I grew up in a very small country town in Victoria. I had a very normal, low-key kind of upbringing. I went to school, I hung out with my friends, I fought with my younger sisters. It was all very normal. And when I was 15, a member of my local community approached my parents and wanted to nominate me for a community achievement award. And my parents said, "Hm, that's really nice, but there's kind of one glaring problem with that. She hasn't actually achieved anything." (Laughter)
Ik groeide op in een klein plattelandsstadje in Victoria. Ik ben heel gewoon en gematigd opgevoed. Ik ging naar school, had vrienden en vocht met mijn jongere zusjes. Het was allemaal heel gewoon. Op mijn vijftiende werden mijn ouders benaderd door iemand uit onze plaatselijke gemeenschap die me wilde nomineren voor een onderscheiding van verdienste van de gemeenschap. Mijn ouders zeiden: "Ach, dat is heel aardig, maar er is één onmiskenbaar probleem. Ze heeft niet echt iets bereikt." (Gelach)
And they were right, you know. I went to school, I got good marks, I had a very low-key after school job in my mum's hairdressing salon, and I spent a lot of time watching "Buffy the Vampire Slayer" and "Dawson's Creek." Yeah, I know. What a contradiction. But they were right, you know. I wasn't doing anything that was out of the ordinary at all. I wasn't doing anything that could be considered an achievement if you took disability out of the equation. Years later, I was on my second teaching round in a Melbourne high school, and I was about 20 minutes into a year 11 legal studies class when this boy put up his hand and said, "Hey miss, when are you going to start doing your speech?" And I said, "What speech?" You know, I'd been talking them about defamation law for a good 20 minutes. And he said, "You know, like, your motivational speaking. You know, when people in wheelchairs come to school, they usually say, like, inspirational stuff?" (Laughter) "It's usually in the big hall."
En ze hadden gelijk. Ik ging naar school, ik kreeg goede cijfers, ik had een heel simpel bijbaantje in mijn moeders kapsalon en ik keek heel veel 'Buffy the Vampire Slayer' en 'Dawson's Creek.' Ja inderdaad, wat een tegenstelling. Maar ze hadden gelijk. Ik deed helemaal niets buitengewoons. Ik deed niets dat een verdienste genoemd kon worden de handicap daargelaten. Jaren later was ik op mijn tweede lesronde op een middelbare school in Melbourne en zo'n twintig minuten in een vijfdeklas rechtenles stak een jongen zijn hand op en zei: "Hé juf, wanneer gaat u uw speech houden?" Ik zei: "Welke speech?" Ik had net ruim twintig minuten over lasterwetgeving gesproken. Hij antwoordde: "Nou, zoals uw motiverende toespraken. U weet wel, als mensen in een rolstoel naar school komen, zeggen ze vaak inspirerende dingen." (Gelach) "Meestal in de aula."
And that's when it dawned on me: This kid had only ever experienced disabled people as objects of inspiration. We are not, to this kid -- and it's not his fault, I mean, that's true for many of us. For lots of us, disabled people are not our teachers or our doctors or our manicurists. We're not real people. We are there to inspire. And in fact, I am sitting on this stage looking like I do in this wheelchair, and you are probably kind of expecting me to inspire you. Right? (Laughter) Yeah.
Toen drong het tot me door: Deze jongen had alleen maar gehandicapten meegemaakt als objecten ter inspiratie. Dat zijn we niet, voor deze jongen -- en het is zijn fout niet, het geldt voor velen van ons. Voor velen van ons zijn gehandicapten niet onze docenten of onze doktoren of onze manicures. We zijn geen echte mensen. We zijn er om te inspireren. Ik zit op dit podium zoals ik eruitzie in deze rolstoel, en jullie verwachten waarschijnlijk dat ik jullie zal inspireren, niet? (Gelach) Ja.
Well, ladies and gentlemen, I'm afraid I'm going to disappoint you dramatically. I am not here to inspire you. I am here to tell you that we have been lied to about disability. Yeah, we've been sold the lie that disability is a Bad Thing, capital B, capital T. It's a bad thing, and to live with a disability makes you exceptional. It's not a bad thing, and it doesn't make you exceptional.
Nou, dames en heren, ik ben bang dat ik jullie verschrikkelijk ga teleurstellen. Ik ben hier niet om jullie te inspireren. Ik ben hier om te vertellen dat er tegen ons is gelogen over gehandicapt zijn. Ja, ons is wijsgemaakt dat handicap Iets Slechts is, met hoofdletters I en S. Het is iets slechts en met een handicap leven maakt je buitengewoon. Het is niet iets slechts en het maakt je niet buitengewoon.
And in the past few years, we've been able to propagate this lie even further via social media. You may have seen images like this one: "The only disability in life is a bad attitude." Or this one: "Your excuse is invalid." Indeed. Or this one: "Before you quit, try!" These are just a couple of examples, but there are a lot of these images out there. You know, you might have seen the one, the little girl with no hands drawing a picture with a pencil held in her mouth. You might have seen a child running on carbon fiber prosthetic legs. And these images, there are lots of them out there, they are what we call inspiration porn. (Laughter) And I use the term porn deliberately, because they objectify one group of people for the benefit of another group of people. So in this case, we're objectifying disabled people for the benefit of nondisabled people. The purpose of these images is to inspire you, to motivate you, so that we can look at them and think, "Well, however bad my life is, it could be worse. I could be that person."
De laatste jaren hebben we deze leugen nog verder kunnen verspreiden via sociale media. Misschien heb je beelden gezien zoals dit: "De enige handicap in het leven is een slechte mentaliteit." Of deze: "Uw excuus is invalide." Inderdaad. Of deze: "Geef niet op, streef!" Dat zijn maar enkele voorbeelden, maar er zijn er veel van te vinden. Misschien heb je die wel gezien, dat kleine meisje zonder handen dat een tekening maakt met een potlood in haar mond. Je zag misschien een kind rennen op protheses van koolstofvezel. Die beelden, er zijn er veel van te vnden, zijn wat we inspiratieporno noemen. (Gelach) Ik gebruik de term porno bewust, omdat ze een groep mensen als object behandelen ten gunste van een andere groep mensen. Dus in dit geval zien we gehandicapten als object ten gunste van de niet-gehandicapten. Het doel van deze beelden is om je te inspireren, te motiveren, zodat we naar ze kunnen kijken en denken: "Hoe beroerd mijn leven ook is, het had erger kunnen zijn. Ik zou die persoon kunnen zijn."
But what if you are that person? I've lost count of the number of times that I've been approached by strangers wanting to tell me that they think I'm brave or inspirational, and this was long before my work had any kind of public profile. They were just kind of congratulating me for managing to get up in the morning and remember my own name. (Laughter) And it is objectifying. These images, those images objectify disabled people for the benefit of nondisabled people. They are there so that you can look at them and think that things aren't so bad for you, to put your worries into perspective.
Maar wat als je die persoon bent? Ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik door vreemdelingen werd benaderd die me wilden vertellen dat ze me dapper vinden of inspirerend. En dat was lang voordat mijn werk maar een greintje publiek profiel kreeg. Ze feliciteerden me gewoon dat ik die dag was opgestaan en mijn eigen naam had onthouden. (Gelach) Dat is als object behandeld worden. Deze beelden, die beelden behandelen gehandicapten als object ten gunste van de niet-gehandicapten. Ze zijn er zodat je naar ze kunt kijken en denken dat het met jou zo slecht nog niet is, om je zorgen te relativeren.
And life as a disabled person is actually somewhat difficult. We do overcome some things. But the things that we're overcoming are not the things that you think they are. They are not things to do with our bodies. I use the term "disabled people" quite deliberately, because I subscribe to what's called the social model of disability, which tells us that we are more disabled by the society that we live in than by our bodies and our diagnoses.
Een leven als gehandicapte is inderdaad wat moeilijk. We overwinnen inderdaad sommige dingen. Maar wat we overwinnen, is niet wat je denkt. Het heeft niet te maken met onze lichamen. Ik gebruik de term "gehandicapten" vrij bewust, omdat ik het sociale model van handicap onderschrijf, dat vertelt ons dat we meer gehandicapt zijn door de maatschappij waarin we leven dan door onze lichamen en onze diagnoses.
So I have lived in this body a long time. I'm quite fond of it. It does the things that I need it to do, and I've learned to use it to the best of its capacity just as you have, and that's the thing about those kids in those pictures as well. They're not doing anything out of the ordinary. They are just using their bodies to the best of their capacity. So is it really fair to objectify them in the way that we do, to share those images? People, when they say, "You're an inspiration," they mean it as a compliment. And I know why it happens. It's because of the lie, it's because we've been sold this lie that disability makes you exceptional. And it honestly doesn't.
Ik heb een tijd in dit lichaam geleefd. Ik ben er best dol op. Het doet de dingen die ik wil, en ik heb geleerd het zo goed mogelijk te gebruiken, net zoals jullie, en hetzelfde geldt voor die kinderen in die plaatjes. Ze doen niets buitengewoons. Ze gebruiken gewoon hun lichaam zo goed mogelijk. Is het dus eerlijk om ze als object te behandelen zoals we doen, om die beelden te delen? Als mensen zeggen: "Je bent een inspiratie", bedoelen ze dat als een compliment. Ik weet waarom het gebeurt. Het is om de leugen, het is omdat ons is wijsgemaakt dat een handicap je uitzonderlijk maakt. En dat doet het echt niet.
And I know what you're thinking. You know, I'm up here bagging out inspiration, and you're thinking, "Jeez, Stella, aren't you inspired sometimes by some things?" And the thing is, I am. I learn from other disabled people all the time. I'm learning not that I am luckier than them, though. I am learning that it's a genius idea to use a pair of barbecue tongs to pick up things that you dropped. (Laughter) I'm learning that nifty trick where you can charge your mobile phone battery from your chair battery. Genius. We are learning from each others' strength and endurance, not against our bodies and our diagnoses, but against a world that exceptionalizes and objectifies us.
Ik weet wat jullie denken. Ik sta hier af te geven op inspiratie, en jullie denken: "Jeetje, Stella, word jij nooit ergens door geïnspireerd?" Natuurlijk wel. Ik leer heel vaak van andere gehandicapten. Ik leer alleen niet dat ik meer mazzel heb dan zij. Ik leer dat het een geniaal idee is een barbecuetang te gebruiken om dingen op te pakken die je hebt laten vallen. (Gelach) Ik leer dat handige trucje waardoor je je mobiele telefoonaccu kan opladen uit je rolstoel-accu. Geniaal. We leren van elkaars kracht en uithoudingsvermogen, niet tegen onze lichamen en diagnoses, maar tegen een wereld die ons uitzondert en als een object behandelt.
I really think that this lie that we've been sold about disability is the greatest injustice. It makes life hard for us. And that quote, "The only disability in life is a bad attitude," the reason that that's bullshit is because it's just not true, because of the social model of disability. No amount of smiling at a flight of stairs has ever made it turn into a ramp. Never. (Laughter) (Applause) Smiling at a television screen isn't going to make closed captions appear for people who are deaf. No amount of standing in the middle of a bookshop and radiating a positive attitude is going to turn all those books into braille. It's just not going to happen.
Ik denk echt dat deze leugen die ons is wijsgemaakt over handicaps het grootste onrecht is. Het maakt ons leven moeilijk. En die quote: "De enige handicap in het leven is een slechte mentaliteit", de reden dat dat gelul is, is omdat het gewoon niet waar is vanwege het sociale model van handicaps. Hoeveel je ook glimlacht naar trappen, ze zijn er nog nooit een oprit van geworden. Nog nooit. (Gelach) (Applaus) Glimlachen naar een televisiescherm laat geen ondertiteling verschijnen voor mensen die doof zijn. Hoeveel je ook middenin een boekwinkel een positieve mentaliteit uitstraalt, de boeken worden er nooit braille van. Het gebeurt gewoonweg niet.
I really want to live in a world where disability is not the exception, but the norm. I want to live in a world where a 15-year-old girl sitting in her bedroom watching "Buffy the Vampire Slayer" isn't referred to as achieving anything because she's doing it sitting down. I want to live in a world where we don't have such low expectations of disabled people that we are congratulated for getting out of bed and remembering our own names in the morning. I want to live in a world where we value genuine achievement for disabled people, and I want to live in a world where a kid in year 11 in a Melbourne high school is not one bit surprised that his new teacher is a wheelchair user.
ik wil echt in een wereld leven waar handicaps geen uitzondering zijn, maar de norm. Ik wil in een wereld leven waar een vijftienjarig meisje dat in haar slaapkamer "'Buffy the Vampire Slayer' kijkt, niet gezien wordt als verdienste omdat ze het zittend doet. Ik wil in een wereld leven waar we niet zulke lage verwachtingen hebben van gehandicapten dat we gefeliciteerd worden omdat we zijn opgestaan en onze naam nog weten. Ik wil in een wereld leven waar we echte verdienste waarderen voor gehandicapten en ik wil in een wereld leven waar een vijfdeklasser op een school in Melbourne niet in het minst verrast is dat zijn nieuwe leraar in een rolstoel zit.
Disability doesn't make you exceptional, but questioning what you think you know about it does.
Een handicap maakt je niet uitzonderlijk, maar in twijfel trekken wat je erover denkt te weten wel.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(applaus)