Η φωτογραφία είναι το πάθος μου από τότε που ήμουν αρκετά μεγάλος για να κρατήσω μια φωτογραφική μηχανή, αλλά σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις 15 πιο πολύτιμες φωτογραφίες μου, έστω κι αν δεν τράβηξα καμία από αυτές. Δεν υπήρχαν σκηνοθέτες ή στυλίστες, καμία ευκαιρία για επαναληπτική λήψη, καμία πρόβλεψη για το φωτισμό. Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες τραβήχτηκαν από τυχαίους τουρίστες.
Photography has been my passion ever since I was old enough to pick up a camera, but today I want to share with you the 15 most treasured photos of mine, and I didn't take any of them. There were no art directors, no stylists, no chance for reshoots, not even any regard for lighting. In fact, most of them were taken by random tourists.
Η ιστορία ξεκινάει όταν ήμουν στη Νέα Υόρκη για μια ομιλία, και η σύζυγος μου με φωτογράφησε κρατώντας την κόρη μου στα πρώτα της γενέθλια. Ήμασταν στη γωνία της 57ης με την 5η οδό. Έτυχε να πάμε στη Νέα Υόρκη ακριβώς ένα χρόνο μετά, και αποφασίσαμε να βγάλουμε την ίδια φωτογραφία.
My story begins when I was in New York City for a speaking engagement, and my wife took this picture of me holding my daughter on her first birthday. We're on the corner of 57th and 5th. We happened to be back in New York exactly a year later, so we decided to take the same picture.
Φαντάζεστε πού οδηγεί όλο αυτό. Κοντά στα τρίτα γενέθλια της κόρης μας, η σύζυγος μου είπε: «Μήπως να πηγαίνατε με τη Σαμπίνα ξανά στη Νέα Υόρκη οι δύο σας, πατέρας και κόρη μαζί για να συνεχίσετε την παράδοση;» Τότε αρχίσαμε να ζητάμε από περαστικούς να μας βγάλουν φωτογραφία.
Well you can see where this is going. Approaching my daughter's third birthday, my wife said, "Hey, why don't you take Sabina back to New York and make it a father-daughter trip, and continue the ritual?" This is when we started asking passing tourists to take the picture.
Είναι πραγματικά αξιοσημείωτη, πόσο παγκόσμια χειρονομία είναι να δίνεις τη φωτογραφική μηχανή σε κάποιον τελείως ξένο. Κανένας δεν αρνήθηκε ποτέ, και ευτυχώς κανένας δεν έτρεξε με τη φωτογραφική μας μηχανή!
You know, it's remarkable how universal the gesture is of handing your camera to a total stranger. No one's ever refused, and luckily no one's ever run off with our camera.
Τότε, δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε πόσο θα άλλαζε τη ζωή μας αυτό το ταξίδι. Είχε γίνει πραγματικά κάτι ιερό για εμας. Αυτή τραβήχτηκε μερικές εβδομάδες μετά την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων στις 11/9, και θυμάμαι να προσπαθώ να εξηγήσω τι συνέβη εκείνη τη μέρα με έναν τρόπο που θα μπορούσε να καταλάβει ένα παιδί 5 χρονών.
Back then, we had no idea how much this trip would change our lives. It's really become sacred to us. This one was taken just weeks after 9/11, and I found myself trying to explain what had happened that day in ways a five-year-old could understand.
Έτσι αυτές οι φωτογραφίες είναι κάτι περισσότερο από ένα μέσο πρόσβασης σε μία μοναδική στιγμή, ή ακόμα ένα συγκεκριμένο ταξίδι. Είναι επίσης ο τρόπος μας να παγώσουμε τον χρόνο για μία εβδομάδα τον Οκτώβριο και να αναλογιστούμε αυτές τις στιγμές και πώς αλλάζουμε από χρόνο σε χρόνο, όχι μόνο σωματικά, αλλά σε όλους τους τομείς. Επειδή τραβάμε την ίδια ακριβώς φωτογραφία, η απεικόνιση των πραγμάτων στα μάτια μας αλλάζει και φτάνει σε νέες κρίσιμες καμπές, και μπορώ να βλέπω τη ζωή μέσα από τα μάτια της και πώς βλέπει και αλληλεπιδρά με τα πάντα. Αυτές οι στιγμές που περνάμε μαζί είναι κάτι που αγαπάμε και προσμένουμε ολόκληρο το χρόνο.
So these photos are far more than proxies for a single moment, or even a specific trip. They're also ways for us to freeze time for one week in October and reflect on our times and how we change from year to year, and not just physically, but in every way. Because while we take the same photo, our perspectives change, and she reaches new milestones, and I get to see life through her eyes, and how she interacts with and sees everything. This very focused time we get to spend together is something we cherish and anticipate the entire year.
Πρόσφατα, σε ένα ταξίδι μας, ενώ περπατούσαμε κοκάλωσε και μου έδειξε μία κόκκινη μαρκίζα ενός καταστήματος με κούκλες που λάτρευε όταν ήταν μικρότερη στα προηγούμενα ταξίδια μας. Και μου περιέγραψε το τι είχε νιώσει όταν ήταν 5 χρονών και στεκόταν στο ίδιο σημείο. Μου είπε ότι θυμόταν την καρδιά της να είναι έτοιμη να εκραγεί όταν είδε αυτό το μέρος για πρώτη φορά πριν από εννιά χρόνια. Και τώρα αυτό που κοιτάει στη Νέα Υόρκη είναι τα πανεπιστήμια, επειδή είναι αποφασισμένη να σπουδάσει εκεί. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που κάνουμε όλοι είναι οι αναμνήσεις.
Recently, on one trip, we were walking, and she stops dead in her tracks, and she points to a red awning of the doll store that she loved when she was little on our earlier trips. And she describes to me the feeling she felt as a five-year-old standing in that exact spot. She said she remembers her heart bursting out of her chest when she saw that place for the very first time nine years earlier. And now what she's looking at in New York are colleges, because she's determined to go to school in New York. And it hit me: One of the most important things we all make are memories.
Έτσι θέλω να μοιραστώ την ιδέα του να παίρνεις έναν ενεργό ρόλο και να δημιουργείς συνειδητά αναμνήσεις. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εκτός απ' αυτές τις 15 φωτογραφίες, δεν είμαι σε πολλές οικογενειακές λήψεις. Είμαι πάντα αυτός που τραβάει τη φωτογραφία. Έτσι θέλω να σας παροτρύνω όλους σήμερα να μπείτε στη φωτογραφία, και να μη διστάζετε να πάτε σε κάποιον και να τον ρωτήσετε, «Θα μας βγάλεις μια φωτογραφία;» Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
So I want to share the idea of taking an active role in consciously creating memories. I don't know about you, but aside from these 15 shots, I'm not in many of the family photos. I'm always the one taking the picture. So I want to encourage everyone today to get in the shot, and don't hesitate to go up to someone and ask, "Will you take our picture?" Thank you. (Applause)