Έβγαλα αυτή την φωτογραφία πριν από μερικά λεπτά, περίπου 10 τετράγωνα πιο κάτω από δω. Είναι το Grand Cafe εδώ στην Οξφόρδη Έβγαλα αυτή τη φωτογραφία γιατί καθώς φαίνεται ήταν και το πρώτο καφενείο στην Αγγλία το 1650. Αυτό είναι το μεγαλείο της δόξας του. Κι ήθελα να σας το δείξω, όχι επειδή ήθελα να σας ξεναγήσω στα Starbucks της ιστορικής Αγγλίας, αλλά μάλλον επειδή το Αγγλικό καφενείο ήταν καθοριστικό στην ανάπτυξη και διάδοση του πιο σημαντικού πνευματικού ανθίσματος των τελευταίων 500 χρόνων, αυτό που σήμερα ονομάζουμε Διαφωτισμός.
Fifty-two minutes ago, I took this picture about 10 blocks from here. This is the Grand Café here in Oxford. I took this picture because this turns out to be the first coffeehouse to open in England, in 1650. That's its great claim to fame. And I wanted to show it to you, not because I want to give you the Starbucks tour of historic England -- (Laughter) but rather because the English coffeehouse was crucial to the development and spread of one of the great intellectual flowerings of the last 500 years, what we now call the Enlightenment.
Και το καφενείο έπαιξε ένα σπουδαίο ρόλο στην γέννηση του Διαφωτισμού, εν μέρει, εξαιτίας του τι έπιναν εκεί. Γιατί, πριν από την διάδοση του καφέ και του τσάι στο βρετανικό πολιτισμό αυτό που έπιναν οι άνθρωποι -- και η αφρόκρεμα αλλά και ο όχλος -- κάθε μέρα, από τα χαράματα μέχρι το σούρουπο ήταν το αλκοόλ. Το αλκοόλ ήταν το ημερήσιο ρόφημα της επιλογής. Θα έπινε κανείς μια μπιρίτσα με το πρωινό κι ένα κρασάκι με το μεσημεριανό, λίγο τζιν -- ιδιαίτερα γύρω στα 1650 -- και για να τελειώσει μια μπιρίτσα κι ένα κρασάκι στο τέλος της μέρας. Αυτή ήταν η υγιής επιλογή, έτσι, επειδή το νερό δεν ήταν πιόσιμο. Κι οπότε, ουσιαστικά, μέχρι τη δημιουργία του καφενείου, όλος ο πληθυσμός ήταν ουσιαστικά πιωμένος όλη μέρα. Και φανταστείτε πως θα ήταν η ζωή σας, έτσι; -- και ξέρω ότι αυτή είναι η πραγματικότητα για μερικούς από σας -- αν πίναμε όλη μέρα, και τότε αλλάζετε από μία κατευναστική σε μία διεγερτική ουσία στη ζωή σας, θα είχατε καλύτερες ιδέες. Θα ήσασταν πιο έξυπνοι και πιο ξύπνιοι. Οπότε δεν ήταν τυχαίο ότι μια μεγάλη άνθηση καινοτομίας συνέβη καθώς η Αγγλία γύρισε προς το τσάι και τον καφέ.
And the coffeehouse played such a big role in the birth of the Enlightenment in part because of what people were drinking there. Because, before the spread of coffee and tea through British culture, what people drank -- both elite and mass folks drank -- day in and day out, from dawn until dusk, was alcohol. Alcohol was the daytime beverage of choice. You would drink a little beer with breakfast and have a little wine at lunch, a little gin, particularly around 1650, and top it off with a little beer and wine at the end of the day. That was the healthy choice, because the water wasn't safe to drink. And so, effectively, until the rise of the coffeehouse, you had an entire population that was effectively drunk all day. (Laughter) And you can imagine what that would be like in your own life -- and I know this is true of some of you -- if you were drinking all day -- (Laughter) and then you switched from a depressant to a stimulant in your life. You would have better ideas. You would be sharper and more alert. So it's not an accident that a great flowering of innovation happened as England switched to tea and coffee.
Αλλά κάτι άλλο που κάνει το καφενείο σημαντικό είναι ο αρχιτεκτονικός του χώρος. Ήταν ένας χώρος όπου οι άνθρωποι μαζεύονταν, από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις διάφορους χώρους εμπειρίας, και μοιράζονταν Ένας χώρος όπου, κατά τον Ματ Ρίντλεϊ, οι ιδέες κάνουν σεξ. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό ήταν το συζυγικό τους κρεββάτι Οι ιδέες συναντιόταν εκεί. Κι ένας καταπληκτικός αριθμός καινοτομιών κατά την περίοδο αυτή έχουν ένα καφενείο κάπου στην ιστορία τους.
But the other thing that makes the coffeehouse important is the architecture of the space. It was a space where people would get together, from different backgrounds, different fields of expertise, and share. It was a space, as Matt Ridley talked about, where ideas could have sex. This was their conjugal bed, in a sense; ideas would get together there. And an astonishing number of innovations from this period have a coffeehouse somewhere in their story.
Έχω ξοδέψει πολλές ώρες σκέφτοντας για τα καφενεία τα τελευταία πέντε χρόνια, γιατί έχω ζητήσει να ερευνήσω το θέμα της καταγωγής των ωραίων ιδεών. Ποιο είναι το περιβάλλον που οδηγεί σε ασυνήθιστα επίπεδα καινοτομίας, ασυνήθιστα επίπεδα δημιουργικότητας; Ποια είναι τα είδη περιβάλλοντος -- ποιος είναι ο χώρος δημιουργικότητας; Και κατέληξα να μελετήσω τόσο το περιβάλλον του καφενείου: όσο και το περιβάλλον των μίντια, όπως το WWW, που είναι εξαιρετικά εφευρετικοί: Γύρισα πίσω στην ιστορία των πρώτων πόλεων: Έχω πάει ακόμα και σε βιολογικά είδη περιβάλλοντος, όπως οι ύφαλοι καραλλιών και τα τροπικά δάση, τα οποία συμπεριλαμβάνουν ασυνήθιστα επίπεδα βιολογικής καινοτομίας κι αυτό που έψαχνα ήταν μια κοινή διάταξη, μια είδος χαρακτηριστικής συμπεριφοράς που εμφανίζεται διαρκώς σ' όλα αυτά τα είδη περιβάλλοντος Υπάρχουν άραγε επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά από τα οποία μπορούμε να μάθουμε, που θα μπορέσουμε να τα εφαρμόσουμε στη ζωή μας, ή στις επιχειρήσεις μας, ή στο δικό μας περιβάλλον, για να το κάνουμε πιο δημιουργικό και εφευρετικό; Και νομίζω πως βρήκα μερικά.
I've been spending a lot of time thinking about coffeehouses for the last five years because I've been kind of on this quest to investigate this question of where good ideas come from. What are the environments that lead to unusual levels of innovation, unusual levels of creativity? What's the kind of environmental -- what is the space of creativity? And what I've done is, I've looked at both environments like the coffeehouse, I've looked at media environments like the World Wide Web, that have been extraordinarily innovative; I've gone back to the history of the first cities; I've even gone to biological environments, like coral reefs and rain forests, that involve unusual levels of biological innovation. And what I've been looking for is shared patterns, signature behavior that shows up again and again in all of these environments. Are there recurring patterns that we can learn from, that we can take and apply to our own lives or our own organizations or our own environments to make them more creative and innovative? And I think I've found a few.
Αλλά για να καταλάβει κανείς τι γίνεται και να κατανοήσει πραγματικά αυτές τις αρχές πρέπει πρώτα να αφήσει πίσω τον τρόπο με τον οποίο οι συμβατικές μεταφορές και ο συμβατικός λόγος μάς κατευθύνει προς μερικές έννοιες ως προς την ιδέα-δημιουργία. Έχουμε ένα πλούσιο λεξιλόγιο για να περιγράψουμε τις στιγμές έμπνευσης. Έχουμε μια είδος αναλαμπής μια φαεινή ιδέα έχουμε την επιφοίτηση, τις στιγμές ξαφνικής έμπνευσης, έχουμε τις λαμπρές στιγμές, έτσι; Όλες αυτές οι ιδέες, όσο κι αν είναι ρητορικά εύηχες, βασίζονται στη προηπόθεση, ότι μια ιδέα είναι κάτι το μοναδικό, είναι κάτι που συμβαίνει συχνά σε μια υπέροχη διαφωτιστική στιγμή.
But what you have to do to make sense of this and to really understand these principles is, you have to do away with the way in which our conventional metaphors and language steers us towards certain concepts of idea creation. We have this very rich vocabulary to describe moments of inspiration. We have the "flash" of insight, the "stroke" of insight, we have "epiphanies," we have eureka moments, we have the "light bulb" moments, right? All of these concepts, as rhetorically florid as they are, share this basic assumption, which is that an idea is a single thing. It's something that happens often in a wonderful, illuminating moment.
Αλλά στην ουσία, αυτό που θα' θελα να υποστηρίξω και που χρειάζεστε αρχικά είναι η ιδέα ότι μια ιδέα είναι ένα δίκτυο στο πιο αρχικό της στάδιο. Εννοώ, αυτό είναι που συμβαίνει στον μυαλό. Μια ιδέα, μια νέα ιδέα, είναι ένα δίκτυο νευρώνων πυροδοτώντας συγχρόνως μέσα στον μυαλό. Είναι μια νέα διάταξη που δεν έχει δημιουργηθεί ποτέ άλλοτε. Και το ερώτημα είναι: πως μπορεί κανείς να βάλει το μυαλό του σ' ένα περιβάλλον όπου θα ευνοηθεί η δημιουργία αυτών των δικτύων; Και φαίνεται πως, στην πραγματικότητα, τα χαρακτηριστικά δικτύων στον κόσμο μιμούνται σε μεγάλο βαθμό εκείνα του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπινου μυαλού.
But, in fact, what I would argue and what you really need to begin with is this idea that an idea is a network on the most elemental level. I mean, this is what is happening inside your brain. An idea -- a new idea -- is a new network of neurons firing in sync with each other inside your brain. It's a new configuration that has never formed before. And the question is: How do you get your brain into environments where these new networks are going to be more likely to form? And it turns out that, in fact, the network patterns of the outside world mimic a lot of the network patterns of the internal world of a human brain. So the metaphor I'd like to use,
Οπότε η αλληγορία που θα ήθελα να χρησιμοποιήσω θα την πάρω από μια ιστορία εξαιρετικής ιδέας αρκετά πρόσφατη -- πολύ πιο πρόσφατη από τις δεκαετίες του 1650. Ένας αξιοθαύμαστος τύπος, ο Τίμοθη Πρεστέρο, ο οποίος έχει μια εταιρία ... έναν οργανισμό που λέγεται 'Design that Matters'. αποφάσισαν ν' ασχοληθούν με ένα επείγον πρόβλημα ξέρετε, εκείνο το τρομερό πρόβλημα που έχουμε με τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας στις αναπτυσσόμενες χώρες. Ένα ενοχλητικό σημείο σ 'αυτό το ζήτημα είναι ότι γνωρίζουμε, ότι διαθέτοντας σύγχρονες θερμοκοιτίδες για νεογέννητα σε γενικό πλαίσιο, βασικά, αν κρατήσουμε τα πρόωρα μωρά ζεστά -- είναι πολύ απλό -- μπορούμε να μειώσουμε τη θνησιμότητα κατά το ήμισυ σ' αυτό το περιβάλλον. Οπότε,υπάρχει η τεχνολογία. Αυτά είναι δεδομένα στις αναπτυγμένες χώρες, Το πρόβλημα είναι ότι αν αγοράσει κανείς μια θερμοκοιτίδα αξίας $40.000, και το στείλει σ 'ένα χωριό μεσαίου μεγέθους στην Αφρική, θα λειτουργήσει θαυμάσια για ένα ή δυο χρόνια, και τότε κάτι θα πάει στραβά και θα χαλάσει, και θα παραμείνει χαλασμένο για πάντα, γιατί δεν υπάρχει ολόκληρο εκείνο το σύστημα ανταλλακτικών, και δεν υπάρχουν ούτε οι επιτόπου εμπειρογνώμονες για να φτιάξει κανείς μια συσκευή αξίας $40.000. Οπότε καταλήγει κανείς με το πρόβλημα όπου πρέπει να ξοδευτούν όλα αυτά τα χρήματα, ως βοήθεια και όλα τα εξελιγμένα ήδη ηλεκτρονικών στις χώρες αυτές , και στο τέλος είναι άχρηστα.
I can take from a story of a great idea that's quite recent -- a lot more recent than the 1650s. A wonderful guy named Timothy Prestero has an organization called Design That Matters. They decided to tackle this really pressing problem of the terrible problems we have with infant mortality rates in the developing world. One of the things that's very frustrating about this is that we know by getting modern neonatal incubators into any context, if we can keep premature babies warm, basically -- it's very simple -- we can halve infant mortality rates in those environments. So the technology is there. These are standard in all the industrialized worlds. The problem is, if you buy a $40,000 incubator, and you send it off to a midsized village in Africa, it will work great for a year or two years, and then something will go wrong and it will break, and it will remain broken forever, because you don't have a whole system of spare parts, and you don't have the on-the-ground expertise to fix this $40,000 piece of equipment. So you end up having this problem where you spend all this money getting aid and all these advanced electronics to these countries, and it ends up being useless.
Οπότε ο Πρεστέρο και η ομάδα του αποφάσισαν να κοιτάξουν τριγύρω για να δουν: πια υλικά αφθονούν στο περιβάλλον αυτών των αναπτυσσόμενων χωρών; Και εκείνο που παρατήρησαν ήταν ότι δεν έχουν πολλά DVR, ή πολλούς φούρνους μικροκυμάτων, αλλά φαίνεται πως τα καταφέρνουν αρκετά καλά με το να συντηρούν τα αυτοκίνητά τους. Υπάρχει ένα Toyota Forerunner στους δρόμους όπου κι αν πάει κανείς. Φαίνεται πως έχουν τους εμπειρογνώμονες για να συντηρούν τα αυτοκίνητα. Οπότε άρχισαν να συλλογίζονται, 'Μπορούμε άραγε να δημιουργήσουμε μία θερμοκοιτίδα για νεογέννητα ολότελα φτιαγμένο από μέλη αυτοκινήτου;' Και κατέληξαν σ 'αυτό εδώ. Ονομάζεται συσκευή νεο-διατροφής. Απ' έξω φαίνεται σαν ένα κανονικό πραγματάκι, που θα βρει κανείς σε ένα σύγχρόνο νοσοκομείο στη Δύση. από μέσα, είναι όλα μέλη αυτοκινήτου. Έχει έναν ανεμιστήρα, προβολείς για θέρμανση, έχει κουδουνάκια για συναγερμό. Λειτουργεί με μια μπαταρία αυτοκινήτου. Οπότε το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι ανταλλακτικά από ένα Toyota και την ικανότητα να φτιάξει τους προβολείς του αυτοκινήτου, και μπορεί κανείς να το επισκευάσει. Τώρα αυτή είναι μια υπέροχη ιδέα, ήθελα να σας πω ότι, στην πραγματικότητα, είναι μια αλληγορία για τον τρόπο με τον οποίο γεννιούνται οι ιδέες. Ξέρετε, μας αρέσει να φανταζόμαστε τις πρωτοπόρες ιδέες μας, σαν εκείνη την ολοκαίνουργια θερμοκοιτίδα 40,000 δολαρίων, τελευταία λέξη της τεχνολογίας, αλλά τις περισσότερες φορές, έχουν αναμειχθεί από οτιδήποτε τυχαίνει να βρίσκεται κοντά.
So what Prestero and his team decided to do was to look around and see: What are the abundant resources in these developing world contexts? And what they noticed was, they don't have a lot of DVRs, they don't have a lot of microwaves, but they seem to do a pretty good job of keeping their cars on the road. There's a Toyota 4Runner on the street in all these places. They seem to have the expertise to keep cars working. So they started to think, "Could we build a neonatal incubator that's built entirely out of automobile parts?" And this is what they came up with. It's called the NeoNurture device. From the outside, it looks like a normal little thing you'd find in a modern Western hospital. In the inside, it's all car parts. It's got a fan, it's got headlights for warmth, it's got door chimes for alarm, it runs off a car battery. And so all you need is the spare parts from your Toyota and the ability to fix a headlight, and you can repair this thing. Now that's a great idea, but I'd like to say that, in fact, this is a great metaphor for the way ideas happen. We like to think our breakthrough ideas, you know, are like that $40,000, brand-new incubator, state-of-the-art technology. But more often than not, they're cobbled together
Παίρνουμε τις ιδέες μας από άλλους, από κείνους που έχουμε διδαχθεί, από κείνους που συναντάμε τυχαία στα καφενεία, και τις ράβουμε όλες μαζί σε μια νέα μορφή, και δημιουργούμε κάτι καινούριο. Εκεί είναι που πραγματικά συμβαίνει η καινοτομία. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε μερικά πρότυπα ως προς τη καινοτομία και τη βαθιά συλλογή, έτσι; Εννοώ, αυτή είναι μια από τις προοπτικές της. Μια άλλη είναι ο Νεύτωνας και το μήλο, όταν ο Νεύτωνας ήταν στο Κέϊμπριζ. Αυτό το άγαλμα είναι από το Όξφορντ. Ξέρετε, κάθεται κανείς και συλλογίζεται, και το μήλο πέφτει από το δέντρο, και ιδού ο νόμος της βαρύτητας. Στην πραγματικότητα, τα μέρη που οδήγησαν στη καινοτομία μοιάζουν πιο πολύ μ’ αυτό εδώ. Αυτή είναι η φημισμένη ζωγραφιά του Χόγκαρτ για κάποια είδους πολιτικής βραδιάς σε μια ταβέρνα, όμως κάπως έτσι έμοιαζαν άλλοτε τα καφενεία. Αυτό είναι το χαοτικό περιβάλλον που πιθανότατα συναντιούνται οι ιδέες, εκεί οπού οι άνθρωποι ήταν πιθανό να έχουν νέες, ενδιαφέρουσες, απροσδόκητες συγκρούσεις -- άνθρωποι από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Οπότε, εάν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε πιο πρωτότυπους οργανισμούς, πρέπει να δημιουργήσουμε χώρους οι οποίοι, παραδόξως, μοιάζουν μ’ αυτό εδώ. Κάπως έτσι θα πρέπει να μοιάζει και το γραφείο σας, είναι ένα μέρος του μηνύματός μου εδώ.
from whatever parts that happen to be around nearby. We take ideas from other people, people we've learned from, people we run into in the coffee shop, and we stitch them together into new forms and we create something new. That's really where innovation happens. And that means we have to change some of our models of what innovation and deep thinking really looks like, right? I mean, this is one vision of it. Another is Newton and the apple, when Newton was at Cambridge. This is a statue from Oxford. You know, you're sitting there, thinking a deep thought, the apple falls from the tree, and you have the theory of gravity. In fact, the spaces that have historically led to innovation tend to look like this. This is Hogarth's famous painting of a kind of political dinner at a tavern, but this is what the coffee shops looked like back then. This is the kind of chaotic environment where ideas were likely to come together, where people were likely to have new, interesting, unpredictable collisions, people from different backgrounds. So if we're trying to build organizations that are more innovative, we have to build spaces that, strangely enough, look a bit more like this. This is what your office should look like, it's part of my message here.
Και ένα από τα προβλήματα μ' αυτό είναι ότι οι άνθρωποι στην πραγματικότητα -- όταν μελετά κανείς το θέμα -- οι άνθρωποι είναι περιβόητοι για τις αναξιοπιστίες τους όταν πραγματικά αυτοπεριγράφουν την καταγωγή των ωραίων ιδεών τους, ή την ιστορία της καλύτερης ιδέας τους. Και πριν από μερικά χρόνια, ένας θαυμάσιος ερευνητής, ο Κέβιν Ντούνμπαρ αποφάσισε να επισκεφθεί και βασικά να προσεγγίσει το θέμα κατά τη μέθοδο του Μεγάλου Αδερφού για να καταλάβει την καταγωγή των ωραίων ιδεών. Επισκέφτηκε διάφορα εργαστήρια στο κόσμο και τους μαγνητοσκόπησε όλους σε κάθε τους βήμα στην εργασία τους. Οπότε όταν παρατηρούσαν το μικροσκόπιο, όταν μιλούσαν με τους συναδέλφους στην υδρόψυκτο, και όλα αυτά. Και μαγνητοσκόπησε όλες τις συζητήσεις και προσπάθησε να καταλάβει που ήταν οι πιο σημαντικές ιδέες, που συνέβησαν. Και όταν σκεφτόμαστε την κλασική εικόνα των επιστημόνων στο εργαστήριο έχουμε αυτή την εικόνα -- ξέρετε, ότι κοιτάζουν προσεχτικά στο μικροσκόπιο και βλέπουν κάτι στο δείγμα του ιστού. Και 'έυρηκα!΄, έχουν την ιδέα.
And one of the problems with this is that, when you research this field, people are notoriously unreliable when they actually self-report on where they have their own good ideas, or their history of their best ideas. And a few years ago, a wonderful researcher named Kevin Dunbar decided to go around and basically do the Big Brother approach to figuring out where good ideas come from. He went to a bunch of science labs around the world and videotaped everyone as they were doing every little bit of their job: when they were sitting in front of the microscope, when they were talking to colleagues at the watercooler ... And he recorded all these conversations and tried to figure out where the most important ideas happened. And when we think about the classic image of the scientist in the lab, we have this image -- you know, they're poring over the microscope, and they see something in the tissue sample, and -- "Eureka!" -- they've got the idea.
Εκείνο που πραγματικά συνέβη όταν ο Ντούνμπαρ παρακολούθησε τη κασέτα ήταν στην ουσία ότι σχεδόν όλες οι επαναστατικές ανακαλύψεις δεν έγιναν από μόνες τους στο εργαστήριο, μπροστά στο μικροσκόπιο. Έγιναν στο τραπέζι της συνεδρίασης στην εβδομαδιαία εργαστηριακή συνάντηση όταν μαζεύονταν όλοι και μοίραζαν μεταξύ τους τα τελευταία δεδομένα και ευρήματα, συχνά όταν οι άνθρωποι μοίραζαν τα λάθη που είχαν, τα σφάλματα, το θόρυβο που είχαν ανακαλύψει στο σήμα Και κάτι σχετικά με εκείνο το περιβάλλον -- και έχω αρχίσει να το λέω 'ρευστό δίκτυο', όπου έχει κανείς πολλές διαφορετικές ιδέες που συναντιούνται διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, διαφορετικά ενδιαφέροντα, σπρώχνοντας δυνατά ο ένας τον άλλον, χοροπηδώντας μεταξύ τους. --- εκείνο είναι το περιβάλλον, που στην ουσία, το περιβάλλον που οδηγεί στη καινοτομία.
What happened, actually, when Dunbar looked at the tape, is that, in fact, almost all of the important breakthrough ideas did not happen alone in the lab, in front of the microscope. They happened at the conference table at the weekly lab meeting, when everybody got together and shared their latest data and findings, oftentimes when people shared the mistakes they were having, the error, the noise in the signal they were discovering. And something about that environment -- and I've started calling it the "liquid network," where you have lots of different ideas that are together, different backgrounds, different interests, jostling with each other, bouncing off each other -- that environment is, in fact, the environment that leads to innovation.
Το άλλο πρόβλημα που έχουν οι άνθρωποι είναι το ότι τους αρέσει να συνοψίζουν τις ιστορίες ευρεσιτεχνίας σε μικρότερα χρονικά περιθώρια. Οπότε θέλουν να μιλάνε για τη στιγμή ξαφνικής έμπνευσης. Θέλουν να πουν, 'Ήμουν εκεί, καθόμουν εκεί και την είχα έτσι ξαφνικά ολοκάθαρη στο μυαλό μου.' Αλλά στην ουσία, αν κοιτάξει κανείς στις ιστορικές σημειώσεις, φαίνεται πως πολλές σημαντικές ιδέες έχουν μια μακρά περίοδο επώασης Αυτή την ονομάζω 'η νωθρή διαίσθηση'. Τελευταία έχουμε ακούσει αρκετά για τη διαίσθηση και το ένστικτο και τις ξαφνικές στιγμές διαύγειας, αλλά στην ουσία, πολλές σπουδαίες ιδέες παραμένουν μερικές φορές για δεκαετίες, βαθιά μέσα στις σκέψεις των ανθρώπων. Έχουν την εντύπωση ότι υπάρχει ένα ενδιαφέρον πρόβλημα, αλλά δεν έχουν ακόμα τα εργαλεία για να το ανακαλύψουν. Ξοδεύουν αρκετό καιρό δουλεύοντας σε κάποια συγκεκριμένα προβλήματα, αλλά υπάρχει κάτι άλλο που παραμένει εκεί που τους ενδιαφέρει, αλλά δεν μπορούν ακόμα να το λύσουν.
The other problem that people have is, they like to condense their stories of innovation down to shorter time frames. So they want to tell the story of the eureka moment. They want to say, "There I was, I was standing there, and I had it all, suddenly, clear in my head." But, in fact, if you go back and look at the historical record, it turns out that a lot of important ideas have very long incubation periods. I call this the "slow hunch." We've heard a lot recently about hunch and instinct and blink-like sudden moments of clarity, but, in fact, a lot of great ideas linger on, sometimes for decades, in the back of people's minds. They have a feeling that there's an interesting problem, but they don't quite have the tools yet to discover them. They spend all this time working on certain problems, but there's another thing lingering there that they're interested in, but can't quite solve.
Ο Δαρβίνος είναι ένα σπουδαίο παράδειγμα. Ο Δαρβίνος στην αυτοβιογραφία του, διηγείται την ιστορία της ιδέας της φυσικής επιλογής σαν μια κλασική στιγμή μεγάλης έμπνευσης Είναι στο δωμάτιο μελέτης του είναι Οκτώβριος του 1838, και στην πραγματικότητα, διαβάζει Μάλθους στον πληθυσμό. Και ξαφνικά, ο βασικός αλγόριθμος της φυσικής επιλογής του κατέβηκε στο κεφάλι, και λέει, 'Αχ, επιτέλους, είχα μια θεωρία πάνω στην οποία να εργαστώ.' Αυτό είναι στην αυτοβιογραφία του. Πριν από περίπου μία ή δύο δεκαετίες, ένας θαυμάσιος επιστήμονας, ο Χάουγαρντ Γκράμπερ ανέτρεξε στα σημειωματάρια του Δαρβίνου από αυτή την περίοδο. Και ο Δαρβίνος κρατούσε άφθονα σημειωματάρια όπου κατέγραφε την παραμικρότερη ιδέα που είχε, κάθε διαίσθηση Κι αυτό που βρήκε ο Γκράμπερ ήταν ότι ο Δαρβίνος είχε ολόκληρη την θεωρία της φυσικής επιλογής για μήνες ολόκληρους πριν από την ισχυριζόμενη επιφοίτηση, καθώς διάβαζε τον Μάλθους τον Οκτώβριο του 1838. Υπάρχουν αποσπάσματα που τη διαβάζει κανείς και νομίζει ότι διαβάζει από το βιβλίο του Δαρβίνου, πριν από την περίοδο που είχε αυτή την επιφοίτηση. Και αυτό που πραγματοποιεί κανείς είναι ότι ο Δαρβίνος, κατά κάποιο τρόπο, είχε την ιδέα, είχε την αντίληψη, αλλά αδυνατούσε ακόμα να την κατανοήσει. Και στην πραγματικότητα έτσι γεννιούνται οι μεγάλες ιδέες σβήνουν απαλά από την όραση για εκτεταμένο χρόνο.
Darwin is a great example of this. Darwin himself, in his autobiography, tells the story of coming up with the idea for natural selection as a classic eureka moment. He's in his study, it's October of 1838, and he's reading Malthus, actually, on population. And all of a sudden, the basic algorithm of natural selection kind of pops into his head, and he says, "Ah, at last, I had a theory with which to work." That's in his autobiography. About a decade or two ago, a wonderful scholar named Howard Gruber went back and looked at Darwin's notebooks from this period. Darwin kept these copious notebooks, where he wrote down every little idea he had, every little hunch. And what Gruber found was that Darwin had the full theory of natural selection for months and months and months before he had his alleged epiphany reading Malthus in October of 1838. There are passages where you can read it, and you think you're reading from a Darwin textbook, from the period before he has his epiphany. And so what you realize is that Darwin, in a sense, had the idea, he had the concept, but was unable to fully think it yet. And that is, actually, how great ideas often happen -- they fade into view over long periods of time.
Η δοκιμασία για όλους μας τώρα είναι: πως μπορεί να δημιουργήσει κανείς ένα περιβάλλον που να επιτρέπει σ' αυτές τις ιδέες να έχουν μια μακρά μέση ηλικία, έτσι; Είναι δύσκολο να πάει κάποιος στο αφεντικό του και να του πει, 'Έχω μια άριστη ιδέα για τον οργανισμό μας. Θα είναι χρήσιμο το 2020. Θα μου δώσεις λίγο χρόνο για να τη πραγματοποιήσω;' Κανά δυο εταιρείες σήμερα, όπως το Google, έχουν άδεια καινοτομίας, 20 τοις εκατό του χρόνου εργασίας, που, στην ουσία, αυτοί είναι μηχανισμοί για την καλλιέργεια διαίσθησης σε μια εταιρία. Αλλά αυτό είναι το κλειδί. Και το άλλο είναι το επιτρέψεις στις διαισθήσεις αυτές να δεθούν με τις διαισθήσεις των άλλων: αυτό είναι που συμβαίνει συχνά. Κάποιος έχει μισή ιδέα, κάποιος άλλος έχει την άλλη μισή, κι αν βρεθούν στο κατάλληλο περιβάλλον, μπορεί να δημιουργήσουν κάτι μεγαλύτερο από το σύνολο των στοιχείων τους. Οπότε, κατά κάποιο τρόπο, συχνά μιλάμε για την αξία προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας, ξέρετε, θέτοντας εμπόδια, δημιουργώντας μυστικά εργαστήρια έρευνας και ανάπτυξης,παίρνοντας πατέντα για όλα όσα έχουμε, έτσι ώστε αυτές οι ιδέες να έχουν κάποια αξία, και οι άνθρωποι θα έχουν κίνητρα για περισσότερες ιδέες, και ο πολιτισμός θα είναι πιο εφευρετικός. Αλλά πιστεύω ότι υπάρχει κάτι το αξιοσημείωτο ότι αν θα πρέπει να ξοδέψουμε τουλάχιστον τόσο χρόνο, αν όχι περισσότερο, αξιολογώντας την προϋπόθεση της σύνδεσης ιδεών και όχι απλά να τις προστατεύουμε.
Now the challenge for all of us is: How do you create environments that allow these ideas to have this long half-life? It's hard to go to your boss and say, "I have an excellent idea for our organization. It will be useful in 2020." (Laughter) "Could you just give me some time to do that?" Now a couple of companies like Google have innovation time off, 20 percent time. In a sense, those are hunch-cultivating mechanisms in an organization. But that's a key thing. And the other thing is to allow those hunches to connect with other people's hunches; that's what often happens. You have half of an idea, somebody else has the other half, and if you're in the right environment, they turn into something larger than the sum of their parts. So in a sense, we often talk about the value of protecting intellectual property -- you know, building barricades, having secretive R and D labs, patenting everything that we have so that those ideas will remain valuable, and people will be incentivized to come up with more ideas, and the culture will be more innovative. But I think there's a case to be made that we should spend at least as much time, if not more, valuing the premise of connecting ideas and not just protecting them.
Και θα σας αφήσω με αυτή την ιστορία, η οποία πιστεύω πως συλλαμβάνει πολλές από αυτές τις αξίες, και είναι απλά μια υπέροχη ιστορία καινοτομίας, και πως συμβαίνει με τον πιο απροσδόκητο τρόπο. Είναι Οκτώβριος του 1957, και το Sputnik μόλις είχε εκτοξευθεί, και βρισκόμαστε το Λαύρελ Μέριλαντ, στα εργαστήρια εφαρμοσμένης φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Τζον Χόπκινς. Και είναι πρωινό δευτέρας, και μόλις είχαν βγει τα νέα για ένα δορυφόρο που περιστρέφεται γύρω από το πλανήτη. Και φυσικά, αυτός είναι παράδεισος για τους σπασίκλες, έτσι; Ιδού και τα φυτά της φυσικής που κάθονται και σκέφτονται, 'Θεέ μου! Αυτό είναι φοβερό. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο.' Και δύο από αυτούς, δύο εικοσάχρονοι ερευνητές στα εργαστήρια εφαρμοσμένης φυσικής βρίσκονται στο τραπέζι της καφετέριας συζητώντας ανεπίσημα με μερικούς από τους συναδέλφους τους. Και αυτοί οι δύο τύποι ονομάζονται Γκούιερ και Γουέιφενματς. Και αρχίζουν την κουβέντα, οπότε λέει ο ένας, 'Ρε, προσπάθησε κανείς να το ακούσει; Υπάρχει αυτός ο δορυφόρος κατασκευασμένος από τον άνθρωπο κάπου στο απώτερο διάστημα το οποίο προφανώς εκπέμπει κάποια είδη σημάτων. Θα μπορούσαμε πιθανότατα να τα ακούσουμε, αν συντονιστούμε' Κι οπότε ρωτούν κανά δύο συναδέλφους τους 'Όχι, δεν σκεφτήκαμε,’ κάνουν αυτοί Αλλά είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα.΄
And I'll leave you with this story, which I think captures a lot of these values. It's just a wonderful tale of innovation, and how it happens in unlikely ways. It's October of 1957, and Sputnik has just launched. And we're in Laurel, Maryland, at the Applied Physics Lab associated with Johns Hopkins University. It's Monday morning, and the news has just broken about this satellite that's now orbiting the planet. And, of course, this is nerd heaven, right? There are all these physics geeks who are there, thinking, "Oh my gosh! This is incredible. I can't believe this has happened." And two of them, two twentysomething researchers at the APL, are there at the cafeteria table, having an informal conversation with a bunch of their colleagues. And these two guys are named Guier and Weiffenbach. They start talking, and one of them says, "Hey, has anybody tried to listen for this thing? There's this, you know, man-made satellite up there in outer space that's obviously broadcasting some kind of signal. We could probably hear it, if we tune in." So they ask around to a couple of their colleagues, and everybody's like, "No, I hadn't thought of doing that. That's an interesting idea."
Και φαίνεται πως ο Γουείφενματς είχε κάποια εμπειρία στα σήματα μικροκυμάτων, κι έχει εγκαταστήσει μια μικρή κεραία με έναν ενισχυτή στο γραφείο του. Κι οπότε οι Γκούιερ και Γουέιφενματς πηγαίνουν στο γραφείο του Γουέιφενματς και αρχίζουν να αυτοσχεδιάζουν -- ηλεκτρονική πειρατεία, όπως θα τη λέγαμε σήμερα. Ύστερα από κανά δυο ώρες, κατάφεραν να λάβουν το σήμα, επειδή οι Σοβιετικοί είχαν κάνει το Sputnik πολύ εύκολο να εντοπιστεί. Βρισκόταν ακριβώς στα 20 MHz, ώστε να το εντοπίσει κανείς πολύ εύκολα, γιατί βασικά φοβόταν ότι θα νόμιζαν οι άλλοι πως πρόκεται για καμιά φάρσα Οπότε το είχαν κάνει πολύ εύκολο να το εντοπίσει κανείς.
And it turns out Weiffenbach is kind of an expert in microwave reception, and he's got a little antenna set up with an amplifier in his office. So Guier and Weiffenbach go back to Weiffenbach's office, and they start noodling around -- "hacking," as we might call it now. And after a couple of hours, they start picking up the signal, because the Soviets made Sputnik very easy to track; it was right at 20 MHz, so you could pick it up really easily, because they were afraid people would think it was a hoax, basically, so they made it really easy to find.
Οπότε οι δυο τους κάθονταν και άκουγαν τα σήματα, και άρχισαν να έρχονται και άλλοι στο γραφείο και να λένε, 'Πώπω, αυτό είναι γαμάτο. Ν' ακουσω κι εγώ; Πώπω, αυτό είναι σπουδαίο.' Κι ύστερα από λίγο, σκέφτονται, 'Χριστέ μου, αυτό είναι ιστορικό γεγονός. Ίσως να είμαστε και οι πρώτοι στις ΗΠΑ που το ακούμε. Πρέπει να το ηχογραφήσουμε.' Κι οπότε φέρνουν ένα μεγάλο, ογκώδες αναλογικό κασετόφωνο και ξεκινούν την καταγραφή εκείνων των μικρών σημάτων. Και άρχισαν να σημειώνουν τις σφραγίδες χρονολόγησης ημέρας και ώρας για κάθε μικρό σήμα που καταγράφουν. Και σκέφτονται, 'Αμάν, ξέρεις, υπάρχουν κάποιες μικρές διαφορές στη συχνότητα εδώ πέρα. Ίσως να μπορέσουμε να υπολογίσουμε την ταχύτητα του δορυφόρου, με απλά μαθηματικά χρησιμοποιώντας το φαινόμενο Ντόπλερ. Κι έτσι ασχολήθηκαν περισσότερο με το θέμα, και μίλησαν με κάποιους άλλους συναδέλφους τους που ειδικευόταν σε κάτι διαφορετικό. Κι είπαν, 'Βρε, ξέρεις, αν παρατηρούσαμε την κλίση του φαινόμενου Ντόπλερ θα μπορούσαμε να υπολογίσουμε τα σημεία στα οποία ο δορυφόρος είναι πιο κοντά στις κεραίες μας και τα σημεία στα οποία είναι πιο μακρυά. Αυτό είναι γαμάτο.'
So these guys are sitting there, listening to this signal, and people start coming into the office and saying, "That's pretty cool. Can I hear?" And before long, they think, "Jeez, this is kind of historic. We may be the first people in the United States listening to this. We should record it." So they bring in this big, clunky analog tape recorder and start recording these little bleep, bleeps. And they start writing down the date stamp, time stamps for each little bleep that they record. And then they start thinking, "Well, gosh, we're noticing small little frequency variations here. We could probably calculate the speed that the satellite is traveling if we do a little basic math here using the Doppler effect." And they played around with it a little bit more and talked to a couple of their colleagues who had other specialties. And they said, "You know, we could actually look at the slope of the Doppler effect to figure out the points at which the satellite is closest to our antenna and the points at which it's furthest away. That's pretty cool."
Και τελικά, έχουν την άδεια -- αυτή είναι μια μικρή μελέτη που δεν ήταν επίσημα μέρος της εργασίας του. Έχουν την άδεια να χρησιμοποιήσουν, ξέρετε, τον υπολογιστή UNIVAC ο οποίος παίρνει μια ολόκληρη αίθουσα, και μόλις τον είχαν εγκαταστήσει στα εργαστήρια εφαρμοσμένης φυσικής. Χρησιμοποιούν κι άλλα δεδομένα, κι ύστερα από τρεις τέσσερις εβδομάδες, φαίνεται πως είχαν χαρτογραφήσει την ακριβή τροχιά του δορυφόρου γύρω από τη Γη, απλά ακούγοντας αυτό το σηματάκι, που εξελίχθηκε από τη διαίσθηση μιας έμπνευσης ενός πρωινού.
Eventually, they get permission -- this is all a little side project that hadn't been officially part of their job description -- they get permission to use the new UNIVAC computer that takes up an entire room that they'd just gotten at the APL. And they run some more of the numbers, and at the end of about three or four weeks, turns out they have mapped the exact trajectory of this satellite around the Earth, just from listening to this one little signal, going off on this little side hunch that they'd been inspired to do over lunch one morning.
Κανά δύο εβδομάδες αργότερα, το αφεντικό τους, ο Φρανκ ΜακΚλούρ, τους φέρνει στο γραφείο του και λέει, 'Ρε παιδιά, θέλω να σας ρωτήσω κάτι σχετικά με αυτή τη μελέτη σας. Καταφέρατε να υπολογίσετε μια άγνωστη τοποθεσία ενός δορυφόρου που περιστρέφεται τον πλανήτη από μια γνωστή τοποθεσία στο έδαφος. Μπορείτε να κάνετε το αντίθετο; Μπορείτε να βρείτε μια άγνωστη τοποθεσία στο έδαφος, αν γνωρίζατε την τοποθεσία του δορυφόρου;' Κι εκείνοι σκέφτηκαν για λίγο, και είπαν, 'Ναι, ίσως να μπορέσουμε. Ας δοκιμάσουμε τα δεδομένα.' Οπότε έφυγαν, το σκέφτηκαν και ξαναήρθαν και λένε, 'Στην πραγματικότητα, θα είναι πιο εύκολο.' Και λέει αυτός, 'Ω! Αυτό είναι θαυμάσιο. Επειδή βλέπετε, έχω αυτά τα πυρηνικά υποβρύχια που κατασκευάζω. Και είναι πραγματικά δύσκολο να κάνεις τους πυραύλους σου να προσγειωθούν ακριβώς στη Μόσχα, αν δεν ξέρεις που βρίσκεται το υποβρύχιο στη μέση του Ειρηνικού. Οπότε σκεφτόμαστε να εκτοξεύσουμε μερικούς δορυφόρους και να τους χρησιμοποιούμε για να εντοπίσουμε τα υποβρύχια και να βρούμε την τοποθεσία τους στη μέση του ωκεανού. Μπορείτε να απασχοληθείτε με αυτό το πρόβλημα;'
A couple weeks later, their boss, Frank McClure, pulls them into the room and says, "Hey, you guys, I have to ask you something about that project you were working on. You've figured out an unknown location of a satellite orbiting the planet from a known location on the ground. Could you go the other way? Could you figure out an unknown location on the ground if you knew the location of the satellite?" And they thought about it and they said, "Well, I guess maybe you could. Let's run the numbers here." So they went back and thought about it and came back and said, "Actually, it'll be easier." And he said, "Oh, that's great, because, see, I have these new nuclear submarines" (Laughter) "that I'm building. And it's really hard to figure out how to get your missile so that it will land right on top of Moscow if you don't know where the submarine is in the middle of the Pacific Ocean. So we're thinking we could throw up a bunch of satellites and use it to track our submarines and figure out their location in the middle of the ocean.
Και έτσι εγεννήθει το GPS.
Could you work on that problem?"
30 χρόνια αργότερα, Ρόναλντ Ρίκγαν στην πραγματικότητα επέτρεψε την ανοιχτή πλατφόρμα πάνω στην οποία μπορεί ο καθένας να εργαστεί και μπορεί ο καθένας να κατασκευάσει μια καινούργια τεχνολογία που θα δημιουργεί και θα καινοτομεί πάνω σ' αυτή την ανοιχτή πλατφόρμα, την άφησε ελεύθερη να κάνει κανείς λίγο πολύ ό,τι θέλει. Και τώρα, σας το εγγυώμαι κατά πάσα πιθανότητα οι μισοί από σας σ' αυτήν αίθουσα, για να μη πω περισσότεροι, έχετε αυτή τη στιγμή μια συσκευή στη τζέπι σας που επικοινωνεί με έναν απ' αυτούς του δορυφόρους στο απώτερο διάστημα. Και βάζω στοίχημα ότι κάποιος από σας, για να μη πω περισσότεροι, έχει χρησιμοποιήσει την αναφερόμενη συσκευή και το αναφερόμενο δορυφορικό σύστημα, για να εντοπίσει ένα κοντινό καφενείο τη περασμένη -- (Γέλια) τη περασμένη μέρα ή τη περασμένη εβδομάδα, έτσι;
And that's how GPS was born. Thirty years later, Ronald Reagan, actually, opened it up and made it an open platform that anybody could build upon, and anybody could come along and build new technology that would create and innovate on top of this open platform, left it open for anyone to do pretty much anything they wanted with it. And now, I guarantee you, certainly half of this room, if not more, has a device sitting in their pocket right now that is talking to one of these satellites in outer space. And I bet you one of you, if not more, has used said device and said satellite system to locate a nearby coffeehouse somewhere in the last -- (Laughter) in the last day or last week, right?
(Χειροκροτήματα)
(Applause)
Και αυτή, πιστεύω ότι είναι μια σπουδαία μελέτη περίπτωσης, ένα σπουδαίο μάθημα, στην ισχύς, τη θαυμάσια, κάπως απροσδόκητης ανερχόμενης, απρόβλεπτης δύναμης του ανοιχτού συστήματος καινοτομίας. Όταν τα κατασκευάζει κανείς σωστά, εκείνα θα οδηγηθούν σε μια ολότελα νέα κατεύθηνση που οι δημιουργοί ούτε που θα το ονειρευόνταν ποτέ. Εννοώ, έχεις κάποιους τύπους εδώ πέρα που βασικά νόμιζαν ότι ακολουθούσαν αυτή την διαίσθηση αυτό το μικρό πάθος που είχε αναπτυχθεί, κι ύστερα πίστευαν ότι πολεμούσαν το Ψυχρό Πόλεμο, και φαίνεται πως απλά βοηθούσαν κάποιον να βρει ένα καφέ ω λαι.
And that, I think, is a great case study, a great lesson in the power -- the marvelous, unplanned, emergent, unpredictable power -- of open innovative systems. When you build them right, they will be led to completely new directions the creators never even dreamed of. I mean, here you have these guys who basically thought they were just following this hunch, this little passion that had developed, then they thought they were fighting the Cold War, and then, it turns out, they're just helping somebody find a soy latte.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι συμβαίνει η καινοτομία, Η τύχη ευνοεί τα συνδεδεμένα μυαλά.
That is how innovation happens. Chance favors the connected mind.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)