Πριν πέντε χρόνια, ήμουν σε σαββατική άδεια κι επέστρεψα στο τμήμα ιατρικής του πανεπιστημίου όπου σπούδασα. Είδα πραγματικούς ασθενείς και φόρεσα την άσπρη μπλούζα για πρώτη φορά μέσα σε 17 χρόνια, στην πραγματικότητα, από τότε που έγινα σύμβουλος διαχείρισης.
Five years ago, I was on a sabbatical, and I returned to the medical university where I studied. I saw real patients and I wore the white coat for the first time in 17 years, in fact since I became a management consultant.
Υπήρχαν δύο πράγματα που με εξέπληξαν κατά την διάρκεια του μήνα που ασχολήθηκα. Το πρώτο ήταν ότι το κοινό θέμα στις συζητήσεις που είχαμε ήταν ο προϋπολογισμός των νοσοκομείων και η μείωση του κόστους. Το δεύτερο, που πραγματικά με ενόχλησε, ήταν ότι αρκετοί από τους συναδέλφους που γνώρισα, παλιοί φίλοι από την ιατρική σχολή οι οποίοι γνώριζα πως είναι από τους πιο έξυπνους, τους πιο ενθουσιώδεις, πολυάσχολους και πιο παθιασμένους ανθρώπους που είχα γνωρίσει ποτέ, πολλοί από αυτούς είχαν γίνει κυνικοί, είχαν απεμπλακεί ή είχαν απομακρυνθεί από την νοσοκομειακή διαχείριση. Έτσι με αυτή την έμφαση στην μείωση του κόστους, αναρωτήθηκα «Ξεχνάμε τον ασθενή;».
There were two things that surprised me during the month I spent. The first one was that the common theme of the discussions we had were hospital budgets and cost-cutting, and the second thing, which really bothered me, actually, was that several of the colleagues I met, former friends from medical school, who I knew to be some of the smartest, most motivated, engaged and passionate people I'd ever met, many of them had turned cynical, disengaged, or had distanced themselves from hospital management. So with this focus on cost-cutting, I asked myself, are we forgetting the patient?
Πολλές χώρες που εκπροσωπείτε κι από τις οποίες προέρχομαι, παλεύουν με το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι των εθνικών προϋπολογισμών. Πολλές διαφορετικές μεταρρυθμίσεις στοχεύουν να συγκρατήσουν αυτή την ανάπτυξη. Σε μερικές χώρες, έχουμε μεγάλο χρόνο αναμονής ασθενών για χειρουργείο. Σε άλλες χώρες, νέα φάρμακα δεν αποδίδονται κι επομένως, δεν φθάνουν στους ασθενείς. Σε αρκετές χώρες, οι γιατροί και οι νοσηλευτές αποτελούν στόχους, σε κάποιο βαθμό, για τις κυβερνήσεις. Άλλωστε, οι ακριβές αποφάσεις στην υγειονομική περίθαλψη λαμβάνονται από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Επιλέγετε μία ακριβή εργαστηριακή εξέταση, επιλέγετε να χειρουργήσετε έναν ηλικιωμένο κι αδύναμο ασθενή. Έτσι, περιορίζοντας τους βαθμούς ελευθερίας των γιατρών, είναι ένας τρόπος να συγκρατηθεί το κόστος χαμηλά. Και τελικά, ορισμένοι γιατροί θα πουν σήμερα πως δεν έχουν την απόλυτη ελευθερία να κάνουν τις επιλογές που θεωρούν σωστές για τους ασθενείς τους. Είναι φυσικό που κάποιοι από τους παλιούς μου συνάδελφους είναι απογοητευμένοι.
Many countries that you represent and where I come from struggle with the cost of healthcare. It's a big part of the national budgets. And many different reforms aim at holding back this growth. In some countries, we have long waiting times for patients for surgery. In other countries, new drugs are not being reimbursed, and therefore don't reach patients. In several countries, doctors and nurses are the targets, to some extent, for the governments. After all, the costly decisions in health care are taken by doctors and nurses. You choose an expensive lab test, you choose to operate on an old and frail patient. So, by limiting the degrees of freedom of physicians, this is a way to hold costs down. And ultimately, some physicians will say today that they don't have the full liberty to make the choices they think are right for their patients. So no wonder that some of my old colleagues are frustrated.
Το εξετάσαμε αυτό στην BCG (Συμβουλευτική Ομάδα της Βοστόνης), κι αναρωτηθήκαμε: αυτός δεν μπορεί να είναι ο σωστός τρόπος διαχείρισης της περίθαλψης. Έτσι αναλογιστήκαμε και είπαμε: «Τι είναι αυτό που προσπαθούμε να επιτύχουμε;» Τελικά, στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης στοχεύουμε στη βελτίωση της υγείας για τους ασθενείς και χρειάζεται να το κάνουμε σε ένα περιορισμένο ή οικονομικά προσιτό κόστος. Αυτό το αποκαλούμε «Υγειονομική περίθαλψη με βάση την αξία» Στην οθόνη, πίσω μου, βλέπετε τι εννοούμε με τον όρο «αξία»: αποτελέσματα που έχουν σημασία για τους ασθενείς σε σχέση με τα χρήματα που ξοδεύουμε. Αυτό περιγράφτηκε με όμορφο τρόπο σε ένα βιβλίο το 2006 από τον Μάικλ Πόρτερ και την Ελίζαμπεθ Τάισμπεργκ.
At BCG, we looked at this, and we asked ourselves, this can't be the right way of managing healthcare. And so we took a step back and we said, "What is it that we are trying to achieve?" Ultimately, in the healthcare system, we're aiming at improving health for the patients, and we need to do so at a limited, or affordable, cost. We call this value-based healthcare. On the screen behind me, you see what we mean by value: outcomes that matter to patients relative to the money we spend. This was described beautifully in a book in 2006 by Michael Porter and Elizabeth Teisberg.
Σε αυτήν την εικόνα, βλέπετε τον πεθερό μου, τριγυρισμένο από τις τρεις όμορφες κόρες του. Όταν ξεκινήσαμε να κάνουμε την έρευνά μας στην BCG, αποφασίσαμε να μην εστιάσουμε τόσο πολύ στις δαπάνες αλλά, αντί αυτού, να εστιάσουμε στην ποιότητα και στην έρευνα, ένα από τα πράγματα που μας γοήτευσε ήταν η απόκλιση που είδαμε. Συγκρίνετε τα νοσοκομεία σε μία χώρα και θα βρείτε κάποια που είναι εξαιρετικά καλά αλλά θα βρείτε κι έναν μεγάλον αριθμό που είναι πολύ χειρότερα, κατά πολύ. Οι διαφορές ήταν δραματικές. Ο Έρικ, ο πεθερός μου υποφέρει από καρκίνο του προστάτη και πιθανώς χρειάζεται χειρουργείο. Αφού ζει στην Ευρώπη, μπορεί να επιλέξει να πάει στη Γερμανία που έχει σύστημα υγείας με καλή φήμη. Εάν πάει εκεί και πάει σε ένα μεσαίο νοσοκομείο, θα υπάρχει ο κίνδυνος να εμφανίσει ακράτεια κατά περίπου 50%, έτσι θα πρέπει ν' αρχίσει να φοράει ξανά πάνες. Στρίψτε ένα νόμισμα. 50% ρίσκο. Αυτό είναι ουκ ολίγο. Αντί αυτού, αν πήγαινε στο Αμβούργο, και στην κλινική που ονομάζεται Martini-Klinik, ο κίνδυνος θα ήταν μόνο 1 προς 20. Ή στρίβετε ένα νόμισμα, ή έχετε ρίσκο 1 προς 20. Αυτή είναι μία τεράστια διαφορά, μία επταπλάσια διαφορά. Όταν εξετάζουμε πολλά νοσοκομεία για πολλές διαφορετικές ασθένειες βλέπουμε αυτές τις τεράστιες διαφορές.
On this picture, you have my father-in-law surrounded by his three beautiful daughters. When we started doing our research at BCG, we decided not to look so much at the costs, but to look at the quality instead, and in the research, one of the things that fascinated us was the variation we saw. You compare hospitals in a country, you'll find some that are extremely good, but you'll find a large number that are vastly much worse. The differences were dramatic. Erik, my father-in-law, he suffers from prostate cancer, and he probably needs surgery. Now living in Europe, he can choose to go to Germany that has a well-reputed healthcare system. If he goes there and goes to the average hospital, he will have the risk of becoming incontinent by about 50 percent, so he would have to start wearing diapers again. You flip a coin. Fifty percent risk. That's quite a lot. If he instead would go to Hamburg, and to a clinic called the Martini-Klinik, the risk would be only one in 20. Either you a flip a coin, or you have a one in 20 risk. That's a huge difference, a seven-fold difference. When we look at many hospitals for many different diseases, we see these huge differences.
Αλλά εσείς κι εγώ δεν ξέρουμε. Δεν έχουμε τα δεδομένα. Και συχνά, τα δεδομένα στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Κανένας δεν γνωρίζει. Έτσι, η είσοδος σε ένα νοσοκομείο είναι λαχείο.
But you and I don't know. We don't have the data. And often, the data actually doesn't exist. Nobody knows. So going the hospital is a lottery.
Τώρα, δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Υπάρχει ελπίδα. Στα τέλη της δεκαετίας του '70, υπήρχε μία ομάδα Σουηδών ορθοπεδικών χειρουργών οι οποίοι συναντήθηκαν κατά την ετήσια σύσκεψή τους και συζητούσαν τις διαφορετικές διαδικασίες που χρησιμοποιούν στην χειρουργική επέμβαση ισχίου. Στα αριστερά αυτής της διαφάνειας, βλέπετε ένα πλήθος από μεταλλικά κομμάτια, τεχνητά ισχία που θα χρησιμοποιούσατε για κάποιον που χρειάζεται ένα καινούργιο ισχίο. Όλοι αντιλήφθηκαν πως είχαν δικό τους ατομικό τρόπο εγχείρησης. Όλοι τους υποστήριξαν ότι: «Η τεχνική μου είναι η καλύτερη», αλλά κανείς τους δεν ήξερε πραγματικά, και το παραδέχτηκαν. Έτσι είπαν: «Πιθανώς χρειαζόμαστε να μετρήσουμε την ποιότητα ώστε να γνωρίζουμε και να μπορούμε να μάθουμε από το καλύτερο.» Έτσι, στην ουσία, ξόδεψαν δύο χρόνια αντιπαράθεσης: «Λοιπόν, τι σημαίνει ποιότητα στην χειρουργική επέμβαση ισχίου;» «Θα πρέπει να μετρήσουμε αυτό». «Όχι, θα πρέπει να μετρήσουμε εκείνο». Και τελικά συμφώνησαν. Μόλις συμφώνησαν, άρχισαν να μετρούν κι άρχισαν να μοιράζονται τα δεδομένα. Πολύ σύντομα, βρήκαν ότι εάν βάλετε οστικό τσιμέντο στο οστό του ασθενούς πριν τοποθετήσετε τον μεταλλικό άξονα διαρκούσε πολύ περισσότερο και οι περισσότεροι ασθενείς δεν θα χρειάζονταν ποτέ να ξαναχειρουργηθούν κατά την διάρκεια της ζωής τους. Δημοσίευσαν τα δεδομένα κι αυτό στην ουσία μεταμόρφωσε την κλινική πρακτική στη χώρα. Όλοι είδαμε ότι αυτό είναι πολύ λογικό. Από τότε, δημοσιεύουν κάθε χρόνο. Μία φορά το χρόνο, δημοσιεύουν τον πίνακα κατάταξης: ποιος είναι ο καλύτερος, ποιος είναι στον πάτο; Κι επισκέπτονται ο ένας τον άλλον για να προσπαθήσουν να μάθουν, έτσι, ένας συνεχής κύκλος βελτίωσης. Για πολλά χρόνια, οι Σουηδοί χειρουργοί ισχίου είχαν τα καλύτερα αποτελέσματα στον κόσμο τουλάχιστον, για όσους πραγματικά μετρούσαν, και πολλοί δεν το έκαναν.
Now, it doesn't have to be that way. There is hope. In the late '70s, there were a group of Swedish orthopedic surgeons who met at their annual meeting, and they were discussing the different procedures they used to operate hip surgery. To the left of this slide, you see a variety of metal pieces, artificial hips that you would use for somebody who needs a new hip. They all realized they had their individual way of operating. They all argued that, "My technique is the best," but none of them actually knew, and they admitted that. So they said, "We probably need to measure quality so we know and can learn from what's best." So they in fact spent two years debating, "So what is quality in hip surgery?" "Oh, we should measure this." "No, we should measure that." And they finally agreed. And once they had agreed, they started measuring, and started sharing the data. Very quickly, they found that if you put cement in the bone of the patient before you put the metal shaft in, it actually lasted a lot longer, and most patients would never have to be re-operated on in their lifetime. They published the data, and it actually transformed clinical practice in the country. Everybody saw this makes a lot of sense. Since then, they publish every year. Once a year, they publish the league table: who's best, who's at the bottom? And they visit each other to try to learn, so a continuous cycle of improvement. For many years, Swedish hip surgeons had the best results in the world, at least for those who actually were measuring, and many were not.
Βρήκα αυτήν την αρχή πραγματικά συναρπαστική. Έτσι, οι γιατροί συγκεντρώνονται, συμφωνούν με το τι είναι ποιότητα, ξεκινούν τις μετρήσεις, μοιράζονται τα δεδομένα, βρίσκουν ποιος είναι ο καλύτερος και μαθαίνουν απ΄αυτόν. Συνεχής βελτίωση.
Now I found this principle really exciting. So the physicians get together, they agree on what quality is, they start measuring, they share the data, they find who's best, and they learn from it. Continuous improvement.
Αυτό δεν είναι το μόνο συναρπαστικό κομμάτι. Αυτό είναι συναρπαστικό από μόνο του. Αλλά εάν ανακαλέσετε την πλευρά κόστους της εξίσωσης και το εξετάσετε, προκύπτει πως όσοι έχουν επικεντρωθεί στην ποιότητα στην πραγματικότητα έχουν και το χαμηλότερο κόστος, αν κι αυτό δεν ήταν ο σκοπός, αρχικά. Έτσι, αν ξανακοιτάξετε την ιστορία της χειρουργικής επέμβασης στο ισχίο πραγματοποιήθηκε μία μελέτη πριν από δύο χρόνια όπου σύγκριναν τις ΗΠΑ και τη Σουηδία. Εξέτασαν τον αριθμό των ασθενών που χρειάστηκαν να ξαναχειρουργηθούν σε επτά χρόνια μετά την πρώτη επέμβαση. Στις ΗΠΑ, ο αριθμός ήταν τρεις φορές υψηλότερος απ' ότι στη Σουηδία. Τόσες πολλές περιττές χειρουργικές επεμβάσεις, και τόσο πολύς περιττός πόνος για όλους τους ασθενείς που χειρουργήθηκαν σε αυτήν την επταετή περίοδο. Μπορείτε να φανταστείτε πόσες οικονομίες θα υπήρχαν για την κοινωνία.
Now, that's not the only exciting part. That's exciting in itself. But if you bring back the cost side of the equation, and look at that, it turns out, those who have focused on quality, they actually also have the lowest costs, although that's not been the purpose in the first place. So if you look at the hip surgery story again, there was a study done a couple years ago where they compared the U.S. and Sweden. They looked at how many patients have needed to be re-operated on seven years after the first surgery. In the United States, the number was three times higher than in Sweden. So many unnecessary surgeries, and so much unnecessary suffering for all the patients who were operated on in that seven year period. Now, you can imagine how much savings there would be for society.
Κάναμε μία μελέτη, όπου εξετάσαμε τα δεδομένα του ΟΟΣΑ. Κάθε τόσο, ο ΟΟΣΑ εξετάζει την ποιότητα της περίθαλψης όπου μπορεί να βρει στοιχεία σε όλες της χώρες μέλη του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν, για πολλές ασθένειες, μία ποιότητα η οποία είναι κάτω από τον μέσο όρο με βάση τον ΟΟΣΑ. Τώρα, εάν το αμερικανικό υγειονομικό σύστημα περίθαλψης εστίαζε περισσότερο στη μέτρηση της ποιότητας κι αύξανε την ποιότητα, ακριβώς στο επίπεδο του μέσου όρου του ΟΟΣΑ, θα εξοικονομούσε για την αμερικανική κοινωνία 500 δισεκατομμύρια δολάρια, ετησίως. Δηλαδή το 20% του προϋπολογισμού της υγειονομικής περίθαλψης της χώρας.
We did a study where we looked at OECD data. OECD does, every so often, look at quality of care where they can find the data across the member countries. The United States has, for many diseases, actually a quality which is below the average in OECD. Now, if the American healthcare system would focus a lot more on measuring quality, and raise quality just to the level of average OECD, it would save the American people 500 billion U.S. dollars a year. That's 20 percent of the budget, of the healthcare budget of the country.
Τώρα, ίσως να πείτε ότι αυτοί οι αριθμοί είναι φανταστικοί και είναι όλα λογικά, αλλά είναι δυνατόν; Αυτό θα ήταν μία μετατόπιση του προτύπου της περίθαλψης και θα υποστήριζα ότι όχι μόνο αυτό μπορεί να γίνει, αλλά πρέπει να γίνει. Οι παράγοντες της αλλαγής είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές στο σύστημα υγείας.
Now you may say that these numbers are fantastic, and it's all logical, but is it possible? This would be a paradigm shift in healthcare, and I would argue that not only can it be done, but it has to be done. The agents of change are the doctors and nurses in the healthcare system.
Στην πρακτική μου ως σύμβουλος συναντώ πιθανώς εκατό ή περισσότερους από εκατό γιατρούς και νοσηλευτές και άλλο νοσοκομειακό ή υγειονομικό προσωπικό κάθε χρόνο. Το μόνο πράγμα που έχουν κοινό είναι ότι πραγματικά ενδιαφέρονται για το τι έχουν καταφέρει όσον αφορά την ποιότητα για τους ασθενείς τους. Οι γιατροί είναι, όπως οι περισσότεροι από εσάς στο ακροατήριο, πολύ ανταγωνιστικοί. Ήταν πάντα οι καλύτεροι στην τάξη. Ήμασταν πάντα οι καλύτεροι στην τάξη. Αν κάποιος μπορεί να τους δείξει ότι τα αποτελέσματα που αποφέρουν για τους ασθενείς τους δεν είναι καλύτερα από αυτά των άλλων, θα κάνουν οτιδήποτε χρειάζεται για να βελτιωθούν. Αλλά οι περισσότεροι από αυτούς δεν το γνωρίζουν. Αλλά οι γιατροί έχουν ένα άλλο χαρακτηριστικό. Στην ουσία ευδοκιμούν με την αναγνώριση των συναδέλφων τους. Εάν ένας καρδιολόγος καλεί έναν άλλον καρδιολόγο σε ένα αντίπαλο νοσοκομείο και συζητούν γιατί αυτό το άλλο νοσοκομείο έχει τόσο καλύτερα αποτελέσματα, θα μοιραστούν. Θα μοιραστούν την πληροφορία για το πώς να βελτιωθούν. Έτσι, μετρώντας και δημιουργώντας διαφάνεια έχετε έναν κύκλο συνεχούς βελτίωσης, το οποίο δείχνει αυτή η διαφάνεια.
In my practice as a consultant, I meet probably a hundred or more than a hundred doctors and nurses and other hospital or healthcare staff every year. The one thing they have in common is they really care about what they achieve in terms of quality for their patients. Physicians are, like most of you in the audience, very competitive. They were always best in class. We were always best in class. And if somebody can show them that the result they perform for their patients is no better than what others do, they will do whatever it takes to improve. But most of them don't know. But physicians have another characteristic. They actually thrive from peer recognition. If a cardiologist calls another cardiologist in a competing hospital and discusses why that other hospital has so much better results, they will share. They will share the information on how to improve. So it is, by measuring and creating transparency, you get a cycle of continuous improvement, which is what this slide shows.
Τώρα, μπορεί να πείτε ότι είναι μία ωραία ιδέα αλλά δεν είναι μόνο μία ιδέα. Αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα. Δημιουργούμε μία παγκόσμια κοινότητα και μία μεγάλη παγκόσμια κοινότητα όπου θα είμαστε σε θέση να μετρήσουμε και να συγκρίνουμε τι επιτυγχάνουμε. Μαζί με δύο ακαδημαϊκά ιδρύματα, τον Μάικλ Πόρτερ, της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων του Χάρβαρντ και τo Ινστιτούτο Καρολίνσκα στη Σουηδία, το BCG έχει σχηματίσει κάτι που ονομάζουμε ICHOM. Μπορεί να νομίζετε πως είναι ένα φτέρνισμα, αλλά δεν είναι φτέρνισμα, είναι ένα ακρώνυμο. Σημαίνει Διεθνής Κοινοπραξία για την Μέτρηση Έκβασης της Υγείας. Φέρνουμε σε επαφή κορυφαίους γιατρούς κι ασθενείς για να συζητήσουν τη μία ασθένεια μετά την άλλη, ποια είναι πραγματικά η ποιότητα, τι θα πρέπει να μετράμε και να κάνουμε αυτά τα πρότυπα παγκόσμια. Έχουν δουλέψει -τέσσερις ομάδες έχουν δουλέψει κατά το προηγούμενο έτος: στον καταρράκτη, στον πόνο της μέσης. στη στεφανιαία νόσο, η οποία είναι, για παράδειγμα, η καρδιακή προσβολή και στον καρκίνο του προστάτη. Οι τέσσερις ομάδες θα δημοσιεύσουν τα δεδομένα τους το Νοέμβριο αυτού του χρόνου. Είναι η πρώτη φορά που θα συγκρίνουμε εξ ομοίων, όχι μόνο μέσα σε μία χώρα αλλά μεταξύ χωρών. Του χρόνου, σχεδιάζουμε να καλύψουμε 8 ασθένειες, το επόμενο έτος, 16. Σε τρία χρόνια, σχεδιάζουμε να έχουμε καλύψει το 40% του φορτίου των ασθενειών. Συγκρίνετε εξ ομοίων. Ποιος είναι καλύτερος; Γιατί συμβαίνει αυτό;
Now, you may say this is a nice idea, but this isn't only an idea. This is happening in reality. We're creating a global community, and a large global community, where we'll be able to measure and compare what we achieve. Together with two academic institutions, Michael Porter at Harvard Business School, and the Karolinska Institute in Sweden, BCG has formed something we call ICHOM. You may think that's a sneeze, but it's not a sneeze, it's an acronym. It stands for the International Consortium for Health Outcome Measurement. We're bringing together leading physicians and patients to discuss, disease by disease, what is really quality, what should we measure, and to make those standards global. They've worked -- four working groups have worked during the past year: cataracts, back pain, coronary artery disease, which is, for instance, heart attack, and prostate cancer. The four groups will publish their data in November of this year. That's the first time we'll be comparing apples to apples, not only within a country, but between countries. Next year, we're planning to do eight diseases, the year after, 16. In three years' time, we plan to have covered 40 percent of the disease burden. Compare apples to apples. Who's better? Why is that?
Πριν από πέντε μήνες, ήμουν επικεφαλής σεμιναρίου στο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό νοσοκομείο στη Βόρεια Ευρώπη. Έχουν μία καινούργια Διευθύνουσα Σύμβουλο κι έχει ένα όραμα: «Θέλω να διαχειρίζομαι το μεγάλο μου ίδρυμα πολύ περισσότερο για την ποιότητα, έκβαση που έχει σημασία για τους ασθενείς.» Αυτή τη συγκεκριμένη μέρα, καθίσαμε σε ένα σεμινάριο μαζί με τους γιατρούς, τους νοσηλευτές κι άλλο προσωπικό συζητώντας για την παιδική λευχαιμία. Η ομάδα συζήτησε, πώς μετράμε την ποιότητα σήμερα; Μπορούμε να τη μετράμε καλύτερα από ότι ήδη κάνουμε; Συζητήσαμε πώς κουράρουμε αυτά τα παιδιά, ποιες είναι οι σημαντικές βελτιώσεις; Συζητήσαμε ποιο είναι το κόστος γι' αυτούς τους ασθενείς, μπορούμε να κάνουμε τη θεραπεία πιο αποτελεσματική; Υπήρχε μία τεράστια ενέργεια στο δωμάτιο. Υπήρχαν τόσες πολλές ιδέες, τόσος πολύς ενθουσιασμός. Στο τέλος της συνάντησης, ο πρόεδρος του τμήματος, σηκώθηκε. Κοίταξε την ομάδα και είπε -πρώτα σήκωσε το χέρι του, το ξέχασα αυτό- σήκωσε το χέρι του, έσφιξε τη γροθιά του και στη συνέχεια είπε στην ομάδα: «Σας ευχαριστώ. »Σας ευχαριστώ. Σήμερα, επιτέλους συζητάμε τι κάνει αυτό το νοσοκομείο με τον σωστό τρόπο.»
Five months ago, I led a workshop at the largest university hospital in Northern Europe. They have a new CEO, and she has a vision: I want to manage my big institution much more on quality, outcomes that matter to patients. This particular day, we sat in a workshop together with physicians, nurses and other staff, discussing leukemia in children. The group discussed, how do we measure quality today? Can we measure it better than we do? We discussed, how do we treat these kids, what are important improvements? And we discussed what are the costs for these patients, can we do treatment more efficiently? There was an enormous energy in the room. There were so many ideas, so much enthusiasm. At the end of the meeting, the chairman of the department, he stood up. He looked over the group and he said -- first he raised his hand, I forgot that -- he raised his hand, clenched his fist, and then he said to the group, "Thank you. Thank you. Today, we're finally discussing what this hospital does the right way."
Μετρώντας την αξία στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δηλαδή όχι μόνο το κόστος αλλά την έκβαση που έχει σημασία για τους ασθενείς, θα καταστήσουμε το προσωπικό στα νοσοκομεία κι οπουδήποτε αλλού στο σύστημα υγείας όχι ένα πρόβλημα αλλά ένα σημαντικό μέρος της λύσης. Πιστεύω ότι η μέτρηση της αξίας στον τομέα της υγείας θα επιφέρει μία επανάσταση και είμαι πεπεισμένος ότι ο ιδρυτής της σύγχρονης ιατρικής, ο Έλληνας Ιπποκράτης, που πάντα τοποθετούσε τον ασθενή στο επίκεντρο, θα χαμογελούσε στον τάφο του.
By measuring value in healthcare, that is not only costs but outcomes that matter to patients, we will make staff in hospitals and elsewhere in the healthcare system not a problem but an important part of the solution. I believe measuring value in healthcare will bring about a revolution, and I'm convinced that the founder of modern medicine, the Greek Hippocrates, who always put the patient at the center, he would smile in his grave.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)