I grew up in a very small country town in Victoria. I had a very normal, low-key kind of upbringing. I went to school, I hung out with my friends, I fought with my younger sisters. It was all very normal. And when I was 15, a member of my local community approached my parents and wanted to nominate me for a community achievement award. And my parents said, "Hm, that's really nice, but there's kind of one glaring problem with that. She hasn't actually achieved anything." (Laughter)
Vartuin hyvin pienessä maalaiskylässä Victoriassa. Lapsuuteni oli hyvin normaali ja rauhallinen. Kävin koulua, vietin aikaa ystävieni kanssa, riitelin pikkusiskojeni kanssa. Kaikki oli hyvin tavallista. Kun olin viisitoista, eräs yhteisön jäsen lähestyi vanhempiani ja tahtoi ehdottaa minulle palkintoa saavutuksistani yhteisössä. Vanhempani sanoivat: "Sepä mukavaa, mutta siinä on kyllä yksi räikeä ongelma. Hän ei ole oikeastaan saavuttanut mitään." (Naurua)
And they were right, you know. I went to school, I got good marks, I had a very low-key after school job in my mum's hairdressing salon, and I spent a lot of time watching "Buffy the Vampire Slayer" and "Dawson's Creek." Yeah, I know. What a contradiction. But they were right, you know. I wasn't doing anything that was out of the ordinary at all. I wasn't doing anything that could be considered an achievement if you took disability out of the equation. Years later, I was on my second teaching round in a Melbourne high school, and I was about 20 minutes into a year 11 legal studies class when this boy put up his hand and said, "Hey miss, when are you going to start doing your speech?" And I said, "What speech?" You know, I'd been talking them about defamation law for a good 20 minutes. And he said, "You know, like, your motivational speaking. You know, when people in wheelchairs come to school, they usually say, like, inspirational stuff?" (Laughter) "It's usually in the big hall."
Ja he olivat aivan oikeassa. Kävin koulua, sain hyviä arvosanoja, olin koulun jälkeen huomaamattomassa työssä äitini kampaamossa ja katselin paljon "Buffy, vampyyrin tappajaa" ja "Dawson's Creekiä". Tiedän. Melkoinen ristiriita. Mutta he olivat oikeassa. En todellakaan tehnyt mitään erityistä. En tehnyt mitään, mitä olisi voinut pitää saavutuksena, jos vammaisuutta ei ottanut lukuun. Vuosia myöhemmin tein opetusharjoitteluni toista jaksoa melbournelaisessa lukiossa ja olin pitänyt noin 20 minuuttia lakitiedon tuntia kuusitoistavuotiaille, kun eräs poika viittasi ja sanoi: "Neiti, milloin aiot aloittaa puheesi?" Ja minä kysyin, minkä puheen? Olinhan kuitenkin puhunut heille 20 minuuttia kunnianloukkauslaista. Hän sanoi: "Tiedäthän, motivaatiopuheesi. Kun pyörätuolin käyttäjät tulevat kouluun, he yleensä sanovat inspiroivia juttuja?" (Naurua) "Se tapahtuu yleensä juhlasalissa."
And that's when it dawned on me: This kid had only ever experienced disabled people as objects of inspiration. We are not, to this kid -- and it's not his fault, I mean, that's true for many of us. For lots of us, disabled people are not our teachers or our doctors or our manicurists. We're not real people. We are there to inspire. And in fact, I am sitting on this stage looking like I do in this wheelchair, and you are probably kind of expecting me to inspire you. Right? (Laughter) Yeah.
Silloin se valkeni minulle. Tämä poika oli kohdannut vammaisia ainoastaan innoittavina esimerkkeinä. Me emme ole tälle pojalle -- eikä se ole hänen vikansa, tämä pätee moniin meistä, monille meistä vammaiset eivät ole opettajia, lääkäreitä tai manikyristejä. Emme ole oikeita ihmisiä. Olemme inspiraation lähteitä. Itse asiassa, istun tällä lavalla tämän näköisenä pyörätuolissa, ja te varmaan hieman odotatte, että inspiroisin teitä. Eikö niin? (Naurua) Niin.
Well, ladies and gentlemen, I'm afraid I'm going to disappoint you dramatically. I am not here to inspire you. I am here to tell you that we have been lied to about disability. Yeah, we've been sold the lie that disability is a Bad Thing, capital B, capital T. It's a bad thing, and to live with a disability makes you exceptional. It's not a bad thing, and it doesn't make you exceptional.
No niin, hyvät naiset ja herrat, joudun valitettavasti tuottamaan teille suuren pettymyksen. En ole täällä inspiroidakseni teitä. Olen täällä kertoakseni, että meille on valehdeltu vammaisuudesta. Meille on vakuutettu valheella, että vammaisuus on Paha Asia, isolla peellä ja isolla aalla. Se on paha asia, ja sen kanssa eläminen tekee erityislaatuiseksi. Se ei ole paha asia, eikä se tee erityislaatuiseksi.
And in the past few years, we've been able to propagate this lie even further via social media. You may have seen images like this one: "The only disability in life is a bad attitude." Or this one: "Your excuse is invalid." Indeed. Or this one: "Before you quit, try!" These are just a couple of examples, but there are a lot of these images out there. You know, you might have seen the one, the little girl with no hands drawing a picture with a pencil held in her mouth. You might have seen a child running on carbon fiber prosthetic legs. And these images, there are lots of them out there, they are what we call inspiration porn. (Laughter) And I use the term porn deliberately, because they objectify one group of people for the benefit of another group of people. So in this case, we're objectifying disabled people for the benefit of nondisabled people. The purpose of these images is to inspire you, to motivate you, so that we can look at them and think, "Well, however bad my life is, it could be worse. I could be that person."
Viime vuosina tätä valetta on levitetty yhä laajemmalle sosiaalisen median kautta. Olette ehkä nähneet tämän kaltaisia kuvia: "Ainoa vamma elämässä on huono asenne." Tai tämän: "Tekosyysi on invalidi." Tosiaan. Tai tämän: "Ennen kuin lopetat, yritä!" Tässä oli vain pari esimerkkiä, mutta tällaisia kuvia on paljon. Olette saattaneet nähdä sen yhden, jossa pieni tyttö, jolla ei ole käsiä, piirtää kuvaa pitäen kynää suussaan. Olette saattaneet nähdä, miten lapsi juoksee hiilikuituproteeseilla. Nämä kuvat, joita on paljon, näitä kutsumme inspiraatiopornoksi. (Naurua) Käytän termiä "porno" tietoisesti, koska siinä esineellistetään yhtä ihmisryhmää toisen hyödyksi. Tässä tapauksessa siis esineellistetään vammaisia muiden hyödyksi. Näiden kuvien tarkoitus on inspiroida ja motivoida, voimme katsoa niitä ja ajatella: "Miten huonoa elämäni onkaan, se voisi olla huonompaakin. Voisin olla tuo ihminen."
But what if you are that person? I've lost count of the number of times that I've been approached by strangers wanting to tell me that they think I'm brave or inspirational, and this was long before my work had any kind of public profile. They were just kind of congratulating me for managing to get up in the morning and remember my own name. (Laughter) And it is objectifying. These images, those images objectify disabled people for the benefit of nondisabled people. They are there so that you can look at them and think that things aren't so bad for you, to put your worries into perspective.
Mutta entä jos olet tuo ihminen? En pysty laskemaan, kuinka monta kertaa minua on lähestynyt tuntematon kertoakseen, että olen hänestä rohkea tai inspiroiva. Tätä on tapahtunut kauan ennen kuin työni oli millään tapaa julkista. He tavallaan onnittelivat minua, koska pääsin aamulla sängystä ja muistan oman nimeni. (Naurua) Ja tämä on esineellistävää. Nämä kuvat, nuo kuvat, esineellistävät vammaisia ei-vammaisten hyödyksi. Ne ovat olemassa, jotta ihmiset voivat katsoa niitä ja ajatella, että heidän asiansa eivät ole niin huonosti, että he voivat laittaa huolensa mittasuhteisiin.
And life as a disabled person is actually somewhat difficult. We do overcome some things. But the things that we're overcoming are not the things that you think they are. They are not things to do with our bodies. I use the term "disabled people" quite deliberately, because I subscribe to what's called the social model of disability, which tells us that we are more disabled by the society that we live in than by our bodies and our diagnoses.
Elämä vammaisena on itse asiassa jonkin verran hankalaa. Meidän täytyy voittaa vaikeuksia. Mutta ne asiat eivät ole niitä, joita luulette niiden olevan. Ne eivät liity kehoihimme. Käytän termiä "vammaiset" tarkoituksella, sillä kannatan niin kutsuttua vammaisuuden sosiaalista mallia, jonka mukaan vammaisuutemme johtuu enemmän yhteiskunnasta kuin kehoistamme ja diagnooseistamme.
So I have lived in this body a long time. I'm quite fond of it. It does the things that I need it to do, and I've learned to use it to the best of its capacity just as you have, and that's the thing about those kids in those pictures as well. They're not doing anything out of the ordinary. They are just using their bodies to the best of their capacity. So is it really fair to objectify them in the way that we do, to share those images? People, when they say, "You're an inspiration," they mean it as a compliment. And I know why it happens. It's because of the lie, it's because we've been sold this lie that disability makes you exceptional. And it honestly doesn't.
Olen elänyt tässä kehossa pitkään. Pidän siitä kovasti. Se tekee tarvitsemani asiat ja olen oppinut käyttämään sitä niin hyvin kuin mahdollista, aivan kuten tekin, ja sama pätee niihin kuvien lapsiin. He eivät tee mitään ihmeellistä. He vain käyttävät kehojaan niin hyvin kuin mahdollista. Onko siis oikein esineellistää heitä tähän tapaan, jakamalla näitä kuvia? Kun ihmiset sanovat, että olet inspiroiva, he tarkoittavat sitä kohteliaisuutena. Ja tiedän, miksi niin tapahtuu. Se johtuu valheesta, joka meille on tuputettu: että vammaisuus tekee ihmisestä erityisen. Ei se oikeasti tee.
And I know what you're thinking. You know, I'm up here bagging out inspiration, and you're thinking, "Jeez, Stella, aren't you inspired sometimes by some things?" And the thing is, I am. I learn from other disabled people all the time. I'm learning not that I am luckier than them, though. I am learning that it's a genius idea to use a pair of barbecue tongs to pick up things that you dropped. (Laughter) I'm learning that nifty trick where you can charge your mobile phone battery from your chair battery. Genius. We are learning from each others' strength and endurance, not against our bodies and our diagnoses, but against a world that exceptionalizes and objectifies us.
Tiedän, mitä ajattelette. Kritisoin täällä inspiraatiota, ja te ajattelette: "Jessus, Stella, etkö sinäkin välillä inspiroidu jostain?" Ja toki näin tapahtuu. Opin toisilta vammaisilta koko ajan. En tosin, että olisin jotenkin heitä onnekkaampi. Opin, että on nerokas idea käyttää grillipihtejä pudottamiensa tavaroiden poimimiseen. (Naurua) Opin tällaisen näppärän tempun: kännykän akun voi ladata pyörätuolin akusta. Nerokasta. Opimme toistemme voimasta ja sietokyvystä, emme kamppailustamme kehojemme ja diagnoosiemme kanssa vaan kamppailustamme maailmassa, joka näkee meidät poikkeuksellisina ja esineellistää meitä.
I really think that this lie that we've been sold about disability is the greatest injustice. It makes life hard for us. And that quote, "The only disability in life is a bad attitude," the reason that that's bullshit is because it's just not true, because of the social model of disability. No amount of smiling at a flight of stairs has ever made it turn into a ramp. Never. (Laughter) (Applause) Smiling at a television screen isn't going to make closed captions appear for people who are deaf. No amount of standing in the middle of a bookshop and radiating a positive attitude is going to turn all those books into braille. It's just not going to happen.
Tämä vale, joka meille on tuputettu vammaisuudesta on kaikkein suurin vääryys. Se tekee elämästämme vaikeaa. Tuo lainaus: "Ainoa vamma elämässä on huono asenne", on hevonpaskaa, koska se ei ole totta, vammaisuuden sosiaalisen mallin takia. Vaikka kuinka hymyilisi rappusille, ne eivät muutu rampiksi. Eivät koskaan. (Naurua) (Aplodeja) Televisiolle hymyileminen ei saa tekstitystä ilmestymään ruutuun kuuroille. Vaikka kuinka seisoisi keskellä kirjakauppaa positiivista asennetta säteillen, kirjat eivät muutu pistekirjoitukseksi. Sitä ei vain tapahdu.
I really want to live in a world where disability is not the exception, but the norm. I want to live in a world where a 15-year-old girl sitting in her bedroom watching "Buffy the Vampire Slayer" isn't referred to as achieving anything because she's doing it sitting down. I want to live in a world where we don't have such low expectations of disabled people that we are congratulated for getting out of bed and remembering our own names in the morning. I want to live in a world where we value genuine achievement for disabled people, and I want to live in a world where a kid in year 11 in a Melbourne high school is not one bit surprised that his new teacher is a wheelchair user.
Tahdon asua maailmassa, jossa vammaisuus ei ole poikkeus vaan tavallista. Maailmassa, jossa viisitoistavuotiaan tytön, joka istuu huoneessaan katsomassa "Buffy, vampyyrintappajaa", ei sanota saavuttavan mitään vain, koska hän tekee sitä istualtaan. Tahdon asua maailmassa, jossa vammaisille ei ole niin matalia odotuksia, että meitä onnitellaan, kun pääsemme aamuisin ylös ja muistamme nimemme. Tahdon asua maailmassa, jossa arvostetaan vammaisten oikeita saavutuksia, ja tahdon asua maailmassa, jossa kuusitoistavuotias melbournelainen lukiolainen ei ole lainkaan yllättynyt, että hänen uusi opettajansa käyttää pyörätuolia.
Disability doesn't make you exceptional, but questioning what you think you know about it does.
Vammaisuus ei tee erityislaatuiseksi. Sen kyseenalaistaminen, mitä luulet siitä tietäväsi, tekee.
Thank you.
Kiitos. (Aplodeja)
(Applause)