Πιστεύω ότι υπάρχουν νέες, κρυμμένες εντάσεις οι οποίες αναπτύσσονται μεταξύ ατόμων και ιδρυμάτων -- ιδρυμάτων στα οποία τα άτομα αυτά συχνάζουν σε καθημερινή βάση: σχολεία, νοσοκομεία, χώροι εργασίας, εργοστάσια, γραφεία, κτλ. Αυτό το οποίο βλέπω να συμβαίνει είναι κάτι που θα αποκαλούσα ένα είδος "εκδημοκρατισμού της οικειότητας". Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ πως αυτό που κάνουν οι άνθρωποι στην πραγματικότητα, μέσω των διόδων επικοινωνίας τους, είναι να σπάνε μια επιβεβλημένη απομόνωση που τους επιβάλλεται από αυτά τα ιδρύματα. Και πώς το κάνουν αυτό; Το κάνουν πολύ απλά, τηλεφωνώντας στη μητέρα τους από τη δουλειά, στέλνοντας ένα ΣΜ (στιγμιαίο μήνυμα) από το γραφείο στους φίλους τους, στέλνοντας γραπτό μήνυμα από το κινητό, κρυφά κάτω από το γραφείο. Οι εικόνες που βλέπετε πίσω μου αφορούν άτομα, τα οποία επισκέφτηκα τους τελευταίους μήνες. Και τους ζήτησα να έρθουν μαζί με το άτομο με το οποίο επικοινωνούν περισσότερο. Έτσι, κάποιος έφερε το αγόρι του, κάποιος τον πατέρα του. Μια νεαρή κοπέλα έφερε τον παππού της. Εδώ και 20 χρόνια, ερευνώ το πώς οι άνθρωποι χρησιμοποιούν διόδους, όπως το email, το κινητό τηλέφωνο, τα γραπτά μηνύματα, κτλ. Αυτό που θα δούμε τώρα, είναι ότι, βασικά, οι άνθρωποι επικοινωνούν τακτικά με πέντε, έξι, επτά, από τα πιο οικεία τους πρόσωπα. Ας δούμε τώρα, μερικά δεδομένα. Από το Facebook. Προσφάτως, κοινωνιολόγοι από το Facebook -- το Facebook είναι η δίοδος που θα περίμενε κανείς να είναι η πιο διευρυνόμενη από όλες τις διόδους. Ένας μέσος χρήστης, λέει ο Κάμερον Μάρλοου, έχει περί τους 120 φίλους στο Facebook. Στην πραγματιότητα όμως, μιλάει έχει αμφίδρομες ανταλλαγές μηνυμάτων, με περίπου τέσσερα έως έξι άτομα σε τακτική βάση, ανάλογα με το φύλο του. Ακαδημαϊκή έρευνα πάνω στα στιγμιαία μηνύματα επίσης δείχνει ότι ο καθένας έχει 100 άτομα στις λίστες φίλων, βασικά όμως οι άνθρωποι μιλούν με δυο, τρία, τέσσερα -- τέλος πάντων, με λιγότερα από πέντε άτομα. Η δική μου έρευνα σχετικά με τα κινητά και τις φωνητικές κλήσεις δείχνει ότι το 80 τοις εκατό των κλήσεων πραγματοποιούνται σε τέσσερα άτομα. 80 τοις εκατό! Και αν μιλάμε για το Skype, ο αριθμός κατεβαίνει στα δύο άτομα. Πολλοί κοινωνιολόγοι, απογοητεύτηκαν αρκετά. Και εγώ η ίδια, έχω απογοητευτεί μερικές φορές όταν βλέπω αυτά τα στοιχεία και όλη αυτήν την ανάπτυξη, μόνο για πέντε άτομα. Μερικοί κοινωνιολόγοι πραγματικά νιώθουν ότι πρόκειται για ένα κλείσιμο, έναν εσωτερισμό, ότι αποδεσμευόμαστε από τα κοινά. Bασικά, θα ήθελα να σας δείξω ότι εάν παρατηρήσουμε το ποιός το κάνει, και από πού το κάνει, στην ουσία καταλήγουμε σε μια απίστευτη κοινωνική μετατροπή. Οι επόμενες τρείς ιστορίες, πιστεύω ότι είναι αρκετά καλά παραδείγματα. Ο πρώτος κύριος, είναι φούρναρης. Επομένως, πιάνει δουλειά κάθε μέρα στις τέσσερις το πρωί. Και εκεί γύρω στις οχτώ, κάπως ξεγλυστρά από το φούρνο του, σκουπίζει τα χέρια του από το αλεύρι, και τηλεφωνά στη σύζυγό του. Απλά θέλει να της ευχηθεί "καλημέρα", επειδή τότε ξεκινά η δική της ημέρα. Και δεν είναι πρώτη φορά που ακούω αυτή την ιστορία. Ένας νεαρός εργάτης εργοστασίου που δουλεύει νυχτερινές βάρδιες, που καταφέρνει να ξεγλυστρίσει από το χώρο του εργοστασίου, όπου παρεπιπτόντως υπάρχει κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης, για να βρει μια γωνιά, απ' όπου στις 11 το βράδυ, μπορεί να τηλεφωνήσει στην κοπέλα του και να την καληνυχτήσει. Ή μια μητέρα που, στις τέσσερις η ώρα, ξαφνικά καταφέρνει και βρίσκει μια γωνιά στις τουαλέτες για να ελέγξει ότι τα παιδιά της γύρισαν ασφαλή στο σπίτι. Έπειτα είναι και ένα άλλο ζευγάρι, από τη Βραζιλία. Μένουν στην Ιταλία εδώ και κάμποσα χρόνια. Επικοινωνούν με τις οικογένειές τους μέσω Skype κάμποσες φορές την εβδομάδα. Αλλά κάθε 2 εβδομάδες, βάζουν τον υπολογιστή στο τραπέζι του δείπνου, ανάβουν την κινητή κάμερα και τρώνε το βραδινό τους μαζί με την οικογένειά τους στο Σάο Πάολο. Το βλέπουν σαν μεγάλο γεγονός και το διασκεδάζουν ιδιαιτέρως. Και άκουσα αυτή την ιστορία, για πρώτη φορά πριν καναδυό χρόνια από μια μικρομεσαία οικογένεια μεταναστών από το Κόσοβο στην Ελβετία. Είχαν στήσει μια μεγάλη οθόνη στο σαλόνι τους. Και κάθε πρωί έπαιρναν το πρωινό τους με την γιαγιά τους. Όμως ο Ντάνυ Μίλερ, ένας πολύ καλός ανθρωπολόγος που εργάζεται για τις φιλιππινέζες μετανάστριες που αφήνουν τα παιδιά τους πίσω στις Φιλιππίνες, μου εξηγούσε το πώς καταφέρνουν να ανατρέφουν τα παιδιά τους μέσω του Skype, και το πόσο δένονται αυτές οι μητέρες με τα παιδιά τους μέσω του Skype. Κατόπιν, υπάρχει και ένα τρίτο ζευγάρι. Είναι δυο φίλοι. Μιλούν μέσω chat καθημερινά, κάμποσες φορές την ημέρα. Και τελικά, κατάφεραν να εγκαταστήσουν την υπηρεσία στιγμιαίων μηνυμάτων στους υπολογιστές τους στη δουλειά. Και πλέον, προφανώς, την έχουν σε ανοιχτή. Όποτε έχουν την ευκαιρία, ανταλλάζουν μηνύματα ο ένας με τον άλλο. Και αυτό ακριβώς παρατηρούμε να κάνουν, κάτω από το θρανίο, οι έφηβοι και τα νέα παιδιά στο σχολείο να στέλνουν μηνύματα κάτω από τα θρανία στους φίλους τους. Έτσι λοιπόν, καμιά από αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι η μοναδική. Εννοώ ότι, θα μπορούσα να σας διηγηθώ εκατοντάδες από αυτές. Αλλά το εκπληκτικό της υπόθεσης είναι το μέρος όπου διαδραματίζονται. Σκεφτείτε, λοιπόν, τις τρεις περιπτώσεις για τις οποίες σας μίλησα: το εργοστάσιο, τους μετανάστες, το γραφείο. Αλλά θα μπορούσε να είναι ένα σχολείο, μια κρατική υπηρεσία, ένα νοσοκομείο. Τρεις περιπτώσεις, τις οποίες αν τις τοποθετήσουμε πριν 15 χρόνια, απλά, σκεφτείτε το πριν 15 χρόνια, όταν κάποιος χτυπούσε κάρτα, όταν κάποιος χτυπούσε κάρτα σε ένα γραφείο, ή σε ένα εργοστάσιο, δεν είχε καμιά επαφή καθ'όλη τη διάρκεια της εργασίας του δεν είχε καμιά επαφή με την ιδιωτική του ζωή. Εάν ήσουν τυχερός, είχες στη διάθεσή σου ένα δημόσιο τηλέφωνο, στο διάδρομο, ή κάπου αλλού. Εάν ήσουν διευθυντής, ε, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ίσως να είχες και μια απευθείας τηλεφωνική γραμμή. Εάν όχι, τότε έπρεπε να μεσολαβήσει τηλεφωνικό κέντρο. Αλλά βασικά, μόλις έμπαινες σε αυτά τα κτίρια, η ιδιωτική σου ζωή έμενε πίσω σου. Και αυτό έχει γίνει κανόνας στην επαγγελματική μας ζωή, τόσο κανόνας, όσο και προσδοκία. Δεν είχε καθόλου να κάνει με την τεχνολογική δυνατότητα. Τα τηλέφωνα υπήρχαν. Αλλά η προσδοκία ήταν ότι μόλις πηγαίνει κάποιος εκεί δεσμεύεται να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο εκάστοτε καθήκον, πλήρως στους ανθρώπους που τον περιβάλλουν. Εκεί έπρεπε να εστιάζεται η προσοχή του. Και αυτό έχει καταλήξει να είναι ένας πολιτισμικός κανόνας, τον οποίο στην πραγματικότητα διδάσκουμε στα παιδιά μας για να μπορούν να κάνουν αυτή τη διάκριση. Αν το καλοσκεφτείτε, ο παιδικός σταθμός, το νηπιαγωγείο, τα πρώτα χρόνια στο σχολείο, έχουν απλά σκοπό να απομακρύνουν τα παιδιά, να τα μάθουν να μένουν για αρκετές ώρες μακριά από την οικογένεια. Και έπειτα, το σχολείο θεσπίζει με τέλειο τρόπο, μιμείται τέλεια, τις κάθε είδους ιεροτελεστίες που εξασκούμε στο γραφείο, ιεροτελεστίες εισόδου και εξόδου από αυτό, τα πρόγραμματα, τις στολές σε αυτή τη χώρα, πράγματα που ταυτοποιούν τον καθένα, δραστηριότητες που βοηθούν την δημιουργία ομάδων την δημιουργία ομάδων που βασικά θα επιτρέψουν στον καθένα να είναι μέρος μιας κάποιας παρέας παιδιών ή ατόμων με τα οποία θα πρέπει να περάσουν μαζί κάποιο χρονικό διάστημα. Και βέβαια, το κυριότερο: να μάθουν να στήνουν την προσοχή τους, να συγκεντρώνονται και να εστιάζουν την προσοχή τους. Αυτή η διαδικασία άρχισε μόλις πριν από 150 χρόνια. Ξεκίνησε με τη γέννηση της σύγχρονης γραφειοκρατίας, και της βιομηχανικής επανάστασης. Όταν οι άνθρωποι βασικά έπρεπε να μετακινηθούν για να δουλέψουν και να φέρουν εις πέρας τη δουλειά. Και όταν, με τη σύγχρονη γραφειοκρατία, δημιουργήθηκε μια πολύ λογική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία υπήρχε μια σάφης διάκριση μεταξύ της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής. Έτσι, λοπόν, μέχρι τότε, βασικά οι άνθρωποι κατοικούσαν ακριβώς πάνω από το χώρο εργασίας τους. Έμεναν πάνω από τη γή που καλλιεργούσαν. Έμεναν πάνω από τα εργαστήρια όπου δούλευαν. Και αν το σκεφτείτε, αυτή (η προσέγγιση) έχει διαπνεύσει ολόκληρο τον πολιτισμό μας, ακόμη και τις πόλεις μας. Αναλογιστείτε τις μεσαιωνικές πόλεις, τις μεσαιωνικές πόλεις με τείχη, έχουν όλες τα ονόματα των συντεχνιών και των επαγγελμάτων που ζούσαν σε αυτές. Στις μέρες μας κατακλυζόμαστε από οικιστικά προάστια που είναι αρκετά μακριά από τις παραγωγικές περιοχές, και τις εμπορικές. Και πράγματι, όλα αυτά τα 150 χρόνια, προέκυψε παράλληλα ένα πολύ ξεκάθαρο ταξικό σύστημα. Έτσι σε όσο χαμηλότερη θέση είναι το επάγγελμα αλλά και το προσωπικό προφίλ κάποιου, τόσο πιο απομακρυσμένος θα είναι αυτός από την ιδιωτική του ζωή. Οι άνθρωποι ανέπτυξαν αυτή την θαυμάσια δυνατότητα του να βρίσκονται όντως σε επαφή, καθ'όλη τη διάρκεια της ημέρας, ή σε διαφόρων ειδών καταστάσεις. Και το κάνουν αυτό μαζικά. Το ίδρυμα Pew, το οποίο παρέχει καλά δεδομένα σε τακτική βάση για, ας πούμε, τις Ηνωμένες Πολιτείες, λέει ότι -- και νομίζω ότι ο αριθμός αυτός είναι συντηρητικός -- ότι το 50 τοις εκατό απ'όσους έχουν πρόσβαση στο ηλεκτρονικό τους ταχυδρομείο στη δουλειά, στέλνει στην πραγματικότητα ιδιωτικά μηνύματα από το γραφείο. Πιστεύω ότι το νούμερο είναι συντηρητικό. Στην δικιά μου έρευνα, είδαμε ότι υπάρχει μια κορύφωση των ιδιωτικών email στις 11 το πρωί, ανεξαρτήτου χώρας. Το 75 τοις εκατό των ανθρώπων παραδέχονται ότι κάνουν προσωπικές συζητήσεις στο κινητό τους από τη δουλειά. Το 100 τοις εκατό χρησιμοποιούν το γραπτό μήνυμα του κινητού. Το θέμα όμως είναι ότι αυτή η επαναπροσέγγιση της ιδιωτικής ζωής δεν επιτυγχάνεται απόλυτα σε όλα τα ιδρύματα. Πάντοτε ξαφνιάζομαι που οι κοινωνιολόγοι του Αμερικανικού Στρατού συζητούν την επίπτωση που θα έχει ας πούμε, στους στρατιώτες του Ιράκ η καθημερινή επαφή με τις οικογένειές τους. Αλλά υπάρχουν και μερικά ιδρύματα που στην ουσία εμποδίζουν αυτήν την πρόσβαση. Και κάθε μέρα, μα κάθε μέρα, διαβάζω νέα που με κάνουν και θυμώνω, όπως για παράδειγμα, το πρόστιμο 15 δολλαρίων που επιβάλλεται σε παιδιά στο Τέξας, κάθε φορά που χρησιμοποιούν το κινητό τους στο σχολείο. Άμεση απόλυση οδηγών λεωφορείων στη Νέα Υόρκη, εάν πιαστούν με κινητό στο χέρι. Εταιρείες που εμποδίζουν την πρόσβαση στα στιγμιαία μηνύματα ή το Facebook. Πίσω από θέματα ασφάλειας και σιγουριάς, τα οποία ανέκαθεν ήταν τα επιχειρήματα για τον έλεγχο της κοινωνίας, αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι αυτά τα ιδρύματα προσπαθούν τα ίδια να αποφασίσουν για το ποιοι, στην πραγματικότητα, δικαιούνται να αυτοκαθορίσουν την προσοχή τους, να αποφασίσουν για το εάν πρέπει, ή όχι, να τους απομονώσουν. Και στην ουσία προσπαθούν να εμποδίσουν, κατά κάποιο τρόπο, αυτό το κίνημα των ευρύτερων δυνατοτήτων για οικειότητα.
I believe that there are new, hidden tensions that are actually happening between people and institutions -- institutions that are the institutions that people inhabit in their daily life: schools, hospitals, workplaces, factories, offices, etc. And something that I see happening is something that I would like to call a sort of "democratization of intimacy." And what do I mean by that? I mean that what people are doing is, in fact, they are sort of, with their communication channels, they are breaking an imposed isolation that these institutions are imposing on them. How are they doing this? They're doing it in a very simple way, by calling their mom from work, by IMing from their office to their friends, by texting under the desk. The pictures that you're seeing behind me are people that I visited in the last few months. And I asked them to come along with the person they communicate with most. And somebody brought a boyfriend, somebody a father. One young woman brought her grandfather. For 20 years, I've been looking at how people use channels such as email, the mobile phone, texting, etc. What we're actually going to see is that, fundamentally, people are communicating on a regular basis with five, six, seven of their most intimate sphere. Now, lets take some data. Facebook. Recently some sociologists from Facebook -- Facebook is the channel that you would expect is the most enlargening of all channels. And an average user, said Cameron Marlow, from Facebook, has about 120 friends. But he actually talks to, has two-way exchanges with, about four to six people on a regular base, depending on his gender. Academic research on instant messaging also shows 100 people on buddy lists, but fundamentally people chat with two, three, four -- anyway, less than five. My own research on cellphones and voice calls shows that 80 percent of the calls are actually made to four people. 80 percent. And when you go to Skype, it's down to two people. A lot of sociologists actually are quite disappointed. I mean, I've been a bit disappointed sometimes when I saw this data and all this deployment, just for five people. And some sociologists actually feel that it's a closure, it's a cocooning, that we're disengaging from the public. And I would actually, I would like to show you that if we actually look at who is doing it, and from where they're doing it, actually there is an incredible social transformation. There are three stories that I think are quite good examples. The first gentleman, he's a baker. And so he starts working every morning at four o'clock in the morning. And around eight o'clock he sort of sneaks away from his oven, cleans his hands from the flour and calls his wife. He just wants to wish her a good day, because that's the start of her day. And I've heard this story a number of times. A young factory worker who works night shifts, who manages to sneak away from the factory floor, where there is CCTV by the way, and find a corner, where at 11 o'clock at night he can call his girlfriend and just say goodnight. Or a mother who, at four o'clock, suddenly manages to find a corner in the toilet to check that her children are safely home. Then there is another couple, there is a Brazilian couple. They've lived in Italy for a number of years. They Skype with their families a few times a week. But once a fortnight, they actually put the computer on their dining table, pull out the webcam and actually have dinner with their family in Sao Paulo. And they have a big event of it. And I heard this story the first time a couple of years ago from a very modest family of immigrants from Kosovo in Switzerland. They had set up a big screen in their living room, and every morning they had breakfast with their grandmother. But Danny Miller, who is a very good anthropologist who is working on Filipina migrant women who leave their children back in the Philippines, was telling me about how much parenting is going on through Skype, and how much these mothers are engaged with their children through Skype. And then there is the third couple. They are two friends. They chat to each other every day, a few times a day actually. And finally, finally, they've managed to put instant messaging on their computers at work. And now, obviously, they have it open. Whenever they have a moment they chat to each other. And this is exactly what we've been seeing with teenagers and kids doing it in school, under the table, and texting under the table to their friends. So, none of these cases are unique. I mean, I could tell you hundreds of them. But what is really exceptional is the setting. So, think of the three settings I've talked to you about: factory, migration, office. But it could be in a school, it could be an administration, it could be a hospital. Three settings that, if we just step back 15 years, if you just think back 15 years, when you clocked in, when you clocked in to an office, when you clocked in to a factory, there was no contact for the whole duration of the time, there was no contact with your private sphere. If you were lucky there was a public phone hanging in the corridor or somewhere. If you were in management, oh, that was a different story. Maybe you had a direct line. If you were not, you maybe had to go through an operator. But basically, when you walked into those buildings, the private sphere was left behind you. And this has become such a norm of our professional lives, such a norm and such an expectation. And it had nothing to do with technical capability. The phones were there. But the expectation was once you moved in there your commitment was fully to the task at hand, fully to the people around you. That was where the focus had to be. And this has become such a cultural norm that we actually school our children for them to be capable to do this cleavage. If you think nursery, kindergarten, first years of school are just dedicated to take away the children, to make them used to staying long hours away from their family. And then the school enacts perfectly well. It mimics perfectly all the rituals that we will find in offices: rituals of entry, rituals of exit, the schedules, the uniforms in this country, things that identify you, team-building activities, team building that will allow you to basically be with a random group of kids, or a random group of people that you will have to be with for a number of time. And of course, the major thing: learn to pay attention, to concentrate and focus your attention. This only started about 150 years ago. It only started with the birth of modern bureaucracy, and of industrial revolution. When people basically had to go somewhere else to work and carry out the work. And when with modern bureaucracy there was a very rational approach, where there was a clear distinction between the private sphere and the public sphere. So, until then, basically people were living on top of their trades. They were living on top of the land they were laboring. They were living on top of the workshops where they were working. And if you think, it's permeated our whole culture, even our cities. If you think of medieval cities, medieval cities the boroughs all have the names of the guilds and professions that lived there. Now we have sprawling residential suburbias that are well distinct from production areas and commercial areas. And actually, over these 150 years, there has been a very clear class system that also has emerged. So the lower the status of the job and of the person carrying out, the more removed he would be from his personal sphere. People have taken this amazing possibility of actually being in contact all through the day or in all types of situations. And they are doing it massively. The Pew Institute, which produces good data on a regular basis on, for instance, in the States, says that -- and I think that this number is conservative -- 50 percent of anybody with email access at work is actually doing private email from his office. I really think that the number is conservative. In my own research, we saw that the peak for private email is actually 11 o'clock in the morning, whatever the country. 75 percent of people admit doing private conversations from work on their mobile phones. 100 percent are using text. The point is that this re-appropriation of the personal sphere is not terribly successful with all institutions. I'm always surprised the U.S. Army sociologists are discussing of the impact for instance, of soldiers in Iraq having daily contact with their families. But there are many institutions that are actually blocking this access. And every day, every single day, I read news that makes me cringe, like a $15 fine to kids in Texas, for using, every time they take out their mobile phone in school. Immediate dismissal to bus drivers in New York, if seen with a mobile phone in a hand. Companies blocking access to IM or to Facebook. Behind issues of security and safety, which have always been the arguments for social control, in fact what is going on is that these institutions are trying to decide who, in fact, has a right to self determine their attention, to decide, whether they should, or not, be isolated. And they are actually trying to block, in a certain sense, this movement of a greater possibility of intimacy.