Like every passionate software engineer out there, I closely follow technology companies in Silicon Valley, pretty much the same way soccer fans follow their teams in Europe. I read articles on tech blogs and listen to podcasts on my phone. But after I finish the article, lock my phone and unplug the headphones, I'm back in sub-Saharan Africa, where the landscape is not quite the same. We have long and frequent power outages, low penetration of computers, slow internet connections and a lot of patients visiting understaffed hospitals.
مانند هر مهندس نرمافزار مشتاقی، من خبرهای شرکتهای فناوری سیلیکون ولی را با دقت دنبال میکنم، تقریباً مثل طرفداران فوتبال که اخبار تیم خود را در اروپا دنبال میکنند. من مقالات وبلاگهای فناوری را میخوانم و بر روی گوشی به پادکست گوش میدهم. اما پس از خواندن مقاله، قفل کردن گوشی و برداشتن هدفونم، دوباره به آفریقای سیاه برمیگردم، جایی که چشمانداز متفاوتی وجود دارد. ما قطعیهای برق طولانی و زیادی داریم، ضریب نفوذ پایین کامپیوتر، ارتباطات اینترنتی ضعیف و بیماران زیادی که به بیمارستانهایی با امکانات کم میروند.
Since the HIV epidemic, hospitals have been struggling to manage regular HIV treatment records for increasing volumes of patients. For such environments, importing technology systems developed elsewhere has not worked, but in 2006, I joined Baobab Health, a team that uses locally based engineers to develop suitable interventions that are addressing health care challenges in Malawi.
از زمان گسترش اچآیوی، بیمارستانها با مشکل مدیریت پروندههای درمان اچآیوی برای تعداد زیادی بیمار مواجه شدهاند. در چنین شرایطی، وارد کردن سیستمهای فناوری که در کشورهای دیگر توسعه یافتهاند، کارایی ندارد، ولی در سال ۲۰۰۶، من به گروه سلامت بائوباب پیوستم، گروهی که از مهندسان داخلی استفاده میکرد برای توسعه برنامههای مناسب که به مشکلات سلامتی در مالاوی رسیدگی میکنند.
We designed an electronic health record system that is used by health care workers while seeing patients. And in the process we realized that we not only had to design the software, we had to implement the infrastructure as well. We don't have enough medical staff to comprehensively examine every patient, so we embedded clinical guidelines within the software to guide nurses and clerks who assist with handling some of the workload.
ما یک سیستم پرونده سلامت الکترونیک طراحی کردیم که توسط کارکنان درمانی در زمان مراجعه بیماران استفاده میشود. در طول کار، متوجه شدیم که ما نه تنها باید نرمافزار را طراحی میکردیم، بلکه باید زیرساختها را هم نصب میکردیم. ما کارکنان کافی در بخش درمان نداریم برای این که هر بیمار را کاملاً معاینه کنند، پس دستورالعملهای بالینی را نیز در نرمافزار قرار دادیم برای راهنمایی پرستاران و کارکنان که به کارها رسیدگی میکنند.
Everyone has a birthday, but not everyone knows their birthday, so we wrote algorithms to handle estimated birthdates as complete dates. How do we follow up patients living in slums with no street and house numbers? We used landmarks to approximate their physical addresses.
هر کسی یک تاریخ تولد دارد، ولی همه تاریخ تولد خود را نمیدانند، پس الگوریتمهایی برای استفاده از تاریخهای تولد تقریبی مانند تاریخهای دقیق نوشتیم. چگونه پیگیر بیمارانی باشیم که در محلههای فقیر بدون نام خیابان و پلاک زندگی میکنند؟ ما از مختصات برای نشان دادن آدرس فیزیکی آنها استفاده کردیم.
Malawi had no IDs to uniquely identify patients, so we had to implement unique patient IDs to link patient records across clinics. The IDs are printed as barcodes on labels that are stuck on personal health booklets kept by each patient. With this barcoded ID, a simple scan with a barcode reader quickly pulls up the patient's records. No need to rewrite their personal details on paper registers at every visit. And suddenly, queues became shorter. This meant patients, typically mothers with little children on their backs, had to spend less time waiting to be assisted. And if they lose their booklets, their records can still be pulled by searching with their names.
در مالاوی هیچ شناسنامهای برای تشخیص هویت بیماران وجود ندارد، پس ما به ناچار کد شناسایی خاص برای هر بیمار تعریف کنیم تا پروندههای آنها را در درمانگاههای مختلف به هم مرتبط کنیم. این کدها که به صورت بارکد پرینت شدهاند بر روی برچسبهایی که روی پروندههای پزشکی چسبانده شده و به بیماران داده میشوند. با وجود این بارکد شناسایی، میتوان با یک اسکن ساده توسط بارکدخوان به سرعت به پرونده بیمار دسترسی پیدا کرد. دیگر نیازی به بازنویسی مشخصات آنها در فرم ثبتنام در هر مراجعه وجود نداشت. و ناگهان، صفها کوتاهتر شدند. یعنی بیماران که معمولاً مادرانی به همراه بچههایشان بودند، زمان کمتری برای دریافت کمک منتظر میماندند. و اگر پرونده خود را گم کنند، همچنان میتوان با جستجوی نام آنها، به پروندههایشان دسترسی پیدا کرد.
Now, the way we pronounce and spell names varies tremendously. We freely mix R's and L's, English and vernacular versions of their names. Even soundex, a standard method for grouping words by how similar they sound, was not good enough. So we had to modify it to help us link and match existing records.
ما نامها را به صورت کاملاً متفاوتی تلفظ میکنیم. ما خیلی راحت «ر» و «ل» را با هم ترکیب میکنیم، در نسخههای انگلیسی و بومی نامها. حتی ساندکس، یک روش استاندارد برای دستهبندی کلمات بر اساس تشابه آوایی آنها، به اندازه کافی خوب نبود. پس ما باید آن را اصلاح میکردیم تا بتوانیم پروندههای موجود را با هم مرتبط کنیم.
Before the iPhone, software engineers developed for personal computers, but from our experience, we knew our power system is not reliable enough for personal computers. So we repurposed touch screen point-of-sale terminals that are meant for retail shops to become clinical workstations. At the time, we imported internet appliances called i-Openers that were manufactured during the dot-com era by a failed US company. We modified their screens to add touch sensors and their power system to run from rechargeable batteries.
پیش از عرضه آیفون، مهندسان نرمافزار کامپیوترهای شخصی را توسعه دادهاند، ولی بر اساس تجربه ما، متوجه شدیم که شبکه برق ما برای کامپیوترهای شخصی به اندازه کافی قابل اطمینان نیست. پس ما کاربری دستگاههای فروش لمسی که برای فروشگاهها درست شده بودند را تغییر دادیم و از آنها در درمانگاهها استفاده کردیم. در آن زمان، ما وسایل اینترنتی به نام «آی اوپنرز» وارد میکردیم که توسط یک شرکت آمریکایی شکست خورده، در دوره داتکام ساخته شده بودند. ما با اصلاح صفحه نمایش آنها، به آنها سنسورهای لمسی اضافه کردیم و سیستم برق آنها را به کار با باتریهای قابلشارژ تغییر دادیم.
When we started, we didn't find a reliable network to transmit data, especially from rural hospitals. So we built our own towers, created a wireless network and linked clinics in Lilongwe, Malawi's capital.
زمانی که شروع کردیم، شبکه قابل اطمینانی برای ارسال اطلاعات به خصوص از بیمارستانهای روستایی وجود نداشت. پس ما برجهای مخابراتی خود را ساختیم، یک شبکه بیسیم ایجاد کردیم و درمانگاهها را در لیلونگوه، پایتخت مالاوی به هم متصل کردیم.
(Applause)
(صدای تشویق)
With a team of engineers working within a hospital campus, we observed health care workers use the system and iteratively build an information system that is now managing HIV records in all major public hospitals in Malawi. These are hospitals serving over 2,000 HIV patients, each clinic. Now, health care workers who used to spend days to tally and prepare quarterly reports are producing the same reports within minutes, and health care experts from all over the world are now coming to Malawi to learn how we did it.
با گروهی از مهندسان که در بیمارستان کار میکردند، ما نحوه استفاده کارکنان درمانی از سیستم را بررسی کردیم و به طور مشابه، یک سیستم اطلاعاتی ساختیم که اکنون پروندههای اچآیوی در تمام بیمارستانهای بزرگ در مالاوی را مدیریت میکند. هر کدام از این بیمارستانها به بیش از ۲ هزار بیمار اچآیوی خدمات میدهند. اکنون کارکنان بخش درمان که قبلاً روزها وقت صرف جمعآوری و تدوین گزارشهای سهماهه میکردند همان گزارشها را در چند دقیقه آماده میکنند، و متخصصان درمان از تمام نقاط جهان اکنون به مالاوی میآیند تا کاری که ما کردیم را یاد بگیرند.
(Applause)
(صدای تشویق)
It is inspiring and fun to follow technology trends across the globe, but to make them work in low-resourced environments like public hospitals in sub-Saharan Africa, we have had to become jacks-of-all-trades and build whole systems, including the infrastructure, from the ground up.
الهامبخش و سرگرمکننده است که روندهای فناوری را در جهان دنبال کنید، ولی برای بکارگیری آنها در محیطهایی با منابع کم مانند بیمارستانهای عمومی در آفریقای سیاه، ما باید «همه فن حریف» میشدیم و همه سیستمها را میساختیم، از جمله زیرساختها را از اول تا آخر.
Thank you.
سپاسگزارم.
(Applause)
(صدای تشویق)