So over the long course of human history, the infectious disease that's killed more humans than any other is malaria. It's carried in the bites of infected mosquitos, and it's probably our oldest scourge. We may have had malaria since we evolved from the apes. And to this day, malaria takes a huge toll on our species. We've got 300 million cases a year and over half a million deaths.
In de geschiedenis van de mensheid is er geen infectieziekte die meer mensen heeft gedood dan malaria. De ziekte wordt overgedragen door geïnfecteerde muggen en is waarschijnlijk onze oudste plaag. Malaria bestaat al sinds we uit apen geëvolueerd zijn. Tot op de dag van vandaag eist malaria een grote tol. We hebben 300 miljoen gevallen per jaar en meer dan een half miljoen doden. Het is onbegrijpelijk.
Now this really makes no sense. We've known how to cure malaria since the 1600s. That's when Jesuit missionaries in Peru discovered the bark of the cinchona tree, and inside that bark was quinine, still an effective cure for malaria to this day. So we've known how to cure malaria for centuries. We've known how to prevent malaria since 1897. That's when the British army surgeon Ronald Ross discovered that it was mosquitos that carried malaria, not bad air or miasmas, as was previously thought. So malaria should be a relatively simple disease to solve, and yet to this day, hundreds of thousands of people are going to die from the bite of a mosquito. Why is that?
We weten al sinds 1600 hoe we malaria moeten genezen. We weten al sinds 1600 hoe we malaria moeten genezen. Toen ontdekten jezuïeten-missionarissen in Peru kinine in de bast van de Cinchonaboom. kinine in de bast van de Cinchonaboom. Dat is nog steeds een effectief middel tegen malaria. We weten al eeuwen hoe we malaria kunnen genezen. Sinds 1897 weten we hoe we malaria kunnen voorkomen. Toen ontdekte de Britse legerarts Ronald Ross dat muggen malaria overbrachten en niet slechte lucht of dampen, zoals eerder werd gedacht. Malaria zou een relatief gemakkelijk te bestrijden ziekte moeten zijn, maar tot op de dag van vandaag overlijden honderdduizenden mensen aan de gevolgen van een muggenbeet. Waarom? Dit is een vraag die mij persoonlijk lang heeft beziggehouden.
This is a question that's personally intrigued me for a long time. I grew up as the daughter of Indian immigrants visiting my cousins in India every summer, and because I had no immunity to the local malarias, I was made to sleep under this hot, sweaty mosquito net every night while my cousins, they were allowed to sleep out on the terrace and have this nice, cool night breeze wafting over them. And I really hated the mosquitos for that. But at the same time, I come from a Jain family, and Jainism is a religion that espouses a very extreme form of nonviolence. So Jains are not supposed to eat meat. We're not supposed to walk on grass, because you could, you know, inadvertently kill some insects when you walk on grass. We're certainly not supposed to swat mosquitos. So the fearsome power of this little insect was apparent to me from a very young age, and it's one reason why I spent five years as a journalist trying to understand, why has malaria been such a horrible scourge for all of us for so very long? And I think there's three main reasons why. Those three reasons add up to the fourth reason, which is probably the biggest reason of all.
Dit is een vraag die mij persoonlijk lang heeft beziggehouden. Ik groeide op als dochter van Indiase immigranten en ging iedere zomer in India mijn neven en nichten bezoeken. Omdat ik niet gewend was aan de lokale malaria moest ik 's nachts onder zo'n heet, plakkerig muskietennet slapen. Mijn neven en nichten mochten buiten op het terras slapen Mijn neven en nichten mochten buiten op het terras slapen terwijl een heerlijk koel briesje over hen heen blies. Ik haatte die muggen. Maar ik ben van Jaïnische huize, een religie die gestoeld is op een extreme vorm van geweldloosheid. een religie die gestoeld is op een extreme vorm van geweldloosheid. Jaïnisten eten daarom geen vlees. We horen niet op gras te lopen, omdat je per ongeluk insecten zou kunnen doden terwijl je op het gras loopt. We mogen zeker geen muggen doodmeppen. De donkere kracht van dit kleine insect was me op jonge leeftijd al heel duidelijk. Daarom heb ik als journalist vijf jaar lang geprobeerd te begrijpen waarom malaria al zo lang zo'n enorme plaag is voor ons allemaal. Ik denk dat er drie redenen zijn. Deze drie redenen maken samen de vierde reden die waarschijnlijk de beste reden van allemaal is. De eerste reden is wetenschappelijk.
The first reason is certainly scientific. This little parasite that causes malaria, it's probably one of the most complex and wily pathogens known to humankind. It lives half its life inside the cold-blooded mosquito and half its life inside the warm-blooded human. These two environments are totally different, but not only that, they're both utterly hostile. So the insect is continually trying to fight off the parasite, and so is the human body continually trying to fight it off. This little creature survives under siege like that, but not only does it survive, it has thrived. It has spread. It has more ways to evade attack than we know. It's a shape-shifter, for one thing. Just as a caterpillar turns into a butterfly, the malaria parasite transforms itself like that seven times in its life cycle. And each of those life stages not only looks totally different from each other, they have totally different physiology. So say you came up with some great drug that worked against one stage of the parasite's life cycle. It might do nothing at all to any of the other stages. It can hide in our bodies, undetected, unbeknownst to us, for days, for weeks, for months, for years, in some cases even decades.
Deze kleine parasiet die malaria veroorzaakt, is waarschijnlijk een van de meest complexe en gewiekste pathogenen die de mens kent. Het leeft zijn halve leven in een koudbloedige mug en de andere helft in een warmbloedig mens. Die twee omgevingen zijn totaal verschillend, maar zijn bovendien allebei enorm agressief. Het insect probeert continu om de parasiet te verdrijven en hetzelfde geldt voor het menselijk lichaam. Dit parasietje overleeft onder dit bewind. Het overleeft niet alleen, het gedijt en verspreidt zich. Het heeft meer mogelijkheden om een aanval af te weren dan we kennen. Het verandert van vorm, om maar één ding te noemen. Net zoals een rups in een vlinder verandert, verandert de malariaparasiet zeven keer in zijn levenscyclus. verandert de malariaparasiet zeven keer in zijn levenscyclus. In iedere fase ziet de parasiet er niet alleen totaal anders uit, het heeft ook een andere fysiologie. Stel dat je een fantastisch medicijn uitvindt dat de parasiet bestrijdt in een fase van zijn levenscyclus dan werkt het in een andere fase misschien niet. De parasiet kan zich zonder dat we het merken dagen, weken, maanden, jaren, in sommige gevallen tientallen jaren, in ons lichaam verstoppen. in sommige gevallen tientallen jaren, in ons lichaam verstoppen. De parasiet is dus een grote wetenschappelijke uitdaging,
So the parasite is a very big scientific challenge to tackle, but so is the mosquito that carries the parasite. Only about 12 species of mosquitos carry most of the world's malaria, and we know quite a bit about the kinds of watery habitats that they specialize in. So you might think, then, well, why don't we just avoid the places where the killer mosquitos live? Right? We could avoid the places where the killer grizzly bears live and we avoid the places where the killer crocodiles live. But say you live in the tropics and you walk outside your hut one day and you leave some footprints in the soft dirt around your home. Or say your cow does, or say your pig does, and then, say, it rains, and that footprint fills up with a little bit of water. That's it. You've created the perfect malarial mosquito habitat that's right outside your door. So it's not easy for us to extricate ourselves from these insects. We kind of create places that they love to live just by living our own lives.
net als de mug die de parasiet met zich meedraagt. Slechts 12 soorten muggen zijn drager van bijna alle malaria in de wereld en we weten behoorlijk veel over de natte omgeving waar ze van houden. Je kunt je dan afvragen waarom we de plaatsen waar deze dodelijke muggen leven, niet vermijden. We kunnen de grizzly beer en de plaatsen waar grote krokodillen leven toch ook mijden. Maar stel dat je in de tropen woont. Je loopt op een dag je hut uit en laat voetstappen achter in de zachte modder rond je huis. en laat voetstappen achter in de zachte modder rond je huis. Of van een koe of een varken. Het gaat regenen en de afdrukken vullen zich met water. Het gaat regenen en de afdrukken vullen zich met water. Dat is genoeg. Je hebt zo vlak bij je huis de perfecte habitat voor de malariamug gecreëerd. Het is dus niet zo makkelijk om ons van de muggen te bevrijden. We creëren als vanzelf plekken waar muggen willen leven, gewoon door er te leven. Het is zowel een enorme wetenschappelijke uitdaging
So there's a huge scientific challenge, but there's a huge economic challenge too. Malaria occurs in some of the poorest and most remote places on Earth, and there's a reason for that. If you're poor, you're more likely to get malaria. If you're poor, you're more likely to live in rudimentary housing on marginal land that's poorly drained. These are places where mosquitos breed. You're less likely to have door screens or window screens. You're less likely to have electricity and all the indoor activities that electricity makes possible, so you're outside more. You're getting bitten by mosquitos more.
als een enorme economische uitdaging. Malaria komt voor in de armste uithoeken van de wereld Malaria komt voor in de armste uithoeken van de wereld en dat heeft een reden. Als je arm bent, heb je meer kans Als je arm bent, heb je meer kans om in slechte huizen te wonen, op land dat slecht afgewaterd is. Dat zijn de plaatsten waar muggen broeden. Je hebt waarschijnlijk geen horren in de ramen en deuren. Je hebt waarschijnlijk geen elektriciteit, waardoor je meer dingen buiten doet. Je hebt waarschijnlijk geen elektriciteit, waardoor je meer dingen buiten doet. Je hebt waarschijnlijk geen elektriciteit, waardoor je meer dingen buiten doet. Je zult vaker door muggen gestoken worden. Armoede veroorzaakt dus malaria,
So poverty causes malaria, but what we also know now is that malaria itself causes poverty. For one thing, it strikes hardest during harvest season, so exactly when farmers need to be out in the fields collecting their crops, they're home sick with a fever. But it also predisposes people to death from all other causes. So this has happened historically. We've been able to take malaria out of a society. Everything else stays the same, so we still have bad food, bad water, bad sanitation, all the things that make people sick. But just if you take malaria out, deaths from everything else go down. And the economist Jeff Sachs has actually quantified what this means for a society. What it means is, if you have malaria in your society, your economic growth is depressed by 1.3 percent every year, year after year after year, just this one disease alone. So this poses a huge economic challenge, because say you do come up with your great drug or your great vaccine -- how do you deliver it in a place where there's no roads, there's no infrastructure, there's no electricity for refrigeration to keep things cold, there's no clinics, there's no clinicians to deliver these things where they're needed? So there's a huge economic challenge in taming malaria.
maar we weten dat malaria zelf ook armoede veroorzaakt. Om iets te noemen: de ziekte grijpt hard om zich heen tijdens de oogst. Precies wanneer boeren op het land moeten zijn om de oogst binnen te halen, blijven ze thuis met koorts. Daarbij hebben mensen meer kans om dood te gaan aan allerlei andere ziekten. Dit is wat er steeds opnieuw gebeurde. We kunnen malaria uit de gemeenschap bannen. Maar al het andere blijft hetzelfde: slecht voedsel, slecht water, slechte sanitatie, allemaal dingen die mensen ziek maken. Maar als je alleen malaria elimineert, dan daalt het aantal doden door andere oorzaken ook. De econoom Jeff Sachs heeft berekend wat dit voor de maatschappij betekent. Het betekent dat malaria de economische groei Het betekent dat malaria de economische groei met 1,3 procent per jaar doet verminderen. Jaar na jaar, alleen door deze ene ziekte. Er is ook een enorme economische uitdaging, want stel dat je met een fantastisch medicijn komt of een vaccin, hoe verspreid je dat dan? Zonder wegen, zonder infrastructuur, zonder elektriciteit voor koelkasten, zonder klinieken, zonder artsen om die dingen ter plekke te brengen. Er is dus een enorme economische uitdaging om malaria in te dammen. Behalve de wetenschappelijke en de economische uitdaging
But along with the scientific challenge and the economic challenge, there's also a cultural challenge, and this is probably the part about malaria that people don't like to talk about. And it's the paradox that the people who have the most malaria in the world tend to care about it the least. This has been the finding of medical anthropologists again and again. They ask people in malarious parts of the world, "What do you think about malaria?" And they don't say, "It's a killer disease. We're scared of it." They say, "Malaria is a normal problem of life." And that was certainly my personal experience. When I told my relatives in India that I was writing a book about malaria, they kind of looked at me like I told them I was writing a book about warts or something. Like, why would you write about something so boring, so ordinary? You know? And it's simple risk perception, really. A child in Malawi, for example, she might have 12 episodes of malaria before the age of two, but if she survives, she'll continue to get malaria throughout her life, but she's much less likely to die of it. And so in her lived experience, malaria is something that comes and goes. And that's actually true for most of the world's malaria. Most of the world's malaria comes and goes on its own. It's just, there's so much malaria that this tiny fraction of cases that end in death add up to this big, huge number. So I think people in malarious parts of the world must think of malaria the way those of us who live in the temperate world think of cold and flu. Right? Cold and flu have a huge burden on our societies and on our own lives, but we don't really even take the most rudimentary precautions against it because we consider it normal to get cold and flu during cold and flu season.
is er ook een culturele uitdaging. Hierover praten mensen liever niet. Hierover praten mensen liever niet. Het is een paradox dat de mensen die het meest onder malaria lijden er het minste om geven. Dat is de conclusie van medische antropologen, keer op keer. Zij vragen mensen in malariagebieden: “Wat vinden jullie van malaria?” Ze zeggen niet: “Het is een levensbedreigende ziekte, we zijn er bang voor.” Maar wel: “Malaria is een probleem dat bij het leven hoort.” Dat was ook mijn persoonlijke ervaring. Toen ik mijn familie in India vertelde dat ik een boek over malaria aan het schrijven was, keken ze me aan alsof ik zei dat ik een boek over wratten of zo aan het schrijven was. “Waarom schrijf je over iets dat zo alledaags is?” “Waarom schrijf je over iets dat zo alledaags is?” Eigenlijk gaat het over het inschatten van risico's. Een kind in Malawi kan wel twaalf aanvallen van malaria hebben voordat het twee jaar oud is, maar als het kind blijft leven dan zal het zijn hele leven malaria blijven krijgen, maar heeft het minder kans om eraan dood te gaan. In haar ervaring is malaria een ziekte die komt en gaat. Dat geldt voor de meeste malaria in de wereld. De meeste malaria komt en gaat vanzelf. Het is alleen dat er zoveel malaria is en dat dit kleine beetje gevallen dat met de dood eindigt, optelt tot zo'n ontzettend groot getal. Daarom denk ik dat mensen in malariagebieden over malaria denken Daarom denk ik dat mensen in malariagebieden over malaria denken zoals wij in ons deel van de wereld denken over verkoudheid en griep. Verkoudheid en griep trekken een grote wissel op onze maatschappij en op ons leven maar we nemen zelfs niet de meest eenvoudige voorzorgsmaatregelen omdat we het normaal vinden om verkouden te worden of griep te krijgen als het koud is en de griep heerst. Daarom is dit zo'n grote culturele uitdaging in de bestrijding van malaria,
And so this poses a huge cultural challenge in taming malaria, because if people think it's normal to have malaria, then how do you get them to run to the doctor to get diagnosed, to pick up their prescription, to get it filled, to take the drugs, to put on the repellents, to tuck in the bed nets? This is a huge cultural challenge in taming this disease.
want als mensen denken dat het normaal is om malaria te krijgen hoe krijg je ze dan zover om naar een dokter te gaan voor een diagnose en een recept om dan medicijnen te gaan halen en die in te nemen en om muggenspray te gebruiken en het net goed in te stoppen. Dit is een grote culturele uitdaging in het bestrijden van malaria. Als we dit alles samen nemen:
So take all that together. We've got a disease. It's scientifically complicated, it's economically challenging to deal with, and it's one for which the people who stand to benefit the most care about it the least. And that adds up to the biggest problem of all, which, of course, is the political problem. How do you get a political leader to do anything about a problem like this? And the answer is, historically, you don't. Most malarious societies throughout history have simply lived with the disease. So the main attacks on malaria have come from outside of malarious societies, from people who aren't constrained by these rather paralyzing politics. But this, I think, introduces a whole host of other kinds of difficulties.
we hebben een ziekte. Wetenschappelijk gezien gecompliceerd, economisch gezien een uitdaging. Een ziekte waar de mensen die het meest gebaat zijn bij de bestrijding ervan, er het minst om geven. Dat brengt ons bij het grootste probleem van allemaal: natuurlijk, het politieke probleem. Hoe krijg je een politiek leider zover dat hij iets doet aan een probleem zoals dit? En het antwoord is, historisch gezien, dat het je niet lukt. De meeste gemeenschappen met malaria hebben er gewoon mee leren leven. De meeste aanvallen op malaria komen van buiten de gebieden waar het heerst door mensen die geen last hebben van deze verlammende politiek. Maar dit brengt een hele reeks andere moeilijkheden met zich mee. De eerste overdachte aanpak tegen malaria begon rond 1950.
The first concerted attack against malaria started in the 1950s. It was the brainchild of the U.S. State Department. And this effort well understood the economic challenge. They knew they had to focus on cheap, easy-to-use tools, and they focused on DDT. They understood the cultural challenge. In fact, their rather patronizing view was that people at risk of malaria shouldn't be asked to do anything at all. Everything should be done to them and for them. But they greatly underestimated the scientific challenge. They had so much faith in their tools that they stopped doing malaria research. And so when those tools started to fail, and public opinion started to turn against those tools, they had no scientific expertise to figure out what to do. The whole campaign crashed, malaria resurged back, but now it was even worse than before because it was corralled into the hardest-to-reach places in the most difficult-to-control forms. One WHO official at the time actually called that whole campaign "one of the greatest mistakes ever made in public health."
De eerste overdachte aanpak tegen malaria begon rond 1950. Een initiatief van het Amerikaanse ministerie van Binnenlandse Zaken. Dat begreep heel goed de economische uitdaging. Zij wisten dat ze zich moesten concentreren op eenvoudig te gebruiken middelen, en dat was DDT. Zij begrepen de culturele uitdaging. Hun bijna neerbuigende houding was dat mensen met een malariarisico erbuiten moesten worden gelaten. Alles moest voor hen gedaan worden en ze moesten het ondergaan. Maar ze hadden de wetenschappelijke uitdaging onderschat. Ze hadden zoveel vertrouwen in hun middelen dat ze stopten met onderzoek naar malaria. Toen de middelen het slechter gingen doen en de publieke opinie zich tegen deze middelen keerde, hadden ze geen wetenschappelijke expertise om te bedenken wat ze moesten doen. De hele campagne zakte in elkaar, malaria kwam weer op maar erger dan voorheen, want het was weggedrukt op de meest onbereikbare plaatsen in vormen die moeilijk te beheersen zijn. Een WHO-medewerker zei toen dat de hele campagne “een van de grootste fouten was die ooit in de gezondheidszorg zijn gemaakt.” De laatste poging om malaria in te dammen, begon rond 1990.
The latest effort to tame malaria started in the late 1990s. It's similarly directed and financed primarily from outside of malarious societies. Now this effort well understands the scientific challenge. They are doing tons of malaria research. And they understand the economic challenge too. They're focusing on very cheap, very easy-to-use tools. But now, I think, the dilemma is the cultural challenge. The centerpiece of the current effort is the bed net. It's treated with insecticides. This thing has been distributed across the malarious world by the millions. And when you think about the bed net, it's sort of a surgical intervention. You know, it doesn't really have any value to a family with malaria except that it helps prevent malaria. And yet we're asking people to use these nets every night. They have to sleep under them every night. That's the only way they are effective. And they have to do that even if the net blocks the breeze, even if they might have to get up in the middle of the night and relieve themselves, even if they might have to move all their furnishings to put this thing up, even if, you know, they might live in a round hut in which it's difficult to string up a square net. Now that's no big deal if you're fighting a killer disease. I mean, these are minor inconveniences. But that's not how people with malaria think of malaria. So for them, the calculus must be quite different.
Op dezelfde manier georganiseerd en voornamelijk gefinancierd van buiten de malariagebieden. Dit initiatief begrijpt de wetenschappelijke uitdaging goed. Ze doen heel veel onderzoek naar malaria. Ze begrijpen ook de economische uitdaging. Ze richten zich op hele goedkope en eenvoudig te gebruiken middelen. Maar nu is het dilemma, denk ik, de culturele uitdaging. Het middelpunt van deze campagne is het muskietennet. Het is bewerkt met insecticiden. Dit is met miljoenen tegelijk verspreid over de malariagebieden. Wanneer je over het net nadenkt, dan is het een soort chirurgische operatie. Het is eigenlijk nutteloos voor een familie die al malaria heeft. Het helpt malaria te voorkomen. Toch vragen we mensen om dit net iedere nacht te gebruiken. Ze moeten er iedere nacht onder slapen. Anders is het nutteloos. Ze moeten het doen zelfs als het net het briesje tegenhoudt, zelfs als ze 's nachts uit bed moeten om te plassen, of zelfs als ze in de inrichting dingen moeten veranderen om het net op te hangen, zelfs als ze in een ronde hut wonen waarin het moeilijk is om een vierkant net op te hangen. Nu is dat geen probleem als je een dodelijke ziekte wil bestrijden. Ik bedoel, het zijn maar kleinigheden. Maar dat is niet zoals mensen met malaria over malaria denken. Voor hen moet de rekensom heel anders zijn. Stel je voor dat een groepje goed bedoelende Kenianen
Imagine, for example, if a bunch of well-meaning Kenyans came up to those of us in the temperate world and said, "You know, you people have a lot of cold and flu. We've designed this great, easy-to-use, cheap tool, we're going to give it to you for free. It's called a face mask, and all you need to do is wear it every day during cold and flu season when you go to school and when you go to work." Would we do that?
naar ons toekwamen en zouden zeggen: “Weet je, veel mensen hebben verkoudheid en griep. Wij hebben dit geweldige, makkelijke en goedkope middel dat we jullie gratis geven. Het is een gezichtsmasker en je hoeft het alleen maar iedere dag tijdens het griepseizoen te dragen als je naar school of naar je werk gaat.” Zouden wij dat doen?
And I wonder if that's how people in the malarious world thought of those nets when they first received them? Indeed, we know from studies that only 20 percent of the bed nets that were first distributed were actually used. And even that's probably an overestimate, because the same people who distributed the nets went back and asked the recipients, "Oh, did you use that net I gave you?" Which is like your Aunt Jane asking you, "Oh, did you use that vase I gave you for Christmas?" So it's probably an overestimate.
Ik vroeg me af of mensen in malariagebieden zo over die netten dachten toen ze die voor het eerst kregen. We weten uit onderzoek dan slechts 20 procent van de uitgedeelde muskietennetten ook werkelijk gebruikt worden. En dat is misschien wel een rooskleurig getal, omdat dezelfde mensen die de netten hebben uitgedeeld teruggingen om de ontvangers te vragen: “Zeg, heb je dat net nog gebruikt dat ik je gegeven heb?” Wat zo'n beetje hetzelfde is als tante Annie die jou vraagt: "Zeg, heb je die vaas nog gebruikt die ik je met Kerst gegeven heb?' Dus is het waarschijnlijk een rooskleurig getal.
But that's not an insurmountable problem. We can do more education, we can try to convince these people to use the nets. And that's what happening now. We're throwing a lot more time and money into workshops and trainings and musicals and plays and school meetings, all these things to convince people to use the nets we gave you. And that might work. But it takes time. It takes money. It takes resources. It takes infrastructure. It takes all the things that that cheap, easy-to-use bed net was not supposed to be.
Maar dat is geen onoverkomelijk probleem. We moeten maar aan educatie doen. We kunnen mensen ervan overtuigen om het net te gebruiken. Zo doen we het nu. We spenderen nu veel meer tijd en geld aan workshops en training, musicals en toneelstukken en bijeenkomsten op school alles om mensen ervan te overtuigen om de netten gebruiken die we ze gegeven hebben. En dat kan werken. Maar het kost tijd en geld. Het kost middelen en infrastructuur. Allemaal dingen die dat goedkope en makkelijk te gebruiken net duurder maken. Allemaal dingen die dat goedkope en makkelijk te gebruiken net duurder maken.
So it's difficult to attack malaria from inside malarious societies, but it's equally tricky when we try to attack it from outside of those societies. We end up imposing our own priorities on the people of the malarious world. That's exactly what we did in the 1950s, and that effort backfired. I would argue today, when we are distributing tools that we've designed and that don't necessarily make sense in people's lives, we run the risk of making the same mistake again.
Het is dus moeilijk om malaria te bestrijden in de landen die getroffen worden door malaria, maar net zo moeilijk om het te bestrijden van buiten deze gebieden. Het draait er altijd op uit dat we onze prioriteiten opleggen aan mensen in de malariagebieden. Dat is precies wat we in de jaren vijftig deden en die aanpak werkte tegen ons. Ik zou vandaag de dag zeggen dat wanneer we middelen verspreiden die niet logisch zijn in het leven van mensen dat we het risico lopen om dezelfde fout opnieuw te maken.
That's not to say that malaria is unconquerable, because I think it is, but what if we attacked this disease according to the priorities of the people who lived with it? Take the example of England and the United States. We had malaria in those countries for hundreds of years, and we got rid of it completely, not because we attacked malaria. We didn't. We attacked bad roads and bad houses and bad drainage and lack of electricity and rural poverty. We attacked the malarious way of life, and by doing that, we slowly built malaria out. Now attacking the malarious way of life, this is something -- these are things people care about today. And attacking the malarious way of life, it's not fast, it's not cheap, it's not easy, but I think it's the only lasting way forward.
Dat wil niet zeggen dat malaria onuitroeibaar is want ik denk dat het wel kan. Als we deze ziekte nu eens aanpakten volgens de prioriteiten van de mensen die er mee te maken hebben. Neem het voorbeeld van Engeland en de Verenigde Staten. Honderden jaren was er malaria in deze landen maar het is helemaal weg en niet omdat we malaria bestreden. We pakten de slechte wegen en huizen aan en de slechte afwatering, gebrek aan elektriciteit en armoede op het platteland. We hebben de malaria-leefstijl aangepakt. Daardoor hebben we malaria geleidelijk aan uitgeroeid. De malaria-leefstijl aanpakken dat is iets waar mensen vandaag de dag wel om geven. Deze leefstijl aanpakken, gaat niet snel, is niet goedkoop en niet gemakkelijk, maar is wel de enige duurzame weg vooruit.
Thank you so much.
Hartelijk bedankt.
(Applause)
(Applaus)