The 40 or so muscles in the human face can be activated in different combinations to create thousands of expressions. But do these expressions look the same and communicate the same meaning around the world, regardless of culture? Is one person’s smile another’s grimace?
Około 40 różnych mięśni ludzkiej twarzy aktywuje się w różnych kombinacjach, tworząc tysiące ekspresji. Ale czy są one identyczne i niosą te same znaczenia dla ludzi na całym świecie, niezależnie od kultury? Czy uśmiech u jednej osoby oznacza grymas u drugiej?
Charles Darwin theorized that emotional expression was a common human feature. But he was in the minority. Until the mid-20th century, many researchers believed that the specific ways we show emotion were learned behaviors that varied across cultures. Personality theorist Silvan Tomkins was one of the few to insist otherwise. Tomkins claimed that certain affects— emotional states and their associated facial expressions— were universal.
Charles Darwin uważał, że mimika jest uniwersalna wśród ludzi. Niewielu podzielało jego zdanie. Do połowy XX wieku, wielu uczonych wierzyło, że sposób, w jaki pokazujemy emocje, jest nabywany i zależny od kultury. Teoretyk osobowości Silvan Tomkins jako jeden z niewielu uważał inaczej. Twierdził, że pewne afekty, czyli stany emocjonalne i towarzyszące im wyrazy twarzy, są uniwersalne.
In the 1960s, psychologist Paul Ekman set about testing this theory by examining hundreds of hours of film footage of remote tribes isolated from the modern world. Ekman found the native peoples’ expressions to be not only familiar, but occurring in precisely the situations he would expect. Conversely, he ran tests with tribes who had no prior exposure to Western culture. They were able to correctly match photos of different facial expressions with stories designed to trigger particular feelings. Over the next few decades, further research has corroborated Darwin’s idea that some of our most important emotional expressions are in fact universal. The degrees of expression appropriate to a given situation can, however, vary greatly across cultures.
W latach 60. XX wieku psycholog Paul Ekman zaczął sprawdzać tę teorię, analizując setki godzin nagrań plemion odizolowanych od współczesnego świata. Ekman zauważył, że nie tylko ich ekspresje były podobne do naszych, ale pojawiały się one dokładnie wtedy, kiedy się ich spodziewał. Przeprowadził również test wśród plemion nieznających kultury zachodu. Udało im się poprawnie połączyć zdjęcia różnych wyrazów twarzy z historiami, które miałyby je wywoływać. W kolejnych dekadach badania potwierdziły pogląd Darwina, że ekspresje niektórych z najważniejszych dla nas emocji są uniwersalne. Ekspresje odpowiednie w różnych sytuacjach mogą się różnić w zależności od kultury.
For instance, researchers have studied facial expression in people who are born blind, hypothesizing that if expressions are universal, they would be displayed in the same way as sighted people. In one study, both blind and sighted athletes displayed the same expressions of emotion when winning or losing their matches.
Na przykład, uczeni zbadali wyrazy twarzy u niewidomych od urodzenia osób, stawiając hipotezę, że jeśli ekspresje są uniwersalne, to będą one takie same, jak u widzących ludzi. W jednym z badań, zarówno niewidzący, jak i widzący sportowcy okazywali takie same wyrazy twarzy, kiedy wygrywali lub przegrywali.
Further evidence can be found in our evolutionary relatives. Comparisons of facial expression between humans and non-human mammals have found similarities in the structure and movement of facial muscles. Chimpanzee laughter looks different from ours, but uses some of the same muscle movements.
Dalsze dowody można znaleźć wśród naszych ewolucyjnych krewnych. Porównanie ekspresji u ludzi i innych ssaków pokazało podobieństwa w strukturze i ruchach mięśni mimicznych. Śmiech szympansa różni się od naszego, ale powstaje w części z tych samych ruchów mięśni.
Back in the 60s, Ekman identified six core expressions. Anger is accompanied by lowered eyebrows drawn together, tense and narrowed eyes, and tight lips; disgust, by the lips pulled up and the nose crinkling. In fear, the upper white of the eyes are revealed as the eyebrows raise and the mouth stretches open, while surprise looks similar, but with rounded eyebrows and relaxed lips. Sadness is indicated by the inner corners of the eyebrows being drawn inwards and upwards, drooping eyes, and a downturned mouth. And of course there’s happiness: lips drawn up and back, and raised cheeks causing wrinkling around the eyes. More recently, researchers have proposed additional entries such as contempt, shame, and disapproval, but opinions vary on how distinct boundaries between these categories can be drawn.
W latach 60., Ekman rozpoznał 6 podstawowych ekspresji. Gniewowi towarzyszą obniżone i ściągnięte brwi, napięte i zwężone oczy, i zaciśnięte usta. Obrzydzeniu zaś, podniesione usta i zmarszczony nos. Strach powoduje uniesienie się brwi i odsłonięcie górnych białek oczu, a usta otwierają się. Zaskoczenie wygląda podobnie, ale brwi są zaokrąglone, a usta rozluźnione. Smutek jest sygnalizowany przez ściągnięcie wewnętrznych kącików brwi do wewnątrz i do góry, spuszczony wzrok, i wykrzywione w dół usta. Oczywiście jest też radość: usta podniesione do góry i do dołu, oraz uniesione policzki, które powodują zmarszczki wokół oczu. Niedawno uczeni zaproponowali kolejne ekspresje takie jak pogarda, wstyd i dezaprobata, ale różnią się opiniami, w jaki sposób wyróżnić granice między tymi kategoriami.
So if Ekman and other researchers are correct, what makes certain expressions universal? And why are they expressed in these particular ways? Scientists have a lot of theories rooted in our evolutionary history. One is that certain expressions are important for survival. Fear and surprise could signal to others an immediate danger. Studies of humans and some other primates have found that we pay more attention to faces that signal threats over neutral faces, particularly when we’re already on high alert.
Jeśli więc Ekman i inni uczeni mają rację, to co sprawia, że niektóre ekspresje są uniwersalne? I dlaczego są wyrażane w taki a nie inny sposób? Naukowcy mają wiele teorii zakorzenionych w historii naszej ewolucji. Jedna z nich głosi, że pewne ekspresje są ważne dla naszego przetrwania. Strach i zaskoczenie mogą sygnalizować zbliżające się niebezpieczeństwo. Badania ludzi i innych ssaków naczelnych, wykazały, że zwracamy większą uwagę na twarze sygnalizujące zagrożenie niż na te, które są neutralne. Szczególnie gdy jesteśmy w stanie wysokiej gotowości.
Expressions also could help improve group fitness by communicating our internal states to those around us. Sadness, for example, signals to the group that something’s wrong. There’s some evidence that expressions might be even more directly linked to our physiology. The fear expression, for instance, could directly improve survival in potentially dangerous situations by letting our eyes absorb more light and our lungs take in more air, preparing us to fight or flee.
Ekspresje mogą także polepszyć dopasowanie grupy przez komunikowanie naszych wewnętrznych stanów otoczeniu. Smutek sygnalizuje grupie, że coś jest nie w porządku. Są dowody na to, że wyrazy twarzy mogą być powiązane bardziej bezpośrednio z naszą fizjologią. Ekspresja strachu, przykładowo, może zwiększyć szanse przetrwania w potencjalnie niebezpiecznych sytuacjach, sprawiając, że nasze oczy absorbują więcej światła, a płuca pobierają więcej tlenu, przygotowując nas do walki lub ucieczki.
There’s still much research to be done in understanding emotional expression, particularly as we learn more about the inner workings of the brain. But if you ever find yourself among strangers in a strange land, a friendly smile could go a long way.
Potrzeba jeszcze wielu badań, żeby zrozumieć ekspresje emocjonalne, szczególnie kiedy dowiadujemy się coraz więcej o działaniu mózgu. Jeśli jednak znajdziesz się kiedykolwiek w obcym kraju pośród nieznajomych, przyjazny uśmiech na pewno nie zaszkodzi.