Today, I want to tell you about a pressing social issue. Now, it's not nuclear arms, it's not immigration, and it's not malaria. I'm here to talk about movies.
Vandaag wil ik jullie vertellen over een belangrijk sociaal probleem. Nee, niet atoomwapens, of immigratie, en ook niet malaria. Ik ben hier om over films te praten.
Now, in all seriousness, movies are actually really important. In film, we can be wildly entertained, and we can also be transported through storytelling. Storytelling is so important. Stories tell us what societies value, they offer us lessons, and they share and preserve our history. Stories are amazing.
Zonder gekheid, films zijn echt belangrijk. Films kunnen ons buitengewoon vermaken, en verhalen kunnen ons in vervoering brengen. Verhalen vertellen is zo belangrijk. Door verhalen weten we wat een samenleving waardeert, we leren ervan, en ze delen en behouden onze geschiedenis. Verhalen zijn geweldig.
But stories don't give everyone the same opportunity to appear within them, particularly not stories compartmentalized in the form of American movies. In film, interestingly enough, females are still erased and marginalized in a lot of our stories. And I learned this for the first time about 10 years ago when I did my first study on gender role in G-rated films. Since then, we've conducted more than 30 investigations. My team is tired. And I've committed my life as researcher and activist to fighting the inclusion crisis in Hollywood.
Maar verhalen geven niet iedereen dezelfde mogelijkheid om erin te verschijnen, vooral niet de verhalen die we kennen in de vorm van Amerikaanse speelfilms. In films, en dit is interessant, worden vrouwen nog steeds onzichtbaar gemaakt en achtergesteld in veel van onze verhalen. Ik kwam hier ongeveer tien jaar geleden achter bij mijn eerste studie naar de rol van geslacht in films voor 6+. Inmiddels hebben we meer dan 30 onderzoeken gedaan. Mijn team is moe. (Gelach) En ik heb mijn leven als onderzoeker en activiste gewijd aan het bevechten van de inclusie-crisis in Hollywood
So today, what I'd like to do is tell you about that crisis. I want to talk about gender inequality in film. I want to tell you how it is perpetuated, and then I'm going to tell you how we're going to fix it.
Vandaag wil ik jullie vertellen over die crisis. Ik wil het hebben over geslachtsongelijkheid in films. Over hoe het in stand gehouden wordt, en dan ga ik jullie vertellen hoe we dit gaan oplossen.
However, one caveat before I begin: my data are really depressing. So I want to apologize in advance, because I'm going to put you all in a really bad mood. But I'm going to bring it up at the end, and I'm going to present a silver lining to fix this mess that we've been in for a very, very long time.
Maar voordat ik begin, een waarschuwing: mijn gegevens zijn erg deprimerend. Dus ik wil me vooraf verontschuldigen, want ik ga jullie allemaal opzadelen met een rothumeur. Maar aan het eind maak ik het een beetje goed, en ga ik een sprankje hoop geven over hoe we deze puinhoop waar we al zo lang in zitten, kunnen opruimen.
So, let's start with the gravity of the situation. Each year, my research team examines the top 100 grossing films in the United States. What we do is we look at every speaking or named character on-screen. Now, to count in one of my investigations, all a character has to do is say one word. This is a very low bar.
Dus, laten we beginnen bij de ernst van de situatie. Elk jaar onderzoekt mijn team de 100 films met de hoogste omzet in de Verenigde Staten. We kijken naar alle personages die tekst of een naam hebben. Om meegeteld te worden in mijn onderzoeken, hoeft een personage slechts één woord te spreken. Dit is een heel laag criterium.
(Laughter)
(Gelach)
Thus far, we've looked at 800 movies, from 2007 to 2015, cataloguing every speaking character on-screen for gender, race, ethnicity, LGBT and characters with a disability.
Tot op heden hebben we 800 films bekeken, van 2007 tot 2015, en hebben we alle sprekende personages ingedeeld op geslacht, ras, etniciteit, LHBT en personages met een beperking.
Let's take a look at really some problematic trends. First, females are still noticeably absent on-screen in film. Across 800 movies and 35,205 speaking characters, less than a third of all roles go to girls and women. Less than a third! There's been no change from 2007 to 2015, and if you compare our results to a small sample of films from 1946 to 1955, there's been no change in over a half of a century. Over half of a century! But we're half of the population.
Laten we eens kijken naar een aantal zeer problematische trends. Ten eerste, vrouwen zijn nog steeds opvallend afwezig op het grote scherm. In 800 films en 35.205 sprekende personages is minder dan een derde van alle rollen voor meisjes en vrouwen. Minder dan een derde! Er is niets veranderd van 2007 tot 2015. En onze resultaten vergeleken met een kleine steekproef van films van 1946 tot 1955, laten in meer dan een halve eeuw geen verandering zien. Meer dan een halve eeuw! Maar we maken de helft van de bevolking uit.
Now, if we look at this data intersectionally, which has been a focus of today, the picture becomes even more problematic. Across the top 100 films of just last year, 48 films didn't feature one black or African-American speaking character, not one. 70 films were devoid of Asian or Asian-American speaking characters that were girls or women. None. Eighty-four films didn't feature one female character that had a disability. And 93 were devoid of lesbian, bisexual or transgender female speaking characters. This is not underrepresentation. This is erasure, and I call this the epidemic of invisibility.
Als we een doorsnede van deze gegevens bekijken, wat vandaag de focus heeft, wordt het plaatje zelfs nog zorgwekkender. In de top 100 films van alleen het afgelopen jaar, kwam in 48 geen sprekend personage voor dat zwart of Afro-Amerikaans was, niet één. In 70 films kwamen geen personages voor met een Aziatische achtergrond die meisje of vrouw waren. Geen enkele. 84 films lieten geen enkel vrouwelijk personage met een beperking zien. En 93 films waren verstoken van lesbische, biseksuele of transgender-vrouwen. Dit is geen ondervertegenwoordiging. Dit is uitvlakken, en ik noem dit de epidemie van onzichtbaarheid.
Now, when we move from prevalence to protagonist, the story is still problematic. Out of a hundred films last year, only 32 featured a female lead or colead driving the action. Only three out of a hundred films featured an underrepresented female driving the story, and only one diverse woman that was 45 years of age or older at the time of theatrical release.
Als we nu doorgaan van hoe vaak vrouwen voorkomen naar hoofdpersoon, is het nog steeds een lastig verhaal. Van de honderd films vorig jaar, waren er maar 32 met een vrouw als hoofdpersoon of in een belangrijke bijrol. Slechts drie van de honderd films hadden een ondervertegenwoordige vrouw als aanjager van het verhaal, en slechts een niet-blanke vrouw die 45 of ouder was toen de film uitkwam.
Now let's look at portrayal. In addition to the numbers you just saw, females are far more likely to be sexualized in film than their male counterparts. Matter of fact, they're about three times as likely to be shown in sexually revealing clothing, partially naked, and they're far more likely to be thin. Now, sometimes, in animation, females are so thin that their waist size approximates the circumference of their upper arm.
En nu afbeelding. Naast de cijfers die je net hebt gezien, worden vrouwen in films veel vaker op een seksuele manier afgebeeld dan hun mannelijke tegenspelers. Sterker nog, het komt drie keer vaker voor dat zij worden afgebeeld in sexy kleding, gedeeltelijk naakt, en ze zijn veel vaker dun. Soms zijn vrouwen in tekenfilms zó dun dat hun taille ongeveer even groot is als de omtrek van hun bovenarm.
(Laughter)
(Gelach)
We like to say that these gals have no room for a womb or any other internal organ.
Wij zeggen dat deze meiden geen ruimte hebben voor een baarmoeder of enig ander intern orgaan.
(Laughter)
(Gelach)
Now, all joking aside, theories suggest, research confirms, exposure to thin ideals and objectifying content can lead to body dissatisfaction, internalization of the thin ideal and self-objectification among some female viewers. Obviously, what we see on-screen and what we see in the world, they do not match. They do not match! Matter of fact, if we lived in the screen world, we would have a population crisis on our hands.
Maar zonder dollen, theorieën suggereren, onderzoek bevestigt: al die slankheidsidealen en objectificerende content kunnen leiden tot onvrede met je lichaam, het nastreven van het slankheidsideaal, en zelf-objectificatie bij sommige vrouwelijke kijkers. Wat we op het scherm zien en wat we in de buitenwereld zien, komt duidelijk niet met elkaar overeen. Het komt niet overeen! Als we in de filmwereld zouden wonen, zouden we een populatiecrisis hebben.
So, as soon as I recognized these patterns, I wanted to find out why, and it turns out that there are two drivers to inequality on-screen: content creator gender and misperceptions of the audience. Let's unpack them really quick.
Toen ik deze patronen herkende, wilde ik weten hoe dit kwam, en er blijken twee factoren te zijn die bijdragen aan deze ongelijkheid: het geslacht van de maker en misvattingen van het publiek. Laten we deze snel uitpakken.
If you want to change any of the patterns I just talked about, all you have to do is hire female directors. Turns out, the female directors are associated with, in terms of short films and indie films, more girls and women on-screen, more stories with women in the center, more stories with women 40 years of age or older on-screen, which I think is good news for this crowd. More underrepresented --
Als je de patronen waar ik het net over had wil veranderen, hoef je alleen vrouwelijke regisseurs in te huren. Wat blijkt, vrouwelijke regisseurs worden in verband gebracht met, bij korte en onafhankelijke films, meer meisjes en vrouwen op het scherm, meer verhalen met vrouwen als middelpunt, meer verhalen die vrouwen van boven de 40 laten zien, wat volgens mij goed nieuws is voor dit publiek. Meer ondervertegenwoordigde --
(Laughter)
(Gelach)
Sorry.
Sorry.
(Laughter)
(Gelach)
Sorry but not sorry. More underrepresented characters in terms of race and ethnicity, and most importantly, more women working behind the camera in key production roles. Easy answer to the problems that we just talked about. Or is it? It's actually not. 800 films, 2007-2015, 886 directors. Only 4.1 percent are women. Only three are African-American or black, and only one woman was Asian.
Sorry, maar ook weer niet. Meer ondervertegenwoordigde personages op gebied van ras en etniciteit, en het meest belangrijke, meer vrouwen achter de schermen in belangrijke productiefuncties. Een makkelijk antwoord op de problemen waar we het zojuist over hadden. Maar is dat echt zo? Helaas niet. Achthonderd films, van 2007 tot 2015, 886 regisseurs. En maar 4,1 procent is vrouw. Slechts drie zijn Afro-Amerikaans of zwart, en slechts een vrouw was Aziatisch.
So why is it so difficult to have female directors if they're part of the solution? Well, to answer this question, we conducted a study. We interviewed dozens of industry insiders and asked them about directors. Turns out, both male and female executives, when they think director, they think male. They perceive the traits of leadership to be masculine in nature. So when they're going to hire a director to command a crew, lead a ship, be a visionary or be General Patton, all the things that we've heard -- their thoughts and ideations pull male. The perception of director or a leader is inconsistent with the perception of a woman. The roles are incongruous, which is consistent with a lot of research in the psychological arena.
Waarom is het zo moeilijk om vrouwelijke regisseurs te krijgen als zij onderdeel zijn van de oplossing? Om deze vraag te beantwoorden, hebben we een studie gedaan. We hebben tientallen insiders geïnterviewd en hebben hen vragen gesteld over regisseurs. Dan blijken zowel mannelijke als vrouwelijke bestuurders, als zij aan een regisseur denken, aan een man te denken. Zij zien leiderschapskwaliteiten van nature als mannelijk. Dus als zij een regisseur moeten inhuren om een filmploeg te leiden, een schip te besturen, om een visionair te zijn, of Generaal Patton, alles wat we gehoord hebben -- gaan hun gedachten en voorstellingen uit naar iets mannelijks. De dingen die horen bij een regisseur of leider komen niet overeen met hoe ze vrouwen zien. De rollen sluiten elkaar uit, en dat komt overeen met veel onderzoek op psychologisch vlak.
Second factor contributing to inequality on-screen is misperceptions of the audience. I don't need to tell this crowd: 50 percent of the people that go to the box office and buy tickets are girls and women in this country. Right? But we're not perceived to be a viable or financially lucrative target audience. Further, there's some misperceptions about whether females can open a film. Open a film means that if you place a female at the center, it doesn't have the return on investment that if you place a male at the center of a story does.
De tweede factor die bijdraagt aan ongelijkheid op het scherm zijn misvattingen over het publiek. Ik hoef jullie niet te vertellen dat 50 procent van de mensen die kaartjes kopen voor de film in dit land meisje of vrouw zijn. Toch? Maar we worden niet gezien als financiëel lucratieve doelgroep. Ook zijn er misvattingen over de vraag of vrouwen een film kunnen openen. Dit betekent dat als je een vrouw als middelpunt neemt, de film niet dezelfde opbrengst heeft als een verhaal met een man als middelpunt.
This misperception is actually costly. Right? Especially in the wake of franchise successes like "The Hunger Games," "Pitch Perfect" or that small little indie film, "Star Wars: The Force Awakens." Our own economic analyses show that gender of the lead character doesn't play a role in economic success in the United States. But what does? Production costs alone or in conjunction with how widely a film is distributed in this country. It's not the gender of the lead character.
Deze misvatting is eigenlijk een dure. Toch? Helemaal gezien de successen van filmreeksen als 'The Hunger Games', 'Pitch Perfect', of die kleine onafhankelijke film 'Star Wars: The Force Awakens'. (Gelach) Onze economische analyses laten zien dat het geslacht van de hoofdpersoon geen rol speelt in het economische succes in de Verenigde Staten. Wat dan wel? De productiekosten, op zich, of in samenhang met het aantal bioscopen waar een film draait in dit land. Niet het geslacht van de hoofdpersoon.
So at this point, we should all be sufficiently depressed. No change in 50 years, few female directors working behind the camera and the entertainment industry does not trust us as an audience. Well, I told you there would be a silver lining, and there is. There are actually simple and tangible solutions to fixing this problem that involve content creators, executives and consumers like the individuals in this room. Let's talk about a few of them.
Nu moeten we allemaal voldoende depressief zijn. Geen verandering in 50 jaar, weinig vrouwelijke regisseurs achter de camera en de entertainmentbranche vertrouwt ons als publiek niet. Maar ik vertelde dat ik een sprankje hoop zou bieden, en dat is er echt. Er zijn daadwerkelijk simpele en tastbare oplossingen om dit probleem op te lossen met behulp van de makers, bestuursleden en consumenten zoals de mensen in deze zaal. Laten we het over een aantal hebben.
The first is what I call "just add five." Did you know if we looked at the top 100 films next year and simply added five female speaking characters on-screen to each of those films, it would create a new norm. If we were to do this for three contiguous years, we would be at gender parity for the first time in over a half of a century. Now, this approach is advantageous for a variety of reasons. One? It doesn't take away jobs for male actors. Heaven forbid.
Als eerste de 'voeg er maar vijf aan toe', Wist je dat als we kijken naar de top 100 films van volgend jaar en gewoon vijf vrouwelijke personages met tekst toevoegen aan elk van die films, dit een nieuwe norm zou creëren? Als we dit drie jaar achter elkaar doen, dan hebben we geslachtsgelijkheid. Voor het eerst in ruim een halve eeuw. Deze benadering is om veel redenen goed. Een? Er verdwijnen geen banen voor mannelijke acteurs. God verhoede.
(Laughter)
(Gelach)
Two, it's actually cost-effective. It doesn't cost that much. Three, it builds a pipeline for talent. And four, it humanizes the production process. Why? Because it makes sure that there's women on set.
Twee, het is zelfs kostenefficiënt. Het kost niet zoveel. Drie, er komt een pijplijn voor talent. En vier, het maakt het productieproces menselijker. Waarom? Omdat er meer vrouwen op de set zijn.
Second solution is for A-list talent. A-listers, as we all know, can make demands in their contracts, particularly the ones that work on the biggest Hollywood films. What if those A-listers simply added an equity clause or an inclusion rider into their contract? Now, what does that mean? Well, you probably don't know but the typical feature film has about 40 to 45 speaking characters in it. I would argue that only 8 to 10 of those characters are actually relevant to the story. Except maybe "Avengers." Right? A few more in "Avengers." The remaining 30 or so roles, there's no reason why those minor roles can't match or reflect the demography of where the story is taking place. An equity rider by an A-lister in their contract can stipulate that those roles reflect the world in which we actually live. Now, there's no reason why a network, a studio or a production company cannot adopt the same contractual language in their negotiation processes.
De tweede oplossing is voor grote sterren. Grote sterren kunnen, zoals we weten, eisen stellen in hun contract, vooral degenen die meewerken aan de grootste Hollywood-films. Wat als die grote sterren gewoon een gelijkheidsclausule of een eisenpakket voor inclusie in hun contract laten opnemen? Wat betekent dat dan? Wellicht weten jullie dit niet, maar een typische speelfilm heeft tussen de 40 en 45 personages met tekst. Ik durf wel te beweren dat slechts 8 tot 10 van die personages echt relevant zijn voor het verhaal. Behalve misschien 'Avengers'. Niet dan? Een paar meer in 'Avengers'. De overgebleven 30 rollen -- er is geen reden waarom die kleine rollen niet de demografie kunnen weerspiegelen van waar het verhaal zich afspeelt. Een eisenpakket van een ster in diens contract kan afdwingen dat die rollen de wereld om ons heen weerspiegelen. Er is geen reden dat een omroep, een studio of productiemaatschappij niet dezelfde contractuele taal kan gebruiken in hun onderhandelingsprocessen.
Third solution: this would be for the entertainment industry, Hollywood in particular, to adopt the Rooney Rule when it comes to hiring practices around directors. Now, in the NFL, the Rooney Rule stipulates that if a team wants to hire a coach from outside the organization, what they have to do is interview an underrepresented candidate. The exact same principle can apply to Hollywood films. How? Well, on these top films, executives and agents can make sure that women and people of color are not only on the consideration list, but they're actually interviewed for the job. Now, one might say, why is this important? Because it exposes or introduces executives to female directors who otherwise fall prey to exclusionary hiring practices.
Dan de derde oplossing: de entertainment-industrie en vooral Hollywood, zou de 'Rooney Rule' moeten overnemen bij het inhuren van regisseurs. In de NFL schrijft de Rooney Rule voor dat als een team een coach wil aanstellen van buiten de eigen organisatie, ze een ondervertegenwoordigde kandidaat op gesprek moeten laten komen. Dit principe zou ook toegepast kunnen worden op Hollywoodfilms. Hoe? Nou, bij deze topfilms kunnen de studiobazen en agenten ervoor zorgen dat vrouwen en niet-blanken niet alleen overwogen worden, maar dat ze ook daadwerkelijk op gesprek mogen komen voor de baan. Nu zou je kunnen zeggen, waarom is dat belangrijk? Omdat bestuurders zo in aanraking komen met vrouwelijke regisseurs die anders ten prooi vallen aan discriminerende wervingspraktijken.
The fourth solution is for consumers like me and you. If we want to see more films by, for and about women, we have to support them. It may mean going to the independent theater chain instead of the multiplex. Or it might mean scrolling down a little further online to find a film by a female director. Or it may be writing a check and funding a film, particularly by a female director from an underrepresented background. Right? We need to write, call and email companies that are making and distributing films, and we need to post on our social media accounts when we want to see inclusive representation, women on-screen, and most importantly, women behind the camera. We need to make our voices heard and our dollars count.
De vierde oplossing is voor consumenten als jij en ik. Als we meer films willen zien door, voor en over vrouwen, moeten we die ondersteunen. Dat kan door naar een onafhankelijke bioscoop te gaan in plaats van naar een grote keten. Of misschien moet je online iets verder naar beneden scrollen om een film van een vrouwelijke regisseur te vinden. Of misschien moet je een film financiëel ondersteunen, vooral van een vrouwelijke regisseur met een ondervertegenwoordigde achtergrond. Toch? We moeten bedrijven schrijven, bellen en mailen die films maken en distribueren en we moeten erover schrijven op onze social media-accounts als we een meer inclusieve vertegenwoordiging willen zien, van vrouwen op het scherm en nog belangrijker, vrouwen achter de camera. We moeten onze stemmen laten horen en ons geld laten spreken.
Now, we actually have the ability to change the world on this one. The US and its content, films in particular, have captured the imaginations of audiences worldwide. Worldwide. So that means that the film industry has unprecedented access to be able to distribute stories about equality all around the world. Imagine what would happen if the film industry aligned its values with what it shows on-screen. It could foster inclusion and acceptance for girls and women, people of color, the LGBT community, individuals with disabilities, and so many more around the world. The only thing that the film industry has to do is unleash its secret weapon, and that's storytelling.
We hebben in dit geval de mogelijkheid de wereld te veranderen. De VS en wat hier vandaan komt, vooral films, spreken tot de verbeelding van mensen over de hele wereld. Wereldwijd. Dat betekent dat de filmindustrie ongekende toegang heeft om verhalen over gelijkheid te verspreiden over de hele wereld. Stel je eens voor wat er zou gebeuren als de filmindustrie haar waarden naar het scherm zou vertalen. Dit kan inclusie bevorderen en ook de acceptatie van meisjes en vrouwen, niet-blanken, de LHBT-gemeenschap, mensen met een beperking, en zoveel meer mensen over de hele wereld. De filmindustrie hoeft alleen maar zijn geheime wapen in te zetten, en dat is verhalen vertellen.
Now, at the beginning of this talk, I said that films -- that they can actually transport us, but I would like to argue that films, they can transform us. None of us in this room have grown up or experienced a storytelling landscape with fully realized female characters, none of us, because the numbers haven't changed. What would happen if the next generation of audiences grew up with a whole different screen reality? What would happen? Well I'm here to tell you today that it's not only possible to change what we see on-screen but I am impatient for it to get here.
Aan het begin van deze presentatie vertelde ik dat films ons in vervoering kunnen brengen, maar ik wil stellen dat films ons kunnen transformeren. Niemand van ons in deze ruimte is opgegroeid, of heeft een verhalenlandschap meegemaakt met volledig verwezenlijkte vrouwelijke personages. Niemand van ons, want de cijfers zijn niet veranderd. Wat zou er gebeuren als de volgende generatie publiek opgroeit met een compleet andere realiteit op het scherm? Wat zou er gebeuren? Ik ben hier vandaag om jullie te vertellen dat het niet alleen mogelijk is te veranderen wat we op het scherm zien, maar ik kan niet wachten tot het hier is.
So let's agree to take action today to eradicate the epidemic of invisibility. And let's agree to take action today to agree that US audiences and global viewers demand and deserve more. And let's agree today that the next generation of viewers and audiences, that they deserve to see the stories we were never able to see.
Dus laten we afspreken om vandaag in actie te komen om de epidemie van onzichtbaarheid uit te roeien. En laten we afspreken om vandaag in actie te komen, om het erover eens te zijn dat het Amerikaanse en wereldwijde publiek meer willen en meer verdienen. En laten we het erover eens zijn dat de volgende generatie kijkers en publiek dat zij het verdienen om de verhalen te zien die wij nooit hebben kunnen zien.
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)