Chci vám říci příběh o jedné dívce. Ale nemůžu vám říct její pravé jméno. Tak jí říkejme třeba Hadiza.
I want to tell you a story about a girl. But I can't tell you her real name. So let's just call her Hadiza.
Hadize je dvacet let. Je stydlivá, ale má krásný úsměv, který jí rozzáří tvář. Ale má neustále bolesti. A nejspíš bude muset brát léky po celý zbytek svého života.
Hadiza is 20. She's shy, but she has a beautiful smile that lights up her face. But she's in constant pain. And she will likely be on medication for the rest of her life.
Chcete vědět proč? Hadiza je dívka z Chiboku a 14. dubna 2014 byla unesena teroristickou skupinou Boko Haram. Nicméně se jí podařilo uniknout tím, že vyskočila z nákladního auta unášejícího dívky. Ale když přistála, zlomila si obě nohy a musela se plazit po břiše, aby se schovala ve křoví. Řekla mi, že se bála, že se pro ni Boko Haram vrátí zpět. Byla jedna z 57 dívek, které se ten den zachránily výskokem z nákladních aut.
Do you want to know why? Hadiza is a Chibok girl, and on April 14, 2014, she was kidnapped by Boko Haram terrorists. She managed to escape, though, by jumping off the truck that was carrying the girls. But when she landed, she broke both her legs, and she had to crawl on her tummy to hide in the bushes. She told me she was terrified that Boko Haram would come back for her. She was one of 57 girls who would escape by jumping off trucks that day.
Tento příběh vyvolal, zcela právem, vlnu diskusí napříč světem. Lidé jako Michelle Obamová, Malála a další protestovaly proti událostem a zhruba ve stejné době -- tehdy jsem totiž žila v Londýně -- jsem byla vyslána z Londýna do Abuji zúčastnit se Světového ekonomického fóra, které Nigérie poprvé hostila. Ale když jsme dorazili, bylo jasné, že po městě koluje jen jediný příběh. Začali jsme vyvíjet tlak na vládu. Vytrvale jsme kladli otázky ohledně jejich kroků k získání dívek zpět. Pochopitelně však nebyli příliš nadšeni z našeho neustálého vyptávání a řekněme jen, že jsme obdrželi slušné množství "alternativních faktů".
This story, quite rightly, caused ripples around the world. People like Michelle Obama, Malala and others lent their voices in protest, and at about the same time -- I was living in London at the time -- I was sent from London to Abuja to cover the World Economic Forum that Nigeria was hosting for the first time. But when we arrived, it was clear that there was only one story in town. We put the government under pressure. We asked tough questions about what they were doing to bring these girls back. Understandably, they weren't too happy with our line of questioning, and let's just say we received our fair share of "alternative facts."
(Smích)
(Laughter)
Vlivní Nigerijci nám tehdy říkali, že jsme naivní a že nechápeme politickou situaci v Nigérii. Ale také nám řekli, že příběh o dívkách z Chiboku byla falešná zpráva. Bohužel, tento výmysl přetrval a i dnes je v Nigérii mnoho lidí, kteří věří, že dívky nikdy uneseny nebyly. A přesto jsem mluvila s lidmi jako tito -- otřesení rodiče, kteří nám řekli, že v den, kdy Boko Haram unesl jejich dcery, běželi do lesa Sambisa za vozidly unášejícími jejich dcery. Byli ozbrojeni mačetami, ale byli nuceni vrátit se, protože Boko Haram měl zbraně.
Influential Nigerians were telling us at the time that we were naïve, we didn't understand the political situation in Nigeria. But they also told us that the story of the Chibok girls was a hoax. Sadly, this hoax narrative has persisted, and there are still people in Nigeria today who believe that the Chibok girls were never kidnapped. Yet I was talking to people like these -- devastated parents, who told us that on the day Boko Haram kidnapped their daughters, they ran into the Sambisa Forest after the trucks carrying their daughters. They were armed with machetes, but they were forced to turn back because Boko Haram had guns.
Na dva roky se zprávy začaly zabývat jinými tématy a dva roky jsme o dívkách mnoho neslyšeli. Všichni předpokládali, že zahynuly. Ale loni v dubnu jsem obdržela toto video. Toto je snímek z videa, které Boko Haram natočil jako důkaz jejich života a prostřednictvím zdroje jsem obdržela toto video. Ale než jsem ho mohla zveřejnit, musela jsem cestovat na severovýchod Nigérie a mluvit s rodiči, abych si video ověřila. Na potvrzení jsem nemusela čekat dlouho. Jedna z matek mi po zhlédnutí videa řekla, že kdyby se mohla natáhnout do notebooku a vytáhnout z něj své dítě, tak by tak učinila. Jen vy z publika, kdo jste rodiči jako já, si dokážete představit muka, kterými si ta matka prošla.
For two years, inevitably, the news agenda moved on, and for two years, we didn't hear much about the Chibok girls. Everyone presumed they were dead. But in April last year, I was able to obtain this video. This is a still from the video that Boko Haram filmed as a proof of life, and through a source, I obtained this video. But before I could publish it, I had to travel to the northeast of Nigeria to talk to the parents, to verify it. I didn't have to wait too long for confirmation. One of the mothers, when she watched the video, told me that if she could have reached into the laptop and pulled our her child from the laptop, she would have done so. For those of you who are parents, like myself, in the audience, you can only imagine the anguish that that mother felt.
Toto video odstartovalo vyjednávání s Boko Haram. A jeden nigérijský senátor mi řekl, že do vyjedávání se pustili jen díky tomuto videu, neboť už dlouho považovali dívky z Chiboku za mrtvé. Loni v říjnu bylo osvobozeno jednadvacet dívek. Bohužel, téměř 200 jich je stále pohřešovaných.
This video would go on to kick-start negotiation talks with Boko Haram. And a Nigerian senator told me that because of this video they entered into those talks, because they had long presumed that the Chibok girls were dead. Twenty-one girls were freed in October last year. Sadly, nearly 200 of them still remain missing.
Musím se přiznat, že jsem nebyla nestrannou pozorovatelkou, co se týče tohoto příběhu. Jsem rozčilená, když si vzpomenu na všechny promarněné příležitosti k záchraně těchto dívek. Jsem rozčilená, když pomyslím na to, co mi řekli jejich rodiče: že kdyby byly dcerami bohatých a mocných, byly by nalezeny mnohem dříve. A jsem rozčilená z toho, že falešné informace, podle mého názoru, způsobily zpoždění; zčásti to byl důvod, proč se dívky nevrátily dříve.
I must confess that I have not been a dispassionate observer covering this story. I am furious when I think about the wasted opportunities to rescue these girls. I am furious when I think about what the parents have told me, that if these were daughters of the rich and the powerful, they would have been found much earlier. And I am furious that the hoax narrative, I firmly believe, caused a delay; it was part of the reason for the delay in their return.
Tohle svědčí o tom, jak velké nebezpečí pramení z falešných zpráv. Co s tím tedy můžeme dělat? Jsou tu někteří velmi chytří lidé, chytří inženýři z Googlu a Facebooku, kteří se snaží používat technologie k zastavení šíření falešných zpráv. Ale přesně si myslím, že každý z nás -- vy i já -- v tom hrajeme důležitou roli. My jsme ti, kteří sdílí obsah. My jsme ti, kteří tyto příběhy sdílí na internetu. V dnešní době jsme všichni propagovateli a za to, co sdílíme, neseme odpovědnost.
This illustrates to me the deadly danger of fake news. So what can we do about it? There are some very smart people, smart engineers at Google and Facebook, who are trying to use technology to stop the spread of fake news. But beyond that, I think everybody here -- you and I -- we have a role to play in that. We are the ones who share the content. We are the ones who share the stories online. In this day and age, we're all publishers, and we have responsibility.
Když pracuji jako novinářka, musím kontrolovat a ověřovat informace. Věřím svým instinktům, ale neustále si kladu otázky. Proč mi ten člověk vypráví tu historku? Co může získat tím, že sdílí tyto informace? Má něco za lubem? Jsem přesvědčena, že my všichni si musíme klást podobné otázky ohledně informací, na které narazíme na internetu.
In my job as a journalist, I check, I verify. I trust my gut, but I ask tough questions. Why is this person telling me this story? What do they have to gain by sharing this information? Do they have a hidden agenda? I really believe that we must all start to ask tougher questions of information that we discover online.
Výzkumy prokázaly, že někteří z nás sdílí příběhy, a přitom zběžně zhlédnou pouze titulek. Kdo z nás to už udělal? Vím, že já ano. Ale co kdybychom přestali na informace, které objevíme, pohlížet jen povrchově? Co kdybychom se zastavili a pomysleli na možné následky informací, které předáváme dál, a jejich potenciál k zažehnutí násilí či nenávisti? Co kdybychom se zastavili a pomysleli na skutečné následky informací, které sdílíme?
Research shows that some of us don't even read beyond headlines before we share stories. Who here has done that? I know I have. But what if we stopped taking information that we discover at face value? What if we stop to think about the consequence of the information that we pass on and its potential to incite violence or hatred? What if we stop to think about the real-life consequences of the information that we share?
Mockrát vám děkuji za pozornost.
Thank you very much for listening.
(Potlesk)
(Applause)