We need to build a weather service for water. Yet, until we collectively demand accountability, the incentives to fund it will not exist.
We moeten een weerdienst voor water maken. Zolang we niet gezamenlijk verantwoordelijkheid eisen, zal er geen prikkel zijn om die te financieren.
The first time I spoke at a conference was here at TED, eight years ago. Fresh out of grad school, little did I know that in those few minutes onstage, I was framing the questions I was going to be asked for the next decade. And, like too many 20-somethings, I expected to solve the world's problems -- more specifically, the world's water problems -- with my technology. I had a lot to learn.
De eerste keer dat ik op een conferentie sprak, was hier bij TED, acht jaar geleden. Net klaar met mijn master, wist ik nog niet dat ik in die paar minuten op het podium de vragen zou stellen die mij zouden worden gesteld in de 10 jaren erna. En zoals zoveel twintigers dacht ik de wereldproblemen op te kunnen lossen, vooral de waterproblemen in de wereld, met mijn technologie. Ik moest nog veel leren.
It was seductive, believing that our biggest water quality problems persist because they're so hard to identify. And I presumed that we just needed simpler, faster and more affordable sensors. I was wrong. While it's true that managing tomorrow's water risk is going to require better data and more technology, today we're barely using the little water data that we have. Our biggest water problems persist because of what we don't do and the problems we fail to acknowledge. There's actually little question about what today's water data is telling us to do as a species: we need to conserve more, and we need to pollute less. But today's data is not going to help us forecast the emerging risks facing businesses and markets. It's rapidly becoming useless for that. It used to carry more value, but it's never actually told us with any real accuracy how much water we have or what's in it.
Het was verleidelijk om te geloven dat onze grootste problemen met de waterkwaliteit bleven bestaan omdat ze zo moeilijk te vinden waren. Ik bleef erbij dat we alleen simpelere, snellere en goedkopere sensoren nodig hadden. Ik zat fout. Het klopt dat voor het beheersen van toekomstige risico's met water betere gegevens en technologie nodig zijn, maar we gebruiken nauwelijks de weinige gegevens die er al zijn. De grootste waterproblemen bestaan nog vanwege de dingen die we niet doen, en de problemen die we niet onderkennen. Er is bijna geen twijfel over wat de watergegevens ons als soort zeggen te moeten doen: we moeten meer beschermen en we moeten minder vervuilen. De huidige gegevens helpen ons echter niet de groeiende risico's te voorspellen die op bedrijven en markten afkomen. Daarvoor worden ze steeds minder nuttig. Ze hadden meer waarde, maar ze zeiden ons nooit precies hoeveel water er is of wat daar in zit.
Let's consider the past decade of water usage statistics from each of the G20 nations. Now, what these numbers do not tell you is that none of these countries directly measures how much water they use. These are all estimates, and they're based on outdated models that don't consider the climate crisis, nor do they consider its impact on water.
Laten we de laatste tien jaar aan waterverbruik eens nemen van alle G20-landen. Deze cijfers vertellen ons niet dat geen van de landen rechtstreeks meet hoeveel water wordt verbruikt. Het zijn schattingen, en ze zijn gebaseerd op achterhaalde modellen die de klimaatcrisis niet meenemen, en niet kijken naar de gevolgen voor het water.
In 2015, Chennai, India's sixth-largest city, was hit with the worst floods it had seen in a century. Today, its water reservoirs are nearly dry. It took three years to get here, three years of subaverage rainfall. Now, that's faster than most nations tabulate their national water data, including the US. And although there were forecasts that predicted severe shortages of water in Chennai, none of them could actually help us pinpoint exactly when or where this was going to happen. This is a new type of water problem, because the rate at which every aspect of our water cycle changes is accelerating. As a recent UN warning this month revealed, we are now facing one new climate emergency every single week.
In 2015 werd Chennai, de op zes na grootste stad in India, getroffen door de ergste overstromingen van de eeuw. Tegenwoordig zijn hun watervoorraden bijna op. Het duurde drie jaar tot het zover was, drie jaren minder dan gemiddelde regenval. Dat is sneller dan de meeste landen hun watergegevens op een rijtje krijgen, inclusief de VS. Hoewel in Chennai ernstige watertekorten voorspeld werden, kon niemand ons precies vertellen wanneer of waar dat ging gebeuren. Dit is een nieuw soort waterprobleem, omdat de snelheid waarmee elk aspect van de waterkringloop verandert, steeds groter wordt. Zoals onlangs een waarschuwing van de VN onthulde, wordt er nu elke week een nieuw noodgeval door het klimaat gemeld.
There are greater uncertainties ahead for water quality. It's rare in most countries for most water bodies to be tested for more than a handful of contaminants in a year. Instead of testing, we use what's called the "dilution model" to manage pollution. Now, imagine I took an Olympic-sized swimming pool, I filled it with fresh water and I added one drop of mercury. That would dilute down to one part per billion mercury, which is well within what the World Health Organization considers safe. But if there was any unforeseen drop in how much water was available -- less groundwater, less stream flow, less water in the pool -- less dilution would take place, and things would get more toxic. So this is how most countries are managing pollution. They use this model to tell them how much pollution is safe. And it has clear weaknesses, but it worked well enough when we had abundant water and consistent weather patterns. Now that we don't, we're going to need to invest and develop new data-collection strategies. But before we do that, we have to start acting on the data we already have.
Er zijn steeds grote onzekerheden wat betreft de waterkwaliteit. Het komt niet vaak voor dat in een land watermassa's worden getest op meer dan een handvol soorten verontreiniging per jaar. In plaats van te testen, wordt het verdunningsmodel gebruikt om met vervuiling om te gaan. Stel dat ik een olympisch zwembad had, en daar schoon water in deed en een druppel kwik, dan is dat is een kwikverdunning van 1 op de miljard, wat de WHO als gezond beschouwt. Als er echter een onverwachte daling zou zijn in de wateraanvoer, minder grondwater, minder stroming, minder water in het bad, dan zou de verdunning minder worden, en zou het giftiger worden. Zo gaan de meeste landen om met het aanpakken van vervuiling. Met dit model bepalen ze welke verontreiniging nog veilig is. Het heeft duidelijk zwakke punten, maar het werkte goed genoeg toen we water genoeg hadden en voorspelbare weerpatronen. Nu we die niet meer hebben, moeten we nieuwe manieren van gegevensverzameling ontwikkelen. Maar eerst moeten we gaan handelen op basis van de gegevens die we al hebben.
This is a jet fuel fire. As many of you may be aware, jet fuel emissions play an enormous role in climate change. What you might not be aware of is that the US Department of Defense is the world's largest consumer of jet fuel. And when they consume jet fuel, they mandate the use of the firefighting foam pictured here, which contains a class of chemicals called PFAS. Nobody uses more of this foam than the US Department of Defense, and every time it's used, PFAS finds its way into our water systems. Globally, militaries have been using this foam since the 1970s. We know PFAS causes cancer, birth defects, and it's now so pervasive in the environment that we seem to find it in nearly every living thing we test, including us. But so far, the US Department of Defense has not been held accountable for PFAS contamination, nor has it been held liable. And although there's an effort underway to phase out these firefighting foams, they're not embracing safer, effective alternatives. They're actually using other PFAS molecules, which may, for all we know, carry worse health consequences.
Dit is een kerosinebrand. Je weet dat uitstoot door luchtvaart een enorme rol speelt bij klimaatverandering. Je zal niet weten dat het ministerie van defensie van de VS de grootste verbruiker is van kerosine. En als ze kerosine verbruiken, verplichten ze gebruik van blusschuim zoals hier, dat een groep chemicaliën bevat dat PFAS heet. Niemand gebruikt meer van dit schuim dan het ministerie van defensie van de VS, en elke keer als PFAS wordt gebruikt, vindt het z'n weg naar onze watersystemen. Wereldwijd hebben militairen dit schuim sinds de jaren 70 gebruikt. We weten dat PFAS kanker kan veroorzaken en geboorte-afwijkingen, en het is nu zo doorgedrongen in het milieu, dat we het in bijna elk levend wezen vinden dat we testen, ook bij onszelf. Het ministerie van defensie is nog niet verantwoordelijk gesteld voor de PFAS-vervuiling, en ook niet aansprakelijk gesteld. Hoewel er wordt geprobeerd om dit blusschuim geleidelijk af te schaffen, worden veiligere en effectievere schuimen niet omarmd. Ze gebruiken zelfs andere PFAS-moleculen, die, voor zover we weten, nog slechter kunnen zijn voor de gezondheid.
So today, government accountability is eroding to the point of elimination, and the risk of liability from water pollution is vanishing. What types of incentives does this create for investing in our water future? Over the past decade, the average early stage global investment in early stage water technology companies has totaled less than 30 million dollars every year. That's 0.12 percent of global venture capital for early stage companies. And public spending is not going up nearly fast enough. And a closer look at it reveals that water is not a priority. In 2014, the US federal government was spending 11 dollars per citizen on water infrastructure, versus 251 dollars on IT infrastructure. So when we don't use the data we have, we don't encourage investment in new technologies, we don't encourage more data collection and we certainly don't encourage investment in securing a water future.
De verantwoordelijkheid van de overheid is dus bijna tot het nulpunt gedaald, en de kans dat je aansprakelijk bent voor waterverontreiniging verdwijnt. Welke voordelen biedt dit om te investeren in onze watertoekomst? In de laatste tien jaar was de wereldwijde investering aan start-ups van watertechnologiebedrijven in totaal minder dan 30 miljoen dollar per jaar. Dat is 0,12 procent van al het durfkapitaal in start-ups. Overheidsuitgaven stijgen ook niet genoeg mee. Als je goed kijkt, blijkt water geen prioriteit. In 2014 spendeerde de Amerikaanse overheid 11 dollar per inwoner aan waterinfrastructuur, tegenover 251 dollar aan ICT-infrastructuur. Als je dus niet de gegevens gebruikt die je hebt, moedig je investeringen in nieuwe technologie niet aan, en het verzamelen van meer gegevens ook niet, en we moedigen zeker niet aan dat onze watertoekomst veilig wordt gesteld.
So are we doomed? Part of what I'm still learning is how to balance the doom and the urgency with things we can do, because Greta Thunberg and the Extinction Rebellion don't want our hope -- they want us to act.
Is het te laat? Ik leer nog steeds hoe ondergang en noodzaak in balans te krijgen met wat we kunnen doen, omdat Greta Thunberg en Extinction Rebellion geen hoop van ons willen, maar actie.
So what can we do? It's hard to imagine life without a weather service, but before modern weather forecasting, we had no commercial air travel, it was common for ships to be lost at sea, and a single storm could produce a food shortage. Once we had radio and telegraph networks, all that was necessary to solve these problems was tracking the movement of storms. And that laid the foundation for a global data collection effort, one that every household and every business depends upon today. And this was as much the result of coordinated and consistent data collection as it was the result of producing a culture that saw greater value in openly assessing and sharing everything that it could find out and discover about the risks we face.
Wat kunnen we dan doen? Je kan je het leven niet voorstellen zonder weerdienst, maar voordat de moderne weerdiensten er waren, was er geen commerciële luchtvaart, was het gebruikelijk dat er schepen op zee verdwenen, en kon je door een storm voedselschaarste krijgen. Toen we eenmaal radio en telegrafie kregen, hoefde je om deze problemen op te lossen alleen maar het pad van de storm bij te houden. En dat legde de basis voor een wereldwijde gegevensverzameling waar elk huishouden en elke onderneming tegenwoordig op vertrouwt. Dit was zowel het resultaat van gecoördineerd en consequent gegevens verzamelen, als van het scheppen van een cultuur die grotere waarde zag in het openlijk beoordelen en delen van alles dat het maar kon vinden over de risico's die ons wachten.
A global weather service for water would help us forecast water shortages. It could help us implement rationing well before reservoirs run dry. It could help us detect contamination before it spreads. It could protect our supply chains, secure our food supplies, and, perhaps most importantly, it would enable the precise estimation of risk necessary to insure against it.
Een wereldwijde weerdienst voor water zou helpen watertekorten te voorspellen. Het zou kunnen helpen bij het rantsoeneren voordat de voorraden uitdrogen. Het kan helpen bij het vinden van verontreiniging voor ze zich verspreidt. Het kan de aanvoerketen beschermen, onze voedselvoorziening beschermen en misschien het belangrijkst, je kan er de risico's goed mee inschatten zodat je maatregelen kan nemen.
We know we can do this because we've already done it with weather. But it's going to require resources. We need to encourage greater investment in water. Investors, venture capitalists: a portion of your funds and portfolios should be dedicated to water. Nothing is more valuable and, after all, businesses are going to need to understand water risks in order to remain competitive in the world we are entering. Aside from venture capital, there are also lots of promising government programs that encourage economic development through tax incentives.
We weten dat we dat kunnen, want dat doen we al met het weer, maar er zijn wel middelen nodig. We moeten investeren in water meer stimuleren. Investeerders, durfkapitalisten: een deel van je fondsen zou je moeten besteden aan water. Niets is meer waardevol en uiteindelijk zullen ondernemingen de risico's moeten kennen van water om concurrerend te blijven in de wereld van de toekomst. Naast durfkapitaal zijn er genoeg andere veelbelovende overheidsprogramma's die economische ontwikkeling aanmoedigen via belastingvoordelen.
A new option in the US that my company is using is called "opportunity zones." They offer favorable tax treatment for investing capital gains in designated distressed and low-income areas. Now, these are areas that are also facing staggering water risk, so this creates crucial incentives to work directly with the communities who need help most.
Een nieuwe mogelijkheid in de VS die mijn bedrijf gebruikt, wordt 'kans-zone' genoemd. Ze bieden een gunstige fiscale behandeling voor het beleggen van vermogenswinsten in aangewezen noodlijdende en arme gebieden. Dit zijn gebieden die ook te maken krijgen met waterrisico's. Dit zorgt voor cruciale prikkels om rechtstreeks te werken met de gemeenschappen die hulp het meeste nodig hebben.
And if you're not looking to make this type of investment but you own land in the US, did you know that you can leverage your land to conserve water quality permanently with a conservation easement? You can assign the perpetual right to a local land trust to conserve your land and set specific water quality goals. And if you meet those goals, you can be rewarded with a substantial tax discount every year.
Als je dit soort investeringen niet zoekt maar je hebt grond in de VS, dan kan je die grond benutten om de waterkwaliteit op peil te houden met erfdienstbaarheid. Je kent dan eeuwigdurend recht toe aan een plaatselijke beheerder om de grond te beschermen en waterkwaliteitsdoelen vast te leggen. Als je die doelen haalt, wordt je elk jaar beloond met aanzienlijke belastingvoordelen.
How many areas could our global community protect through these and other programs? They're powerful because they offer the access to real property necessary to lay the foundation for a global weather service for water. But this can only work if we use these programs as they are intended and not as mere vehicles for tax evasion. When the conservation easement was established, nobody could anticipate how ingrained in environmental movements corporate polluters would become. And we've become accustomed to companies talking about the climate crisis while doing nothing about it. This has undermined the legacy and the impact of these programs, but it also makes them ripe for reclamation. Why not use conservation easements as they were intended, to set and reach ambitious conservation goals? Why not create opportunities in opportunity zones? Because fundamentally, water security requires accountability. Accountability is not corporate polluters sponsoring environmental groups and museums. Those are conflicts of interest.
Hoeveel gebieden kunnen we beschermen via deze en andere programma's? Ze zijn krachtig omdat ze toegang geven tot onroerend goed die nodig is om de basis te leggen voor een brede weerdienst voor water. Dit werkt alleen als we deze programma's gebruiken zoals ze zijn bedoeld en niet als middel om belasting te ontduiken. Bij de introductie van beschermingsversoepeling kon niemand vermoeden hoe betrokken in de milieuorganisaties de vervuilende bedrijven zouden raken. We zijn gewend geraakt aan bedrijven die wel praten over de klimaatcrisis maar er niets aan doen. Dit heeft de nalatenschap en de impact van deze programma's ondermijnd, maar maakt ze ook rijp voor protest. Waarom gebruik je de versoepeling niet zoals die bedoeld is, door beschermingsdoelen te stellen en te halen? Waarom geen kansen creëren in kansgebieden? Want waterbescherming vereist verantwoording. Dat houdt niet in dat vervuilers milieugroepen sponsoren, of museums. Dat zijn conflicterende belangen.
(Applause)
(Applaus)
Accountability is: making the risk of liability too expensive to continue polluting and wasting our water. We can't keep settling for words. It's time to act. And where better to start than with our biggest polluters, particularly the US Department of Defense, which is taxpayer-funded. Who and what are we protecting when US soldiers, their families and the people who live near US military bases abroad are all drinking toxic water? Global security can no longer remain at odds with protecting our planet or our collective health. Our survival depends on it.
Verantwoording is: het risico van aansprakelijkheid te duur maken om door te gaan met het vervuilen van water. We kunnen geen genoegen nemen met woorden; het is tijd om te handelen. We kunnen het beste beginnen met de grootste vervuilers, vooral bij het ministerie van Defensie van de VS, dat wordt betaald met belasting. Wie en wat beschermen we als Amerikaanse soldaten, hun gezinnen, en de mensen die rond buitenlandse militaire bases van de VS wonen vervuild water drinken? Wereldveiligheid kan niet langer tegenover milieubescherming of gezondheid staan. Onze overleving hangt ervan af.
Similarly, agriculture in most countries depends on taxpayer-funded subsidies that are paid to farmers to secure and stabilize food supplies. These incentives are a crucial leverage point for us, because agriculture is responsible for consuming 70 percent of all the water we use every year. Fertilizer and pesticide runoff are the two biggest sources of water pollution. Let's restructure these subsidies to demand better water efficiency and less pollution.
Tegelijk steunt landbouw in de meeste landen op door de belastingbetaler opgebrachte subsidies die boeren krijgen om hun oogsten veilig te stellen en stabiel te houden. Die prikkels zijn cruciaal voor ons, omdat landbouw verantwoordelijk is voor 70% van het jaarlijkse waterverbruik. Afvloeiing van meststoffen en pesticiden zijn de twee grootste oorzaken van watervervuiling. Laten we deze subsidies herzien voor een efficiënter watergebruik en minder vervuiling.
(Applause)
(Applaus)
Finally: we can't expect progress if we're unwilling to confront the conflicts of interest that suppress science, that undermine innovation and that discourage transparency. It is in the public interest to measure and to share everything we can learn and discover about the risks we face in water. Reality does not exist until it's measured. It doesn't just take technology to measure it. It takes our collective will.
Ten slotte: verwacht geen vooruitgang als we niet kijken naar de tegengestelde belangen die wetenschap onderdrukken, die innovatie ondermijnen en transparantie ontmoedigen. Het is van algemeen belang om alles te meten en te delen wat we te weten komen en ontdekken over de risico's die ons water loopt. Iets bestaat niet totdat we het meten. Er is niet alleen technologie nodig om het te meten. We moeten het allemaal willen.
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)