Μια φορά κι έναν καιρό, μια τρομερή ασθένεια έπληττε παιδιά. Μάλιστα, συγκριτικά με άλλες ασθένειες σ' αυτήν τη χώρα, ήταν η χειρότερη. Σκότωσε τα περισσότερα παιδιά. Κι εμφανίστηκε ένας εξαιρετικός εφευρέτης, ένας επιστήμονας, που εφηύρε μια μερική θεραπεία γι' αυτήν. Δεν ήταν τέλεια. Πολλά παιδιά εξακολουθούσαν να πεθαίνουν, σίγουρα όμως ήταν μια βελτίωση της κατάστασης. Ένα από τα θετικά της θεραπείας ήταν ότι ήταν δωρεάν, κατ' ουσίαν δωρεάν, και εύχρηστη. Το χειρότερο όμως ήταν ότι δεν μπορούσες να την εφαρμόσεις στα νεότερα παιδιά, σε βρέφη, και σε μωρά ενός έτους.
Once upon a time, there was a dread disease that afflicted children. And in fact, among all the diseases that existed in this land, it was the worst. It killed the most children. And along came a brilliant inventor, a scientist, who came up with a partial cure for that disease. And it wasn't perfect. Many children still died, but it was certainly better than what they had before. And one of the good things about this cure was that it was free, virtually free, and was very easy to use. But the worst thing about it was that you couldn't use it on the youngest children, on infants, and on one-year-olds.
Έτσι, ως αποτέλεσμα, λίγα χρόνια αργότερα, ένας άλλος επιστήμονας - ίσως αυτός δεν ήταν τόσο ευφυής όσο ο προκάτοχός του, βασίστηκε όμως στην εφεύρεση του πρώτου -- εφηύρε μια δεύτερη θεραπεία. Και το ευχάριστο της δεύτερης θεραπείας γι' αυτήν την ασθένεια ήταν ότι μπορούσε να εφαρμοστεί σε βρέφη και σε παιδιά ενός έτους. Το πρόβλημα με αυτήν τη θεραπεία ήταν ότι ήταν πολύ ακριβή και πολύ περίπλοκη στη χρήση. Παρότι οι γονείς προσπάθησαν σκληρά να την εφαρμόσουν σωστά σχεδόν όλοι τους κατέληξαν να την εφαρμόζουν με λάθος τρόπο. Όμως, εφόσον ήταν τόσο περίπλοκη και ακριβή την εφάρμοσαν μόνο σε βρέφη και σε παιδιά ενός έτους. Εξακολούθησαν να εφαρμόζουν την υπάρχουσα θεραπεία σε παιδιά άνω των δύο.
And so, as a consequence, a few years later, another scientist -- perhaps maybe this scientist not quite as brilliant as the one who had preceded him, but building on the invention of the first one -- came up with a second cure. And the beauty of the second cure for this disease was that it could be used on infants and one-year-olds. And the problem with this cure was it was very expensive, and it was very complicated to use. And although parents tried as hard as they could to use it properly, almost all of them ended up using it wrong in the end. But what they did, of course, since it was so complicated and expensive, they only used it on the zero-year-olds and the one-year-olds. And they kept on using the existing cure that they had on the two-year-olds and up.
Συνεχίστηκε έτσι. Ο κόσμος ήταν ευτυχισμένος. Είχαν δύο θεραπείες. Ώσπου μια μητέρα, συγκεκριμένα, της οποίας το παιδί μόλις έκλεισε τα δύο, πέθανε από αυτήν την ασθένεια. Σκέφτηκε: «Το παιδί μου μόλις έγινε δύο ετών, και μέχρι να γίνει δύο, πάντα εφάρμοζα αυτήν την περίπλοκη, ακριβή θεραπεία, αυτήν την αγωγή. Μόλις έγινε δύο άρχισα να εφαρμόζω τη φθηνή και εύκολη αγωγή, και αναρωτιέμαι», - και αναρωτήθηκε, όπως όλοι οι γονείς που χάνουν τα παιδιά τους - «αν θα μπορούσα να έχω κάνει κάτι, όπως να συνεχίσω να εφαρμόζω εκείνη την περίπλοκη, ακριβή θεραπεία». Το είπε σε άλλους ανθρώπους, και αναρωτήθηκε: «Πώς είναι δυνατόν κάτι φθηνό και απλό να λειτουργεί το ίδιο καλά με κάτι που είναι περίπλοκο και ακριβό;» Ο κόσμος σκέφτηκε, «Ξέρεις; Έχεις δίκιο. Πιθανόν είναι λάθος να αλλάξεις και να εφαρμόσεις τη φθηνή και απλή λύση». Η κυβέρνηση και άλλοι άνθρωποι άκουσαν την ιστορία της και είπαν: «Έχεις δίκιο, θα πρέπει να φτιάξουμε έναν νόμο. Πρέπει να κηρύξουμε παράνομη τη φθηνή και απλή θεραπεία και να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να την εφαρμόσει στα παιδιά του». Οι άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι.
And this went on for quite some time. People were happy. They had their two cures. Until a particular mother, whose child had just turned two, died of this disease. And she thought to herself, "My child just turned two, and until the child turned two, I had always used this complicated, expensive cure, you know, this treatment. And then the child turned two, and I started using the cheap and easy treatment, and I wonder" -- and she wondered, like all parents who lose children wonder -- "if there isn't something that I could have done, like keep on using that complicated, expensive cure." And she told all the other people, and she said, "How could it possibly be that something that's cheap and simple works as well as something that's complicated and expensive?" And the people thought, "You know, you're right. It probably is the wrong thing to do to switch and use the cheap and simple solution." And the government, they heard her story and the other people, and they said, "Yeah, you're right, we should make a law. We should outlaw this cheap and simple treatment and not let anybody use this on their children." And the people were happy. They were satisfied.
Αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια και όλα ήταν καλά. Εμφανίστηκε, όμως, ένας ταπεινός οικονομολόγος που είχε παιδιά και εφάρμοσε την ακριβή και περίπλοκη θεραπεία. Γνώριζε όμως για τη φθηνή και απλή επιλογή. Το σκέφτηκε, και η ακριβή επιλογή δεν του φάνηκε και πολύ καλή επιλογή. Σκέφτηκε λοιπόν: «Δεν έχω επιστημονικές γνώσεις, έχω όμως γνώσεις στατιστικών στοιχείων οπότε ίσως θα έπρεπε να κοιτάξω τα στοιχεία και να δω κατά πόσον αυτή η ακριβή και περίπλοκη θεραπεία όντως έχει καλύτερα αποτελέσματα από τη φθηνή και απλή θεραπεία». Όντως, όταν εξέτασε τα δεδομένα, διαπίστωσε ότι η ακριβή, περίπλοκη θεραπεία δεν ήταν καλύτερη από τη φθηνή, τουλάχιστον για τα παιδιά άνω των δύο - η φθηνή εξακολουθούσε να μην είναι αποτελεσματική σε μικρότερα παιδιά.
For many years this went along, and everything was fine. But then along came a lowly economist, who had children himself, and he used the expensive and complicated treatment. But he knew about the cheap and simple one. And he thought about it, and the expensive one didn't seem that great to him. So he thought, "I don't know anything about science, but I do know something about data, so maybe I should go and look at the data and see whether this expensive and complicated treatment actually works any better than the cheap and simple one." And lo and behold, when he went through the data, he found that it didn't look like the expensive, complicated solution was any better than the cheap one, at least for the children who were two and older -- the cheap one still didn't work on the kids who were younger.
Έτσι, βγήκε ανοιχτά στους ανθρώπους και είπε: «Έκανα την εξής υπέροχη ανακάλυψη: φαίνεται ότι θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε τη φθηνή και απλή λύση, και να εξοικονομήσουμε 300 εκατομμύρια δολάρια ετησίως που θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε για τα παιδιά μας αλλιώς». Οι γονείς ήταν πολύ δυστυχισμένοι, και είπαν: «Είναι τρομερό, γιατί πώς γίνεται το φθηνό και εύκολο να είναι εξίσου καλό με το δύσκολο;» Και στην κυβέρνηση υπήρξε αναταραχή. Συγκεκριμένα, οι άνθρωποι που επινόησαν αυτήν την ακριβή λύση αναστατώθηκαν πολύ γιατί σκέφτηκαν: «Πώς θα ανταγωνιστούμε κάτι που κατ' ουσίαν είναι δωρεάν; Θα χάναμε όλους μας τους πελάτες». Οι άνθρωποι θύμωσαν πολύ και τον χαρακτήρισαν με πολύ άσχημα λόγια. Αποφάσισε ότι καλό θα ήταν να φύγει από τη χώρα για λίγες μέρες και να αναζητήσει πιο έξυπνους, ανοιχτόμυαλους ανθρώπους, σε ένα μέρος που ονομαζόταν Οξφόρδη, και να πάει και να επιχειρήσει να πει την ιστορία σε εκείνο το μέρος.
And so, he went forth to the people and he said, "I've made this wonderful finding: it looks as if we could just use the cheap and simple solution, and by doing so we could save ourselves 300 million dollars a year, and we could spend that on our children in other ways." And the parents were very unhappy, and they said, "This is a terrible thing, because how can the cheap and easy thing be as good as the hard thing?" And the government was very upset. And in particular, the people who made this expensive solution were very upset because they thought, "How can we hope to compete with something that's essentially free? We would lose all of our market." And people were very angry, and they called him horrible names. And he decided that maybe he should leave the country for a few days, and seek out some more intelligent, open-minded people in a place called Oxford, and come and try and tell the story at that place.
Έτσι, λοιπόν, να' μαι. Δεν είναι παραμύθι. Είναι μια αληθινή ιστορία για τις ΗΠΑ σήμερα, και η ασθένεια στην οποία αναφέρομαι ουσιαστικά είναι τα αυτοκινητικά δυστυχήματα με παιδιά. Η δωρεάν θεραπεία είναι η ζώνη ασφαλείας ενηλίκων και η ακριβή θεραπεία -- η θεραπεία των 300εκ δολαρίων ετησίως -- είναι τα παιδικά καθίσματα αυτοκινήτου. Θα ήθελα να σας μιλήσω σήμερα για ορισμένα από τα στοιχεία βάσει των οποίων πιστεύω ότι ισχύει το εξής: ότι για παιδιά δύο ετών και άνω, δεν υπάρχει ουσιαστικά αποδεδειγμένο όφελος από τα καθίσματα αυτοκινήτου, παρ' όλη την απίστευτη ενέργεια που έχει καταναλωθεί με σκοπό να επεκταθούν οι νόμοι και να καταστεί κοινωνικά αναπόδεκτο να βάζετε στα παιδιά σας ζώνη ασφαλείας. Και μετά να σας πω το γιατί, τι το κάνει αλήθεια; Και στο τέλος, να αναφερθώ λίγο σε μια τρίτη επιλογή, μια άλλη τεχνολογία, που μάλλον είναι καλύτερη από οτιδήποτε έχουμε, η οποία όμως δεν έχει τύχει αποδοχής με ενθουσιασμό ακριβώς διότι οι άνθρωποι είναι ξετρελαμένοι με την τωρινή λύση για καθίσματα αυτοκινήτου. Εντάξει.
And so, anyway, here I am. It's not a fairy tale. It's a true story about the United States today, and the disease I'm referring to is actually motor vehicle accidents for children. And the free cure is adult seatbelts, and the expensive cure -- the 300-million-dollar-a-year cure -- is child car seats. And what I'd like to talk to you about today is some of the evidence why I believe this to be true: that for children two years old and up, there really is no real benefit -- proven benefit -- of car seats, in spite of the incredible energy that has been devoted toward expanding the laws and making it socially unacceptable to put your children into seatbelts. And then talk about why -- what is it that makes that true? And then, finally talk a little bit about a third way, about another technology, which is probably better than anything we have, but which -- there hasn't been any enthusiasm for adoption precisely because people are so enamored with the current car seat solution. OK.
Λοιπόν, πολλές φορές όταν επιχειρείς να ερευνήσεις στατιστικά στοιχεία, προϋποθέτει περίπλοκες ιστορίες που είναι δύσκολο να βρεις σε αυτά τα στοιχεία. Τελικά δεν ισχύει όταν αντιπαραβάλλεις ζώνες ασφαλείας με καθίσματα. Οι ΗΠΑ κρατούν ένα σύνολο δεδομένων κάθε μοιραίου ατυχήματος που έχει συμβεί από το 1975. Έτσι, σε κάθε τροχαίο με τουλάχιστον έναν νεκρό, έχουν στοιχεία για όλους τους ανθρώπους. Αν δείτε τα στοιχεία αυτά -- είναι αναρτημένα στην ιστοσελίδα της Υπηρεσίας Ασφάλειας Διακίνησης στους Εθνικούς Δρόμους-- μπορείτε να δείτε τα ανεπεξέργαστα δεδομένα, και να πάρετε μια πρώτη γεύση από τον περιορισμένο αριθμό πειστηρίων που συνηγορούν υπέρ της χρήσης καθισμάτων για παιδιά δύο ετών και άνω. Ορίστε τα δεδομένα. Έχω εδώ, παιδιά μεταξύ δύο και έξι ετών- οποιοσδήποτε άνω των έξι, δεν χρησιμοποιεί καθίσματα, οπότε δεν συγκρίνεται -- 29,3% των παιδιών που δεν έχουν κάποιου είδους προστασία σε ένα τροχαίο με τουλάχιστον έναν νεκρό, τα παιδιά αυτά πεθαίνουν. Αν βάλετε ένα παιδί σε κάθισμα, το 18,2% των παιδιών πεθαίνει. Αν φορούν ζώνες ώμου και μέσης, στα ανεπεξέργαστα δεδομένα, το 19,4% πεθαίνει. Είναι ενδιαφέρον ότι, φορώντας ζώνη ασφαλείας μέσης το 16,7% πεθαίνει. Όντως, η θεωρία λέει ότι η ζώνη ασφαλείας μέσης πρέπει να είναι χειρότερη από τη ζώνη μέσης και ώμου. Αυτό σας υπενθυμίζει ότι στα ανεπεξέργαστα δεδομένα, υπάρχουν εκατοντάδες ανεξέλεγκτες μεταβλητές που μπορεί να παρεμβληθούν.
So, many times when you try to do research on data, it records complicated stories -- it's hard to find in the data. It doesn't turn out to be the case when you look at seatbelts versus car seats. So the United States keeps a data set of every fatal accident that's happened since 1975. So in every car crash in which at least one person dies, they have information on all of the people. So if you look at that data -- it's right up on the National Highway Transportation Safety Administration's website -- you can just look at the raw data, and begin to get a sense of the limited amount of evidence that's in favor of car seats for children aged two and up. So, here is the data. Here I have, among two- to six-year-olds -- anyone above six, basically no one uses car seats, so you can't compare -- 29.3 percent of the children who are unrestrained in a crash in which at least one person dies, themselves die. If you put a child in a car seat, 18.2 percent of the children die. If they're wearing a lap-and-shoulder belt, in this raw data, 19.4 percent die. And interestingly, wearing a lap-only seatbelt, 16.7 percent die. And actually, the theory tells you that the lap-only seatbelt's got to be worse than the lap-and-shoulder belt. And that just reminds you that when you deal with raw data, there are hundreds of confounding variables that may be getting in the way. So what we do in the study is -- and this is just presenting
Αυτό που κάνουμε στη μελέτη, λοιπόν, παρουσιάζουμε τις ίδιες πληροφορίες, σε γράφημα, για ευκολία. Η κίτρινη ράβδος αντιπροσωπεύει τα καθίσματα αυτοκινήτου, η πορτοκαλί τις ζώνες ώμου και μέσης, και η κόκκινη ράβδος τις ζώνες μέσης. Όλα σχετίζονται με την έλλειψη προστασίας- μεγαλύτερη ράβδος, καλύτερο. Αυτά, λοιπόν, είναι τα δεδομένα που μόλις έδειξα, καλώς; Άρα, η ψηλότερη ράβδος είναι αυτό που παλεύετε να νικήσετε. Μπορείτε να ελέγξετε βασικά πράγματα, όπως πόσο δυνατή θα είναι η πρόσκρουση, τι κάθισμα είχε το παιδί, κ.λπ, την ηλικία του παιδιού. Αυτό δείχνει η μεσαία ομάδα ράβδων. Μπορείτε, λοιπόν, να δείτε ότι η ζώνη μέσης να φαίνεται χειρότερη μόλις κάνετε αυτό. Και στο τέλος, η τελευταία ομάδα ράβδων, που έχουν τον έλεγχο των πάντων που θα μπορούσατε να σκεφτείτε για την πρόσκρουση, 50, 75, 100 διαφορετικά χαρακτηριστικά της πρόσκρουσης.
the same information, but turned into a figure to make it easier. So the yellow bar represents car seats, the orange bar lap-and-shoulder, and the red bar lap-only seatbelts. And this is all relative to unrestrained -- the bigger the bar, the better. Okay. So, this is the data I just showed, OK? So the highest bar is what you're striving to beat. So you can control for the basic things, like how hard the crash was, what seat the child was sitting in, etc., the age of the child. And that's that middle set of bars. And so, you can see that the lap-only seatbelts start to look worse once you do that. And then finally, the last set of bars, which are really controlling for everything you could possibly imagine about the crash, 50, 75, 100 different characteristics of the crash. And what you find is that the car seats and the lap-and-shoulder belts,
Θα βρείτε ότι για τα καθίσματα αυτοκινήτου και τις ζώνες μέσης και ώμου όταν πρόκειται να σωθούν ζωές, οι ανθρώπινες απώλειες είναι ίδιες. Το τυπικό εύρος σφάλματος είναι σχετικά μικρό για αυτούς τους υπολογισμούς. Δεν είναι μόνο στο σύνολο. Είναι πολύ ηχηρό σε οτιδήποτε θέλετε να κοιτάξετε. Υπάρχει κάτι ενδιαφέρον: σε περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης όταν το όχημα τρακάρει, το μπροστινό μέρος χτυπάει σε κάτι, όντως, βλέπετε ότι το κάθισμα αυτοκινήτου φαίνεται σε λίγο καλύτερη κατάσταση. Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι τυχαίο. Για να εγκριθεί το κάθισμα, πρέπει να περάσετε κάποια ομοσπονδιακά πρότυπα, και όλα περιλαμβάνουν να οδηγήσετε το αμάξι σε ευθεία μετωπική σύγκρουση. Αν δείτε όμως άλλα είδη πρόσκρουσης, όπως είναι η οπίσθια σύγκρουση, πράγματι, τα καθίσματα δεν έχουν τόσο καλή απόδοση. Πιστεύω ότι είναι διότι έχουν βελτιστοποιηθεί για να περάσουν, όπως περιμένουμε πάντα από τον κόσμο, να βελτιστοποιούν σύμφωνα με τους κανόνες της διαχωριστικής γραμμής αναφορικά με τον βαθμό που θα επηρεαστεί το αμάξι.
when it comes to saving lives, fatalities look exactly identical. And the standard error bands are relatively small around these estimates as well. And it's not just overall. It's very robust to anything you want to look at. One thing that's interesting: if you look at frontal-impact crashes -- when the car crashes, the front hits into something -- indeed, what you see is that the car seats look a little bit better. And I think this isn't just chance. In order to have the car seat approved, you need to pass certain federal standards, all of which involve slamming your car into a direct frontal crash. But when you look at other types of crashes, like rear-impact crashes, indeed, the car seats don't perform as well. And I think that's because they've been optimized to pass, as we always expect people to do, to optimize relative to bright-line rules about how affected the car will be.
Ένα άλλο επιχείρημα από μέρους σας θα ήταν, «Τα καθίσματα έχουν βελτιωθεί με τον καιρό. Αν ανατρέξουμε σε πρόσφατα ατυχήματα -- τα δεδομένα είναι από αρχεία σχεδόν 30 ετών -- δεν θα το δείτε σε πρόσφατα ατυχήματα. Τα νέα καθίσματα είναι πολύ καλύτερα». Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι σε πρόσφατα ατυχήματα οι ζώνες μέσης και ώμου, στην πραγματικότητα, αποδίδουν καλύτερα από τα καθίσματα αυτοκινήτου. Λένε, «Αυτό είναι αδύνατον, δεν μπορεί να ισχύει». Το επιχείρημα, αν ρωτήσετε γονείς, είναι, «Μα τα καθίσματα αυτοκινήτου είναι τόσο ακριβά και περίπλοκα, και έχουν ένα σωρό μηχανισμούς δεσίματος, πώς γίνεται να μην αποδίδουν καλύτερα από τις ζώνες ασφαλείας αφού είναι τόσο ακριβά και περίπλοκα;» Είναι ενδιαφέρουσα η συγκεκριμένη λογική, που χρησιμοποιεί ο κόσμος. Σύμφωνα με μια άλλη συλλογιστική, «Η κυβέρνηση δεν θα μας έλεγε να τα χρησιμοποιούμε αν δεν απέδιδαν καλύτερα».
And the other thing you might argue is, "Well, car seats have got a lot better over time. And so if we look at recent crashes -- the whole data set is almost 30 years' worth of data -- you won't see it in the recent crashes. The new car seats are far, far better." But indeed, in recent crashes the lap-and-shoulder seatbelts, actually, are doing even better than the car seats. They say, "Well, that's impossible, that can't be." And the line of argument, if you ask parents, is, "But car seats are so expensive and complicated, and they have this big tangle of latches, how could they possibly not work better than seatbelts because they are so expensive and complicated?" It's kind of an interesting logic, I think, that people use. And the other logic, they say, "Well, the government wouldn't have told us [to] use them if they weren't much better."
Όμως η κυβέρνηση μάς λέει να τα χρησιμοποιούμε χωρίς να στηρίζεται ιδιαιτέρως σε στοιχεία. Ουσιαστικά βασίζεται σε θερμές ικεσίες γονέων των οποίων τα παιδιά πέθαναν αφού έγιναν δύο ετών το οποίο οδήγησε στην ψήφιση αυτών των νόμων - όχι τόσο τα στατιστικά στοιχεία. Νομίζω ότι μπορεί κανείς να φτάσει μέχρι κάποιο σημείο με αυτά τα επιχειρήματα χρησιμοποιώντας αυτά τα αφηρημένα στατιστικά στοιχεία. Είχα καλέσει φίλους για δείπνο, και ρωτούσα -- κάναμε μπάρμπεκιου -- τους ρωτούσα τι θα με συμβούλευαν για να αποδείξω τα λεγόμενά μου. Είπαν, «Γιατί δεν κάνεις δοκιμές πρόσκρουσης;» Είπα, «Καταπληκτική ιδέα». Προσπαθήσαμε να αναθέσουμε κάποιες δοκιμές πρόσκρουσης. Αποδείχθηκε ότι καθώς αναζητούσαμε ανεξάρτητες εταιρείες που κάνουν δοκιμές πρόσκρουσης ανά τη χώρα, καμία δεν ήθελε να αναλάβει τη δοκιμή πρόσκρουσής μας γιατί, όπως είπαν, κάποιοι ξεκάθαρα, κάποιοι όχι τόσο ξεκάθαρα, «Όλη η δουλειά μας είναι από κατασκευαστές καθισμάτων. Δεν ρισκάρουμε να ψυχρανθούν συγκρίνοντας ζώνες ασφαλείας και καθίσματα αυτοκινήτου.
But what's interesting is the government telling us to use them is not actually based on very much. It really is based on some impassioned pleas of parents whose children died after they turned two, which has led to the passage of all these laws -- not very much on data. So you can only get so far, I think, in telling your story by using these abstract statistics. And so I had some friends over to dinner, and I was asking -- we had a cookout -- I was asking them what advice they might have for me about proving my point. They said, "Why don't you run some crash tests?" And I said, "That's a great idea." So we actually tried to commission some crash tests. And it turns out that as we called around to the independent crash test companies around the country, none of them wanted to do our crash test because they said, some explicitly, some not so explicitly, "All of our business comes from car seat manufacturers. We can't risk alienating them by testing seatbelts relative to car seats."
Τελικά, κάποια εταιρία δέχτηκε. Με τον όρο να διατηρήσει την ανωνυμότητά της, δέχτηκαν με χαρά να κάνουν το τεστ για μας -- έτσι, ανωνυμία και 1.500 δολάρια ανά κάθισμα που καταστρέψαμε. Έτσι, πήγαμε στο Μπάφαλο, Νέα Υόρκη, και εδώ είναι ο πρόδρομος αυτού. Αυτές είναι οι κούκλες δοκιμών πρόσκρουσης, που περιμένουν τη σειρά τους να έρθουν στο προσκήνιο. Να πώς λειτουργούν οι δοκιμές πρόσκρουσης. Εδώ δεν προσκρούουν ολόκληρο το αυτοκίνητο - δεν αξίζει να καταστραφεί ένα ολόκληρο αυτοκίνητο. Έχουν αυτούς τους πάγκους και δένουν με λουριά το κάθισμα και τη ζώνη ασφαλείας πάνω σε αυτά. Ήθελα να το δείτε αυτό. Πιστεύω ότι σας δίνει μια εικόνα γιατί οι γονείς πιστεύουν ότι τα καθίσματα είναι τόσο σπουδαία. Κοιτάξτε το παιδί στο κάθισμα. Δεν φαίνεται ικανοποιημένο, έτοιμο για αναχώρηση, λες και δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο; Μετά, αν δείτε το παιδί πίσω, φαίνεται ότι ήδη πνίγεται προτού καν γίνει πρόσκρουση. Δύσκολα το πιστεύεις, όταν βλέπεις κάτι τέτοιο, ότι το παιδί πίσω δεν θα πάθει κάτι αν τρακάρετε κάπου. Εδώ λοιπόν έχουμε περίπτωση πρόσκρουσης όπου θα καρφώσουν αυτό το πράγμα στον τοίχο με 48χμ την ώρα, και θα δούμε τι θα γίνει. Εντάξει;
Now, eventually, one did. Under the conditions of anonymity, they said they would be happy to do this test for us -- so anonymity, and 1,500 dollars per seat that we crashed. And so, we went to Buffalo, New York, and here is the precursor to it. These are the crash test dummies, waiting for their chance to take the center stage. And then, here's how the crash test works. Here, they don't actually crash the entire car, you know -- it's not worth ruining a whole car to do it. So they just have these bench seats, and they strap the car seat and the seatbelt onto it. So I just wanted you to look at this. And I think this gives you a good idea of why parents think car seats are so great. Look at the kid in the car seat. Does he not look content, ready to go, like he could survive anything? And then, if you look at the kid in back, it looks like he's already choking before the crash even happens. It's hard to believe, when you look at this, that that kid in back is going to do very well when you get in a crash. So this is going to be a crash where they're going to slam this thing forward into a wall at 30 miles an hour, and see what happens. OK?
Ας σας δείξω λοιπόν τι συμβαίνει. Παρεμπιπτόντως, αυτές οι κούκλες είναι τριών ετών. Αυτό είναι το κάθισμα. Κοιτάξτε δύο πράγματα: προσέξτε πώς πάει το κεφάλι μπροστά, και ουσιαστικά χτυπάει στα γόνατα -- αυτό είναι στο κάθισμα -- και προσέξτε πώς το κάθισμα αναπηδάει στον αέρα. Το κάθισμα κινείται σε όλον τον χώρο. Έχετε κατά νου ότι ισχύουν δύο πράγματα. Αυτό είναι κάθισμα αυτοκινήτου που εγκαταστάθηκε από κάποιον που έχει εγκαταστήσει 1.000 καθίσματα και ήξερε ακριβώς τι να κάνει. Επίσης, αυτά τα καθίσματα είναι ο καλύτερος τρόπος να εγκαταστήσεις καθίσματα. Αν υπάρχει επίπεδη πλάτη, είναι πιο εύκολο να τα εγκαταστήσεις. Είναι ένα τεστ, λοιπόν, που έχει στηθεί να ευνοεί τα καθίσματα αυτοκινήτου. Άρα, εκείνο το παιδί φαίνεται να τα πήγε καλά στην πρόσκρουση.
So, let me show you what happens. These are three-year-old dummies, by the way. So here -- this is the car seat. Now watch two things: watch how the head goes forward, and basically hits the knees -- and this is in the car seat -- and watch how the car seat flies around, in the rebound, up in the air. The car seat's moving all over the place. Bear in mind there are two things about this. This is a car seat that was installed by someone who has installed 1,000 car seats, who knew exactly how to do it. And also it turned out these bench seats are the very best way to install car seats. Having a flat back makes it much easier to install them. And so this is a test that's very much rigged in favor of the car seat, OK? So, that kid in this crash fared very well.
Σύμφωνα με τα ομοσπονδιακά πρότυπα πρέπει να σκοράρεις κάτω από 1.000 για να εγκρίνουν κάθισμα σε αυτήν την πρόσκρουση, σε κάποιες ασήμαντες μονάδες μέτρησης. Αυτή η πρόσκρουση θα έπιανε περίπου 450. Άρα, αυτό το κάθισμα ήταν πάνω από τον μέσο όρο σύμφωνα με τις Εκθέσεις Καταναλωτών, και τα πήγε καλά. Το επόμενο τώρα. Αυτό είναι το παιδί, ίδια πρόσκρουση, φοράει ζώνη ασφαλείας. Μετά βίας κινείται ουσιαστικά, συγκριτικά με το άλλο παιδί. Το αστείο είναι ότι η κάμερα έχει κακή λήψη γιατί την έστησαν μόνο για τα τεστ με τα καθίσματα, έτσι δεν μπορούν να την μετακινήσουν για να δείτε το παιδί στην αναπήδηση. Τελοσπάντων, αποδείχθηκε ότι οι δύο προσκρούσεις, ότι ουσιαστικά το τρίχρονο τα πήγε χειρότερα. Παίρνει λοιπόν σκορ περίπου 500 - ξέρετε, με βάση αυτήν την κλίμακα - συγκριτικά με τα 400 και κάτι. Κι όμως, αν δώσετε τα στοιχεία από εκείνη την πρόσκρουση στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση και πείτε, «Έχω εφεύρει ένα νέο κάθισμα. Θέλω να εγκριθεί προς πώληση». θα απαντούσαν, «Αυτό είναι τέλειο νέο κάθισμα, λειτουργεί άψογα. Πήρε μόνο 500, θα μπορούσε να πάει 1000». Και αυτή η ζώνη ασφαλείας θα εγκρινόταν χωρίς καμία δυσκολία να χρησιμοποιηθεί ως κάθισμα αυτοκινήτου.
The federal standards are that you have to score below a 1,000 to be an approved car seat on this crash, in some metric of units which are not important. And this crash would have been about a 450. So this car seat was actually an above-average car seat from Consumer Reports, and did quite well. So the next one. Now, this is the kid, same crash, who is in the seatbelt. He hardly moves at all, actually, relative to the other child. The funny thing is, the cam work is terrible because they've only set it up to do the car seats, and so, they actually don't even have a way to move the camera so you can see the kid that's on the rebound. Anyway, it turns out that those two crashes, that actually the three-year-old did slightly worse. So, he gets about a 500 out of -- you know, on this range -- relative to a 400 and something. But still, if you just took that data from that crash to the federal government, and said, "I have invented a new car seat. I would like you to approve it for selling," then they would say, "This is a fantastic new car seat, it works great. It only got a 500, it could have gotten as high up as a 1,000." And this seatbelt would have passed with flying colors into being approved as a car seat.
Υπό μια έννοια, εδώ φαίνεται ότι ο κόσμος όχι μόνο στήνει λανθασμένα τα καθίσματα, κάτι που θέτει σε κίνδυνο το παιδί. Βασικά, τα καθίσματα δεν ωφελούν και πολύ. Να η πρόσκρουση. Χρονομετρούνται το ίδιο, με το κάθισμα διαρκεί περισσότερο -- στην αναπήδηση, διαρκεί περισσότερο - το παιδί όμως που έχει τη ζώνη ασφαλείας κινείται πολύ λιγότερο. Θα σας δείξω τις προσκρούσεις με τα εξάχρονα. Το εξάχρονο είναι σε κάθισμα αυτοκινήτου και αποδεικνύεται ότι φαίνεται άσχημο, αλλά είναι υπέροχο. Είναι σαν να σκόραρε 400, έτσι; Θα τα πήγαινε καλά στην πρόσκρουση. Τίποτα σχετικά με αυτό δεν θα αποτελούσε πρόβλημα για το παιδί. Εδώ είναι το εξάχρονο με τη ζώνη ασφαλείας, και μάλιστα φτάνει στους ένα ή δύο πόντους της ίδιας κλίμακας. Άρα, ουσιαστικά, για το εξάχρονο, το κάθισμα αυτοκινήτου δεν ωφέλησε σε τίποτα απολύτως.
So, in some sense, what this is suggesting is that it's not just that people are setting up their car seats wrong, which is putting children at risk. It's just that, fundamentally, the car seats aren't doing much. So here's the crash. So these are timed at the same time, so you can see that it takes much longer with the car seat -- at rebound, it takes a lot longer -- but there's just a lot less movement for child who's in the seatbelt. So, I'll show you the six-year-old crashes as well. The six-year-old is in a car seat, and it turns out that looks terrible, but that's great. That's like a 400, OK? So that kid would do fine in the crash. Nothing about that would have been problematic to the child at all. And then here's the six-year-old in the seatbelt, and in fact, they get exactly within, you know, within one or two points of the same. So really, for the six-year-old, the car seat did absolutely nothing whatsoever. That's some more evidence, so in some sense --
Αυτό είναι περαιτέρω απόδειξη, άρα, υπό μια έννοια- επικρίθηκα από έναν επιστήμονα που είπε, «Δεν θα μπορούσες να δημοσιεύσεις μελέτη με αριθμό τέσσερα» γι' αυτές τις τέσσερις προσκρούσεις. Του απάντησα γραπτώς λέγοντας, «Κι αν έχω αριθμό 45.004;» Γιατί είχα άλλες 45.000 πραγματικές προσκρούσεις. Σκέφτομαι ότι είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι η ιδέα να χρησιμοποιηθούν πραγματικές προσκρούσεις, που οι οικονομολόγοι πιστεύουν ότι θα ήταν το σωστό, είναι κάτι που οι επιστήμονες συνήθως δεν πιστεύουν, θα προτιμούσαν να χρησιμοποιήσουν εργαστήριο, μια ημιτελή επιστήμη μελέτης των κούκλων, παρά να πάρουν ουσιαστικά στοιχεία 30 χρόνων που έχουμε δει σχετικά με παιδιά και καθίσματα αυτοκινήτου.
I was criticized by a scientist, who said, "You could never publish a study with an n of 4," meaning those four crashes. So I wrote him back and I said, "What about an n of 45,004?" Because I had the other 45,000 other real-world crashes. And I just think that it's interesting that the idea of using real-world crashes, which is very much something that economists think would be the right thing to do, is something that scientists don't actually, usually think -- they would rather use a laboratory, a very imperfect science of looking at the dummies, than actually 30 years of data of what we've seen with children and with car seats.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι η απάντηση στον γρίφο είναι ότι κάπου θα υπάρχει πολύ καλύτερη λύση, η οποία δεν έχει ενθουσιάσει κανέναν γιατί όλοι είναι τόσο ενθουσιασμένοι με τον τρόπο που υποτίθεται ότι λειτουργούν τα καθίσματα. Αν το δείτε από την πλευρά του σχεδιαστή ξεκινώντας από την αρχή και σκεφτείτε, «Θέλω μόνο να προστατεύσω τα παιδιά στο πίσω κάθισμα». Πιστεύω κανείς εδώ μέσα δεν θα έλεγε, «Η σωστή πρώτη κίνηση είναι να φτιάξουμε μια τέλεια ζώνη ασφαλείας ενηλίκων. Μετά, ας φτιάξουμε αυτό το μεγάλο μαραφέτι που πρέπει να ενσωματώσεις σε αυτήν την αλυσιδωτή σύνδεση». Γιατί να μην αρχίσουμε - ποιος κάθεται πίσω εκτός από τα παιδιά; Ουσιαστικά, όμως, να κάνει κάτι τέτοιο, το οποίο δεν ξέρω ακριβώς το κόστος εφαρμογής, δεν υπάρχει λόγος όμως να είναι πιο ακριβό από ένα συνηθισμένο κάθισμα. Είναι ουσιαστικά ακριβώς - δείτε, διπλώνει - είναι πίσω από το κάθισμα. Έχετε ένα συνηθισμένο κάθισμα ενηλίκων, και το διπλώνετε προς τα κάτω, και το παιδί κάθεται πάνω και ενσωματώνεται. Δεν νομίζω ότι είναι πολύ ακριβή λύση, και πρέπει να λειτουργεί καλύτερα από ό,τι ήδη έχουμε.
And so I think the answer to this puzzle is that there's a much better solution out there, that's gotten nobody excited because everyone is so delighted with the way car seats are presumably working. And if you think from a design perspective, about going back to square one, and say, "I just want to protect kids in the back seat." I don't there's anyone in this room who'd say, "Well, the right way to start would be, let's make a great seat belt for adults. And then, let's make this really big contraption that you have to rig up to it in this daisy chain." I mean, why not start -- who's sitting in the back seat anyway except for kids? But essentially, do something like this, which I don't know exactly how much it would cost to do, but there's no reason I could see why this should be much more expensive than a regular car seat. It's just actually -- you see, this is folding up -- it's behind the seat. You've got a regular seat for adults, and then you fold it down, and the kid sits on top, and it's integrated. It seems to me that this can't be a very expensive solution, and it's got to work better than what we already have.
Άρα, το ερώτημα είναι αν υπάρχει ελπίδα να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο, το οποίο προφανώς θα έσωζε πολλές ζωές; Σκέφτομαι ότι η απάντηση είναι σε μια ιστορία. Η απάντηση στο γιατί το κάθισμα αυτοκινήτου είναι τόσο επιτυχημένο, και στο γιατί μπορεί κάποτε να εφαρμοστεί ή όχι, βγαίνει από την ιστορία που μου είπε ο πατέρας μου, για τα χρόνια που ήταν γιατρός στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ στην Αγγλία, πολλά χρόνια πριν. Τότε επιτρεπόταν να κάνεις πράγματα που σήμερα δεν μπορείς να κάνεις. Έτσι, ο πατέρας μου είχε ασθενείς οι οποίοι κατ' αυτόν δεν ήταν στ' αλήθεια άρρωστοι. Είχε ένα μεγάλο βάζο με ψευδοφάρμακα που τους έδινε, και τους έλεγε, «Έλα πάλι σε μια βδομάδα, αν ακόμη δεν αισθάνεσαι καλά». Οι περισσότεροι δεν επέστρεφαν, μερικοί όμως επέστρεφαν. Όταν επέστρεφαν, επειδή και πάλι δεν πίστευε ότι είναι άρρωστοι, είχε ένα άλλο βάζο με χάπια. Σε εκείνο το βάζο είχε τεράστια χάπια για άλογα. Ήταν σχεδόν αδύνατον να τα καταπιούν. Και αυτά, για μένα, είναι η αναλογία με τα καθίσματα αυτοκινήτου. Οι άνθρωποι τα κοίταζαν και έλεγαν, «Παναγία μου, είναι τόσο μεγάλο και τόσο δύσκολο να το καταπιώ. Αν αυτό δεν με κάνει να αισθανθώ καλύτερα, τι θα μπορούσε να το πετύχει;»
So the question is, is there any hope for adoption of something like this, which would presumably save a lot of lives? And I think the answer, perhaps, lies in a story. The answer both to why has a car seat been so successful, and why this may someday be adopted or not, lies in a story that my dad told me, relating to when he was a doctor in the U.S. Air Force in England. And this is a long time ago: you were allowed to do things then you can't do today. So, my father would have patients come in who he thought were not really sick. And he had a big jar full of placebo pills that he would give them, and he'd say, "Come back in a week, if you still feel lousy." OK, and most of them would not come back, but some of them would come back. And when they came back, he, still convinced they were not sick, had another jar of pills. In this jar were huge horse pills. They were almost impossible to swallow. And these, to me, are the analogy for the car seats. People would look at these and say, "Man, this thing is so big and so hard to swallow. If this doesn't make me feel better, you know, what possibly could?"
Αποδείχθηκε ότι οι περισσότεροι δεν επέστρεφαν, γιατί είχε αποτέλεσμα. Μία στο τόσο ωστόσο, υπήρχε ένας ασθενής πεπεισμένος ότι ήταν άρρωστος, και επέστρεφε. Ο μπαμπάς μου είχε και τρίτο βάζο με χάπια. Και έλεγε ότι το βάζο με τα χάπια ήταν τα μικρότερα χάπια που μπορούσε να βρει, τόσο μικρά που μετά βίας τα έβλεπες. Και έλεγε, άκουσε, ξέρω ότι σου έδωσα εκείνο το τεράστιο χάπι πριν, εκείνο το περίπλοκο χάπι, που ήταν δύσκολο να το καταπιείς, τώρα όμως έχω ένα τόσο δραστικό, που είναι πράγματι μικροσκοπικό, σχεδόν αόρατο. Είναι σχεδόν σαν αυτό εδώ, που δεν μπορείς καν να δεις».
And it turned out that most people wouldn't come back, because it worked. But every once in a while, there was still a patient convinced that he was sick, and he'd come back. And my dad had a third jar of pills. And the jar of pills he had, he said, were the tiniest little pills he could find, so small you could barely see them. And he would say, listen, I know I gave you that huge pill, that complicated, hard-to-swallow pill before, but now I've got one that's so potent, that is really tiny and small and almost invisible. It's almost like this thing here, which you can't even see."
Και αποδείχθηκε ότι ποτέ, ούτε μία από τις φορές που έδωσε αυτό το χάπι, το πραγματικά μικροσκοπικό χάπι, δεν επέστρεψε κανείς να παραπονιέται ότι είναι άρρωστος. Έτσι, ο μπαμπάς μου πάντα το θεωρούσε απόδειξη ότι αυτό το μικρό, μικροσκοπικό ισχυρό χάπι είχε το απόλυτο θετικό αποτέλεσμα ψευδοφαρμάκου. Υπό μία έννοια, αν αυτή η ιστορία ισχύει, πιστεύω ότι τα ενσωματωμένα καθίσματα, θα δείτε πολύ γρήγορα, να γίνονται κάτι που έχουν όλοι. Το άλλο πιθανό συμπέρασμα είναι, ίσως αφού επέστρεψε τρεις φορές στον πατέρα μου του έδινε ψευδοφάρμακα και συνέχιζε να αισθάνεται άρρωστος, πήγε σε άλλον γιατρό. Είναι απολύτως πιθανό. Αν ισχύει αυτό, μάλλον ξεμείναμε με τα συμβατικά καθίσματα για πολύ καιρό ακόμα. Σας ευχαριστώ πολύ.
And it turned out that never, in all the times my dad gave out this pill, the really tiny pill, did anyone ever come back still complaining of sickness. So, my dad always took that as evidence that this little, teeny, powerful pill had the ultimate placebo effect. And in some sense, if that's the right story, I think integrated car seats you will see, very quickly, becoming something that everyone has. The other possible conclusion is, well, maybe after coming to my father three times, getting sent home with placebos, he still felt sick, he went and found another doctor. And that's completely possible. And if that's the case, then I think we're stuck with conventional car seats for a long time to come. Thank you very much. (Applause)
(Χειροκρότημα)
(Κοινό: Ήθελα να σας ρωτήσω, όταν φοράμε ζώνες ασφαλείας δεν τις φοράμε μόνο για να αποτρέψουμε θάνατο, αλλά και για να αποτρέψουμε σοβαρό τραυματισμό. Τα στοιχεία σας αφορούν θανάτους. Δεν αναφέρονται σε σοβαρούς τραυματισμούς. Υπάρχουν στατιστικά που δείχνουν ότι τα παιδικά καθίσματα είναι όντως λιγότερο αποδοτικά, ή το ίδιο με τις ζώνες ασφαλείας για τους σοβαρούς τραυματισμούς; Γιατί τότε θα έχετε δίκιο).
(Audience: I just wanted to ask you, when we wear seatbelts we don't necessarily wear them just to prevent loss of life, it's also to prevent lots of serious injury. Your data looks at fatalities. It doesn't look at serious injury. Is there any data to show that child seats are actually less effective, or just as effective as seatbelts for serious injury? Because that would prove your case.) Steven Levitt: Yeah, that's a great question. In my data, and in another data set
Στίβεν Λέβιτ: Πολύ καλή ερώτηση. Στα στοιχεία μου και σε άλλα στοιχεία που κοίταξα για προσκρούσεις στο Νιου Τζέρσι, βρήκα ότι υπάρχουν πολύ μικρές διαφορές στους τραυματισμούς. Άρα, σε αυτά τα στοιχεία, υπάρχουν στατιστικά ασήμαντες διαφορές σε τραυματισμούς μεταξύ καθισμάτων και ζωνών μέσης ώμου. Στα στοιχεία του Νιου Τζέρσι, που είναι διαφορετικά, γιατί δεν αφορούν μόνο θανάσιμες προσκρούσεις, αλλά όλες οι αναφερόμενες προσκρούσεις στο Νιου Τζέρσι, αποδεικνύεται ότι υπάρχει μια διαφορά 10% στους τραυματισμούς, αλλά γενικά αφορά μικροτραυματισμούς. Το ενδιαφέρον είναι, θα έπρεπε να το πω αυτό ως αποποίηση ευθύνης, ότι υπάρχει ιατρική βιβλιογραφία που είναι δύσκολο να αναλύσεις με αυτά τα άλλα στοιχεία, που υποδηλώνει ότι τα καθίσματα είναι κατά πολύ καλύτερα.
I've looked at for New Jersey crashes, I find very small differences in injury. So in this data, it's statistically insignificant differences in injury between car seats and lap-and-shoulder belts. In the New Jersey data, which is different, because it's not just fatal crashes, but all crashes in New Jersey that are reported, it turns out that there is a 10 percent difference in injuries, but generally they're the minor injuries. Now, what's interesting, I should say this as a disclaimer, there is medical literature that is very difficult to resolve with this other data, which suggests that car seats are dramatically better. And they use a completely different methodology that involves --
Χρησιμοποιούν άλλη μεθοδολογία που περιλαμβάνει, μετά την πρόσκρουση, παίρνουν από τις ασφαλιστικές εταιρείες τα ονόματα των εμπλεκομένων στο ατύχημα, και τους τηλεφωνούν και ρωτούν τι συνέβη. Δεν μπορώ, πραγματικά, να καταλαβω, ακόμα, και θα ήθελα να συνεργαστώ με τους ιατρικούς ερευνητές για να προσπαθήσω να κατανοήσω πώς υπάρχουν τόσες διαφορές, οι οποίες έρχονται σε πλήρη σύγκρουση μεταξύ τους. Προφανώς, είναι κρίσιμο το ερώτημα. Το ερώτημα είναι ακόμη κι αν υπάρχουν αρκετοί σοβαροί τραυματισμοί ώστε να γίνουν επωφελή; Είναι λεπτή η κατάσταση. Ακόμη κι αν έχουν δίκιο δεν είναι ξεκάθαρο πόσο επικερδή είναι.
after the crash occurs, they get from the insurance companies the names of the people who were in the crash, and they call them on the phone, and they asked them what happened. And I really can't resolve, yet, and I'd like to work with these medical researchers to try to understand how there can be these differences, which are completely at odds with one another. But it's obviously a critical question. The question is even if -- are there enough serious injuries to make these cost-effective? It's kind of tricky. Even if they're right, it's not so clear