Πριν από 10 χρόνια, μια Τρίτη πρωί, πραγματοποίησα ένα άλμα με αλεξίπτωτο στο Φορτ Μπραγκ στη Βόρεια Καρολίνα. Ήταν ένα εκπαιδευτικό άλμα ρουτίνας όπως πολλά άλλα που είχα κάνει από τότε που έγινα αλεξιπτωτιστής πριν απο 27 χρόνια. Κατεβήκαμε στο πεδίο προσγείωσης νωρίς γιατί αυτός είναι ο Στρατός και πάντα πηγαίνεις νωρίς. Κάνεις λίγη επανεκπαίδευση ρουτίνας, και μετά πας για να φορέσεις το αλεξίπτωτό σου και σε βοηθάει ένας φίλος. Και φοράς το αλεξίπτωτο Τ10. Και βάζεις τα λουριά πολύ προσεκτικά, ειδικά τα λουριά των ποδιών γιατί μπαίνουν ανάμεσα στα πόδια σου. Και μετά φοράς το εφεδρικό σου, και μετά ένα βαρύ σακίδιο. Και μετά έρχεται ο επικεφαλής άλματος που είναι ένας υπαξιωματικός με εμπειρία σε επιχειρήσεις με αλεξίπτωτο. Σε ελέγχει, τραβάει τα ρυθμιζόμενα λουριά και σφίγγει τα πάντα έτσι ώστε το στήθος σου συμπιέζεται, οι ώμοι σου συμπιέζονται προς τα κάτω, και, φυσικά, σε έχει σφίξει τόσο που και η φωνή σου ανεβαίνει μερικές οκτάβες. Μετά κάθεσαι, και περιμένεις λιγάκι, γιατί αυτός είναι ο Στρατός. Μετά φορτώνεις το αεροσκάφος, και μετά σηκώνεσαι και επιβιβάζεσαι, και παραπατάς προς τα αεροσκάφος κάπως έτσι -- σε μία ουρά από ανθρώπους -- και κάθεσαι σε θέσεις από καμβά σε κάθε πλευρά του αεροσκάφους. Και περιμένεις λίγο ακόμα, γιατί αυτή είναι η Αεροπορία που μαθαίνει το Στρατό πώς να περιμένει.
Ten years ago, on a Tuesday morning, I conducted a parachute jump at Fort Bragg, North Carolina. It was a routine training jump, like many more I'd done since I became a paratrooper 27 years before. We went down to the airfield early because this is the Army and you always go early. You do some routine refresher training, and then you go to put on your parachute and a buddy helps you. And you put on the T-10 parachute. And you're very careful how you put the straps, particularly the leg straps because they go between your legs. And then you put on your reserve, and then you put on your heavy rucksack. And then a jumpmaster comes, and he's an experienced NCO in parachute operations. He checks you out, he grabs your adjusting straps and he tightens everything so that your chest is crushed, your shoulders are crushed down, and, of course, he's tightened so your voice goes up a couple octaves as well. Then you sit down, and you wait a little while, because this is the Army. Then you load the aircraft, and then you stand up and you get on, and you kind of lumber to the aircraft like this, in a line of people, and you sit down on canvas seats on either side of the aircraft. And you wait a little bit longer, because this is the Air Force teaching the Army how to wait.
Μετά απογειώνεσαι. Και είναι τόσο επώδυνο πια -- και νομίζω ότι έχει σχεδιαστεί έτσι -- είναι τόσο επώδυνο που θες να πηδήξεις. Δεν θες στ' αλήθεια να πηδήξεις, αλλά θέλεις να τελειώνεις. Μπαίνεις, λοιπόν, στο αεροσκάφος, πετάς, και μετά από 20 λεπτά, αυτοί οι επικεφαλής άλματος αρχίζουν να σου δίνουν εντολές. Σου δίνουν 20 λεπτά -- αυτή είναι προειδοποίηση χρόνου. Εσύ κάθεσαι εκεί, εντάξει. Μετά σου δίνουν 10 λεπτά. Και φυσικά, ανταποκρίνεσαι σε όλα αυτά. Και αυτό για να ανεβάσεις την αυτοπεποίθηση όλων, για να δείξεις ότι δεν φοβάσαι. Μετά σου λένε "ετοιμάσου". Μετά λένε "Προσωπικό για έξω, σηκωθείτε." Αν είσαι προσωπικό για έξω, τώρα σηκώνεσαι. Αν είσαι προσωπικό που παραμένει, σήκω. Και μετά γαντζώνεσαι, γαντζώνεις το σύρμα σου. Και σε αυτό το σημείο σκέφτεσαι, "Λοιπόν, μάντεψε. Μάλλον θα πηδήξω. Δεν υπάρχει πια τρόπος να ξεφύγω σε αυτό το σημείο." Κάνεις κάποιους συμπληρωματικούς ελέγχους και μετά ανοίγουν την πόρτα.
Then you take off. And it's painful enough now -- and I think it's designed this way -- it's painful enough so you want to jump. You didn't really want to jump, but you want out. So you get in the aircraft, you're flying along, and at 20 minutes out, these jumpmasters start giving you commands. They give 20 minutes -- that's a time warning. You sit there, OK. Then they give you 10 minutes. And of course, you're responding with all of these. And that's to boost everybody's confidence, to show that you're not scared. Then they give you, "Get ready." Then they go, "Outboard personnel, stand up." If you're an outboard personnel, now you stand up. If you're an inboard personnel, stand up. And then you hook up, and you hook up your static line. And at that point, you think, "Hey, guess what? I'm probably going to jump. There's no way to get out of this at this point." You go through some additional checks, and then they open the door.
Και αυτό ήταν εκείνο το πρωινό της Τρίτης το Σεπτέμβρη και ήταν πολύ ωραία έξω. Ωραίος αέρας φυσάει προς τα μέσα, λοιπόν. Οι επικεφαλής άλματος αρχίζουν να ελέγχουν την πόρτα. Και μετά είναι ώρα να φύγεις, ένα πράσινο φως ανάβει και ο επικεφαλής άλματος λέει "Φύγε." Φεύγει ο πρώτος, και εσύ είσαι στην ουρά, και παραπατάς προς την πόρτα. Η λέξη "άλμα" είναι παραπλανητική, πέφτεις. Πέφτεις έξω από την πόρτα, και πιάνεσαι στο ρεύμα. Το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να κλειδώσεις σε μία σφιχτή στάση σώματος -- το κεφάλι κάτω στο στήθος, τα χέρια απλωμένα, τοποθετημένα πάνω από το εφεδρικό σου αλεξίπτωτο. Αυτό το κάνεις γιατί, πριν από 27 χρόνια, μου είχε μάθει να το κάνω ένας λοχίας της αεροπορίας. Δεν έχω ιδέα αν κάνει κάποια διαφορά αλλά φαινόταν να έχει λογική και δεν επρόκειτο να ελέγξω την υπόθεση ότι είχε κάνει λάθος. Και μετά περιμένεις για το τράνταγμα του ανοίγματος, για να ανοίξει το αλεξίπτωτο. Αν δεν νιώσεις το τράνταγμα του ανοίγματος, τότε δεν έχεις αλεξίπτωτο -- έχεις ένα εντελώς νέο πρόβλημα. Αλλά κατά κανόνα το νιώθεις, κατά κανόνα ανοίγει. Και φυσικά, αν τα λουριά των ποδιών δεν είναι ρυθμισμένα σωστά, στο σημείο αυτό νιώθεις άλλη μία μικρή συγκίνηση. Μπουμ.
And this was that Tuesday morning in September, and it was pretty nice outside. So nice air comes flowing in. The jumpmasters start to check the door. And then when it's time to go, a green light goes and the jumpmaster goes, "Go." The first guy goes, and you're just in line, and you just kind of lumber to the door. Jump is a misnomer; you fall. You fall outside the door, you're caught in the slipstream. The first thing you do is lock into a tight body position -- head down in your chest, your arms extended, put over your reserve parachute. You do that because, 27 years before, an airborne sergeant had taught me to do that. I have no idea whether it makes any difference, but he seemed to make sense, and I wasn't going to test the hypothesis that he'd be wrong. And then you wait for the opening shock for your parachute to open. If you don't get an opening shock, you don't get a parachute -- you've got a whole new problem set. But typically you do; typically it opens. And of course, if your leg straps aren't set right, at that point you get another little thrill. Boom.
Τότε, λοιπόν, κοιτάς τριγύρω το εσωτερικό του αλεξίπτωτου και λες "Ωραίο είναι αυτό." Τώρα προετοιμάζεσαι για το αναπόφευκτο. Πρόκειται να χτυπήσεις το έδαφος. Δεν μπορείς να το καθυστερήσεις για πολύ. Και στην πραγματικότητα δεν μπορείς να ελέγξεις και πολύ το πού ακριβώς θα χτυπήσεις γιατί προσποιούνται ότι μπορείς να το οδηγήσεις αλλά στην πραγματικότητα σε πάει όπου θέλει. Κοιτάς, λοιπόν, γύρω σου, πού θα προσγειωθείς, προσπαθείς να προετοιμάσεις τον εαυτό σου. Και μετά όσο πλησιάζεις, χαμηλώνεις το σακίδιό σου από κάτω σου χρησιμοποιώντας ένα σύρμα για να μην είναι πάνω σου όταν προσγειωθείς και ετοιμάζεσαι να πραγματοποιήσεις μία πτώση προσγείωσης με αλεξίπτωτο. Ο Στρατός σε μαθαίνει να κάνεις πέντε σημεία εκτέλεσης -- τα δάχτυλα των ποδιών σου, οι γάμπες σου, οι μηροί σου, τα οπίσθιά σου και οι μυς των πούσαπς. Είναι αυτή η μικρή κομψή προσγείωση, στροφή και κύλισμα. Και αυτό δεν θα πονέσει. Σε πάνω από 30 χρόνια πτώσεων, δεν έχω πετύχει ούτε μία. (Γέλια) Πάντα προσγειωνόμουν σαν ένα καρπούζι που πέφτει από ένα παράθυρο του τρίτου ορόφου.
So then you look around, you're under a canopy and you say, "This is good." Now you prepare for the inevitable. You are going to hit the ground. You can't delay that much. And you really can't decide where you hit very much, because they pretend you can steer, but you're being delivered. So you look around, where you're going to land, you try to make yourself ready. And then as you get close, you lower your rucksack below you on a lowering line, so that it's not on you when you land, and you prepare to do a parachute-landing fall. Now the Army teaches you to do five points of performance -- the toes of your feet, your calves, your thighs, your buttocks and your push-up muscles. It's this elegant little land, twist and roll. And that's not going to hurt. In 30-some years of jumping, I never did one. (Laughter) I always landed like a watermelon out of a third floor window.
(Γέλια)
(Laughter)
Και μόλις χτυπούσα το πρώτο που έκανα ήταν να δω αν έχω σπάσει τίποτα που το χρειάζομαι. Κουνούσα το κεφάλι μου και έκανα στον εαυτό μου το αιώνιο ερώτημα: "Γιατί δεν έγινα υπάλληλος σε τράπεζα;" (Γέλια) Και κοιτούσα γύρω μου και έβλεπα έναν άλλο αλεξιπτωτιστή, ένα νέο αγόρι ή κορίτσι, και είχαν βγάλει την καραμπίνα Μ-4 και μάζευαν τον εξοπλισμό τους. Τα έκαναν όλα όσα τους είχαμε μάθει. Και συνειδητοποίησα ότι, αν έπρεπε να πάνε σε μάχη, θα έκαναν ό,τι τους είχαμε μάθει και θα ακολουθούσαν τους αρχηγούς. Και συνειδητοποίησα ότι, αν επέστρεφαν από τη μάχη, θα ήταν γιατί τους είχαμε οδηγήσει καλά. Και με τράβηξε πάλι η σημασία αυτού που έκανα.
And as soon as I hit, the first thing I did is I'd see if I'd broken anything that I needed. I'd shake my head, and I'd ask myself the eternal question: "Why didn't I go into banking?" (Laughter) And I'd look around, and then I'd see another paratrooper, a young guy or girl, and they'd have pulled out their M4 carbine and they'd be picking up their equipment. They'd be doing everything that we had taught them. And I realized that, if they had to go into combat, they would do what we had taught them and they would follow leaders. And I realized that, if they came out of combat, it would be because we led them well. And I was hooked again on the importance of what I did.
Τώρα λοιπόν κάνω αυτό το άλμα το πρωί της Τρίτης αλλά δεν είναι ένα οποιοδήποτε άλμα -- είναι 11 Σεπτεμβρίου 2001. Και όταν απογειωθήκαμε από το αεροδρόμιο, η Αμερική είχε ειρήνη. Όταν προσγειωθήκαμε στη ζώνη πτώσης, όλα είχαν αλλάξει. Και όσα πιστεύαμε για την πιθανότητα να πάνε αυτοί οι νεαροί στρατιώτες σε μάχη ότι είναι υποθετική τώρα ήταν πολύ, πολύ αληθινή -- και η ηγεσία φαινόταν σημαντική. Αλλά τα πράγματα είχαν αλλάξει. Ήμουν ένα 46χρονος ταξίαρχος, ήμουν επιτυχημένος, αλλά τα πράγματα άλλαξαν τόσο πολύ που θα έπρεπε να κάνω κάποιες σημαντικές αλλαγές -- και εκείνο το πρωινό, δεν το γνώριζα.
So now I do that Tuesday morning jump, but it's not any jump -- that was September 11th, 2001. And when we took off from the airfield, America was at peace. When we landed on the drop-zone, everything had changed. And what we thought about the possibility of those young soldiers going into combat as being theoretical was now very, very real -- and leadership seemed important. But things had changed; I was a 46-year-old brigadier general. I'd been successful, but things changed so much that I was going to have to make some significant changes, and on that morning, I didn't know it.
Μεγάλωσα με παραδοσιακές ιστορίες ηγεσίας: ο Ρόμπερτ Ε. Λι, ο Τζον Μπιούφορντ στο Γκέτυσμπεργκ. Και είχα μεγαλώσει επίσης με προσωπικά παραδείγματα ηγεσίας. Αυτός ήταν ο πατέρας μου στο Βιετνάμ. Και μεγάλωσα με την πεποίθηση ότι οι στρατιώτες είναι δυνατοί και σοφοί και γενναίοι και πιστοί -- δεν έλεγαν ψέματα, δεν εξαπατούσαν, δεν έκλεβαν ούτε εγκατέλειπαν τους συντρόφους τους. Και ακόμα πιστεύω ότι οι πραγματικοί ηγέτες είναι έτσι. Αλλά στα πρώτα 25 χρόνια της καριέρας μου, είχα ένα σωρό διαφορετικές εμπειρίες.
I was raised with traditional stories of leadership: Robert E. Lee, John Buford at Gettysburg. And I also was raised with personal examples of leadership. This was my father in Vietnam. And I was raised to believe that soldiers were strong and wise and brave and faithful; they didn't lie, cheat, steal or abandon their comrades. And I still believe real leaders are like that. But in my first 25 years of career, I had a bunch of different experiences.
Ένας από τους πρώτους διοικητές μου, δούλεψα στο τάγμα του για 18 μήνες, και η μόνη συζήτηση που έκανε ποτέ με τον υπολοχαγό ΜακΚρύσταλ ήταν στο 18ο μίλι μίας πορείας 25 μιλίων οπότε μου έβαλε τις φωνές για περίπου 40 δευτερόλεπτα. Και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό ήταν πραγματική αλληλεπίδραση. Αλλά μερικά χρόνια αργότερα, όταν ήμουν διοικητής λόχου, βρέθηκα στο Εθνικό Κέντρο Εκπαίδευσης. Και πραγματοποιήσαμε μία επιχείρηση, και ο λόχος μου έκανε μία επίθεση την αυγή -- ξέρετε, την κλασική επίθεση την αυγή: προετοιμάζεσαι όλη νύχτα, κινείσαι προς τη γραμμή της αναχώρησης. Και είχα μία τεθωρακισμένη οργάνωση σε αυτό το σημείο. Κινούμαστε προς τα εμπρός, και μας εξοντώνουνε -- εννοώ μας εξοντώνουνε αμέσως. Ο εχθρός ούτε καν ίδρωσε για να το κάνει. Και μετά τη μάχη έφεραν ένα κινητό θέατρο και έκαναν αυτό που ονομάζουν "ανασκόπηση μετά τη δράση" για να σε μάθουν τι έκανες λάθος. Ένα είδος ηγεσίας μέσω ταπείνωσης. Αναρτούν μία μεγάλη οθόνη και σου εξηγούν τα πάντα "...και μετά δεν έκανες αυτό και δεν έκανες το άλλο κλπ." Έφυγα από εκεί νιώθοντας τόσο πεσμένος όσο ένα φίδι στο χώμα. Και είδα το διοκητή μου, γιατί τον είχα απογοητεύσει. Και πήγα να του απολογηθώ και μου είπε "Στάνλεϊ, νομίζω τα πήγες μια χαρά." Και με μία πρόταση με ανέβασε, με σήκωσε στα πόδια μου και μου έμαθε ότι οι ηγέτες μπορούν να σε αφήσουν να αποτύχεις και, παρόλα αυτά, να μην είσαι αποτυχημένος.
One of my first battalion commanders, I worked in his battalion for 18 months and the only conversation he ever had with Lt. McChrystal was at mile 18 of a 25-mile road march, and he chewed my ass for about 40 seconds. And I'm not sure that was real interaction. But then a couple of years later, when I was a company commander, I went out to the National Training Center. And we did an operation, and my company did a dawn attack -- you know, the classic dawn attack: you prepare all night, move to the line of departure. And I had an armored organization at that point. We move forward, and we get wiped out -- I mean, wiped out immediately. The enemy didn't break a sweat doing it. And after the battle, they bring this mobile theater and they do what they call an "after action review" to teach you what you've done wrong. Sort of leadership by humiliation. They put a big screen up, and they take you through everything: "and then you didn't do this, and you didn't do this, etc." I walked out feeling as low as a snake's belly in a wagon rut. And I saw my battalion commander, because I had let him down. And I went up to apologize to him, and he said, "Stanley, I thought you did great." And in one sentence, he lifted me, put me back on my feet, and taught me that leaders can let you fail and yet not let you be a failure.
Όταν ήρθε η 11η Σεπτεμβρίου, ο 46χρονος αντισυνταγματάρχης ΜακΚρύσταλ βλέπει έναν νέο κόσμο. Πρώτον, τα πράγματα που είναι προφανή, που σου είναι γνώριμα: το περιβάλλον άλλαξε -- η ταχύτητα, ο έλεγχος, η ευαισθησία των πάντων τώρα είναι τόσο γρήγορη, καμιά φορά εξελίσσεται πιο γρήγορα σε σχέση με το χρόνο που έχουν οι άνθρωποι για να την επεξεργαστούν στ' αλήθεια. Άλλα όλα όσα κάνουμε γίνονται σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Πιο σημαντικό, οι δυνάμεις που είχα υπό την ηγεσία μου ήταν διάσπαρτες σε πάνω από 20 χώρες. Και αντί να μπορώ να μαζέψω όλους τους αρχηγούς-κλειδιά στο ίδιο δωμάτιο για μία απόφαση και να τους κοιτάξω στα μάτια και να ανεβάσω την αυτοπεποίθησή τους και να έχω την εμπιστοσύνη τους, τώρα ηγούμαι δυνάμεων που είναι διάσπαρτες και πρέπει να χησιμοποιήσω άλλες τεχνικές. Πρέπει να χρησιμοποιήσω τηλεδιασκέψεις μέσω βίντεο, πρέπει να χρησιμοποιήσω το τσατ, πρέπει να χρησιμοποιήσω ηλεκτρονική αλληλογραφία, πρέπει να χρησιμοποιήσω τηλεφωνήματα -- πρέπει να χρησιμοποιήσω ό,τι μπορώ, όχι μόνο για επικοινωνία αλλά για ηγεσία. Ένα άτομο 22 χρονών που λειτουργεί μόνο του χιλιάδες μίλια μακριά από μένα πρέπει να επικοινωνεί μαζί μου με εμπιστοσύνη. Πρέπει να του έχω εμπιστοσύνη και αντίστροφα. Και πρέπει ακόμα να χτίσω την πίστη τους. Και αυτό είναι ένα νέο είδος ηγεσίας για μένα.
When 9/11 came, 46-year-old Brig. Gen. McChrystal sees a whole new world. First, the things that are obvious, that you're familiar with: the environment changed -- the speed, the scrutiny, the sensitivity of everything now is so fast, sometimes it evolves faster than people have time to really reflect on it. But everything we do is in a different context. More importantly, the force that I led was spread over more than 20 countries. And instead of being able to get all the key leaders for a decision together in a single room and look them in the eye and build their confidence and get trust from them, I'm now leading a force that's dispersed, and I've got to use other techniques. I've got to use video teleconferences, I've got to use chat, I've got to use email, I've got to use phone calls -- I've got to use everything I can, not just for communication, but for leadership. A 22-year-old individual operating alone, thousands of miles from me, has got to communicate to me with confidence. I have to have trust in them and vice versa. And I also have to build their faith. And that's a new kind of leadership for me.
Είχαμε μία επιχείρηση που έπρεπε να τη συντονίσουμε από πολλές τοποθεσίες. Προέκυψε μία ευκαιρία -- δεν υπήρχε χρόνος να μαζευτούμε όλοι. Χρειάστηκε λοιπόν να μαζέψουμε πολύπλοκες πληροφορίες, να προετοιμάσουμε τη δυνατότητα για δράση. Ήταν λεπτό το ζήτημα, έπρεπε να ανέβουμε ψηλά στην ιεραρχία, να τους πείσουμε ότι αυτό ήταν το σωστό, και να τα κάνουμε όλα αυτά με ηλεκτρονικά μέσα. Αποτύχαμε. Η αποστολή δεν πέτυχε. Και τώρα αυτό που έπρεπε να γίνει ήταν να προσεγγίσω και να προσπαθήσω να ξαναχτίσω την εμπιστοσύνη της ομάδας, να ξαναχτίσω την αυτοπεποίθησή τους -- εγώ και εκείνοι, εκείνοι και εγώ και οι προϊστάμενοί μας και εμείς ως ομάδα -- και όλα αυτά χωρίς να μπορείς να βάλεις το χέρι σου στον ώμο του άλλου. Εντελώς νέα απαίτηση.
We had one operation where we had to coordinate it from multiple locations. An emerging opportunity came -- didn't have time to get everybody together. So we had to get complex intelligence together, we had to line up the ability to act. It was sensitive, we had to go up the chain of command, convince them that this was the right thing to do and do all of this on electronic medium. We failed. The mission didn't work. And so now what we had to do is I had to reach out to try to rebuild the trust of that force, rebuild their confidence -- me and them, and them and me, and our seniors and us as a force -- all without the ability to put a hand on a shoulder. Entirely new requirement.
Επίσης, οι άνθρωποι είχαν αλλάξει. Πιθανόν να νομίζετε ότι η δύναμη που ηγήθηκα είχε όλο κομάντος με ατσάλινο βλέμμα και μεγάλες γροθιές που κουβαλούσαν εξωτικά όπλα. Στην πραγματικότητα, η πλειοψηφία της δύναμης που ηγήθηκα έμοιαζε ακριβώς με σας. Ήταν άντρες, γυναίκες, νέοι, γέροι -- όχι μόνο από το στρατό, από διάφορους οργανισμούς πολλοί από αυτούς αποσπασμένοι σε εμάς με μία χειραψία. Έτσι, λοιπόν, αντί να δίνεις εντολές, τώρα χτίζεις συναίνεση και μία αίσθηση κοινού σκοπού. Πιθανότατα η μεγαλύτερη αλλαγή ήταν να καταλάβουμε ότι η διαφορά γενεών, οι ηλικίες, είχαν αλλάξει τόσο πολύ. Βρέθηκα με μία διμοιρία καταδρομέων σε μία επιχείρηση στο Αφγανιστάν, και σε αυτή την επιχείρηση ένας λοχίας της διμοιρίας είχε χάσει το μισό του περίπου χέρι ρίχνοντας μία χειροβομβίδα των Ταλιμπάν πίσω στον εχθρό αφού είχε προσγειωθεί μέσα στην ομάδα πυρός του. Μιλήσαμε για την επιχείρηση και μετά στο τέλος έκανα αυτό που κάνω συνήθως με μία τέτοια δύναμη. Ρώτησα "που βρισκόσασταν την 11η Σεπτεμβρίου;" Και ένας νεαρός Καταδρομέας από πίσω -- τα μαλλιά του ανακατεμένα και το πρόσωπό του κόκκινο και ανεμοδαρμένο από τη μάχη στον κρύο αφγανικό άνεμο -- είπε "Κύριε, ήμουν στην έκτη δημοτικού" Και αυτό μου θύμισε ότι λειτουργούμε με μία δύναμη που πρέπει να έχει κοινό σκοπό και κοινή συνείδηση. και την ίδια στιγμή έχει διαφορετικές εμπειρίες σε πολλές περιπτώσεις, διαφορετικό λεξιλόγιο, μια τελείως διαφορετική δέσμη ικανοτήτων σε όρους ψηφιακών μέσων απ' ό,τι εγώ και πολλοί από τους άλλους ανώτατους αξιωματικούς. Παρόλα αυτά, χρειάζεται να έχουμε αυτήν την κοινή αίσθηση.
Also, the people had changed. You probably think that the force that I led was all steely-eyed commandos with big knuckle fists carrying exotic weapons. In reality, much of the force I led looked exactly like you. It was men, women, young, old -- not just from military; from different organizations, many of them detailed to us just from a handshake. And so instead of giving orders, you're now building consensus and you're building a sense of shared purpose. Probably the biggest change was understanding that the generational difference, the ages, had changed so much. I went down to be with a Ranger platoon on an operation in Afghanistan, and on that operation, a sergeant in the platoon had lost about half his arm throwing a Taliban hand grenade back at the enemy after it had landed in his fire team. We talked about the operation, and then at the end I did what I often do with a force like that. I asked, "Where were you on 9/11?" And one young Ranger in the back -- his hair's tousled and his face is red and windblown from being in combat in the cold Afghan wind -- he said, "Sir, I was in the sixth grade." And it reminded me that we're operating a force that must have shared purpose and shared consciousness, and yet he has different experiences, in many cases a different vocabulary, a completely different skill set in terms of digital media than I do and many of the other senior leaders. And yet, we need to have that shared sense.
Επίσης παρήγαγε κάτι που ονομάζω αντιστροφή τεχνογνωσίας γιατί είχαμε τόσες αλλαγές στα κατώτερα επίπεδα στην τεχνολογία και τις τακτικές και γενικά. ώστε ξαφνικά τα πράγματα που μεγαλώσαμε κάνοντας δεν τα έκανε πια η δύναμη. Λοιπόν με ποιον τρόπο μπορεί ένας ηγέτης να κρατήσει την αξιοπιστία και τη νομιμοποίησή του όταν δεν έχει κάνει αυτά που κάνουν οι άνθρωποι που οδηγεί; Και είναι μια εντελώς νέα πρόκληση ηγεσίας. Και με ανάγκασε να γίνω πολύ πιο διαφανής, πολύ πιο πρόθυμος να ακούσω, πολύ πιο πρόθυμος να πάρω συμβουλές αντίστροφα από κατώτερους. Αλλά και πάλι, δεν βρίσκεστε όλοι στο ίδιο δωμάτιο. Κι ύστερα κάτι ακόμα. Υπάρχει μία επίδραση σε σένα και στους ηγέτες σου. Υπάρχει ένας αντίκτυπος, είναι σωρευτικό. Δεν επανεκκινείς ούτε φορτώνεις τις μπαταρίες σου κάθε φορά.
It also produced something which I call an inversion of expertise, because we had so many changes at the lower levels in technology and tactics and whatnot, that suddenly the things that we grew up doing wasn't what the force was doing anymore. So how does a leader stay credible and legitimate when they haven't done what the people you're leading are doing? And it's a brand new leadership challenge. And it forced me to become a lot more transparent, a lot more willing to listen, a lot more willing to be reverse-mentored from lower. And yet, again, you're not all in one room. Then another thing. There's an effect on you and on your leaders. There's an impact, it's cumulative. You don't reset, or recharge your battery every time.
Στάθηκα μπροστά από μία οθόνη ένα βράδυ στο Ιράκ με έναν από τους αξιωματικούς μου και παρακολουθήσαμε μία μάχη πυρός από μία από τις δυνάμεις μας. Και θυμήθηκα ότι ο γιος του ήταν στη δύναμή μας. Και είπα "Τζον, που είναι ο γιος σου; Και πώς είναι;" Και μου είπε "Κύριε, είναι εντάξει. Ευχαριστώ που ρωτάτε." Είπα "Πού είναι τώρα;" Και έδειξε την οθόνη, είπε "Είναι σε αυτήν τη μάχη." Σκεφτείτε να παρακολουθείτε τον αδερφό, τον πατέρα σας, την κόρη, το γιο, τη σύζυγο σε μία μάχη σε πραγματικό χρόνο και να μην μπορείτε να κάνετε τίποτα γι αυτό. Φανταστείτε να το γνωρίζετε αυτό σε βάθος χρόνου. Είναι μια νέα σωρευτική πίεση στους ηγέτες.
I stood in front of a screen one night in Iraq with one of my senior officers and we watched a firefight from one of our forces. And I remembered his son was in our force. And I said, "John, where's your son? And how is he?" And he said, "Sir, he's fine. Thanks for asking." I said, "Where is he now?" And he pointed at the screen, he said, "He's in that firefight." Think about watching your brother, father, daughter, son, wife in a firefight in real time and you can't do anything about it. Think about knowing that over time. And it's a new cumulative pressure on leaders.
Και πρέπει να παρακολουθείτε και να προσέχετε ο ένας τον άλλο. Πιθανότατα έμαθα τα περισσότερα για τις σχέσεις. Έμαθα ότι είναι ο ιστός που κρατάει τη δύναμη ενωμένη. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου στο τάγμα καταδρομών. Και κάθε πρωί στο τάγμα καταδρομών κάθε καταδρομέας -- και υπάρχουν πάνω από δύο χιλιάδες -- απαγγέλει το πιστεύω των Καταδρομέων, που έχει έξι στροφές. Μπορεί να γνωρίζετε ένα στίχο που λέει: "Ποτέ δεν θα αφήσω έναν τραυματισμένο σύντροφο να πέσει στα χέρια του εχθρού." Και δεν πρόκειται για μία μάντρα χωρίς νόημα και δεν είναι ποίημα. Είναι μία υπόσχεση. Κάθε Καταδρομέας υπόσχεται σε κάθε άλλο Καταδρομέα πως "ό,τι και να γίνει, όσο και αν μου στοιχίσει, αν με χρειαστείς, θα έρθω". Και κάθε Καταδρομέας παίρνει την ίδια υπόσχεση από κάθε άλλο Καταδρομέα. Σκεφτείτε το. Είναι απίστευτα δυνατό. Είναι πιθανότατα πιο δύνατο και από τους γαμήλιους όρκους. Και έχουν ανταποκριθεί σε αυτό, κάτι που τους δίνει μοναδική δύναμη. Έτσι, λοιπόν, η οργανωτική σχέση που τους ενώνει είναι απλά εκπληκτική.
And you have to watch and take care of each other. I probably learned the most about relationships. I learned they are the sinew which hold the force together. I grew up much of my career in the Ranger regiment. And every morning in the Ranger regiment, every Ranger -- and there are more than 2,000 of them -- says a six-stanza Ranger creed. You may know one line of it, it says, "I'll never leave a fallen comrade to fall into the hands of the enemy." And it's not a mindless mantra, and it's not a poem. It's a promise. Every Ranger promises every other Ranger, "No matter what happens, no matter what it costs me, if you need me, I'm coming." And every Ranger gets that same promise from every other Ranger. Think about it. It's extraordinarily powerful. It's probably more powerful than marriage vows. And they've lived up to it, which gives it special power. And so the organizational relationship that bonds them is just amazing.
Και έμαθα ότι οι προσωπικές σχέσεις είναι πιο σημαντικές από ποτέ. Βρισκόμασταν σε μία δύσκολη αποστολή στο Αφγανιστάν το 2007 και ένας παλιός μου φίλος με τον οποίο είχα περάσει πολλά χρόνια μαζί σε διάφορα σημεία της καριέρας μου -- είμαι νονός ενός από τα παιδιά του -- μου έστειλε ένα μήνυμα, σε έναν απλό φάκελο, με μία φράση του Σέρμαν στον Γκραντ που έλεγε "Ήξερα ότι αν βρισκόμουν ποτέ σε δύσκολη θέση θα ερχόσουν αν ήσουν ζωντανός." Το να έχεις μια τέτοια σχέση, για μένα, αποδείχτηκε ιδιαίτερα σημαντικό σε διάφορα σημεία της καριέρας μου.
And I learned personal relationships were more important than ever. We were in a difficult operation in Afghanistan in 2007, and an old friend of mine, that I had spent many years at various points of my career with -- godfather to one of their kids -- he sent me a note, just in an envelope, that had a quote from Sherman to Grant that said, "I knew if I ever got in a tight spot, that you would come, if alive." And having that kind of relationship, for me, turned out to be critical at many points in my career.
Και έμαθα ότι πρέπει να το δίνεις αυτό σε αυτό το περιβάλλον γιατί είναι δύσκολο. Αυτό ήταν το ταξίδι μου. Ελπίζω ότι δεν έχει τελειώσει. Έφτασα να πιστεύω ότι ο ηγέτης δεν είναι καλός επειδή έχει δίκιο. Είναι καλός επειδή είναι πρόθυμος να μαθαίνει και να εμπιστεύεται. Αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Δεν είναι σαν αυτό το μηχάνημα για τους κοιλιακούς που σου φτιάχνει τέλειους κοιλιακούς με 15 λεπτά το μήνα. (Γέλια) Και δεν είναι πάντα δίκαιο. Μπορεί να σε ρίξουν κάτω και πονάει και αφήνει ουλές. Αλλά αν είσαι ηγέτης οι άνθρωποι στους οποίους έχεις βασιστεί θα σε βοηθήσουν να σηκωθείς. Και αν είσαι ηγέτης, οι άνθρωποι που βασίζονται σε σένα σε χρειάζονται όρθιο.
And I learned that you have to give that in this environment, because it's tough. That was my journey. I hope it's not over. I came to believe that a leader isn't good because they're right; they're good because they're willing to learn and to trust. This isn't easy stuff. It's not like that electronic abs machine where, 15 minutes a month, you get washboard abs. (Laughter) And it isn't always fair. You can get knocked down, and it hurts and it leaves scars. But if you're a leader, the people you've counted on will help you up. And if you're a leader, the people who count on you need you on your feet.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)