Good morning. How are you?
Добро утро. Како сте? Одлично е досега, нели?
(Audience) Good.
It's been great, hasn't it? I've been blown away by the whole thing. In fact, I'm leaving.
Целава работа ме одвеа. Всушност, ќе си одам сега. (Смеа)
(Laughter)
Во текот на конференцијава имаше три теми
There have been three themes running through the conference, which are relevant to what I want to talk about. One is the extraordinary evidence of human creativity in all of the presentations that we've had and in all of the people here; just the variety of it and the range of it. The second is that it's put us in a place where we have no idea what's going to happen in terms of the future. No idea how this may play out.
кои што се релевантни за она за што сакам да зборувам. Едната се однесува на извонредните докази за човечката креативност во сите досегашни презентации и кај сите луѓе овде. Помислете само на разновидноста и опфатот. Втората е таа дека се наоѓаме на место од каде што не знаме што ќе се случи понатаму, во поглед на иднината. Немаме претстава како можат да се одвиваат работите.
I have an interest in education. Actually, what I find is, everybody has an interest in education. Don't you? I find this very interesting. If you're at a dinner party, and you say you work in education -- actually, you're not often at dinner parties, frankly.
Јас се интересирам за образованието -- Всушност, сметам дека сите се интересираат за образованието. Нели? Мислам дека ова е многу интересно. Ако сте поканети некаде на вечера и кажете дека работите во образование -- всушност, доколку работите во образование, веројатно ретко одите на вечери.
(Laughter)
If you work in education, you're not asked.
(Смеа) Не ве канат.
(Laughter)
А сигурно не ве канат повторно. Тоа ми е чудно.
And you're never asked back, curiously. That's strange to me. But if you are, and you say to somebody, you know, they say, "What do you do?" and you say you work in education, you can see the blood run from their face. They're like, "Oh my God. Why me?"
Но, доколку ве поканат и некој ве праша „Што работите?“ а вие одговорите дека сте во образование, ќе видите како им истекува крвта од лицето. Си велат,
(Laughter)
„О, господе, зошто јас? Мојата единствена слободна вечер цела недела.“ (Смеа)
"My one night out all week."
(Laughter)
Но, ако ги прашате за нивното образование,
But if you ask about their education, they pin you to the wall, because it's one of those things that goes deep with people, am I right? Like religion and money and other things. So I have a big interest in education, and I think we all do. We have a huge vested interest in it, partly because it's education that's meant to take us into this future that we can't grasp. If you think of it, children starting school this year will be retiring in 2065. Nobody has a clue, despite all the expertise that's been on parade for the past four days, what the world will look like in five years' time. And yet, we're meant to be educating them for it. So the unpredictability, I think, is extraordinary.
ќе ве приковаат за ѕидот. Бидејќи тоа е една од оние работи кои што луѓето длабоко ги чувствуваат, нели сум во право? Како религијата, парите и останатите нешта. Јас сум мошне заинтересиран за образованието, како сите нас. Сите имаме огромен личен интерес во него, делумно затоа што образованието е наменето да не одведе во иднината која што не можеме да ја опфатиме. Ако размислите, децата што тргнуваат на училиште оваа година ќе се пензионираат во 2065. Никој нема претстава -- и покрај сета стручност што имавме можност да ја видиме минативе четири дена -- за тоа како ќе изгледа светот по пет години. А сепак, треба да ги образуваме за таа иднина. Непредвидливоста, ми се чини, е извонредна.
And the third part of this is that we've all agreed, nonetheless, on the really extraordinary capacities that children have -- their capacities for innovation. I mean, Sirena last night was a marvel, wasn't she? Just seeing what she could do. And she's exceptional, but I think she's not, so to speak, exceptional in the whole of childhood. What you have there is a person of extraordinary dedication who found a talent. And my contention is, all kids have tremendous talents, and we squander them, pretty ruthlessly.
А третиот дел од ова е дека сите се имаме согласено во однос на навистина извонреднот капацитет што го имаат децата -- нивниот капацитет за иновации. Мислам, Сирена сношти беше чудо, нели? Само да се види што таа може да направи. А таа е исклучителна, но мислам дека сепак не е исклучителна за целото детство. Станува збор за лице со извонредна посветеност што нашла талент. А јас тврдам дека сите деца имаат извонредни таленти. А ние им ги угушуваме, прилично немилосрдно.
So I want to talk about education, and I want to talk about creativity. My contention is that creativity now is as important in education as literacy, and we should treat it with the same status.
Затоа би сакал да зборувам за образованието и за креативност. Јас тврдам дека креативноста денес е подеднакво важна во образованието како писменоста, и треба да ја третираме со истиот статус.
(Applause)
(Аплауз) Ви благодарам. Тоа беше се, патем речено.
Thank you.
(Applause)
That was it, by the way. Thank you very much.
Ви благодарам многу. (Смеа) Значи, имаме уште 15 минути.
(Laughter)
So, 15 minutes left.
Па, јас се родив -- не (Смеа)
(Laughter)
"Well, I was born ... "
(Laughter)
Неодамна слушнав одлична приказна -- многу сакам да ја раскажувам --
I heard a great story recently -- I love telling it -- of a little girl who was in a drawing lesson. She was six, and she was at the back, drawing, and the teacher said this girl hardly ever paid attention, and in this drawing lesson, she did. The teacher was fascinated. She went over to her, and she said, "What are you drawing?" And the girl said, "I'm drawing a picture of God." And the teacher said, "But nobody knows what God looks like." And the girl said, "They will in a minute."
за едно мало девојче што била на час по ликовно. Шестгодишното девојче седело назад во училницата и цртало. Наставникот вели дека девојчево ретко обрнувало внимание, но во текот на оваа лекција по цртање внимавала. Наставникот бил фасциниран и отишол кај нејзе и ја прашал, „Што црташ?“ Девојчето одговорило, „Цртам слика од Господ.“ А наставникот рекол, „Но никој не знае како изгледа господ.“ А девојчето рекло, „Ќе дознаат наскоро.“
(Laughter)
(Смеа)
When my son was four in England -- actually, he was four everywhere, to be honest.
Кога син ми имаше четири години во Англија -- всушност, тој имаше четири години секаде, да бидам искрен. (Смеа)
(Laughter)
Ако го т'нчиме, каде и да отидеше, таа година имаше четири години.
If we're being strict about it, wherever he went, he was four that year. He was in the Nativity play. Do you remember the story?
Тој играше во училишната претстава за Рождеството на Исус. Се сеќавате на приказната? Многу голема претстава.
(Laughter)
No, it was big, it was a big story. Mel Gibson did the sequel, you may have seen it.
Приказната беше многу важна. Мел Гибсон го направи продолжението. Можеби сте го виделе: „Рождество 2.“ Но, Џејмс ја доби улогата на Јосиф
(Laughter)
"Nativity II." But James got the part of Joseph, which we were thrilled about. We considered this to be one of the lead parts. We had the place crammed full of agents in T-shirts: "James Robinson IS Joseph!" (Laughter) He didn't have to speak, but you know the bit where the three kings come in? They come in bearing gifts, gold, frankincense and myrrh. This really happened. We were sitting there, and I think they just went out of sequence, because we talked to the little boy afterward and said, "You OK with that?" They said, "Yeah, why? Was that wrong?" They just switched. The three boys came in, four-year-olds with tea towels on their heads. They put these boxes down, and the first boy said, "I bring you gold." And the second boy said, "I bring you myrrh." And the third boy said, "Frank sent this."
за што бевме мошне возбудени. Сметавме дека ова е една од главните улоги. Целата сала беше полна со агенти облечени во маици со натписот: „Џејмс Робинсон Е Јосиф!“ (Смеа) Тој не мораше да зборува, но го знаете делот каде што доаѓаат тројцата мудреци. Тие носат подароци, злато, темјан и смирна. Ова е вистинска приказна. Ние седевме таму и мислам дека не излегоа по ред, бидејќи зборувавме со момчето потоа и го прашавме, „Во ред беше така?“ А тој ни рече, „Да, зошто, да не згрешив?“ Тие само се сменија, толку беше. Како и да е, трите момчиња излегоа на бината, четиригодишни деца со крпи на главите, и ги ставија своите кутии долу, и првото момче рече, „Ти носам злато.“ Второто момче рече, „Ти носам смирна“
(Laughter)
А третото момче рече, „Ова ти е од Темјана.“ (Смеа)
What these things have in common is that kids will take a chance. If they don't know, they'll have a go. Am I right? They're not frightened of being wrong. I don't mean to say that being wrong is the same thing as being creative. What we do know is, if you're not prepared to be wrong, you'll never come up with anything original -- if you're not prepared to be wrong. And by the time they get to be adults, most kids have lost that capacity. They have become frightened of being wrong. And we run our companies like this. We stigmatize mistakes. And we're now running national education systems where mistakes are the worst thing you can make. And the result is that we are educating people out of their creative capacities.
Заедничкото овде е тоа што децата се спремни на ризик. Ако не знаат точно, ќе пробаат. Во право ли сум? Тие не се плашат дека ќе згрешат. Немам намера да тврдам дека да се греши е исто што и да се биде креативен. Она што го знаеме е дека, доколку не сте подготвени да згрешите, никогаш нема да измислите ништо оригинално. Доколку не сте подготвени да згрешите. А најголемиот број деца ја губат способноста за тоа пред да пораснат. Тие се имаат уплашено да згрешат. А ние ги управуваме нашите компании на истиот начин, патем речено. Ги стигматизираме грешките. Сега имаме национални образовни системи каде што грешките се најлошото нешто што можете да го направите. Резултатот е дека ги заменуваме креативните капацитети на луѓето со образование. Пикасо еднаш го има речено ова:
Picasso once said this, he said that all children are born artists. The problem is to remain an artist as we grow up. I believe this passionately, that we don't grow into creativity, we grow out of it. Or rather, we get educated out of it. So why is this?
тој вели дека сите деца се родени уметници. Проблемот е да останат уметници додека растат. Јас страсно верувам во ова: дека не растеме да станеме креативни, туку со растењето ја губиме креативноста. Поточно, ја заменуваме со образувание. Зошто е ова вака? До пред пет години живеев во Стратфорд на Авон.
I lived in Stratford-on-Avon until about five years ago. In fact, we moved from Stratford to Los Angeles. So you can imagine what a seamless transition this was.
Всушност, ние се преселивме од Стратфорд во Лос Ангелес. Можете да замислите колку тоа ни беше едноставна транзиција. (Смеа) Всушност,
(Laughter)
Actually, we lived in a place called Snitterfield, just outside Stratford, which is where Shakespeare's father was born. Are you struck by a new thought? I was. You don't think of Shakespeare having a father, do you? Do you? Because you don't think of Shakespeare being a child, do you? Shakespeare being seven? I never thought of it. I mean, he was seven at some point. He was in somebody's English class, wasn't he?
ние живеевме во едно место по име Снитерфилд, веднаш надвор од Стратфорд, каде што се има родено татко му на Шекспир. Дали ви дојде нова мисла? Мене да. Никогаш не сте размислувале за тоа дека Шекспир имал татко, нели? Нели? Бидејќи вие не мислите за Шекспир како дете, нели? Шекспир како седумгодишник? Никогаш не сум помислил. Мислам, тој некогаш имал седум години. И имал наставник по англиски, нели? Колку ли било тоа непријатно?
(Laughter)
How annoying would that be?
(Смеа) „Треба повеќе да се трудиш.“ Татко му го праќа во кревет и му вели
(Laughter)
"Must try harder."
(Laughter)
Being sent to bed by his dad, to Shakespeare, "Go to bed, now!" To William Shakespeare. "And put the pencil down!"
на Шекспир, „Ајде веднаш во кревет,“ на Вилијам Шекспир „и остави го моливот. И доста зборуваш така. Ги збунуваш луѓето.“
(Laughter)
"And stop speaking like that."
(Laughter)
"It's confusing everybody."
(Смеа)
(Laughter)
Како и да е, се преселивме од Стратфорд во Лос Ангелес,
Anyway, we moved from Stratford to Los Angeles, and I just want to say a word about the transition. Actually, my son didn't want to come. I've got two kids; he's 21 now, my daughter's 16. He didn't want to come to Los Angeles. He loved it, but he had a girlfriend in England. This was the love of his life, Sarah. He'd known her for a month.
и сакав да кажам неколку збора за преселбата. Син ми не сакаше да дојде. Јас имам две деца. Тој сега има 21 година, а ќерка ми 16. Тој не сакаше да дојде во Лос Ангелес. Тој го сакаше градот, но имаше девојка во Англија. Тоа беше љубовта на неговиот живот, Сара. Ја познаваше еден месец. Внимавајте, ја спремаа нивната четврта годишнина,
(Laughter)
Mind you, they'd had their fourth anniversary, because it's a long time when you're 16. He was really upset on the plane. He said, "I'll never find another girl like Sarah." And we were rather pleased about that, frankly --
бидејќи тоа е долго време кога си 16. Како и да е, тој беше вистина вознемирен на авионот, и рече, „Никогаш нема да најдам девојка како Сара.“ Искрено, бевме доста среќни поради тоа, бидејќи таа беше главната причина што ја напуштавме земјата.
(Laughter)
because she was the main reason we were leaving the country.
(Смеа)
(Laughter)
Но нешто те погодува кога ќе се преселиш во Америка
But something strikes you when you move to America and travel around the world: every education system on earth has the same hierarchy of subjects. Every one. Doesn't matter where you go. You'd think it would be otherwise, but it isn't. At the top are mathematics and languages, then the humanities. At the bottom are the arts. Everywhere on earth. And in pretty much every system, too, there's a hierarchy within the arts. Art and music are normally given a higher status in schools than drama and dance. There isn't an education system on the planet that teaches dance every day to children the way we teach them mathematics. Why? Why not? I think this is rather important. I think math is very important, but so is dance. Children dance all the time if they're allowed to, we all do. We all have bodies, don't we? Did I miss a meeting?
и кога патуваш низ светот: Секој образовен систем ја има истата хиерархија на предмети. Секој. Не е битно каде ќе отидете. Би си помислиле дека ќе биде поинаку, но не е. На врвот се математика и јазиците, потоа хуманистичките науки, и на дното се уметностите Секаде на Земјата. И во речиси секој систем истотака, има хиерархија во уметностите. Уметноста и музиката вообичаено добиваат повисок статус во школите од драмата и танцот. Не постои образовен систем на планетата кој не учи да танцуваме секој ден додека сме деца. на начин на кој учиме математика. Зошто? Зошто не? Мислам дека е ова доста битно. Мислам дека математиката е многу битна , но исто така е и танцот. Децата танцуваат цело време ако им е дозволено, како и сите ние. Сите ние имаме тело , нели? Или да не сум пропуштил нешто? (Смеа) Искрено, она што се случуава,
(Laughter)
Truthfully, what happens is, as children grow up, we start to educate them progressively from the waist up. And then we focus on their heads. And slightly to one side.
само што ќе почнат да растат децата, ние почнуваме да ги образуваме. прогресивно од појасот па нагоре. и тогаш се фокусираме на нивните глави. И малку на едната страна. ако треба да го посетите образованието, како вонземјанин,
If you were to visit education as an alien and say "What's it for, public education?" I think you'd have to conclude, if you look at the output, who really succeeds by this, who does everything they should, who gets all the brownie points, who are the winners -- I think you'd have to conclude the whole purpose of public education throughout the world is to produce university professors. Isn't it? They're the people who come out the top. And I used to be one, so there.
и прашате „Зошто е, јавното образование?“ Сметам дека ќе заклучите -- ако го погледнете резултатот, кој вистински успева со ова, кој прави се што треба, кој ги добива сите поени, кои се победниците -- Мислам дека ќе треба да заклучите дека корист од јавното образование низ целиот свет е да произведува универзитетски професори. Нели? Тие се луѓето кои се на врвот. И јас бев еден од нив, па видете. (Смеа)
(Laughter)
А ги сакам универзитетските професори, но знаете,
And I like university professors, but, you know, we shouldn't hold them up as the high-water mark of all human achievement. They're just a form of life. Another form of life. But they're rather curious. And I say this out of affection for them: there's something curious about professors. In my experience -- not all of them, but typically -- they live in their heads. They live up there and slightly to one side. They're disembodied, you know, in a kind of literal way. They look upon their body as a form of transport for their heads.
не треба да ги држиме како највисокиот симбол на човечкото достигнување. Тие се само форма на живот, уште една форма на живот. Но тие се доста љубопитни, и го кажувам ова со љубов кон нив. Има нешто интересно околу професорите во моето искуство -- не сите, но типично -- тие живеат во нивните глави. Тие живеат таму, и малку на едната страна. Тие се без телесни, знаете, на доста буквален начин. Тие гледаат на своето тело како форма на транспорт за нивните глави, нели?
(Laughter)
Don't they? It's a way of getting their head to meetings.
(Смеа) Тоа е начин за пренесување на нивните глави на состаноци.
(Laughter)
Ако сакате вистинско вонтелесно искуство,
If you want real evidence of out-of-body experiences, by the way, get yourself along to a residential conference of senior academics and pop into the discotheque on the final night.
патем, отидете на конференција на постари академици, и појавете се во дискотеката последната вечер.
(Laughter)
(Смеа) И таму ќе видите, возрасни мажи и жени
And there, you will see it. Grown men and women writhing uncontrollably, off the beat.
како се дрмаат неконтролирано, надвор од ритам,
(Laughter)
чекајќи да заврши музиката за да одат дома и напишат труд околу тоа.
Waiting until it ends, so they can go home and write a paper about it.
Значи нашиот едукациски систем е претпоставен на идејата за академската способност.
(Laughter)
Our education system is predicated on the idea of academic ability. And there's a reason. Around the world, there were no public systems of education, really, before the 19th century. They all came into being to meet the needs of industrialism. So the hierarchy is rooted on two ideas.
и има причина. Целиот систем бил измислен -- низ светот, кога немало јавни системи на едукација, пред 19-иот век. Сите се појавија за да ги исполнат потребите на индустријализацијата. Така хиерархијата е вкоренета врз две идеи.
Number one, that the most useful subjects for work are at the top. So you were probably steered benignly away from things at school when you were a kid, things you liked, on the grounds you would never get a job doing that. Is that right? "Don't do music, you're not going to be a musician; don't do art, you won't be an artist." Benign advice -- now, profoundly mistaken. The whole world is engulfed in a revolution.
Првата, дека најкорисните теми за работата се на врвот. Така вие сте веројатно бенигно одвлекувани на училиште како дете, од работите кои сте ги сакале врз основа дека никогаш нема да најдете работа ако го правите тоа. Нели? Немој да свириш, нема да бидеш музичар; Не сликај, нема да бидеш сликар. Добронамерен совет -- но сега, длабоко порешен. Целиот свет е опфатен во револуција.
And the second is academic ability, which has really come to dominate our view of intelligence, because the universities design the system in their image. If you think of it, the whole system of public education around the world is a protracted process of university entrance. And the consequence is that many highly talented, brilliant, creative people think they're not, because the thing they were good at at school wasn't valued, or was actually stigmatized. And I think we can't afford to go on that way.
И втората е академската способност, која вистински доминира над тоа како гледаме на интелегенцијата, бидејќи универзитетите го дизајнираа системот со таа слика. Ако размислите, целиот систем на јавно образование низ светот е одложен процес на влез во универзитетите. Последицата е што многу талентирани, брилијантни, креативни луѓе мислат дека не се тоа, бидејќи работите за кои ги бивало на школо не биле вреднувани, или биле стигматизирани. Мислам дека не можеме да си го дозволиме тоа повеќе.
In the next 30 years, according to UNESCO, more people worldwide will be graduating through education than since the beginning of history. More people. And it's the combination of all the things we've talked about: technology and its transformational effect on work, and demography and the huge explosion in population.
Во следните 30 години, според УНЕСКО, повеќе луѓе низ светот ќе дипломираат низ образованието од почетокот на историјата. Повеќе луѓе, и е комбинација на сите работи за кои што зборувавме -- технологијата и нејзиниот трансформациски ефект на работата, и демографијата и огромната експлозија на населението.
Suddenly, degrees aren't worth anything. Isn't that true? When I was a student, if you had a degree, you had a job. If you didn't have a job, it's because you didn't want one. And I didn't want one, frankly.
Одеднаш, дипломите не вредат ништо. Нели е тоа точно? Кога бев студент, ако имаше диплома, имаше работа. Ако немаше работа тоа беше бидејќи не си сакал. И јас , искрено, не сакав. (Смеа) Но сега деца со дипломи често
(Laughter)
But now kids with degrees are often heading home to carry on playing video games, because you need an MA where the previous job required a BA, and now you need a PhD for the other. It's a process of academic inflation. And it indicates the whole structure of education is shifting beneath our feet. We need to radically rethink our view of intelligence.
седат дома и продолжуваат да играат видео игри, затоа што ти треба магистратура, на места кога порано требало диплома, и сега ти треба докторат кога ти требало магистратура. Тоа е процес на академска инфлација. И е индикатор дека целата структура на образованието ни се поместува пред нозете. Мораме радикално да го промениме нашиот поглед на интелигенцијата.
We know three things about intelligence. One, it's diverse. We think about the world in all the ways that we experience it. We think visually, we think in sound, we think kinesthetically. We think in abstract terms, we think in movement. Secondly, intelligence is dynamic. If you look at the interactions of a human brain, as we heard yesterday from a number of presentations, intelligence is wonderfully interactive. The brain isn't divided into compartments. In fact, creativity -- which I define as the process of having original ideas that have value -- more often than not comes about through the interaction of different disciplinary ways of seeing things.
Знаеме три работи околу интелигенцијата. прво, таа е разновидна. Ние размислуваме за светот на сите начини на кои го искусуваме. Мислиме визуелно, мислиме со звук, мислиме со Кинестетички. Размислуваме со абстрактни термини, мислиме во движење. второ, интелигенцијата е динамична. Ако ги погледнете интеракциите во мозокот, како што чувме вчера на неколку презентации, интелигенцијата е прекрасно интерактивна. Мозокот не е поделен во оддели. Всушност, креативноста -- која јас ја дефинирам како процес на добивање оригинални идеи кои имаат вредност -- најчесто доаѓа преку интеракција на интердисциплинарни начини на гледање на работите.
By the way, there's a shaft of nerves that joins the two halves of the brain, called the corpus callosum. It's thicker in women. Following off from Helen yesterday, this is probably why women are better at multitasking. Because you are, aren't you? There's a raft of research, but I know it from my personal life. If my wife is cooking a meal at home, which is not often ... thankfully.
мозокот е со причина -- патем, има спој на нерви кои ги поврзува двете половини на мозокот кој се нарекува корпус калосум. тој е подебел кај жените. Надоврзувајќи се на Хелен од вчера, мислам веројатно затоа жените се подобри во мулти таскинг. Бидејќи сте подобри, нели? Има голема количина на истражувања , но го знам од лично искуство. Ако жена ми готви јадење дома -- што не е често , фала боже. (Смеа) Знаете, таа прави -- не, таа е добра во некои работи --
(Laughter)
но ако готви, знаете,
No, she's good at some things. But if she's cooking, she's dealing with people on the phone, she's talking to the kids, she's painting the ceiling --
таа се справува со луѓе на телефон, зборува со децата, го бои таванот,
(Laughter)
прави операција на отворено срце таму.
she's doing open-heart surgery over here. If I'm cooking, the door is shut, the kids are out, the phone's on the hook, if she comes in, I get annoyed. I say, "Terry, please, I'm trying to fry an egg in here."
Ако јас готвам, вратата е затворена, децата се надвор, телефонот е исклучен, и ако таа влезе се вознемирувам. и велам, „ Тери те молам, се обидувам да испржам јајце тука. Те молам дај ми простор.“ (Смеа)
(Laughter)
"Give me a break."
(Laughter)
Всушност, ја знаете таа стара философска изрека,
Actually, do you know that old philosophical thing, "If a tree falls in a forest, and nobody hears it, did it happen?" Remember that old chestnut? I saw a great T-shirt recently, which said, "If a man speaks his mind in a forest, and no woman hears him, is he still wrong?"
ако падне дрво во шумата и никој не го чуе, дали вистина се случило? се сеќавате на неа ? Видов одлична маица скоро што велеше, „Ако мажот каже што мисли во шума, и ниедна жена не го чуе, дали сеуште е во грешка?“ (Смеа)
(Laughter)
And the third thing about intelligence is, it's distinct. I'm doing a new book at the moment called "Epiphany," which is based on a series of interviews with people about how they discovered their talent. I'm fascinated by how people got to be there. It's really prompted by a conversation I had with a wonderful woman who maybe most people have never heard of, Gillian Lynne. Have you heard of her? Some have. She's a choreographer, and everybody knows her work. She did "Cats" and "Phantom of the Opera." She's wonderful. I used to be on the board of The Royal Ballet, as you can see.
И третата поента околу интелигенцијата е, таа е различна. Пишувам нова книга во моментов се нарекува „Просветлување“, кое е базирано на серија на интервјуа со луѓе за тоа како го откриле нивниот талент. Ме фасцинира тоа како луѓето го пронашле тоа. Тоа беше поттикнато со разговор што го имав со прекрасна жена која можеби повеќето луѓе не чуле за неа, се вика Џилијан Лин, сте чуле за неа? Некои чуле. Таа е кореограф и сите ја знаат нејзината работа. Таа ги работеше „Мачки“, и „Фантомот од операта“. Таа е прекрасна. Јас бев член на комисијата на Кралскиот балет, во Англија, како што може да забележите.
(Laughter)
Како и да е, Џилијан и јас имавме ручек еден ден и ја прашав,
Gillian and I had lunch one day. I said, "How did you get to be a dancer?" It was interesting. When she was at school, she was really hopeless. And the school, in the '30s, wrote to her parents and said, "We think Gillian has a learning disorder." She couldn't concentrate; she was fidgeting. I think now they'd say she had ADHD. Wouldn't you? But this was the 1930s, and ADHD hadn't been invented at this point. It wasn't an available condition.
„Џилијан како реши да станеш танчерка?“ И таа одговори многу интересно, кога била на училиште, и било многу тешко. А од училиштето , во 30-ите, и пишале на нејзините родите и рекле, „Мислиме Џилијан има проблем со учењето.“ Таа не можела да се конентрира, била многу нестрплива. Мислам дека сега би рекле дека има Синдорм на недостиг на внимание. Зарем не? Но ова беше во 30-ите и синдромот не беше уште пронајден тогаш. Не беше расположлива состојба. (Смеа)
(Laughter)
Луѓето не беа свесни дека можат да се разболат од тоа.
People weren't aware they could have that.
Како и да е, таа отишла да види специјалист. во една соба обрабена со даб
(Laughter)
Anyway, she went to see this specialist. So, this oak-paneled room, and she was there with her mother, and she was led and sat on this chair at the end, and she sat on her hands for 20 minutes, while this man talked to her mother about all the problems Gillian was having at school, because she was disturbing people, her homework was always late, and so on. Little kid of eight. In the end, the doctor went and sat next to Gillian and said, "I've listened to all these things your mother's told me. I need to speak to her privately. Wait here. We'll be back. We won't be very long," and they went and left her.
каде била со мајка и, ја однеле и седнале на столче при крајот, и таа седела на рацете 20 минути додека човекот разговарал со мајка и за сите проблеми што Џилијан ги имала на школо. И на крајот -- бидејќи им пречела на луѓето, домашната секогаш и доцнела , итн, мало 8 годишно девојче -- на крајот докторот отишол и седна до Џилијан и рекол, „Џилијан, ги чув сите работи кои мајка ти ми ги кажа и треба да зборам со неа насамо.“ Рекол, „ причекај тука, ние ќе се вратиме многу бргу.“ излегле и ја оставиле сама.
But as they went out of the room, he turned on the radio that was sitting on his desk. And when they got out of the room, he said to her mother, "Just stand and watch her." And the minute they left the room, she was on her feet, moving to the music. And they watched for a few minutes, and he turned to her mother and said, "Mrs. Lynne, Gillian isn't sick. She's a dancer. Take her to a dance school."
Но како што излегувал од собата, го вклучил радиото кое било на неговото биро. И кога тие излегле од собата, и рекол на мајка и, „Стојте и видете ја.“ И во моментот кога ја напуштиле собата, таа рече, била на нозе, играјќи на музиката. Тие ја гледале неколку минути и докторот се свртел кон мајка и и рекол, „Г-го Лин, Џилијан не е болна, таа е танчерка. Однесете ја во училиште за танц.“
I said, "What happened?" She said, "She did. I can't tell you how wonderful it was. We walked in this room, and it was full of people like me -- people who couldn't sit still, people who had to move to think." Who had to move to think. They did ballet, they did tap, jazz; they did modern; they did contemporary. She was eventually auditioned for the Royal Ballet School. She became a soloist; she had a wonderful career at the Royal Ballet. She eventually graduated from the Royal Ballet School, founded the Gillian Lynne Dance Company, met Andrew Lloyd Webber. She's been responsible for some of the most successful musical theater productions in history, she's given pleasure to millions, and she's a multimillionaire. Somebody else might have put her on medication and told her to calm down.
Јас реков, „што се случи?“ и рече, „Ме однесе. Не можам да ти кажам колку беше прекрасно. влеговме во соба која беше полна со луѓе како мене. Луѓе кои не можеа да седат мирни. Луѓе кои мораа да се движат за да мислат.“ Кои мораа да се движат да размислуваат. Ги учеле балет, тап, џез, модерен танц и современ. Таа евентуално била на аудиција за Кралската балетска школа, стана соло танчер, имаше прекрасна кариера со Кралскиот балет. На крајот дипломираше на Кралската балетска школа и ја основа сопствена компанија, Џилијан Лин танчерската компанија, го сретна Ендру Лојд Вебер. Таа е одговорна за некои од најуспешните театарски мјузикл продукции во историјата, им има пренесено задоволство на милиони, и сега е мулти-милионер. Некој друг
(Applause)
би ја ставил на лекови и би и рекол да се смири.
What I think it comes to is this: Al Gore spoke the other night about ecology and the revolution that was triggered by Rachel Carson. I believe our only hope for the future is to adopt a new conception of human ecology, one in which we start to reconstitute our conception of the richness of human capacity. Our education system has mined our minds in the way that we strip-mine the earth for a particular commodity. And for the future, it won't serve us. We have to rethink the fundamental principles on which we're educating our children.
Значи, мислам -- (Аплауз) до она што доаѓаме е следново: Ал Гор говореше онаа вечер за екологијата, и за револуцијата што ја поттикнала Рејчел Карсон. Верувам дека единствената надеж за иднината е да прифатиме нов концепт на хумана екологија, онаа каде ние ќе почнеме да го реструктуираме нашиот концепт за богатството на човечкиот капацитет. Нашите образовни системи ни ги третираа мозоците на начин на кој ние копаме руда во земјата: за специфична суровина. А во иднината, тоа нема да ни служи. Мора да ги размислиме фундаменталните принципи според кои ги едуцираме нашите деца. Имаше прекрасен
There was a wonderful quote by Jonas Salk, who said, "If all the insects were to disappear from the Earth, within 50 years, all life on Earth would end. If all human beings disappeared from the Earth, within 50 years, all forms of life would flourish." And he's right.
цитат од Јонас Салк, кој вели, „ Ако сите инсекти ги снема од земјата, за 50 години целиот живот на земјата ќе престане. Ако исчезнат сите луѓе од земјата, за 50 години сите форми на живот ќе процветаат.“ И во право е.
What TED celebrates is the gift of the human imagination. We have to be careful now that we use this gift wisely, and that we avert some of the scenarios that we've talked about. And the only way we'll do it is by seeing our creative capacities for the richness they are and seeing our children for the hope that they are. And our task is to educate their whole being, so they can face this future. By the way -- we may not see this future, but they will. And our job is to help them make something of it.
Она што ТЕД го слави е подарокот на човечката имагинација. Мора да сме внимателни и да го користиме овој подарок мудро, и да ги избегнеме некои од сценаријата за кои што зборевме. Единствениот начин да го сториме тоа е да ги согледаме нашите креативни капацитети за богатството кое се, и да ги гледаме нашите деца како надежта која се. Нашата задача е да го едуцираме нивното целосно битие, за да може да ја дочекаат иднината. Патем -- ние можеби нема да ја видиме оваа иднина, но тие ќе ја видат. Нашата задача е да им помогнеме да успеат во тоа. Ви благодарам многу.
Thank you very much.
(Applause)