Photography has been my passion ever since I was old enough to pick up a camera, but today I want to share with you the 15 most treasured photos of mine, and I didn't take any of them. There were no art directors, no stylists, no chance for reshoots, not even any regard for lighting. In fact, most of them were taken by random tourists.
Fotografie is mijn passie sinds ik oud genoeg ben om een camera vast te houden. Vandaag deel ik met jullie mijn 15 meest gekoesterde foto's. Geen enkele is van mijn hand. Er waren geen art directors, stylisten, geen tweede kans, zelfs geen aandacht voor belichting. De meeste werden door toeristen genomen.
My story begins when I was in New York City for a speaking engagement, and my wife took this picture of me holding my daughter on her first birthday. We're on the corner of 57th and 5th. We happened to be back in New York exactly a year later, so we decided to take the same picture.
Mijn verhaal begint toen ik in New York City moest spreken en mijn vrouw deze foto nam van mij met mijn dochter op haar eerste verjaardag. We staan op de hoek van 57th en 5th street. We waren toevallig exact een jaar later weer in New York en besloten dezelfde foto te nemen.
Well you can see where this is going. Approaching my daughter's third birthday, my wife said, "Hey, why don't you take Sabina back to New York and make it a father-daughter trip, and continue the ritual?" This is when we started asking passing tourists to take the picture.
Je ziet hem al komen. Toen haar derde verjaardag naderde, zei mijn vrouw: "Waarom ga je niet naar New York met Sabina? Maak er een vader-dochter-trip van, en zet het ritueel verder." Toen begonnen we toeristen te vragen om de foto te nemen.
You know, it's remarkable how universal the gesture is of handing your camera to a total stranger. No one's ever refused, and luckily no one's ever run off with our camera.
Het is opmerkelijk hoe universeel het gebaar is waarbij je je camera aan een wildvreemde geeft. Niemand weigert ooit, en gelukkig liep niemand er ooit mee weg.
Back then, we had no idea how much this trip would change our lives. It's really become sacred to us. This one was taken just weeks after 9/11, and I found myself trying to explain what had happened that day in ways a five-year-old could understand.
Toen hadden we er geen idee van hoezeer deze trip ons leven zou veranderen. Dit is heilig geworden voor ons. Deze was enkele weken na 9/11, en ik probeerde uit te leggen wat er die dag was gebeurd in voor een 5-jarige begrijpelijke taal.
So these photos are far more than proxies for a single moment, or even a specific trip. They're also ways for us to freeze time for one week in October and reflect on our times and how we change from year to year, and not just physically, but in every way. Because while we take the same photo, our perspectives change, and she reaches new milestones, and I get to see life through her eyes, and how she interacts with and sees everything. This very focused time we get to spend together is something we cherish and anticipate the entire year.
Deze foto's staan voor veel meer dan één moment of zelfs één trip. Het zijn manieren om de tijd te doen stollen, één week lang in oktober, en te reflecteren over onze tijd en hoe we van jaar tot jaar veranderen, niet alleen fysiek, maar op alle mogelijke manieren. Want hoewel we dezelfde foto nemen, verandert ons perspectief: zij bereikt mijlpalen en ik zie het leven door haar ogen, hoe ze overal op reageert en alles ziet. Deze heel gerichte tijd die we samen doorbrengen, is iets dat we koesteren en waar we het hele jaar naar uitkijken.
Recently, on one trip, we were walking, and she stops dead in her tracks, and she points to a red awning of the doll store that she loved when she was little on our earlier trips. And she describes to me the feeling she felt as a five-year-old standing in that exact spot. She said she remembers her heart bursting out of her chest when she saw that place for the very first time nine years earlier. And now what she's looking at in New York are colleges, because she's determined to go to school in New York. And it hit me: One of the most important things we all make are memories.
Op een recente trip waren we aan het wandelen, toen ze plots stopte en wees naar het rode scherm van de poppenwinkel waar ze dol op was toen ze klein was, op onze eerdere trips. Ze beschreef me het gevoel dat ze had toen ze als 5-jarige op diezelfde plek stond. Ze zei dat ze haar hart uit haar borst voelde springen toen ze die plek voor het eerst zag, negen jaar eerder. Wat ze nu gaat bekijken in New York zijn universiteiten, want ze is vastbesloten om in New York te studeren. Het trof me dat één van de belangrijkste dingen die we maken, herinneringen zijn.
So I want to share the idea of taking an active role in consciously creating memories. I don't know about you, but aside from these 15 shots, I'm not in many of the family photos. I'm always the one taking the picture. So I want to encourage everyone today to get in the shot, and don't hesitate to go up to someone and ask, "Will you take our picture?" Thank you. (Applause)
Ik wil het idee delen dat je een actieve rol kan spelen in het bewust creëren van herinneringen. Afgezien van deze 15 foto's sta ik op weinig familiefoto's. Ik ben altijd de fotograaf. Ik wil vandaag iedereen aanmoedigen om in beeld te komen en niet te aarzelen om iemand te vragen: "Wil je een foto van ons nemen?" Dankuwel. (Applaus)