Hello. My name is Simone. You know how people tell you if you get nervous when onstage, picture people in the audience naked? Like it's this thing that's supposed to make you feel better. But I was thinking -- picturing all of you naked in 2018 feels kind of weird and wrong. Like, we're working really hard on moving past stuff like that, so we need a new method of dealing with if you get nervous onstage. And I realized that what I'd really like is that I can look at you as much as you're looking at me -- just to even things out a little bit. So if I had way more eyeballs, then we'd all be really comfortable, right? So in preparation for this talk, I made myself a shirt.
Hej. Jag heter Simone. Ni vet hur folk säger att om du blir nervös på scen, föreställ dig människor i publiken nakna? Det är en sådan grej som ska göra så att du känner dig bättre. Men jag tänkte att föreställa sig alla er nakna 2018 känns ganska konstigt och fel. Vi jobbar riktigt hårt med att komma över sådana saker, så vi behöver en ny metod att ta itu med om man blir nervös på scenen. Jag insåg att det jag verkligen skulle vilja är att jag kan se på er lika mycket som ni ser på mig bara för att jämna ut det lite. Så om jag hade många fler ögonglober, då skulle vi alla vara riktigt bekväma, inte sant? I förberedelse för det här föredraget gjorde jag en tröja.
(Rattling)
(Skramlande)
(Laughter)
(Skratt)
It's googly eyes. It took me 14 hours and 227 googly eyes to make this shirt. And being able to look at you as much as you're looking at me is actually only half of the reason I made this. The other half is being able to do this.
Det är plastögon. Det tog mig 14 timmar och 227 plastögon att göra denna tröja. Och att kunna se på er lika mycket som ni ser på mig är bara halva anledningen att jag gjorde denna. Den andra halvan är för att göra detta.
(Googly eyes rattle)
(Plastögon skramlar)
(Laughter)
(Skratt)
So I do a lot of things like this. I see a problem and I invent some sort of solution to it. For example, brushing your teeth. Like, it's this thing we all have to do, it's kind of boring, and nobody really likes it. If there were any seven-year-olds in the audience, they'd be like, "Yes!" So what about if you had a machine that could do it for you?
Jag gör många saker som detta. Jag ser ett problem och uppfinner en sorts lösning på det. Till exempel, borsta tänderna. Det är en sån grej vi alla måste göra, det är ganska tråkigt, och ingen gillar det riktigt. Om det fanns några sjuåringar i publiken, skulle de säga "ja!" Så tänk om du hade en maskin som kunde göra det åt dig?
(Laughter)
(Skratt)
I call it ... I call it "The Toothbrush Helmet."
Jag kallar den... Jag kallar den "Tandborsthjälmen".
(Laughter)
(Skratt)
(Robot arm buzzing)
(Robotarm surrar)
(Laughter)
(Skratt)
(Applause)
(Applåder)
So my toothbrush helmet is recommended by zero out of 10 dentists, and it definitely did not revolutionize the world of dentistry, but it did completely change my life. Because I finished making this toothbrush helmet three years ago and after I finished making it, I went into my living room and I put up a camera, and I filmed a seven-second clip of it working. And by now, this is a pretty standard modern-day fairy tale of girl posting on the internet, the internet takes the girl by storm, thousands of men voyage into the comment sections to ask for her hand in marriage --
Min tandborsthjälm rekommenderas av noll utav tio tandläkare, och den revolutionerade definitivt inte tandläkarvärlden, men den förändrade mitt liv helt. Jag gjorde klart denna tandborsthjälmen för tre år sedan och efter jag var klar med den, gick jag till mitt vardagsrum och satte upp en kamera och filmade ett sjusekundersklipp när den är igång. Och nu, är detta en ganska typisk nutida saga om en tjej som lägger ut på internet, internet tar tjejen med storm, tusentals män färdas till kommentarsfältet för att be om hennes hand.
(Laughter)
(Skratt)
She ignores all of them, starts a YouTube channel and keeps on building robots. Since then, I've carved out this little niche for myself on the internet as an inventor of useless machines, because as we all know, the easiest way to be at the top of your field is to choose a very small field.
Hon ignorerar dem alla, startar en YouTubekanal och fortsätter att bygga robotar. Sedan dess har jag skapat en nisch för mig själv på internet som uppfinnare av värdelösa maskiner, för som vi alla vet, är det enklaste sättet att vara bäst inom sitt område att välja ett väldigt litet område.
(Laughter)
(Skratt)
(Applause)
(Applåder)
So I run a YouTube channel about my machines, and I've done things like cutting hair with drones --
Jag driver en YouTubekanal om mina maskiner, och jag har gjort saker som att klippa hår med drönare.
(Drone buzzes)
(Drönare surrar)
(Laughter)
(Skratt)
(Drone crashes)
(Drönare kraschar)
(Laughter)
(Skratt)
(Drone buzzes)
(Drönare surrar)
(Laughter)
(Skratt)
(Applause)
(Applåder)
To a machine that helps me wake up in the morning --
Till en maskin som hjälper mig att vakna på morgonen.
(Alarm)
(Väckarklocka)
(Laughter)
(Skratt)
(Video) Simone: Ow!
(Video) Simone: Aj!
To this machine that helps me chop vegetables.
Till denna maskinen som hjälper mig skära grönsaker.
(Knives chop)
(Knivar skär)
I'm not an engineer. I did not study engineering in school. But I was a super ambitious student growing up. In middle school and high school, I had straight A's, and I graduated at the top of my year. On the flip side of that, I struggled with very severe performance anxiety. Here's an email I sent to my brother around that time. "You won't understand how difficult it is for me to tell you, to confess this. I'm so freaking embarrassed. I don't want people to think that I'm stupid. Now I'm starting to cry too. Damn." And no, I did not accidentally burn our parents' house down. The thing I'm writing about in the email and the thing I'm so upset about is that I got a B on a math test.
Jag är ingen ingenjör. Jag studerade inte ingenjörslinjen. Men jag var en superambitiös elev när jag växte upp. I grundskolan och i gymnasiet hade jag högsta betyg, och jag tog examen som bäst i min årskurs. Å andra sidan, kämpade jag med oerhört svår prestationsångest. Här är ett mail som jag skickade till min bror vid den tiden. "Du kommer inte förstå hur svårt det är för mig att berätta, att erkänna detta. Jag är så sjukt generad. Jag vill inte att folk ska tro att jag är dum. Nu börjar jag att gråta också. Jäklar." Och nej, jag brände inte ner våra föräldrars hus av misstag. Det jag skriver om i mailet och det jag är så upprörd över är att jag fick B på ett matteprov.
So something obviously happened between here and here.
Något hände uppenbarligen mellan här och här.
(Laughter)
(Skratt)
One of those things was puberty.
En av de grejerna var puberteten.
(Laughter)
(Skratt)
Beautiful time indeed. But moreover, I got interested in building robots, and I wanted to teach myself about hardware. But building things with hardware, especially if you're teaching yourself, is something that's really difficult to do. It has a high likelihood of failure and moreover, it has a high likelihood of making you feel stupid. And that was my biggest fear at the time. So I came up with a setup that would guarantee success 100 percent of the time. With my setup, it would be nearly impossible to fail. And that was that instead of trying to succeed, I was going to try to build things that would fail. And even though I didn't realize it at the time, building stupid things was actually quite smart, because as I kept on learning about hardware, for the first time in my life, I did not have to deal with my performance anxiety. And as soon as I removed all pressure and expectations from myself, that pressure quickly got replaced by enthusiasm, and it allowed me to just play.
En vacker tid minsann. Men dessutom, blev jag intresserad av att bygga robotar, och jag ville lära mig själv om hårdvara. Men att bygga saker med hårdvara, speciellt om man lär sig själv, är något som är riktigt svårt att göra. Det är hög risk för misslyckande och dessutom, det är stor risk att det får dig att känna dig dum. Och det var min största rädsla då. Jag kom på ett upplägg som alltid skulle garantera 100 procent succé. Med mitt upplägg skulle det vara nästintill omöjligt att misslyckas. Istället för att försöka att lyckas, skulle jag bygga saker som skulle misslyckas. Och även om jag inte insåg det just då, var det ganska smart att bygga dumma grejer, för att jag fortsatte att lära mig om hårdvara, för första gången i mitt liv, behövde jag inte handskas med min prestationsångest. Så snart jag tog bort all press och förväntningar från mig själv, så blev den pressen ersatt av entusiasm, och det tillät mig att bara leka.
So as an inventor, I'm interested in things that people struggle with. It can be small things or big things or medium-sized things and something like giving a TED talk presents this whole new set of problems that I can solve. And identifying a problem is the first step in my process of building a useless machine. So before I came here, I sat down and I thought of some of the potential problems I might have in giving this talk. Forgetting what to say. That people won't laugh -- that's you. Or even worse, that you'll laugh at the wrong things -- that was an OK part to laugh at, thank you.
Som uppfinnare är jag intresserad av saker som folk brottas med. Det kan vara små saker eller stora saker eller mellanstora saker och något som att hålla ett TED talk ger en uppsättning helt nya problem som jag kan lösa. Att identifiera ett nytt problem är det första steget i processen att bygga en värdelös maskin. Så innan jag kom hit, satt jag ner och tänkte på några möjliga problem jag kunde få när jag framför detta tal. Glömma vad jag ska säga. Att folk inte ska skratta. Det är ni. Eller ännu värre, att ni ska skratta åt fel saker. Det var okej att skratta åt, tack.
(Laughter)
(Skratt)
Or that when I get nervous, my hands start shaking and I'm really self-conscious about it. Or that my fly has been open this entire time and all of you noticed but I didn't, but it's closed so we're all good on that one.
Eller när jag blir nervös, så skakar mina händer och jag är väldigt osäker kring det. Eller att min gylf har varit öppen hela tiden och alla ni har sett men inte jag, men den är stängd så allt är bra med det.
But one thing I'm actually really nervous about is my hands shaking. I remember when I was a kid, giving presentations in school, I would have my notes on a piece of paper, and I would put a notebook behind the paper so that people wouldn't be able to see the paper quivering. And I give a lot of talks. I know that about half of you in the audience are probably like, "Building useless machines is really fun, but how is this in any way or form a business?" And giving talks is a part of it. And the arrangers always put out a glass of water for you onstage so you have something to drink if you get thirsty, and I always so badly want to drink that water, but I don't dare to pick the glass up because then people might be able to see that my hands are shaking. So what about a machine that hands you a glass of water? Sold to the nervous girl in the googly-eye shirt.
Men en sak jag är riktigt nervös för är mina skakande händer. Jag minns när jag var barn, och höll redovisningar i skolan, jag hade mina anteckningar på en lapp, och jag höll ett block bakom pappret så ingen skulle se att pappret darrade. Och jag håller många föredrag. Jag vet att ungefär hälften av er i publiken tänker säkert, "Att bygga värdelösa maskiner är kul, men hur är detta någonsin något sorts företag?" Att hålla föredrag är en del av det. Och arrangörerna sätter alltid ut ett glas vatten på scenen så man har något att dricka om man blir törstig, och jag vill alltid jättegärna dricka vattnet, men jag vågar inte ta upp glaset för då skulle folk kanske se att mina händer skakar. Så vad sägs om en maskin som ger dig ett glas vatten? Såld till den nervösa tjejen i plastögontröjan.
Actually, I need to take this off because I have a thing --
Jag måste ta av den här, för jag har en grej.
(Googly eyes rattle)
(Plastögon skakar)
Oh.
Åh.
(Clanking)
(Skrammel)
(Laughter)
(Skratt)
I still don't know what to call this, but I think some sort of "head orbit device," because it rotates this platform around you and you can put anything on it. You can have a camera; you can get photos of your entire head. Like it's really -- it's a very versatile machine.
Jag vet fortfarande inte vad den ska heta, men jag tror nog "huvudkretsapparat" för den roterar denna plattform runt dig som man kan lägga saker på. Man kan ha en kamera, man kan få foton av hela ens huvud. Den är riktigt, det är en väldigt mångsidig maskin.
(Laughter)
(Skratt)
OK, and I have -- I mean, you can put some snacks on it, for example, if you want to. I have some popcorn here. And you just put a little bit like that. And then you want to -- there's some sacrifices for science -- just some popcorn falling on the floor. Let's do the long way around.
OK, och jag har, man kan lägga snacks på den, till exempel om man vill. Jag har lite popcorn här. Och så lägger man bara lite där. Och sen vill man, där är lite uppoffringar för vetenskapen, bara lite popcorn som föll på golvet. Vi kör den långa vägen runt.
(Robot buzzes)
(Robot surrar)
(Laughter)
(Skratt)
And then you have a little hand. You need to adjust the height of it, and you just do it by shrugging.
Och sen har man en liten hand. Man måste justera höjden på den, och gör det med att höja axlarna.
(Laughter)
(Skratt)
(Applause)
(Applåder)
It has a little hand.
Den har en liten hand.
(Hand thwacks)
(Hand smäller till)
(Laughter)
(Skratt)
(Applause)
(Applåder)
I just bumped my mic off, but I think we're all good. OK, also I need to chew this popcorn, so if you guys could just clap your hands a little bit more --
Jag knuffade bort min mikrofon, men tror att allt är bra. OK, jag måste också tugga popcornet, så om ni bara kan klappa lite till.
(Applause)
(Applåder)
OK, so it's like your own little personal solar system, because I'm a millennial, so I want everything to revolve around me.
OK, så det är ditt egna lilla personliga solsystem, för att jag är en "millennial" och vill att allt ska kretsa kring mig.
(Laughter)
(Skratt)
Back to the glass of water, that's what we're here for. So, I promise -- I mean, it still has -- it doesn't have any water in it, I'm sorry. But I still need to work on this machine a little bit because I still need to pick up the glass and put it on the platform, but if your hands are shaking a little bit, nobody's going to notice because you're wearing a very mesmerizing piece of equipment.
Tillbaka till vattenglaset, det är därför vi är här. Jag lovar - jag menar, det har fortfarande inget vatten i sig, Ursäkta. Men jag måste fortfarande jobba på denna maskin ett tag för jag måste fortfarande hämta glaset och sätta det på plattformen, men om ens händer skakar en del, kommer ingen att märka det för att du har på dig en väldigt fascinerande utrustning.
So, we're all good. OK.
Så allt är bra. OK.
(Robot buzzes)
(Robot surrar)
(Singing)
(Sjunger)
Oh no, it got stuck. Isn't it comforting that even robots sometimes get stage fright? It just gets stuck a little bit. It's very human of them. Oh wait, let's go back a little bit, and then --
Åh nej, den har fastnat. Är det inte tröstande att även robotar får scenskräck ibland? Den bara fastnar litegrann. Det är väldigt mänskligt. Åh vänta, låt oss backa lite, och sen...
(Glass falls)
(Glas faller ner)
(Laughter)
(Skratt)
Isn't it a beautiful time to be alive?
Är det inte en vacker tid att leva?
(Laughter)
(Skratt)
(Applause)
(Applåder)
So as much as my machines can seem like simple engineering slapstick, I realize that I stumbled on something bigger than that. It's this expression of joy and humility that often gets lost in engineering, and for me it was a way to learn about hardware without having my performance anxiety get in the way. I often get asked if I think I'm ever going to build something useful, and maybe someday I will. But the way I see it, I already have because I've built myself this job and it's something that I could never have planned for, or that I could --
Så precis som att mina maskiner kan verka som enkel ingenjörsbuskis, insåg jag att jag stötte på något som är större än det. Det är ett uttryck av glädje och ödmjukhet som oftast glöms bort i tekniken, och för mig var det ett sätt att lära sig om hårdvara utan att min prestationsångest kommer i vägen. Jag får ofta frågan om jag någonsin kommer att bygga något användbart, och en dag gör jag kanske det. Men jag ser det som att jag redan har gjort det för jag har själv skapat detta jobb, och det är något som jag inte kunde planera, eller som jag kunde...
(Applause)
(Applåder)
It's something that I could never have planned for. Instead it happened just because I was enthusiastic about what I was doing, and I was sharing that enthusiasm with other people. To me that's the true beauty of making useless things, because it's this acknowledgment that you don't always know what the best answer is. And it turns off that voice in your head that tells you that you know exactly how the world works. And maybe a toothbrush helmet isn't the answer, but at least you're asking the question.
Det är något som jag aldrig kunde planera. Istället hände det för att jag var entusiastisk över vad jag höll på med, och jag delade entusiasmen med andra människor. För mig är det den sanna skönheten med att skapa värdelösa saker, för att det är detta erkännande av att man inte alltid vet vad det bästa svaret är. Det stänger av den där rösten i huvudet som säger åt en att man vet exakt hur världen fungerar. Och kanske är en tandborsthjälm inte svaret, men du ställer åtminstone frågan.
Thank you.
Tack.
(Applause)
(Applåder)