I believe that there are new, hidden tensions that are actually happening between people and institutions -- institutions that are the institutions that people inhabit in their daily life: schools, hospitals, workplaces, factories, offices, etc.
Unë besoj se ka tensione të reja, të fshehura që në të vërtetë po ndodhin midis njerëzve dhe institucioneve - institucione që janë institucionet që njerëzit banojnë në jetën e tyre të përditshme: shkolla, spitale, vende pune, fabrika, zyra, etj.
And something that I see happening is something that I would like to call a sort of "democratization of intimacy." And what do I mean by that? I mean that what people are doing is, in fact, they are sort of, with their communication channels, they are breaking an imposed isolation that these institutions are imposing on them.
Dhe diçka që unë e shoh duke ndodhur është diçka që do të dëshiroja ta quaja një lloj "demokratizimi i intimitetit". Dhe çfarë dua të them me këtë? Ajo që dua të them për atë që njerëzit janë duke bërë është, në të vërtetë, ato janë nje lloj, me kanalet e tyre të komunikimit, ata janë duke thyer një izolim të imponuar që këto institucione po u imponojnë atyre.
How are they doing this? They're doing it in a very simple way, by calling their mom from work, by IMing from their office to their friends, by texting under the desk. The pictures that you're seeing behind me are people that I visited in the last few months. And I asked them to come along with the person they communicate with most. And somebody brought a boyfriend, somebody a father. One young woman brought her grandfather. For 20 years, I've been looking at how people use channels such as email, the mobile phone, texting, etc. What we're actually going to see is that, fundamentally, people are communicating on a regular basis with five, six, seven of their most intimate sphere.
Si po e bëjnë këtë? Ata po bëjnë atë në një mënyrë shumë të thjeshtë, duke e thirrur nënën e tyre nga puna, duke hyrë nga zyra e tyre te miqtë e tyre, duke shkruar tekstin nën tavolinë. Fotografitë që po shihni pas meje janë njerëz që kam vizituar muajt e fundit. Dhe u kërkova nga ata që të vijnë së bashku me personin me të cilin komunikojnë më së shumti. Dhe dikush solli të dashurin, dikush babain. Një grua e re solli gjyshin e saj. Për 20 vjet, unë kam shikuar se si njerëzit përdorin kanale të tilla si email, telefoni celular, shkrime etj. Ajo që ne do të shohim në të vërtetë është se, në thelb, njerëzit komunikojnë në bazë të rregullt me pesë, gjashtë, shtatë në sferën e tyre më intime.
Now, lets take some data. Facebook. Recently some sociologists from Facebook -- Facebook is the channel that you would expect is the most enlargening of all channels. And an average user, said Cameron Marlow, from Facebook, has about 120 friends. But he actually talks to, has two-way exchanges with, about four to six people on a regular base, depending on his gender. Academic research on instant messaging also shows 100 people on buddy lists, but fundamentally people chat with two, three, four -- anyway, less than five. My own research on cellphones and voice calls shows that 80 percent of the calls are actually made to four people. 80 percent. And when you go to Skype, it's down to two people. A lot of sociologists actually are quite disappointed. I mean, I've been a bit disappointed sometimes when I saw this data and all this deployment, just for five people. And some sociologists actually feel that it's a closure, it's a cocooning, that we're disengaging from the public. And I would actually, I would like to show you that if we actually look at who is doing it, and from where they're doing it, actually there is an incredible social transformation.
Tani, le të marrim disa të dhëna Facebook Kohët e fundit disa sociologë nga Facebook Facebook është kanali që do të prisni është kanali më i zmadhuar nga të gjithë. Një përdorues mesatar tha Cameron Marow, nga Facebooku, i cili ka 120 miq. Por i cili në fakt, ka shkëmbime të dyanshme me, rreth katër deri në gjashtë persona në baza të rregullta, në varësi të gjinisë së tij. Hulumtimi akademik për mesazhe në çast tregon gjithashtu 100 persona në listat e miqve, por në thelb njerëzit bisedojnë me dy, tre, katër - gjithsesi, më pak se pesë. Hulumtimi im për celularët dhe thirrjet me zë tregon se 80 përqind e thirrjeve në të vërtetë u janë bërë katër personave. 80 përqind. Dhe kur shikojmë në Skype, ju takon dy personave. Shumë sociologë në të vërtetë janë mjaft të zhgënjyer. Dua të them, ndonjëherë jam zhgënjyer pak kur pashë këto të dhëna dhe gjithë këtë dislokim, vetëm për pesë persona. Dhe disa sociologë në faktë mendojnë atë Është një mbyllje, është një mbrojte sepse ne po shkëputemi nga publiku. Dhe unë në të vërtetë, do të doja t'ju tregoja këtë nëse në të vërtetë shikojmë se kush po e bën atë, dhe nga ku po e bëjnë atë, në të vërtetë ka një transformim të jashtëzakonshëm shoqëror.
There are three stories that I think are quite good examples. The first gentleman, he's a baker. And so he starts working every morning at four o'clock in the morning. And around eight o'clock he sort of sneaks away from his oven, cleans his hands from the flour and calls his wife. He just wants to wish her a good day, because that's the start of her day. And I've heard this story a number of times. A young factory worker who works night shifts, who manages to sneak away from the factory floor, where there is CCTV by the way, and find a corner, where at 11 o'clock at night he can call his girlfriend and just say goodnight. Or a mother who, at four o'clock, suddenly manages to find a corner in the toilet to check that her children are safely home.
Janë tre histori që unë mendoj se janë shembuj mjaft të mirë. Zotria i parë, ai është një furrëtar Dhe kështu ai fillon të punojë çdo mëngjes në orën katër të mëngjesit. Dhe rreth orës tetë ai shkëputet nga furrat e tij, pastron duart e tij nga mielli dhe e thërret gruan e tij. Ai vetëm dëshiron t'i uroj asaj një ditë të mirë,sepse ky është fillimi i ditës për të. Dhe e kam dëgjuar disa herë këtë histori. Një punëtor i ri i fabrikës që punon ndërrime të natës, i cili arrin të ik fshehurazi nga dyshemeja e fabrikës, ku atu ka një CCTV me që ra fjala dhe gjenë një cep, ku në orën 11 të natës ku ai mund të telefonojë të dashurën e tij dhe thjesht të thotë natën e mirë. Ose një nënë që, në orën katër, befas arrin të gjejë një qoshe në tualet për të kontrolluar nëse fëmijët e saj janë të sigurt në shtëpi.
Then there is another couple, there is a Brazilian couple. They've lived in Italy for a number of years. They Skype with their families a few times a week. But once a fortnight, they actually put the computer on their dining table, pull out the webcam and actually have dinner with their family in Sao Paulo. And they have a big event of it. And I heard this story the first time a couple of years ago from a very modest family of immigrants from Kosovo in Switzerland. They had set up a big screen in their living room, and every morning they had breakfast with their grandmother. But Danny Miller, who is a very good anthropologist who is working on Filipina migrant women who leave their children back in the Philippines, was telling me about how much parenting is going on through Skype, and how much these mothers are engaged with their children through Skype.
Pastaj kemi një çift tjetër, kemi një çift brazilian. Ata kanë jetuar në Itali për disa vite. Ata flasin në Skype me familjet e tyre disa herë në javë. Por një herë në dy javë, ata vendosin kompjuterin në tryezën e ngrënies, lëshojnë webcam dhe pastaj darkojnë me familjen e tyre në Sao Paulo. Dhe ata kanë e shohin si ngjarje të madhe. Këtë histori e dëgjova herën e parë disa vite më parë nga një familje shumë modeste e emigrantëve nga Kosova në Zvicër. Ata kishin vendosur një ekran të madh në dhomën e tyre të ndenjes, dhe çdo mëngjes ata hanin ushqim me gjyshen e tyre. Por Danny Miller, e cila është një antropologe shumë e mirë e cila është duke punuar me gratë migrante të Filipinës që i lënë fëmijët e tyre në Filipine po më tregonte se sa po vijon prindërimi përmes Skype, dhe sa këto nëna janë të lidhura me fëmijët e tyre përmes Skype.
And then there is the third couple. They are two friends. They chat to each other every day, a few times a day actually. And finally, finally, they've managed to put instant messaging on their computers at work. And now, obviously, they have it open. Whenever they have a moment they chat to each other. And this is exactly what we've been seeing with teenagers and kids doing it in school, under the table, and texting under the table to their friends. So, none of these cases are unique. I mean, I could tell you hundreds of them.
Dhe pastaj është çifti i tretë. Ata janë dy miq. Ata bisedojnë me njëri-tjetrin çdo ditë, disa herë në ditë në të vërtetë. Dhe më në fund, ata kanë arritur të vendosin mesazhet e çastit në kompjuterët e tyre të punës. Dhe tani, padyshim, ata e kanë hapur atë. Kurdo që të ketë një moment ata bisedojnë me njëri-tjetrin. Dhe kjo është pikërisht ajo qfarë ne kemi parë me adoleshentë dhe fëmijët që e bëjnë atë në shkollë, nën tryezë, dhe duke u dërguar mesazhe nën tryezë miqve të tyre. Pra, asnjë nga këto raste nuk është unike. Dua të them se mund t'ju tregoja qindra prej tyre.
But what is really exceptional is the setting. So, think of the three settings I've talked to you about: factory, migration, office. But it could be in a school, it could be an administration, it could be a hospital. Three settings that, if we just step back 15 years, if you just think back 15 years, when you clocked in, when you clocked in to an office, when you clocked in to a factory, there was no contact for the whole duration of the time, there was no contact with your private sphere. If you were lucky there was a public phone hanging in the corridor or somewhere. If you were in management, oh, that was a different story. Maybe you had a direct line. If you were not, you maybe had to go through an operator. But basically, when you walked into those buildings, the private sphere was left behind you.
Por ajo që është vërtet e jashtëzakonshme janë mjediset Pra, mendoni për tri mjediset që ju kam folur për: fabrikën, migrimin, zyren. Por mund të jetë në një shkollë, mund të jetë një administratë, Mund të jetë një spital. Tri mjedise që, nëse kthehemi 15 vite prapa, Nëse mendoni 15 vite prapa, kur të futesh brenda kur ti futeshe brenda një zyre, kur futesh brenda një fabrike, nuk kishte asnjë kontakt më për tërë kohën, nuk kishte asnjë kontakt me sferën tuaj private. Nëse keni qenë me fat, ka pasur një telefon publik të varur në korridor apo diku keni qenë në menaxhim, oh, kjo ishte një histori ndryshe. Ndoshta keni pasur ndonjë linjë direkte. Nëse nuk kishit, mbase do të duhej të kalonit përmes një operatori. Por në thelb, kur hynit në ato ndërtesa, sferën private keni lënë pas jush
And this has become such a norm of our professional lives, such a norm and such an expectation. And it had nothing to do with technical capability. The phones were there. But the expectation was once you moved in there your commitment was fully to the task at hand, fully to the people around you. That was where the focus had to be. And this has become such a cultural norm that we actually school our children for them to be capable to do this cleavage. If you think nursery, kindergarten, first years of school are just dedicated to take away the children, to make them used to staying long hours away from their family.
Dhe kjo ishte bërë një normë e jetës sonë profesionale, një normë e tillë dhe një pritje e tillë. Dhe nuk kishte asgjë të bëjë me aftësinë teknike. Telefonat ishin aty. Por pritja ndodhte menjëherë pasi ju largoheshit angazhimi juaj ishte plotësisht ndaj detyrës në fjalë, plotësisht për njerëzit përreth jush. Aty duhej të ishte përqëndrimi. Dhe kjo është bërë një normë kulturore ne në fakt i shkollojmë fëmijët tanë që ata të jenë të aftë ta bëjnë këtë ndarje. Nëse mendoni çerdhen, kopështin, vitet e para të shkollës janë vetëm të përkushtuar për të hequr fëmijët, për t'i mësuar të qëndrojnë orë të gjata larg familjes së tyre.
And then the school enacts perfectly well. It mimics perfectly all the rituals that we will find in offices: rituals of entry, rituals of exit, the schedules, the uniforms in this country, things that identify you, team-building activities, team building that will allow you to basically be with a random group of kids, or a random group of people that you will have to be with for a number of time. And of course, the major thing: learn to pay attention, to concentrate and focus your attention. This only started about 150 years ago. It only started with the birth of modern bureaucracy, and of industrial revolution. When people basically had to go somewhere else to work and carry out the work. And when with modern bureaucracy there was a very rational approach, where there was a clear distinction between the private sphere and the public sphere.
Dhe pastaj shkolla i dekreton në mënyrë të përkryer. Imiton në mënyrë të përsosur të gjitha ritualet që do të gjejmë në zyra: ritualet e hyrjes, ritualet e daljes, oraret, uniformat në këtë vend, gjërat që ju identifikojnë, aktivitetet e krijimit të ekipit, ndërtimin e ekipit që do t'ju lejojë të bazoheni të jeni me një grup të rastësishëm të fëmijëve, ose me një grup të rastësishëm njerëzish, me të cilët ti duhesh të jeshë një pjesë të kohës Dhe padyshim, gjëja kryesore: Të mësuarit e kushtimit të vëmendjës për të përqendruar dhe fokusuar vëmendjen tuaj. Kjo filloi vetëm rreth 150 vite më parë. Filloi vetëm me lindjen e burokracisë moderne, dhe të revolucionit industrial. Kur njerëzit në thelb duhej të shkonin diku tjetër për të punuar dhe të vazhdojnë punën. Dhe kur me burokracinë moderne kishte një qasje shumë racionale, ku kishte një dallim të qartë midis sferës private dhe sferën publike.
So, until then, basically people were living on top of their trades. They were living on top of the land they were laboring. They were living on top of the workshops where they were working. And if you think, it's permeated our whole culture, even our cities. If you think of medieval cities, medieval cities the boroughs all have the names of the guilds and professions that lived there. Now we have sprawling residential suburbias that are well distinct from production areas and commercial areas.
Pra, deri atëherë, në thelb njerëzit jetonin në krye të tregtive të tyre. Pra deri atëherë ata jetonin në majë të tokës ku punonin. Ata po jetonin në krye të puntorive ku po punonin. Nëse mendoni, se po përshkruhet e gjithë kultura jonë, madje edhe qytetërimi jonë Nëse mendoni për qytete mesjetare, rrethet e qytetet mesjetare të gjithë kanë emrat e esnafeve dhe profesioneve që kanë jetuar atje. Tani kemi periferit e përhapura të banimit që janë mjaft të dallueshme nga zonat e prodhimit dhe zonat tregtare.
And actually, over these 150 years, there has been a very clear class system that also has emerged. So the lower the status of the job and of the person carrying out, the more removed he would be from his personal sphere. People have taken this amazing possibility of actually being in contact all through the day or in all types of situations. And they are doing it massively. The Pew Institute, which produces good data on a regular basis on, for instance, in the States, says that -- and I think that this number is conservative -- 50 percent of anybody with email access at work is actually doing private email from his office. I really think that the number is conservative. In my own research, we saw that the peak for private email is actually 11 o'clock in the morning, whatever the country. 75 percent of people admit doing private conversations from work on their mobile phones. 100 percent are using text.
Dhe në të vërtetë, gjatë këtyre 150 viteve ka qenë një sistem klasor shumë i qartë që gjithashtu është shfaqur. Pra, sa më i ulët statusi i punës dhe të personit që kryen, aq më larg ai do të ishte nga sfera e tij personale. Njerëzit e kanë shfrytëzuar këtë mundësi të mahnitshme të qenit në të vërtetë në kontakt gjatë gjithë ditës ose në të gjitha llojet e situatave. Dhe ata po e bëjnë atë masivisht. Instituti Pew, i cili prodhon të dhëna të mira një bazë të rregullt, për shembull, në Shtetet, thotë se - dhe unë mendoj se ky numër është konservator - 50 përqind e kujtdo që ka qasje me email në punë në të vërtetë po bën email privat nga zyra e tij. Unë me të vërtetë mendoj se numri është konservator. Në hulumtimin tim, ne pamë se kulmi për email privat është në fakt ora 11 e mëngjesit, pavarësisht vendit. 75 përqind e njerëzve pranojnë se bëjnë biseda private nga puna në celularët e tyre. 100 përqind janë duke përdorur të shkruarit.
The point is that this re-appropriation of the personal sphere is not terribly successful with all institutions. I'm always surprised the U.S. Army sociologists are discussing of the impact for instance, of soldiers in Iraq having daily contact with their families. But there are many institutions that are actually blocking this access. And every day, every single day, I read news that makes me cringe, like a $15 fine to kids in Texas, for using, every time they take out their mobile phone in school. Immediate dismissal to bus drivers in New York, if seen with a mobile phone in a hand. Companies blocking access to IM or to Facebook.
Dhe çështja është se kjo rindarje e sferës personale nuk është jashtëzakonisht e suksesshme me të gjitha institucionet. Jam gjithmon e befasuar sociologët e ushtrisë së SHBA-së po diskutojnë për ndikimin për shembull, të ushtarëve në Irak që kanë kontakte të përditshme me familjet e tyre. Por ka shumë institucione që në të vërtetë po bllokojnë këtë qasje. Dhe çdo ditë, çdo ditë të mundshme, Lexoj lajme që më bëjnë të irritohem, si një gjobë prej 15 dollarë për fëmijët në Teksas, për përdorim, sa herë që nxjerrin telefonin tyre celular në shkollë. Shkarkim i menjëhershëm për drejtuesit e autobusëve në New York, nëse shihet me një telefon celular në një dorë. Kompanitë po bllokojnë hyrjen në IM ose në Facebook.
Behind issues of security and safety, which have always been the arguments for social control, in fact what is going on is that these institutions are trying to decide who, in fact, has a right to self determine their attention, to decide, whether they should, or not, be isolated. And they are actually trying to block, in a certain sense, this movement of a greater possibility of intimacy.
Pas çështjeve të sigurisë dhe mbrojtjes të cilat kanë qenë gjithmonë argumentet për kontrollin shoqëror, në fakt ajo që po ndodh është që këto institucione po përpiqen të vendosin të cilët, në të vërtetë, kanë të drejtë të vetë përcaktojnë vëmendjen e tyre, të vendosin, nëse ata duhet, apo jo, të izolohen Dhe ata në të vërtetë po përpiqen të bllokojnë, në një kuptim të caktuar, kjo lëvizje e një mundësie më të madhe intimiteti.