Good morning. How are you?
Բարի օր: Ինչպե՞ս եք: Հիանալի ներկայացումներ էին, այնպես չէ՞:
(Audience) Good.
It's been great, hasn't it? I've been blown away by the whole thing. In fact, I'm leaving.
Այս ամենից մտքերս հեռուն գնացին... Իսկապես, ես հեռանում եմ /ծիծաղ/
(Laughter)
Երեք թեմա կար, այնպես չէ՞,
There have been three themes running through the conference, which are relevant to what I want to talk about. One is the extraordinary evidence of human creativity in all of the presentations that we've had and in all of the people here; just the variety of it and the range of it. The second is that it's put us in a place where we have no idea what's going to happen in terms of the future. No idea how this may play out.
որ ամբողջ կոնֆերանսի ընթացքում հնչեցվեցին եւ անմիջականորեն կապ ունեն այն թեմայի հետ, որի մասին ուզում եմ խոսել: Մեկը այն է, որ մենք՝ մարդիկ, տարօրինակ ստեղծագործական միտք ունենք: սա նկատելի էր մեր դիտած բոլոր ներկայացումների մեջ եւ բոլոր այստեղ գտնվող մարդկան մեջ: Եվ մեր բազմազանության եւ մեր ուղղվածությունների առումով: Երկրորդն այն էր, որ որ այս ամենի արդյունքում մենք հասկացանք, որ գաղափար անգամ չունենք, թե ինչ է մեզ սպասվում ապագայում. Ոչ մի գաղափար չունենք, թե ինչ է լինելու այս ամենի վերջը:
I have an interest in education. Actually, what I find is, everybody has an interest in education. Don't you? I find this very interesting. If you're at a dinner party, and you say you work in education -- actually, you're not often at dinner parties, frankly.
Ես շատ հետաքրքրված եմ կրթությամբ իրականում, ես հասկացա, որ բոլորն են հետաքրքրված կրթությամբ: համակարծիք չե՞ք: Դա շատ հետաքրքիր է: Եթե երեկույթի եք հրավիրված եւ ասում եք, որ աշխատում եք կրթության համակարգում չնայած որ, այնքան էլ երեկույթների չես մասնակցում, ազնվորեն ասած, եթե աշխատում ես կրթության բնագավառում:
(Laughter)
If you work in education, you're not asked.
/Ծիծաղ/ Ձեզ չեն հրավրում :
(Laughter)
Եվ հետաքրքիրն այն է, որ երբեք չեն հրավիրում: Դա փոքր ինչ տարоրինակ է ինձ թվում:
And you're never asked back, curiously. That's strange to me. But if you are, and you say to somebody, you know, they say, "What do you do?" and you say you work in education, you can see the blood run from their face. They're like, "Oh my God. Why me?"
Բայց, եթե ձեզ հանկարծ հրավիրում են եւ դուք ինչ որ մեկին ասում եք, կամ ձեզ հարցնում են <<Ինչով ես զբաղվու՞մ>> եւ դուք ասում ես, որ աշխատում ես կրթության համակարգում, անմիջապես նկատում ես, որ արյունը խփում է խոսակցիդ երեսին:Անմիջապես մտածում են
(Laughter)
<<Աստված իմ, ինչու հենց ես, ամբողջ շաբաթվա ընթացքում միակ ազատ օրս է, ու հենց սրան պիտի հանդիպեի՞ >>,
"My one night out all week."
(Laughter)
Բայց եթե հանկարծ դուք հարցնեք նրանց ինչ կրթություն ունեն,
But if you ask about their education, they pin you to the wall, because it's one of those things that goes deep with people, am I right? Like religion and money and other things. So I have a big interest in education, and I think we all do. We have a huge vested interest in it, partly because it's education that's meant to take us into this future that we can't grasp. If you think of it, children starting school this year will be retiring in 2065. Nobody has a clue, despite all the expertise that's been on parade for the past four days, what the world will look like in five years' time. And yet, we're meant to be educating them for it. So the unpredictability, I think, is extraordinary.
ձեզ կմեխեն պատին: Որովհետեւ սա այն բաներից է, որ լուրջ արժեք է հանդիսանում մարդկանց համար, այնպես չէ՞ Հավատի նման մի բան է, կամ փողի կամ նմանատիպ մի բան: Ես ինքս շատ անհանգստացած եմ կրթական համակարգով, եւ կարծում եմ, որ բոլորն էլ անհանգստացած են: Մենք բոլորս էլ շատ անհանգստացած ենք կրթական համակարգով, մասամբ այն պատճառով, որ դա կրթությունն է, որ մեզ օգնելու է հասնել այն ապագային, որը այնքան էլ հայտնի չէ Եթե այդ մասին մի փոքր մտածենք, այս տարի դպրոց ընդունված երեխաները թոշակի են անցնելու 2065թ.- ին: Ոչ մեկ գաղափար չունի չնայած, վերջին չորս օրվա ընթացքում ցուցադրված էքսպերտայնությանը, աշխարհն ինչպիսին է լինելու մի հինգ տարի հետո: Եվ չնայած այս ամենին, մենք պետք է կրթենք նրանց, որ պատրաստ լինեն ապագային:Այսպիսով կարծում եմ անհայտությունը իսկապես բացառիկ բան է:
And the third part of this is that we've all agreed, nonetheless, on the really extraordinary capacities that children have -- their capacities for innovation. I mean, Sirena last night was a marvel, wasn't she? Just seeing what she could do. And she's exceptional, but I think she's not, so to speak, exceptional in the whole of childhood. What you have there is a person of extraordinary dedication who found a talent. And my contention is, all kids have tremendous talents, and we squander them, pretty ruthlessly.
Եվ այս ամենի երրորդ կողմն այն է, որ մենք բոլորս էլ, այնուամենայնիվ համոզվեցինք, որ երեխաները, իսկապես, բացառիկ կարողություններ ունեն ի նկատի ունեմ իրենց նորարարական հմտությունները: Օրինակ, երեկ երեկոյան Սիրենայի ներկայացումը հիանալի էր այնպես չէ՞ Եվ նա առանձնահատուկ է, բայց չեմ կարծում, որ նա, այսպես ասած, այդպիսի առանձնահատուկ էր մանկության շրջանում: Նա իսկապես չափազանց նվիրված անձնավորություն է ով կարողացավ բացահայտել իր տաղանդը: Ես հաստատապես համոզված եմ որ բոլոր երեխաներն էլ օժտված են մեծ տաղանդով Եվ մենք անխնայորեն վատնում ենք նրանց տաղանդը
So I want to talk about education, and I want to talk about creativity. My contention is that creativity now is as important in education as literacy, and we should treat it with the same status.
իսկ մենք անխնայողաբար վատնում ենք նրանց տաղանդը Ես ուղում եմ խոսել ստեղծագործական մտքի մասին: Իմ համոզմունքը նրանում է, որ ստեղծագործելու կարողությունը այսօր այնքան կարեւոր է կրթության մեջ, որքան որ գրագիտությունը, եւ մենք նման կերպ պետք է վերաբերվենք դրանց
(Applause)
/Ծափահարություններ/, Շնորհակալություն: Իմիջիայլոց, ասածս հենց դա է:
Thank you.
(Applause)
That was it, by the way. Thank you very much.
Շատ շնորհակալություն: /Ծիծաղ/, Այսպիսով ես ընդամենը 15 րոպե ունեմ:
(Laughter)
So, 15 minutes left.
Այսպիսով, ես ծնվել եմ ... չէ /ծիծաղ/
(Laughter)
"Well, I was born ... "
(Laughter)
Վերջերս մի հիանալի պատմություն լսեցի...Շատ եմ սիրում այն պատմել ուրիշներին...
I heard a great story recently -- I love telling it -- of a little girl who was in a drawing lesson. She was six, and she was at the back, drawing, and the teacher said this girl hardly ever paid attention, and in this drawing lesson, she did. The teacher was fascinated. She went over to her, and she said, "What are you drawing?" And the girl said, "I'm drawing a picture of God." And the teacher said, "But nobody knows what God looks like." And the girl said, "They will in a minute."
դա մի աղջնակի մասին է, ով նկարչության դասերի էր հաճախում: Նա վեց տարեկան էր եվ նկարելիս միշտ նստում էր վերջի սեղանին, ուսուցիչն ասում էր, որ այդ փոքրիկ աղջիկը երբեք ուշադիր չէր, բայց մի անգամ նա շատ ուշադիր էր դասի ընթացքում եւ Դա ուսուցչին շատ զարմացրել էր եւ նա մոտեցել էր աղջկան: ու հարցրել. <<Ի՞նչ ես անում>>: Աղջիկը պատասխանել է- << Ես նկարում եմ Աստծուն>> Զարմացած ուսուցիչն ասել է. <<Բայց չէ որ ոչ մեկ չգիտի, թե Աստված ինչ տեսք ունի>> աղջիկը պատասխանել է. <<մի րոպեից կտեսնեն, թե ինչ տեսք ունի>>
(Laughter)
/ծիծաղ/
When my son was four in England -- actually, he was four everywhere, to be honest.
Երբ մենք դեռ Անգլիայում էինք եւ տղաս չորս տարեկան էր չնայած ամեն տեղ էլ նա չորս տարեկան էր լինելու, ճիշտն ասած. /ծիծաղ/
(Laughter)
Եթե հստակ ասեմ, ուր էլ նա գնար, այդ տարի նա չորս տարեկան էր լինելու:
If we're being strict about it, wherever he went, he was four that year. He was in the Nativity play. Do you remember the story?
Նա այդ ժամանակ խաղում էր Սուրբ Ծննդի ներկայացման մեջ: Դուք հիշում ե՞ք այդ պատմությունը: Ո՞չ,
(Laughter)
No, it was big, it was a big story. Mel Gibson did the sequel, you may have seen it.
Դա մի հիանալի պատմություն էր: Մել Գիբսոնը ֆիլմ է թողարկել այս պատմության շարունակության վերաբերյալ Դուք երեւի տեսել եք այդ ֆիլմը: <<Սուրբ Ծնունդ 2-րդ>> է անվանումը: Ջեյմսը՝ որդիս, Հովսեփի դերն էր կատարում:
(Laughter)
"Nativity II." But James got the part of Joseph, which we were thrilled about. We considered this to be one of the lead parts. We had the place crammed full of agents in T-shirts: "James Robinson IS Joseph!" (Laughter) He didn't have to speak, but you know the bit where the three kings come in? They come in bearing gifts, gold, frankincense and myrrh. This really happened. We were sitting there, and I think they just went out of sequence, because we talked to the little boy afterward and said, "You OK with that?" They said, "Yeah, why? Was that wrong?" They just switched. The three boys came in, four-year-olds with tea towels on their heads. They put these boxes down, and the first boy said, "I bring you gold." And the second boy said, "I bring you myrrh." And the third boy said, "Frank sent this."
որի կապակցությամբ մենք շատ ոգեւորվել էինք : Մեր կարծիքով դա ամենակարեւորագույն մասերից մեկն էր: Մեք ֆանատների մի ամբողջ բանակ ունեինք, որոնք հատուկ վերնաշապիկներ էին կրում: Վերնաշապիկներր վրա գրված էր. <<Ջոսեֆը Ջեյմս Ռոբինզոնն >> է: Նա դերի մեջ շատ չէր խոսում , բայց երեւի գիտեք այն մասը, երբ երեք թագավորները ներս են գալիս՝ բերելով ընծաները, ոսկի, զանազան անուշեղեն եւ այլ նվերներ Սա իսկապես մեր աչքի առաջ էր կատարվում եւ ես կարծում եմ նրանք մի պահ խառնեցին հաջորդականությունը որովհետեւ մենք հետո խոսեցինք փոքրիկ տղայի հետ եւ հարցրեցինք <<Ամեն ինչ կարգին է՞ր>>, նա պատասխանեց. <<Այո, ինչու՞ եք հարցնում: Ինչ որ բան սխալ արեցի՞նք>> Նրանք պարզապես փոխել էին հերթականությունը: Այնուամենայնիվ, երեք տղաները ներս եկան նրանք չորս տարեկան էին եւ գլխներին փաթաթած սրբիչներով ներս մտան դրեցին հատակին նվերներով արկղերը: Եվ առաջին տղան ասաց. <<Ես ձեզ ոսկի եմ բերել>> Երկրորդ տղան ասաց. <<Ես ձեզ անուշեղեն եմ բերել>>
(Laughter)
Եվ երրորդ տղան ասաց. <<Ֆրենկն է սրանք ուղարկել >>: /Ծիծաղ/
What these things have in common is that kids will take a chance. If they don't know, they'll have a go. Am I right? They're not frightened of being wrong. I don't mean to say that being wrong is the same thing as being creative. What we do know is, if you're not prepared to be wrong, you'll never come up with anything original -- if you're not prepared to be wrong. And by the time they get to be adults, most kids have lost that capacity. They have become frightened of being wrong. And we run our companies like this. We stigmatize mistakes. And we're now running national education systems where mistakes are the worst thing you can make. And the result is that we are educating people out of their creative capacities.
Ինչ կապ ունի այս պատմությունը մեզ հետ, ասածս այն է, երեխաները իրենց չեն կորցնում եթե նույնիսկ չգիտեն ինչ ասեն, միեւնույն է առանց խառնվելու առաջ կգնան Ճիշտ է՞: Նրանք չեն վախենում սխալվելուց: Այս պատմությունը պատմելով, ես չեմ ուզում ասել, որ սխալվելը, նույնն է ինչ որ ստեղծագործելը: Այն ինչ բոլորս էլ գիտենք, այն է, որ եթե պատրաստ չես սխալվել դժվար թե երբեւէ որեւէ օրիգինալ բան ստեղծես Եվ, ցավոք, մենք պատրաստ չենք սխալվելու: Եվ մինչեւ մեր երեխաները չափահաս են դառնում, նրանցից շատերը կորցնում են իրենց այս կարողությունը Նրանք սարսափում են սխալվելուց: Իմիջիայլոց, մենք հենց այսպես էլ կառավարում ենք մեր ընկերությունները Մենք պախարակում ենք սխալները եւ սխալներ գործողներին: Եվ այսօր մի ազգային կրթական համակարգ ունենք, որտեղ սխալները ամենասարսափելի բաներն են, որ կարող են պատահել: Եվ հետեւանքն էլ այն է, որ մենք կրթում ենք մեր մարդկանց նրանց ստեղծագործելու հատկությունից դուրս: Պիկասսոն մի անգամ ասել է
Picasso once said this, he said that all children are born artists. The problem is to remain an artist as we grow up. I believe this passionately, that we don't grow into creativity, we grow out of it. Or rather, we get educated out of it. So why is this?
Նա ասել է, որ բոլոր երեխաները նկարիչներ են ծնվում խնդիրը նրանում է, որ նրանք պահպանեն իրենց նկարելու կարողությունը մինչ մեծանում են: Եվ ես համոզված եմ որ մենք մեծանում ենք ստեղծագործելու կարողության սահմաններից դուրս: Մենք մեծանում ենք դրանից դուրս: Կամ ավելի շուտ, կրթվում ենք դրանից դուրս: Ի՞նչ եք կարծում, ինչու է այսպես ստացվում: Ես ապրում էի Սթրեյդֆորդ-օն-Ավոնում մի հինգ տարի առաջ:
I lived in Stratford-on-Avon until about five years ago. In fact, we moved from Stratford to Los Angeles. So you can imagine what a seamless transition this was.
Ներկայումս մենք Սթրեյդֆորդից տեղաթոխվել ենք Լոս Անջելոս: Երեւի կարող եք պատկերացնել, թե ինչ կտրուկ փոփոխություն էր դա: /Ծիծաղ/ իրականում
(Laughter)
Actually, we lived in a place called Snitterfield, just outside Stratford, which is where Shakespeare's father was born. Are you struck by a new thought? I was. You don't think of Shakespeare having a father, do you? Do you? Because you don't think of Shakespeare being a child, do you? Shakespeare being seven? I never thought of it. I mean, he was seven at some point. He was in somebody's English class, wasn't he?
ես ապրում էի Սնիտերֆորդում որը գտնվում է Ստրեյդֆորդից դուրս, այնտեղ է ծնվել Շեքսպիրի հայրը: Ինչ է զարմացա՞ք, Ինչ է մտածում էիք Շեքսպիրը հայր չի՞ ունեցել Երեւի հենց այդպես Էլ մտածում էիք: Որովհետեւ մտքներովդ էլ չի անցնում, որ Շեքսպիրը ժամանակին երեխա է եղել: Այնպես չէ՞: Շեքսպիրը յոթ տարեկան է եղե՞լ: Մտքովս չէր էլ անցնում, որ նա մի ժամանակ յոթ տարեկան է եղել: Նա ինչ որ մեկի անգլերենի դասերին է հաճախել, այնպես չէ՞: Պատկերացնում եմ ինչ նյարդայնացնող նա կարող էր լինել:
(Laughter)
How annoying would that be?
/Ծիծաղ/ Շատ պետք է փորցես, որ պատկերացնես, ոնց է Շեքսպիրի հայրը նրան քնելու ուղարկել,
(Laughter)
"Must try harder."
(Laughter)
Being sent to bed by his dad, to Shakespeare, "Go to bed, now!" To William Shakespeare. "And put the pencil down!"
երեւի ասել է Շեքսպիրին. <<Արագ գնա քնելու>> Պատկերացնում ե՞ք, Վիլյամ Շեքսպիրին ասել է. << շուտ արա, գրիչը ցած դիր>>: Եվ մյուս անգամ այդպես չխոսես: Դու շփոթեցնում ես բոլորին>>
(Laughter)
"And stop speaking like that."
(Laughter)
"It's confusing everybody."
/ծիծաղ/
(Laughter)
Այնուամենայնիվ, մենք Սթրեյդֆորդից տեղափոխվեցինք Լոս Անջելոս
Anyway, we moved from Stratford to Los Angeles, and I just want to say a word about the transition. Actually, my son didn't want to come. I've got two kids; he's 21 now, my daughter's 16. He didn't want to come to Los Angeles. He loved it, but he had a girlfriend in England. This was the love of his life, Sarah. He'd known her for a month.
Եվ ես մի քիչ ուզում եմ պատմել տեղափոխման մասին: Իմ որդին չէր ցանկանում տեղափոխվել ; Ես երկու երեխա ունեմ: Նա հիմա 21 տարեկան է, իսկ աղջիկս 16 է: Նա չէր ցանկանում գալ Լոս Անջելոս: Նա շատ հավանում էր Լոս Անջելոսը, բայց սիրած աղջիկ ուներ Անգլիայում: Դա նրա կյանքի սերն էր. Սառան: Նա նրան ընդամենը մի ամիս էր ճանաչում: Ի նկատի ունեցեք, որ նրանք արդեն նշել էին իրենց 4 ամյակը
(Laughter)
Mind you, they'd had their fourth anniversary, because it's a long time when you're 16. He was really upset on the plane. He said, "I'll never find another girl like Sarah." And we were rather pleased about that, frankly --
Երեւի շատ երկար կյանք ես ապրում մինչեւ 16 տարեկանը: Այնուամանյնիվ, նա շատ զայրացած էր մեր որոշմամաբ եւ ասաց. <<Ես էլ երբեք Սառայի նման աղջիկ չեմ գտնի>> Ճիշտն ասած, մենք շատ ուրախ էինք դրա համար, որովհետեւ մենք այս աղջկա պատճառով էինք հեռանում երկրից:
(Laughter)
because she was the main reason we were leaving the country.
/Ծիծաղ/
(Laughter)
Բայց մի բան կա, որ աչքիդ է զարնում, երբ տեղափոխվում ես Ամերիկա կամ
But something strikes you when you move to America and travel around the world: every education system on earth has the same hierarchy of subjects. Every one. Doesn't matter where you go. You'd think it would be otherwise, but it isn't. At the top are mathematics and languages, then the humanities. At the bottom are the arts. Everywhere on earth. And in pretty much every system, too, there's a hierarchy within the arts. Art and music are normally given a higher status in schools than drama and dance. There isn't an education system on the planet that teaches dance every day to children the way we teach them mathematics. Why? Why not? I think this is rather important. I think math is very important, but so is dance. Children dance all the time if they're allowed to, we all do. We all have bodies, don't we? Did I miss a meeting?
ճանապարհորդում ես աշխարհով: Աշխարհի բոլոր ծայրերում կրթական համակարգը առարկաների նույն հիերարխիան ունի: Ամեն տեղ նույն է: Անկախ այն ամենից, թե աշխարհի որ ծայրում ես գտնվում: Մտածում ես, որ ուրիշ երկրներում այլ կերպ կլինի, բայց այդպես չի: Առարկաների հիերարխիայի վերեւում մաթեմատիկան ու լեզուներն են, հետո հումանիտար առարկաները, եւ ամենավերջում արվեստի ուղղությունները: Աշխարհում ամեն տեղ նույն է: Նմանապես ամեն համակարգում նույն մոտեցումն է գործում: արվեստների մեջ էլ նույն հիերարխիան է գործում: Արվեստները եւ երաժշտությունը սովորաբար ավելի բարձր ստատուս ունեն դպրոցներում, հետո գալիս է դրաման եւ պարը: Աշխարհում ոչ մի կրթական համակարգ չկա, որտեղ ամեն օր երեխաներին պարել սովորեցնեն ինչպես մաթեմատիկան, օրինակի համար: Ինչ եք կարծում ինչու՞ Իսկ ինչու՞ ոչ: Կարծում եմ սա շատ կարեւոր է: Կարծում եմ մաթեմատիկան շատ կարեւոր է, ինչպես նաեւ պարը: Երեխաներին եթե թույլ տաս ամբողջ օրը կպարեն, նույնիսկ մենք ինքներս կպարենք, եթե մեզ թույլ տան: Մենք բոլորս էլ մարմիներ ունենք, այնպես չէ՞: Ես ինչ որ բան բաց թողեցի՞: /Ծիծաղ / իրականում, հետեւյալն է տեղի ունենում,
(Laughter)
Truthfully, what happens is, as children grow up, we start to educate them progressively from the waist up. And then we focus on their heads. And slightly to one side.
մինչ մեր երեխաները մեծանում են, մենք սկսում ենք կրթել նրանց պրոգրեսիվորեն, ..... Հետո մենք կենտրոնանում ենք նրանց ուղեղի վրա եվ հատկապես մի կողմի վրա Ու եթե հանկարծ մի օր, որպես անտեղյակ մեկը, փորձես հարցնել
If you were to visit education as an alien and say "What's it for, public education?" I think you'd have to conclude, if you look at the output, who really succeeds by this, who does everything they should, who gets all the brownie points, who are the winners -- I think you'd have to conclude the whole purpose of public education throughout the world is to produce university professors. Isn't it? They're the people who come out the top. And I used to be one, so there.
<<Ինչի՞ համար է հանրային կրթությունը >> Նման դեպքերում պետք է ենթադրել, եթե իհարկե մենք նայում ենք արդյունքներին, ով է, որ կրթության շնորհիվ հաջողության է հասել, ովքեր են այն դեմքերը, որոնք անում են այն ինչ պետք է անեն ովքե՞ր են տաս բալ ստացողները, հաղթողները, այս ամենից միակ բանը, որ միտքդ է գալիս, այն է, որ հանրային կրթության ամբողջ նպատակը ամբողջ աշխարհում համալսարանական դասախոսներ արտադրելն է : Այնպես չէ՞ Դրանք այն մարդիկ են, որ ամեն ինչում առաջատարներ են Ես էլ ժամանակին դրանցից մեկն էի: /Ծիծաղ/
(Laughter)
Եվ ինձ շատ դուր են գալիս համալսարանական դասախոսները
And I like university professors, but, you know, we shouldn't hold them up as the high-water mark of all human achievement. They're just a form of life. Another form of life. But they're rather curious. And I say this out of affection for them: there's something curious about professors. In my experience -- not all of them, but typically -- they live in their heads. They live up there and slightly to one side. They're disembodied, you know, in a kind of literal way. They look upon their body as a form of transport for their heads.
մենք նրանց մարդկային բոլոր ձեռքբերումների չափանիշ ենք դարձնում: Նրանք մի ամբողջ ուրիշ աշխարհ են իրականում այլ ապրելակերպով: Բայց նրանք շատ հետաքրքիր են եւ ես սա ասում եմ նրանց նկատմամբ համակրանք տածելուց Դասախոսների վերաբերյալ ես շատ հետաքրքիր փորձառություն ունեմ, իհարկե բացառություններ կան, բայց այն ինչ ասելու եմ շատ տիպիկ է նրանց, նրանք ապրում են իրենց ուղեղների մեջ: Նրանք այնտեղ են ապրում, ու հատկապես մի կիսագնդում: Նրանք մի տեսակ իրենց մարմնից անկախ են ապրում նրանք իրենց մարմնին նայում են, որպես տրանսպորտի միջոց իրենց ուղեղների համար, այդպես չե՞ք կարծում
(Laughter)
Don't they? It's a way of getting their head to meetings.
/ծիծաղ/ Դա պարզապես միջոց է իրենց ուղեղը հանդիպումների տանելու համար:
(Laughter)
Եթե ասածիս մասին ձեզ ապացույցներ են պետք
If you want real evidence of out-of-body experiences, by the way, get yourself along to a residential conference of senior academics and pop into the discotheque on the final night.
պարզապես այցելեք տեղական որեւէ կոնֆերանսի ավագ գիտաշխատողների եւ հետո, վերջին երեկոյից հետո, նրանց հետ գնացեք դիսկոտեկ
(Laughter)
/ծիծաղ/ Այնտեղ կտեսնեք ասածներիս ակնհայտ օրինակները. հասուն կանայք եւ տղամարդիկ
And there, you will see it. Grown men and women writhing uncontrollably, off the beat.
անկառավարելի տեմպերով, հապճեպորեն գրառումներ են կատարում
(Laughter)
եւ անհամբեր սպասում են, թե երբ են տուն հասնելու, որ տեսածների մասին գիտական աշխատություն գրեն;
Waiting until it ends, so they can go home and write a paper about it.
Ներկայումս մեր ողջ կրթական համակարգը հիմնված է ակադեմիական կարողությունների վրա
(Laughter)
Our education system is predicated on the idea of academic ability. And there's a reason. Around the world, there were no public systems of education, really, before the 19th century. They all came into being to meet the needs of industrialism. So the hierarchy is rooted on two ideas.
Եվ դա իր պատճառներն ունի Ամբողջ աշխարհում կրթական համակարգը ներդրվել է այն ժամանակ երբ հանրային կրթության համակարգը գոյություն չուներ, դա մինչեւ 19-րդ դարն էր: Առաջին հանրային կրթական համակարգերը հիմնադրվեցին արդյունաբերության պահանջները բավարարելու համար: Այս ամբողջ հիերարխիան հիմնված է երկու գաղափարախոսության վրա:
Number one, that the most useful subjects for work are at the top. So you were probably steered benignly away from things at school when you were a kid, things you liked, on the grounds you would never get a job doing that. Is that right? "Don't do music, you're not going to be a musician; don't do art, you won't be an artist." Benign advice -- now, profoundly mistaken. The whole world is engulfed in a revolution.
Առաջինը՝ աշխատանքի համար անհրաժեշտ առարկաները պետք է դասվեն ամենավերեւում: Այսպիսով, դուք, երեւի թե, մանուկ հասակում միամտաբար մտածել եք, որ, դպրոցում բոլոր առարկաներց ձեր սիրած առարկաներով որոնք այդքան էլ առաջնային չէին ձեզ երբեք օգտակար չեն լինի գործ գտնելու համար: Այնպես չԷ՞ Երաժշտությամբ ապարդյուն մի զբաղվիր, միեւնույն է երաժիշտ չես դառնալու, կամ, մի նկարիր, մեկ է նկարիչ չես դառնա: Անմեղ խորհուրդներ, չէ մի, ամբողջ աշխարհը սխալվում է եւ արդյունքում ներքաշվել է հեղափոխության մեջ
And the second is academic ability, which has really come to dominate our view of intelligence, because the universities design the system in their image. If you think of it, the whole system of public education around the world is a protracted process of university entrance. And the consequence is that many highly talented, brilliant, creative people think they're not, because the thing they were good at at school wasn't valued, or was actually stigmatized. And I think we can't afford to go on that way.
Եվ երկրորդը. ակադեմիական կարողություններն են, որ հատկապես գերակշռում են մեր ինտելեկտի վերաբերյալ կարծիք կազմելիս որովհետեւ համալսարանները իրենք են հենց այսպիսի իմիջ ստեղծել: Եթե մի պահ մտածենք, հանրային կրթության ամբողջ համակարգը, ամբողջ աշխարհում համալսարան ընդունվելու սահմանափակումներով հագեցած գործընթաց է; Եվ դրա հետեւանքն այն է, որ շատ տաղանդավոր մարդիկ ովքեր իսկապես ստեղծագործական միտք ունեն, մտածում են, որ նրանք այդպիսին չեն, քանի որ այն ուժեղ կողմերը, որոնք նրանք ունեին դպրոցում իրականում գնահատված չէին եւ ավելին թերագնահատված էին Բայց իրականում, մենք չենք կարող մեզ ճոխություն թույլ տալ եւ նման կերպ շարունակել
In the next 30 years, according to UNESCO, more people worldwide will be graduating through education than since the beginning of history. More people. And it's the combination of all the things we've talked about: technology and its transformational effect on work, and demography and the huge explosion in population.
Ըստ UNESCO-ի հաջորդ 30 տարիների ընթացքում ամբողջ աշխարհում ավելի շատ մարդիկ կավարտեն իրենց կրթությունը, քան պատմության սկզբից սկսած Շատ ավելի մարդիկ, եւ նրանք մեր արդեն քննարկածի բոլոր առարկաների ամբողջությունն են հանդիսանալու տեխնոլոգիաների եվ նրանց վերափոխման ազդեցությունն աշխատանքի վրա, եւ դեմոգրաֆիկական փոփոխությունները եւ բնակչության կտրուկ աճը:
Suddenly, degrees aren't worth anything. Isn't that true? When I was a student, if you had a degree, you had a job. If you didn't have a job, it's because you didn't want one. And I didn't want one, frankly.
Բայց հանկարծ, մեր կրթական կոչումները սկսեցին արժեք չունենալ, այնպես չէ՞ Երբ ես ուսանող էի, երբ դու կրթական կոչում ունեիր, դու նաեւ աշխատանք ունեիր Եթե դու աշխատանք չունեիր, դա նշանակում էր, որ չէիր ուզում աշխատել: Ես էլ ժամանակին չէի ուզում աշխատել, ազնվորեն: /Ծիծաղ/ Բայց ներկայումս, երեխաները, ովքեր կրթական կոչումներ ունեն, հաճախ
(Laughter)
But now kids with degrees are often heading home to carry on playing video games, because you need an MA where the previous job required a BA, and now you need a PhD for the other. It's a process of academic inflation. And it indicates the whole structure of education is shifting beneath our feet. We need to radically rethink our view of intelligence.
վազում են տուն վիդեո խաղեր խաղալու համար, քեզ հիմա էլ մագիստրոսի կոչում է պետք, մինչ նախորդ գործը ընդամենը բակալավրի կոչում էր պահանջում Հիմա էլ PhD է անհրաժեշտ մեկ այլ գործի համար հենց սա է ակադեմիկ պրոցեսի ազդեցությունը Եվ սա ցույց է տալիս, որ կրթության ամբողջ կառուցվածքը տեղաշարժվում է մեր ոտքերի տակ: Մենք կտրուկ պետք է փոխենք մեր մոտեցումը ինտելեկտուալ լինելու չափանիշների վերաբերյալ:
We know three things about intelligence. One, it's diverse. We think about the world in all the ways that we experience it. We think visually, we think in sound, we think kinesthetically. We think in abstract terms, we think in movement. Secondly, intelligence is dynamic. If you look at the interactions of a human brain, as we heard yesterday from a number of presentations, intelligence is wonderfully interactive. The brain isn't divided into compartments. In fact, creativity -- which I define as the process of having original ideas that have value -- more often than not comes about through the interaction of different disciplinary ways of seeing things.
Մենք ինտելեկտի մասին երեք բան գիտենք Առաջին այն տարբեր է լինում: Մենք աշխարհի մասին կարծիք ենք կազմում մեր փորձից ելնելով: Մենք տեսնելով ենք մտածում մենք լսելով ենք մտածում, մենք մտածում ենք կինեստետիկորեն : մենք աբստրակտ եղանակով ենք մտածում, մենք շարժումով ենք մտածում: Երկրորդը՝ ինտելեկտը դինամիկ երեւույթ է: Եթե նայենք մարդկային մտքին, ինչպես լսեցիք երեկվա նախորդ մի շարք ներկայացումներից մարդկային միտքը/ ուղեղը շատ ինտերակտիվ է: Ուղեղը մասերի չի բաժանվում: Իրականում ստեղծագործելը, որը սահմանվում է որպես արժեք ունեցող յուրահատուկ գաղափարների ստեղծման գործընթաց եւ որը ավելի հաճախ հանդիպում է, երբ նույն բանը տարբեր ձեւերով տեսնելու մոտեցումները խաչաձեւում են:
By the way, there's a shaft of nerves that joins the two halves of the brain, called the corpus callosum. It's thicker in women. Following off from Helen yesterday, this is probably why women are better at multitasking. Because you are, aren't you? There's a raft of research, but I know it from my personal life. If my wife is cooking a meal at home, which is not often ... thankfully.
Ուղեղը հակված է ... իմիջիայլոց, նյարդերի մի հանգույց կա, որ միանոմ ուղեղի երկու կիսագնդերին Այն կանանց մոտ ավելի հաստ է: Երեկ Հելենի ասածներից ելնելով, մտածում եմ երեւի այդ պատճառով է, որ կանայք ավելի լավ են մի քանի բան միաժամանակ անելուց: Որովհետեւ դուք այդպիսին եք, այդպես չէ՞: Դա հաստատող շատ հետազոտություններ կան, բայց ես դա գիտեմ իմ սեփական փորձից: Երբ իմ կինը տանը ուտելիք է պատրաստում որը, փառք Աստծո, այնքան էլ հաճախ չի պատահում.../Ծիծաղ/ Բայց դա երբեմն պատահում է, նա ճաշ է պատրաստում, չէ իրականում նա որոշ բաներ լավ է պատրաստում...
(Laughter)
ու երբ նա ճաշ է պատրաստում, նա գիտեք
No, she's good at some things. But if she's cooking, she's dealing with people on the phone, she's talking to the kids, she's painting the ceiling --
միաժամանակ հեռախոսով է խոսում երեխաների հետ է խոսում, ներկում է առաստաղը
(Laughter)
եւ մնում է որ սրտի վիրահատություն էլ կատարի:
she's doing open-heart surgery over here. If I'm cooking, the door is shut, the kids are out, the phone's on the hook, if she comes in, I get annoyed. I say, "Terry, please, I'm trying to fry an egg in here."
Երբ ես եմ ուտելիք պատրաստում, խոհանոցի դուռը փակում եմ, երեխաներին հանում եմ սենյակից, հեռախոսն անջատում եմ, ու երբ կինս ներս է գալիս ես զայրանում եմ: Ասում եմ <<Թերրի, խնդրում եմ, ինձ հանգիս թող, ես փորձում եմ ձու տապակել>> : /Ծիծաղ/
(Laughter)
"Give me a break."
(Laughter)
Երեւի գիտեք այս հին ասացվածքը
Actually, do you know that old philosophical thing, "If a tree falls in a forest, and nobody hears it, did it happen?" Remember that old chestnut? I saw a great T-shirt recently, which said, "If a man speaks his mind in a forest, and no woman hears him, is he still wrong?"
եթե ծառն ընկնում է անտառում ու ոչ մեկ չի լսում արդյոք այն ընկել է՞: Հիշեցի՞ք այն հին շագանակի ծառը: Վերջերս մի հիանալի վերնաշապիկ տեսա, որի վրա գրված է <<Եթե տղամարդը անտառում խոսում է իր մտքի մեջ եւ ոչ մի կին չի լսում նրան, միթե նա միեւնույն է սխալ է>>
(Laughter)
And the third thing about intelligence is, it's distinct. I'm doing a new book at the moment called "Epiphany," which is based on a series of interviews with people about how they discovered their talent. I'm fascinated by how people got to be there. It's really prompted by a conversation I had with a wonderful woman who maybe most people have never heard of, Gillian Lynne. Have you heard of her? Some have. She's a choreographer, and everybody knows her work. She did "Cats" and "Phantom of the Opera." She's wonderful. I used to be on the board of The Royal Ballet, as you can see.
Եվ ինտելեկտի հետ կապված երրորդ դիտարկումը. այն առանձնահատուկ է ամեն մեկի մոտ: Ես ներկայումս նոր գիրք եմ գրում որի անվանումն է <<Էպիֆանիա>>, որը հիմնված է մի շարք հարցազրույցների վրա հայտնի մարդկանց հետ, այն մասին թե ինչպես են նրանք հայտնաբերել իրենց տաղանդը: Եվ շատ զարմացած եմ, թե մարդիկ ինչպես են հայտնաբերել այն: Դա բացահայտվեց մի հարցազրույցի ժամանակ, մի հիանալի կնոջ հետ, որի մասին երեւի շատերդ երբեք չեք էլ լսել, նրա անունը Գիլլիան Լյուննի է: Լսել ե՞ք նրա մասին: Ոմանք լսել են: Նա խորեոգրաֆ է եվ բոլորը գիտեն նրա գործերը; Նա է բեմադրել հայտնի <<Կատուները>> եւ <<Օպերայի Ուրվականը>> Նա իսկապես տաղանդավոր է: Ես ժամանակին Անգլիայի արքունական բալետի խորհրդի անդամ էի : ինչպես տեսնում եք:
(Laughter)
Այնուամենայնիվ, ես մի անգամ ճաշում էի Գլիլիաննայի հետ եւ ես հարցրեցի.
Gillian and I had lunch one day. I said, "How did you get to be a dancer?" It was interesting. When she was at school, she was really hopeless. And the school, in the '30s, wrote to her parents and said, "We think Gillian has a learning disorder." She couldn't concentrate; she was fidgeting. I think now they'd say she had ADHD. Wouldn't you? But this was the 1930s, and ADHD hadn't been invented at this point. It wasn't an available condition.
<<Գիլլիանա, ինչպե՞ս պարուհի դարձաք>>: Եվ նա պատմեց, դա շատ հետաքրքիր է , երբ դպրոցում է եղել, նա միանգամայն անհույս երեխա է եղել: Եվ 30-ականներին հատուկ դպրոցից գրել են նրա ծնողների եւ ասել. <<Մենք կարծում ենք որ Գիլլիաննան սովորելու լուրջ դժվարություններ ունի >> Նա չէր կարողանում կենտրոնանալ նա շատ շարժուն էր: Կարծեմ հիմա ասում են որ ADHD ունես: Չէ մի չէ; Բայց դա 1930-ականներն էր ու այն ժամանակ ADHD-ի մասին չգիտեին: Եվ դա շատ լավ էր /Ծիծաղ/
(Laughter)
Մարդիկ չգիտեին, որ նման բան կարող են ունենալ
People weren't aware they could have that.
Այնուամենայնիվ, նրա ծնողները նրան տանում են բժշկի: Եվ այդ կաղնե նստարաններով սենյակում
(Laughter)
Anyway, she went to see this specialist. So, this oak-paneled room, and she was there with her mother, and she was led and sat on this chair at the end, and she sat on her hands for 20 minutes, while this man talked to her mother about all the problems Gillian was having at school, because she was disturbing people, her homework was always late, and so on. Little kid of eight. In the end, the doctor went and sat next to Gillian and said, "I've listened to all these things your mother's told me. I need to speak to her privately. Wait here. We'll be back. We won't be very long," and they went and left her.
որտեղ նա իր մայրիկի հետ էր նրան առաջնորդում են ներս ու նա նստում է մի աթոռի վրա վերջում, եւ նա այդպես նստում է իր ձեռքերի վրա 20 րոպե եւ այդ ընթացքում բժիշկը խոսում էր նրա մայրիկի հետ այն բոլոր խնդիրների մասին, որ Գիլլիան ուներ դպրոցում: Լսում է թե ինչպես էր նա անհանգստացնում բոլորին, նրա տնային հանձնարարականները միշտ ուշ էին կատարվում եւ այլն, այս խեղճ ութ տարեկան փոքրիկ աղջնակը, եւ վերջապես բժիշկն այս ամենը լսելուց հետո գնաց եւ նստեց Գիլլիանայի կողքին եւ ասաց. <<Գիլլիանա Ես լսեցի այն ամենը, ինչ քո մայրիկը պատմում էր եւ ես նրա հետ առանձին պիտի խոսեմ>> Նա ասաց. <<Նստիր այստեղ, մենք շուտով կգանք, չենք ուշանա>> Եվ նրանք գնացին աղջկան մենակ թողնելով:
But as they went out of the room, he turned on the radio that was sitting on his desk. And when they got out of the room, he said to her mother, "Just stand and watch her." And the minute they left the room, she was on her feet, moving to the music. And they watched for a few minutes, and he turned to her mother and said, "Mrs. Lynne, Gillian isn't sick. She's a dancer. Take her to a dance school."
Երբ նրանք դուրս էին գալիս սենյակից, բժիշկը միացրեց ռադիոն որը դրված էր նրա սեղանին: Եվ երբ նրանք դուրս էին գալիս սենյակից, նա ասաց Գիլլիանայի մայրիկին, <<Մի պահ կանգնեք եւ նայեք նրան>>: Երբ նրանք դուրս եկան սենյակից պատմում էր աղջիկը, որ նա անմիջապես ոտքի ցատկեց ու սկսեց պտտվել երաժշտության հնչյունների տակ: Նրանք մի քանի րոպե նայեցին հետո բժիշկը շրջվեց դեպի Գիլլիանայի մայրը եւ ասաց. <<Տիկին Լյուննի, Գիլլիանան հիվանդ չէ, նա պարզապես պարուհի է: Տեղափոխեք նրան պարարվեստի դպրոց>>:
I said, "What happened?" She said, "She did. I can't tell you how wonderful it was. We walked in this room, and it was full of people like me -- people who couldn't sit still, people who had to move to think." Who had to move to think. They did ballet, they did tap, jazz; they did modern; they did contemporary. She was eventually auditioned for the Royal Ballet School. She became a soloist; she had a wonderful career at the Royal Ballet. She eventually graduated from the Royal Ballet School, founded the Gillian Lynne Dance Company, met Andrew Lloyd Webber. She's been responsible for some of the most successful musical theater productions in history, she's given pleasure to millions, and she's a multimillionaire. Somebody else might have put her on medication and told her to calm down.
Ես հարցրի. <<Ի՞նչ եղավ հետո>>: Նա ասաց, <<Մայրիկս տեղափոխեց ինձ, եւ չեմ կարող նկարագրել, թե ինչ հիանալի էր դա>>: Մենք մտանք այդ սենյակը եւ այն լիքն էր ինձ նման մարդկանցով: Մարդիկ, որ չէին կարող հանգիստ նստել: Մարդիկ, որ պետք է շարժվին, որ կարողանային մտածել>>: Իսկ ով է շարժվում որ մտածի: Նրանք ովքեր բալետ են պարում, թեյպ կամ ջազ ժամանակակից կամ ազգային պարեր Մի օր էլ, նա հանդես եկավ Թագավորական բալետի դպրոցում, նա մենապարուհի դարձավ, հիանալի կարիերա արեց Թագավորական բալետում: Նա վերջապես ավարտեց Թագավորական բալետի դպրոցը եւ հիմնադրեց իր իսկ պարարվեստի դպրոցը <<Գիլլիանա Լյուննիի Պարարվեստի Դպրոց>> Հանդիպեց Անդրյու Լոյդ Վեբերին: Նա է պատասխանատվություն կրել որոշ ամենհայտնի երաժշտական թատրոնների բեմադրությունների համար, նա միլիոնավոր մարդկանց հաճույք է պատճառել, եւ այսօր նա մուլտիմիլիոներ է: Ուրիշ ինչ որ մեկը երեւի
(Applause)
նրան դեղերի վրա նստեցներ եւ երեւի ասեր նրան հանգստացի:
What I think it comes to is this: Al Gore spoke the other night about ecology and the revolution that was triggered by Rachel Carson. I believe our only hope for the future is to adopt a new conception of human ecology, one in which we start to reconstitute our conception of the richness of human capacity. Our education system has mined our minds in the way that we strip-mine the earth for a particular commodity. And for the future, it won't serve us. We have to rethink the fundamental principles on which we're educating our children.
Այսպիսով, ես կարծում եմ /ծափահարություններ / Ասածս այն է Ալ Գորը անցած օրը խոսեց էկոլոգիայի կապակցությամբ, եւ այն հեղափոխմամբ, որ սկսվել է Ռեյչլ Կարսոնի կողմից: Կարծում եմ ապագայի հանդեպ մեր միակ հույսը այն է, որ մարդկային էկոլոգիայի մասին նոր ընկալում ստեղծվի այնպիսին, որում մենք սկսենք վերանայել մեր ընկալումները մարդկային կարողությունների վերաբերյալ: Մեր կրթական համակարգը մեր թերություններն այնպես է թերագնահատում, որ մենք էլ մեր հերթին անտեսում ենք ամբողջ երկրագունդը. որոշակի շահագործման համար: Եվ սա ապագայում չի աշխատի մենք պետք է վերանայենք հիմնական սկզբունքները որով կրթում ենք մեր երեխաներին:
There was a wonderful quote by Jonas Salk, who said, "If all the insects were to disappear from the Earth, within 50 years, all life on Earth would end. If all human beings disappeared from the Earth, within 50 years, all forms of life would flourish." And he's right.
Ջոնա Սալկն մի հիանալի ասույթ ունի. <<Եթե բոլոր միջատները վերանան աշխարհի երեսից, ապա մի հիսու տարոց աշխարհում կյանքը կվերանա>>: Եթե ողջ մարդկությունը վերանա աշխարհի երեսից, ապա հիսուն տարուց այլ տեսակի կյանքերը պարզապես կծաղկեն երկրագնդի վրա>>: Եվ նա միանգամայն ճիշտ է:
What TED celebrates is the gift of the human imagination. We have to be careful now that we use this gift wisely, and that we avert some of the scenarios that we've talked about. And the only way we'll do it is by seeing our creative capacities for the richness they are and seeing our children for the hope that they are. And our task is to educate their whole being, so they can face this future. By the way -- we may not see this future, but they will. And our job is to help them make something of it.
TED-ի նշանավորում է մարդկային երևակայության շնորհքը: Մենք պետք է զգույշ լինենք հիմա և կիրառենք այս շնորհքը իմաստությամբ, որ կարողանանք իրականացնել առաջարկված սցենարները որոնք առաջ քաշվեցին այստեղ: Եվ այդ կատարելու միակ եղանակը մեր մեր ստեղծագործական կարողությունները գնահատելն է իրենց ողջ բազմազանությամբ, ինչպես նաև մեր երեխաներին գնահատել, քանի որ նրանք են մեր հույսը: Եվ մեր հիմնական պարտքն է նրանց ըստ իրենց կարողությունների կրթելը, որպեսզի դիմակայեն ապագային: Հնարավոր է, որ մենք այդ ապագան չտեսնենք բայց նրանք կտեսնեն: Եվ մեր պարտք է օգնել նրանց իրենց նպատակներին հասնել: Շնորհակալ եմ:
Thank you very much.
(Applause)