Όταν πήγαινα σχολείο στα 17 μου χρόνια αποφοίτησα από το Λυκείο στο Ντικέιτουρ της Τζόρτζια ως αριστούχα του σχολείου μου. Ήμουν πολύ περήφανη για εμένα. Προερχόμουν από μια φτωχή κοινότητα, είχα μεγαλώσει στο Μισισίπι, μετακομίσαμε στην Τζόρτζια για να αφιερωθούν οι γονείς μου στη Μεθοδική Εκκλησία ως ιερείς. Ήμασταν φτωχοί, αλλά όχι τόσο πολύ κατά τη γνώμη τους, έτσι όδευαν προς φτώχεια διαρκείας.
When I was in high school at the age of 17 -- I graduated from high school in Decatur, Georgia, as valedictorian of my high school -- I was very proud of myself. I was from a low-income community, I had grown up in Mississippi, we'd moved from Mississippi to Georgia so my parents could pursue their degrees as United Methodist ministers. We were poor, but they didn't think we were poor enough, so they were going for permanent poverty.
(Γέλια)
(Laughter)
Ενώ εκείνοι σπούδαζαν στο Έμορυ, εγώ σπούδαζα στο Άβοντειλ, και κατέληξα αριστούχα. Μία από τις χαρές του αριστούχου στην πολιτεία της Τζόρτζια είναι η συνάντηση με τον κυβερνήτη της πολιτείας. Ενδιαφερόμουν λίγο να τον συναντήσω. Ήταν τέλειο. Με είχε συναρπάσει το γεγονός ότι έμενε σε έπαυλη γιατί έβλεπα πολύ το «Γενικό Νοσοκομείο» και τη «Δυναστεία», όταν ήμουν παιδί.
And so, while they studied at Emory, I studied at Avondale, and I became valedictorian. Well, one of the joys of being valedictorian in the state of Georgia is that you get invited to meet the governor of Georgia. I was mildly interested in meeting him. It was kind of cool. I was more intrigued by the fact that he lived in a mansion, because I watched a lot of "General Hospital" and "Dynasty" as a child.
(Γέλια)
(Laughter)
Κι έτσι κάποιο πρωί σηκώθηκα έτοιμη να πάω στον κυβερνήτη. Σηκώθηκαν και οι γονείς μου, επίσης καλεσμένοι, και βγήκαμε από το σπίτι. Αλλά δεν μπήκαμε στο αυτοκίνητό μας. Στον Νότο, το αυτοκίνητο είναι απαραίτητο. Τα δημόσια μέσα μεταφοράς είναι περιορισμένα χωρίς πολλές επιλογές. Αν όμως τυγχάνει να ζεις σε κοινότητα όπου δεν έχεις αυτοκίνητο, η μόνη επιλογή είναι η δημόσια μεταφορά. Και αυτό θα έπρεπε να πάρουμε. Έτσι, μπήκαμε στο λεωφορείο. Πήραμε το λεωφορείο από το Ντικέιτουρ ως το Μπάκχεντ, όπου βρισκόταν η έπαυλη του κυβερνήτη, σε μια όμορφη έκταση γης, με περίφραξη από μαύρα κάγκελα.
And so I got up that morning, ready to go to visit the governor. My mom and my dad, who were also invited, got up, and we went outside. But we didn't get in our car. And in the South, a car is a necessary thing. We don't have a lot of public transit, there aren't a lot of options. But if you're lucky enough to live in a community where you don't have a car, the only option is public transit. And that's what we had to take. And so we got on the bus. And we took the bus from Decatur all the way to Buckhead, where the Governor's Mansion sat on this really beautiful acreage of land, with these long black gates that ran the length of the property.
Φτάνοντας στην έπαυλη, τραβάμε τον μοχλό που ενημερώνει για στάση, αποβιβαζόμαστε, περνάμε και οι τρεις απέναντι στο δρόμο. Περπατάμε από το δρομάκι λόγω των αυτοκινήτων που φέρνουν μαθητές από όλη την πολιτεία. Γι' αυτό περπατάμε στο πλάι του δρόμου. Καθώς περπατάμε ο ένας πίσω από τον άλλον, οι γονείς με βάζουν στη μέση για να μην με χτυπήσει κανένα αμάξι που έφερνε τους άλλους αριστούχους, και φτάνουμε στην πύλη.
We get to the Governor's Mansion, we pull the little lever that lets them know this is our stop, we get off the bus, my mom, my dad and I, we walk across the street. We walk up the driveway, because there are cars coming up, cars bringing in students from all across the state of Georgia. So we're walking along the side. And as we walk single file along the side, my mom and dad sandwiching me to make sure I don't get hit by one of the cars bringing in the other valedictorians, we approach the guard gate.
Όταν φτάνουμε εκεί, βγαίνει ο φύλακας. Με κοιτάζει, κοιτάζει και τους γονείς μου, και λέει: «Εσείς δεν ανήκετε εδώ, η εκδήλωση είναι ιδιωτική». Ο μπαμπάς του απαντά: «Όχι, η κόρη μου είναι μία από τους αριστούχους». Αλλά ο φύλακας δεν ελέγχει τη λίστα που κρατά στα χέρια του. Ούτε ζητά από τη μαμά την πρόσκληση που είναι στον πάτο της τεράστιας τσάντας της. Αντίθετα, κοιτάζει προς το λεωφορείο που θεωρεί ότι του λέει μια ιστορία για το ποιος πρέπει να βρίσκεται εκεί. Επειδή λόγω φτώχειας δεν είχαμε δικό μας αμάξι - αυτή ήταν η ιστορία που είπε στον εαυτό του. Ίσως ήταν και το χρώμα του δέρματός μου, μπορεί να ήταν τα ρούχα μου. Δεν ξέρω τι πέρασε από το μυαλό του. Αλλά κατέληξε να με κοιτάζει πάλι και με βλέμμα υπεροψίας, είπε: «Σου είπα, είναι πριβέ. Δεν ανήκεις εδώ». Οι σπουδές των γονιών μου συνεχίζονταν στη Μεθοδική Εκκλησία, αλλά δεν είχαν γίνει πάστορες ακόμη.
When we get to the guard gate, the guard comes out. He looks at me, and he looks at my parents, and he says, "You don't belong here, this is a private event." My dad says, "No, this is my daughter, Stacey. She's one of the valedictorians." But the guard doesn't look at the checklist that's in his hands. He doesn't ask my mom for the invitation that's at the bottom of her very voluminous purse. Instead, he looks over our shoulder at the bus, because in his mind, the bus is telling him a story about who should be there. And the fact that we were too poor to have our own car -- that was a story he told himself. And he may have seen something in my skin color, he may have seen something in my attire; I don't know what went through his mind. But his conclusion was to look at me again, and with a look of disdain, say, "I told you, this is a private event. You don't belong here." Now, my parents were studying to become United Methodist ministers, but they were not pastors yet.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι συνέχισαν εμπλέκοντας τον κύριο σε έντονη συζήτηση για το αν μπορεί να αποφασίζει.
And so they proceeded to engage this gentleman in a very robust discussion of his decision-making skills.
(Γέλια)
(Laughter)
Ο μπαμπάς μου ίσως ανέφερε ότι θα περνούσε την αιωνιότητα στην πυρά αν δεν έβρισκε το όνομά μου στη λίστα. Πράγματι, ο άντρας τελικά τσεκάρει τη λίστα, με βρίσκει και μας βάζει μέσα. Αλλά δεν θυμάμαι να συνάντησα τον κυβερνήτη. Ούτε τους άλλους αριστούχους από 180 σχολικές περιφέρειες. Το μόνο που θυμάμαι καθαρά από εκείνη τη μέρα ήταν ο άντρας που στεκόταν μπροστά από την πύλη που με κοίταζε και έλεγε πως δεν ανήκω εκεί.
My father may have mentioned that he was going to spend eternity in a very fiery place if he didn't find my name on that checklist. And indeed, the man checks the checklist eventually, and he found my name, and he let us inside. But I don't remember meeting the governor of Georgia. I don't recall meeting my fellow valedictorians from 180 school districts. The only clear memory I have of that day was a man standing in front of the most powerful place in Georgia, looking at me and telling me I don't belong.
Έτσι αποφάσισα, περίπου 20 χρόνια μετά, να είμαι αυτή που θα ανοίξει τις πύλες.
And so I decided, 20-some-odd years later, to be the person who got to open the gates.
(Ζητωκραυγές)
(Cheers)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Δυστυχώς, ίσως έχετε διαβάσει τη συνέχεια. Δεν πήγαν όλα έτσι όπως νόμιζα. Τώρα ο στόχος μου είναι να βρω: Πώς προχωράω; Γιατί δε θα άνοιγα την πύλη μόνο για τις μαύρες γυναίκες που τις υποτίμησαν και τις απέρριψαν. Αλλά θα άνοιγα την πύλη για τις Λατίνες και τις Ασιατοαμερικάνες. Για αυτές με χαρτιά ή χωρίς. Για την υποστήριξη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ. Ήθελα να ανοίξω την πύλη για τις οικογένειες που υπήρξαν θύματα ένοπλης βίας. Για τον κάθε πολίτη στην Τζόρτζια, γιατί αυτή είναι η πολιτεία μας, αυτό είναι το έθνος μας, και όλοι ανήκουμε εδώ.
Unfortunately, you may have read the rest of the story. It didn't quite work out that way. And now I'm tasked with figuring out: How do I move forward? Because, you see, I didn't just want to open the gates for young black women who had been underestimated and told they don't belong. I wanted to open those gates for Latinas and for Asian Americans. I wanted to open those gates for the undocumented and the documented. I wanted to open those gates as an ally of the LGBTQ community. I wanted to open those gates for the families that have to call themselves the victims of gun violence. I wanted to open those gates wide for everyone in Georgia, because that is our state, and this is our nation, and we all belong here.
(Ζητωκραυγές)
(Cheers)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αλλά αυτό που κατάλαβα είναι ότι δεν αρκεί μια προσπάθεια. Και η ερώτησή μου έγινε: Πώς προχωράω; Πώς προσπερνώ την πικρία, την λύπη και την απάθεια βλέποντας τηλεόραση καθώς τρώω παγωτό;
But what I recognized is that the first try wasn't enough. And my question became: How do I move forward? How do I get beyond the bitterness and the sadness and the lethargy and watching an inordinate amount of television as I eat ice cream?
(Γέλια)
(Laughter)
Τι κάνω μετά; Θα κάνω αυτό που έκανα πάντα. Θα επιλέξω να βαδίσω μπροστά, γιατί το να πάω πίσω δεν είναι επιλογή, και δεν αρκεί να μείνω στάσιμη.
What do I do next? And I'm going to do what I've always done. I'm going to move forward, because going backwards isn't an option and standing still is not enough.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ξεκίνησα τον αγώνα μου για κυβερνήτης αναλύοντας ποια ήμουν και τι ήθελα να γίνω. Πάντα κάνω στον εαυτό μου τρεις ερωτήσεις πριν ασχοληθώ με οτιδήποτε, είτε για την υποψηφιότητα ή για μια νέα επιχείρηση· όταν ξεκίνησα το πρότζεκτ στη Τζόρτζια για την καταχώριση ψηφοφόρων· ή όταν ξεκίνησα την τελευταία δράση για δίκαιες εκλογές. Ό,τι κι αν κάνω, κάνω τρεις ερωτήσεις: Τι θέλω; Γιατί το θέλω; Και πώς θα το αποκτήσω; Αυτή τη στιγμή, ξέρω τι θέλω. Θέλω αλλαγή. Αυτό είναι που θέλω. Αλλά το ερώτημα είναι: Τι αλλαγή θέλω να δω;
You see, I began my race for governor by analyzing who I was and what I wanted to be. And there are three questions I ask myself about everything I do, whether it's running for office or starting a business; when I decided to start the New Georgia Project to register people to vote; or when I started the latest action, Fair Fight Georgia. No matter what I do, I ask myself three questions: What do I want? Why do I want it? And how do I get it? And in this case, I know what I want. I want change. That is what I want. But the question is: What change do I want to see?
Ξέρω ότι οι ερωτήσεις που πρέπει να απαντήσω είναι: Πρώτον, είμαι αληθινή με τη φιλοδοξία μου; Γιατί είναι ευνόητο ότι, αν δεν κατάφερες αυτό που ήθελες, ίσως θα έπρεπε να είχες βάλει τον πήχη πιο χαμηλά, αλλά εγώ σας προτείνω να επιδιώκετε επιθετικά όσα φιλοδοξείτε. Μην αφήνετε τα εμπόδια να σας πάνε πίσω.
And I know that the questions I have to ask myself are: One, am I honest about the scope of my ambition? Because it's easy to figure out that once you didn't get what you wanted, then maybe you should have set your sights a little lower, but I'm here to tell you to be aggressive about your ambition. Do not allow setbacks to set you back.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Δεύτερον, καταλάβετε τα λάθη σας. Αλλά καταλάβετε και τα δικά τους γιατί, ειδικά ως γυναίκες, μας μαθαίνουν ότι αν κάτι δεν πετυχαίνει, μάλλον φταίμε εμείς. Συνήθως υπάρχει κάτι που θα βελτιώναμε αλλά μας έχουν μάθει να μην ψάχνουμε πολύ αυτό που θα έκανε ο άλλος. Δεν είμαστε οπαδοί - είμαστε ο λαός. Μας λένε πολύ συχνά ότι τα λάθη μας ανήκουν σε εμάς αλλά η νίκη είναι κάτι που μοιράζεται. Γι' αυτό σας λέω να καταλάβετε όχι μόνο τα λάθη σας αλλά και τα λάθη των άλλων. Και να τα σκέφτεστε με σύνεση. Να είστε είστε τίμιοι με τον εαυτό σας και με όσους σας στηρίζουν.
Number two, let yourself understand your mistakes. But also understand their mistakes, because, as women in particular, we're taught that if something doesn't work out, it's probably our fault. And usually, there is something we could do better, but we've been told not to investigate too much what the other side could have done. And this isn't partisan -- it's people. We're too often told that our mistakes are ours alone, but victory is a shared benefit. And so what I tell you to do is understand your mistakes, but understand the mistakes of others. And be clearheaded about it. And be honest with yourself and honest with those who support you.
Αλλά όταν θα ξέρετε τι θέλετε, προσπαθήστε να βρείτε και γιατί το θέλετε. Η εκδίκηση δεν είναι επαρκής λόγος, όσο κι αν μας αρέσει.
But once you know what you want, understand why you want it. And even though it feels good, revenge is not a good reason.
(Γέλια)
(Laughter)
Αντίθετα, βεβαιωθείτε ότι το θέλετε, γιατί δεν είναι κάτι που θα ήταν καλό να κάνετε, αλλά κάτι που επιβάλλεται να το κάνετε. Θα πρέπει είναι κάτι που θα σας κρατά ξάγρυπνους εκτός κι αν το ονειρεύεστε· κάτι που θα σας ξυπνά το πρωί και θα σας ενεργοποιεί· ή κάτι που θα σας εξοργίζει τόσο πολύ που θα πρέπει να κάνετε κάτι γι' αυτό. Αλλά να ξέρετε γιατί το κάνετε. Και να ξέρετε γιατί πρέπει να γίνει.
Instead, make sure you want it because there's something not that you should do, but something you must do. It has to be something that doesn't allow you to sleep at night unless you're dreaming about it; something that wakes you up in the morning and gets you excited about it; or something that makes you so angry, you know you have to do something about it. But know why you're doing it. And know why it must be done.
Ακούσατε γυναίκες από όλο τον κόσμο να λένε γιατί αυτά πρέπει να γίνουν. Αλλά βρείτε τι είναι το «γιατί» για εσάς, γιατί το να περάσουμε από την ερώτηση στη πράξη είναι ανούσιο αν δε ξέρουμε τον λόγο. Γιατί όταν έρθουν τα δύσκολα και τα ζόρια, όταν οι φίλοι σου σε εγκαταλείψουν, όταν οι υποστηρικτές σου σε ξεχάσουν, όταν θα χάσεις τον πρώτο σου αγώνα - αν δε ξέρεις το λόγο, δε θα προσπαθήσεις ξανά.
You've listened to women from across this world talk about why things have to happen. But figure out what the "why" is for you, because jumping from the "what" to the "do" is meaningless if you don't know why. Because when it gets hard, when it gets tough, when your friends walk away from you, when your supporters forget you, when you don't win your first race -- if you don't know why, you can't try again.
Άρα, πρώτα μάθε τι θέλεις. Δεύτερον, μάθε γιατί το θες, αλλά τρίτον, μάθε πώς θα το καταφέρεις. Βρήκα μερικά εμπόδια σε αυτόν τον αγώνα.
So, first know what you want. Second, know why you want it, but third, know how you're going to get it done. I faced a few obstacles in this race.
(Γέλια)
(Laughter)
Μόνο λίγα. Αλλά στην αναζήτηση αυτή, έγινα η πρώτη μαύρη γυναίκα στην ιστορία των ΗΠΑ που πήρε από μεγάλο κόμμα το χρίσμα υποψηφίου για την εκλογή κυβερνήτη.
Just a few. But in the pursuit, I became the first black woman to ever become the nominee for governor in the history of the United States of America for a major party.
(Ζητωκραυγές)
(Cheers)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αλλά το πιο σημαντικό σε αυτή τη διαδικασία είναι ότι υπήρχαν 1,2 εκατομμύρια Αφροαμερικανοί ψηφοφόροι στην πολιτεία της Τζιόρτζια. Περισσότεροι από τους ψηφοφόρους των Δημοκρατικών το 2014.
But more importantly, in this process, we turned out 1.2 million African American voters in Georgia. That is more voters than voted on the Democratic side of the ticket in 2014.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Η καμπάνια μας τριπλασίασε τους Λατίνους που πίστεψαν πως οι φωνές τους πρέπει να ακουστούν. Τριπλασιάσαμε τους Ασιατοαμερικανούς που είπαν: «Είναι και δική μας πολιτεία». Αυτές είναι επιτυχίες που μου λένε πώς θα τα καταφέρω. Μου κάνουν επίσης να καταλάβω πως τα εμπόδια δεν είναι αξεπέραστα. Είναι απλώς λιγάκι ψηλά.
Our campaign tripled the number of Latinos who believed their voices mattered in the state of Georgia. We tripled the number of Asian Americans who stood up and said, "This is our state, too." Those are successes that tell me how I can get it done. But they also let me understand the obstacles aren't insurmountable. They're just a little high.
Αλλά, επίσης καταλαβαίνω ότι τρία πράγματα πάντα μας κρατάνε ομήρους. Το πρώτο είναι τα οικονομικά. Θα έχετε ίσως ακούσει ότι είμαι λιγάκι χρεωμένη. Αν δεν το ξέρετε, δεν βγαίνετε έξω.
But I also understand that there are three things that always hold us hostage. The first is finances. Now, you may have heard, I'm in a little bit of debt. If you didn't hear about it, you did not go outside.
(Γέλια)
(Laughter)
Συχνά τα οικονομικά μας κρατάνε πίσω, και τα όνειρά μας περιορίζονται από τους πόρους μας. Αλλά ακούμε ξανά και ξανά ιστορίες ατόμων που νίκησαν τέτοιες προκλήσεις. Αλλά δεν νικάς κάτι αν δε μιλάς γι' αυτό. Γι' αυτό δεν άφησα να με στιγματίσει αυτό. Δεν άφησα να πουν πως η έλλειψη ευκαιρίας ήταν λόγος να ακυρωθώ από υποψήφια. Πιστέψτε με, κάποιοι είπαν να μη το κάνω. Φίλοι μου είπαν να μην το κάνω. Σύμμαχοι μου είπαν να μην το κάνω. Το ίδιο είπε και η εφημερίδα «USA Today».
And finances are something that holds us back so often, our dreams are bounded by how much we have in resources. But we hear again and again the stories of those who overcome those resource challenges. But you can't overcome something you don't talk about. And that's why I didn't allow them to debt-shame me in my campaign. I didn't allow anyone to tell me that my lack of opportunity was a reason to disqualify me from running. And believe me, people tried to tell me I shouldn't run. Friends told me not to run. Allies told me not to run. "USA Today" mentioned maybe I shouldn't run.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά όποιος και να ήταν, ξέρω ότι οι οικονομικοί λόγοι δεν μας αφήνουν να ονειρευόμαστε. Ίσως να μην ξεπερνάς πάντα τα εμπόδια, αλλά θα είσαι καταδικασμένος αν δε προσπαθήσεις.
But no matter who it was, I understood that finances are often a reason we don't let ourselves dream. I can't say that you will always overcome those obstacles, but I will tell you, you will be damned if you do not try.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Το δεύτερο είναι ο φόβος. Και ο φόβος είναι αληθινός. Κάνει το σώμα σου να παραλύει. Σε τρομοκρατεί, αλλά μπορεί και να σε ενεργοποιήσει γιατί όταν ξέρεις τι φοβάσαι, μπορείς να βρεις πως να το ξεπεράσεις.
The second is fear. And fear is real. It is paralyzing. It is terrifying. But it can also be energizing, because once you know what you're afraid of, you can figure out how to get around it.
Και το τρίτο είναι η κόπωση. Κάποιες φορές σε κουράζει η προσπάθεια. Κουράζεσαι να διαβάζεις για διαδικασίες και πολιτική και για πράγματα που σε εμποδίζουν να φτάσεις εκεί που θέλεις. Η κούραση σε κάνει να αρκείσαι στο λίγο, όχι στο πολύ. Δεχόμαστε τίτλους σαν βραβεία παρηγοριάς, αντί να διεκδικούμε αυτό που πραγματικά θέλουμε, ακόμη και κουρασμένοι. Γι' αυτό ο Θεός έφτιαξε τον υπνάκο.
And the third is fatigue. Sometimes you just get tired of trying. You get tired of reading about processes and politics and the things that stop you from getting where you want to be. Sometimes, fatigue means that we accept position instead of power. We let someone give us a title as a consolation prize, rather than realizing we know what we want and we're going to get it, even if we're tired. That's why God created naps.
(Γέλια)
(Laughter)
Μάθαμε όμως μέσα σε αυτές τις στιγμές ότι η κόπωση μας βοηθά να κρίνουμε πόσο πολύ το θέλουμε. Γιατί αν έχει πέσει το ηθικό σου, αν έχεις δουλέψει όσο πιο σκληρά μπορείς, αν έχεις κάνει ό,τι θεωρούσες ότι έπρεπε, και τελικά δεν πετυχαίνει, η κόπωση μπορεί να σε εξαντλήσει. Αλλά γι' αυτό έχει σημασία να ξέρουμε τον λόγο που το κάνουμε αυτό.
But we also learn in those moments that fatigue is an opportunity to evaluate how much we want it. Because if you are beaten down, if you have worked as hard as you can, if you have done everything you said you should, and it still doesn't work out, fatigue can sap you of your energy. But that's why you go back to the "why" of it.
Γιατί ξέρω ότι χρειαζόμαστε γυναίκες που θα είναι η φωνή των αφανών, ότι χρειαζόμαστε ανθρώπους με συνείδηση που αντιστέκονται στην καταπίεση. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που θέλουν κοινωνική δικαιοσύνη για όλους. Αυτό είναι που με ξυπνά κάθε πρωί και με κάνει να μάχομαι πιο σκληρά. Προχωράω μπροστά χωρίς να ξεχνώ το παρελθόν. Ξέρω τα εμπόδια που θα μου βάλουν. Ξέρω τι πρόκειται να κάνουν, και είμαι σίγουρη ότι ήδη φτιάχνονται νέα εμπόδια. Έχουν τέσσερα χρόνια για να το πετύχουν.
Because I know we have to have women who speak for the voiceless. I know we have to have people of good conscience who stand up against oppression. I know we have to have people who understand that social justice belongs to us all. And that wakes me up every morning, and that makes me fight even harder. Because I am moving forward, knowing what is in my past. I know the obstacles they have for me. I know what they're going to do, and I'm fairly certain they're energizing and creating new obstacles now. But they've got four years to figure it out.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ίσως δύο.
Maybe two.
(Ζητωκραυγές)
(Cheers)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αλλά εδώ θέλω να καταλήξω: Ξέρω τι θέλω, και αυτό είναι η δικαιοσύνη. Ξέρω γιατί το θέλω, γιατί η φτώχεια είναι ανήθικη και αποτελεί στίγμα για το έθνος μας. Και ξέρω πώς θα το καταφέρω: προχωρώντας μπροστά κάθε μέρα.
But here's my point: I know what I want, and that is justice. I know why I want it, because poverty is immoral, and it is a stain on our nation. And I know how I'm going to get it: by moving forward every single day.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you so much.
(Ζητωκραυγές)
(Cheers)
(Χειροκρότημα)
(Applause)