Σαν νέος αξιωματικός, μου έλεγαν να ακολουθώ το ένστικτό μου, να έχω αυτοπεποίθηση, αλλά αυτό που έχω μάθει είναι ότι συχνά το ένστικτό μας κάνει λάθος.
When I was a young officer, they told me to follow my instincts, to go with my gut, and what I've learned is that often our instincts are wrong.
Το καλοκαίρι του 2010, υπήρξε μια μαζική διαρροή απόρρητων εγγράφων προερχόμενη απο το Πεντάγωνο. Το γεγονός σόκαρε την κοινή γνώμη, αναστάτωσε την Αμερικάνικη κυβέρνηση και ώθησε τον κόσμο σε πολλά ερωτήματα, διότι αυτή η μικρή ποσότητα πληροφοριών που διέρρευσε, και οι πιθανές επιπτώσεις, ήταν σημαντικές. Αρχικά αναρωτηθήκαμε γιατί ένας νέος στρατιώτης να είχε πρόσβαση σε τόσες πολλές πληροφορίες; Γιατί επιτρέψαμε ευαίσθητα θέματα να βρίσκονται στα χέρια ενός σχετικά νέου άτομου;
In the summer of 2010, there was a massive leak of classified documents that came out of the Pentagon. It shocked the world, it shook up the American government, and it made people ask a lot of questions, because the sheer amount of information that was let out, and the potential impacts, were significant. And one of the first questions we asked ourselves was why would a young soldier have access to that much information? Why would we let sensitive things be with a relatively young person?
Το καλοκαίρι του 2003, μου ανατέθηκε η διοίκηση μιας ειδικής επιχειρησιακής ομάδας, που θα απλωνόταν σε όλη την Μέση Ανατολή για να πολεμήσει την Αλ Κάιντα. Η κύρια προσπάθειά μας έλαβε χώρα στο Ιράκ και η ειδική μας αποστολή ήταν να νικήσουμε εκεί την Αλ Κάιντα. Έμεινα εκεί για περίπου 5 χρόνια και επικεντρωθήκαμε σε έναν πόλεμο ασυνήθιστο, δύσκολο, αιματηρό, που συχνά κορυφωνόταν ανάμεσα στους αθώους. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να σταματήσουμε την Αλ Κάιντα και τους τρομοκράτες-καμικάζι που εισέβαλαν στο Ιράκ, και πυροδότησαν την βία. Σφυρηλατήσαμε τις πολεμικές μας ικανότητες, δημιουργήσαμε νέο εξοπλισμό, χρησιμοποιήσαμε αλεξίπτωτα, ελικόπτερα, μικρές βάρκες, οδηγήσαμε και περπατήσαμε σε αποστολές για νύχτες, για να σταματήσουμε την αιματοχυσία που προωθούσε αυτή η οργάνωση. Ματώσαμε, σκοτωθήκαμε και σκοτώσαμε για να σταματήσουμε αυτόν τον οργανισμό να σκορπά τη βία κυρίως εναντίον του Ιρακινού λαού.
In the summer of 2003, I was assigned to command a special operations task force, and that task force was spread across the Mideast to fight al Qaeda. Our main effort was inside Iraq, and our specified mission was to defeat al Qaeda in Iraq. For almost five years I stayed there, and we focused on fighting a war that was unconventional and it was difficult and it was bloody and it often claimed its highest price among innocent people. We did everything we could to stop al Qaeda and the foreign fighters that came in as suicide bombers and as accelerants to the violence. We honed our combat skills, we developed new equipment, we parachuted, we helicoptered, we took small boats, we drove, and we walked to objectives night after night to stop the killing that this network was putting forward. We bled, we died, and we killed to stop that organization from the violence that they were putting largely against the Iraqi people.
Λοιπόν, κάναμε αυτά που γνωρίζαμε, όπως τα είχαμε μάθει, και ένα από αυτά, που υπήρχε στο DNA μας, ήταν η μυστικότητα. Ήταν η ασφάλεια, η προστασία των πληροφοριών. Ήταν η ιδέα ότι οι πληροφορίες ήταν το παν και αυτό που θα προστατεύσει και θα κρατήσει τον κόσμο ασφαλή. Είχαμε την αίσθηση ότι κατά τη λειτουργία των οργανισμών μας ήταν σημαντικό να φυλάμε τις πληροφορίες στα υπόγεια μέσα στους οργανισμούς και ιδιαίτερα να τις δίνουμε μόνο σε άτομα που έκδηλα χρειάζονταν να μάθουν. Αλλά συχνά αναρωτιόμασταν: Ποιος χρειαζόταν να μάθει; Ποιος έπρεπε να έχει τις πληροφορίες ώστε να μπορεί να εκτελεί τα σημαντικά κομμάτια της δουλειάς που χρειάζεστε; Σε ένα στενά δικτυωμένο περιβάλλον είναι πολύ δύσκολο να το προβλέψεις. Είναι πολύ δύσκολο να ξέρεις ποιος χρειάζεται τις πληροφορίες και ποιος όχι. Συνεργαζόμουν πολύ με τις μυστικές υπηρεσίες και παραπονιόμουν ότι δεν μοιράζονταν αρκετές πληροφορίες και με μια σκληρή ματιά μου έλεγαν: «Τι δεν καταλαβαίνεις;» (Γέλια) Και έλεγα, «Αν ήξερα, δεν θα είχα πρόβλημα».
Now, we did what we knew, how we had grown up, and one of the things that we knew, that was in our DNA, was secrecy. It was security. It was protecting information. It was the idea that information was the lifeblood and it was what would protect and keep people safe. And we had a sense that, as we operated within our organizations, it was important to keep information in the silos within the organizations, particularly only give information to people had a demonstrated need to know. But the question often came, who needed to know? Who needed, who had to have the information so that they could do the important parts of the job that you needed? And in a tightly coupled world, that's very hard to predict. It's very hard to know who needs to have information and who doesn't. I used to deal with intelligence agencies, and I'd complain that they weren't sharing enough intelligence, and with a straight face, they'd look at me and they'd say, "What aren't you getting?" (Laughter) I said, "If I knew that, we wouldn't have a problem."
Ανακαλύψαμε ότι έπρεπε να αλλάξουμε. Έπρεπε να αλλάξουμε φιλοσοφία. Να γκρεμίσουμε τα τείχη, να μοιραστούμε πληροφορίες. Να αφήσουμε το ποιος χρειάζεται να μάθει και να στραφούμε στο ποιος δεν ξέρει και να τους πληροφορήσουμε το συντομότερο δυνατό. Ήταν μια σημαντική αλλαγή φιλοσοφίας για έναν οργανισμό που είχε την μυστικότητα στο DNA του.
But what we found is we had to change. We had to change our culture about information. We had to knock down walls. We had to share. We had to change from who needs to know to the fact that who doesn't know, and we need to tell, and tell them as quickly as we can. It was a significant culture shift for an organization that had secrecy in its DNA.
Ξεκινήσαμε κάνοντας πράγματα, χτίζοντας, δουλεύοντας εκτός γραφείου, γκρεμίζοντας τείχη, δουλεύοντας μέσα σε ειδικά δωμάτια ελέγχου και προσομοίωσης και το καλοκαίρι του 2007, έγινε κάτι που το κατέδειξε αυτό. Είχαμε στα χέρια μας τα προσωπικά αρχεία των ανθρώπων που έφερναν ξένους πολεμιστές στο Ιράκ. Συνήθως, όταν είχαμε προσωπικά αρχεία, θα τα κρύβαμε, θα τα μοιραζόμασταν με κάποιες μυστικές υπηρεσίες και μετά θα τα αξιοποιούσαμε. Αλλά καθώς μιλούσα στον υπεύθυνο πληροφοριών, είπα, «Τι κάνουμε;» Και απάντησε, «Λοιπόν, τους βρήκες». Αυτή ήταν η διαταγή. «Μπορείς απλώς να τα αποχαρακτηρίσεις». Και είπα, «Λοιπόν, γίνεται αυτό; Αν ο εχθρός το ανακαλύψει;» Και απαντά, «Είναι τα προσωπικά τους αρχεία». (Γέλια)
We started by doing things, by building, not working in offices, knocking down walls, working in things we called situation awareness rooms, and in the summer of 2007, something happened which demonstrated this. We captured the personnel records for the people who were bringing foreign fighters into Iraq. And when we got the personnel records, typically, we would have hidden these, shared them with a few intelligence agencies, and then try to operate with them. But as I was talking to my intelligence officer, I said, "What do we do?" And he said, "Well, you found them." Our command. "You can just declassify them." And I said, "Well, can we declassify them? What if the enemy finds out?" And he says, "They're their personnel records." (Laughter)
Και έτσι έγινε, με πολλούς να ανησυχούν, αλλά καθώς μοιράζαμε τις πληροφορίες, ξαφνικά καταλάβαμε ότι αυτές άξιζαν μόνο εάν τις δίναμε σε ανθρώπους ικανούς να τις αξιοποιήσουν. Το ότι ξέρω κάτι, δεν έχει αξία αν δεν είμαι αυτός που πραγματικά μπορώ να το αξιοποιήσω. Επομένως, αυτό που κάναμε ήταν ότι αλλάξαμε την ιδέα της πληροφόρησης, από το ότι η γνώση είναι δύναμη, στο ότι το να μοιράζεσαι είναι δύναμη. Ήταν η θεμελιώδης μεταβολή και όχι νέες τακτικές, όχι νέα όπλα, τίποτα καινούριο. Ήταν η ιδέα ότι τώρα ήμασταν μέλη μιας ομάδας στην οποία οι πληροφορίες ήταν συνδετικός κρίκος μεταξύ μας και όχι εμπόδιο.
So we did, and a lot of people got upset about that, but as we passed that information around, suddenly you find that information is only of value if you give it to people who have the ability to do something with it. The fact that I know something has zero value if I'm not the person who can actually make something better because of it. So as a consequence, what we did was we changed the idea of information, instead of knowledge is power, to one where sharing is power. It was the fundamental shift, not new tactics, not new weapons, not new anything else. It was the idea that we were now part of a team in which information became the essential link between us, not a block between us.
Θέλω όλοι να πάρετε μια βαθιά αναπνοή και να την αφήσετε, γιατί στην ζωή, θα διαρρέουν πληροφορίες που δεν θα σας αρέσουν. Αν κάποιος δημοσιοποιήσει τους βαθμούς μου από το κολέγιο, θα είναι καταστροφικό. (Γέλια) Αλλά βασικά δεν θα έχω πρόβλημα και ομολογώ ότι φοβάμαι περισσότερο τον γραφειοκράτη που φυλάει τις πληροφορίες στο ντουλάπι ή στο χρηματοκιβώτιο παρά αυτόν που διαρρέει μυστικά, διότι τελικά, θα είμαστε καλύτερα εάν μοιραζόμαστε αυτά που ξέρουμε.
And I want everybody to take a deep breath and let it out, because in your life, there's going to be information that leaks out you're not going to like. Somebody's going to get my college grades out, a that's going to be a disaster. (Laughter) But it's going to be okay, and I will tell you that I am more scared of the bureaucrat that holds information in a desk drawer or in a safe than I am of someone who leaks, because ultimately, we'll be better off if we share.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Έλεν Ουώλτερς: Λοιπόν δεν ξέρω αν ήσουν εδώ το πρωί, αν μπορούσες να ακούσεις τον Ρικ Λέτζετ, τον υποδιευθυντή της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφάλειας που απαντούσε στην προ ημερών ομιλία του Έντουαρντ Σνόουντεν. Αναρωτιέμαι, πιστεύεις ότι η Αμερικανική κυβέρνηση θα πρέπει να παράσχει αμνηστία στον Έντουαρντ Σνόουντεν;
Helen Walters: So I don't know if you were here this morning, if you were able to catch Rick Ledgett, the deputy director of the NSA who was responding to Edward Snowden's talk earlier this week. I just wonder, do you think the American government should give Edward Snowden amnesty?
Στάνλι ΜακΚρίσταλ: Νομίζω ότι ο Ρικ είπε κάτι πολύ σημαντικό. Οι περισσότεροι δεν ξέρουμε όλα τα γεγονότα. Θεωρώ ότι υπάρχουν δύο σημεία. O Έντουαρντ Σνόουντεν ανέδειξε μια σημαντική ανάγκη που οι άνθρωποι έπρεπε να καταλάβουν. Επίσης υπέκλεψε πολλά έγγραφα των οποίων δεν ήξερε την σημασία, άρα πιστεύω ότι χρειάζεται να μάθουμε τι συνέβη στην υπόθεση πριν προβούμε σε γρήγορα συμπεράσματα για τον Έντουαρντ Σνόουντεν. ΕΟ: Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
Stanley McChrystal: I think that Rick said something very important. We, most people, don't know all the facts. I think there are two parts of this. Edward Snowden shined a light on an important need that people had to understand. He also took a lot of documents that he didn't have the knowledge to know the importance of, so I think we need to learn the facts about this case before we make snap judgments about Edward Snowden. HW: Thank you so much. Thank you. (Applause)