Συνήθως παραδίδω μαθήματα ανοικοδόμησης χωρών μετά από πολέμους. Αλλά σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια προσωπική μου ιστορία. Αυτή είναι μια φωτογραφία της οικογένειάς μου, εγώ μαζί με τα τέσσερα αδέλφια μου και τη μητέρα μας, το 1977. Είμαστε από την Καμπότζη. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε στο Βιετνάμ. Οπότε πώς μια οικογένεια από την Καμπότζη βρέθηκε στο Βιετνάμ το 1977; Για να το εξηγήσω αυτό, θα σας δείξω ένα μικρό βίντεο για να σας εξηγήσω το καθεστώς των Ερυθρών Χμερ την περίοδο από το 1975 έως το 1979.
I normally teach courses on how to rebuild states after war. But today I've got a personal story to share with you. This is a picture of my family, my four siblings -- my mom and I -- taken in 1977. And we're actually Cambodians. And this picture is taken in Vietnam. So how did a Cambodian family end up in Vietnam in 1977? Well to explain that, I've got a short video clip to explain the Khmer Rouge regime during 1975 and 1979.
Βίντεο: 17 Απριλίου 1975, Οι κομμουνιστές Ερυθροί Χμερ εισβάλουν στην Πνομ Πενχ για να απελευθερώσουν τους ανθρώπους τους από την επερχόμενη σύγκρουση στο Βιετνάμ, και τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς. Με επικεφαλής τον χωρικό Πολ Ποτ οι Ερυθροί Χμερ στέλνουν τον κόσμο προς την ύπαιθρο για να δημιουργήσουν μια αγροτική κομμουνιστική ουτοπία, σχεδόν όπως και η πολιτιστική επανάσταση του Μάο Τσε-Τούνγκ στην Κίνα. Οι Ερυθροί Χμερ κλείνουν τις πόρτες στον έξω κόσμο. Αλλά ύστερα από τέσσερα χρόνια διαρρέει η σκληρή αλήθεια. Σε μια χώρα με μόνο 7 εκατομμύρια κατοίκους, 1,5 εκατομμύριο δολοφονήθηκαν από τους ίδιους τους αρχηγούς τους, τα σώματά τους στοιβαγμένα σε μαζικούς τάφους στους χώρους των σκοτωμών.
Video: April 17th, 1975. The communist Khmer Rouge enters Phnom Penh to liberate their people from the encroaching conflict in Vietnam, and American bombing campaigns. Led by peasant-born Pol Pot, the Khmer Rouge evacuates people to the countryside in order to create a rural communist utopia, much like Mao Tse-tung's Cultural Revolution in China. The Khmer Rouge closes the doors to the outside world. But after four years the grim truth seeps out. In a country of only seven million people, one and a half million were murdered by their own leaders, their bodies piled in the mass graves of the killing fields.
Σόφαλ Ίαρ: Οπότε, παρά την αφήγηση της δεκαετίας του '70, την 17η Απριλίου του 1975 ζούσαμε στην Πνομ Πενχ. Και οι Ερυθροί Χμερ είπαν στους γονείς μου να εγκαταλείψουν την πόλη, εξαιτίας των επικείμενων Αμερικανικών βομβαρδισμών για τρεις ημέρες. Εδώ είναι μια φωτογραφία των Ερυθρών Χμερ. Ήταν νεαροί στρατιώτες, στην ουσία παιδιά. Σήμερα αυτό είναι πολύ φυσιολογικό, στις σύγχρονες συγκρούσεις, γιατί εύκολα χρησιμοποιούνται σε πολέμους.
Sophal Ear: So, notwithstanding the 1970s narration, on April 17th 1975 we lived in Phnom Penh. And my parents were told by the Khmer Rouge to evacuate the city because of impending American bombing for three days. And here is a picture of the Khmer Rouge. They were young soldiers, typically child soldiers. And this is very normal now, of modern day conflict, because they're easy to bring into wars.
Η αιτία που έδωσαν στον κόσμο για τους Αμερικανικούς βομβαρδισμούς δεν ήταν τελείως άτοπη. Εννοώ ότι από το 1965 έως το 1973, έπεσαν περισσότερα πυρομαχικά στην Καμπότζη από ό,τι σε όλη την Ιαπωνία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων των δύο ατομικών βομβών τον Αύγουστο του 1945. Οι Ερυθροί Χμερ δεν πίστευαν στο χρήμα. Έτσι το αντίστοιχο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Αποθεμάτων της Καμπότζης βομβαρδίστηκε. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, στην ουσία απαγόρευσαν το χρήμα. Νομίζω ότι είναι η μοναδική φορά που το χρήμα σταμάτησε να χρησιμοποιείται. Γνωρίζουμε ότι το χρήμα είναι η αιτία όλων των κακών, αλλά δεν σταμάτησε το κακό απ' το να φτάσει στην Καμπότζη.
The reason that they gave about American bombing wasn't all that far off. I mean, from 1965 to 1973 there were more munitions that fell on Cambodia than in all of World War II Japan, including the two nuclear bombs of August 1945. The Khmer Rouge didn't believe in money. So the equivalent of the Federal Reserve Bank in Cambodia was bombed. But not just that, they actually banned money. I think it's the only precedent in which money has ever been stopped from being used. And we know money is the root of all evil, but it didn't actually stop evil from happening in Cambodia, in fact.
Η οικογένειά μου μετακόμισε από το Πνομ Πενχ στην επαρχία Πουρσάτ. Ορίστε και μια φωτογραφία της περιοχής Πουρσάτ. Είναι πράγματι μια πολύ όμορφη περιοχή της Καμπότζης, στην οποία βρίσκονται πολλοί ορυζώνες. Στην πραγματικότητα, εξαναγκάστηκαν να εργαστούν στα χωράφια. Έτσι οι γονείς μου κατέληξαν σε ενός είδους στρατόπεδο συγκέντρωσης, μια κολεκτίβα.
My family was moved from Phnom Penh to Pursat province. This is a picture of what Pursat looks like. It's actually a very pretty area of Cambodia, where rice growing takes place. And in fact they were forced to work the fields. So my father and mother ended up in a sort of concentration camp, labor camp.
Κι εκείνη την περίοδο η μητέρα μου έμαθε από ένα αρχηγό της κοινότητας ότι οι Βιετναμέζοι ζητούσαν στην πραγματικότητα να επιστρέψουν οι πολίτες τους στο Βιετνάμ. Μιλούσε λίγα Βιετναμέζικα, καθώς είχε μεγαλώσει ως παιδί με Βιετναμέζους φίλους. Και αποφάσισε, παρά τις συμβουλές των γειτόνων της ότι έπρεπε να αρπάξει την ευκαιρία και να ισχυριστεί ότι είναι από το Βιετνάμ έτσι ώστε να έχουμε μια ευκαιρία να επιβιώσουμε, γιατί τότε ανάγκαζαν τους πάντες να εργάζονται. Και παρείχαν περίπου-- στη σύγχρονη εποχή, μια περιορισμένη θερμιδικά διατροφή, νομίζω ότι έδιναν χυλό με λίγους κόκκους ρυζιού.
And it was at that time that my mother got word from the commune chief that the Vietnamese were actually asking for their citizens to go back to Vietnam. And she spoke some Vietnamese, as a child having grown up with Vietnamese friends. And she decided, despite the advice of her neighbors, that she would take the chance and claim to be Vietnamese so that we could have a chance to survive, because at this point they're forcing everybody to work. And they're giving about -- in a modern-day, caloric-restriction diet, I guess -- they're giving porridge, with a few grains of rice.
Περίπου εκείνη την περίοδο αρρώστησε βαριά ο πατέρας μου. Δεν μιλούσε Βιετναμέζικα. Οπότε πέθανε τον Ιανουάριο του 1976. Και έτσι μπορέσαμε στην ουσία να ακολουθήσουμε αυτό το σχέδιο. Έτσι, οι Ερυθροί Χμερ μας πήραν από ένα μέρος που λεγόταν Πουρσάτ και μας πήγαν στο Καοχ Τιεβ που βρίσκεται απέναντι από τα σύνορα με το Βιετνάμ. Εκεί υπήρχε ένα στρατόπεδο κράτησης στο οποίο όσοι ισχυρίζονταν ότι είναι Βιετναμέζοι θα εξετάζονταν, γλωσσικά.
And at about this time actually my father got very sick. And he didn't speak Vietnamese. So he died actually, in January 1976. And it made it possible, in fact, for us to take on this plan. So the Khmer Rouge took us from a place called Pursat to Kaoh Tiev, which is across from the border from Vietnam. And there they had a detention camp where alleged Vietnamese would be tested, language tested.
Τα Βιετναμέζικα της μητέρας μου ήταν τόσο άσχημα, που για να κάνει την ιστορία της πιο πιστευτή, έδωσε σε όλους μας νέα Βιετναμέζικα ονόματα. Αλλά είχε δώσει στα αγόρια ονόματα κοριτσιών και στα κορίτσια ονόματα αγοριών. Και μέχρι που γνώρισε μια κυρία από το Βιετνάμ που της το εξήγησε και μετά της έκανε μάθημα για 2 συνεχείς ημέρες, ώστε να μπορέσει να πάει στις εξετάσεις της και -- καταλαβαίνετε, αυτή ήταν μια στιγμή αλήθειας. Εάν αποτύγχανε, θα οδηγούμασταν στις κρεμάλες, εάν τα κατάφερνε, θα φεύγαμε για το Βιετνάμ. Και όντως, φυσικά --είμαι εδώ, τα κατάφερε. Και καταλήξαμε στο Χονγκ Νγου στο Βιετνάμ και στη συνέχεια στο Τσάου Ντοκ. Εδώ είναι μια τωρινή φωτογραφία του Χονγκ Νγκου στο Βιετνάμ. Ένα ειδυλλιακό μέρος στο Δέλτα του Μεκόνγκ. Αλλά για εμάς σήμαινε ελευθερία. Ελευθερία από την καταδίωξη από τους Ερυθρούς Χμερ.
And my mother's Vietnamese was so bad that to make our story more credible, she'd given all the boys and girls new Vietnamese names. But she'd given the boys girls' names, and the girls boys' names. And it wasn't until she met a Vietnamese lady who told her this, and then tutored her for two days intensively, that she was able to go into her exam and -- you know, this was a moment of truth. If she fails, we're all headed to the gallows; if she passes, we can leave to Vietnam. And she actually, of course -- I'm here, she passes. And we end up in Hong Ngu on the Vietnamese side. And then onwards to Chau Doc. And this is a picture of Hong Ngu, Vietnam today. A pretty idyllic place on the Mekong Delta. But for us it meant freedom. And freedom from persecution from the Khmer Rouge.
Πέρυσι η δίκη των Ερυθρών Χμερ, στην οποία βοηθάνε τα Ηνωμένα Έθνη, ξεκίνησε και αποφάσισα ότι ως στοιχείο απόδειξης θα έπρεπε να καταθέσω δημόσια καταγγελία στο δικαστήριο για το θάνατο του πατέρα μου. Έμαθα τον περασμένο μήνα ότι η καταγγελία έγινε επίσημα δεκτή από το Δικαστήριο. Και για μένα είναι θέμα δικαιοσύνης για την ιστορία και ευθύνη για το μέλλον γιατί η Καμπότζη παραμένει ένα άνομο μέρος κάποιες φορές.
Last year, the Khmer Rouge Tribunal, which the U.N. is helping Cambodia take on, started, and I decided that as a matter of record I should file a Civil Complaint with the Tribunal about my father's passing away. And I got word last month that the complaint was officially accepted by the Khmer Rouge Tribunal. And it's for me a matter of justice for history, and accountability for the future, because Cambodia remains a pretty lawless place, at times.
Πριν από πέντε χρόνια, μαζί με τη μητέρα μου πήγαμε στο Τσάου Ντοκ. Κατάφερε να επιστρέψει σε ένα μέρος που για την ίδια σήμαινε ελευθερία, αλλά και φόβο γιατί μόλις είχαμε φύγει από την Καμπότζη. Είμαι χαρούμενος μάλιστα που σήμερα την παρουσιάζω. Βρίσκεται μαζί μας σήμερα, στο κοινό. Σ' ευχαριστώ μαμά.
Five years ago my mother and I went back to Chau Doc. And she was able to return to a place that for her meant freedom, but also fear, because we had just come out of Cambodia. I'm happy, actually, today, to present her. She's here today with us in the audience. Thank you mother.
(Χειροκρότημα)
(Applause)