I grew up in a very small country town in Victoria. I had a very normal, low-key kind of upbringing. I went to school, I hung out with my friends, I fought with my younger sisters. It was all very normal. And when I was 15, a member of my local community approached my parents and wanted to nominate me for a community achievement award. And my parents said, "Hm, that's really nice, but there's kind of one glaring problem with that. She hasn't actually achieved anything." (Laughter)
Am crescut într-un orăşel în Victoria. Am avut o viaţă obişnuită. Am mers la şcoală, am ieşit cu prietenii şi m-am bătut cu surorile mai mici. A fost cât se poate de normal. La 15 ani, un membru al comunităţii i-a abordat pe părinţii mei pentru că dorea să mă nominalizeze pentru un premiu. Ei au spus: „Foarte drăguţ, dar există o problemă. Ea nu a realizat nimic". (Râsete)
And they were right, you know. I went to school, I got good marks, I had a very low-key after school job in my mum's hairdressing salon, and I spent a lot of time watching "Buffy the Vampire Slayer" and "Dawson's Creek." Yeah, I know. What a contradiction. But they were right, you know. I wasn't doing anything that was out of the ordinary at all. I wasn't doing anything that could be considered an achievement if you took disability out of the equation. Years later, I was on my second teaching round in a Melbourne high school, and I was about 20 minutes into a year 11 legal studies class when this boy put up his hand and said, "Hey miss, when are you going to start doing your speech?" And I said, "What speech?" You know, I'd been talking them about defamation law for a good 20 minutes. And he said, "You know, like, your motivational speaking. You know, when people in wheelchairs come to school, they usually say, like, inspirational stuff?" (Laughter) "It's usually in the big hall."
Şi aveau dreptate. Am mers la şcoală, am luat note bune. Am avut un job dupa şcoală la salonul de coafură al mamei mele unde mă uitam la „Buffy spaima vampirilor" şi „Golful Dawson". Ştiu. E o contradicţie. Dar aveau dreptate. Nu făcusem nimic ieşit din comun. Deloc. Ceva care să poată fi considerat realizare dacă eliminaţi din ecuaţie dizabilitatea. Mai târziu, când eram profesor la un liceu în Melbourne şi eram de 20 de minute în clasă, un băiat a ridicat mâna şi a spus „Doamnă, când începeţi discursul?" Iar eu am spus: „Poftim?" Le povesteam de 20 de minute despre legea defăimării. Iar el spune: „Vorbesc despre discursul motivaţional. Ca atunci când vin la şcoală persoane în scaunul cu rotile şi spun lucruri motivaţionale?" (Râsete) „Au loc de obicei în holul mare."
And that's when it dawned on me: This kid had only ever experienced disabled people as objects of inspiration. We are not, to this kid -- and it's not his fault, I mean, that's true for many of us. For lots of us, disabled people are not our teachers or our doctors or our manicurists. We're not real people. We are there to inspire. And in fact, I am sitting on this stage looking like I do in this wheelchair, and you are probably kind of expecting me to inspire you. Right? (Laughter) Yeah.
Atunci mi-am dat seama: Copilul experimentase contactul cu persoane cu dizabilităţi doar ca obiect inspiraţional. Nu suntem aşa pentru acest copil -- care n-are nici o vină -- dar pentru mulţi dintre noi e adevărat. Pentru mulţi, persoanele cu dizabilităţi nu sunt profesorii noştri, doctorii sau manichiuristele. Nu suntem oameni reali. Noi doar inspirăm pe alţii. Eu stau aici pe scenă în acest cărucior cu rotile şi voi vă aşteptaţi să vă inspir. Corect? (Râsete) Da.
Well, ladies and gentlemen, I'm afraid I'm going to disappoint you dramatically. I am not here to inspire you. I am here to tell you that we have been lied to about disability. Yeah, we've been sold the lie that disability is a Bad Thing, capital B, capital T. It's a bad thing, and to live with a disability makes you exceptional. It's not a bad thing, and it doesn't make you exceptional.
Ei bine, mă tem că o să vă dezamăgesc destul de rău. Nu sunt aici să vă inspir. Ci să vă spun că suntem minţiţi cu privire la dizabilitate. Ne-a fost vândută minciuna că dizabilitatea e un Lucru Rău (cu litere mari). Iar dacă trăieşti cu o dizabilitate eşti excepţional. Nu este un lucru rău şi nu te face excepţional.
And in the past few years, we've been able to propagate this lie even further via social media. You may have seen images like this one: "The only disability in life is a bad attitude." Or this one: "Your excuse is invalid." Indeed. Or this one: "Before you quit, try!" These are just a couple of examples, but there are a lot of these images out there. You know, you might have seen the one, the little girl with no hands drawing a picture with a pencil held in her mouth. You might have seen a child running on carbon fiber prosthetic legs. And these images, there are lots of them out there, they are what we call inspiration porn. (Laughter) And I use the term porn deliberately, because they objectify one group of people for the benefit of another group of people. So in this case, we're objectifying disabled people for the benefit of nondisabled people. The purpose of these images is to inspire you, to motivate you, so that we can look at them and think, "Well, however bad my life is, it could be worse. I could be that person."
Iar în ultimii ani am reușit să propagăm această minciună chiar şi în social media. Aţi văzut probabil imagini ca: „Singura dizabilitate in viață e o atitudine rea." Sau: „Scuza ta este invalidă." Sau: „Înainte să renunţi, încearcă!" Sunt doar câteva exemple şi există multe imagini. Poate aţi văzut una cu o fată fără mâini care pictează cu un creion în gură. Sau un copil care aleargă cu protezele din fibră de sticlă. Şi aceste imagini popularizate sunt pornografie inspiraţională. (Râsete) Şi folosesc intenţionat acest termen pentru că tratează ca obiecte un grup de oameni pentru beneficiul altui grup. Adică folosim oamenii cu dizabilităţi în beneficiul celorlalţi. Scopul acestor imagini este să vă inspire, să vă motiveze şi să spuneţi în gând: „Viaţa mea ar putea fi mai rea decât este." „Aş putea fi acea persoană".
But what if you are that person? I've lost count of the number of times that I've been approached by strangers wanting to tell me that they think I'm brave or inspirational, and this was long before my work had any kind of public profile. They were just kind of congratulating me for managing to get up in the morning and remember my own name. (Laughter) And it is objectifying. These images, those images objectify disabled people for the benefit of nondisabled people. They are there so that you can look at them and think that things aren't so bad for you, to put your worries into perspective.
Dar dacă eşti acea persoană? Am pierdut şirul momentelor în care m-au abordat oameni străini care să-mi spună că sunt curajoasă, că îi inspir şi asta cu mult înainte ca munca mea să aibă legatură cu publicul. Ei mă felicitau că reuşesc să mă trezesc dimineaţa şi să-mi aduc aminte numele. (Râsete) Şi asta te transformă în obiect. Aceste imagini te tratează drept obiect, adică folosesc oamenii cu dizabilităţi în beneficiul celorlalţi. Ei sunt acolo ca să îi priveşti şi să gândeşti că lucrurile nu sunt atât de rele şi să uiţi de îngrijorări.
And life as a disabled person is actually somewhat difficult. We do overcome some things. But the things that we're overcoming are not the things that you think they are. They are not things to do with our bodies. I use the term "disabled people" quite deliberately, because I subscribe to what's called the social model of disability, which tells us that we are more disabled by the society that we live in than by our bodies and our diagnoses.
Iar viaţa unei persoane cu dizabilităţi este dificilă. Avem de depăşit anumite lucruri. Dar acele lucruri diferă de cele la care vă gândiţi. Nu au legătură cu corpul. Folosesc „persoane cu dizabilităţi" deliberat pentru că subscriu modelului social al dizabilităţii care spune că dizabilitatea este accentuată mai degrabă de societatea în care trăim decât de corpurile şi diagnosticul nostru.
So I have lived in this body a long time. I'm quite fond of it. It does the things that I need it to do, and I've learned to use it to the best of its capacity just as you have, and that's the thing about those kids in those pictures as well. They're not doing anything out of the ordinary. They are just using their bodies to the best of their capacity. So is it really fair to objectify them in the way that we do, to share those images? People, when they say, "You're an inspiration," they mean it as a compliment. And I know why it happens. It's because of the lie, it's because we've been sold this lie that disability makes you exceptional. And it honestly doesn't.
Am trăit mult în acest corp. M-am ataşat de el. Face lucrurile de care am nevoie şi am învăţat să-l folosesc optim ca şi voi şi despre asta-i vorba în acele imagini. Ei nu fac nimic special. Îşi folosesc corpul cât mai bine. Este deci oare corect să îi tratăm în acest fel şi să arătam acele imagini? Când oamenii spun: „Mă inspiri" o spun ca un compliment. Şi ştiu de ce. Din cauza minciunii că dizabilitatea te face extraordinar. Sincer: nu este aşa.
And I know what you're thinking. You know, I'm up here bagging out inspiration, and you're thinking, "Jeez, Stella, aren't you inspired sometimes by some things?" And the thing is, I am. I learn from other disabled people all the time. I'm learning not that I am luckier than them, though. I am learning that it's a genius idea to use a pair of barbecue tongs to pick up things that you dropped. (Laughter) I'm learning that nifty trick where you can charge your mobile phone battery from your chair battery. Genius. We are learning from each others' strength and endurance, not against our bodies and our diagnoses, but against a world that exceptionalizes and objectifies us.
Ştiu ce gândiţi. Sunt aici plină de inspiraţie şi vă gândiţi „Doamne, Stela, pe tine nu te inspiră nimic?" Ba da. Învăţ de la alte persoane cu dizabilităţi. Nu că aş fi mai norocoasă ca ele. Ci că este o idee genială să foloseşti paleta de grătar să apuci lucrurile de jos. (Râsete) Învăţ un truc: cum să-mi încarc bateria de la telefon de la bateria scaunului. Genial. Învăţăm unii de la alţii puterea şi tăria nu în pofida corpurilor şi diagnosticelor ci în ciuda lumii care ne consideră excepţionali şi ne transformă în obiecte.
I really think that this lie that we've been sold about disability is the greatest injustice. It makes life hard for us. And that quote, "The only disability in life is a bad attitude," the reason that that's bullshit is because it's just not true, because of the social model of disability. No amount of smiling at a flight of stairs has ever made it turn into a ramp. Never. (Laughter) (Applause) Smiling at a television screen isn't going to make closed captions appear for people who are deaf. No amount of standing in the middle of a bookshop and radiating a positive attitude is going to turn all those books into braille. It's just not going to happen.
Cred că această minciună despre dizabilitate este nedreaptă. Ne face viaţa mai grea. Iar citatul „Singura dizabilitate în viaţă e o atitudine greşită," motivul pentru care este un rahat este pentru că nu e adevărat. Din cauza modelului dizabilităţii, dacă zâmbim la scări nu se transformă în rampă. Niciodată. (Răsete) (Aplauze) Dacă zâmbim la ecranul televizorului nu apar subtritări pentru oamenii fără auz. Şi nici stând în mijlocul unei librării radiind o atitudine pozitivă nu va face cărţile să fie în braille. Nu se va întâmpla.
I really want to live in a world where disability is not the exception, but the norm. I want to live in a world where a 15-year-old girl sitting in her bedroom watching "Buffy the Vampire Slayer" isn't referred to as achieving anything because she's doing it sitting down. I want to live in a world where we don't have such low expectations of disabled people that we are congratulated for getting out of bed and remembering our own names in the morning. I want to live in a world where we value genuine achievement for disabled people, and I want to live in a world where a kid in year 11 in a Melbourne high school is not one bit surprised that his new teacher is a wheelchair user.
Vreau să trăiesc într-o lume în care dizabilitatea nu este excepţia ci norma. Într-o lume în care o fată de 15 ani care stă în camera ei şi se uită la „Buffy, spaima vampirilor" nu este considerată excepţională doar pentru că stă jos. Vreau să trăiesc într-o lume în care să nu avem aşteptări atât de joase de la oamenii cu dizabiliăţi că îi felicităm că se dau jos din pat şi îşi aduc aminte cum îi cheamă. Într-o lume în care valorizăm realizările oamenilor cu dizabilităţi şi într-o lume în care un copil din clasa a 11-a de la liceul din Melbourne nu este surprins că profesorul foloseşte scaunul cu rotile.
Disability doesn't make you exceptional, but questioning what you think you know about it does.
Dizabilitatea nu te face excepţional dar întrebându-te ce ştii despre asta, te face excepțional.
Thank you.
Mulţumesc.
(Applause)
(Aplauze)