είναι ναι. Στο 86% των χωρών στον κόσμο η ευτυχία αυξήθηκε κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Do all of these gains in health, wealth, safety, knowledge and leisure make us any happier? The answer is yes. In 86 percent of the world's countries, happiness has increased in recent decades.
Ελπίζω να σας έπεισα ότι η πρόοδος δεν είναι θέμα πίστης ή αισιοδοξίας, αλλά ένα γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, και μάλιστα το μεγαλύτερο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία. Και πώς αυτό το γεγονός παρουσιάζεται στις ειδήσεις;
Well, I hope to have convinced you that progress is not a matter of faith or optimism, but is a fact of human history, indeed the greatest fact in human history. And how has this fact been covered in the news?
(Γέλια)
(Laughter)
Μια καταγραφή των λέξεων στις ειδήσεις για θετικά και αρνητικά συναισθήματα έδειξε ότι κατά τις δεκαετίες που η ανθρωπότητα έγινε υγιέστερη, πλουσιότερη, σοφότερη, ασφαλέστερη και πιο ευτυχισμένη, οι Νιου Γιορκ Τάιμς γίνονταν ολοένα και πιο ζοφεροί και το ίδιο οι ειδήσεις σε όλο τον κόσμο, γίνονταν σταθερά πιο ζοφερές.
A tabulation of positive and negative emotion words in news stories has shown that during the decades in which humanity has gotten healthier, wealthier, wiser, safer and happier, the "New York Times" has become increasingly morose and the world's broadcasts too have gotten steadily glummer.
Γιατί οι άνθρωποι δεν εκτιμούν την πρόοδο; Μέρος της απάντησης βρίσκεται στη γνωστική ψυχολογία. Εκτιμούμε τον κίνδυνο μ' έναν συνειρμό που λέγεται «ευρετική της διαθεσιμότητας». Όσο πιο εύκολα ανακαλούμε κάτι στη μνήμη, τόσο πιο πιθανό το θεωρούμε. Το άλλο σκέλος της απάντησης προέρχεται από τη φύση της δημοσιογραφίας, όπως αποτυπώνεται σ' αυτόν τον σατιρικό τίτλο από το «The Onion», «To CNN συνεδριάζει το πρωί προκειμένου να αποφασίσει για ποιο πράγμα θα πανικοβληθούν οι θεατές την υπόλοιπη μέρα».
Why don't people appreciate progress? Part of the answer comes from our cognitive psychology. We estimate risk using a mental shortcut called the "availability heuristic." The easier it is to recall something from memory, the more probable we judge it to be. The other part of the answer comes from the nature of journalism, captured in this satirical headline from "The Onion," "CNN Holds Morning Meeting to Decide What Viewers Should Panic About For Rest of Day."
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Οι ειδήσεις είναι γι' αυτά που συμβαίνουν, όχι γι' αυτά που δεν συμβαίνουν. Κανένας δημοσιογράφος δεν λέει: «Κάνω ζωντανό ρεπορτάζ από μια χώρα που έχει ειρήνη εδώ και 40 χρόνια» ή από μια πόλη όπου δεν επιτέθηκαν τρομοκράτες. Επίσης, τα άσχημα πράγματα γίνονται γρήγορα, ενώ τα καλά δεν γίνονται μέσα σε μια μέρα. Οι εφημερίδες θα μπορούσαν να έχουν κεντρικό τίτλο «137.000 άνθρωποι γλίτωσαν από την απόλυτη φτώχεια χθες», κάθε μέρα τα τελευταία 25 χρόνια. Αυτό σημαίνει 1,25 δις άνθρωποι που αφήνουν πίσω τους τη φτώχεια, αλλά ποτέ δεν θα το διαβάσετε. Επίσης, οι ειδήσεις εκμεταλλεύονται το νοσηρό ενδιαφέρον μας για το τι μπορεί να πάει στραβά, όπως αποτυπώνεται στην πολιτική των προγραμμάτων: «Το αίμα πουλάει». Λοιπόν, αν συνδυάσει κανείς τις προκαταλήψεις μας με τις ειδήσεις, μπορεί να δει γιατί ο κόσμος πλησιάζει στο τέλος του εδώ και πολύ καιρό πράγματι.
News is about stuff that happens, not stuff that doesn't happen. You never see a journalist who says, "I'm reporting live from a country that has been at peace for 40 years," or a city that has not been attacked by terrorists. Also, bad things can happen quickly, but good things aren't built in a day. The papers could have run the headline, "137,000 people escaped from extreme poverty yesterday" every day for the last 25 years. That's one and a quarter billion people leaving poverty behind, but you never read about it. Also, the news capitalizes on our morbid interest in what can go wrong, captured in the programming policy, "If it bleeds, it leads." Well, if you combine our cognitive biases with the nature of news, you can see why the world has been coming to an end for a very long time indeed.
Ας θέσω ορισμένα ερωτήματα για την πρόοδο τα οποία αναμφίβολα πολλοί θα έχετε σκεφτεί. Πρώτον, δεν είναι καλό να είναι κανείς απαισιόδοξος για να προστατεύεται από τον εφησυχασμό, να αποκαλύπτει τη διαφθορά, να μιλά την αλήθεια ενώπιον της εξουσίας; Όχι, ακριβώς. Είναι καλό να είμαστε ακριβείς. Φυσικά και πρέπει να έχουμε επίγνωση της οδύνης και του κινδύνου όποτε τυχόν συμβούν, αλλά θα μπορούσαμε επίσης να γνωρίζουμε πώς να μπορούν να μειωθούν, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να μη διακρίνουμε την απαισιοδοξία. Ένας από αυτούς είναι η μοιρολατρία. Αν ήταν μάταιες όλες οι προσπάθειές μας για τη βελτίωση του κόσμου γιατί να ξοδεύουμε χρήματα άσκοπα μετά από ένα κακό; Πάντα θα υπάρχουν φτωχοί. Και μια που ο κόσμος φτάνει στο τέλος του, αν δεν μας εξολοθρεύσει όλους η κλιματική αλλαγή, τότε θα το κάνει μόλις απελευθερωθεί η τεχνητή νοημοσύνη, μια λογική αντιμετώπιση είναι να απολαύσουμε τη ζωή όσο μπορούμε, να φάμε, να πιούμε, να χαρούμε, γιατί αύριο θα πεθάνουμε.
Let me address some questions about progress that no doubt have occurred to many of you. First, isn't it good to be pessimistic to safeguard against complacency, to rake the muck, to speak truth to power? Well, not exactly. It's good to be accurate. Of course we should be aware of suffering and danger wherever they occur, but we should also be aware of how they can be reduced, because there are dangers to indiscriminate pessimism. One of them is fatalism. If all our efforts at improving the world have been in vain, why throw good money after bad? The poor will always be with you. And since the world will end soon -- if climate change doesn't kill us all, then runaway artificial intelligence will -- a natural response is to enjoy life while we can, eat, drink and be merry, for tomorrow we die.
Ο άλλος κίνδυνος της απερίσκεπτης απαισιοδοξίας είναι η ριζοσπαστικοποίηση. Αν οι θεσμοί μας αποτυγχάνουν όλοι και δεν υπάρχει ελπίδα για αναμόρφωση, μια φυσική αντιμετώπιση είναι να σπάσουμε τη μηχανή, να αποξηράνουμε τον βάλτο, να κάψουμε συθέμελα την αυτοκρατορία με την ελπίδα ότι οτιδήποτε γεννηθεί μέσα από τις στάχτες θα είναι σίγουρα καλύτερο από αυτό που έχουμε τώρα.
The other danger of thoughtless pessimism is radicalism. If our institutions are all failing and beyond hope for reform, a natural response is to seek to smash the machine, drain the swamp, burn the empire to the ground, on the hope that whatever rises out of the ashes is bound to be better than what we have now.
Λοιπόν, αν υπάρχει αυτό που λέμε πρόοδο, τι το προκαλεί; Η πρόοδος δεν είναι μυστικιστική δύναμη ούτε διαλεκτική που μας ανυψώνει. Δεν είναι μια μυστήρια αψίδα της ιστορίας που γέρνει προς τη δικαιοσύνη. Είναι το αποτέλεσμα ανθρώπινων προσπαθειών που διέπονται από μια ιδέα, μια ιδέα που σχετίζεται με το Διαφωτισμό του 18ου αιώνα, κυρίως ότι αν εφαρμόσουμε λογική και επιστήμη που συμβάλλουν στην ανθρώπινη ευημερία σιγά σιγά μπορούμε να τα καταφέρουμε. Είναι η πρόοδος αναπόφευκτη; Φυσικά και όχι. Η πρόοδος δεν σημαίνει ότι όλα γίνονται καλύτερα για όλους παντού και όλη την ώρα. Αυτό θα ήταν ένα θαύμα και η πρόοδος δεν είναι ένα θαύμα, είναι η εύρεση λύσεων. Τα προβλήματα είναι αναπόφευκτα και οι λύσεις δημιουργούν νέα προβλήματα που πρέπει να λυθούν με τη σειρά τους. Τα άλυτα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος σήμερα είναι πελώρια, μαζί με τον κίνδυνο της κλιματικής αλλαγής και του πυρηνικού πολέμου, και πρέπει να τα δούμε ως προβλήματα που πρέπει να λυθούν, όχι ως επικείμενες καταστροφές, και να ψάχνουμε εντατικά για λύσεις όπως η ευρεία απομάκρυνση του άνθρακα για την κλιματική αλλαγή και το κίνημα Global Zero ενάντια στα πυρηνικά.
Well, if there is such a thing as progress, what causes it? Progress is not some mystical force or dialectic lifting us ever higher. It's not a mysterious arc of history bending toward justice. It's the result of human efforts governed by an idea, an idea that we associate with the 18th century Enlightenment, namely that if we apply reason and science that enhance human well-being, we can gradually succeed. Is progress inevitable? Of course not. Progress does not mean that everything becomes better for everyone everywhere all the time. That would be a miracle, and progress is not a miracle but problem-solving. Problems are inevitable and solutions create new problems which have to be solved in their turn. The unsolved problems facing the world today are gargantuan, including the risks of climate change and nuclear war, but we must see them as problems to be solved, not apocalypses in waiting, and aggressively pursue solutions like Deep Decarbonization for climate change and Global Zero for nuclear war.
Τέλος, είναι ο Διαφωτισμός αντίθετος στην ανθρώπινη φύση; Αυτό είναι ένα κρίσιμο ερώτημα για μένα, καθώς είμαι υπέρμαχος της ύπαρξης της ανθρώπινης φύσης, με όλα της τα μειονεκτήματα και με τις διαστροφές της. Στο βιβλίο μου «Ο Άγραφος Πίνακας», υποστηρίζω ότι η προοπτική του ανθρώπου είναι περισσότερο τραγική παρά ουτοπική και ότι δεν είμαστε αστερόσκονη, δεν είμαστε χρυσοί και δεν υπάρχει τρόπος να επιστρέψουμε στον Κήπο της Εδέμ.
Finally, does the Enlightenment go against human nature? This is an acute question for me, because I'm a prominent advocate of the existence of human nature, with all its shortcomings and perversities. In my book "The Blank Slate," I argued that the human prospect is more tragic than utopian and that we are not stardust, we are not golden and there's no way we are getting back to the garden.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά η κοσμοθεωρία μου έχει χαλαρώσει αρκετά μέσα στα 15 χρόνια από την έκδοση του «Άγραφου Πίνακα». Η εξοικείωσή μου με τις στατιστικές για την ανθρώπινη πρόοδο, ξεκινώντας από τη βία, αλλά περιλαμβάνοντας πλέον κάθε πλευρά της ευημερίας μας, ενίσχυσε την πεποίθησή μου ότι για να καταλάβουμε τις δυστυχίες και τα δεινά μας η ανθρώπινη φύση είναι το πρόβλημα, αλλά η ανθρώπινη φύση, περνώντας μέσα από τους θεσμούς του Διαφωτισμού, είναι ταυτόχρονα η λύση.
But my worldview has lightened up in the 15 years since "The Blank Slate" was published. My acquaintance with the statistics of human progress, starting with violence but now encompassing every other aspect of our well-being, has fortified my belief that in understanding our tribulations and woes, human nature is the problem, but human nature, channeled by Enlightenment norms and institutions, is also the solution.
Ομολογουμένως, δεν είναι εύκολο να αναπαράγω την επιφώτισή μου με βάση τα δεδομένα για την ανθρωπότητα στο σύνολό της. Ορισμένοι διανοούμενοι αντέδρασαν με θυμό στο βιβλίο μου «Διαφωτισμός τώρα», λέγοντας πρώτα: «Πώς τολμά να λέει ότι οι διανοούμενοι μισούν την πρόοδο», και δεύτερον: «Πώς τολμά να λέει ότι υπήρξε πρόοδος».
Admittedly, it's not easy to replicate my own data-driven epiphany with humanity at large. Some intellectuals have responded with fury to my book "Enlightenment Now," saying first how dare he claim that intellectuals hate progress, and second, how dare he claim that there has been progress.
(Γέλια)
(Laughter)
Άλλους, η ιδέα της προόδου τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Να σώζει κανείς δισεκατομμύρια ζωές, να εξαλείφει ασθένειες, να παρέχει τροφή σ' αυτούς που πεινούν, να διδάσκει στα παιδιά να διαβάζουν; Βαρετό.
With others, the idea of progress just leaves them cold. Saving the lives of billions, eradicating disease, feeding the hungry, teaching kids to read? Boring.
Την ίδια στιγμή, η πιο συχνή αντίδραση των αναγνωστών είναι η ευγνωμοσύνη, η ευγνωμοσύνη για την αλλαγή της οπτικής τους για τον κόσμο από μια απαθή και αδιέξοδη μοιρολαρία προς κάτι πιο δημιουργικό, ακόμη και ηρωικό.
At the same time, the most common response I have received from readers is gratitude, gratitude for changing their view of the world from a numb and helpless fatalism to something more constructive, even heroic.
Πιστεύω ότι τα ιδανικά του Διαφωτισμού μπορούν να αποτελέσουν μια πηγή έμπνευσης, κι ελπίζω ότι άνθρωποι με μεγαλύτερη καλλιτεχνική φλέβα και ρητορική δεινότητα από τη δική μου μπορούν να εκφραστούν καλύτερα και να το διαδώσουν περισσότερο. Πηγαίνει κάπως έτσι.
I believe that the ideals of the Enlightenment can be cast a stirring narrative, and I hope that people with greater artistic flare and rhetorical power than I can tell it better and spread it further. It goes something like this.
Γεννιόμαστε σ' ένα ανηλεές σύμπαν, αντιμετωπίζοντας μεγάλα εμπόδια, διακυβεύοντας την επιβίωσή μας και με τον συνεχή κίνδυνο της αποτυχίας. Διαμορφωθήκαμε μέσα από μια διαδικασία που είναι ανάλγητα ανταγωνιστική. Είμαστε φτιαγμένοι από μια πρώτη ύλη δύσκαμπτη, ευάλωτοι σε αυταπάτες, εγωκεντρισμούς και μερικές φορές απίστευτη ηλιθιότητα.
We are born into a pitiless universe, facing steep odds against life-enabling order and in constant jeopardy of falling apart. We were shaped by a process that is ruthlessly competitive. We are made from crooked timber, vulnerable to illusions, self-centeredness and at times astounding stupidity.
Ωστόσο, η ανθρώπινη φύση έχει επίσης την τύχη να διαθέτει πόρους που αφήνουν περιθώριο για μια κάποια εξιλέωση. Είμαστε προικισμένοι με τη δύναμη να συνδυάζουμε τις ιδέες ξανά και ξανά, να κάνουμε σκέψεις για τις σκέψεις μας. Έχουμε ένα ένστικτο για τη γλώσσα, που μας επιτρέπει να μοιραζόμαστε τη διάνοια και την εμπειρία μας Γινόμαστε πιο δυνατοί με τη δυνατότητά μας να συμπάσχουμε, να έχουμε οίκτο, φαντασία, ενσυναίσθηση, συμπόνια. Αυτά τα χαρίσματα έχουν βρει τρόπους να εντείνουν την ίδια τους τη δύναμη. Το εύρος της γλώσσας ενισχύθηκε από τη γραπτή, την τυπωμένη και την ηλεκτρονική λέξη. Ο κύκλος της ενσυναίσθησής μας επεκτάθηκε από την ιστορία, τη δημοσιογραφία και τις αφηγηματικές τέχνες. Και οι ελάχιστα ορθολογικές μας ικανότητες πολλαπλασιάστηκαν από τις νόρμες και τους θεσμούς της λογικής, της διανοητικής περιέργειας, της ανοιχτής αντιπαράθεσης, την αμφισβήτηση της εξουσίας και του δογματισμού, και το βάρος της απόδειξης για την εξακρίβωση των ιδεών αντιπαραθέτοντάς τες με την πραγματικότητα.
Yet human nature has also been blessed with resources that open a space for a kind of redemption. We are endowed with the power to combine ideas recursively, to have thoughts about our thoughts. We have an instinct for language, allowing us to share the fruits of our ingenuity and experience. We are deepened with the capacity for sympathy, for pity, imagination, compassion, commiseration. These endowments have found ways to magnify their own power. The scope of language has been augmented by the written, printed and electronic word. Our circle of sympathy has been expanded by history, journalism and the narrative arts. And our puny rational faculties have been multiplied by the norms and institutions of reason, intellectual curiosity, open debate, skepticism of authority and dogma and the burden of proof to verify ideas by confronting them against reality.
Καθώς η δίνη της επαναλαμβανόμενης βελτίωσης αποκτά νέα ώθηση, κατακτούμε με κόπο νίκες ενάντια στις δυνάμεις που μας συνθλίβουν, ακόμη και ενάντια στα σκοτάδια της ίδιας μας της φύσης. Διεισδύουμε στα μυστήρια του σύμπαντος, συμπεριλαμβανομένης της ζωής και του νου. Ζούμε περισσότερο, υποφέρουμε λιγότερο, μαθαίνουμε περισσότερα, γινόμαστε πιο έξυπνοι και απολαμβάνουμε μικρές ηδονές και πλούσιες εμπειρίες. Λιγότεροι από εμάς σκοτωνόμαστε, δεχόμαστε επίθεση, σκλαβωνόμαστε, πέφτουμε θύματα εκμετάλλευσης ή καταπίεσης από άλλους. Εκεί που ήταν μόνο μερικές οάσεις, οι περιοχές με ειρήνη και ευημερία αυξάνονται και μπορεί μια μέρα να αγκαλιάσουν τον κόσμο. Υπάρχει ακόμα πολύς πόνος και απίστευτοι κίνδυνοι, αλλά οι ιδέες για να τους μειώσουμε έχουν αποκτήσει φωνή, και αναρίθμητες άλλες ιδέες πρόκειται να γεννηθούν.
As the spiral of recursive improvement gathers momentum, we eke out victories against the forces that grind us down, not least the darker parts of our own nature. We penetrate the mysteries of the cosmos, including life and mind. We live longer, suffer less, learn more, get smarter and enjoy more small pleasures and rich experiences. Fewer of us are killed, assaulted, enslaved, exploited or oppressed by the others. From a few oases, the territories with peace and prosperity are growing and could someday encompass the globe. Much suffering remains and tremendous peril, but ideas on how to reduce them have been voiced, and an infinite number of others are yet to be conceived.
Ποτέ δεν θα έχουμε έναν τέλειο κόσμο και θα ήταν επικίνδυνο να επιδιώκουμε έναν τέτοιο. Αλλά δεν υπάρχει όριο στις βελτιώσεις που μπορούμε να επιτύχουμε αν συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε τη γνώση για να ενισχύσουμε την ανθρώπινη εξέλιξη. Αυτή η επική ιστορία δεν είναι ένας ακόμη μύθος. Οι μύθοι είναι φαντασία, αλλά αυτό είναι μια πραγματικότητα, όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, που είναι η μόνη αλήθεια που κατέχουμε. Καθώς μαθαίνουμε περισσότερα, μπορούμε να δούμε ποια μέρη της ιστορίας συνεχίζουν να είναι αληθινά και ποια όχι, όπως το καθένα θα μπορούσα να συμβεί.
We will never have a perfect world, and it would be dangerous to seek one. But there's no limit to the betterments we can attain if we continue to apply knowledge to enhance human flourishing. This heroic story is not just another myth. Myths are fictions, but this one is true, true to the best of our knowledge, which is the only truth we can have. As we learn more, we can show which parts of the story continue to be true and which ones false, as any of them might be and any could become.
Κι αυτή η ιστορία δεν ανήκει σε καμία φυλή, αλλά σε όλη την ανθρωπότητα, σε κάθε ον με συνείδηση και λογική και με την παρόρμηση να εμμένει στην ύπαρξή του, γιατί απαιτείται μόνο η πεποίθηση ότι η ζωή είναι προτιμότερη από τον θάνατο, η υγεία είναι προτιμότερη από την ασθένεια, η αφθονία είναι προτιμότερη από την ανέχεια, η ελευθερία είναι προτιμότερη από την καταπίεση, η χαρά είναι προτιμότερη από την οδύνη και η γνώση είναι προτιμότερη από την άγνοια και τη δεισιδαιμονία.
And this story belongs not to any tribe but to all of humanity, to any sentient creature with the power of reason and the urge to persist in its being, for it requires only the convictions that life is better than death, health is better than sickness, abundance is better than want, freedom is better than coercion, happiness is better than suffering and knowledge is better than ignorance and superstition.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)