Καλημέρα. Πως είστε;
Good morning. How are you?
(Γέλια)
(Audience) Good.
Ήταν υπέροχα, έτσι δεν είναι; Έχω μείνει άναυδος από το όλο εγχείρημα. Στην πραγματικότητα φεύγω.
It's been great, hasn't it? I've been blown away by the whole thing. In fact, I'm leaving.
(Γέλια)
(Laughter)
Υπήρχαν τρεις θεματολογίες στο όλο συνέδριο οι οποίες είναι σχετικές με αυτά που θέλω να πω. Η μία είναι η εντυπωσιακή απόδειξη της ανθρώπινης δημιουργικότητας σε όλες τις παρουσιάσεις που είχαμε και σε όλους τους ανθρώπους εδώ. Μόνο και μόνο η ποικιλία και το εύρος της. Η δεύτερη είναι ότι μας έβαλε σε μια θέση όπου δεν έχουμε ιδέα για το τι πρόκειται να συμβεί, όσο αφορά το μέλλον. Καμία ιδέα για το πώς μπορεί να εξελιχθεί αυτό.
There have been three themes running through the conference, which are relevant to what I want to talk about. One is the extraordinary evidence of human creativity in all of the presentations that we've had and in all of the people here; just the variety of it and the range of it. The second is that it's put us in a place where we have no idea what's going to happen in terms of the future. No idea how this may play out.
Ενδιαφέρομαι για την εκπαίδευση. Στην πραγματικότητα, βρίσκω ότι όλοι ενδιαφέρονται για την εκπαίδευση. Εσείς δεν έχετε; Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Αν είστε σε ένα πάρτι, και πείτε ότι δουλεύετε στην εκπαίδευση -- Στην πραγματικότητα, δεν πάτε συχνά σε πάρτι, για να είμαστε ειλικρινείς.
I have an interest in education. Actually, what I find is, everybody has an interest in education. Don't you? I find this very interesting. If you're at a dinner party, and you say you work in education -- actually, you're not often at dinner parties, frankly.
(Γέλια)
(Laughter)
Αν δουλεύετε στην εκπαίδευση, δεν σας καλούν.
If you work in education, you're not asked.
(Γέλια)
(Laughter)
Και δεν ανταποδίδουν την πρόσκληση, παραδόξως. Αυτό μου φαίνεται περίεργο. Αλλά εάν είστε σε πάρτι, και πείτε σε κάποιον, ξέρετε, σας ρωτάνε: «Τι δουλειά κάνεις;» και πείτε ότι δουλεύετε στη εκπαίδευση, βλέπετε το αίμα να φεύγει από το πρόσωπό τους. Σκέφτονται: «Ω Θεέ μου, γιατί σε μένα;»
And you're never asked back, curiously. That's strange to me. But if you are, and you say to somebody, you know, they say, "What do you do?" and you say you work in education, you can see the blood run from their face. They're like, "Oh my God. Why me?"
(Γέλια)
(Laughter)
«Τη μοναδική βραδιά εξόδου μου όλη τη βδομάδα».
"My one night out all week."
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά αν τους ρωτήσετε για τη δική τους εκπαίδευση, σας καρφώνουν στον τοίχο. Διότι είναι ένα από αυτά τα πράγματα που πάει βαθιά στους ανθρώπους, δεν έχω δίκιο; Όπως η θρησκεία και το χρήμα και άλλα πράγματα. Έχω μεγάλο ενδιαφέρον για την εκπαίδευση, και νομίζω ότι όλοι έχουμε. Έχουμε τεράστιο δικαιωματικό ενδιαφέρον γι' αυτή, εν μέρει επειδή η εκπαίδευση είναι προορισμένη να μας πάει σε ένα μέλλον που δεν μπορούμε να συλλάβουμε. Αν το σκεφτείτε, τα παιδιά που ξεκινούν το σχολείο φέτος θα συνταξιοδοτηθούν το 2065. Κανένας δεν έχει την παραμικρή ιδέα, παρ' όλη τη γνώση που παρελαύνει εδώ τις τελευταίες τέσσερις ημέρες, για το πώς θα είναι ο κόσμος σε πέντε χρόνια. Ωστόσο, πρέπει να τα εκπαιδεύσουμε γι' αυτόν. Έτσι η μη προβλεψιμότητα, νομίζω, είναι εντυπωσιακή.
But if you ask about their education, they pin you to the wall, because it's one of those things that goes deep with people, am I right? Like religion and money and other things. So I have a big interest in education, and I think we all do. We have a huge vested interest in it, partly because it's education that's meant to take us into this future that we can't grasp. If you think of it, children starting school this year will be retiring in 2065. Nobody has a clue, despite all the expertise that's been on parade for the past four days, what the world will look like in five years' time. And yet, we're meant to be educating them for it. So the unpredictability, I think, is extraordinary.
Και το τρίτο μέρος της είναι αυτό, στο οποίο όλοι συμφωνήσαμε, οι πραγματικά εντυπωσιακές ικανότητες που έχουν τα παιδιά -- οι ικανότητές τους για καινοτομία. Η Σερίνα, για παράδειγμα, χθες το βράδυ ήταν θαύμα, δεν ήταν; Και μόνο το να βλέπεις τι μπορούσε να κάνει. Και είναι ξεχωριστή, αλλά νομίζω ότι δεν είναι, θα λέγαμε, ξεχωριστή μέσα σε ολόκληρη την παιδική ηλικία. Αυτό που έχετε είναι ένα άτομο εξαιρετικής αφοσίωσης που βρήκε ένα ταλέντο. Και ο ισχυρισμός μου είναι ότι όλα τα παιδιά έχουν τρομερά ταλέντα. Και τα σπαταλάμε αλύπητα.
And the third part of this is that we've all agreed, nonetheless, on the really extraordinary capacities that children have -- their capacities for innovation. I mean, Sirena last night was a marvel, wasn't she? Just seeing what she could do. And she's exceptional, but I think she's not, so to speak, exceptional in the whole of childhood. What you have there is a person of extraordinary dedication who found a talent. And my contention is, all kids have tremendous talents, and we squander them, pretty ruthlessly.
Έτσι θέλω να μιλήσω για την εκπαίδευση και θέλω να μιλήσω και για τη δημιουργικότητα. Ο ισχυρισμός μου είναι ότι η δημιουργικότητα είναι σήμερα τόσο σημαντική για την εκπαίδευση όσο και ο αλφαβητισμός, και πρέπει να την αντιμετωπίζουμε με την ίδια τακτική.
So I want to talk about education, and I want to talk about creativity. My contention is that creativity now is as important in education as literacy, and we should treat it with the same status.
(Χειροκρότημα) Ευχαριστώ.
(Applause)
(Χειροκρότημα)
Thank you.
(Applause)
Αυτό ήταν, λοιπόν. Ευχαριστώ πάρα πολύ.
That was it, by the way. Thank you very much.
(Γέλια)
(Laughter)
Λοιπόν, έχω ακόμη 15 λεπτά.
So, 15 minutes left.
(Γέλια)
(Laughter)
Που λέτε, γεννήθηκα--όχι εντάξει.
"Well, I was born ... "
(Γέλια)
(Laughter)
Άκουσα μια φοβερή ιστορία πρόσφατα -- λατρεύω να τη διηγούμαι -- για ένα μικρό κορίτσι σε κάποιο μάθημα ζωγραφικής. Ήταν έξι ετών και καθόταν στο πίσω μέρος της αίθουσας και ζωγράφιζε και η δασκάλα είπε ότι το κοριτσάκι σπάνια πρόσεχε, αλλά σε αυτό το μάθημα ζωγραφικής το έκανε. Η δασκάλα ήταν εντυπωσιασμένη. Πήγε προς τα εκεί και τη ρώτησε: «Τι ζωγραφίζεις;» Και το κοριτσάκι είπε, «Ζωγραφίζω μια εικόνα του Θεού». Και η δασκάλα είπε, «Μα κανείς δεν ξέρει πώς είναι ο Θεός». Και το κοριτσάκι απάντησε, «Θα μάθουν σε ένα λεπτό».
I heard a great story recently -- I love telling it -- of a little girl who was in a drawing lesson. She was six, and she was at the back, drawing, and the teacher said this girl hardly ever paid attention, and in this drawing lesson, she did. The teacher was fascinated. She went over to her, and she said, "What are you drawing?" And the girl said, "I'm drawing a picture of God." And the teacher said, "But nobody knows what God looks like." And the girl said, "They will in a minute."
(Γέλια)
(Laughter)
Όταν ο γιος μου ήταν τεσσάρων ετών στην Αγγλία -- στην πραγματικότητα ήταν τεσσάρων παντού, για να είμαι ειλικρινής.
When my son was four in England -- actually, he was four everywhere, to be honest.
(Γέλια)
(Laughter)
Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, όπου και να πήγαινε ήταν τεσσάρων εκείνη τη χρονιά. Ήταν στη θεατρική παράσταση της Γέννησης. Θυμάστε την ιστορία;
If we're being strict about it, wherever he went, he was four that year. He was in the Nativity play. Do you remember the story?
(Γέλια)
(Laughter)
Όχι, ήταν σημαντικό. Ήταν μεγάλη ιστορία. Ο Μελ Γκίμπσον γύρισε τη συνέχεια, μπορεί να τη έχετε δει.
No, it was big, it was a big story. Mel Gibson did the sequel, you may have seen it.
(Γέλια)
(Laughter)
«Η Γέννηση 2». Αλλά ο Τζέιμς πήρε το ρόλο του Ιωσήφ, για τον οποίο ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι. Τον θεωρούσαμε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Είχαμε γεμίσει το μέρος με ατζέντηδες που φορούσαν μπλουζάκια με το σλόγκαν, «Ο Τζέιμς Ρόμπινσον ΕΙΝΑΙ ο Ιωσήφ!» (Γέλια) Δεν χρειαζόταν να μιλήσει, αλλά γνωρίζετε το σημείο όπου οι τρεις μάγοι έρχονται φέρνοντας δώρα. Φέρνουν σμύρνα, λιβάνι και χρυσάφι. Αυτό συνέβη στ' αλήθεια. Καθόμασταν εκεί και νομίζω μπερδεύτηκαν, γιατί μιλήσαμε με το αγοράκι λίγο αργότερα και του είπαμε: «Είσαι εντάξει με αυτό;». Και είπε: «Ναι, γιατί; Ήταν λάθος;». Απλά αλλάξανε σειρά, αυτό ήταν. Τα τρία αγοράκια βγήκαν, τετράχρονα με πετσέτες στα κεφάλια τους, και ακούμπησαν αυτά τα κουτιά κάτω, και το πρώτο αγόρι είπε, «Σου φέρνω χρυσό». Και το δεύτερο αγόρι είπε, «Σου φέρνω σμύρνα». Και το τρίτο αγόρι είπε, «Ο Φρανκ έστειλε αυτό».
"Nativity II." But James got the part of Joseph, which we were thrilled about. We considered this to be one of the lead parts. We had the place crammed full of agents in T-shirts: "James Robinson IS Joseph!" (Laughter) He didn't have to speak, but you know the bit where the three kings come in? They come in bearing gifts, gold, frankincense and myrrh. This really happened. We were sitting there, and I think they just went out of sequence, because we talked to the little boy afterward and said, "You OK with that?" They said, "Yeah, why? Was that wrong?" They just switched. The three boys came in, four-year-olds with tea towels on their heads. They put these boxes down, and the first boy said, "I bring you gold." And the second boy said, "I bring you myrrh." And the third boy said, "Frank sent this." (Laughter)
(Γέλια)
Αυτό που έχουν κοινό αυτά τα παραδείγματα είναι ότι τα παιδιά θα ρισκάρουν. Εάν δεν ξέρουν, θα κάνουν μια προσπάθεια. Δεν έχω δίκιο; Δεν φοβούνται να κάνουν λάθος. Δεν εννοώ ότι το να κάνεις λάθος είναι το ίδιο πράγμα με το να είσαι δημιουργικός. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι αν δεν είσαι προετοιμασμένος να κάνεις λάθος, δεν θα σκεφτείς ποτέ κάτι πρωτότυπο -- αν δεν είσαι προετοιμασμένος να κάνεις λάθος. Και μέχρι να ενηλικιωθούν, τα περισσότερα παιδιά έχουν χάσει αυτή την ικανότητα. Φοβούνται να κάνουν λάθος. Διοικούμε τις εταιρίες μας με αυτό τον τρόπο. Στιγματίζουμε τα λάθη. Και διευθύνουμε σήμερα εθνικά εκπαιδευτικά συστήματα όπου τα λάθη είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις. Το αποτέλεσμα είναι ότι εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους κάνοντάς τους να ξεχνούν τις δημιουργικές του ικανότητες.
What these things have in common is that kids will take a chance. If they don't know, they'll have a go. Am I right? They're not frightened of being wrong. I don't mean to say that being wrong is the same thing as being creative. What we do know is, if you're not prepared to be wrong, you'll never come up with anything original -- if you're not prepared to be wrong. And by the time they get to be adults, most kids have lost that capacity. They have become frightened of being wrong. And we run our companies like this. We stigmatize mistakes. And we're now running national education systems where mistakes are the worst thing you can make. And the result is that we are educating people out of their creative capacities.
Ο Πικάσο κάποτε είπε ότι όλα τα παιδιά γεννιούνται καλλιτέχνες. Το ζήτημα είναι να παραμείνουν καλλιτέχνες καθώς μεγαλώνουν. Το πιστεύω αυτό ακράδαντα, ότι δεν μεγαλώνουμε ώστε να γίνουμε δημιουργικοί, μεγαλώνουμε ώστε να την ξεχάσουμε. Ή αλλιώς, εκπαιδευόμαστε να την ξεχάσουμε. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Picasso once said this, he said that all children are born artists. The problem is to remain an artist as we grow up. I believe this passionately, that we don't grow into creativity, we grow out of it. Or rather, we get educated out of it. So why is this?
Ζούσα στο Στράτφορντ μέχρι πριν από πέντε χρόνια περίπου. Στην πραγματικότητα, μετακομίσαμε από το Στράτφορντ στο Λος Άντζελες. Οπότε καταλαβαίνετε πόσο ομαλή ήταν αυτή η αλλαγή.
I lived in Stratford-on-Avon until about five years ago. In fact, we moved from Stratford to Los Angeles. So you can imagine what a seamless transition this was.
(Γέλια)
(Laughter)
Ζούσαμε σε ένα μέρος που λέγεται Σνίτερφιλντ, ακριβώς έξω από το Στράτφορντ, όπου γεννήθηκε ο πατέρας του Σέξπιρ. Έχετε σοκαριστεί με τη σκέψη; Εγώ είχα. Δεν είχατε σκεφτεί τον Σέξπιρ να έχει πατέρα, έτσι δεν είναι; Διότι δεν φαντάζεστε το Σέξπιρ σαν παιδί, έτσι δεν είναι; Ο Σέξπιρ εφτά χρονών; Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Εννοώ, ήταν εφτά κάποτε. Ήταν στο τμήμα Αγγλικών κάποιου, όχι;
Actually, we lived in a place called Snitterfield, just outside Stratford, which is where Shakespeare's father was born. Are you struck by a new thought? I was. You don't think of Shakespeare having a father, do you? Do you? Because you don't think of Shakespeare being a child, do you? Shakespeare being seven? I never thought of it. I mean, he was seven at some point. He was in somebody's English class, wasn't he?
(Γέλια)
(Laughter)
Πόσο ενοχλητικό πρέπει να ήταν αυτό;
How annoying would that be?
(Γέλια)
(Laughter)
«Πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο».
"Must try harder."
(Γέλια)
(Laughter)
Να τον έστελνε ο μπαμπάς του για ύπνο, στον Σέξπιρ, «Πήγαινε για ύπνο, τώρα! και βάλε κάτω το μολύβι τώρα».
Being sent to bed by his dad, to Shakespeare, "Go to bed, now!" To William Shakespeare.
(Γέλια)
"And put the pencil down!"
«Και σταμάτα να μιλάς έτσι».
(Laughter)
(Γέλια)
"And stop speaking like that."
(Laughter)
«Τους μπερδεύεις όλους».
"It's confusing everybody."
(Γέλια)
(Laughter)
Τέλος πάντων, μετακομίσαμε από το Στράτφορντ στο Λος Άντζελες, και θέλω να πω λίγα λόγια γι' αυτή τη μετάβαση. Ο γιος μου δεν ήθελε να έρθει. Έχουμε δύο παιδιά. Εκείνος είναι τώρα 21 και η κόρη μου 16. Δεν ήθελε να έρθει στο Λος Άντζελες. Το λάτρευε, αλλά είχε μια κοπέλα στην Αγγλία. Ήταν ο έρωτας της ζωής του, η Σάρα. Την ήξερε ένα μήνα.
Anyway, we moved from Stratford to Los Angeles, and I just want to say a word about the transition. Actually, my son didn't want to come. I've got two kids; he's 21 now, my daughter's 16. He didn't want to come to Los Angeles. He loved it, but he had a girlfriend in England. This was the love of his life, Sarah. He'd known her for a month.
(Γέλια)
(Laughter)
Προσέξτε, είχαν την τέταρτη επέτειό τους, γιατί είναι πολύς καιρός όταν είσαι 16. Ήταν πολύ ταραγμένος στο αεροπλάνο, και είπε, «Δεν θα ξαναβρώ ποτέ κάποια σαν τη Σάρα». Και ήμασταν μάλλον χαρούμενοι μ' αυτό, ειλικρινά --
Mind you, they'd had their fourth anniversary, because it's a long time when you're 16. He was really upset on the plane. He said, "I'll never find another girl like Sarah." And we were rather pleased about that, frankly --
(Γέλια)
(Laughter)
επειδή εκείνη ήταν ο κύριος λόγος που φύγαμε από τη χώρα.
because she was the main reason we were leaving the country.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά κάτι σου κάνει εντύπωση όταν πας στην Αμερική και όταν ταξιδεύεις σε όλο τον κόσμο: Όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο έχουν την ίδια ιεραρχία θεμάτων. Όλα. Δεν έχει σημασία το πού βρίσκεσαι. Θα περίμενες να είναι διαφορετικά, αλλά δεν είναι. Στην κορυφή βρίσκονται τα μαθηματικά και οι γλώσσες, μετά οι ανθρωπιστικές επιστήμες, και στο τέλος είναι οι τέχνες. Παντού στη Γη. Και σχεδόν σε κάθε σύστημα, υπάρχει ιεραρχία μέσα στις ίδιες τις τέχνες. Τα εικαστικά και η μουσική συνήθως βρίσκονται ιεραρχικά πιο ψηλά στα σχολεία απ' ό,τι το θέατρο και ο χορός. Δεν υπάρχει ούτε ένα εκπαιδευτικό σύστημα στον πλανήτη που να διδάσκει καθημερινά χορό στα παιδιά με τον τρόπο που τους διδάσκουμε μαθηματικά. Γιατί; Γιατί όχι; Νομίζω ότι αυτό είναι σημαντικό. Πιστεύω ότι τα μαθηματικά είναι σημαντικά, αλλά το ίδιο και ο χορός. Τα παιδιά χορεύουν όλη την ώρα αν αυτό τους επιτρέπεται, όλοι το κάνουμε. Όλοι έχουμε σώματα, δεν έχουμε; Έχασα κάτι;
But something strikes you when you move to America and travel around the world: every education system on earth has the same hierarchy of subjects. Every one. Doesn't matter where you go. You'd think it would be otherwise, but it isn't. At the top are mathematics and languages, then the humanities. At the bottom are the arts. Everywhere on earth. And in pretty much every system, too, there's a hierarchy within the arts. Art and music are normally given a higher status in schools than drama and dance. There isn't an education system on the planet that teaches dance every day to children the way we teach them mathematics. Why? Why not? I think this is rather important. I think math is very important, but so is dance. Children dance all the time if they're allowed to, we all do.
(Γέλια)
We all have bodies, don't we? Did I miss a meeting?
Ειλικρινά, αυτό που συμβαίνει είναι ότι, όταν τα παιδιά μεγαλώνουν, τα εκπαιδεύουμε προοδευτικά από τη μέση και πάνω. Και επικεντρωνόμαστε στο κεφάλι τους. Και ελαφρώς προς τη μία μεριά.
(Laughter) Truthfully, what happens is, as children grow up, we start to educate them progressively from the waist up. And then we focus on their heads. And slightly to one side.
Εάν συνέβαινε να επισκεφτείτε την εκπαίδευση, σαν εξωγήινος, και να ρωτήσετε, «Πού χρησιμεύει αυτό, η δημόσια εκπαίδευση;» Νομίζω ότι θα καταλήγατε, αν βλέπατε το αποτέλεσμα, ποιος πραγματικά ωφελείται από αυτό, ποιος κάνει όλα αυτά που πρέπει, ποιος παίρνει όλους τους πόντους, ποιοι είναι οι νικητές - νομίζω ότι θα καταλήγατε στο ότι ο σκοπός της δημόσιας εκπαίδευσης σε όλο τον κόσμο είναι το να παράγει καθηγητές πανεπιστημίου. Αυτό δεν είναι; Αυτοί είναι οι άνθρωποι που βγαίνουν από την κορυφή. Και ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς, ορίστε λοιπόν.
If you were to visit education as an alien and say "What's it for, public education?" I think you'd have to conclude, if you look at the output, who really succeeds by this, who does everything they should, who gets all the brownie points, who are the winners -- I think you'd have to conclude the whole purpose of public education throughout the world is to produce university professors. Isn't it? They're the people who come out the top. And I used to be one, so there.
(Γέλια)
(Laughter)
Συμπαθώ τους καθηγητές πανεπιστημίου, αλλά ξέρετε, δεν θα έπρεπε να τους θεωρούμε σαν το υψηλότερο δείγμα ανθρώπινου επιτεύγματος. Είναι απλά μια μορφή ζωής, άλλη μία μορφή ζωής. Αλλά είναι μάλλον περίεργοι και το λέω γιατί τους συμπαθώ. Υπάρχει κάτι περίεργο σχετικά με τους καθηγητές από την εμπειρία μου -- όχι όλοι τους, αλλά τυπικά ζουν μέσα στο κεφάλι τους. Ζουν εκεί πάνω και ελαφρώς προς τη μία πλευρά. Έχουν αποσυνδεθεί από το σώμα τους, με την κυριολεκτική σημασία. Βλέπουν το σώμα τους σαν ένα μέσο μεταφοράς για το κεφάλι τους.
And I like university professors, but, you know, we shouldn't hold them up as the high-water mark of all human achievement. They're just a form of life. Another form of life. But they're rather curious. And I say this out of affection for them: there's something curious about professors. In my experience -- not all of them, but typically -- they live in their heads. They live up there and slightly to one side. They're disembodied, you know, in a kind of literal way. They look upon their body as a form of transport for their heads.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι δεν είναι; Είναι ένας τρόπος να πηγαίνουν το κεφάλι τους σε συναντήσεις.
Don't they? It's a way of getting their head to meetings.
(Γέλια)
(Laughter)
Αν θέλετε πραγματική απόδειξη εξωσωματικής εμπειρίας, παρεμπιπτόντως, πηγαίνετε σε ένα συνέδριο υψηλόβαθμων ακαδημαϊκών,
If you want real evidence of out-of-body experiences, by the way, get yourself along to a residential conference of senior academics
και εμφανιστείτε στην ντίσκο την τελευταία νύχτα.
and pop into the discotheque on the final night.
(Γέλια)
(Laughter)
Και εκεί θα το δείτε, μεγάλοι άντρες και γυναίκες να λικνίζονται ανεξέλεγκτα, εκτός ρυθμού.
And there, you will see it. Grown men and women writhing uncontrollably, off the beat.
(Γέλια)
(Laughter)
Περιμένοντας να τελειώσει, ώστε να γυρίσουν σπίτι και να γράψουν μια μελέτη πάνω σε αυτό.
Waiting until it ends, so they can go home and write a paper about it.
(Γέλια)
(Laughter)
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι στοιχειοθετημένο στην ιδέα της ακαδημαϊκής ικανότητας. Και υπάρχει λόγος γι' αυτό. Στον κόσμο δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα δημόσια συστήματα εκπαίδευσης πριν τον 19ο αιώνα. Όλα σχεδιάστηκαν για να καλύψουν τις ανάγκες της βιομηχανοποίησης. Έτσι η ιεραρχία έχει τις ρίζες της σε δύο ιδέες.
Our education system is predicated on the idea of academic ability. And there's a reason. Around the world, there were no public systems of education, really, before the 19th century. They all came into being to meet the needs of industrialism. So the hierarchy is rooted on two ideas.
Η πρώτη είναι ότι τα πιο χρήσιμα μαθήματα για την εύρεση εργασίας είναι στην κορυφή. Σας οδήγησαν, πιθανότατα, μακριά από κάποια πράγματα στο σχολείο, όταν ήσασταν παιδιά, πράγματα που σας άρεσαν, με τη δικαιολογία ότι δεν θα βρίσκατε ποτέ δουλειά κάνοντας αυτά, σωστά; Μην κάνεις μουσική, δεν πρόκειται να γίνεις μουσικός. Μην κάνεις την τέχνη, δεν θα γίνεις καλλιτέχνης. Καλοπροαίρετες συμβουλές -- σήμερα προφανώς λανθασμένες. Ολόκληρος ο κόσμος κατακλύζεται από μια επανάσταση.
Number one, that the most useful subjects for work are at the top. So you were probably steered benignly away from things at school when you were a kid, things you liked, on the grounds you would never get a job doing that. Is that right? "Don't do music, you're not going to be a musician; don't do art, you won't be an artist." Benign advice -- now, profoundly mistaken. The whole world is engulfed in a revolution.
Και η δεύτερη, είναι η ακαδημαϊκή ικανότητα, που έχει πραγματικά καταλήξει να κυριαρχεί στην άποψη που έχουμε για την εξυπνάδα, διότι τα πανεπιστήμια σχεδίασαν το σύστημα καθ' ομοίωσή τους. Αν το σκεφτείτε, όλο το σύστημα της δημόσιας εκπαίδευσης σε όλο τον κόσμο είναι μια παρατεταμένη διαδικασία εισαγωγής στο πανεπιστήμιο. Με συνέπεια πολλοί, εξαιρετικά ταλαντούχοι, ευφυείς, δημιουργικοί άνθρωποι να νομίζουν πως δεν είναι, επειδή αυτό στο οποίο ήταν καλοί στο σχολείο δεν είχε αξία, ή στιγματιζόταν. Νομίζω πως δεν μας παίρνει να συνεχίσουμε κατά τον ίδιο τρόπο.
And the second is academic ability, which has really come to dominate our view of intelligence, because the universities design the system in their image. If you think of it, the whole system of public education around the world is a protracted process of university entrance. And the consequence is that many highly talented, brilliant, creative people think they're not, because the thing they were good at at school wasn't valued, or was actually stigmatized. And I think we can't afford to go on that way.
Στα επόμενα 30 χρόνια κατά την UNESCO, περισσότεροι άνθρωποι θα αποφοιτούν από την εκπαίδευση σε όλο τον κόσμο, από την αρχή των ιστορικών χρόνων. Περισσότεροι άνθρωποι, και αυτό σε συνδυασμό με όλα όσα συζητήσαμε -
In the next 30 years, according to UNESCO, more people worldwide will be graduating through education than since the beginning of history. More people.
την τεχνολογία και το πώς αυτή επιδρά στην εργασία, τη δημογραφία και την τεράστια πληθυσμιακή έκρηξη.
And it's the combination of all the things we've talked about: technology and its transformational effect on work, and demography and the huge explosion in population.
Ξαφνικά τα πτυχία δεν θα αξίζουν τίποτα. Δεν είναι αλήθεια; Όταν ήμουν μαθητής, αν είχες πτυχίο, είχες και δουλειά. Εάν δεν είχες δουλειά ήταν επειδή δεν ήθελες να έχεις. Κι εγώ δεν ήθελα, για να είμαι ειλικρινής. (Γέλια) Αλλά τώρα παιδιά με πτυχία, συχνά γυρίζουν σπίτι να παίξουν ηλεκτρονικά παιχνίδια, γιατί χρειάζεσαι μεταπτυχιακό, εκεί που πριν χρειαζόσουν πτυχίο και τώρα χρειάζεσαι διδακτορικό εκεί που πριν χρειαζόσουν το άλλο. Είναι μια διαδικασία ακαδημαϊκού πληθωρισμού. Φανερώνει ότι ολόκληρη η δομή της εκπαίδευσης σείεται κάτω από τα πόδια μας. Πρέπει να ξανασκεφτούμε ριζικά την άποψη που έχουμε για την ευφυΐα.
Suddenly, degrees aren't worth anything. Isn't that true? When I was a student, if you had a degree, you had a job. If you didn't have a job, it's because you didn't want one. And I didn't want one, frankly. (Laughter) But now kids with degrees are often heading home to carry on playing video games, because you need an MA where the previous job required a BA, and now you need a PhD for the other. It's a process of academic inflation. And it indicates the whole structure of education is shifting beneath our feet. We need to radically rethink our view of intelligence. We know three things about intelligence.
Ξέρουμε τρία πράγματα γι' αυτή. Πρώτον ποικίλει. Σκεφτόμαστε τον κόσμο με όλους τους τρόπους που τον βιώνουμε. Σκεφτόμαστε οπτικά, ηχητικά, κιναισθητικά. Σκεφτόμαστε με αφηρημένους όρους, με κίνηση. Δεύτερον, η ευφυΐα είναι δυναμική. Αν κοιτάξετε τις αλληλεπιδράσεις του ανθρώπινου εγκεφάλου, όπως ακούσαμε χθες σε μια σειρά παρουσιάσεων, η ευφυΐα είναι υπέροχα διαδραστική. Ο εγκέφαλος δεν χωρίζεται σε διαμερίσματα. Στην πραγματικότητα, η δημιουργικότητα - την οποία ορίζω σαν τη διαδικασία του να έχεις πρωτότυπες ιδέες που έχουν αξία - συχνά έρχεται μέσω της αλληλεπίδρασης διαφορετικών τρόπων θεώρησης των πραγμάτων.
One, it's diverse. We think about the world in all the ways that we experience it. We think visually, we think in sound, we think kinesthetically. We think in abstract terms, we think in movement. Secondly, intelligence is dynamic. If you look at the interactions of a human brain, as we heard yesterday from a number of presentations, intelligence is wonderfully interactive. The brain isn't divided into compartments. In fact, creativity -- which I define as the process of having original ideas that have value -- more often than not comes about through the interaction of different disciplinary ways of seeing things.
Στον εγκέφαλο, επί τη ευκαιρία, υπάρχει μία δεσμίδα νευρώνων που ενώνει τα δύο μισά του εγκεφάλου και ονομάζεται Μεσολόβιο. Έχει μεγαλύτερο πάχος στις γυναίκες. Συνεχίζοντας αυτά που είπε η Έλεν χθες, νομίζω πως γι' αυτό οι γυναίκες είναι καλές στο να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Διότι είσαστε, έτσι δεν είναι; Υπάρχει μεγάλη έρευνα, αλλά το ξέρω από την προσωπική μου ζωή. Όταν η γυναίκα μου μαγειρεύει ένα γεύμα στο σπίτι - το οποίο δε συμβαίνει συχνά, ευτυχώς.
By the way, there's a shaft of nerves that joins the two halves of the brain, called the corpus callosum. It's thicker in women. Following off from Helen yesterday, this is probably why women are better at multitasking. Because you are, aren't you? There's a raft of research, but I know it from my personal life. If my wife is cooking a meal at home, which is not often ...
(Γέλια)
thankfully.
Αλλά ξέρετε - όχι είναι καλή σε κάποια πράγματα -αλλά όταν εκείνη μαγειρεύει,
(Laughter)
μιλάει με ανθρώπους στο τηλέφωνο, μιλάει με τα παιδιά, βάφει το ταβάνι, κάνει εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Όταν εγώ μαγειρεύω, η πόρτα είναι κλειστή, τα παιδιά είναι έξω, το τηλέφωνο είναι στη βάση του κι αν εκείνη μπει μέσα ενοχλούμαι. Λέω: «Τέρυ, σε παρακαλώ, προσπαθώ να τηγανίσω ένα αυγό».
No, she's good at some things. But if she's cooking, she's dealing with people on the phone, she's talking to the kids, she's painting the ceiling -- (Laughter) she's doing open-heart surgery over here. If I'm cooking, the door is shut, the kids are out, the phone's on the hook, if she comes in, I get annoyed. I say, "Terry, please, I'm trying to fry an egg in here."
(Γέλια)
(Laughter)
«Κάνε μου τη χάρη».
"Give me a break."
(Γέλια)
(Laughter)
Ξέρετε αυτό το παλιό φιλοσοφικό ρητό: Αν ένα δέντρο πέσει στο δάσος και κανένας δεν το ακούσει, συνέβη ή όχι; Θυμάστε αυτό το παλιό αστείο; Είδα ένα ωραίο μπλουζάκι, πρόσφατα, που έγραφε, «Αν ένας άντρας πει φωναχτά τη γνώμη του στο δάσος, και καμία γυναίκα δεν τον ακούσει, κάνει ακόμα λάθος;»
Actually, do you know that old philosophical thing, "If a tree falls in a forest, and nobody hears it, did it happen?" Remember that old chestnut? I saw a great T-shirt recently, which said, "If a man speaks his mind in a forest, and no woman hears him, is he still wrong?"
(Γέλια)
(Laughter)
Και το τρίτο πράγμα σχετικά με την ευφυΐα είναι ότι ξεχωρίζει. Γράφω τώρα ένα καινούριο βιβλίο που λέγεται: «Επιφοίτηση» και βασίζεται σε μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους για το πώς ανακάλυψαν το ταλέντο τους. Είμαι γοητευμένος από το πώς οι άνθρωποι έφτασαν εκεί. Παρακινήθηκα από μια συζήτηση που είχα με μια υπέροχη γυναίκα, την οποία οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ακούσει ποτέ, λέγεται Τζίλιαν Λιν.
And the third thing about intelligence is, it's distinct. I'm doing a new book at the moment called "Epiphany," which is based on a series of interviews with people about how they discovered their talent. I'm fascinated by how people got to be there. It's really prompted by a conversation I had with a wonderful woman who maybe most people have never heard of, Gillian Lynne.
Την έχετε ακούσει; Κάποιοι την έχουν. Είναι χορογράφος και όλοι ξέρουν τη δουλειά της. Έκανε τις «Γάτες» και «Το Φάντασμα της Όπερας». Είναι καταπληκτική. Ήμουν στο συμβούλιο του Βασιλικού Μπαλέτου στην Αγγλία, όπως βλέπετε. Τέλος πάντων, η Τζίλιαν κι εγώ γευματίσαμε και τη ρώτησα: «Τζίλιαν, πώς και έγινες χορεύτρια;» Και μου απάντησε οτι ήταν ενδιαφέρον, Όταν ήταν στο σχολείο, ήταν πραγματικά σε απελπιστική κατάσταση. Και το σχολείο, τη δεκαετία του 30, έγραψε στους γονείς της και τους είπε: «Πιστεύουμε ότι η Τζίλιαν έχει μαθησιακά προβλήματα». Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, ήταν νευρική. Νομίζω ότι τώρα θα έλεγαν πως έχει το σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Σωστά; Αλλά ήταν τη δεκαετία του 30 και αυτό το σύνδρομο δεν είχε ακόμα ανακαλυφθεί. Δεν ήταν διαθέσιμη ασθένεια.
Have you heard of her? Some have. She's a choreographer, and everybody knows her work. She did "Cats" and "Phantom of the Opera." She's wonderful. I used to be on the board of The Royal Ballet, as you can see. (Laughter) Gillian and I had lunch one day. I said, "How did you get to be a dancer?" It was interesting. When she was at school, she was really hopeless. And the school, in the '30s, wrote to her parents and said, "We think Gillian has a learning disorder." She couldn't concentrate; she was fidgeting. I think now they'd say she had ADHD. Wouldn't you? But this was the 1930s, and ADHD hadn't been invented at this point. It wasn't an available condition.
(Γέλια)
(Laughter)
Ο κόσμος δεν ήξερε ότι μπορούσες να το πάθεις αυτό.
People weren't aware they could have that.
(Γέλια)
(Laughter)
Τέλος πάντων, πήγε να δει κάποιον ειδικό. Έτσι βρέθηκε σε αυτό το δωμάτιο με τη δρύινη επένδυση και καθόταν εκεί με τη μητέρα της, και την οδήγησαν να καθίσει σε μια καρέκλα στο βάθος. Καθόταν εκεί, πάνω στα χέρια της για 20 λεπτά ενώ αυτός ο άντρας μιλούσε με τη μητέρα της για τα προβλήματα που είχε η Τζίλιαν στο σχολείο. Και στο τέλος - επειδή ενοχλούσε τους άλλους, πήγαινε τις εργασίες της πάντα αργά κλπ, ένα οκτάχρονο κοριτσάκι. στο τέλος ο γιατρός πήγε και κάθισε δίπλα στη Τζίλιαν και της είπε, «Τζίλιαν, άκουσα όλα αυτά που μου είπε η μητέρα σου και θα ήθελα να της μιλήσω ιδιαιτέρως. Περίμενε εδώ, θα γυρίσουμε, δε θ' αργήσουμε». και έφυγαν αφήνοντάς την πίσω.
Anyway, she went to see this specialist. So, this oak-paneled room, and she was there with her mother, and she was led and sat on this chair at the end, and she sat on her hands for 20 minutes, while this man talked to her mother about all the problems Gillian was having at school, because she was disturbing people, her homework was always late, and so on. Little kid of eight. In the end, the doctor went and sat next to Gillian and said, "I've listened to all these things your mother's told me. I need to speak to her privately. Wait here. We'll be back. We won't be very long,"
Αλλά βγαίνοντας από το δωμάτιο, άνοιξε το ραδιόφωνο που ήταν πάνω στο γραφείο του. Και όταν βγήκαν, είπε στη μητέρα της, «Απλά κάτσε και παρακολούθησέ τη». Και μόλις έφυγαν από το δωμάτιο, μου είπε ότι πετάχτηκε όρθια και κουνιόταν στο ρυθμό της μουσικής. Την παρακολούθησαν για λίγα λεπτά και μετά γύρισε στη μητέρα της και της είπε: «Κυρία Λιν, η Τζίλιαν δεν είναι άρρωστη, είναι χορεύτρια. Πηγαίνετέ τη σε μια σχολή χορού».
and they went and left her. But as they went out of the room, he turned on the radio that was sitting on his desk. And when they got out of the room, he said to her mother, "Just stand and watch her." And the minute they left the room, she was on her feet, moving to the music. And they watched for a few minutes, and he turned to her mother and said, "Mrs. Lynne, Gillian isn't sick. She's a dancer. Take her to a dance school."
Τη ρώτησα, «Τι έγινε τελικά;» Μου είπε, «Το έκανε. Δεν μπορώ να σου περιγράψω τι υπέροχα που ήταν. Μπήκαμε στο δωμάτιο και ήταν γεμάτο με ανθρώπους σαν κι εμένα. Ανθρώπους που δεν μπορούσαν να σταθούν ακίνητοι. Ανθρώπους που έπρεπε να κινηθούν για να σκεφτούν». Έκαναν μπαλέτο, κλακέτες, τζαζ, μοντέρνο χορό, σύγχρονο χορό. Τελικά έδωσε εξετάσεις για τη Βασιλική Σχολή Μπαλέτου, έγινε σολίστας, είχε μια θαυμάσια καριέρα στο Βασιλικό Μπαλέτο. Αποφοίτησε από τη Βασιλική Σχολή και ίδρυσε τη δική της εταιρία, τον Θίασο Χορού της Τζίλιαν Λιν και γνώρισε τον Άντριου Λόιντ Γουέμπερ. Ήταν υπεύθυνη για κάποιες από τις πιο επιτυχημένες θεατρικές παραγωγές στην ιστορία, έδωσε χαρά σε εκατομμύρια ανθρώπους, και είναι πολυεκατομμυριούχος. Κάποιος άλλος μπορεί να της έδινε φάρμακα και να της έλεγε να ηρεμήσει.
I said, "What happened?" She said, "She did. I can't tell you how wonderful it was. We walked in this room, and it was full of people like me -- people who couldn't sit still, people who had to move to think." Who had to move to think. They did ballet, they did tap, jazz; they did modern; they did contemporary. She was eventually auditioned for the Royal Ballet School. She became a soloist; she had a wonderful career at the Royal Ballet. She eventually graduated from the Royal Ballet School, founded the Gillian Lynne Dance Company, met Andrew Lloyd Webber. She's been responsible for some of the most successful musical theater productions in history, she's given pleasure to millions, and she's a multimillionaire. Somebody else might have put her on medication and told her to calm down.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Τώρα νομίζω ότι καταλήγουμε στο εξής: Ο Αλ Γκορ μίλησε τις προάλλες για την οικολογία, και την επανάσταση που ξεκίνησε από τη Ρέιτσελ Κάρσον. Πιστεύω ότι η μοναδική μας ελπίδα για το μέλλον είναι να υιοθετήσουμε μια νέα ιδεολογία για την ανθρώπινη οικολογία, όπου να ανασχηματίσουμε την αντίληψή μας για τον πλούτο των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει σμιλεύσει τα μυαλά μας με τον τρόπο που εμείς σμιλεύουμε τη Γη: για μια συγκεκριμένη χρήση. Και δεν θα μας χρησιμεύσει για το μέλλον. Πρέπει να ξανασκεφτούμε τις θεμελιώδεις αρχές με τις οποίες εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας.
What I think it comes to is this: Al Gore spoke the other night about ecology and the revolution that was triggered by Rachel Carson. I believe our only hope for the future is to adopt a new conception of human ecology, one in which we start to reconstitute our conception of the richness of human capacity. Our education system has mined our minds in the way that we strip-mine the earth for a particular commodity. And for the future, it won't serve us. We have to rethink the fundamental principles on which we're educating our children.
Υπήρχε ένα θαυμάσιο ρητό του Τζόνας Σαλκ, ο οποίος είπε, «Αν όλα τα έντομα εξαφανίζονταν από τη Γη, μέσα σε 50 χρόνια όλη η ζωή στον πλανήτη θα τέλειωνε. Αν το ανθρώπινο είδος εξαφανιζόταν από τη Γη, μέσα σε 50 χρόνια όλες οι μορφές ζωής θα ευδοκιμούσαν». Και έχει δίκιο.
There was a wonderful quote by Jonas Salk, who said, "If all the insects were to disappear from the Earth, within 50 years, all life on Earth would end. If all human beings disappeared from the Earth, within 50 years, all forms of life would flourish." And he's right.
Αυτό που γιορτάζει το TED είναι το δώρο της ανθρώπινης φαντασίας. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί να χρησιμοποιούμε αυτό το δώρο με σοφία, και να αποτρέπουμε κάποια από τα σενάρια που συζητήσαμε. Και ο μόνος τρόπος είναι να αναγνωρίσουμε τις δημιουργικές μας ικανότητες για τον πλούτο που διαθέτουν, και τα παιδιά μας για την ελπίδα που είναι. Στόχος μας είναι να εκπαιδεύσουμε την ολότητά τους, ώστε να αντιμετωπίσουν το μέλλον. Παρεμπιπτόντως, μπορεί εμείς να μην δούμε αυτό το μέλλον, αλλά εκείνα θα το δουν. Δουλειά μας είναι να τα βοηθήσουμε να κερδίσουν κάτι από αυτό.
What TED celebrates is the gift of the human imagination. We have to be careful now that we use this gift wisely, and that we avert some of the scenarios that we've talked about. And the only way we'll do it is by seeing our creative capacities for the richness they are and seeing our children for the hope that they are. And our task is to educate their whole being, so they can face this future. By the way -- we may not see this future, but they will. And our job is to help them make something of it.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)