Ήμουν εδώ τέσσερα χρόνια πριν, και θυμάμαι, ότι την περίοδο εκείνη, οι ομιλίες δεν δημοσιεύονταν στο διαδίκτυο. Νομίζω ότι δίνονταν οι ομιλίες στούς παρευρισκoμένους μέσα σε ένα κουτί, ένα κουτί με DVD, το οποίο το έβαζαν στα ράφια τους,και όπου πιστεύω βρίσκεται ακόμα άθικτο.
I was here four years ago, and I remember, at the time, that the talks weren't put online. I think they were given to TEDsters in a box, a box set of DVDs, which they put on their shelves, where they are now.
(Γέλια)
(Laughter)
Και ουσιαστικά ο Κρις μου τηλεφώνησε μια εβδομάδα μετά την ομιλία και μου είπε: "θα αρχίσουμε να βάζουμε τις ομιλίες στο διαδίκτυο. Μπορούμε να βάλουμε και την δικιά σου;" Και απάντησα, "Φυσικά"
And actually, Chris called me a week after I'd given my talk, and said, "We're going to start putting them online. Can we put yours online?" And I said, "Sure."
Και τέσσερα χρόνια αργότερα, όπως είπα,την έχουν δει τέσσερις... Λοιπόν,έχει μεταφερθεί από το Ίντερνετ τέσσερα εκατομμύρια φορές. Έτσι υποθέτω ότι θα μπορούσατε να πολλαπλασιάσετε αυτό με το 20 ή κάποιο σχετικό νούμερο για να υπολογίσετε τον αριθμό των ανθρώπων που το έχουν παρακολουθήσει. Όπως μου λέει ο Κρις, υπάρχει μια δίψα για δικά μου ομιλίες.
And four years later, it's been downloaded four million times. So I suppose you could multiply that by 20 or something to get the number of people who've seen it. And, as Chris says, there is a hunger for videos of me. (Laughter)
(Γέλια)
(Applause)
(Χειροκροτήματα)
...δεν το αισθάνεστε;
Don't you feel?
(Γέλια)
(Laughter)
Λοιπόν, αυτό όλο το γεγονός μου προκάλεσε μια πολύπλοκη φόρτιση να κάνω ακόμα μία ομιλία για σας, και έτσι είμαστε σήμερα εδώ.
So, this whole event has been an elaborate build-up to me doing another one for you, so here it is.
(Γέλια)
(Laughter)
Τέσσερα χρόνια πριν στο συνέδριο του TED, στο οποίο μίλησα κι εγώ, μίλησε ο Αλ Γκορ για την κλιματική κρίση. Και αναφέρθηκα σε αυτήν στο τέλος της προηγούμενης ομιλίας μου. Έτσι,θέλω να συνεχίσω από εκεί που σταμάτησα τότε γιατί τα 18 λέπτα ήταν λίγα, να πω την αλήθεια Έτσι,όπως έλεγα...
Al Gore spoke at the TED conference I spoke at four years ago and talked about the climate crisis. And I referenced that at the end of my last talk. So I want to pick up from there because I only had 18 minutes, frankly. (Laughter)
So, as I was saying --
(Γέλια)
(Laughter)
Βλέπετε, είχε δίκιο. Εννοώ,είναι προφανές ότι περνάμε μείζονα κλιματική κρίση. Και πιστεύω πως αυτοί που δεν το πιστεύουν, θα έπρεπε να βγαίνουν έξω περισσότερο . (Γέλια) Ωστόσο, πιστεύω ότι ζούμε και μια ακόμη κλιματική κρίση η οποία είναι το ίδιο σημαντική, έχει τις ίδιες ρίζες και είναι ανάγκη να αντιμετωπιστεί το ίδιο επιτακτικά. Και με αυτό εννοώ -- και επί της ευκαιρίας μπορείτε να πείτε "Κοίτα,είμαι καλά, μου φτάνει μία κλιματική κρίση. Δεν χρειάζομαι και μια δεύτερη". Αλλά αυτή δεν είναι μια κρίση φυσικών πόρων, παρότι πιστεύω ότι και αυτή είναι αληθινή, αλλά μια κρίση ανθρώπινων πόρων.
You see, he's right. I mean, there is a major climate crisis, obviously, and I think if people don't believe it, they should get out more. (Laughter) But I believe there is a second climate crisis, which is as severe, which has the same origins, and that we have to deal with with the same urgency. And you may say, by the way, "Look, I'm good. I have one climate crisis, I don't really need the second one." (Laughter) But this is a crisis of, not natural resources -- though I believe that's true -- but a crisis of human resources.
Βασικά πιστεύω ότι όπως ανέφεραν και άλλοι ομιλητές,κατά τις προηγούμενες μέρες, δεν αξιοποιούμε επαρκώς τα ταλέντα μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζούνε ολόκληρη τη ζωή τους δίχως να έχουν συναίσθηση για το ποια μπορεί να είναι τα πραγματικά τους ταλέντα ή αν έχουν κάποιο για να μιλήσουν γι' αυτό. Συναντώ όλων των ειδών τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν είναι αληθινά καλοί σε κάτι.
I believe fundamentally, as many speakers have said during the past few days, that we make very poor use of our talents. Very many people go through their whole lives having no real sense of what their talents may be, or if they have any to speak of. I meet all kinds of people who don't think they're really good at anything.
Συνήθως διαχωρίζω τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες. Ο Τζέρεμι Μπένθαμ, μεγάλος ωφελιμιστής φιλόσοφος, υποστήριξε το εξής "Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων σε αυτόν τον κόσμο, αυτοί που διαχωρίζουν τον κόσμο σε δύο κατηγορίες και οι υπόλοιποι" (Γέλια) Λοιπόν, εγώ το κάνω (Γέλια)
Actually, I kind of divide the world into two groups now. Jeremy Bentham, the great utilitarian philosopher, once spiked this argument. He said, "There are two types of people in this world: those who divide the world into two types and those who do not." (Laughter) Well, I do. (Laughter)
Συναντώ διαφόρων ειδών ανθρώπους που δεν τους αρέσει αυτό που κάνουν. Απλά περνάνε την ζωή τους κάνοντας το. Δεν αντλούν ευχαρίστηση από τη δουλειά τους. Υπομένουν καρτερικά αντί να το χαίρονται και περιμένουν να φτάσει το σαββατοκύριακο. Αλλά συναντώ και ανθρώπους που πραγματικά αγαπάνε αυτό που κάνουν και δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους να κάνει κάτι άλλο. Αν τους έλεγες " Μην ασχολείσαι πια μ' αυτό" θα αναρωτιόνταν για τι πράγμα μιλάς. Γιατί αυτό που κάνουν, είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Λένε, "Μα αυτό είμαι εγώ, ξέρετε." Θα ήταν χαζό να πάψω να το κάνω αυτό, γιατί αυτό "μιλάει" στο βαθύτερο είναι μου. Αυτό στην πραγματικότητα δεν ισχύει για τους περισσότερους. Στην πραγματικότητα, αντίθετα, πιστεύω οι άνθρωποι που τους αρέσει η δουλειά τους είναι η μεινονότητα. Και νομίζω υπάρχουν πολλές
I meet all kinds of people who don't enjoy what they do. They simply go through their lives getting on with it. They get no great pleasure from what they do. They endure it rather than enjoy it, and wait for the weekend. But I also meet people who love what they do and couldn't imagine doing anything else. If you said, "Don't do this anymore," they'd wonder what you're talking about. It isn't what they do, it's who they are. They say, "But this is me, you know. It would be foolish to abandon this, because it speaks to my most authentic self." And it's not true of enough people. In fact, on the contrary, I think it's still true of a minority of people. And I think there are many possible explanations for it.
πιθανές εξηγήσεις για αυτό. Και ψηλά στην λίστα βρίσκεται η εκπαίδευση, γιατί κατά κάποιον τρόπο, η εκπαίδευση απομονώνει πάρα πολλούς ανθρώπους από τα φυσικά ταλέντα τους. Και οι ανθρώπινοι πόροι είναι σαν τους φυσικούς πόρους. Πολλές φορές είναι θαμμένοι βαθιά. Πρέπει να τους αναζητήσεις για να τους βρεις. Δεν είναι απλωμένοι στην επιφάνεια. Πρέπει να δημιουργήσεις τις συνθήκες για να αποκαλυφθούν. Και είναι εύλογο να σκεφτεί κάποιος ότι αυτό είναι δουλειά της εκπαίδευσης. Αλλά πάρα πολύ συχνά δεν είναι. Αυτήν την στιγμή όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα είναι υπό αναθεώρηση. Και αυτό δεν είναι αρκετό. Η αναθεώρηση δεν είναι αρκετή πια γιατί απλά αυτή βελτιώνει ένα αποτυχημένο μοντέλο. Αυτό που χρειαζόμαστε-- και η λέξη που αναφέρθηκε αρκετές φορές σ' αυτή τη σειρά διαλέξεων τις προηγούμενες ημέρες-- δεν είναι μια εξέλιξη στο υπάρχον σύστημα αλλά μια επανάσταση στην εκπαίδευση. Το υπάρχον σύστημα πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο.
And high among them is education, because education, in a way, dislocates very many people from their natural talents. And human resources are like natural resources; they're often buried deep. You have to go looking for them, they're not just lying around on the surface. You have to create the circumstances where they show themselves. And you might imagine education would be the way that happens, but too often, it's not. Every education system in the world is being reformed at the moment and it's not enough. Reform is no use anymore, because that's simply improving a broken model. What we need -- and the word's been used many times in the past few days -- is not evolution, but a revolution in education. This has to be transformed into something else. (Applause)
(Χειροκροτήματα)
Μια από τις πραγματικές προκλήσεις είναι να ανανεώσουμε το σύστημα εκπαίδευσης εκ βάθρων. Η ανανέωση είναι δύσκολη γιατί σημαίνει να κάνουμε κάτι που οι άνθρωποι δεν το βρίσκουν τόσο εύκολο στο μεγαλύτερο μέρος του. Σημαίνει ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε πράγματα που τα δεχόμαστε σαν δεδομένα, πράγματα που τα θεωρούμε προφανή. Το μέγιστο πρόβλημα της αναθεώρησης ή του μετασχηματισμού είναι η τυραννία της κοινής λογικής, πράγματα για τα οποία σκεφτόμαστε "Δεν μπορούν να γίνουν διαφορετικά, γιατί πολύ απλά έτσι γίνονται".
One of the real challenges is to innovate fundamentally in education. Innovation is hard, because it means doing something that people don't find very easy, for the most part. It means challenging what we take for granted, things that we think are obvious. The great problem for reform or transformation is the tyranny of common sense. Things that people think, "It can't be done differently, that's how it's done."
Πρόσφατα διάβασα μια υπέροχη ρήση του Αβραάμ Λίνκολν, που πιστεύω ότι και εσείς θα την βρίσκατε ενδιαφέρουσα αυτήν τη στιγμή. (Γέλια) Είπε τα εξής τον Δεκέμβριο του 1862, κατά τη διάρκεια του δεύτερου ετήσιου συνεδρίου του Κογκρέσου. Να σημειώσω ότι δεν έχω ιδέα τι γινόταν εκέινη την εποχή. Δεν μαθαίνουμε Αμερικανική ιστορία στη Βρετανία. (Γέλια) Την αποσιωπούμε. Ξέρετε, είναι πολιτική μας. (Γέλια) Λοιπόν, χωρίς αμφιβολία, κάτι συνταρακτικό συνέβαινε το Δεκέμβριο του1862, το οποίο όσοι είναι μεταξύ μας Αμερικανοί θα το γνωρίζουν.
I came across a great quote recently from Abraham Lincoln, who I thought you'd be pleased to have quoted at this point. (Laughter) He said this in December 1862 to the second annual meeting of Congress. I ought to explain that I have no idea what was happening at the time. We don't teach American history in Britain. (Laughter) We suppress it. You know, this is our policy. (Laughter) No doubt, something fascinating was happening then, which the Americans among us will be aware of.
Αλλά είπε το εξής: "Τα δόγματα του ήρεμου παρελθόντος είναι ανεπαρκή στο καταιγιστικό παρόν. Οι περιστάσεις είναι πολύ φορτισμένες με δυσκολίες και πρέπει να αρθούμε στο ύψος τους μαζί τους". Την αγαπώ αυτήν την ρήση. Όχι να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων αλλά να αρθούμε μαζί με τις περιστάσεις. "Δεν έχουμε ξαναζήσει τέτοιες καταστάσεις, για αυτό και πρέπει να σκεφτούμε με νέο τρόπο και να δράσουμε με νέο τρόπο. Πρέπει να απελευθερώσουμε πρώτα τους εαυτούς μας και στη συνέχεια να σώσουμε τη χώρα μας"
But he said this: "The dogmas of the quiet past are inadequate to the stormy present. The occasion is piled high with difficulty, and we must rise with the occasion." I love that. Not rise to it, rise with it. "As our case is new, so we must think anew and act anew. We must disenthrall ourselves, and then we shall save our country." I love that word, "disenthrall."
Την αγαπώ πολύ την λέξη "απελευθερώνω". Ξέρετε τι υπονοεί; Ότι υπάρχουν ιδέες που μας σκλαβώνουν το μυαλό, ιδέες τις οποίες τις αποδεχόμαστε σαν τη φυσική τάξη των πραγμάτων, τον τρόπο που υπάρχουν τα πράγματα. Και πολλές από τις ιδέες μας είναι διαμορφωμένες, όχι για να συνάδουν με τις συνθήκες αυτού του αιώνος, αλλά για να ταιριάζουν με τις συνθήκες προηγούμενων αιώνων. Ωστόσο το μυαλό μας είναι ακόμα υπνωτισμένο από αυτές. Και πρέπει να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από κάποιες από αυτές. Βέβαια είναι ευκολότερο να το λέμε παρά να το κάνουμε. Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζουμε καν ποιά πράματα τα παίρνουμε σαν δεδομένα. Και ο λόγος είναι οτι πολύ απλά τα έχουμε στο μυαλό μας σαν δεδομένα.
You know what it means? That there are ideas that all of us are enthralled to, which we simply take for granted as the natural order of things, the way things are. And many of our ideas have been formed, not to meet the circumstances of this century, but to cope with the circumstances of previous centuries. But our minds are still hypnotized by them, and we have to disenthrall ourselves of some of them. Now, doing this is easier said than done. It's very hard to know, by the way, what it is you take for granted. And the reason is that you take it for granted.
Ας σας ρωτήσω λοιπόν κάτι το οποίο το παίρνετε σαν δεδομένο. Πόσοι από εσάς είσαστε σε ηλικία μεγαλύτεροι από 25; Δεν είναι αυτό που νομίζω ότι παίρνετε σαν δεδομένο. Νομίζω ότι με αυτό είσαστε ήδη εξοικειωμένοι. Υπάρχουν άτομα εδώ μικρότερα των 25 ετών; Ωραία. Από όσους είσαστε άνω των 25 σηκώστε το χέρι όσοι φοράτε ρολόϊ; Καλό ποσοστό έ; Ρωτήστε σε μια αίθουσα γεμάτη εφήβους το ίδιο πράγμα. Οι έφηβοι δεν φοράνε ρολόϊ χειρός και δεν εννοώ ότι το κάνουν επειδή δεν μπορούν ή δεν επιτρέπεται, απλά συχνά δεν το θέλουν. Και ο λόγος είναι, καταλαβαίνετε, ότι όσοι είμαστε μεγαλύτεροι από 25, μεγαλώσαμε με μια προ-ψηφιακής εποχής κουλτούρα. Και για αυτό χρειαζόμαστε να φοράμε κάτι για να κοιτάζουμε την ώρα. Τα σημερινά παιδιά ζούνε σε ένα ψηφιακό κόσμο και ο χρόνος γι' αυτά βρίσκεται παντού. Δεν υπάρχει λόγος να φοράνε ρολόϊ. Και να πούμε την αλήθεια, δεν υπάρχει λόγος να φοράμε και εμείς. είναι απλά κάτι το οποίο το έχουμε συνηθίσει και συνεχίζουμε να το κάνουμε. Η κόρη μου η Κέϊτ, που είναι 20 χρονών, δεν φοράει πότε ρολόϊ. Δεν βρίσκει κάποιο λόγο. Όπως λέει "Είναι συσκευή με μία μόνο λειτουργία" (Γέλια) "Πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων"
(Laughter) Let me ask you something you may take for granted. How many of you here are over the age of 25? That's not what you take for granted, I'm sure you're familiar with that. Are there any people here under the age of 25? Great. Now, those over 25, could you put your hands up if you're wearing your wristwatch? Now that's a great deal of us, isn't it? Ask a room full of teenagers the same thing. Teenagers do not wear wristwatches. I don't mean they can't, they just often choose not to. And the reason is we were brought up in a pre-digital culture, those of us over 25. And so for us, if you want to know the time, you have to wear something to tell it. Kids now live in a world which is digitized, and the time, for them, is everywhere. They see no reason to do this. And by the way, you don't need either; it's just that you've always done it and you carry on doing it. My daughter never wears a watch, my daughter Kate, who's 20. She doesn't see the point. As she says, "It's a single-function device." (Laughter)
Και εγώ απάντώ "Όχι,όχι, λέει και την ημερομηνία" (Γέλια) "Έχει πολλές λειτουργίες."
"Like, how lame is that?" And I say, "No, no, it tells the date as well." (Laughter) "It has multiple functions."
(Laughter)
Αλλά βλέπετε, υπάρχουν ιδέες και στην εκπαίδευση οι οποίες μας σκλαβώνουν. Θα σας δώσω καναδυό παραδείγματα. Το ένα είναι η ιδέα της γραμμικότητας, ότι αρχίζεις κάτι, ακολουθείς μια συγκεκριμένη διαδρομή, και αν τα κάνεις όλα σωστά θα παραμείνουν έτσι για όλη σου τη ζωή. Οι ομιλίες στο TED δείχνουν κάποιες φορές εμμέσως ή κάποιες φορές ρητώς, μια διαφορετική ιστορία, ότι η ζωή δεν είναι γραμμική, αλλά οργανική. Δημιουργούμε το μέλλον μας βιωματικά, εξερευνώντας τα ταλέντα μας σε συνδυασμό με τις καταστάσεις που αυτά βοηθούν να δημιουργηθούν για μας. Αλλά η γραμμικότητα μας έχει γίνει εμμονή. Και η εμμονή αυτή κορυφώνεται με την έντονη επιθυμία για εισαγωγή σε κάποιο πανεπιστήμιο. Νομίζω ότι η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο έχει γίνει εμμονή, σε κάποιες τουλάχιστον σχολές. Με αυτό δεν θέλω να αποτρέψω από την φοίτηση σε κάποιο πανεπιστήμιο, αλλά θέλω να τονίσω ότι δεν χρειάζεται να φοιτήσουν όλοι και δεν χρειάζεται να φοιτήσουν όλοι τώρα. Κάποιοι μπορεί να θελήσουν να φοιτήσουν σε κάποια άλλη στιγμή της ζωής τους.
But, you see, there are things we're enthralled to in education. A couple of examples. One of them is the idea of linearity: that it starts here and you go through a track and if you do everything right, you will end up set for the rest of your life. Everybody who's spoken at TED has told us implicitly, or sometimes explicitly, a different story: that life is not linear; it's organic. We create our lives symbiotically as we explore our talents in relation to the circumstances they help to create for us. But, you know, we have become obsessed with this linear narrative. And probably the pinnacle for education is getting you to college. I think we are obsessed with getting people to college. Certain sorts of college. I don't mean you shouldn't go, but not everybody needs to go, or go now. Maybe they go later, not right away.
Βρέθηκα πριν λίγο καιρό στο Σαν Φραντζίσκο σε μια εκδήλωση να υπογράφω βιβλία μου στους αναγνώστες. Και ήταν ένας νεαρός γύρω στα 30 που αγόραζε βιβλίο. Και τον ρώτησα "Με τι ασχολείσαι;" Και απάντησε "Είμαι πυροσβέστης". Τον ρωτάω "Πόσο καιρό είσαι πυροσβέστης;" Και μου λέει "Πάντα, πάντα ήθελα να γίνω πυροσβέστης" Και λέω "Εν πάσει περιπτώσει, πότε το αποφάσισες;" Και μου λέει "Από παιδί. Αν και ήταν πρόβλημα για εμένα στο σχολείο, γιατί στο σχολείο όλα τα παιδιά θέλουν να γίνουν πυροσβέστες. Αλλά εγώ ήθελα πραγματικά να γίνω πυροσβέστης.
And I was up in San Francisco a while ago doing a book signing. There was this guy buying a book, he was in his 30s. I said, "What do you do?" And he said, "I'm a fireman." I asked, "How long have you been a fireman?" "Always. I've always been a fireman." "Well, when did you decide?" He said, "As a kid. Actually, it was a problem for me at school, because at school, everybody wanted to be a fireman." (Laughter)
Στις μεγαλύτερες τάξεις του σχολείου οι καθηγητές δεν με παίρναν στα σοβαρά. Και ένας συγκεκριμένα καθηγητής μου είπε Ότι πετάω την ζωή μου στα σκουπίδια, αν ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, θα έπρεπε να πάω στο πανεπιστήμιο, να γίνω καλός επαγγελματίας, ότι είχα τις ικανότητες και χαράμιζα το ταλέντο μου. Και ήταν υποτιμητικό γιατί το είπε μπροστά σε όλη την τάξη και ένιωσα πολύ άσχημα. Αλλά ήταν αυτό που ήθελα, και μόλις τελείωσα το λύκειο έκανα αίτηση στην πυροσβεστική και με πήρανε" Και συνέχισε, "Ξέρετε, Σκεφτόμουν για αυτό τον καθηγητή πολύ πρόσφατα πριν από λίγα λεπτά που μιλούσατε" γιατί 6 μήνες πριν του έσωσα τη ζωή" (Γέλια) "Είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και τον έβγαλα έξω από το αυτοκίνητο, του έκανα καρδιοαναπνευστική ανάνηψη και επίσης έσωσα την γυνάικα του" και τελείωσε λέγοντας "Νομίζω θα ανέβηκα στα μάτια του τώρα"
He said, "But I wanted to be a fireman." And he said, "When I got to the senior year of school, my teachers didn't take it seriously. This one teacher didn't take it seriously. He said I was throwing my life away if that's all I chose to do with it; that I should go to college, I should become a professional person, that I had great potential and I was wasting my talent to do that." He said, "It was humiliating. It was in front of the whole class and I felt dreadful. But it's what I wanted, and as soon as I left school, I applied to the fire service and I was accepted. You know, I was thinking about that guy recently, just a few minutes ago when you were speaking, about this teacher, because six months ago, I saved his life." (Laughter) He said, "He was in a car wreck, and I pulled him out, gave him CPR, and I saved his wife's life as well." He said, "I think he thinks better of me now."
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκροτήματα)
(Applause)
Ξέρετε, για εμένα, οι ανθρώπινες κοινότητες εξαρτώνται από μια πληθώρα διαφορετικών ταλέντων, και όχι από μία μόνο ικανότητα. Και στην καρδιά των προκλήσεων -- (Χειροκροτήματα) Και στην καρδιά των προκλήσεων -- είναι να επαναπροσδιορίσουμε την αίσθησή μας για την ικανότητα και την ευφυία Η γραμμικότητα είναι το πρόβλημα.
You know, to me, human communities depend upon a diversity of talent, not a singular conception of ability. And at the heart of our challenges -- (Applause) At the heart of the challenge is to reconstitute our sense of ability and of intelligence. This linearity thing is a problem.
Όταν ήρθα στο Λος Άντζελες, περίπου εννιά χρόνια πριν, αντιμετώπισα μια εκπαιδευτική πολιτική, με συγκεκριμένους σκοπούς και αρχές, που συνοψίζονταν στο ρητό "Το πανεπιστήμιο αρχίζει στα νήπια." Όχι, διαφωνώ. (Γέλια) Πραγματικά διαφωνώ. Αν είχαμε χρόνο θα το εξηγούσα, αλλά στα πλαίσια τα περιορισμένα της ομιλίας δεν μπορώ. (Γέλια) Το νηπιαγωγείο αρχίζει στο νηπιαγωγείο. (Γέλια) Ένας φίλος μου είπε κάποτε, "Ξέρεις, ένα παιδί τριών ετών, δεν είναι μισό παιδί έξι ετών." (Γέλια) (Χειροκροτήματα) Είναι τριών ετών.
When I arrived in L.A. about nine years ago, I came across a policy statement -- very well-intentioned -- which said, "College begins in kindergarten." No, it doesn't. (Laughter) It doesn't. If we had time, I could go into this, but we don't. (Laughter) Kindergarten begins in kindergarten. (Laughter) A friend of mine once said, "A three year-old is not half a six year-old." (Laughter) (Applause) They're three.
Όπως ακούσαμε στην τελευταία σειρά ομιλιών, υπάρχει πλέον τόσος ανταγωνισμός ακόμα και για να εισαχθείς στο νηπιαγωγείο, για να φοιτήσεις στο σωστό νηπιαγωγείο περνάς από συνέντευξη πλέον σε ηλικία τριών χρονών. Τα παιδιά κάθονται μπροστά από επιτροπές, με τα βιογραφικά τους, (Γέλια) και ακούνε να τους λένε "Αυτό είναι όλο;" (Γέλια) (Χειροκροτήματα) Είσαι στον κόσμο τριάντα έξι μήνες και μόνο αυτό έχεις να δείξεις; (Γέλια) "Δεν έχεις καταφέρει και τίποτα. Ξόδεψες τους πρώτους έξι μήνες στο θηλασμό όπως βλέπω" (Γέλια)
But as we just heard in this last session, there's such competition now to get into kindergarten -- to get to the right kindergarten -- that people are being interviewed for it at three. Kids sitting in front of unimpressed panels, you know, with their resumes -- (Laughter) Flicking through and saying, "What, this is it?" (Laughter) (Applause) "You've been around for 36 months, and this is it?" (Laughter) "You've achieved nothing -- commit. (Laughter) Spent the first six months breastfeeding, I can see."
Βλέπετε, είναι πράγματι εξωφρενικό, αλλά το κάνουμε.
(Laughter) See, it's outrageous as a conception.
Το άλλο μεγάλο θέμα είναι ο κομφορμισμός. Δημιουργήσαμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο μοντέλο των ταχυφαγείων. Στο μοντέλο αυτό αναφέρθηκε και ο Τζίμι Όλιβερ προχθές. Ξέρετε υπάρχουν δύο μοντέλα διασφάλισης ποιότητας στην εστίαση. Το ένα είναι του η γρήγορου φαγητού, όπου όλα είναι σταθερά. Το άλλο είναι το μοντέλο των Ζάγκα και Μισελίν εστιατορίων, όπου τίποτα δεν είναι σταθερό, όλα προσαρμόζονται στις περιστάσεις. Και εμείς προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε το μοντέλο του γρήγορου φαγητού στην εκπαίδευση. Και το αποτέλεσμα είναι να έχει φτωχύνει τόσο το πνεύμα μας όσο και η ενέργειά μας όπως και τα ταχυφαγεία έχουν φτωχύνει από θρεπτικά συστατικά το σώμα μας
The other big issue is conformity. We have built our education systems on the model of fast food. This is something Jamie Oliver talked about the other day. There are two models of quality assurance in catering. One is fast food, where everything is standardized. The other is like Zagat and Michelin restaurants, where everything is not standardized, they're customized to local circumstances. And we have sold ourselves into a fast-food model of education, and it's impoverishing our spirit and our energies as much as fast food is depleting our physical bodies.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)
Νομίζω όμως ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι τα ανθρώπινο ταλέντο είναι πολύ διαφορετικά. Οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά χαρίσματα. Θυμήθηκα τελευταία ότι μου είχαν χαρίσει μια κιθάρα όταν ήμουν παιδί περίπου την ίδια περίοδο που ο Ερικ Κλάπτον πήρε την πρώτη του κιθάρα. Και στην περίπτωση του Ερικ Κλάπτον είχε αποτέλεσμα, αυτό μόνο λέω. (Γέλια) Κατά κάποιον τρόπο, δεν έκανε για μένα. Δεν μπορούσα να κάνω αυτό το πράγμα να δουλέψει ανεξαρτήτως της προσπάθειας που κατέβαλα. Απλά δεν γινόταν.
We have to recognize a couple of things here. One is that human talent is tremendously diverse. People have very different aptitudes. I worked out recently that I was given a guitar as a kid at about the same time that Eric Clapton got his first guitar. (Laughter) It worked out for Eric, that's all I'm saying. (Laughter) In a way -- it did not for me. I could not get this thing to work no matter how often or how hard I blew into it. It just wouldn't work.
(Laughter)
Αλλά δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Πρόκειται για το πάθος. Πολλές φορές, οι άνθρωποι γίνονται καλοί σε πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν πραγματικά. Το θέμα είναι το πάθος, και τι μας συναρπάζει το πνεύμα και μας δίνει ενέργεια. Και αν κάνεις πράγματα που αγαπάς, στα οποία είσαι καλός, ο χρόνος περνάει με εντελώς διαφορετικό ρυθμό. Η γυναίκα μου μόλις τελείωσε το γράψιμο ενός μυθιστορήματος, και νομίζω ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο, αλλά εξαφανιζόταν για ώρες μέχρι να το τελειώσει. Όπως γνωρίζετε, αν κάνεις κάτι το οποίο το αγαπάς, μια ώρα σου φαίνεται σαν πέντε λεπτά. Αν κάνεις κάτι το οποίο δεν ταιριάζει με το πνεύμα σου, τα πέντε λεπτά θα τα νιώθεις σαν μια ώρα. Και ο λόγος που τόσοι άνθρωποι παραιτούνται από τις σπουδές είναι γιατί δεν τους εκφράζουν, γιατί δεν τους βοηθούν να εκτονώσουν την ενέργεια και το πάθος τους.
But it's not only about that. It's about passion. Often, people are good at things they don't really care for. It's about passion, and what excites our spirit and our energy. And if you're doing the thing that you love to do, that you're good at, time takes a different course entirely. My wife's just finished writing a novel, and I think it's a great book, but she disappears for hours on end. You know this, if you're doing something you love, an hour feels like five minutes. If you're doing something that doesn't resonate with your spirit, five minutes feels like an hour. And the reason so many people are opting out of education is because it doesn't feed their spirit, it doesn't feed their energy or their passion.
Για αυτό νομίζω ότι πρέπει να αλλάξουμε το μοντέλο εκπαίδευσης που ακολουθούμε. Πρέπει να πάμε από αυτό που είναι ουσιαστικά ένα βιομηχανικό μοντέλο εκπαίδευσης, ένα μαζικό μοντέλο, που βασίζεται στην γραμμικότητα στον κομφορμισμό και στην μαζικότητα. Να μεταφερθούμε σε ένα μοντέλο που έρχεται πιο κοντά στις αρχές της γεωργίας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ανθρώπινη ανάπτυξη των ικανοτήτων δεν είναι μια μηχανιστική διαδικασία, αλλά μια οργανική διαδικασία. Και δεν μπορείς να προβλέψεις το αποτέλεσμα της ανθρώπινης ανάπτυξης. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι, όπως και ένας αγρότης, να δημιουργήσεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα μπορέσει κάποιος να αναπτυχθεί.
So I think we have to change metaphors. We have to go from what is essentially an industrial model of education, a manufacturing model, which is based on linearity and conformity and batching people. We have to move to a model that is based more on principles of agriculture. We have to recognize that human flourishing is not a mechanical process; it's an organic process. And you cannot predict the outcome of human development. All you can do, like a farmer, is create the conditions under which they will begin to flourish.
Έτσι αν επιλέξουμε να αναμορφώσουμε την εκπαίδευση και να την μετασχηματίσουμε, δεν πρέπει να δημιουργήσουμε κλώνο αυτού του συστήματος. Υπάρχουν άλλα σημαντικά συστήματα όπως το KIPP, είναι ένα πολύ καλό σύστημα. Υπάρχουν πολλά και καλά μοντέλα. Απλά πρέπει να το προσαρμόσουμε στις περιστάσεις, και να κάνουμε πιο προσωπική την εκπαίδευση προς τα άτομα τα οποία διδάσκονται κάθε φορά. Και κάνοντας αυτό, νομίζω ότι έχουμε την απάντηση στο μέλλον γιατί δεν χρειάζεται να προσαρμόσουμε κάποια καινούργια λύση Πρέπε να δημιουργήσουμε ένα κίνημα στην εκπαίδευση στο οποίο οι άνθρωποι να αναπτύσσουν τις δικές τους λύσεις, αλλά με εξωτερική βοήθεια βασισμένη σε ένα προσωπικό πρόγραμμα σπουδών.
So when we look at reforming education and transforming it, it isn't like cloning a system. There are great ones, like KIPP's; it's a great system. There are many great models. It's about customizing to your circumstances and personalizing education to the people you're actually teaching. And doing that, I think, is the answer to the future because it's not about scaling a new solution; it's about creating a movement in education in which people develop their own solutions, but with external support based on a personalized curriculum.
Λοιπόν, σε αυτή την αίθουσα, υπάρχουν άνθρωποι που αποτελούν πολύ σημαντικό κεφάλαιο στις επιχειρήσεις, στα πολυμέσα, στο διαδίκτυο. Οι τεχνολογίες αυτές, Συνδυαζόμενες με δασκάλους με πηγαίο ταλέντο , δίνουν την ευκαιρία για μια πραγματική επανάσταση στην εκπαίδευση. Και σας παροτρύνω να εμπλακείτε σε αυτή την επανάσταση γιατί είναι ζωτικής σημασίας, όχι μόνο για τους εαυτούς μας, αλλά και για το μέλλον των παιδιών μας. Αλλά πρέπει να αλλάξουμε το βιομηχανικό μοντέλο σε ένα γεωργικό μοντέλο, όπου το κάθε σχολείο θα μπορεί να δώσει καρπούς. Γιατί εκαί είναι που τα παιδιά έχουν πραγματικές εμπειρίες από τη ζωή. Όπως και στο σπίτι, αν έχουν επιλέξει εκεί να μορφωθούν να με την οικογένειά τους η με τους φίλους τους.
Now in this room, there are people who represent extraordinary resources in business, in multimedia, in the Internet. These technologies, combined with the extraordinary talents of teachers, provide an opportunity to revolutionize education. And I urge you to get involved in it because it's vital, not just to ourselves, but to the future of our children. But we have to change from the industrial model to an agricultural model, where each school can be flourishing tomorrow. That's where children experience life. Or at home, if that's what they choose, to be educated with their families or friends.
Έγινε πολύς λόγος αυτές τις ημέρες, κατά την διάρκεια των παρουσιάσεων, για τα όνειρα. Και θέλω πολύ γρήγορα -- κυριολεκτικά "κόλλησα" με το τραγούδι της Νάταλι Μερσαντ χθες-- να σας θυμήσω ένα παλιό ποίημα. Θέλω να σας διαβάσω γρήγορα, ένα μικρό ποίημα του Γέϊτς, που είναι ένας ποιητής που μάλλον τον γνωρίζετε. Έγραψε το ποίημα στην αγαπημένη του, Μοντ Γκόν, θρηνώντας το γεγονός ότι δεν μπορούσε να της δώσει αυτό που πίστευε ότι αυτή επιθυμούσε. Και είπε:"Έχω κάτι άλλο να σου δώσω, αλλά ίσως δεν το θέλεις".
There's been a lot of talk about dreams over the course of these few days. And I wanted to just very quickly -- I was very struck by Natalie Merchant's songs last night, recovering old poems. I wanted to read you a quick, very short poem from W. B. Yeats, who some of you may know. He wrote this to his love, Maud Gonne, and he was bewailing the fact that he couldn't really give her what he thought she wanted from him. And he says, "I've got something else, but it may not be for you."
Έγραψε τα εξής: "Αν είχα τ' ουρανού την πλουμιστή τη φορεσιά την υφασμένη από χρυσό κι απ' ασημένιο φως Τη γαλανή,τη μελιχρή, την μαυροκεντημένη φορεσιά Από νύχτα κι από μέρα κι από αποσπερίσιο φως Τη φορεσιά μου θα άπλωνα κάτω από τα πόδια σου Μα εγώ που είμαι φτωχός έχω μόνο τα όνειρά μου Τα όνειρά μου άπλωσα κάτω από τα πόδια σου. Πάτα ελαφρά γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου." Και κάθε μέρα, με κάθε τρόπο, τα παιδιά μας, απλώνουν τα όνειρά τους κάτω από τα πόδια μας. Εμείς πρέπει να πατήσουμε όσο πιο ελαφριά γίνεται.
He says this: "Had I the heavens' embroidered cloths, Enwrought with gold and silver light, The blue and the dim and the dark cloths Of night and light and the half-light, I would spread the cloths under your feet: But I, being poor, have only my dreams; I have spread my dreams under your feet; Tread softly because you tread on my dreams." And every day, everywhere, our children spread their dreams beneath our feet. And we should tread softly.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)
Thank you very much.
(Applause)
Thank you.
(Applause)
Σας ευχαριστώ πολύ.