Thank you very much.
უღრმესი მადლობა
I moved to America 12 years ago with my wife Terry and our two kids. Actually, truthfully, we moved to Los Angeles --
ამერიკაში 12 წლის წინ წავედი ჩემ ცოლთან, ტერთან და ორ შვილთან ერთად. სიმართლე გითხრათ ჩვენ წავედით ლოს ანჯელესში (სიცილი)--
(Laughter)
thinking we were moving to America, but anyway --
ვფიქრობდით, რომ ამერიკაში მივდიოდით,
(Laughter)
თუმცა, თვითმფრინავით მოკლე მანძილია, ლოს ანჯელესიდან
It's a short plane ride from Los Angeles to America.
ამერიკამდე.
(Laughter)
I got here 12 years ago, and when I got here, I was told various things, like, "Americans don't get irony."
აქ, 12 წლის წინ ჩამოვედი ჩამოსვლის შემდეგ უამრავი ამბავი მითხრეს როგორიცაა, "ამერიკელებს, ირონია არ ესმით."
(Laughter)
ოდესმე გსმენიათ ამის შესახებ?
Have you come across this idea? It's not true. I've traveled the whole length and breadth of this country. I have found no evidence that Americans don't get irony. It's one of those cultural myths, like, "The British are reserved."
ეს არ არის მართალი. მთლიანად შემოვიარე ეს ქვეყანა. და არავითარი დამამტკიცებელი საბუთი არ მინახავს, რომ ამერიკელებს არ ესმით ირონია. ეს ერთ-ერთი ის კულტურული მითია როგორიცაა, 'ბრიტანელები, მორცხვები არიან."
(Laughter)
არ ვიცი რატომ ფიქრობს ხალხი ასე.
I don't know why people think this. We've invaded every country we've encountered.
ჩვენ დავიპყარით ყველა ქვეყანა, რომელსაც შევხვდით.
(Laughter)
(სიცილი)
But it's not true Americans don't get irony, but I just want you to know that that's what people are saying about you behind your back. You know, so when you leave living rooms in Europe, people say, thankfully, nobody was ironic in your presence.
მაგრამ ნამდვილად არ არის მართალი, რომ ამერიკელები ირონიას ვერ იგებენ. უბრალოდ მინდა იცოდეთ რას ამბობს ხალხი თქვენს ზურგს უკან. იცით, ევროპაში, როცა გადიხართ სასტუმრო ოთახიდან ხალხი ამბობს, მადლობა ღმერთს არავინ იყო ირონიული თქვენი თანდასწრებით.
(Laughter)
მე ვიცოდი, რომ ამერიკელებს ირონია ესმით
But I knew that Americans get irony when I came across that legislation, "No Child Left Behind."
როცა პირველად გავიგე იმ კანონმდებლობის შესახებ "არც ერთი ბავშვი უყურადღებოდ,"
(Laughter)
Because whoever thought of that title gets irony.
იმიტომ, რომ ვინც ეს სათაური მოიფიქრა, მას აუცილებლად ესმის ირონია
(Laughter)
არა?, იმიტომ--
Don't they?
(Applause)
(სიცილი) (ტაში)--
Because it's leaving millions of children behind. Now I can see that's not a very attractive name for legislation: "Millions of Children Left Behind." I can see that. What's the plan? We propose to leave millions of children behind, and here's how it's going to work.
იმიტომ რომ, მილიონობით ბავშვი რჩება უყურადღებოდ. ახლა ვხედავ, რომ ეს არც ისე მიმზიდველი სახელია ამ კანონისთვის. მილიონობით ბავშვი, რჩება ყურადღების მიღმა, მე ამას ვხედავ. რა არის გეგმა? ჩვენ ვფიქრობთ მილიონობით ბავშვის ყურადღების მიღმა დატოვებას, და აი როგორ მუშაობს მშვენივრად მუშაობს,
And it's working beautifully.
(Laughter)
In some parts of the country, 60 percent of kids drop out of high school. In the Native American communities, it's 80 percent of kids. If we halved that number, one estimate is it would create a net gain to the U.S. economy over 10 years, of nearly a trillion dollars. From an economic point of view, this is good math, isn't it, that we should do this? It actually costs an enormous amount to mop up the damage from the dropout crisis.
ქვეყნის ზოგიერთ ნაწილში, სტუდენტების 60 პროცენტმა მიატოვა სწავლა სკოლაში. ადგილობრივ, ამერიკულ საზოგადოებაში ბავშვების 80 პროცენტია ასე. ეს რიცხვი, რომ გავანახევროთ, მოუტანს წმინდა შემოსავალს ამერიკის ეკონომიკას ათი წლის განმავლობაში დაახლოებით ბილიონ დოლარს. ეკონომიკური თვალსაზრისით, კარგი მათემატიკური გათვლაა არაა, რაც უნდა გავაკეთოთ? მართლაც, ძალიან დიდი თანხა ჯდება აანაზღაურო ის ზარალი, რომელსაც სკოლადაუმთავრებელ სტუდენტებს მოაქვთ.
But the dropout crisis is just the tip of an iceberg. What it doesn't count are all the kids who are in school but being disengaged from it, who don't enjoy it, who don't get any real benefit from it.
მაგრამ სკოლიდან წასულების რიცხვი, მხოლოდ ზღვაში წვეთია, რასაც არ ვთვლით, ეს ყველა ის ბავშვია, ვინც სკოლაში დადის. მაგრამ არ არიან ჩართულები, არ სიამოვნებთ, ისინი, ვინც არ იღებენ რეალურ სარგებელს სკოლიდან
And the reason is not that we're not spending enough money. America spends more money on education than most other countries. Class sizes are smaller than in many countries. And there are hundreds of initiatives every year to try and improve education. The trouble is, it's all going in the wrong direction. There are three principles on which human life flourishes, and they are contradicted by the culture of education under which most teachers have to labor and most students have to endure.
და მიზეზი ის არის, არა ის, რომ საკმარის თანხას არ ვხარჯავთ, ამერიკა იმაზე მეტ ფულს ხარჯავს განათლებაზე ვიდრე ქვეყნების უმრავლესობა. კლასების სიდიდე გაცილებით ნაკლებია ვიდრე ბევრ სხვა ქვეყანაში და ათასობით ინიციატივაა ყოველ წელიწადს ცდილობენ გააუმჯობესონ განათლების ხარისხი პრობლემა ის არის, რომ ყველაფერი არასწორი მიმართულებით მიდის სამი პრინციპია, როცა ადამიანის ცხოვრება იწყებს აყვავებას და მათ ეწინააღმდგეგება განათლების კულტურა სადაც მასწავლებლების უმრავლესობამ უნდა იმუშაოს და სტუდენტების უმრავლესობას უხდებათ ყველაფრის ატანა.
The first is this, that human beings are naturally different and diverse. Can I ask you, how many of you have got children of your own? Okay. Or grandchildren. How about two children or more? Right. And the rest of you have seen such children.
უპირველესია ის, რომ ადამიანები ბუნებრივად განსხვავებულები და მრავალფეროვნები არიან შეიძლება გკითხოთ რამდენ თქვენთაგანს გყავთ საკუთარი შვილი? კარგით, ან შვილიშვილი. ორი შვილი ან მეტი? კარგით და დანარჩენს უნახავს ამგვარი ბავშვი.
(Laughter)
(სიცილი)
Small people wandering about.
პატარა ადამიანები, აქეთ იქით, რომ დადიან
(Laughter)
სანაძლეოს დაგიდებთ
I will make you a bet, and I am confident that I will win the bet. If you've got two children or more, I bet you they are completely different from each other. Aren't they?
დარწმუნებული ვარ მოვიგებ თუ ორი შვილი ან მეტი გყავთ, ფსონს ვდებ,რომ ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებულები არიან არა? არ არიან? (ტაში)
(Applause)
You would never confuse them, would you? Like, "Which one are you? Remind me."
არასოდეს აგერევათ ერთმანეთში, არა? მაგალითად, "რომელი ხარ? შემახსენე
(Laughter)
"Your mother and I need some color-coding system so we don't get confused."
მე და შენი დედა ვაპირებთ გაგაცნოთ ფერთა კოდირების სისტემა, რომ არ დავიბნეთ და აგვერიოთ
Education under "No Child Left Behind" is based on not diversity but conformity. What schools are encouraged to do is to find out what kids can do across a very narrow spectrum of achievement. One of the effects of "No Child Left Behind" has been to narrow the focus onto the so-called STEM disciplines. They're very important. I'm not here to argue against science and math. On the contrary, they're necessary but they're not sufficient. A real education has to give equal weight to the arts, the humanities, to physical education. An awful lot of kids, sorry, thank you --
განათლება, "არცერთი ბავშვი ყურადღების გარეშე" კანონმდებლობის დროს დაფუძნებულია არა მრავალფეროვნებაზე არამედ შესაბამისობაზე რასაც სკოლას ავალებენ შესასრულებლად არის, გაიგონ რა შეუძლიათ ბავშვებს გააკეთონ მიღწევის ძალიან ვიწრო სპექტრით. ერთ-ერთი შედეგი პოლიტიკის "არც ერთი ბავშვი ყურადღების გარეშე" ფოკუსის დავიწროვება არის ეგრედ წოდებული STEM დისციპლინამდე. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია აქ იმისთვის არ ვარ, რომ მეცნიერებისა და მათემატიკის წინააღმდეგ გამოვიდე პირიქით, ისინი საჭიროა, მაგრამ არა საკმარისი. ნამდვილმა განათლებამ, თანაბარი მნიშვნელობა უნდა მიანიჭოს ხელოვნებას, ჰუმანიტარულ საგნებსა და ფიზიკურ აღზრდას. ძალიან ბევრი, უკაცრავად, მადლობა--(ტაში)---
(Applause)
ერთ-ერთი ხარჯთაღრიცხვა ამერიკაში არის, რომ
One estimate in America currently is that something like 10 percent of kids, getting on that way, are being diagnosed with various conditions under the broad title of attention deficit disorder. ADHD. I'm not saying there's no such thing. I just don't believe it's an epidemic like this. If you sit kids down, hour after hour, doing low-grade clerical work, don't be surprised if they start to fidget, you know?
დაახლოებით 10 პროცენტი ბავშვებისა ამ გზით მიდის დიაგნოზირებულია, სხვადასხვა ვითარებაში, მსხვილი სათაურით, ყოფაქცევის პრობლემა. ADHD. არ ვამბობ, რომ ასეთი რამ არ არსებობს. უბრალოდ არ მჯერა რომ გავრცელდა, როგორც ეპიდემია. თუ დასვავ ბავშვებს საათობით, გააკეთებინებ დაბალხარისხოვან სასულიერო საქმეს იცით, არ გაგიკვირდეთ, თუ ისინი ცქმუტვას დაიწყებენ.
(Laughter)
(სიცილი) (ტაში)
(Applause)
ბავშვები, უმეტეს შემთხვევაში
Children are not, for the most part, suffering from a psychological condition. They're suffering from childhood.
არ განიცდიან ფსიქოლოგიურ პრობლემებს. ისინი ბავშვობით არიან ავად. (სიცილი)
(Laughter)
And I know this because I spent my early life as a child. I went through the whole thing. Kids prosper best with a broad curriculum that celebrates their various talents, not just a small range of them. And by the way, the arts aren't just important because they improve math scores. They're important because they speak to parts of children's being which are otherwise untouched.
და იცით ეს ვიცი იმიტომ, რომ ჩემი ადრეული ცხოვრება გავატარე როგორც ბავშვმა. მე გავიარე ყოველივე ეს. ბავშვები წარმატებას აღწევენ იმ სრულყოფილი სასწავლო გეგმით, რომელიც ეხმიანება, მათ მრავალმხრივ ნიჭს, და არა მათ მცირე ნაწილს. და სხვათაშორის ხელოვნება არ არის მხოლოდ მნიშვნელოვანი იმისთვის რომ, აუმჯობესებს მათემატიკის ქულებს ის მნიშვნელოვანია, რადგან ესაუბრება ბავშვის იმ სულიერ მხარეს რაც ჯერ კიდევ შეუხებელია .
The second, thank you --
მეორე, მადლობა---- (ტაში)
(Applause)
The second principle that drives human life flourishing is curiosity. If you can light the spark of curiosity in a child, they will learn without any further assistance, very often. Children are natural learners. It's a real achievement to put that particular ability out, or to stifle it. Curiosity is the engine of achievement. Now the reason I say this is because one of the effects of the current culture here, if I can say so, has been to de-professionalize teachers. There is no system in the world or any school in the country that is better than its teachers. Teachers are the lifeblood of the success of schools. But teaching is a creative profession. Teaching, properly conceived, is not a delivery system. You know, you're not there just to pass on received information. Great teachers do that, but what great teachers also do is mentor, stimulate, provoke, engage. You see, in the end, education is about learning. If there's no learning going on, there's no education going on. And people can spend an awful lot of time discussing education without ever discussing learning. The whole point of education is to get people to learn.
მეორე პრინციპი, რაც ხელს უწყობს ადამიანის ცხოვრებას აყვავებაში არის ცნობისმოყვარეობა. თუ შეძლებ ბავშვში ცნობისმოყვარეობის ნაპერწკალის გაღვივებას, ყოველგვარი შემდგომი დახმარების გარეშეც ისწავლის ბავშვები ბუნებრივი მსწავლელები არიან ნამდვილი მიღწევაა ამ კონკრეტული შესაძლებლობის ჩაქრობა ან მისი ჩახშობა. ცნობისმოყვარეობა, მიღწევისთვის საუკეთესო იარაღია. მიზეზი, რატომაც ვამბობ ამას არის ის, რომ ერთ-ერთი შედეგი ამჟამინდელი კულტურის, თუ შემიძლია ასე ვთქვა მასწავლებლების პროფესიონალიზმის შემცირებაა მსოფლიოში არ არსებობს ისეთი სისტემა ან ისეთი სკოლა ქვეყანაში რომელიც უკეთესია თავიანთ მასწავლებლებზე. მასწავლებელი, მამოძრავებელი ძალაა, სკოლის წარმატების. მაგრამ, მასწავლებლობა შემოქმედებითი პროფესიაა მასწავლებლობა, სწორად აღქმული, არ არის მიწოდების სისტემა. სწავლების კურსს, მხოლოდ ინფორმაციის მიღებისთვის არ გადიხარ ჩინებული მასწავლებლები ასე აკეთებენ მაგრამ გარდა ამისა, ჩინებული მასწავლებელი ასევე დამრიგებელია. ახდენს ბავშვების სტიმულირებას, წახალისებასა და ჩართვას სასწავლო პროცესში საბოლოოდ, განათლება მხოლოდ სწავლაა. თუ არ მიმდინარეობს სწავლის პროცესი არ არის განათლებაც. ხალხმა შესაძლოა უამრავი დრო დახარჯოს განათლების განხილვაზე სწავლების პროცესის განხილვის გარეშე. განათლების მთლიანი არსი, იმაშია, რომ მიიყვანო ხალხი სწავლამდე.
An old friend of mine -- actually very old, he's dead.
ჩემი მეგობარი, ძველი მეგობარი-- ძალიან ძველი
(Laughter)
ის გარდაცვლილია. (სიცილი)
That's as old as it gets, I'm afraid.
ვშიშობ მეტად ძველი ვეღარ გახდება.
(Laughter)
But a wonderful guy he was, wonderful philosopher. He used to talk about the difference between the task and achievement senses of verbs. You can be engaged in the activity of something, but not really be achieving it, like dieting.
მაგრამ შესანიშნავი პიროვნება, ბრწყინვალე ფილოსოფოსი ის საუბრობდა ამოცანისა და მიღწევის გრძნობის ზმნების განსხვავებაზე. იცით, შესაძლოა იყო ჩართული, რომელიმე აქტოვობაში მაგრამ ვერ აღწევდე მიზანს,
(Laughter)
როგორიც არის დიეტა. ძალიან კარგი მაგალითია
It's a very good example. There he is. He's dieting. Is he losing any weight? Not really.
აი ისიც, ის დიეტაზეა. მაგრამ იკლებს წონაში? არც ისე
(Laughter)
სწავლებაც დაახლოებით მსგავსი სიტყვაა.
Teaching is a word like that. You can say, "There's Deborah, she's in room 34, she's teaching." But if nobody's learning anything, she may be engaged in the task of teaching but not actually fulfilling it.
შეიძლება თქვა, "34 ოთახში დებორაა, ის ასწავლის. " მაგრამ თუ არავინ სწავლობს, ის შესაძლოა ჩართული იყოს სწავლების ამოცანაში
The role of a teacher is to facilitate learning. That's it. And part of the problem is, I think, that the dominant culture of education has come to focus on not teaching and learning, but testing. Now, testing is important. Standardized tests have a place. But they should not be the dominant culture of education. They should be diagnostic. They should help.
მაგრამ სინამდვილეში არ ასრულებდეს მას. მანსწავლებლის როლი, სწავლების გაადვილება და შესაძლებლობის მიცემაა. პრობლემის ნაწილი, კი ის არის, როგორც მე ვრიქრობ განათლების გავრცელებული კულტურა ფოკუსს ახდენს არა სწავლასა და სწავლებაზე, არამედ გამოცდებზე. ახლა ცოდნის შეფასებაა მნიშვნელოვანი. ადგილი აქვს სტანდარტულ ტესტებს მაგრამ ეს არ უნდა იყოს განათლების კულტურა ის არა მხოლოდ დიაგნოზს უნდა სვავდეს . უნდა იყოს დახმარების საშუალება.
(Applause)
(ტაში)
If I go for a medical examination, I want some standardized tests. I do. I want to know what my cholesterol level is compared to everybody else's on a standard scale. I don't want to be told on some scale my doctor invented in the car.
თუ სამედიცინო გამოკვლევაზე წავალ, მინდა სტანდარტული ტესტი. მართლა მინდა. მინდა ვიცოდე, ქოლესტერინის დონე ჩემს ორგანიზმში სხვასთან შედარებული, სტანდარტული სკალაზე. არ მინდა მითხრან იმ სკალის მიხედვით,
(Laughter)
რომელიც ექიმმა გამოიგონა მანქანაში.
"Your cholesterol is what I call Level Orange."
"თქვენი ქოლესტერინი, არის ის რასაც მე ვეძახი, ფორთოხლის რაოდენობას."
"Really?"
"მართლა? კარგია?" "არ ვიცით."
(Laughter)
"Is that good?" "We don't know."
(Laughter)
მაგრამ ყოველივე ეს, უნდა ეხმარებოდეს სწავლას, და არა ხელს უშლიდეს
But all that should support learning. It shouldn't obstruct it, which of course it often does. So in place of curiosity, what we have is a culture of compliance. Our children and teachers are encouraged to follow routine algorithms rather than to excite that power of imagination and curiosity. And the third principle is this: that human life is inherently creative. It's why we all have different résumés. We create our lives, and we can recreate them as we go through them. It's the common currency of being a human being. It's why human culture is so interesting and diverse and dynamic. I mean, other animals may well have imaginations and creativity, but it's not so much in evidence, is it, as ours? I mean, you may have a dog. And your dog may get depressed. You know, but it doesn't listen to Radiohead, does it?
რაც რა თქმა უნდა, ძალიან ხშირად ხდება ცნობისმოყვარეობის ადგილას, რაც გვაქვს არის დათმობის კულტურა. ჩვენს ბავშვებსა და მასწავლებლებს, ხელს უწყობენ მიყვნენ რუტინულ ალგორითმებს იმის ნაცვლად, რომ წაახალისონ წარმოსახვისა და ცნობისმოყვარეობის ძალა და მესამე პრინციპი არის: რომ ადამიანის ცხოვრება არსებითად შემოქმედებითია. ამიტომაც გვაქვს განსხვავებული რეზუმე. ჩვენ ვქმნით ჩვენს ცხოვრებას და ჩვენვე განვაახლებთ მას სიცოცხლის მანძილზე. ეს ადამიანის საერთო თვისებაა ამიტომაც არის ადამიანის კულტურა ასეთი საინტერესო, მრავალფეროვანი და დინამიური. ცხოველებსაც შეუძლიათ ქონდეთ კარგი წარმოსახვის ნიჭი და შემოქმედებითობა, მაგრამ არ არის შესამჩნევად და აშკარად. არის ისე როგორც ჩვენი? შესაძლოა გყავთ ძაღლი და თქვენი ძაღლი შეიძლება უიმედოდ იყოს. მაგრამ იცით, ის ამ დროს არ უსმენს "Radiohead"-ს არა?
(Laughter)
(სიცილი)
And sit staring out the window with a bottle of Jack Daniels.
და არ იწყებს ფანჯრიდან ყურებას, ჯეკ დენიელსის ბოთლით
(Laughter)
(სიცილი)
"Would you like to come for a walk?" "No, I'm fine."
და შენ ეუბნები, "გინდა სასეირნოდ გავიდეთ?" ის კი ამბობს, "არა, კარგად ვარ.
(Laughter)
შენ წადი, მე დაგელოდები. მაგრამ სურათები გადაიღე."
"You go. I'll wait. But take pictures."
(Laughter)
ჩვენ თვითონ ვქმნით ჩვენ ცხოვრებას, ამ დაუდგრომელ პროცესში
We all create our own lives through this restless process of imagining alternatives and possibilities, and one of the roles of education is to awaken and develop these powers of creativity. Instead, what we have is a culture of standardization.
ალტერნატივებისა და შესაძლებლობების წარმოსახვაში, და რა არის განათლების ერთ-ერთი როლი გააღვიძოს და განავითაროს შემოქმედების ძალა. ამის ნაცვლად გვაქვს სტანდარტიზებული კულტურა.
Now, it doesn't have to be that way. It really doesn't. Finland regularly comes out on top in math, science and reading. Now, we only know that's what they do well at, because that's all that's being tested. That's one of the problems of the test. They don't look for other things that matter just as much. The thing about work in Finland is this: they don't obsess about those disciplines. They have a very broad approach to education, which includes humanities, physical education, the arts.
ასე არ უნდა იყოს. მართლაც რომ არ უნდა იყოს. ფინეთი, რეგულარულად გვხვდება პირველ ადგილზე მათემატიკაში, მეცნიერებასა და კითხვაში. ახლა მხოლოდ ეს ვიცით, რასაც კარგად აკეთებენ რადგან ამჟამად მხოლოდ ამ საგნებში ტარდება ტესტი. ეს ერთ-ერთი პრობლემაა ტესტის. არ ეძებენ სხვა არაფერს, გარდა იმისა რაც მნიშვნელოვნად ითვლება. როგორ კეთდება საქმე ფინეთში: ისინი არ არიან შეპყრობილები მეცნიერების ამ დარგებით. მათ განათლების მიმართ ძალიან ფართო მიდგომა აქვთ რაც მოიცავს ჰუმანიტარულ საგნებსაც, ფიზიკურ აღზრდასა და ხელოვნებასაც.
Second, there is no standardized testing in Finland. I mean, there's a bit, but it's not what gets people up in the morning, what keeps them at their desks.
მეორეც, ფინეთში არ არის სტანდარტული ტესტები. ძალიან მცირე რაოდენობით არის, მაგრამ ეს არ აღვიძებს ხალხს დილით. ეს არ აიძულებს მათ დასხდნენ მერხებთან.
The third thing -- and I was at a meeting recently with some people from Finland, actual Finnish people, and somebody from the American system was saying to the people in Finland, "What do you do about the drop-out rate in Finland?"
და მესამე, ახლახანს შეხვედრაზე ვიყავი რამოდენიმე, ფინეთიდან იყო, ანუ ფინელებთან ერთად, და ვიღაც ამერიკის სისტემიდან ეუბნებოდა ხალხს ფინეთში, "რას აკეთებთ, სკოლიდან წასული მოსწავლეების პროცენტულ მაჩვენებელზე?"
And they all looked a bit bemused, and said, "Well, we don't have one. Why would you drop out? If people are in trouble, we get to them quite quickly and we help and support them."
ყველამ ცოტა გაოცებით შეხედეს და თქვეს, "ჩვენ არ გვყავს ასეთი მოსწავლე." რატომ წახვალთ სკოლიდან? თუ ვინმეს, რამე აწუხებს, სასწრაფოდ ვაქცევთ ყურადღებას ვეხმარებით და თანაგრძნობას ვუცხადებთ მას."
Now people always say, "Well, you know, you can't compare Finland to America." No. I think there's a population of around five million in Finland. But you can compare it to a state in America. Many states in America have fewer people in them than that. I mean, I've been to some states in America and I was the only person there.
ახლა ხალხი ყოველთვის ამბობს, "იცით, ვერ შეადარებთ ამერიკას ფინეთს." ვერა. მე ვფიქრობ მოსახლეობა ფინეთში დაახლოებით 5 მილიონს შეადგენს. მაგრამ შეგვიძლია ის შევადაროთ ამერიკის, რომელიმე შტატს. ამერიკის ბევრ შტატში გაცილებით ნაკლებია მოსახლეობა ვიდრე ფინეთში, ამერიკის რამოდენიმე შტატში ვყოფილვარ და ერთადერთი ადამიანი მე ვყოფილვარ. (სიცილი)
(Laughter)
Really. Really. I was asked to lock up when I left.
მართლა, მართლა. მთხოვეს კარი ჩამეკეტა, როცა წავედი. (სიცილი)
(Laughter)
But what all the high-performing systems in the world do is currently what is not evident, sadly, across the systems in America -- I mean, as a whole. One is this: they individualize teaching and learning. They recognize that it's students who are learning and the system has to engage them, their curiosity, their individuality, and their creativity. That's how you get them to learn.
მაგრამ რას აკეთებს მაღალი ხარისხის მქონე სისტემები მსოფლიოში რაც სამწუხაროდ, ამჟამად არ გვხვდება, ამერიკის სისტემის ფარგლებში-ვგულისხმობ, სრულად, პირველ რიგში: ისინი დეტალურად განსაზღვრავენ სწავლას და სწავლებას ისინი აცნობიერებენ, რომ მოსწავლეა, ვინც სწავლობს და სისტემამ უნდა ჩართოს ისინი, მათი ცნობისმოყვარეობა, მათი ინდივიდუალიზმი და მათი შემოქმედებითობა, აი, როგორ გააღვიძებ მასში სწავლის სურვილს.
The second is that they attribute a very high status to the teaching profession. They recognize that you can't improve education if you don't pick great people to teach and keep giving them constant support and professional development. Investing in professional development is not a cost. It's an investment, and every other country that's succeeding well knows that, whether it's Australia, Canada, South Korea, Singapore, Hong Kong or Shanghai. They know that to be the case.
მეორეც, ის, რომ ისინი ძალიან მაღალ სტატუს აძლევენ მასწავლებლის პროფესიას. ისინი აცნობიერებენ, რომ ვერ მიიღებ განათლების მაღალ ხარისხს თუ არ აარჩევ ბრწყინვალე ადამიანს მასწავლებლად და თუ არ გამოუცხადებ მას მუდმივ მხარდაჭერას და დაეხმარები პროფესიულ განვითარებაში. პროფესიულ განვითარებაში ფულის ჩადება, არ არის ხარჯი ეს არის ინვესტიცია. და ყველა იმ ქვეყანას, რომელმაც წარმატებას მიაღწია, არის ეს, ავსტრალია, კანადა, სამხრეთ კორეა, სინგაპური, ჰონ-კონგი თუ შანხაი. ესმის, ეს როგორც საქმე. და მესამე, ისინი პასუხისმგებლობას გადასცემენ
And the third is, they devolve responsibility to the school level for getting the job done. You see, there's a big difference here between going into a mode of command and control in education -- That's what happens in some systems. Central or state governments decide, they know best and they're going to tell you what to do. The trouble is that education doesn't go on in the committee rooms of our legislative buildings. It happens in classrooms and schools, and the people who do it are the teachers and the students, and if you remove their discretion, it stops working. You have to put it back to the people.
სკოლას, გააკეთონ მათი საქმე. ხედავთ, დიდი განსხვავებაა, რაც აქ ხდება განათლებაში, ის ბრძანების და კონტროლის სახეს იღებს --- სწორედ ეს ხდება ზოგიერთ სისტემაში. ცენტრალური მთავრობა ღებულობს გადაწყვეტილებას ან სახელმწიფო წყვეტს მათ იციან უკეთ და გეტყვიან რა და როგორ გააკეთო. პრობლემა ის არის რომ განათლების პროცესი არ მიმდინარეობს საკანონმდებლო შენობების ოთახებში. ეს ხდება საკლასო ოთახებსა და სკოლებში, და ხალხი, ვინც ამას ახორციელებს, მასწავლებლები და მოსწავლეები არიან, და თუ შეუზღუდავ მათ მოქმედების თავისუფლებას, მაშინ სისტემა წყვეტს მუშაობას. უნდა დაუბრუნო იმ ხალხს.
(Applause)
(ტაში)
There is wonderful work happening in this country. But I have to say it's happening in spite of the dominant culture of education, not because of it. It's like people are sailing into a headwind all the time. And the reason I think is this: that many of the current policies are based on mechanistic conceptions of education. It's like education is an industrial process that can be improved just by having better data, and somewhere in the back of the mind of some policy makers is this idea that if we fine-tune it well enough, if we just get it right, it will all hum along perfectly into the future. It won't, and it never did.
შესანიშნავი საქმე კეთდება ამ ქვეყანაში. უნდა ვთქვა, რომ ეს ხდება განათლების დომინანტური კულტურის მიუხედავად, და არა ამის გამო. ხალხი მუდმივად დინების საწინააღმდეგოდ მიდის და ვფიქრობ ამის შედეგია ის, რომ ამჟამინდელი პოლიტიკის დიდი ნაწილი ეყრდნობა განათლების მექანიკურ კონცეფციას. განათლება ინდუსტრიული პროცესია რომელიც შესაძლოა განვითარდეს უბრალოდ უკეთესი ინფორმაციის ქონის შედეგად, და ვფიქრობ, რომ ამ პოლიტიკის მიღმა მისი შემქმნელების იდეა ის არის, რომ თუ საკმარისად შევიტანთ მცირეოდენ ცვლილებას, თუ სწორად მივიღებთ და გავიგებთ უფრო აქტიური გახდება და უკეთ იმუშავებს მომავალში. ვერ იმუშავებს და არასოდეს უმუშავია.
The point is that education is not a mechanical system. It's a human system. It's about people, people who either do want to learn or don't want to learn. Every student who drops out of school has a reason for it which is rooted in their own biography. They may find it boring. They may find it irrelevant. They may find that it's at odds with the life they're living outside of school. There are trends, but the stories are always unique. I was at a meeting recently in Los Angeles of -- they're called alternative education programs. These are programs designed to get kids back into education. They have certain common features. They're very personalized. They have strong support for the teachers, close links with the community and a broad and diverse curriculum, and often programs which involve students outside school as well as inside school. And they work. What's interesting to me is, these are called "alternative education."
აზრი, ის არის, რომ განათლება არ არის მექანიკური სისტემა ის ადამიანური სისტემაა. ის ხალხს ეხება. ხალხს, რომელსაც უნდა ან არ უნდა სწავლა ყველა მოსწავლეს, რომელიც სწავლას წყვეტს სკოლაში ამის მიზეზი აქვს. რაც მისი ბიოგრაფიიდან მოდის. მათ შესაძლოა მოსაწყენად ეჩვენება ის. შესაძლოა არარელევანტურადაც თვლის. შესაძლოა აღიქვავენ, სკოლას, როგორც რაღაც ზედმეტს იმ ცხოვრებასთან, რომელიც სკოლის გარეთ აქვთ. არსებობს ასეთი ტენდენციები, მაგრამ ამბები ყოველთვის უნიკალურია. ახლახანს ვიყავი შეხვედრაზე ლოს ანჯელესში განათლების ალტერნატიულ პროგრამების შესახებ არსებობს სპეციალური პროგრამები, რომ დააბრუნონ სკოლიდან წასული ბავშვები. მათ კონკრეტული საერთო მახასიათებლები აქვთ. ძალიან პერსონალიზებულია. მასწავლებლებს ძალიან დიდ მხარდაჭერას უცხადებენ, ახლო კავშირი აქვთ საზოგადოებასათან აქვთ ფართო და მრავარფეროვანი სასწავლო გეგმა, და ხშირად აქვთ პროგრამები, რომლებიც სტუდენტებს რთავენ სკოლის გარეთ და შიდა აქტივობებში. ისინი მუშაობენ. რაც ჩემთვის ძალიან საინტერესოა,
(Laughter)
მათ ეძახიან "ალტერნატიულ განათლებას."
You know? And all the evidence from around the world is, if we all did that, there'd be no need for the alternative.
ხვდებით? და მთელს მსოფლიოში ცხადია, ის რომ ჩვენ რომ ყველამ ეს გავაკეთოთ, აღარ იქნება საჭირო ალტერნატივა.
(Applause)
(ტაში)
(Applause ends)
ასე, რომ ვფიქრობ ჩვენ უნდა გამოვიყენოთ განსხვავებული მეტაფორა.
So I think we have to embrace a different metaphor. We have to recognize that it's a human system, and there are conditions under which people thrive, and conditions under which they don't. We are after all organic creatures, and the culture of the school is absolutely essential. Culture is an organic term, isn't it?
უნდა გავაცნობიეროთ, რომ ეს არის ადამიანური სისტემა, რომ არსებობს პირობები რა დროსაც ადამიანი წარმატებას აღწევს, და პირობები, როცა ვერ აღწევენ. ჩვენ ყველა ორგანული ქმნილებები ვართ, და სკოლის კულტურა არსებითია. კულტურა ორგანული ტერმინია, არა?
Not far from where I live is a place called Death Valley. Death Valley is the hottest, driest place in America, and nothing grows there. Nothing grows there because it doesn't rain. Hence, Death Valley. In the winter of 2004, it rained in Death Valley. Seven inches of rain fell over a very short period. And in the spring of 2005, there was a phenomenon. The whole floor of Death Valley was carpeted in flowers for a while. What it proved is this: that Death Valley isn't dead. It's dormant. Right beneath the surface are these seeds of possibility waiting for the right conditions to come about, and with organic systems, if the conditions are right, life is inevitable. It happens all the time. You take an area, a school, a district, you change the conditions, give people a different sense of possibility, a different set of expectations, a broader range of opportunities, you cherish and value the relationships between teachers and learners, you offer people the discretion to be creative and to innovate in what they do, and schools that were once bereft spring to life.
ჩემი საცხოვრებლიდან არც ისე შორს არის ადგილი სახელად "სიკვდილის ხეობა". ეს ყველაზე ცხელი და მშრალი ადგილია ამერიკაში. იქ არაფერი იზრდება. არაფერი იზრდება რადგან არასოდეს წვიმს. აქედან გამომდინარე, სიკვდილის ხეობა. 2004 წლის ზამთარში, იწვიმა ხეობაში. მსხვილი წვეთები ცვიოდა მცირე ხნით. და 2005 წლის გაზაფხულზე. ფენომენი მოხდა სიკვდილის ხეობის მთელი მიდამო დაიფარა ყვავილებით რამდენიმე ხნით. რა დაამტკიცა ამან: სიკვდილის ხეობა არ არის მკვდარი. უბრალოდ თვლემს. ზუსტად ზედაპირის ქვეშ, არის შესაძლებლობის მარცვლები ელოდებიან შესაფერის პირობებს, რომ გამოჩდნენ, და ორგანული სისტემით, თუ პირობები ზუსტია სიცოცხლე გარდაუვალია. ის ყოველთვის მიმდინარეობს. იღებ ერთ ადგილს, სკოლას თუ უბანს, ცვლი პირობებს, აძლევ ხალხს განსხვავებულ საშუალებებს და განსხვავებულ მოლოდინს გაცილებით უფრო ფართო შესაძლებლობებს ზრუნავ და აფასებ მასწავლებლებსა და მოსწავლეებს შორის ურთიერთობებს, სთავაზობ ხალხს მოქმედების თავისუფლებას, შემოქმედებითობაში. ეხმარები იყვნენ ინოვაციურები იმაში, რასაც აკეთებენ და სკოლებს, რომლებსაც აკლდათ ეს, ივსებიან სიცოცხლის წყურვილით.
Great leaders know that. The real role of leadership in education -- and I think it's true at the national level, the state level, at the school level -- is not and should not be command and control. The real role of leadership is climate control, creating a climate of possibility. And if you do that, people will rise to it and achieve things that you completely did not anticipate and couldn't have expected.
ბრწყინვალე ლიდერებმა იციან ეს. ჭეშმარიტი როლი განათლების ლიდერობაში და ვფიქრობ ნამდვილია ეროვნულ დონეზე, სახელმწიფო დონეზე, სკოლის დონეზე -- არ არის და არც უნდა იყოს ბრძანება და კონტროლი. ლიდერობის მთავარი როლი არის კლიმატის კონტროლი, შესაძლებლობების კლიმატის შექმნა. და თუ ამას გააკეთებ, ხალხი ამისკენ მიილტვის მიაღწევს იმას, რაც არც კი გაგითვალისწინებია და არც მოელოდი.
There's a wonderful quote from Benjamin Franklin. "There are three sorts of people in the world: Those who are immovable, people who don't get it, or don't want to do anything about it; there are people who are movable, people who see the need for change and are prepared to listen to it; and there are people who move, people who make things happen." And if we can encourage more people, that will be a movement. And if the movement is strong enough, that's, in the best sense of the word, a revolution. And that's what we need.
შესანიშნავი ანდაზაა ბენჟამენ ფრანკლინის. "სამი სახის ადამიანია მსოფლიოში: ის, ვინც უმოძრაოა, ადამიანი, რომელიც ვერ იგებს, არ უნდა გაიგოს, ისინი ყველაფერს გააკეთებენ ამისთვის. არსებობს ხალხი, ვინც მოძრავია, ხალხი ვინც ხედავს ცვლილების საჭიროებას და მზად არიან მოუსმინონ მათ. და ხალხი ვინც ამოძრავებს, ხალხი, ვინც ამოქმედებს ყველაფერს." და თუ შევძლებთ მეტი ხალხის წახალისებას, ისინი შექმნიან ერთ მოძრაობას. და თუ ეს მოძრაობა საკმარისად ძლიერი იქნება, ეს იქნება სიტყვა რევოლუციის საუკეთესო აღქმა. და ეს არის სწორედ ის რაც გვჭირდება.
Thank you very much.
უღრმესი მადლობა
(Applause)
(ტაში)
Thank you very much.
ძალიან დიდი მადლობა. (ტაში)
(Applause)