You'll be happy to know that I'll be talking not about my own tragedy, but other people's tragedy. It's a lot easier to be lighthearted about other people's tragedy than your own, and I want to keep it in the spirit of the conference.
Gelukkig ga ik het hier niet hebben over een tragedie in mijn eigen leven, maar over die in andermans leven. Het is een stuk gemakkelijker luchthartig te zijn over iemand anders zijn tragedie dan over je eigen, en ik wil in de geest van de conferentie blijven. Als je de verhalen in de media mag geloven,
So, if you believe the media accounts, being a drug dealer in the height of the crack cocaine epidemic was a very glamorous life, in the words of Virginia Postrel. There was money, there was drugs, guns, women, you know, you name it -- jewelry, bling-bling -- it had it all.
was het leven van een drugsdealer ten tijde van de piek in de crack-cocaïne-epidemie een heel glamoureus leven, in de woorden van Virginia Postrel. Geld, drugs, wapens, vrouwen, noem maar op - sieraden, bling-bling - alles was er.
What I'm going to tell you today is that, in fact, based on 10 years of research, a unique opportunity to go inside a gang -- to see the actual books, the financial records of the gang -- that the answer turns out not to be that being in the gang was a glamorous life. But I think, more realistically, that being in a gang -- selling drugs for a gang -- is perhaps the worst job in all of America. And that's what I'd like to convince you of today.
Wat ik vandaag wil vertellen is dat er in feite, gebaseerd op tien jaar research, een unieke kans om een bende van binnenuit te bekijken - de boekhouding in te kijken, de financiële administratie van de bende - dat het leven in een bende niet zo glamoureus is bleek te zijn. Maar ik denk dat, meer realistisch gezien, het deel uitmaken van een bende - het verkopen van drugs voor een bende - misschien wel de slechtste baan van Amerika is. En dat is waar ik je vandaag van wil overtuigen.
So there are three things I want to do. First, I want to explain how and why crack cocaine had such a profound influence on inner-city gangs. Secondly, I want to tell you how somebody like me came to be able to see the inner workings of a gang -- an interesting story, I think. And then third, I want to tell you, in a very superficial way, about some of the things we found when we actually got to look at the financial records, the books, of the gang.
Er zijn drie dingen die ik wil doen: Ten eerste wil ik uitleggen hoe en waarom crack-cocaïne zo'n diepe invloed had op de binnenstedelijke bendes. Ten tweede wil ik uitleggen hoe iemand als ik de mogelijkheid had om de werking van een bende van binnenuit te kunnen bekijken. Dat is denk ik een interessant verhaal. En ten derde wil ik u op een oppervlakkige manier iets wil vertellen over de dingen die we tegenkwamen toen we een kijkje konden nemen in de financiële administratie, de boekhouding van de bende.
So before I do that, just one warning, which is that this presentation has been rated 'R' by the Motion Picture Association of America. It contains adult themes, adult language. Given who is up on the stage, you'll be delighted to know that, in fact, there'll be no nudity --
Voordat ik dat doe heb ik één waarschuwing, namelijk dat deze presentatie een '+17'-waardering heeft gekregen van de Motion Picture Association of America. Deze presentatie bevat thema's voor volwassenen en grof taalgebruik. Je zult blij zijn dat, gezien de persoon die hier op het podium staat, er geen naakt te zien zal zijn,
(Laughter)
afgezien van
Unexpected wardrobe malfunctions aside.
(Zaal lacht) onverwachte mankementen aan de kleding.
(Laughter)
(Zaal lacht)
So let me start by talking about crack cocaine, and how it transformed the gang. To do that, you have to actually go back to a time before crack cocaine, in the early '80s, and look at it from the perspective of a gang leader. Being a gang leader in the inner city wasn't such a bad deal in the mid-'80s -- the early '80s, let me say.
Ik zal beginnen met het vertellen over crack-cocaïne en hoe het bendes veranderde. En om dat te doen moet je terug gaan in de tijd van voor de opkomst van crack-cocaïne, begin jaren '80, en er naar kijken vanuit het perspectief van de leider van een bende. Het was zo slecht nog niet om leider te zijn van een bende in het midden van de jaren '80, aan het begin van de jaren '80.
Now, you had a lot of power, and you got to beat people up -- you got a lot of prestige, a lot of respect. But the thing is, there was no money in it. The gang had no way to make money. You couldn't charge dues to the people in the gang, because the people in the gang didn't have any money. You couldn't really make any money selling marijuana -- marijuana's too cheap, it turns out. You can't get rich selling marijuana. You couldn't sell cocaine; cocaine's a great product -- powdered cocaine -- but you've got to know rich white people. And most of the inner-city gang members didn't know any rich white people, so couldn't sell to that market. You couldn't really do petty crime, either. Turns out, petty crime's a terrible way to make a living.
Je had veel macht en kon mensen in elkaar slaan, je had veel prestige en respect. Maar er was geen droog brood mee te verdienen. Er was geen manier voor de bende om geld te verdienen. En ze konden geen geld van de bendeleden vragen, want de mensen in de bende hadden geen geld. Je kon niet echt geld verdienen met de verkoop van marihuana. Het bleek dat marihuana te goedkoop was. Je kunt niet rijk worden van het verkopen van marihuana. Je kon geen cocaïne verkopen. Cocaïne is een fantastisch product, cocaïne in poedervorm, maar je moest rijke, blanke mensen kennen. En de meeste binnenstedelijke bendeleden kenden gaan rijke blanken, dus ze konden het niet in die markt verkopen. En kleine criminaliteit was ook niet echt een mogelijkheid. Het blijkt dat kleine criminaliteit een verschrikkelijke manier is om geld te verdienen.
Het resultaat was dus,
As a result, as a gang leader, you had, you know, power -- it's a pretty good life -- but the thing was, in the end, you were living at home with your mother. And so it wasn't really a career. There were limits to how powerful and important you could be if you had to live at home with your mother.
dat je als bendeleider macht had. Dat is niet zo'n slecht leven. Maar uiteindelijk was het wel zo dat je bij je moeder thuis woonde. Het was niet bepaald een carrière. Het was... Er zat een limiet aan hoeveel macht je kon hebben en hoe belangrijk je kon zijn als je bij je moeder thuis woonde.
Then along comes crack cocaine. And in the words of Malcolm Gladwell, crack cocaine was the extra-chunky version of tomato sauce for the inner city.
Maar toen was er crack-cocaïne. En om met de woorden van Malcolm Gladwell te spreken: crack-cocaïne was de extra-chunky tomatensaus-versie van de binnenstad. (Zaal lacht)
(Laughter)
Because crack cocaine was an unbelievable innovation. I don't have time to talk about it today, but if you think about it, I would say that in the last 25 years, of every invention or innovation that's occurred in this country, the biggest one in terms of impact on the well-being of people who live in the inner city, was crack cocaine. And for the worse -- not for the better, but for the worse. It had a huge impact on life.
Want crack-cocaïne was een ongelooflijke innovatie. Ik heb vandaag geen tijd om het hier over te hebben. Maar als je er over nadenkt, zou ik zeggen dat in de afgelopen vijfentwintig jaar, van elke uitvinding of innovatie die dit land heeft gezien, de grootste, als we kijken naar de impact op het welzijn van mensen die in de binnenstad wonen, crack-cocaïne is geweest. Een negatieve impact. Het had een gigantische impact op mensen hun leven.
So what was it about crack cocaine? It was a brilliant way of getting the brain high. Because you could smoke crack cocaine -- you can't smoke powdered cocaine -- and smoking is a much more efficient mechanism of delivering a high than snorting it. And it turned out there was this audience that didn't know it wanted crack cocaine, but when it came, it really did. And it was a perfect drug; you could buy the cocaine that went into it for a dollar, sell it for five dollars. Highly addictive -- the high was very short. So for fifteen minutes, you get this great high, and then when you come down, all you want to do is get high again.
Dus wat maakte crack-cocaïne zo populair? Het was een fantastische manier om high te worden omdat je crack-cocaïne kon oproken - cocaïne in poedervorm kan niet gerookt worden, en roken is een veel efficiëntere manier om high te worden dan snuiven. Het bleek dat er een deel van de bevolking was die niet wist dat het crack-cocaïne wilde, maar, toen het beschikbaar werd, het heel graag bleek te willen. En het was een perfecte drug. Je kon de cocaïne die erin ging voor een dollar kopen, en het voor vijf dollar verkopen. Het was heel erg verslavend, en de high duurde maar kort. Je had een hele sterke high voor vijftien minuten, en daarna, als dat wegzakte, wilde je alleen maar weer high worden.
It created a wonderful market. And for the people who were there running the gang, it was a great way, seemingly, to make a lot of money. At least for the people on the top.
Met de komst van crack-cocaïne werd een goede markt gecreëerd. En voor de leiders van de bendes was het een fantastische manier, zo leek het, om veel geld te verdienen. Ten minste, voor de mensen aan de top.
So this is where we enter the picture. Not really me -- I'm really a bit player in all this. My co-author, Sudhir Venkatesh, is the main character. He was a math major in college who had a good heart, and decided he wanted to get a sociology PhD, came to the University of Chicago. Now, the three months before he came to Chicago, he had spent following the Grateful Dead. And in his own words, he "looked like a freak." He's a South Asian -- very dark-skinned South Asian. Big man, and he had hair, in his words, "down to his ass." Defied all kinds of boundaries: Was he black or white? Was he man or woman? He was really a curious sight to be seen.
Dit is waar wij op het toneel verschijnen. Niet echt ikzelf, ik ben maar een kleine speler in dit geheel. Mijn co-auteur, Sudhir Venkatesh, is de hoofdpersoon. Hij studeerde wiskunde aan de universiteit en had een groot hart en besloot dat hij een Ph.D. in sociologie wilde gaan doen. Hij ging naar de Universiteit van Chicago. In de drie maanden voordat hij naar Chicago kwam, had hij de Grateful Dead achterna gereisd. En, in zijn eigen woorden, hij "zag eruit als een freak." Hij is Zuid-Aziatisch, donker getint Zuid-Aziatisch. Een grote man, en hij had haar, in zijn eigen woorden, "tot aan zijn kont." Hij tartte allerlei soorten grenzen: was hij zwart of wit? Was hij man of vrouw? Hij was een merkwaardig iemand om te zien.
So he showed up at the University of Chicago, and the famous sociologist William Julius Wilson was doing a book that involved surveying people all across Chicago. He took one look at Sudhir, who was going to go do some surveys for him, and decided he knew exactly the place to send him, which was to one of the toughest, most notorious housing projects not just in Chicago, but in the entire United States.
Hij kwam naar de Universiteit van Chicago en de beroemde socioloog, William Julius Wilson, was een boek aan het schrijven waarvoor door heel Chicago heen mensen geënquêteerd moesten worden. Na één blik op Sudhir te hebben geworpen, die een paar enquêtes voor hem ging afnemen, wist hij precies waar hij hem naartoe zou sturen, één van de moeilijkste, meest beruchte woonprojecten, niet alleen in Chicago, maar in de gehele Verenigde Staten.
So Sudhir, the suburban boy who had never really been in the inner city, dutifully took his clipboard and walked down to this housing project, gets to the first building. The first building? Well, there's nobody there. But he hears some voices up in the stairwell, so he climbs up the stairwell, comes around the corner, and finds a group of young African-American men playing dice.
Dus Sudhir, deze voorstedelijke jongen die nog nooit echt in de binnenstad was geweest, nam plichtshalve zijn klembord en liep naar dit woonproject. Hij komt aan bij het eerste gebouw. En in het eerste gebouw? Niemand thuis. Maar hij hoort stemmen in het trappenhuis, dus hij klimt de trap op. Hij draait de hoek om en treft een groep jonge Afro-Amerikanen aan die aan het dobbelen zijn.
This is about 1990, peak of the crack epidemic. This is a very dangerous job, being in a gang. You don't like to be surprised. You don't like to be surprised by people who come around the corner. And the mantra was: shoot first; ask questions later. Now, Sudhir was lucky -- he was such a freak, and that clipboard probably saved his life, because they figured no other rival gang member would be coming up to shoot at them with a clipboard.
Dit speelt zich af rond 1990, tijdens de piek van de crackepidemie. In een bende zitten is een hele gevaarlijke baan, je houdt niet van verrassingen. Je houdt er niet van verrast te worden door mensen die net de hoek om komen, en het mantra was: eerst schieten, dan vragen stellen. Sudhir had geluk. Hij was zo'n freak en dat klembord heeft waarschijnlijk zijn leven gered, want de bendeleden dachten dat geen rivaliserend bendelid de trap op zou komen om hen neer te schieten met een klembord. (Zaal lacht)
(Laughter)
Het was niet bepaald een warme verwelkoming, maar zij zeiden,
So his greeting was not particularly warm, but they did say, well, OK -- let's hear your questions on your survey. So -- I kid you not -- the first question on the survey that he was sent to ask was: "How do you feel about being poor and Black in America?"
ok, laten maar es horen wat voor enquêtevragen je hebt. Dus, en ik maak hier geen grap, de eerste vraag op de enquête die hij moest stellen was: "Hoe vindt u het om arm en zwart in Amerika te zijn?"
(Laughter)
(Zaal lacht)
Makes you wonder about academics.
Dan ga je toch over de academische wereld nadenken, toch?
(Laughter)
(Zaal lacht)
So the choice of answers were:
De antwoordkeuzes waren: erg goed, goed, slecht en heel slecht.
[A) Very Good B) Good C) Bad D) Very Bad]
(Laughter)
What Sudhir found out is, in fact, that the real answer was the following: [A) Very Good B) Good C) Bad D) Very Bad E) Fuck you]
Sudhir ontdekte dat het echte antwoord als volgt was... (Zaal lacht)
(Laughter)
The survey was not, in the end, going to be what got Sudhir off the hook. He was held hostage overnight in the stairwell. There was a lot of gunfire, there were a lot of philosophical discussions he had with the gang members. By morning, the gang leader arrived, checked out Sudhir, decided he was no threat, and they let him go home. So Sudhir went home, took a shower, took a nap.
De enquête was uiteindelijk niet wat Sudhir redde. Hij werd die nacht gegijzeld gehouden in het trappenhuis. Er werd veel geschoten, en hij hield veel filosofische discussies met de bendeleden. Tegen de ochtend kwam de bendeleider langs. Hij keek naar Sudhir, besloot dat hij geen gevaar was, en ze lieten hem naar huis gaan. Dus Sudhir ging naar huis, nam een douche, deed een dutje.
And you and I, probably, faced with the situation, would think, "I guess I'm going to write my dissertation on The Grateful Dead, I've been following them for the last three months."
En jij en ik zouden in zo'n situatie waarschijnlijk denken, ik denk dat ik mijn thesis maar over The Grateful Dead ga schrijven. Ik ben ze de afgelopen drie maanden achterna gereisd. (Zaal lacht)
(Laughter)
Maar Sudhir ging terug naar het woonproject,
Sudhir, on the other hand, got right back, walked down to the housing project, went up to the second floor, and said: "Hey, guys, I had so much fun hanging out with you last night, I wonder if I could do it again tonight." And that was the beginning of what turned out to be a beautiful relationship that involved Sudhir living in the housing project on and off for 10 years, hanging out in crack houses, going to jail with the gang members, having the windows shot out of his car, having the police break into his apartment and steal his computer disks -- you name it. But ultimately, the story has a happy ending for Sudhir, who became one of the most respected sociologists in the country. And especially for me, as I sat in my office with my Excel spreadsheet open, waiting for Sudhir to come and deliver to me the latest load of data that he would get from the gang.
ging naar de tweede verdieping en zei: "Hey jongens, ik heb het gister zo met jullie naar mijn zin gehad dat ik mij afvroeg of we dat vannacht nog een keer konden overdoen." En dat was het begin van, naar wat bleek, een mooie vriendschap waarbij Sudhir tien jaar lang zo nu en dan in het woonproject woonde: hij verbleef vaak in crackhuizen, ging naar de gevangenis met de bendeleden, de ramen van zijn auto werden kapot geschoten, de politie brak in in zijn appartement en stal zijn computerschijven, noem maar op. Uiteindelijk had het verhaal een goed einde voor Sudhir, die één van de meest gerespecteerde sociologen van het land werd. En vooral voor mij, zittende in mijn kantoor met Excelspreadsheets geopend, wachtende op Sudhir die mij de laatste data kwam brengen die hij van de bende had gekregen.
(Laughter)
It was one of the most unequal co-authoring relationships ever --
Het was één van de meest ongelijke co-schrijverschappen ooit
(Laughter)
(Zaal lacht)
But I was glad to be the beneficiary of it.
maar ik was blij dat ik er de vruchten van kon plukken.
So what did we find? What did we find in the gang? Well, let me say one thing: We really got access to everybody in the gang. We got an inside look at the gang, from the very bottom up to the very top. They trusted Sudhir, in ways that really no academic has ever -- or really anybody, any outsider -- has ever earned the trust of these gangs, to the point where they actually opened up what was most interesting for me -- their books, the financial records they kept. They made them available to us, and we not only could study them, but we could ask them questions about what was in them.
Wat waren onze bevindingen? Wat vonden we in de bende? Laat me één ding zeggen, we hadden toegang tot echt iedereen in de bende. We hebben een kijkje kunnen nemen in de bende, van de laagste ranken tot de top. Zij vertrouwden Sudhir, zoals geen enkele academicus ooit - of andere buitenstaander - ooit het vertrouwen heeft kunnen winnen van deze bendes, tot aan het punt waar zij openstelden wat het meest interessant voor mij was: hun boeken, de financiële verslagen die zij bijhielden. En uiteindelijk stelden zij die beschikbaar voor ons. We konden ze niet alleen bestuderen, maar we konden ook vragen stellen over wat er in stond.
So if I have to kind of summarize very quickly in the short time I have what the bottom line of what I take away from the gang is, it's that, if I had to draw a parallel between the gang and any other organization, it would be that the gang is just like McDonald's, in a lot of different respects -- the restaurant McDonald's.
Dus als ik het allemaal heel snel samenvat in de korte tijd die ik heb, wat ik heb meegenomen uit de ervaringen met de bende, is dat als ik een parallel moet trekken tussen de bende en elke andere organisatie, dan zou het zijn dat de bende is als McDonald's. Op heel veel manieren, net als McDonald's.
So first, in one way, which isn't maybe the most interesting way, but it's a good way to start -- is in the way it's organized, the hierarchy of the gang, the way it looks. So here's what the org chart of the gang looks like. I don't know if you know much about org charts, but if you were to assign a stripped-down and simplified McDonald's org chart, this is exactly what it would look like. It's amazing, but the top level of the gang, they actually call themselves the "Board of Directors."
Ten eerste, is op een bepaalde manier, misschien niet de meest interessante, maar het is een goede manier om te beginnen, is de manier waarop het is georganiseerd. De hiërarchie van de bende, de manier waarop ze eruit ziet. Dus dit is hoe een organigram van hoe de bende eruit ziet. Ik weet niet of u veel van organigrammen afweet, maar als je een gesimplificeerde versie van McDonald's organigram zou maken, is dit hoe het eruit zou zien. Welnu, het is ongelooflijk, maar in de hoogste rangen van de bende, noemen ze zichzelf de "board of directors."
(Laughter)
(Zaal lacht)
And Sudhir says it's not like these guys had a very sophisticated view of what happened in American corporate life, but they had seen movies like "Wall Street," and they had learned a little bit about what it was like to be in the real world. Now, below that board of directors, you've got essentially what are regional VPs -- people who control, say, the South Side of Chicago, or the West Side of Chicago.
En Sudhir zegt dat deze jongens niet bepaald een heel wereldwijs beeld hadden van wat er in het Amerikaanse zakenleven gebeurde. Maar ze hadden films als Wall Street gezien en hadden iets geleerd over hoe het er in de echte wereld aan toe ging. Onder de board of directors vinden we de regionale vicepresidenten, de mensen die, zeg maar, het zuiden van Chicago of het westen van Chicago controleerden.
Sudhir got to know very well the guy who had the unfortunate assignment of trying to take the Iowa franchise, which, it turned out, for this black gang, was not one of the more brilliant financial endeavors they undertook.
Sudhir leerde de jongen die de ongelukkige taak had om de Iowa franchise te runnen heel goed kennen. (Zaal lacht) De Iowa franchise bleek voor deze zwarte bende, niet een van de meest briljante
(Laughter)
financiële ondernemingen.
But the thing that really makes the gang seem like McDonald's is its franchisees.
(Zaal lacht)
The guys who are running the local gangs -- the four-square-block by four-square-block areas -- they're just like the guys, in some sense, who are running the McDonald's. They are the entrepreneurs. They get the exclusive property rights to control the drug-selling. They get the name of the gang behind them, for merchandising and marketing. And they're the ones who basically make the profit or lose a profit, depending on how good they are at running the business.
Maar wat een bende nog het meest op een McDonald's doet lijken zijn de franchises. De jongens die de lokale bendes leiden, de vier bij vier blokken, zijn, op een bepaalde manier, net als de jongens die de McDonald's runnen. Het zijn de ondernemers. Zij krijgen de exclusieve rechten om de drugsverkoop te controleren. Zij mogen de naam van de bende gebruiken, voor merchandising en marketing. En zij zijn degenen die winst of verlies draaien, afhangende van hoe goed zij zijn in het runnen van hun zaken.
Now, the group I really want you to think about, though, are the ones at the bottom -- the foot soldiers. These are the teenagers, typically, who'd be standing out on the street corner, selling the drugs. Extremely dangerous work. And important to note is that almost all of the weight, all of the people in this organization are at the bottom -- just like McDonald's. So in some sense, the foot soldiers are a lot like the people who are taking your order at McDonald's, and it's not just by chance that they're like them. In fact, in these neighborhoods, they'd be the same people. So the same kids who are working in the gang were actually, at the very same time, typically working part-time at a place like McDonald's. Which already foreshadows the main result that I've talked about, about what a crappy job it was, being in the gang. Because obviously, if being in the gang were such a wonderful, lucrative job, why in the world would these guys moonlight at McDonald's?
De groep waarvan ik echt wil dat u er over nadenkt, zijn die aan de onderkant van de ladder, het voetvolk. Dit zijn normaal gesproken de tieners, die op de hoek van de straat de drugs staan te verkopen. Extreem gevaarlijk werk. Het is belangrijk op te merken dat al het gewicht, alle mensen in deze organisatie aan de onderkant zitten, net als bij McDonald's. Dus op een bepaalde manier is het voetvolk net als de mensen die jouw bestelling opnemen bij McDonald's. Het is niet toevallig dat zij op elkaar lijken. Het is zelfs zo dat in deze buurten, zij dezelfde mensen zijn. Dezelfde tieners die in de bende werken zijn ook, tegelijkertijd, part-time aan het werk op plekken als McDonald's. Ik denk dat dit wel aangeeft wat het voornaamste resultaat is waar ik het over heb gehad, over wat voor een naar baantje het is, in een bende te zitten. Want, als het in een bende zitten zo'n fantastische, lucratieve baan zou zijn, waarom zouden deze jongens dan een tweede baantje hebben bij McDonald's?
So what do the wages look like? You might be surprised. But based on being able to talk to them and to see their records, this is what it looks like in terms of the wages. The hourly wage the foot soldiers were earning was $3.50 an hour. It was below the minimum wage. And this is well-documented. It's easy to see by the patterns of consumption they have. It really is not fiction -- it's fact. There was very little money in the gang, especially at the bottom.
Dus, hoe zien de uurlonen eruit? Misschien zal het je verbazen. Gebaseerd op de feitelijke, na met hun te hebben gesproken en hun verslagen te hebben gezien, is dit hoe de uurlonen eruit zien. Het uurloon van het voetvolk was $3.50 per uur. Dat is minder dan het minimumloon, ok? En dit is goed gedocumenteerd. Het is goed te zien, door de consumptiepatronen die ze hebben. Dit zijn feiten, geen fictie. Er zat niet veel geld in de bende, vooral in de onderste regionen.
Now if you managed to rise up, say, and be that local leader, the guy who's the equivalent of the McDonald's franchisee, you'd be making 100,000 dollars a year. And that, in some ways, was the best job you could hope to get if you were growing up in one of these neighborhoods as a young black male. If you managed to rise to the very top, 200,000 or 400,000 dollars a year is what you'd hope to make. Truly, you would be a great success story.
Als je het voor elkaar had gekregen om jezelf op te werken tot een lokale leider, het equivalent van de McDonald's franchisenemer, dan verdiende je $100.000 per jaar. En dat was, op sommige manieren, de beste baan waar je als jonge zwarte man op kon hopen als je in deze buurten opgroeide. Als je het voor elkaar kreeg tot de top door te groeien, dan kon je rekenen op ongeveer $200.000 tot $400.000 per jaar. Dan zou je echt succesvol zijn.
And one of the sad parts of this is that, indeed, among the many other ramifications of crack cocaine is that the most talented individuals in these communities -- this is what they were striving for. They weren't trying to make it in legitimate ways, because there were no legitimate channels out. This was the best way out. And it actually was the right choice, probably, to try to make it out this way.
En één van de trieste gevolgen - naast vele andere consequenties, van crack-cocaïne is dat de meest getalenteerde individuen in deze gemeenschappen hier naar streven. Ze probeerden niet op een legitieme manier succesvol te worden, want er waren geen legitieme manieren om aan de buurt te ontsnappen. Dit was de beste manier. En eigenlijk was het de goede keuze, waarschijnlijk, om op deze manier te proberen weg te komen. Kijk hier naar.
You look at this, the relationship to McDonald's breaks down here. The money looks about the same. Why is it such a bad job? Well, the reason it's such a bad job is that there's somebody shooting at you a lot of the time. So, with shooting at you, what are the death rates? We found, in our gang -- and admittedly, this was not really a standard situation; this was a time of intense violence, of a lot of gang wars, as this gang actually became quite successful. But there were costs. And so the death rate -- not to mention the rate of being arrested, sent to prison, being wounded -- the death rate in our sample was seven percent per person per year. You're in the gang for four years, you expect to die with about a 25 percent likelihood. That is about as high as you can get.
De vergelijking met McDonald's houdt hier op. De verdiensten zien er ongeveer hetzelfde op. Waarom is het zo'n slechte baan? De reden dat het zo'n slechte baan is, is dat een groot deel van de tijd, iemand op je aan het schieten is. Als er zoveel geschoten wordt, wat zijn dan de dodentallen? In onze bende, en, toegegeven, dit was niet bepaald een standaard situatie. Dit was ten tijde van een periode van intens geweld, veel oorlogen tussen bendes, en deze bende was behoorlijk succesvol. Maar daar zat een prijskaartje aan. Het dodental, om het maar niet te hebben over het aantal arrestaties, gevangenisstraffen, gewonden, het dodental in onze sample was 7% per persoon per jaar. Als je vier jaar in de bende zat, dan was de kans dat je dood geschoten zou worden ongeveer 25 procent. Veel hoger dan dat wordt het niet.
So for comparison's purposes, let's think about some other walk of life you may expect might be extremely risky. Let's say that you were a murderer and you were convicted of murder, and you're sent to death row. It turns out, the death rates on death row from all causes, including execution: two percent a year.
Ter vergelijking, laten we een ander levenspad bekijken waarvan je kan verwachten dat het extreem riskant is. Laten we zeggen dat je een moordenaar bent en je bent veroordeeld voor moord, en je zit in de dodencel. Het blijkt, dat het dodental onder mensen in de dodencel, door alle oorzaken inclusief executie, op twee percent per jaar uitkomt.
(Laughter)
(Zaal lacht)
So it's a lot safer being on death row than it is selling drugs out on the street.
Het is dus veel veiliger om in de dodencel te zitten dan drugs te verkopen op de straat.
That gives you some pause, for those of you who believe that a death penalty's going to have an enormous deterrent effect on crime. To give you a sense of just how bad the inner city was during crack -- and I'm not really focusing on the negatives, but really, there's another story to tell you there -- if you look at the death rates just of random, young black males growing up in the inner city in the United States, the death rates during crack were about one percent. That's extremely high. And this is violent death -- it's unbelievable, in some sense.
Dat zet je aan het denken, voor degenen onder jullie die denken dat de doodstraf een enorm afschrikwekkend effect heeft op de misdaad. Het geeft ook een idee van hoe slecht het leven was in de binnenstad tijdens de crack epidemie, en ik richt mij hier niet echt op het negatieve, maar er is nog een ander verhaal te vertellen hier, als je kijkt naar het dodental van jonge zwarte mannen die opgroeiden in de binnenstad in de VS, het dodental tijdens de crackepidemie was ongeveer 1 procent. Dat is extreem hoog. En dat zijn gewelddadige doden, het is ongelooflijk op een bepaalde manier.
To put it into perspective: if you compare this to the soldiers in Iraq, for instance, right now fighting the war: 0.5 percent. So in some very literal way, the young black men who were growing up in this country were living in a war zone, very much in the sense that the soldiers over in Iraq are fighting in a war.
Om dit is perspectief te zetten, als je dit bijvoorbeeld vergelijkt met de soldaten in Irak die nu aan het vechten zijn in de oorlog: 0,5 procent. Letterlijk, jonge zwarte mannen die in dit land opgroeiden, leefden in een oorlogsgebied zoals de soldaten in Irak in een oorlog aan het vechten zijn.
So why in the world, you might ask, would anybody be willing to stand out on a street corner selling drugs for $3.50 an hour, with a 25 percent chance of dying over the next four years? Why would they do that? And I think there are a couple answers.
Waarom zou iemand in vredesnaam dan bereid zijn, vraag je jezelf misschien af, om op de hoek van de straat voor $3.50 per uur drugs te verkopen, met een kans van 25 procent in vier jaar om dood te gaan? Waarom zouden ze dat doen? Ik denk dat er een paar antwoorden zijn.
I think the first one is that they got fooled by history. It used to be the gang was a rite of passage; that the young people controlled the gang; that as you got older, you dropped out of the gang. So what happened was, the people who happened to be in the right place at the right time -- the people who happened to be leading the gang in the mid-to-late-'80s -- became very, very wealthy. And so the logical thing to think was that they are going to age out of the gang like everybody else has, and the next generation is going to take over and get the wealth.
De eerste uitleg is dat de geschiedenis ze voor de gek hield. Het was vroeger zo dat een bende een rite de passage was. Dat de jonge mensen die de baas waren in de bende, als ze ouder werden, uit de bende stapten. Wat er gebeurde was, dat de mensen die op het juiste moment op de juiste plaats waren, de mensen die de bende leidden van midden tot eind jaren '80, heel erg rijk werden. Het was logisch om te denken: "De volgende generatie, die uit de bende stapten als ze ouder werden zoals alle anderen, en de volgende generatie gaat het overnemen en ook rijk worden."
There are striking similarities, I think, to the Internet boom. The first set of people in Silicon Valley got very, very rich. And then all of my friends said, "Maybe I should go do that, too." And they were willing to work very cheap for stock options that never came. In some sense, that's what happened, exactly, to the set of people we were looking at. They were willing to start at the bottom, just like, say, a first-year lawyer at a law firm is willing to start at the bottom, work 80-hour weeks for not that much money, because they think they're going to make partner. But the rules changed, and they never got to make partner.
Er zijn een paar overeenkomsten, denk ik, met de internetboom, of niet? De eerste groep mensen in Silicon Valley zijn heel erg rijk geworden. Al mijn vrienden zeiden: "Misschien moet ik dat ook doen." En zij waren bereid het werk te doen voor heel weinig geld, voor aandelenopties die er nooit kwamen. Op een bepaalde manier was dat precies wat er gebeurde met de groep mensen die bereid waren van onderaan te beginnen. Net als bijvoorbeeld een advocaat op een advocatenkantoor, een eerstejaarsadvocaat is bereid om onderaan te beginnen, 80-urige werkweken te draaien voor weinig geld omdat ze denken dat ze partner kunnen worden. Maar wat hier gebeurde was dat de regels veranderden en ze nooit partner konden worden.
Indeed, the same people who were running all of the major gangs in the late 1980s are still running the major gangs in Chicago today. They never passed on any of the wealth, So everybody got stuck at that $3.50-an-hour job, and it turned out to be a disaster.
Inderdaad, dezelfde mensen die de grote bendes leidden eind jaren '80, doen dat vandaag de dag nog steeds. Ze hebben nooit iets van de rijkdom doorgegeven. Dus iedereen zat vast in die $3,50 per uur baan, wat een ramp bleek te zijn.
The other thing the gang was very good at was marketing and trickery. And so for instance, one thing the gang would do is -- the gang leaders would have big entourages, and they'd drive fancy cars and have fancy jewelry. So what Sudhir eventually realized as he hung out with them more, is that, really, they didn't own those cars -- they just leased them, because they couldn't afford to own the fancy cars. And they didn't really have gold jewelry, they had gold-plated jewelry. It goes back to, you know, the real-real versus the fake-real.
Daarnaast was de bende heel, heel erg goed in marketing en bedrog. Eén ding dat de bende bijvoorbeeld deed was, de bendeleiders hadden grote groepen volgers, en ze reden in grote sjieke auto's, hadden sjieke sieraden. Dus wat Sudhir zich uiteindelijk realiseerde, toen hij meer met ze omging, is dat ze eigenlijk die auto's helemaal niet bezitten. Ze leaseden de auto's alleen, omdat ze zich die sjieke auto's helemaal niet konden veroorloven. En ze hadden niet echt gouden sieraden, ze hadden vergulde sieraden. En dit grijpt terug op het echte-echte versus het neppe-echte.
And really, they did all sorts of things to trick the young people into thinking what a great deal the gang was going to be. So for instance, they would give a 14-year-old kid a whole roll of bills to hold. That 14-year-old kid would say to his friends, "Hey, look at all the money I got in the gang." It wasn't his money -- until he spent it, and then he was in debt to the gang, and was sort of an indentured servant for a while. So I have a couple minutes.
En echt, ze deden allerlei dingen om jonge mensen te laten denken dat het een goed iets was om in de bende te zitten. Zo gaven ze bijvoorbeeld een jongen van 14 een stapel biljetten om vast te houden. Die 14 jarige zou zeggen: "Nou..." Hij zou tegen zijn vrienden zeggen, "Hey, kijk 'es naar al het geld dat ik van de bende heb gekregen." Het was niet zijn geld, totdat hij het uitgaf. En dan had hij in wezen een schuld naar de bende toe, en was hij voor een tijd een soort van gecontracteerde bediende. Ik heb nog een paar minuten.
Let me do one last thing I hadn't thought I'd have time to do, which is to talk about what we learned more generally about economics, from the study of the gang.
Laat me nog één laatste ding doen. Ik had niet gedacht dat ik er genoeg tijd voor zou hebben, om het te hebben over wat we, meer algemeen, hebben geleerd, over de economische kant van het bestuderen van de bende.
So, economists tend to talk in technical words. Often, our theories fail quite miserably when we over the data, but what's kind of interesting is that in this setting, it turned out that some of the economic theories that worked not so well in the real economy worked very well in the drug economy, in some sense, because it's unfettered capitalism. Here's an economic principle. This is one of the basic ideas in labor economics, called a "compensating differential." It's the idea that the increment to wages that a worker requires to leave him indifferent between performing two tasks, one which is more unpleasant than the other. Compensating differential -- it's why we think garbagemen might be paid more than people who work in parks.
Economen hebben de neiging om zich in technische bewoordingen uit te drukken. Vaak blijken onze theorieën jammerlijk mis te zijn als we naar de data kijken. Maar wat interessant is, is dat in deze setting sommige van onze economische theorieën die niet zo goed werkten in de echte economie, heel goed bleken te werken in de drugseconomie, in zekere zin omdat het ongebreideld kapitalisme is. Hier is een economisch grondbeginsel. Dit is één van de basisideeën in de arbeidseconomie, een zogenaamd "compenserend differentieel." Het is het idee dat de toename in loon die een werknemer nodig heeft om hem onverschillig te laten over het uitvoeren van de ene of de andere taak - waarvan er één vervelender is dan de andere - dat is wat je een compenserend differentieel noemt. Dit is waarom wij denken dat vuilnismannen wellicht meer betaald krijgen dan mensen die in parken werken, ok?
The words of one of the members of the gang, I think, make this clear. So it turns out -- I'm sort of getting ahead of myself -- it turns out, in the gang, when there's a war going on, they actually pay the foot soldiers twice as much money. It's exactly this concept. Because they're not willing to be at risk. And the words of a gang member capture it quite nicely, he says: "Would you stand around here when all this shit ..." -- the shooting -- "... if all this shit's going on? No, right? So if I gonna be asked to put my life on the line, then front me the cash, man." I think the gang member says it much more articulately than the economist, about what's going on.
De woorden van één van de leden van deze bende maken dit duidelijk. Dus wat blijkt, ik loop een beetje te ver voor mezelf uit. Het blijkt dat, in de bende, als er een oorlog gaande is, de voetsoldaten twee keer zoveel betaald krijgen. Het is precies dit concept. Want anders zijn ze niet bereid het risico te nemen. En de woorden van een bendelid geven dit mooi weer: Hij zegt: "zou jij hier blijven staan als al deze shit gaande is", dat betekent geschiet, "als al deze shit gaande is? Nee toch? Dus als ik gevraagd word mijn leven op het spel te zetten, dan moeten ze me daarvoor betalen." Ik denk dat het bendelid veel beter uitdrukt wat er gaande is dan een econoom.
(Laughter)
(Zaal lacht)
Here's another one. Economists talk about game theory, that every two-person game has a Nash equilibrium. Here's the translation you get from the gang member. They're talking about the decision of why they don't go shoot -- One thing that turns out to be a great business tactic in the gang: if you go and just shoot guns in the air in the other gang's territory -- people are afraid to go buy drugs there, they're going to come into your neighborhood.
Hier is er nog één. Economen spreken veel over speltheorie, dat elk tweepersoonsspel een Nash-evenwicht heeft. Hier is de vertaling die je van een bendelid krijgt. Ze zijn aan het praten over de beslissing om niet te gaan schieten... één ding dat een fantastische zakelijke tactiek is gebleken in de bende, is als je in het territorium van een andere bende gewoon in de lucht schiet, dan zijn mensen bang om daar hun drugs te kopen en komen ze naar jouw buurt toe.
Here's what he says about why they don't do that: "If we start shooting around there, the other gang's territory, nobody, I mean, you dig it, nobody gonna step on their turf. But we gotta be careful, 'cause they can shoot around here too and then we all fucked."
Maar hier is wat ze zeggen over de reden om dat niet te doen. Hij zegt: "Als we daar gaan beginnen met schieten," in het territorium van de andere bende, dan gaat niemand, en ik bedoel, weet je, niemand, een stap op hun terrein zetten. Maar we moeten voorzichtig zijn, want zij kunnen hier ook rond gaan schieten, en dan zijn we allemaal genaaid." (Zaal lacht)
(Laughter)
Dus dat is precies hetzelfde concept.
So that's the same concept. Then again, sometimes economists get it wrong. One thing we observed in the data is that it looked like -- the gang leader always got paid. No matter how bad it was economically, he always got himself paid.
Maar soms hebben economen het ook mis. Eén van de dingen die we observeerden in de data, is dat de bendeleider altijd betaald kreeg, ok? Het maakte niet uit hoe slecht de economische situatie was, hij werd altijd betaald.
We had some theories related to cash flow, and lack of access to capital markets, and things like that. Then we asked the gang member, "Why is it you always get paid and your workers don't always get paid?" His response is, "You got all these niggers below you who want your job, you dig? If you start taking losses, they see you as weak and shit." And I thought about it and said, "CEOs often pay themselves million-dollar bonuses, even when companies are losing a lot of money. And it never would really occur to an economist that this idea of 'weak and shit' could really be important."
We hadden wat theorieën met betrekking tot de cashflow, en het ontbreken van toegang tot de kapitaalmarkt, en dat soort dingen. Maar toen we aan een bendelid vroegen "Hoe komt het dat jij wel altijd betaald krijgt, en jouw werknemers niet altijd? Zijn reactie was: "Je hebt al deze negers onder je die jouw baan willen, weet je? Als je zelf de verliezen opvangt, dan zien ze je als zwak en dat soort shit." Ik dacht er even over na, en zei: "CEO's betalen zichzelf vaak bonussen van een miljoen, zelfs als de bedrijven geld aan het verliezen zijn. Het zou nooit bij een econoom opkomen dat dit idee van "zwak en dat soort shit" heel erg belangrijk zou kunnen zijn."
(Laughter)
Maar misschien, misschien is "zwak en dat soort shit",
Maybe "weak and shit" is an important hypothesis that needs more analysis.
een belangrijke hypothese die wat beter geanalyseerd moet worden.
Thank you very much.
Dank u wel.
(Applause)