I grew up in a very small country town in Victoria. I had a very normal, low-key kind of upbringing. I went to school, I hung out with my friends, I fought with my younger sisters. It was all very normal. And when I was 15, a member of my local community approached my parents and wanted to nominate me for a community achievement award. And my parents said, "Hm, that's really nice, but there's kind of one glaring problem with that. She hasn't actually achieved anything." (Laughter)
Jeg vokste opp i en veldig liten by på landet i Victoria. Jeg hadde en veldig vanlig, rolig oppvekst. Jeg gikk på skole, hang med venner, jeg kranglet med lillesøstrene mine. Alt var veldig normalt. Og da jeg var 15, henvendte en i nærmiljøet seg til foreldrene mine og ville nominere meg til en pris for samfunnsoppnåelse. Og foreldrene mine sa, “Hm, så hyggelig, men det er ett åpenbart problem med det. Hun har ikke faktisk oppnådd noe.” (Latter)
And they were right, you know. I went to school, I got good marks, I had a very low-key after school job in my mum's hairdressing salon, and I spent a lot of time watching "Buffy the Vampire Slayer" and "Dawson's Creek." Yeah, I know. What a contradiction. But they were right, you know. I wasn't doing anything that was out of the ordinary at all. I wasn't doing anything that could be considered an achievement if you took disability out of the equation. Years later, I was on my second teaching round in a Melbourne high school, and I was about 20 minutes into a year 11 legal studies class when this boy put up his hand and said, "Hey miss, when are you going to start doing your speech?" And I said, "What speech?" You know, I'd been talking them about defamation law for a good 20 minutes. And he said, "You know, like, your motivational speaking. You know, when people in wheelchairs come to school, they usually say, like, inspirational stuff?" (Laughter) "It's usually in the big hall."
Og de hadde rett. Jeg gikk på skolen, fikk gode karakterer, jeg hadde en helt vanlig deltidsjobb i frisørsalongen til moren min, og brukte mye tid på å se på “Buffy the Vampire Slayer” og “Dawson´s Creek.” Ja, jeg vet. For en motsigelse. Men de hadde rett, vet du. Jeg gjorde ikke noe utenom det ordinære i det hele tatt. Jeg gjorde ikke noe som kunne bli ansett som en oppnåelse hvis du ikke inkluderte funksjonshemming. Flere år senere var jeg på min andre praksisperiode som lærer på en videregående i Melbourne, og jeg var rundt 20 minutter inn i en time om jus da en gutt rakk opp hånden og sa, “Når kommer du til å starte med talen din?” “Hvilken tale?” Sa jeg. Jeg hadde snakket med dem om ærekrenkelses-lover i 20 minutter. Og han sa, “Du vet, liksom, din motivasjonstale. Når folk i rullestol besøker skolen, de sier ofte inspirerende ting, liksom?” (Latter) “Det er ofte i den store salen.”
And that's when it dawned on me: This kid had only ever experienced disabled people as objects of inspiration. We are not, to this kid -- and it's not his fault, I mean, that's true for many of us. For lots of us, disabled people are not our teachers or our doctors or our manicurists. We're not real people. We are there to inspire. And in fact, I am sitting on this stage looking like I do in this wheelchair, and you are probably kind of expecting me to inspire you. Right? (Laughter) Yeah.
Og det var da det gikk opp for meg: Denne gutten hadde kun opplevd funksjonshemmede som inspirasjonsobjekter. Det er vi ikke. For denne gutten - og det er ikke hans feil, det stemmer for mange av oss. For mange av oss er ikke funksjonshemmede lærerne, legene eller manikyristene våre. Vi er ikke ekte folk. Vi er der for å inspirere. Og, nå som jeg sitter på denne scenen seende ut som jeg gjør, i denne rullestolen, og du forventer kanskje at jeg skal inspirere deg. Ikke sant? (Latter) Ja.
Well, ladies and gentlemen, I'm afraid I'm going to disappoint you dramatically. I am not here to inspire you. I am here to tell you that we have been lied to about disability. Yeah, we've been sold the lie that disability is a Bad Thing, capital B, capital T. It's a bad thing, and to live with a disability makes you exceptional. It's not a bad thing, and it doesn't make you exceptional.
Vel, damer og herrer, jeg er redd jeg kommer til å skuffe dere veldig. Jeg er ikke her for å inspirere dere. Jeg er her for å si at vi har blitt løyet til om funksjonshemming. Ja, vi har blitt fortalt denne løgnen om at funksjonshemming er en Dårlig Ting, stor D, stor T. At det er en dårlig ting, og at å leve med det gjør deg eksepsjonell. Det er ikke en dårlig ting, og det gjør deg ikke eksepsjonell.
And in the past few years, we've been able to propagate this lie even further via social media. You may have seen images like this one: "The only disability in life is a bad attitude." Or this one: "Your excuse is invalid." Indeed. Or this one: "Before you quit, try!" These are just a couple of examples, but there are a lot of these images out there. You know, you might have seen the one, the little girl with no hands drawing a picture with a pencil held in her mouth. You might have seen a child running on carbon fiber prosthetic legs. And these images, there are lots of them out there, they are what we call inspiration porn. (Laughter) And I use the term porn deliberately, because they objectify one group of people for the benefit of another group of people. So in this case, we're objectifying disabled people for the benefit of nondisabled people. The purpose of these images is to inspire you, to motivate you, so that we can look at them and think, "Well, however bad my life is, it could be worse. I could be that person."
Og de siste årene har vi forplantet denne løgnen enda mer gjennom sosiale medier. Du har kanskje sett bilder som dette: “Den eneste funksjonshemmingen er en dårlig holdning.” Eller denne: “Din unnskyldning er ugyldig.” Faktisk. Eller denne: “Før du slutter, prøv!” Dette er bare et par eksempler, men det er mange slike bilder der ute. Du vet, du har kanskje sett den, med den lille jenta uten hender som tegner et bilde med en blyant holdt i munnen hennes. Du har kanskje sett et barn løpe med proteseben av karbonfiber. Og disse bildene, det er mange av dem der ute, de er det vi kaller inspirasjonsporno. (Latter) Og jeg bruker bevisst begrepet porno, fordi de objektiverer en gruppe mennesker for en annen gruppe menneskers fordel. Så i denne konteksten, objektiverer vi funksjonshemmede for personer som ikke er funksjonshemmedes fordel. Formålet med disse bildene er å inspirere deg, motivere deg så vi kan se på dem og tenke, “Vel, uansett hvor ille livet mitt er, kunne det vært verre. Jeg kunne vært den personen.”
But what if you are that person? I've lost count of the number of times that I've been approached by strangers wanting to tell me that they think I'm brave or inspirational, and this was long before my work had any kind of public profile. They were just kind of congratulating me for managing to get up in the morning and remember my own name. (Laughter) And it is objectifying. These images, those images objectify disabled people for the benefit of nondisabled people. They are there so that you can look at them and think that things aren't so bad for you, to put your worries into perspective.
Men hva om du er den personen? Jeg har mistet tellingen på hvor ofte fremmede har kommet opp til meg og villet fortelle meg at de synes jeg er modig eller inspirerende, og det var lenge før arbeidet mitt hadde noen slags offentlig profil. De bare gratulerte meg for å komme meg opp om morgenen og huske mitt eget navn. (Latter) Og det er objektiverende. Disse bildene, de bildene objektiverer funksjonshemmede for ikke-funksjonshemmedes fordel. De eksisterer så du kan se på dem og tenke at ting er ikke så ille for deg, for å sette bekymringene dine i perspektiv
And life as a disabled person is actually somewhat difficult. We do overcome some things. But the things that we're overcoming are not the things that you think they are. They are not things to do with our bodies. I use the term "disabled people" quite deliberately, because I subscribe to what's called the social model of disability, which tells us that we are more disabled by the society that we live in than by our bodies and our diagnoses.
Og livet som funksjonshemmet er faktisk litt vanskelig. Vi overkommer noen ting. Men tingene vi overkommer er ikke tingene du tror de er. De er ikke ting som har med kroppene våre å gjøre. Jeg bruker bevisst begrepet “funksjonshemmede”, fordi jeg tror på det som kalles den sosiale modellen for funksjonshemming, som sier at vi er mer funksjonshemmet av samfunnet vi lever i enn kroppene og diagnosene våre.
So I have lived in this body a long time. I'm quite fond of it. It does the things that I need it to do, and I've learned to use it to the best of its capacity just as you have, and that's the thing about those kids in those pictures as well. They're not doing anything out of the ordinary. They are just using their bodies to the best of their capacity. So is it really fair to objectify them in the way that we do, to share those images? People, when they say, "You're an inspiration," they mean it as a compliment. And I know why it happens. It's because of the lie, it's because we've been sold this lie that disability makes you exceptional. And it honestly doesn't.
Jeg har hatt denne kroppen lenge. Jeg er ganske glad i den. Den gjør det jeg trenger at den gjør, og jeg har lært å utnytte den til dens fulle kapasitet, akkurat som dere har, og det er greia med de barna i bildene også. De gjør ikke noe utenom det vanlige. De bruker bare kroppene sine til deres fulle kapasitet. Så er det virkelig riktig å objektivere dem på måten som vi gjør, å dele de bildene? Når folk sier, “Du er en inspirasjon,” mener de det som et kompliment. Jeg vet hvorfor det skjer. Løgnen er grunnen, for vi har blitt fortalt denne løgnen om at funksjonshemming gjør deg eksepsjonell. Og ærlig talt, så gjør den ikke det.
And I know what you're thinking. You know, I'm up here bagging out inspiration, and you're thinking, "Jeez, Stella, aren't you inspired sometimes by some things?" And the thing is, I am. I learn from other disabled people all the time. I'm learning not that I am luckier than them, though. I am learning that it's a genius idea to use a pair of barbecue tongs to pick up things that you dropped. (Laughter) I'm learning that nifty trick where you can charge your mobile phone battery from your chair battery. Genius. We are learning from each others' strength and endurance, not against our bodies and our diagnoses, but against a world that exceptionalizes and objectifies us.
Og jeg vet hva du tenker. Du vet, jeg er her oppe og kritiserer inspirasjon, og du tenker, “Jøss, Stella, blir ikke du av og til inspirert av ting?” Og greia er, jeg blir det. Jeg lærer fra andre funksjonshemmede hele tiden. Jeg lærer derimot ikke at jeg er heldigere enn dem. Jeg lærer at det er en genial idé å bruke et par grilltenger til å plukke opp ting du har mistet. (Latter) Jeg lærer det kjekke trikset om at du kan lade mobilen din via batteriet til stolen din. Genialt. Vi lærer fra hverandres styrker og utholdenhet, ikke imot kroppene og diagnosene våre, men imot en verden som gjør oss til noe eksepsjonelt og objektiverer oss.
I really think that this lie that we've been sold about disability is the greatest injustice. It makes life hard for us. And that quote, "The only disability in life is a bad attitude," the reason that that's bullshit is because it's just not true, because of the social model of disability. No amount of smiling at a flight of stairs has ever made it turn into a ramp. Never. (Laughter) (Applause) Smiling at a television screen isn't going to make closed captions appear for people who are deaf. No amount of standing in the middle of a bookshop and radiating a positive attitude is going to turn all those books into braille. It's just not going to happen.
Jeg tror virkelig at denne løgnen som vi har blitt solgt om funksjonshemming er den største urett. Det gjør livet vanskelig for oss. Og det sitatet, “Den eneste funksjonshemmingen i livet er en dårlig holdning,” grunnen til at det er tull er fordi det ikke er sant, på grunn av den sosiale modellen for funksjonshemming. Ingen mengde smiling ved synet av trapper har noensinne gjort det til en rampe. Aldri. (Latter) (Applaus) Å smile til en tv-skjerm gjør ikke at undertekster dukker opp for døve. Uansett hvor lenge du står midt i en bokhandel og utstråler en positiv holdning kommer ikke bøkene til å bli gjort om til punktskrift. Det kommer bare ikke til å skje.
I really want to live in a world where disability is not the exception, but the norm. I want to live in a world where a 15-year-old girl sitting in her bedroom watching "Buffy the Vampire Slayer" isn't referred to as achieving anything because she's doing it sitting down. I want to live in a world where we don't have such low expectations of disabled people that we are congratulated for getting out of bed and remembering our own names in the morning. I want to live in a world where we value genuine achievement for disabled people, and I want to live in a world where a kid in year 11 in a Melbourne high school is not one bit surprised that his new teacher is a wheelchair user.
Jeg vil virkelig bo i en verden der funksjonshemming ikke er unntaket, men normen. Jeg vil leve i en verden der en 15-årig jente sittende på soverommet sitt og ser på “Buffy the Vampire Slayer” ikke omtales som å oppnå noe bare fordi hun gjør det sittende. Jeg vil leve i en verden der vi ikke har så lave forventninger til funksjonshemmede at vi gratulerer dem for å komme seg ut av senga og husker navnet sitt om morgenen. Jeg vil leve i en verden der vi anerkjenner genuine oppnåelser for funksjonshemmede, og jeg vil leve i en verden der en elev på videregående i Melbourne ikke er det minste overrasket over at hans nye lærer er en rullestolbruker.
Disability doesn't make you exceptional, but questioning what you think you know about it does.
Funksjonshemming gjør deg ikke eksepsjonell, men å stille spørsmål ved hva du tror du vet om det gjør.
Thank you.
Takk. (Applaus)
(Applause)