I normally teach courses on how to rebuild states after war. But today I've got a personal story to share with you. This is a picture of my family, my four siblings -- my mom and I -- taken in 1977. And we're actually Cambodians. And this picture is taken in Vietnam. So how did a Cambodian family end up in Vietnam in 1977? Well to explain that, I've got a short video clip to explain the Khmer Rouge regime during 1975 and 1979.
Normaal gesproken geef ik cursussen over de wederopbouw van staten na een oorlog. Maar vandaag heb ik een persoonlijk verhaal dat ik met u wil delen. Dit is een foto van mijn familie, mijn vier broers en zussen, mijn moeder en ik, genomen in 1977. Wij zijn eigenlijk Cambodjanen Deze foto is genomen in Vietnam. Maar hoe is een Cambodjaanse familie in 1977 in Vietnam terechtgekomen? Om dat uit te leggen heb ik dit korte filmpje meegenomen dat het bewind van de Rode Khmer van 1975 tot 1979 uitlegt.
Video: April 17th, 1975. The communist Khmer Rouge enters Phnom Penh to liberate their people from the encroaching conflict in Vietnam, and American bombing campaigns. Led by peasant-born Pol Pot, the Khmer Rouge evacuates people to the countryside in order to create a rural communist utopia, much like Mao Tse-tung's Cultural Revolution in China. The Khmer Rouge closes the doors to the outside world. But after four years the grim truth seeps out. In a country of only seven million people, one and a half million were murdered by their own leaders, their bodies piled in the mass graves of the killing fields.
Video: 17 april 1975. De communistische Rode Khmer trekt Phnom-Penh binnen om zijn volk te bevrijden van het steeds dichterbij komende conflict in Vietnam en de Amerikaanse bombardementen. Onder leiding van Pol Pot, die van boerenafkomst is, evacueert de Rode Khmer burgers naar het platteland met als doel een communistisch Utopia op het platteland te creëren, net als de Culturele Revolutie van Mao Zedong in China. De Rode Khmer sluit de deur voor de buitenwereld. Maar na vier jaar sijpelt de gruwelijke waarheid naar buiten. In een land met slechts zeven miljoen inwoners, werden er anderhalf miljoen vermoord door hun eigen leiders, hun lijken stapelden zich op in de massagraven van de killing fields.
Sophal Ear: So, notwithstanding the 1970s narration, on April 17th 1975 we lived in Phnom Penh. And my parents were told by the Khmer Rouge to evacuate the city because of impending American bombing for three days. And here is a picture of the Khmer Rouge. They were young soldiers, typically child soldiers. And this is very normal now, of modern day conflict, because they're easy to bring into wars.
Sophal Ear: niettegenstaande het verhaal over de jaren '70, woonden we op 17 april 1975 in Phnom-Penh. De Rode Khmer beval mijn ouders de stad te verlaten vanwege een ophanden zijnd driedaags Amerikaans bombardement. Dit is een foto van de Rode Khmer. Het waren jonge soldaten. Echte kindsoldaten. Dit is erg gebruikelijk in moderne conflicten, omdat ze erg makkelijk een oorlog in zijn te leiden.
The reason that they gave about American bombing wasn't all that far off. I mean, from 1965 to 1973 there were more munitions that fell on Cambodia than in all of World War II Japan, including the two nuclear bombs of August 1945. The Khmer Rouge didn't believe in money. So the equivalent of the Federal Reserve Bank in Cambodia was bombed. But not just that, they actually banned money. I think it's the only precedent in which money has ever been stopped from being used. And we know money is the root of all evil, but it didn't actually stop evil from happening in Cambodia, in fact.
Het argument van de Amerikaanse bombardementen was niet eens zo ver bezijden de waarheid. Ik bedoel maar, tussen 1965 en 1973 vielen er meer bommen op Cambodja dan op Japan gedurende heel WOII, inclusief de twee atoombommen. van augustus 1945. De Rode Khmer geloofde niet in geld. Daarom werd de Nationale Bank in Cambodja gebombardeerd. Maar dat niet alleen. Geld werd letterlijk verbannen. Ik denk dat dit de enige keer is geweest dat geld werd afgeschaft. We weten allemaal dat geld de wortel van al het kwaad is, maar het kwaad in Cambodja werd er niet mee gestopt.
My family was moved from Phnom Penh to Pursat province. This is a picture of what Pursat looks like. It's actually a very pretty area of Cambodia, where rice growing takes place. And in fact they were forced to work the fields. So my father and mother ended up in a sort of concentration camp, labor camp.
Mijn familie werd verhuisd van Phnom-Penh naar de provincie Pursat. Dit is een foto van hoe Pursat eruit ziet. Het is eigenlijk een erg mooie streek in Cambodja, waar rijst wordt verbouwd. In feite werden ze gedwongen om op het land te werken. Dus mijn vader en moeder kwamen terecht in een soort concentratiekamp, een werkkamp.
And it was at that time that my mother got word from the commune chief that the Vietnamese were actually asking for their citizens to go back to Vietnam. And she spoke some Vietnamese, as a child having grown up with Vietnamese friends. And she decided, despite the advice of her neighbors, that she would take the chance and claim to be Vietnamese so that we could have a chance to survive, because at this point they're forcing everybody to work. And they're giving about -- in a modern-day, caloric-restriction diet, I guess -- they're giving porridge, with a few grains of rice.
In die periode hoorde mijn moeder via het hoofd van de commune dat de Vietnamezen hun burgers vroegen terug te gaan naar Vietnam. Ze sprak een paar woorden Vietnamees, omdat ze opgegroeid was met Vietnamese vrienden. En ze besloot, ondanks het advies van haar buren, dat ze het risico zou nemen te beweren dat ze Vietnamees was, zodat wij een kans hadden om te overleven. Want op dat moment dwongen ze iedereen te werken. En ze geven --- wat je tegenwoordig een caloriearm dieet zou kunnen noemen -- ze geven pap met een paar korrels rijst.
And at about this time actually my father got very sick. And he didn't speak Vietnamese. So he died actually, in January 1976. And it made it possible, in fact, for us to take on this plan. So the Khmer Rouge took us from a place called Pursat to Kaoh Tiev, which is across from the border from Vietnam. And there they had a detention camp where alleged Vietnamese would be tested, language tested.
Rond die tijd werd mijn vader ernstig ziek. Hij sprak geen Vietnamees. Hij stierf in januari van 1976. Dat maakte het voor ons feitelijk mogelijk om het plan uit te voeren. De Rode Khmer nam ons mee van Pursat naar Koh Tiev, dat aan de grens met Vietnam ligt. En daar hadden ze een detentiekamp waar vermeende Vietnamezen getest zouden worden op hun taal.
And my mother's Vietnamese was so bad that to make our story more credible, she'd given all the boys and girls new Vietnamese names. But she'd given the boys girls' names, and the girls boys' names. And it wasn't until she met a Vietnamese lady who told her this, and then tutored her for two days intensively, that she was able to go into her exam and -- you know, this was a moment of truth. If she fails, we're all headed to the gallows; if she passes, we can leave to Vietnam. And she actually, of course -- I'm here, she passes. And we end up in Hong Ngu on the Vietnamese side. And then onwards to Chau Doc. And this is a picture of Hong Ngu, Vietnam today. A pretty idyllic place on the Mekong Delta. But for us it meant freedom. And freedom from persecution from the Khmer Rouge.
Het Vietnamees van mijn moeder was zo slecht dat ze, om ons verhaal geloofwaardiger te maken, alle jongens en meisjes nieuwe Vietnamese namen had gegeven. Maar ze had de jongens meisjesnamen gegeven en de meisjes jongensnamen. Pas toen ze een Vietnamese vrouw ontmoette die haar dit vertelde en haar twee dagen lang intensief bijles gaf, kon ze het examen afleggen. En dat was het moment van de waarheid. Als ze zakt is het gedaan met ons. Als ze slaagt gaan we naar Vietnam. En, natuurlijk, ik ben hier, slaagt ze. Zo komen we terecht in Hong Ngu aan de Vietnamese kant en gaan we verder naar Chau Doc. Dit is een recente foto van Hong Ngu, Vietnam. Een aardig idyllische plek in de Mekong Delta. Maar voor ons betekende het vrijheid. Vrijheid van vervolging door de Rode Khmer.
Last year, the Khmer Rouge Tribunal, which the U.N. is helping Cambodia take on, started, and I decided that as a matter of record I should file a Civil Complaint with the Tribunal about my father's passing away. And I got word last month that the complaint was officially accepted by the Khmer Rouge Tribunal. And it's for me a matter of justice for history, and accountability for the future, because Cambodia remains a pretty lawless place, at times.
Vorig jaar is het Rode Khmer-tribunaal, dat Cambodja met behulp van de VN op zich neemt, begonnen en ik besloot dat ik om de feiten vast te laten leggen een civiele vordering zou indienen bij het Tribunaal over het overlijden van mijn vader. Vorige maand kreeg ik bericht dat de vordering officieel is aanvaard door het Rode Khmer-tribunaal. Voor mij gaat het om gerechtigheid voor de geschiedenis en verantwoordelijkheid voor de toekomst. Want Cambodja blijft soms nog een tamelijk wetteloos land.
Five years ago my mother and I went back to Chau Doc. And she was able to return to a place that for her meant freedom, but also fear, because we had just come out of Cambodia. I'm happy, actually, today, to present her. She's here today with us in the audience. Thank you mother.
Vijf jaar geleden gingen mijn moeder en ik terug naar Chau Doc. Zij kon terugkeren naar een plaats die voor haar zowel vrijheid als angst betekende, omdat we net uit Cambodja waren gekomen. Ik ben erg blij dat ik haar vandaag kan voorstellen. Ze is vandaag bij ons in het publiek. Bedankt moeder.
(Applause)
(Applaus)