I was here four years ago, and I remember, at the time, that the talks weren't put online. I think they were given to TEDsters in a box, a box set of DVDs, which they put on their shelves, where they are now.
Ik was hier vier jaar geleden, en voor zover ik het me kan herinneren, werden de toespraken toen niet online gezet. Volgens mij werden ze aan TEDsters in een box meegegeven, een box met dvd's, die ze in hun verzameling plaatsten, waar ze nu nog zijn.
(Laughter)
(Gelach)
And actually, Chris called me a week after I'd given my talk, and said, "We're going to start putting them online. Can we put yours online?" And I said, "Sure."
En eigenlijk belde Chris me een week nadat ik mijn toespraak had gegeven en hij zei: "We gaan ze online zetten. Kunnen we die van jouw ook online zetten?" En ik zei, "Natuurlijk."
And four years later, it's been downloaded four million times. So I suppose you could multiply that by 20 or something to get the number of people who've seen it. And, as Chris says, there is a hunger for videos of me.
en vier jaar later zoals ik al zei, is het bekeken door vier... Nou, het is vier miljoen keer gedownload. I denk dat je dat wel met ongeveer 20 mag vermenigvuldigen om aan het aantal mensen te komen die het bekeken hebben. En zoals Chris zegt, er is een grote behoefte
(Laughter)
aan video's van mij.
(Applause)
(Gelach)
(Applaus)
Don't you feel?
Denken jullie ook niet?
(Laughter)
(Gelach)
So, this whole event has been an elaborate build-up to me doing another one for you, so here it is.
Deze hele onderneming is dus één grote voorbereiding geweest om mij nog een toespraak te laten geven, dus hier komt-ie dan.
(Laughter)
(Gelach)
Al Gore spoke at the TED conference I spoke at four years ago and talked about the climate crisis. And I referenced that at the end of my last talk. So I want to pick up from there because I only had 18 minutes, frankly.
Al Gore sprak op de TED conferentie waar ik vier jaar geleden ook sprak, en hij sprak over de klimaatcrisis. En ik wees daar ook op aan het einde van mijn laatste toespraak. Dus ik wil daar nu op doorgaan want ik had toen maar 18 minuten, eigenlijk.
(Laughter)
Dus, zoals ik zei...
So, as I was saying --
(Laughter)
(Gelach)
You see, he's right. I mean, there is a major climate crisis, obviously, and I think if people don't believe it, they should get out more.
Weet je, hij heeft gelijk. Ik bedoel, er is natuurlijk een grote klimaatcrisis. En als mensen het niet geloven, zouden ze wat meer naar buiten moeten gaan.
(Laughter)
(Gelach)
But I believe there is a second climate crisis, which is as severe, which has the same origins, and that we have to deal with with the same urgency. And you may say, by the way, "Look, I'm good. I have one climate crisis, I don't really need the second one."
Maar ik geloof dat er een tweede klimaatcrisis is, die even erg is, en dezelfde oorzaak heeft, en waar we met dezelfde mate van urgentie wat aan moeten doen. En wat ik hiermee bedoel -- en je mag trouwens best zeggen "Zeg, ik ben er klaar mee. Ik heb al één klimaatcrisis
(Laughter)
ik heb echt geen tweede nodig."
But this is a crisis of, not natural resources -- though I believe that's true -- but a crisis of human resources.
Maar dit is geen crisis van natuurlijke bronnen, hoewel ik geloof dat die bestaat, maar een crisis van menselijke bronnen.
I believe fundamentally, as many speakers have said during the past few days, that we make very poor use of our talents. Very many people go through their whole lives having no real sense of what their talents may be, or if they have any to speak of. I meet all kinds of people who don't think they're really good at anything.
Ik ben fundamenteel van mening, zoals vele sprekers de afgelopen dagen ook al hebben gezegd, dat we zeer slecht gebruik maken van onze talenten. Heel veel mensen leven hun leven zonder enig idee wat hun talent zou kunnen zijn, of dat ze er überhaupt één hebben. Ik kom allerlei soorten mensen tegen die denken dat ze nergens echt goed in zijn.
Actually, I kind of divide the world into two groups now. Jeremy Bentham, the great utilitarian philosopher, once spiked this argument. He said, "There are two types of people in this world: those who divide the world into two types and those who do not."
Ik verdeel de wereld tegenwoordig eigenlijk in twee groepen. Jeremy Bentham, de grote utilitaristische filosoof, heeft ooit het volgende argument opgeworpen. Hij zei, "Er zijn twee soorten mensen in deze wereld, zij die de wereld opdelen in twee soorten en zij die dat niet doen.¨
(Laughter)
(Gelach)
Well, I do.
Nou, ik doe dat dus wel.
(Laughter)
(Gelach)
I meet all kinds of people who don't enjoy what they do. They simply go through their lives getting on with it. They get no great pleasure from what they do. They endure it rather than enjoy it, and wait for the weekend. But I also meet people who love what they do and couldn't imagine doing anything else. If you said, "Don't do this anymore," they'd wonder what you're talking about. It isn't what they do, it's who they are. They say, "But this is me, you know. It would be foolish to abandon this, because it speaks to my most authentic self." And it's not true of enough people. In fact, on the contrary, I think it's still true of a minority of people. And I think there are many possible explanations for it.
Ik ontmoet allerlei soorten mensen die geen plezier hebben in wat ze doen. Ze gaan simpelweg door het leven om er doorheen te gaan. Ze beleven niet veel plezier aan wat ze doen. Ze ondergaan het, in plaats van dat ze er plezier in hebben, en ze wachten tot het weekend is. Maar ik ontmoet ook mensen die plezier hebben in wat ze doen en kunnen zich ook niet voorstellen dat ze wat anders zouden doen. Als je tegen hen zegt, ¨Je kan dit niet meer doen", snappen ze niet waar je het over hebt. Dat komt omdat het niet is wat ze doen, maar wat ze zijn. Ze zeggen dan, "Maar dit bén ik, het zou nogal raar voor mij zijn om dit niet meer te doen, omdat het mijn meest authentieke zelf aanspreekt." En er zijn te weinig mensen voor wie dit het geval is. Integendeel zelfs, ik denk dat het zeker alleen bij een minderheid van mensen zo is. En ik denk dat er vele
And high among them is education, because education, in a way, dislocates very many people from their natural talents. And human resources are like natural resources; they're often buried deep. You have to go looking for them, they're not just lying around on the surface. You have to create the circumstances where they show themselves. And you might imagine education would be the way that happens, but too often, it's not. Every education system in the world is being reformed at the moment and it's not enough. Reform is no use anymore, because that's simply improving a broken model. What we need -- and the word's been used many times in the past few days -- is not evolution, but a revolution in education. This has to be transformed into something else.
mogelijke verklaringen voor zijn. En de hoogste op die lijst is educatie, omdat educatie op een bepaalde manier heel veel mensen wegleidt van hun natuurlijke talenten. Menselijke bronnen zijn net als natuurlijke bronnen; ze zijn veelal diep begraven. Je moet naar ze op zoek gaan. Ze liggen niet ergens aan de oppervlakte. Je moet de omstandigheden creëren waardoor ze boven komen drijven. En je zou verwachten dat educatie datgene is dat dit zou moeten doen. Maar te vaak is dit niet het geval. Ieder educatiesysteem ter wereld wordt momenteel hervormd. Maar het is niet voldoende. Hervorming voldoet niet meer, omdat ze dan een onjuist model proberen te verbeteren. Wat we nodig hebben -- en de woorden zijn al vaak gebruikt de afgelopen dagen -- is niet een evolutie, maar een revolutie in educatie. Het moet worden getransformeerd
(Applause)
in iets anders.
(Applaus)
One of the real challenges is to innovate fundamentally in education. Innovation is hard, because it means doing something that people don't find very easy, for the most part. It means challenging what we take for granted, things that we think are obvious. The great problem for reform or transformation is the tyranny of common sense. Things that people think, "It can't be done differently, that's how it's done."
Eén van de grootste uitdagingen is om fundamenteel te innoveren in educatie. Innovatie is moeilijk omdat het betekent dat mensen iets moeten doen wat ze grotendeels niet heel erg makkelijk vinden. Het betekent alles wat we vanzelfsprekend vinden onder de loep nemen dingen die we heel normaal vinden. Het grote probleem bij hervorming of transformatie is de tirannie van het gezonde verstand. Ze denken dan, "het kan niet op een andere manier omdat dit de manier is waarop het moet."
I came across a great quote recently from Abraham Lincoln, who I thought you'd be pleased to have quoted at this point.
Ik kwam laatst een geweldige uitspraak tegen van Abraham Lincoln, van wie ik denk dat jullie het wel fijn zouden vinden om op dit moment een uitspraak te horen.
(Laughter)
(Gelach)
He said this in December 1862 to the second annual meeting of Congress. I ought to explain that I have no idea what was happening at the time. We don't teach American history in Britain.
Hij zei het in december 1862 tegen de tweede jaarlijkse bijeenkomst van het Congres. Ik moet wel even uitleggen dat ik geen idee had wat er op dat moment allemaal aan de hand was. We geven geen les in Amerikaanse geschiedenis in Groot Brittannië.
(Laughter)
(Gelach)
We suppress it. You know, this is our policy.
We onderdrukken het. Dat is ons beleid, weet je.
(Laughter)
(Gelach)
No doubt, something fascinating was happening then, which the Americans among us will be aware of.
Er was dus ongetwijfeld iets fascinerends aan de hand in december 1892, wat de Amerikanen onder ons vast zullen weten.
But he said this: "The dogmas of the quiet past are inadequate to the stormy present. The occasion is piled high with difficulty, and we must rise with the occasion." I love that. Not rise to it, rise with it. "As our case is new, so we must think anew and act anew. We must disenthrall ourselves, and then we shall save our country."
Maar dit is wat hij zei: De dogma's van het stille verleden zijn ontoereikend voor het stormachtige heden. De uitdaging ligt vol met moeilijkheden, en we moeten de uitdaging benutten." Daar hou ik van. Niet aangaan, maar benutten. "Omdat onze zaak nieuw is, moeten we nieuwe dingen bedenken en nieuwe dingen doen. We moeten onszelf van onze ketens bevrijden
I love that word, "disenthrall."
en dan zullen we ons land redden."
You know what it means? That there are ideas that all of us are enthralled to, which we simply take for granted as the natural order of things, the way things are. And many of our ideas have been formed, not to meet the circumstances of this century, but to cope with the circumstances of previous centuries. But our minds are still hypnotized by them, and we have to disenthrall ourselves of some of them. Now, doing this is easier said than done. It's very hard to know, by the way, what it is you take for granted. And the reason is that you take it for granted.
Ik hou van dat begrip, "van onze ketens bevrijden." Weten jullie wat dat betekend? Dat er ideeën zijn die in ons vast geworteld zitten. Die we gewoon vanzelfsprekend vinden als de natuurlijke gang van zaken, de manier waarop dingen nu eenmaal zijn. En veel van onze ideeën zijn niet bedacht voor de omstandigheden van deze eeuw, maar voor de omstandigheden van voorgaande eeuwen. Maar onze hersenen zijn nog steeds door ze gehypnotiseerd. En we moeten ons bevrijden van enkele van deze ideeën. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het is erg lastig, trouwens, om te weten wat je vanzelfsprekend vindt. En de reden is dát je het vanzelfsprekend vindt.
(Laughter)
Laat me jullie eens iets vragen wat jullie waarschijnlijk vanzelfsprekend vinden.
Let me ask you something you may take for granted. How many of you here are over the age of 25? That's not what you take for granted, I'm sure you're familiar with that. Are there any people here under the age of 25? Great. Now, those over 25, could you put your hands up if you're wearing your wristwatch? Now that's a great deal of us, isn't it? Ask a room full of teenagers the same thing. Teenagers do not wear wristwatches. I don't mean they can't, they just often choose not to. And the reason is we were brought up in a pre-digital culture, those of us over 25. And so for us, if you want to know the time, you have to wear something to tell it. Kids now live in a world which is digitized, and the time, for them, is everywhere. They see no reason to do this. And by the way, you don't need either; it's just that you've always done it and you carry on doing it. My daughter never wears a watch, my daughter Kate, who's 20. She doesn't see the point. As she says, "It's a single-function device."
Hoeveel van jullie zijn ouder dan 25? Dat is niet hetgene waarvan ik denk dat jullie het vanzelfsprekend vinden. Ik weet zeker dat jullie daar wel aan gewend zijn. Zijn er ook mensen hier die jonger zijn dan 25? Geweldig. Nou, degene die ouder zijn dan 25, willen jullie je hand opsteken als je een horloge draagt? Dat zijn er best wel veel, vinden jullie niet? Stel een kamer vol tieners dezelfde vraag. Tieners dragen geen horloges. Ik bedoel niet dat ze het niet kunnen of niet mogen, ze kiezen er meestal gewoon niet voor. En de reden is dat wij opgegroeid zijn in een pre-digitale cultuur, wij die ouder dan 25 zijn en dus voor ons, als wij de tijd willen weten, dan moeten we iets dragen dat het ons vertelt. De hedendaagse jeugd leeft in een gedigitaliseerde wereld, en de tijd is voor hun overal aanwezig. Zij hebben geen reden om dit te doen. En, trouwens, jullie hoeven het ook niet meer te doen; Je hebt het echter altijd gedaan, en je gaat er gewoon mee door. Mijn dochter Kate, die 20 is, draagt nooit een horloge. Ze ziet het nut er niet van in. Zoals zij zegt, "Het is een apparaat met maar één functie." (Gelach)
(Laughter)
"Nou, hoe krom is dat?"
"Like, how lame is that?" And I say, "No, no, it tells the date as well."
En ik zei. "Nee, nee, het vertelt je ook de datum."
(Laughter)
(Gelach)
"It has multiple functions."
"Het heeft meerdere functies."
(Laughter)
But, you see, there are things we're enthralled to in education. A couple of examples. One of them is the idea of linearity: that it starts here and you go through a track and if you do everything right, you will end up set for the rest of your life. Everybody who's spoken at TED has told us implicitly, or sometimes explicitly, a different story: that life is not linear; it's organic. We create our lives symbiotically as we explore our talents in relation to the circumstances they help to create for us. But, you know, we have become obsessed with this linear narrative. And probably the pinnacle for education is getting you to college. I think we are obsessed with getting people to college. Certain sorts of college. I don't mean you shouldn't go, but not everybody needs to go, or go now. Maybe they go later, not right away.
Maar goed, er zijn zaken waaraan we in educatie aan vastgeketend zitten. Laat me jullie een aantal voorbeelden geven. Het eerste voorbeeld is het idee van lineariteit, dat het hier begint, en dat je door een traject gaat, en dat als je alles goed doet, dat je uiteindelijk klaar bent voor de rest van je leven. Iedereen die op TED gesproken heeft, vertelt ons impliciet, of soms expliciet, een ander verhaal. Dat het leven niet lineair maar organisch is. We leven onze levens symbiotisch terwijl we onze talenten verkennen in relatie tot de omstandigheden die ze ons helpen creëren. Maar weet je, we zijn geobsedeerd geworden door deze lineaire aanpak. En het hoogtepunt van educatie is wel naar de universiteit te kunnen gaan. Ik denk dat we geobsedeerd zijn om mensen naar een universiteit te krijgen, bepaalde soorten universiteiten. Ik zeg niet dat je niet naar de universiteit moet gaan, maar niet iedereen hoeft er heen te gaan. en niet iedereen hoeft er nu heen te gaan. Misschien gaan ze later, niet meteen.
And I was up in San Francisco a while ago doing a book signing. There was this guy buying a book, he was in his 30s. I said, "What do you do?" And he said, "I'm a fireman." I asked, "How long have you been a fireman?" "Always. I've always been a fireman." "Well, when did you decide?" He said, "As a kid. Actually, it was a problem for me at school, because at school, everybody wanted to be a fireman."
Ik was een tijd geleden in San Fransisco voor een signeersessie. Daar was deze jongen die een boek kocht, hij was een dertiger. En ik zei, "Wat doe je voor werk?" En hij zei, "Ik ben brandweerman." En ik zei, "Hoe lang ben je al brandweerman?" Hij zei, "Altijd, ik ben altijd al een brandweerman geweest." En ik zei, "Wel, wanneer besloot je het te worden?" Hij zei: "Toen ik een kind was." Hij zei, "Eigenlijk was het een probleem voor me op school, omdat iedereen op school brandweerman wilde worden."
(Laughter)
Hij zei, "Maar ik wilde écht brandweerman worden."
He said, "But I wanted to be a fireman." And he said, "When I got to the senior year of school, my teachers didn't take it seriously. This one teacher didn't take it seriously. He said I was throwing my life away if that's all I chose to do with it; that I should go to college, I should become a professional person, that I had great potential and I was wasting my talent to do that." He said, "It was humiliating. It was in front of the whole class and I felt dreadful. But it's what I wanted, and as soon as I left school, I applied to the fire service and I was accepted. You know, I was thinking about that guy recently, just a few minutes ago when you were speaking, about this teacher, because six months ago, I saved his life."
En hij zei, "Toen ik in het laatste schooljaar zat, namen mijn docenten het niet serieus. Eén docent nam het vooral niet serieus. Hij zei dat ik mijn leven weggooide als dat het enige was wat ik ermee zou willen doen, dat ik naar de universiteit zou moeten gaan, dat ik een professioneel persoon zou moeten worden, dat ik veel potentieel had, en dat ik mijn talent aan het weggooien was, als ik het zou doen." En hij zei, "Het was vernederend omdat hij het zei tegenover de hele klas, en ik voelde me echt vreselijk. Maar het is wat ik wilde, en meteen toen ik school verliet, heb ik gesolliciteerd bij de brandweer en werd ik aangenomen." En hij zei, "Weet je, ik moest recentelijk aan die man denken, aan die docent, een paar minuten geleden, toen je je praatje hield." Hij zei, "Want zes maanden geleden,
(Laughter)
heb ik zijn leven gered." (Gelach)
He said, "He was in a car wreck, and I pulled him out, gave him CPR, and I saved his wife's life as well." He said, "I think he thinks better of me now."
Hij zei, "Hij zat in een autowrak, en ik heb hem eruit gehaald, heb hem hartmassage gegeven, en ik heb het leven van zijn vrouw ook gered." Hij zei, "Ik denk dat hij nu beter over me denkt."
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
You know, to me, human communities depend upon a diversity of talent, not a singular conception of ability. And at the heart of our challenges --
Weet je, volgens mij zijn menselijke gemeenschappen afhankelijk van een diversiteit van talenten, niet een enkelvoudig concept van vermogens.
(Applause)
En de grootste uitdaging -- (Applaus)
At the heart of the challenge is to reconstitute our sense of ability and of intelligence. This linearity thing is a problem.
de grootste uitdaging is om ons gevoel van kunnen opnieuw te definiëren en dat van intelligentie. Die lineaire aanpak is een probleem.
When I arrived in L.A. about nine years ago, I came across a policy statement -- very well-intentioned -- which said, "College begins in kindergarten." No, it doesn't.
Toen ik in L.A. arriveerde, ongeveer negen jaar geleden, kwam ik een beleidsnotitie tegen, zeer goedbedoeld, die stelde, "De universiteit begint in de kleuterschool." Nee hoor.
(Laughter)
(Gelach)
It doesn't. If we had time, I could go into this, but we don't.
Echt niet. Als we er de tijd voor hadden, zou ik hier verder over kunnen uitweiden, maar dat hebben we niet.
(Laughter)
(Gelach)
Kindergarten begins in kindergarten.
Kleuterschool begint in de kleuterschool.
(Laughter)
(Gelach)
A friend of mine once said, "A three year-old is not half a six year-old."
Een vriend van mij zei eens, "Weet je, een kind van drie is niet de helft van een kind van zes."
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
They're three.
Ze zijn drie.
But as we just heard in this last session, there's such competition now to get into kindergarten -- to get to the right kindergarten -- that people are being interviewed for it at three. Kids sitting in front of unimpressed panels, you know, with their resumes --
Maar zoals we zojuist hoorden in de laatste sessie, er is tegenwoordig zo'n competitie om op de kleuterschool te komen, om op de juíste kleuterschool te komen, dat ze worden geinterviewd op hun derde. Kinderen die voor een commissie zitten die niet onder de indruk is, weet je, met hun CV,
(Laughter)
(Gelach)
Flicking through and saying, "What, this is it?"
bladerend zeggen ze dan, "Is dit het?"
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
"You've been around for 36 months, and this is it?"
"Je bent er al 36 maanden, en dit is alles?"
(Laughter)
(Gelach)
"You've achieved nothing -- commit.
"Je hebt niets bereikt, niets!
(Laughter)
De eerste zes maanden alleen aan borstvoeding besteed, zo te zien."
Spent the first six months breastfeeding, I can see."
(Gelach)
(Laughter)
See, it's outrageous as a conception.
Zie je, het is buitensporig als idee, maar het trekt mensen aan.
The other big issue is conformity. We have built our education systems on the model of fast food. This is something Jamie Oliver talked about the other day. There are two models of quality assurance in catering. One is fast food, where everything is standardized. The other is like Zagat and Michelin restaurants, where everything is not standardized, they're customized to local circumstances. And we have sold ourselves into a fast-food model of education, and it's impoverishing our spirit and our energies as much as fast food is depleting our physical bodies.
Het andere probleem is conformiteit. We hebben ons educatieve systemen gebouwd volgens het fastfoodmodel. Dit is iets waar Jamie Oliver gisteren nog over heeft gesproken. Je weet dat er twee modellen zijn voor kwaliteitsbewaking in de catering. De ene is fast food, waar alles is gestandaardiseerd. De andere zijn zaken als Zagat en Michelin restaurants, waar niets is gestandaardiseerd, ze zijn aangepast aan locale omstandigheden. We hebben onszelf opgezadeld met educatie volgens het fastfoodmodel. Het verarmt onze geest en onze energie evenveel als fast food ons fysieke lichaam afbreekt.
(Applause)
(Applaus)
We have to recognize a couple of things here. One is that human talent is tremendously diverse. People have very different aptitudes. I worked out recently that I was given a guitar as a kid at about the same time that Eric Clapton got his first guitar.
Ik denk dat we hier een paar dingen moeten erkennen. Het eerste is dat menselijk talent ongelooflijk divers is. Mensen hebben hele verschillende bekwaamheden. Ik bedacht me laatst dit: ik kreeg als kind een gitaar
(Laughter)
zo ongeveer in dezelfde tijd dat Eric Clapton zijn eerste gitaar kreeg.
It worked out for Eric, that's all I'm saying.
Weet je, voor Eric werd het een succes, dat is alles.
(Laughter)
(Gelach)
In a way -- it did not for me. I could not get this thing to work no matter how often or how hard I blew into it. It just wouldn't work.
Voor mij werd het niets. Ik kreeg het niet voor elkaar ongeacht hoe vaak en hoe hard ik erin blies. Het lukte me gewoon niet.
(Laughter)
But it's not only about that. It's about passion. Often, people are good at things they don't really care for. It's about passion, and what excites our spirit and our energy. And if you're doing the thing that you love to do, that you're good at, time takes a different course entirely. My wife's just finished writing a novel, and I think it's a great book, but she disappears for hours on end. You know this, if you're doing something you love, an hour feels like five minutes. If you're doing something that doesn't resonate with your spirit, five minutes feels like an hour. And the reason so many people are opting out of education is because it doesn't feed their spirit, it doesn't feed their energy or their passion.
Maar het gaat niet alleen daarover. Het gaat over passie. Vaak zijn mensen goed in dingen waar ze niet echt om geven. Het gaat over passie, en wat onze geest en energie opwindt. En als je de dingen doet waar je van houdt, waar je goed in bent, krijgt tijd een compleet andere betekenis. Mijn vrouw is net klaar met het schrijven van een boek, en ik denk dat het een geweldig boek is geworden, maar ze verdween voor uren achter elkaar. Je weet het, als je iets doet waar je van houdt, voelt een uur als vijf minuten. Als je iets doet dat niet met je geest resoneert, voelt vijf minuten als een uur. En de reden dat zoveel mensen stoppen met educatie is omdat het hun geest niet voedt, het voedt hun energie of hun passie niet.
So I think we have to change metaphors. We have to go from what is essentially an industrial model of education, a manufacturing model, which is based on linearity and conformity and batching people. We have to move to a model that is based more on principles of agriculture. We have to recognize that human flourishing is not a mechanical process; it's an organic process. And you cannot predict the outcome of human development. All you can do, like a farmer, is create the conditions under which they will begin to flourish.
Dus ik denk dat we de metaforen moeten veranderen. We moeten weg van wat in essentie een industrieel model van educatie is, een fabricagemodel, dat is gebaseerd op lineariteit en het maken van gestandaardiseerde mensen. We moeten naar een model dat is gebaseerd op de principes van landbouw. We moeten erkennen dat menselijke groei niet een mechanisch proces is, maar een organisch proces. Je kunt de uitkomst van menselijke ontwikkeling niet voorspellen; alles wat je kunt doen, net als een landbouwer dat doet, is de condities creëren waaronder ze beginnen te groeien.
So when we look at reforming education and transforming it, it isn't like cloning a system. There are great ones, like KIPP's; it's a great system. There are many great models. It's about customizing to your circumstances and personalizing education to the people you're actually teaching. And doing that, I think, is the answer to the future because it's not about scaling a new solution; it's about creating a movement in education in which people develop their own solutions, but with external support based on a personalized curriculum.
Dus als we kijken naar het hervormen en transformeren van educatie, dan is het niet als het klonen van een systeem. Er zijn er geweldige, zoals KIPPs, het is een geweldig systeem. Er zijn vele geweldige systemen. Waar het om gaat is de aanpassing aan jouw omstandigheden, en het personaliseren van educatie voor de mensen die je daadwerkelijk doceert. En dat is, denk ik, het antwoord op de toekomst omdat het niet gaat over het schalen van een nieuwe oplossing; het gaat om het creëren van een beweging in educatie waarbij mensen hun eigen oplossingen ontwikkelen, maar met externe ondersteuning gebaseerd op een persoonlijk curriculum.
Now in this room, there are people who represent extraordinary resources in business, in multimedia, in the Internet. These technologies, combined with the extraordinary talents of teachers, provide an opportunity to revolutionize education. And I urge you to get involved in it because it's vital, not just to ourselves, but to the future of our children. But we have to change from the industrial model to an agricultural model, where each school can be flourishing tomorrow. That's where children experience life. Or at home, if that's what they choose, to be educated with their families or friends.
In deze zaal zijn er mensen die buitengewoon talentvol zijn in de zakenwereld, in multimedia, in het internet. Deze technologieën, gecombineerd met de buitengewone talenten van docenten, leveren een kans om een revolutie in educatie veroorzaken. En ik dring er bij jullie op aan om hierin betrokken te raken omdat het vitaal is, niet alleen voor onszelf, maar voor de toekomst van onze kinderen. We moeten veranderen van het industriële model naar een landbouwmodel, waarbij iedere school morgen al kan opbloeien. Dat is waar kinderen het leven ervaren. Of thuis, als dat de plaats is waar zij willen worden onderwezen met hun families of hun vrienden.
There's been a lot of talk about dreams over the course of these few days. And I wanted to just very quickly -- I was very struck by Natalie Merchant's songs last night, recovering old poems. I wanted to read you a quick, very short poem from W. B. Yeats, who some of you may know. He wrote this to his love, Maud Gonne, and he was bewailing the fact that he couldn't really give her what he thought she wanted from him. And he says, "I've got something else, but it may not be for you."
Er is veel gesproken over dromen gedurende deze dagen. En ik wilde nog even heel snel -- Ik was erg geraakt door de liedjes van Natalie Merchant gisteravond, die oude gedichten in ere herstelde. Ik wil jullie snel nog een zeer kort gedicht voorlezen van W.B. Yeats, iemand die jullie wellicht kennen. Hij schreef dit aan zijn geliefde, Maud Gonne, hij had het moeilijk met het feit dat hij haar niet echt datgene kon geven waarvan hij dacht dat ze dat van hem wilde. En hij zegt, "Ik heb iets anders, maar het is wellicht niet iets voor jou."
He says this: "Had I the heavens' embroidered cloths, Enwrought with gold and silver light, The blue and the dim and the dark cloths Of night and light and the half-light, I would spread the cloths under your feet: But I, being poor, have only my dreams; I have spread my dreams under your feet; Tread softly because you tread on my dreams." And every day, everywhere, our children spread their dreams beneath our feet. And we should tread softly.
Hij zegt dit: "Als ik hemels geborduurde kleren had, doorwrocht met goud en zilver licht, het blauwe en de schemer en de donkere kleding van nacht en licht en schemer, zou ik de kleren onder je voeten uitspreiden; Maar ik, arm als ik ben heb alleen mijn dromen; Ik heb mijn dromen uitgespreid onder je voeten; Loop zacht want je loopt op mijn dromen." En elke dag, overal, zullen onze kinderen hun dromen onder onze voeten uitspreiden. En we zouden er zacht op moeten lopen.
Thank you.
Dank u.
(Applause)
(Applaus)
Thank you very much.
(Applause)
Thank you.
(Applause)