It can be a very complicated thing, the ocean. And it can be a very complicated thing, what human health is. And bringing those two together might seem a very daunting task, but what I'm going to try to say is that even in that complexity, there's some simple themes that I think, if we understand, we can really move forward. And those simple themes aren't really themes about the complex science of what's going on, but things that we all pretty well know. And I'm going to start with this one: If momma ain't happy, ain't nobody happy. We know that, right? We've experienced that. And if we just take that and we build from there, then we can go to the next step, which is that if the ocean ain't happy, ain't nobody happy. That's the theme of my talk. And we're making the ocean pretty unhappy in a lot of different ways.
Een zeer ingewikkelde zaak, de oceaan. Ook de menselijke gezondheid is een heel ingewikkeld iets. Deze twee samenbrengen lijkt een zeer moeilijke opgave. Maar wat ik ga proberen te zeggen, is dat er zelfs in die complexiteit een aantal eenvoudige thema's zijn. Als we die begrijpen, zullen we volgens mij echt vooruitgang kunnen maken. Die eenvoudige thema's gaan niet echt over de complexe wetenschap van wat er gaande is, maar zijn dingen die we allemaal vrij goed kennen. Ik ga hiermee beginnen. Als mama niet gelukkig is, is niemand gelukkig. Dat weten we toch uit ondervinding. En als we daarmee verder gaan kunnen we de volgende stap zetten, namelijk dat als de oceaan niet gelukkig is, niemand gelukkig is. Dat is het thema van mijn lezing. We maken de oceaan erg ongelukkig op een heleboel verschillende manieren.
This is a shot of Cannery Row in 1932. Cannery Row, at the time, had the biggest industrial canning operation on the west coast. We piled enormous amounts of pollution into the air and into the water. Rolf Bolin, who was a professor at the Hopkin's Marine Station where I work, wrote in the 1940s that "The fumes from the scum floating on the inlets of the bay were so bad they turned lead-based paints black." People working in these canneries could barely stay there all day because of the smell, but you know what they came out saying? They say, "You know what you smell? You smell money." That pollution was money to that community, and those people dealt with the pollution and absorbed it into their skin and into their bodies because they needed the money. We made the ocean unhappy; we made people very unhappy, and we made them unhealthy.
Dit is een foto van Cannery Row in 1932. Cannery Row had toen de grootste industriële conservenindustrie op de westkust. We loosden enorme massa's verontreiniging in de lucht en in het water. Rolf Bolin, een professor aan het Hopkins Marine Station waar ik werk, schreef in de jaren 1940: "De dampen van het schuim dat op de baai dreef waren zo smerig dat loodhoudende verf er zwart van werd." Mensen die in deze conservenfabrieken werkten, konden het daar nauwelijks de hele dag uithouden vanwege de stank. Maar weet je wat ze zegden? Ze zegden: "Weet je wat je ruikt? Je ruikt geld." Die vervuiling betekende geld voor die gemeenschap. En die mensen verdroegen die verontreiniging die binnendrong in hun huid en in hun lichaam omdat ze het geld nodig hadden. We hebben de oceaan ongelukkig gemaakt en we maakten mensen heel ongelukkig en ongezond.
The connection between ocean health and human health is actually based upon another couple simple adages, and I want to call that "pinch a minnow, hurt a whale." The pyramid of ocean life ... Now, when an ecologist looks at the ocean -- I have to tell you -- we look at the ocean in a very different way, and we see different things than when a regular person looks at the ocean because when an ecologist looks at the ocean, we see all those interconnections. We see the base of the food chain, the plankton, the small things, and we see how those animals are food to animals in the middle of the pyramid, and on so up this diagram. And that flow, that flow of life, from the very base up to the very top, is the flow that ecologists see. And that's what we're trying to preserve when we say, "Save the ocean. Heal the ocean." It's that pyramid.
Het verband tussen de gezondheid van de oceaan en de menselijke gezondheid is eigenlijk gebaseerd op nog een paar eenvoudige gezegden. Dit bijvoorbeeld: "Als je een voorn knijpt, doe je een walvis pijn." De piramide van het leven in de oceaan ... Wanneer een ecoloog naar de oceaan kijkt - ik moet jullie zeggen: we kijken op een heel andere manier naar de oceaan, en we zien andere dingen dan wanneer een gewoon persoon naar de oceaan kijkt. Want als een ecoloog naar de oceaan kijkt, zien we al die wisselwerkingen. We zien de basis van de voedselketen, het plankton, de kleine dingen, en we zien hoe deze dieren voedsel zijn voor dieren in het midden van de piramide, en zo opwaarts in dit diagram. Die stroming, die stroming van het leven, vanaf de basis tot aan de top, is de stroming die ecologen zien. Dat is wat we proberen te behouden wanneer we zeggen: "Red de oceaan. Genees de oceaan." Het is die piramide.
Now why does that matter for human health? Because when we jam things in the bottom of that pyramid that shouldn't be there, some very frightening things happen. Pollutants, some pollutants have been created by us: molecules like PCBs that can't be broken down by our bodies. And they go in the base of that pyramid, and they drift up; they're passed up that way, on to predators and on to the top predators, and in so doing, they accumulate.
Wat heeft dat nu te maken met menselijke gezondheid? Omdat als we aan de basis van die piramide zaken inbrengen die er niet thuishoren, er een aantal zeer beangstigende dingen gebeuren. Afval, vaak door ons gemaakt, moleculen zoals PCB's die in ons lichaam niet kunnen worden afgebroken. Ze komen terecht in de basis van die piramide, en kruipen omhoog. Zo worden ze doorgegeven aan roofdieren en toppredatoren. En daardoor hopen ze zich op.
Now, to bring that home, I thought I'd invent a little game. We don't really have to play it; we can just think about it here. It's the Styrofoam and chocolate game. Imagine that when we got on this boat, we were all given two Styrofoam peanuts. Can't do much with them: Put them in your pocket. Suppose the rules are: every time you offer somebody a drink, you give them the drink, and you give them your Styrofoam peanuts too. What'll happen is that the Styrofoam peanuts will start moving through our society here, and they will accumulate in the drunkest, stingiest people. (Laughter) There's no mechanism in this game for them to go anywhere but into a bigger and bigger pile of indigestible Styrofoam peanuts. And that's exactly what happens with PDBs in this food pyramid: They accumulate into the top of it.
Om dat duidelijk te maken, heb ik een spelletje bedacht. We hoeven het niet echt te spelen. Alleen maar in gedachten. Het is het piepschuim-en-chocolade-spel. Stel je voor dat we op deze boot allemaal twee piepschuimballetjes kregen. Je hebt er niet veel aan, je kan ze alleen maar in je zak steken. Omdat de regels zijn: elke keer als je iemand een drankje aanbiedt, geef je ze de drank, en ook je piepschuimballetjes. Die piepschuimballetjes zullen hier door ons groepje beginnen te verhuizen. Ze zullen zich ophopen bij de meest dronken en gierigste mensen. (Gelach) Dit spel kent geen mechanisme om ze ergens anders te doen terechtkomen dan in een steeds groter wordende stapel van onverteerbare piepschuimballetjes. Dat is precies wat er gebeurt met PCB's in deze voedselpiramide. Zij hopen zich op in de top.
Now suppose, instead of Styrofoam peanuts, we take these lovely little chocolates that we get and we had those instead. Well, some of us would be eating those chocolates instead of passing them around, and instead of accumulating, they will just pass into our group here and not accumulate in any one group because they're absorbed by us. And that's the difference between a PCB and, say, something natural like an omega-3, something we want out of the marine food chain.
Stel nu dat we in plaats van piepschuimballetjes deze mooie kleine chocoladen cadeautjes zouden nemen . Een aantal onder ons zouden die chocolaatjes opeten in plaats van ze door te geven. In plaats van zich op te hopen, zullen ze gewoon door onze groep worden opgenomen en niet zich accumuleren in een bepaalde groep. Omdat ze door ons verteerd worden. Dat is het verschil tussen een PCB en bijvoorbeeld iets natuurlijks als een omega-3, iets wat we willen halen uit de voedselketen in zee.
PCBs accumulate. We have great examples of that, unfortunately. PCBs accumulate in dolphins in Sarasota Bay, in Texas, in North Carolina. They get into the food chain. The dolphins eat the fish that have PCBs from the plankton, and those PCBs, being fat-soluble, accumulate in these dolphins. Now, a dolphin, mother dolphin, any dolphin -- there's only one way that a PCB can get out of a dolphin. And what's that? In mother's milk. Here's a diagram of the PCB load of dolphins in Sarasota Bay. Adult males: a huge load. Juveniles: a huge load. Females after their first calf is already weaned: a lower load. Those females, they're not trying to. Those females are passing the PCBs in the fat of their own mother's milk into their offspring, and their offspring don't survive. The death rate in these dolphins, for the first calf born of every female dolphin, is 60 to 80 percent. These mothers pump their first offspring full of this pollutant, and most of them die. Now, the mother then can go and reproduce, but what a terrible price to pay for the accumulation of this pollutant in these animals -- the death of the first-born calf.
PCB's accumuleren. We hebben daar helaas belangrijke voorbeelden van. PCB's hopen zich op in de dolfijnen in Sarasota Bay, in Texas en North Carolina. Ze komen terecht in de voedselketen. De dolfijnen eten vis die al PCB's bevat uit het plankton, en omdat die PCB's vetoplosbaar zijn, hopen zich op in deze dolfijnen. Een dolfijn, een moederdolfijn, eender welke dolfijn - er is maar een manier om PCB's uit een dolfijn te krijgen. Hoe? Via moedermelk. Hier is een diagram van de PCB-belasting van dolfijnen in Sarasota Bay. Volwassen mannetjes, enorm veel. Jongeren, enorm veel. Vrouwtjes, nadat hun eerste kalf is gespeend, een lagere belasting. Die vrouwtjes doen dat niet zelf. Die vrouwtjes geven de PCB's in het vet van van hun eigen moedermelk door aan hun nakomelingen. En hun nakomelingen overleven dat niet. Het sterftecijfer ligt voor deze dolfijnen, voor het eerste kalf geboren uit elke vrouwelijke dolfijn, tussen 60 en 80 procent. Deze moeders pompen hun eerste nakomelingen vol met dit vergif. En de meeste sterven. De moeder kan doorgaan met reproduceren, maar wat een vreselijke prijs moet ze betalen door de ophoping van dit vergif in deze dieren - de dood van het eerstgeboren kalf.
There's another top predator in the ocean, it turns out. That top predator, of course, is us. And we also are eating meat that comes from some of these same places. This is whale meat that I photographed in a grocery store in Tokyo -- or is it? In fact, what we did a few years ago was learn how to smuggle a molecular biology lab into Tokyo and use it to genetically test the DNA out of whale meat samples and identify what they really were. And some of those whale meat samples were whale meat. Some of them were illegal whale meat, by the way. That's another story. But some of them were not whale meat at all. Even though they were labeled whale meat, they were dolphin meat. Some of them were dolphin liver. Some of them were dolphin blubber. And those dolphin parts had a huge load of PCBs, dioxins and heavy metals. And that huge load was passing into the people that ate this meat. It turns out that a lot of dolphins are being sold as meat in the whale meat market around the world. That's a tragedy for those populations, but it's also a tragedy for the people eating them because they don't know that that's toxic meat.
Er is nog een toppredator in de oceaan, zo blijkt. Die toppredator zijn wij natuurlijk. Ook wij eten vlees dat afkomstig is van een aantal van dezelfde plaatsen. Dit is walvisvlees dat ik gefotografeerd heb in een supermarkt in Tokio - ja toch? In feite smokkelden we een paar jaar geleden een moleculaire-biologielab naar Tokio en gebruikten dat voor het genetisch testen van het DNA in stalen van walvisvlees om te bepalen wat het werkelijk was. Sommige van die walvisvleesstalen waren walvisvlees. Sommige daarvan waren, tussen haakjes, illegaal walvisvlees. Dat is een ander verhaal. Maar sommige waren allesbehalve walvisvlees. Ook al waren ze gelabeld als walvisvlees, het was dolfijnenvlees. Sommige waren dolfijnlever. Sommige dolfijnblubber. En die dolfijnstalen bevatten een enorme lading PCB's, dioxines en zware metalen. Die enorme lading werd doorgegeven aan mensen die dit vlees aten. Het blijkt dat veel dolfijnenvlees de wereld rond als walvisvlees wordt verkocht. Het is een tragedie voor deze populaties. Maar het is ook een tragedie voor de mensen die dat eten omdat ze niet weten dat dit vlees giftig is.
We had these data a few years ago. I remember sitting at my desk being about the only person in the world who knew that whale meat being sold in these markets was really dolphin meat, and it was toxic. It had two-to-three-to-400 times the toxic loads ever allowed by the EPA. And I remember there sitting at my desk thinking, "Well, I know this. This is a great scientific discovery," but it was so awful. And for the very first time in my scientific career, I broke scientific protocol, which is that you take the data and publish them in scientific journals and then begin to talk about them. We sent a very polite letter to the Minister of Health in Japan and simply pointed out that this is an intolerable situation, not for us, but for the people of Japan because mothers who may be breastfeeding, who may have young children, would be buying something that they thought was healthy, but it was really toxic. That led to a whole series of other campaigns in Japan, and I'm really proud to say that at this point, it's very difficult to buy anything in Japan that's labeled incorrectly, even though they're still selling whale meat, which I believe they shouldn't. But at least it's labeled correctly, and you're no longer going to be buying toxic dolphin meat instead.
We verzamelden deze gegevens een paar jaar geleden. Ik herinner me nog dat ik aan mijn bureau zat en ongeveer de enige persoon in de wereld was die wist dat walvisvlees verkocht op deze markten in feite giftig dolfijnenvlees was. Het had tot 400 maal de giftige lading ooit toegestaan door de EPA. Ik herinner me dat ik zat te denken: "Ik weet het. Dit is een grote wetenschappelijke ontdekking." Maar het was zo verschrikkelijk. En voor de allereerste keer in mijn wetenschappelijke carrière brak ik met het wetenschappelijk protocol. Dat zegt dat je data eerst publiceert in wetenschappelijke tijdschriften, en er pas daarna over begint te praten. We stuurden een zeer beleefde brief naar de minister van Volksgezondheid in Japan om erop te wijzen dat dit is een onhoudbare situatie was, niet voor ons, maar voor de mensen van Japan. Omdat moeders die borstvoeding gaven en jonge kinderen hadden, iets zouden kopen waarvan ze dachten dat het gezond was, maar dat in feite echt giftig was. Dat leidde tot een hele reeks andere campagnes in Japan. Ik ben er echt trots op dat op dit punt, het heel moeilijk is om nog iets te kopen in Japan dat verkeerd is gelabeld, ook al verkopen ze nog steeds walvisvlees, wat ze volgens mij niet zouden moeten doen. Maar het is ten minste correct geëtiketteerd en je koopt geen toxisch dolfijnenvlees in de plaats.
It isn't just there that this happens, but in a natural diet of some communities in the Canadian arctic and in the United States and in the European arctic, a natural diet of seals and whales leads to an accumulation of PCBs that have gathered up from all parts of the world and ended up in these women. These women have toxic breast milk. They cannot feed their offspring, their children, their breast milk because of the accumulation of these toxins in their food chain, in their part of the world's ocean pyramid. That means their immune systems are compromised. It means that their children's development can be compromised. And the world's attention on this over the last decade has reduced the problem for these women, not by changing the pyramid, but by changing what they particularly eat out of it. We've taken them out of their natural pyramid in order to solve this problem. That's a good thing for this particular acute problem, but it does nothing to solve the pyramid problem.
Het is niet alleen daar dat dit gebeurt, maar ook in het natuurlijke dieet van sommige gemeenschappen in het Canadese Noordpoolgebied, in de Verenigde Staten en in het Europese Noordpoolgebied. Een natuurlijk dieet van zeehonden en walvissen leidt tot ophoping van PCB's die verzameld worden vanuit alle delen van de wereld en terechtkomen bij deze vrouwen. Deze vrouwen hebben giftige moedermelk. Ze kunnen hun nageslacht, hun kinderen geen borstvoeding geven vanwege de accumulatie van deze toxines in hun voedselketen, in hun deel van 's werelds oceaanpiramide. Dat betekent dat hun immuunsysteem aangetast is. Het betekent dat de ontwikkeling van hun kinderen in het gedrang kan komen. De aandacht van de wereld hiervoor in het afgelopen decennium heeft het probleem voor deze vrouwen verminderd, niet door de piramide te veranderen, maar door te veranderen wat ze ervan eten. We hebben ze uit hun natuurlijke piramide gehaald om dit probleem op te lossen. Dat is een goede zaak voor dit specifieke acute probleem, maar het helpt niets om het piramideprobleem op te lossen.
There's other ways of breaking the pyramid. The pyramid, if we jam things in the bottom, can get backed up like a sewer line that's clogged. And if we jam nutrients, sewage, fertilizer in the base of that food pyramid, it can back up all through it. We end up with things we've heard about before: red tides, for example, which are blooms of toxic algae floating through the oceans causing neurological damage. We can also see blooms of bacteria, blooms of viruses in the ocean. These are two shots of a red tide coming on shore here and a bacteria in the genus vibrio, which includes the genus that has cholera in it. How many people have seen a "beach closed" sign? Why does that happen? It happens because we have jammed so much into the base of the natural ocean pyramid that these bacteria clog it up and overfill onto our beaches. Often what jams us up is sewage.
Er zijn nog andere manieren om de piramide te verstoren. Als we de piramidebasis verstoren, kan ze reageren als een verstopte riool. Als we voedingsstoffen, afvalwater, mest in de basis van die piramide stoppen, kunnen we dat allemaal terugkrijgen. We eindigen met dingen waar we nog van hebben gehoord zoals: rode getijden bijvoorbeeld, die zijn veroorzaakt door bloei van giftige algen in het zeewater en die leiden tot neurologische schade. Ook bacteriën en virussen kunnen in zeewater gaan woekeren. Dit zijn twee foto's van een rood tij dat hier aanspoelt en een bacterie van het genus Vibrio, waaronder ook het geslacht behoort dat cholera veroorzaakt. Wie heeft al een bord "strand gesloten" gezien ? Waarom gebeurt dat? Dat gebeurt omdat we zo veel hebben gestopt in de basis van de natuurlijke oceaanpiramide dat deze bacteriën ze verstoppen en op onze stranden belanden. Vaak is het afvalwater dat erin terechtkomt.
Now how many of you have ever gone to a state park or a national park where you had a big sign at the front saying, "Closed because human sewage is so far over this park that you can't use it"? Not very often. We wouldn't tolerate that. We wouldn't tolerate our parks being swamped by human sewage, but beaches are closed a lot in our country. They're closed more and more and more all around the world for the same reason, and I believe we shouldn't tolerate that either. It's not just a question of cleanliness; it's also a question of how those organisms then turn into human disease. These vibrios, these bacteria, can actually infect people. They can go into your skin and create skin infections.
Hoe velen van jullie zijn ooit naar een natuurgebied gegaan met een groot bord aan de voorkant dat zegt, "Gesloten omdat menselijk afvalwater dit park zo overstroomd heeft dat je het niet meer kunt gebruiken"? Niet vaak. Dat zouden we niet tolereren. We zouden niet kunnen verdragen dat onze parken bedolven zouden worden onder menselijk afvalwater. Maar veel stranden in ons land zijn vaak gesloten. Om dezelfde reden worden ze meer en meer gesloten over de hele wereld. Ik denk dat we dat evenmin moeten tolereren. Het is niet alleen een kwestie van hygiëne. Het is ook een kwestie van hoe deze organismen vervolgens bij de mens ziekten veroorzaken . Deze vibrio's, deze bacteriën kunnen daadwerkelijk mensen infecteren. Ze kunnen huidinfecties veroorzaken.
This is a graph from NOAA's ocean and human health initiative, showing the rise of the infections by vibrio in people over the last few years. Surfers, for example, know this incredibly. And if you can see on some surfing sites, in fact, not only do you see what the waves are like or what the weather's like, but on some surf rider sites, you see a little flashing poo alert. That means that the beach might have great waves, but it's a dangerous place for surfers to be because they can carry with them, even after a great day of surfing, this legacy of an infection that might take a very long time to solve. Some of these infections are actually carrying antibiotic resistance genes now, and that makes them even more difficult.
Dit is een grafiek van NOAA's onderzoek van het verband tussen zeewater en menselijke gezondheid. Ze toont de opkomst van infecties door vibrio bij mensen in de afgelopen jaren. Surfers, bijvoorbeeld, weten dat. Je kan zien dat op sommige surfsites niet alleen wordt aangegeven hoe mooi de golven of het weer zijn maar op sommige surfsites zie je ook een klein knipperend poepalarm. Dat betekent dat het strand fijne golven zou kunnen hebben maar dat het een gevaarlijke plek is voor surfers omdat ze, zelfs na een geweldige dag surfen, een infectie zouden kunnen oplopen, waarvan het lang zou kunnen duren om er van verlost te geraken. Sommige van deze infecties bevatten nu zelfs antibioticaresistente genen. Dat maakt ze nog lastiger.
These same infections create harmful algal blooms. Those blooms are generating other kinds of chemicals. This is just a simple list of some of the types of poisons that come out of these harmful algal blooms: shellfish poisoning,fish ciguatera, diarrheic shellfish poisoning -- you don't want to know about that -- neurotoxic shellfish poisoning, paralytic shellfish poisoning. These are things that are getting into our food chain because of these blooms. Rita Calwell very famously traced a very interesting story of cholera into human communities, brought there, not by a normal human vector, but by a marine vector, this copepod. Copepods are small crustaceans. They're a tiny fraction of an inch long, and they can carry on their little legs some of the cholera bacteria that then leads to human disease. That has sparked cholera epidemics in ports along the world and has led to increased concentration on trying to make sure shipping doesn't move these vectors of cholera around the world.
Dezelfde infecties veroorzaken schadelijke algengroei. Deze bloei genereert nog andere soorten chemicaliën. Dit is slechts een eenvoudige lijst van enkele van de soorten vergif die ontstaan door deze schadelijke algenbloei: schelpdierenvergiftiging, vis ciguatera, diarree schelpdierenvergiftiging - dat wil je niet meemaken - neurotoxische schelpdierenvergiftiging, paralytische schelpdierenvergiftiging. Dit zijn dingen die we krijgen in onze voedselketen omwille van deze woekeringen. Het is bekend dat Rita Calwell een zeer interessant verhaal natrok over hoe cholera in menselijke gemeenschappen terechtkwam, niet door een normale menselijke drager, maar door een mariene drager, deze copepoden. Copepoden zijn kleine kreeftachtigen. Ze zijn een fractie van een centimeter lang. Zij kunnen op hun korte pootjes drager zijn van een aantal van de cholera-bacteriën die leiden tot ziekte bij de mens. Dat heeft een aantal cholera-epidemieën veroorzaakt in havens wereldwijd en heeft geleid tot een verhoogde aandacht om te vermijden dat scheepvaart deze overbrengers van cholera over de hele wereld verspreidt.
So what do you do? We have major problems in disrupted ecosystem flow that the pyramid may not be working so well, that the flow from the base up into it is being blocked and clogged. What do you do when you have this sort of disrupted flow? Well, there's a bunch of things you could do. You could call Joe the Plumber, for example. And he could come in and fix the flow. But in fact, if you look around the world, not only are there hope spots for where we may be able to fix problems, there have been places where problems have been fixed, where people have come to grips with these issues and begun to turn them around. Monterey is one of those.
Dus wat doe je dan? We hebben grote problemen door een verstoorde ecosysteemdoorstroming waardoor de piramide niet zo goed kan werken, omdat de doorstroming van de basis naar de top wordt geblokkeerd en verstopt. Wat doe je aan dit soort verstoorde doorstroming? Er is heel wat dat je zou kunnen doen. Je zou Joe de Loodgieter erbij kunnen halen. Hij zou kunnen komen en de stroming herstellen. Maar in feite, als je kijkt over de hele wereld, zijn er niet alleen hoopvolle plekken waar we in staat zijn om de problemen op te lossen, Er zijn al plaatsen waar de problemen zijn opgelost, waar mensen grip krijgen op deze kwesties en de zaken beginnen om te keren. Monterey is er een van.
I started out showing how much we had distressed the Monterey Bay ecosystem with pollution and the canning industry and all of the attendant problems. In 1932, that's the picture. In 2009, the picture is dramatically different. The canneries are gone. The pollution has abated. But there's a greater sense here that what the individual communities need is working ecosystems. They need a functioning pyramid from the base all the way to the top. And that pyramid in Monterey, right now, because of the efforts of a lot of different people, is functioning better than it's ever functioned for the last 150 years.
Ik begon met te laten zien hoe veel we het Monterey Bay ecosysteem hadden verstoord met vervuiling en de conservenindustrie en alle daarmee gepaard gaande problemen. Zo zag het eruit in 1932. In 2009 is het beeld totaal anders. De conservenfabrieken zijn verdwenen. De vervuiling is afgenomen. Maar er is een groter aanvoelen hier dat individuele gemeenschappen behoefte hebben aan werkende ecosystemen. Ze hebben behoefte aan een goed functionerende piramide vanaf de basis helemaal tot aan de top. En die piramide, in Monterey, nu, als gevolg van de inspanningen van een heleboel verschillende mensen, functioneert die beter dan ooit gedurende de laatste 150 jaar.
It didn't happen accidentally. It happened because many people put their time and effort and their pioneering spirit into this. On the left there, Julia Platt, the mayor of my little hometown in Pacific Grove. At 74 years old, became mayor because something had to be done to protect the ocean. In 1931, she produced California's first community-based marine protected area, right next to the biggest polluting cannery, because Julia knew that when the canneries eventually were gone, the ocean needed a place to grow from, that the ocean needed a place to spark a seed, and she wanted to provide that seed.
Dat gebeurde niet zomaar. Het gebeurde omdat veel mensen hun tijd en moeite en pioniersgeest erin hebben gestoken. Daar links zie je Julia Platt, de burgemeester van mijn thuisstadje in Pacific Grove. Op haar 74ste werd ze burgemeester omdat er iets gedaan moest worden om de oceaan te beschermen. In 1931 stichtte ze in Californië het eerste gemeenschappelijk beschermde mariene gebied, direct naast de grootste vervuilende conservenfabriek. Julia wist dat wanneer de conservenfabrieken uiteindelijk waren verdwenen, de oceaan een plek moest hebben om uit te groeien, dat de oceaan een plek nodig had om opnieuw te ontkiemen. En zij wilde dat zaad leveren.
Other people, like David Packard and Julie Packard, who were instrumental in producing the Monterey Bay aquarium to lock into people's notion that the ocean and the health of the ocean ecosystem were just as important to the economy of this area as eating the ecosystem would be. That change in thinking has led to a dramatic shift, not only in the fortunes of Monterey Bay, but other places around the world.
Andere mensen als David Packard en Julie Packard, hielden zich bezig met het inrichten van het Monterey Bay Aquarium om mensen bij te brengen dat de oceaan en de gezondheid van het oceaanecosysteem net zo belangrijk voor de economie van dit gebied zouden worden als eten van het ecosysteem dat al was. Die verandering in denken heeft geleid tot een dramatische verschuiving, niet alleen in het wel en wee van Monterey Bay, maar ook op andere plaatsen in de wereld.
Well, I want to leave you with the thought that what we're really trying to do here is protect this ocean pyramid, and that ocean pyramid connects to our own pyramid of life. It's an ocean planet, and we think of ourselves as a terrestrial species, but the pyramid of life in the ocean and our own lives on land are intricately connected. And it's only through having the ocean being healthy that we can remain healthy ourselves.
Ik wil besluiten met de gedachte dat wat we hier echt proberen te doen is deze oceaanpiramide te beschermen. En die oceaanpiramide is verbonden met onze eigen levenspiramiden. Dit is een oceaanplaneet, en we zien onszelf als een soort die op het land leeft. Maar de piramide van het leven in de oceaan en ons eigen leven op het land zijn nauw verbonden. Het is alleen door een gezonde oceaan dat we zelf gezond kunnen blijven.
Thank you very much.
Dankuwel.
(Applause)
(Applaus)