There was a time in my life when everything seemed perfect. Everywhere I went, I felt at home. Everyone I met, I felt I knew them for as long as I could remember. And I want to share with you how I came to that place and what I've learned since I left it.
A fost o perioadă în viaţa mea in care totul părea perfect. Oriunde mergeam, mă simţeam ca acasă. Pe oricine am întâlnit, am simţit că îmi este cunoscut de când lumea. Si vreau să vă povestesc despre cum am ajuns in locul acela si ce am învăţat de când l-am părăsit.
This is where it began. And it raises an existential question, which is, if I'm having this experience of complete connection and full consciousness, why am I not visible in the photograph, and where is this time and place? This is Los Angeles, California, where I live. This is a police photo. That's actually my car. We're less than a mile from one of the largest hospitals in Los Angeles, called Cedars-Sinai. And the situation is that a car full of paramedics on their way home from the hospital after work have run across the wreckage, and they've advised the police that there were no survivors inside the car, that the driver's dead, that I'm dead. And the police are waiting for the fire department to arrive to cut apart the vehicle to extract the body of the driver. And when they do, they find that behind the glass, they find me. And my skull's crushed and my collar bone is crushed; all but two of my ribs, my pelvis and both arms -- they're all crushed, but there is still a pulse. And they get me to that nearby hospital, Cedars-Sinai, where that night I receive, because of my internal bleeding, 45 units of blood -- which means full replacements of all the blood in me -- before they're able to staunch the flow. I'm put on full life support, and I have a massive stroke, and my brain drops into a coma.
Aici a început. Şi apare o întrebare existenţială şi anume, dacă am experimentat o conexiune completă şi o conştientizare totală, de ce nu mă văd in fotografie şi unde este acest tărâm? Ăsta e Los Angeles, California unde locuiesc. Aceasta e poza poliţiei. Aia e chiar maşina mea. Suntem la câţiva kilometri distanţă de unul dintre cele mai mari spitale din Los Angeles, numit Cedars-Sinai. Şi s-a făcut că o maşină plină de doctori ce se îndreptau spre casă după munca de la spital, au dat de accident şi au sunat poliţia, zicându-le că nu există supravieţuitori in maşină, că şoferul e mort, că eu sunt mort. Şi poliţia aştepta sosirea departamentului de pompieri pentru a tăia maşina şi a extrage corpul şoferului. Şi făcând asta, m-au găsit în spatele cioburilor, pe mine -- şi capul mi-era zdrobit la fel şi clavicula, totul în afară de 2 coaste, pelvisul şi ambele mâini. Totul este sfărmat, dar există puls. Si m-au dus la cel mai apropiat spital, Cedars-Sinai, unde am primit in noaptea aia, din cauza hemoragiei interne, 45 de unităţi de sânge -- ceea ce înseamnă că mi-au înlocuit tot sângele -- până au reuşit să oprească hemoragia. Mă leagă la aparate şi am un accident vascular cerebral puternic şi creierul îmi intră în comă.
Now comas are measured on a scale from 15 down to three. Fifteen is a mild coma. Three is the deepest. And if you look, you'll see that there's only one way you can score three. It's essentially there's no sign of life from outside at all. I spent more than a month in a Glasgow Coma Scale three, and it is inside that deepest level of coma, on the rim between my life and my death, that I'm experiencing the full connection and full consciousness of inner space.
Comele sunt măsurate pe o scară de 15 la 3. 15 e o comă lejeră. 3 e cea mai profundă. Şi dacă vă uitaţi, veţi vedea că există o singură cale de-a atinge trei. In principiu dacă nu e niciun semn de viată din afară. Am petrecut mai mult de o luna intr-o comă Galsgow de gradul trei, şi în coma aia adâncă, pe muchia dintre viaţă şi moarte, am simţit conexiunea şi conştientizarea totală a spaţiului interior.
From my family looking in from outside, what they're trying to figure out is a different kind of existential question, which is, how far is it going to be possible to bridge from the comatose potential mind that they're looking at to an actual mind, which I define simply as the functioning of the brain that is remaining inside my head. Now to put this into a broader context, I want you to imagine that you are an eternal alien watching the Earth from outer space, and your favorite show on intergalactic satellite television is the Earth channel, and your favorite show is the Human Show. And the reason I think it would be so interesting to you is because consciousness is so interesting. It's so unpredictable and so fragile.
Pentru familia care se uita din afară înăuntru, ceea ce ei încearcă să afle e un alt tip de întrebare existenţială, anume, cât uşor va fi să construiască o punte din mintea care este în comă la o minte reală, care o definesc pur şi simplu ca şi funcţionarea creierului care este în interiorul creierului meu. Ca să punem asta într-un context mai larg, Vreau să vă imaginaţi că sunteţi un extraterestru care priveşte pământul din spaţiu, şi spectacolul vostru preferat la televiziunea intergalactică este canalul pământ, şi emisiunea preferată este Emisiunea Oameni. Motivul pentru care cred că asta ar putea fi interesant pentru voi este că conştiinţa este foarte interesantă. Este atât de imprevizibilă şi atât de fragilă.
And this is how we began. We all began in the Awash Valley in Ethiopia. The show began with tremendous special effects, because there were catastrophic climate shifts -- which sort of sounds interesting as a parallel to today. Because of the Earth tilting on its axis and those catastrophic climate shifts, we had to figure out how to find better food, and we had to learn -- there's Lucy; that's how we all began -- we had to learn how to crack open animal bones, use tools to do that, to feed on the marrow, to grow our brains more. So we actually grew our consciousness in response to this global threat.
Iată cum a început totul. Am început cu toţii în valea Awash din Ethiopia. Spectacolul a început cu efecte speciale, pentru că au fost nişte schimbări climatice catastrofale -- ceea ce în mod interesant ne aduce aminte şi de ce se întâmplă astăzi. Pentru că pământul se înclină pe axa sa şi din cauza schimbărilor climatice catastrofale, a trebuit să învăţăm cum să găsim mâncare mai bună, şi a trebuit să învățăm -- aici e vorba de Lucy; de acolo ne tragem cu toţii -- a trebuit să învăţăm cum să crăpăm oase de animale, folosind unelte, cum să ne hrănim cu măduvă, ca să ne crească creierele mai bine. Aşa ne-am dezvoltat de fapt conştiinţa ca şi răspuns la aceste ameninţări planetare.
Now you also continue to watch as consciousness evolved to the point that here in India, in Madhya Pradesh, there's one of the two oldest known pieces of rock art found. It's a cupule that took 40 to 50,000 blows with a stone tool to create, and it's the first known expression of art on the planet. And the reason it connects us with consciousness today is that all of us still today, the very first shape we draw as a child is a circle. And then the next thing we do is we put a dot in the center of the circle. We create an eye -- and the eye that evolves through all of our history. There's the Egyptian god Horus, which symbolizes prosperity, wisdom and health. And that comes down right way to the present with the dollar bill in the United States, which has on it an eye of providence.
Putem de asemenea să observăm cum conştiinţa a evoluat până la punctul că aici în India, în Madhya Pradesh, se află una din cele mai vechi bucăţi găsite. E o cupiţă a cărei creaţie a necesitat între 40 şi 50,000 de lovituri cu o piatră, şi e prima formă de artă despre care ştim de pe planetă. Iar motivul pentru care ne conectează cu conştiinţa de astăzi este faptul că şi în prezent prima formă pe care o desenăm ca şi copii este un cerc. Şi apoi următorul lucru pe care îl facem e că punem un punct în centrul cercului. Creăm un ochi -- şi acel ochi evoluează de-a lungul întregii istorii. Este zeul egiptean Horus, care simbolizează prosperitatea, înţelepciunea şi sănătatea. Şi el vine până în prezent pe hârtia de un dolar din Statele Unite, care are pe ea un ochi al providenţei.
So watching all of this show from outer space, you think we get it, we understand that the most precious resource on the blue planet is our consciousness. Because it's the first thing we draw; we surround ourselves with images of it; it's probably the most common image on the planet. But we don't. We take our consciousness for granted. While I was producing in Los Angeles, I never thought about it for a second. Until it was stripped from me, I never thought about it. And what I've learned since that event and during my recovery is that consciousness is under threat on this planet in ways it's never been under threat before. These are just some examples.
Deci dacă ne uităm la toate acestea din spaţiu, ai crede că ne prindem, că înţelegem că cea mai preţioasă resursă a planetei albastre e conştiinţa noastră. E primul lucru pe care îl desenăm; ne înconjurăm cu imagini cu ea; e probabil cea mai comună imagine de pe planetă. Dar nu o facem. Luăm conştiinţa noastră de bună. Când eram producător în Los Angeles, nu m-am gândit la asta nici o secundă. Până când mi-a fost înlăturată, nu m-am gândit nici o secundă la ea. Şi ce am învăţat de atunci şi în timpul perioadei de recuperare e că conştiinţa e ameninţată pe planeta aceasta în moduri în care nu a mai fost ameninţată până acum. Astea sunt doar câteva exemple.
And the reason I'm so honored to be here to talk today in India is because India has the sad distinction of being the head injury capital of the world. That statistic is so sad. There is no more drastic and sudden gap created between potential and actual mind than a severe head injury. Each one can entail up to a decade of rehabilitation, which means that India, unless something changes, is accumulating a need for millennia of rehabilitation. What you find in the United States is an injury every 20 seconds -- that's one and a half million every year -- stroke every 40 seconds, Alzheimer's disease, every 70 seconds somebody succumbs to that. All of these represent gaps between potential mind and actual mind.
Şi motivul pentru care mă simt aşa onorat să fiu aici să vorbesc azi în India e că India are distincţia nefericită de a fi prima din lume când vine vorba de accidentări la cap. Această statistică este foarte tristă. Nu există vreo schismă mai mare creată între mintea potenţială şi ce actuală decât o accidentare severă la cap. Fiecare poate să impună până la 10 ani de reabilitare, ceea ce înseamnă că India, dacă nu se schimbă ceva, îşi acumulează o nevoie pentru milenii de reabilitare. Ceea ce găseşti în Statele Unite e o accidentare la fiecare 20 de secunde -- asta înseamnă jumate de milion pe an -- un accident vascular cerebral la fiecare 40 de secunde, boala Alzheimer, la fiecare 70 de secunde cineva îi cade victimă. Toate acestea reprezintă schisme între mintea potenţială şi cea actuală.
And here are some of the other categories, if you look at the whole planet. The World Health Organization tells us that depression is the number one disease on Earth in terms of years lived with disability. We find that the number two source of disability is depression in the age group of 15 to 44. Our children are becoming depressed at an alarming rate. I discovered during my recovery the third leading cause of death amongst teenagers is suicide. If you look at some of these other items -- concussions. Half of E.R. admissions from adolescents are for concussions. If I talk about migraine, 40 percent of the population suffer episodic headaches. Fifteen percent suffer migraines that wipe them out for days on end.
Şi mai sunt câteva categorii, dacă ne uităm la planetă în ansamblu. Organizaţia Mondială a Sănătăţii ne spune că depresia e boala numărul 1 de pe pământ în ceea ce priveşte numărul de ani bolnavi trăiţi. Se pare că a doua sursă de handicap e depresia în categoria de vârstă între 15 şi 44. Copiii noştri devin deprimaţi la o rată alarmantă. Am descoperit în timpul perioadei mele de recuperare că pe locul 3 în rândul cauzelor de moarte la adolescenţi e sinuciderea. Dacă te uiţi la câteva dintre celelalte probleme -- contuziile. Jumătate din internările de urgenţă la adolescenţi sunt pentru contuzii. Când vine vorba de migrene, 40% din populaţie suferă de migrene episodice. 15% suferă migrene care îi fac praf zile întregi.
All of this is leading -- computer addiction, just to cover that: the most frequent thing we do is use digital devices. The average teenager sends 3,300 texts every [month]. We're talking about a society that is retreating into depression and disassociation when we are potentially confronting the next great catastrophic climate shift. So what you'd be wondering, watching the Human Show, is are we going to confront and address the catastrophic climate shift that may be heading our way by growing our consciousness, or are we going to continue to retreat?
Toate acestea conduc la -- dependenţa de calculatoare, ca să acopăr şi subiectul acesta: lucrul pe care îl facem cel mai frecvent e să folosim dispozitive electronice. Adolescentul de rând trimite 3.300 SMS-uri în fiecare lună. Este deci vorba despre o societate care se retrage în represie şi dezasociere în timp ce ne confruntăm cu ceea ce ar putea fi următoarea transformare catastrofală de ordin climateric. Aşadar poate că vă întrebaţi, în timp ce vizionaţi Spectacolul Uman, oare ne vom confrunta şi vom răspunde schimbării climatice catastrofale care se îndreaptă către noi dezvoltându-ne conştiinţa, sau vom continua să ne retragem?
And that then might lead you to watch an episode one day of Cedars-Sinai medical center and a consideration of the difference between potential mind and actual mind. This is a dense array EEG MRI tracking 156 channels of information. It's not my EEG at Cedars; it's your EEG tonight and last night. It's the what our minds do every night to digest the day and to prepare to bridge from the potential mind when we're asleep to the actual mind when we awaken the following morning. This is how I was when I returned from the hospital after nearly four months. The horseshoe shape you can see on my skull is where they operated and went inside my brain to do the surgeries they needed to do to rescue my life. But if you look into the eye of consciousness, that single eye you can see, I'm looking down, but let me tell you how I felt at that point. I didn't feel empty; I felt everything simultaneously. I felt empty and full, hot and cold, euphoric and depressed because the brain is the world's first fully functional quantum computer; it can occupy multiple states at the same time. And with all the internal regulators of my brain damaged, I felt everything simultaneously.
Şi aşa s-ar putea să ajungeţi să vedeţi într-o zi un episod din Centrul Medical Cedars-Sinai şi să vă gândiţi la diferenţa dintre mintea potenţială şi cea actuală. Acesta este o EEG (electroencefalogramă) RMN care cuprinde 156 de canale de informaţie. Nu este EEG-ul de la Cedars; este EEG-ul vostru din fiecare seară. Este ceea ce mintea noastră are să ne spună seara când sintetizează ziua şi se pregăteşte să facă legătura dintre mintea potenţială de când dormim cu mintea actuală de când ne trezim a doua zi. Aşa arătam când am revenit de la spital acum aproape 4 luni. Forma de potcoavă de pe craniu e locul pe unde m-au operat şi au intrat în creierul meu ca să facă operaţiile necesare pentru a-mi salva viaţa. Dar dacă vă uitaţi la ochiul conştiinţei, acel singur ochi care se vede, Mă uit în jos, dar trebuie să vă spun ce simţeam în acel moment. Nu mă simţeam gol; simţeam totul simultan. Mă simţeam gol şi plin, fierbinte şi rece, euforic şi deprimat pentru că creierul este primul calculator cuantic cu adevărat funcţional, poate să aibă în acelaşi timp mai multe stări. Şi cu toţi regulatorii interni ai creierului meu defecţi, simţeam totul simultan.
But let's swivel around and look at me frontally. This is now flash-forward to the point in time where I've been discharged by the health system. Look into those eyes. I'm not able to focus those eyes. I'm not able to follow a line of text in a book. But the system has moved me on because, as my family started to discover, there is no long-term concept in the health care system. Neurological damage, 10 years of rehab, requires a long-term perspective.
Dar hai să ne rotim şi să ne uităm la mine din faţă. Acum am mers înainte la momentul în care am fost externat din sistemul medical. Uitaţi-vă la acei ochi. Eu nu puteam să-i focalizez. Nu puteam să urmăresc un rând de text într-o carte. Dar sistemul m-a promovat pentru că, aşa cum începuse familia mea să descopere, nu există conceptul de termen lung în sistemul medical. Leziuni neurologice, 10 ani de reabilitare, necesită o perspectivă de termen lung.
But let's take a look behind my eyes. This is a gamma radiation spec scan that uses gamma radiation to map three-dimensional function within the brain. It requires a laboratory to see it in three dimension, but in two dimensions I think you can see the beautiful symmetry and illumination of a normal mind at work. Here's my brain. That is the consequence of more than a third of the right side of my brain being destroyed by the stroke. So my family, as we moved forward and discovered that the health care system had moved us by, had to try to find solutions and answers. And during that process -- it took many years -- one of the doctors said that my recovery, my degree of advance, since the amount of head injury I'd suffered, was miraculous. And that was when I started to write a book, because I didn't think it was miraculous. I thought there were miraculous elements, but I also didn't think it was right that one should have to struggle and search for answers when this is a pandemic within our society.
Să privim puţin în spatele ochilor mei. Această tomografie cu radiaţie de spectru gamma foloseşte aceste raze pentru a reprezenta funcţia tri-dimensională a creierului. Trebuie să fii într-un laborator ca să vezi asta în 3D, dar în două dimensiune cred că puteţi vedea această simetrie frumoasă şi iluminarea unei minţi normale. Aici e creierul meu. Aceasta e urmarea faptului că mai mult de o treime din partea dreaptă a creierului mi-a fost distrusă să accidentul vascular cerebral. Aşadar, familia mea, pe măsură ce am înaintat şi am descoperit că sistemul medical ne-a lăsat la o parte, a trebuit să găsească soluţii şi răspunsuri. Şi pe parcursul acelui proces, care a durat mulţi ani, unul dintre doctori a spus că recuperarea mea, măsura în care am progresat, de când am avut accidentul, era miraculoasă. Şi atunci, am început să scriu o carte, pentru că mie nu mi se părea aşa miraculos. Cred că sunt elemente miraculoase, dar nu am crezut că este corect ca cineva să trebuiască să lupte pentru a găsi răspunsuri când aceasta este de fapt o pandemie în societatea noastră.
So from this experience of my recovery, I want to share four particular aspects -- I call them the four C's of consciousness -- that helped me grow my potential mind back towards the actual mind that I work with every day. The first C is cognitive training. Unlike the smashed glass of my car, plasticity of the brain means that there was always a possibility, with treatment, to train the brain so that you can regain and raise your level of awareness and consciousness. Plasticity means that there was always hope for our reason -- hope for our ability to rebuild that function. Indeed, the mind can redefine itself, and this is demonstrated by two specialists called Hagen and Silva back in the 1970's. The global perspective is that up to 30 percent of children in school have learning weaknesses that are not self-correcting, but with appropriate treatment, they can be screened for and detected and corrected and avoid their academic failure. But what I discovered is it's almost impossible to find anyone who provides that treatment or care.
Aşadar din experienţa acestei recuperări, vreau să împărtăşesc patru aspecte anume -- eu le spun cele patru C-uri ale conştiinţei -- care m-au ajutat să-mi dezvolt mintea potenţială până la nivelul minţii actuale pe care o folosesc în fiecare zi. Primul C vine de la formarea cognitivă. Spre deosebire de sticla de la maşina mea, plasticitatea creierului înseamnă că există posibilitatea ca, prin tratament, să formăm creierul astfel încât să putem să ne redobândim şi să creştem prezenţa şi conştiinţa noastră. Plasticitatea înseamnă că există mereu speranţă pentru raţiunea noastră -- speranţă că vom putea redobândi acea funcţie. De fapt, mintea poate să se redefinească, fapt dovedit de doi specialişti pe nume Hagen şi Silva încă din anii 70. La nivel global până la 30% din copiii din şcoli au deficienţe de învăţare care nu se corectează singure, dar cu tratamentul potrivit, pot fi depistate prin triaj, identificate şi corectate şi eşecul academic poate fi prevenit. Însă am descoperit că e aproape imposibil să găseşti pe cineva care să-ţi ofer acel tip de tratament sau îngrijire.
Here's what my neuropsychologist provided for me when I actually found somebody who could apply it. I'm not a doctor, so I'm not going to talk about the various subtests. Let's just talk about full-scale I.Q. Full-scale I.Q. is the mental processing -- how fast you can acquire information, retain it and retrieve it -- that is essential for success in life today. And you can see here there are three columns. Untestable -- that's when I'm in my coma. And then I creep up to the point that I get a score of 79, which is just below average. In the health care system, if you touch average, you're done. That's when I was discharged from the system. What does average I.Q. really mean? It meant that when I was given two and a half hours to take a test that anyone here would take in 50 minutes, I might score an F. This is a very, very low level in order to be kicked out of the health care system. Then I underwent cognitive training. And let me show you what happened to the right-hand column when I did my cognitive training over a period of time. This is not supposed to occur. I.Q. is supposed to stabilize and solidify at the age of eight.
Iată ce mi-a oferit neuropsihologul când am găsit în sfârşit pe cineva care să aplice. Nu sunt doctor, aşa că nu voi vorbi despre diversele sub-teste. Să vorbim doar de IQ-ul pe scară largă. I.Q.-ul pe scară largă reprezintă procesarea intelectuală -- cât de repede poţi acumula informaţie, să o reţii şi să o recuperezi -- ceea ce este esenţial pentru succes în ziua de astăzi. Şi aici puteţi vedea că sunt trei coloane. De netestat -- asta e când sunt în comă. Şi aici urc până la punctul la care obţin scorul 79, adică puţin sub medie. În sistemul medical, dacă ai ajuns la medie, eşti gata. Atunci am fost externat din sistem. Ce înseamnă însă un I.Q. mediu? Înseamnă că dacă mi s-au dat două ore şi jumate ca să fac un test pe care oricine de aici îl poate face în 50 de minute, s-ar putea să iau nota F (cea mai mică -- n.t.). Acesta e un nivel foarte, foarte scăzut pentru a fi înlăturat din sistemul medical. Apoi am avut parte de formare cognitivă. Şi iată ce s-a întâmplat cu coloana din dreapta când am făcut formare cognitivă pe parcursul unei perioade. Asta nu trebuie să se întâmple. I.Q.-ul ar trebui să se stabilizeze şi să se consolideze la vârsta de 8 ani.
Now the Journal of the National Medical Association gave my memoir a full clinical review, which is very unusual. I'm not a doctor. I have no medical background whatsoever. But they felt the evidences that there was important, valuable information in the book, and they commented about it when they gave the full peer review to it. But they asked one question. They said, "Is this repeatable?" That was a fair question because my memoir was simply how I found solutions that worked for me.
Jurnalul Asociaţiei Medicale Naţionale (Americane -- n.t.) a oferit cărţii mele o evaluare clinică completă, ceea ce este foarte neobişnuit. Eu nu sunt un medic. Nu am nici un fel de background medical. Dar ei au considerat că există dovezi că există informaţie importantă şi valoroasă în carte, şi au făcut comentarii pe această temă când au făcut evaluarea articolului. Dar au pus o întrebare. Au spus, "Se poate repeta asta?" E o întrebare rezonabilă dat fiind că memoriile mele relatează doar cum am găsit soluţii care au funcţionat pentru mine.
The answer is yes, and for the first time, it's my pleasure to be able to share two examples. Here's somebody, what they did as they went through cognitive training at ages seven and 11. And here's another person in, call it, high school and college. And this person is particularly interesting. I won't go into the intrascatter that's in the subtests, but they still had a neurologic issue. But that person could be identified as having a learning disability. And with accommodation, they went on to college and had a full life in terms of their opportunities.
Dar răspunsul este da, şi pentru prima dată, îmi face plăcere să vă vorbesc despre două exemple. Iată aici pe cineva, şi ce au făcut pe măsură ce au trecut prin formare cognitivă la vârstele de 7 şi 11 ani. Şi iată aici o altă persoană, să zicem, în timpul liceului şi a facultăţii. Iar persoana asta e interesantă în special. Nu voi vorbi despre zgomotul care apare în sub-teste, dar acea persoană avea totuşi o problemă neurologică. Însă această persoană a putut fi identificată ca având o deficienţă de învăţare. Şi cu acomodările de rigoare, au mers la facultate şi au avut parte de o viaţă completă în privinţa oportunităţilor.
Second aspect: I still had crushing migraine headaches. Two elements that worked for me here are -- the first is 90 percent, I learned, of head and neck pain is through muscular-skeletal imbalance. The craniomandibular system is critical to that. And when I underwent it and found solutions, this is the interrelationship between the TMJ and the teeth. Up to 30 percent of the population have a disorder, disease or dysfunction in the jaw that affects the entire body. I was fortunate to find a dentist who applied this entire universe of technology you're about to see to establish that if he repositioned my jaw, the headaches pretty much resolved, but that then my teeth weren't in the right place. He then held my jaw in the right position while orthodontically he put my teeth into correct alignment. So my teeth actually hold my jaw in the correct position. This affected my entire body.
Al doilea aspect: Aveam încă migrene cumplite. Două lucruri m-au ajutat aici -- primul e că am aflat că 90% din durerea de cap şi gât se datorează dezechilibrului musculo-scheletic. Sistemul craniomandibular e esenţial pentru acest lucru. Şi m-am interesat şi am găsit soluţii, anume în legătură cu relaţia între sindromul temporomandibular şi dinţi. Până la 30% din populaţie au o afecţiune, boală sau disfuncţie a maxilarului care afectează întregul organism. Am avut norocul să găsesc un dentist care a aplicat acest întreg univers de tehnologie pe care urmează să-l vedeţi pentru a descoperi că dacă îmi repoziţionează maxilarul, durerile de cap au dispărut în mare, dar că atunci dinţii nu stau unde trebuie. Apoi mi-a ţinut maxilarul în poziţia corectă în timp ce mi-a reaşezat dinţii cu alinierea corectă. Deci dinţii mei îmi ţin de fapt maxilarul în poziţia corectă. Asta mi-a afectat întregul corp.
If that sounds like a very, very strange thing to say and rather a bold statement -- How can the jaw affect the entire body? -- let me simply point out to you, if I ask you tomorrow to put one grain of sand between your teeth and go for a nice long walk, how far would you last before you had to remove that grain of sand? That tiny misalignment. Bear in mind, there are no nerves in the teeth. That's why the same between the before and after that this shows, it's hard to see the difference. Now just trying putting a few grains of sand between your teeth and see the difference it makes. I still had migraine headaches.
Sună foarte, foarte ciudat şi e o afirmaţie foarte curajoasă -- Cum poate maxilarul să afecteze întregul corp? Permiteţi-mi să vă spun doar, că dacă vă rog mâine să vă puneţi un grăunte de nisip între dinţi şi să mergeţi la o plimbare lungă, cât de mult aţi rezista înainte să trebuiască să înlăturaţi grăuntele de nisip? Asta e o aliniere greşită la scară foarte mică. Ţineţi cont de faptul că nu există nervi în dinţi. Asta arată aceste imagini înainte şi după, e greu să vedeţi diferenţa. Dar gândiţi-vă cum ar fi să vă puneţi câteva grăunţe de nisip între dinţi şi veţi vedea ce diferenţă mare e. Am avut însă în continuare migrene.
The next issue that resolved was that, if 90 percent of head and neck pain is caused by imbalance, the other 10 percent, largely -- if you set aside aneurysms, brain cancer and hormonal issues -- is the circulation. Imagine the blood flowing through your body -- I was told at UCLA Medical Center -- as one sealed system. There's a big pipe with the blood flowing through it, and around that pipe are the nerves drawing their nutrient supply from the blood. That's basically it. If you press on a hose pipe in a sealed system, it bulges someplace else. If that some place else where it bulges is inside the biggest nerve in your body, your brain, you get a vascular migraine. This is a level of pain that's only known to other people who suffer vascular migraines. Using this technology, this is mapping in three dimensions. This is an MRI MRA MRV, a volumetric MRI. Using this technology, the specialists at UCLA Medical Center were able to identify where that compression in the hose pipe was occurring. A vascular surgeon removed most of the first rib on both sides of my body. And in the following months and years, I felt the neurological flow of life itself returning.
Următoare problemă pe care am rezolvat-o e că, dacă 90% din durerea de cap şi gât e cauzată de dezechilibre, restul de 10%, în mare -- dacă excludem anevrismele, cancerul la creier şi problemele hormonale -- e cauzată de circulaţie. Imaginaţi-vă cum sângele din corpul dvs -- mi s-a spus la Centrul Medical UCLA -- e un sistem etanş. E o ţeavă mare cu sânge care trece prin ea, şi în jurul ţevii sunt nervii care îşi iau nutrimentele din sânge. Cam asta e. Dacă apeşi pe un furtun într-un sistem închis, se umflă în altă parte. Şi dacă acel loc în care se umflă e în cadrul celui mai mare nerv din organism, creierul tău, te alegi cu o migrenă vasculară. Nivelul de durere pe care-l presupune asta e cunoscut doar celor care suferă de migrene vasculare. Folosind această tehnologie, aici e vorba de cartografierea în 3 dimensiuni. Acesta este un "MRI MRA MRV", un RMN volumetric. Folosind această tehnologie, specialiştii de la Centru Medical UCLA au putut să identifice unde era strânsura din furtun. Un chirurg vascular mi-a înlăturat o bună parte din prima coastă din ambele părţi ale organismului, şi în următoarele luni şi ani, am simţit cum revin la viaţă din punct de vedere neurologic.
Communication, the next C. This is critical. All consciousness is about communication. And here, by great fortune, one of my father's clients had a husband who worked at the Alfred Mann Foundation for Scientific Research. Alfred Mann is a brilliant physicist and innovator who's fascinated with bridging gaps in consciousness, whether to restore hearing to the deaf, vision to the blind or movement to the paralyzed. And I'm just going to give you an example today of movement to the paralyzed. I've brought with me, from Southern California, the FM device. This is it being held in the hand. It weighs less than a gram. So two of them implanted in the body would weigh less than a dime. Five of them would still weigh less than a rupee coin.
Comunicarea, următorul C. E esenţială. Toată conştiinţa presupune comunicare. Şi aici, printr-un mare noroc, unul din clienţii tatălui meu avea un soţ care lucra la fundaţia Alfred Mann pentru Cercetare Ştiinţifică. Alfred Mann este un fizician şi inovator genial care este fascinat de problema schismelor în conştiinţă, fie că e vorba de redarea auzului celor surzi, vedere orbilor, sau mobilitate celor paralizaţi. Şi vă voi da doar un exemplu astăzi de mişcare a oamenilor paralizaţi. Am adus cu mine, din California de Sud, dispozitivul FM. E ceea ce ţin în mână. Cântăreşte mai puţin de un gram. Deci două dispozitive implantate ar cântări mai puţin decât o monedă de 10 cenţi. Cinci din ele ar cântări tot mai puţin decât o rupie indiană.
Where does it go inside the body? It has been simulated and tested to endure in the body corrosion-free for over 80 years. So it goes in and it stays there. Here are the implantation sites. The concept that they're working towards -- and they have working prototypes -- is that we placed it throughout the motor points of the body where they're needed. The main unit will then go inside the brain. An FM device in the cortex of the brain, the motor cortex, will send signals in real time to the motor points in the relevant muscles so that the person will be able to move their arm, let's say, in real time, if they've lost control of their arm. And other FM devices implanted in fingertips, on contacting a surface, will send a message back to the sensory cortex of the brain, so that the person feels a sense of touch. Is this science fiction? No, because I'm wearing the first application of this technology. I don't have the ability to control my left foot. A radio device is controlling every step I take, and a sensor picks up my foot for me every time I walk.
Unde este plasat în cadrul corpului? S-a simulat şi s-a testat rezistenţa aparatului pentru a funcţiona în organism fără coroziune peste 80 de ani. Deci e pus înăuntru şi stă acolo. Iată locaţiile de implantare. Ideea pe care se merge -- şi ei au deja prototipuri care funcţionează -- e că le punem la punctele motorii din corp unde e nevoie de ele. Unitatea principală merge în creier. Un dispozitiv în cortex-ul creierului, în cortexul motor, va trimite semnale în timp real la punctele motorii din muşchii relevanţi astfel încât persoana să poată să-şi mişte, să zicem, mâna, în timp real, chiar dacă şi-au pierdut controlul braţului. Alte dispozitive FM implantate în vârfurile degetelor, când ating o suprafaţă, vor trimite un mesaj înapoi la cortexul senzorial al creierului, astfel încât persoana să aibă simţul atingerii. E vorba de ceva ştiinţifico-fantastic? Nu, pentru că eu port una din primele aplicaţii ale acestei tehnologii. Eu nu pot să-mi controlez piciorul stâng. Un dispozitiv radio controlează fiecare pas pe care îl fac, şi un senzor îmi ridică piciorul de fiecare dată când păşesc.
And in closing, I want to share the personal reason why this meant so much to me and changed the direction of my life. In my coma, one of the presences I sensed was someone I felt was a protector. And when I came out of my coma, I recognized my family, but I didn't remember my own past. Gradually, I remembered the protector was my wife. And I whispered the good news through my broken jaw, which was wired shut, to my night nurse. And the following morning, my mother came to explain that I'd not always been in this bed, in this room, that I'd been working in film and television and that I had been in a crash and that, yes, I was married, but Marcy had been killed instantly in the crash. And during my time in coma, she had been laid to rest in her hometown of Phoenix. Now in the dark years that followed, I had to work out what remained for me if everything that made today special was gone. And as I discovered these threats to consciousness and how they are surrounding the world and enveloping the lives of more and more people every day, I discovered what truly remained. I believe that we can overcome the threats to our consciousness, that the Human Show can stay on the air for millennia to come. I believe that we can all rise and shine.
La final, aş vrea să împărtăşesc motivul personal pentru care asta a însemnat aşa de mult pentru mine şi mi-a schimbat direcţia vieţii. Cât eram în comă, una din prezenţele pe care le-am simţit era cineva pe care eu simţeam ca un protector. Iar când am ieşit din comă, mi-am recunoscut familia, dar nu mi-am amintit trecutul. Pe parcurs, mi-am adus aminte că protectorul era soţia mea. Şi i-am şoptit vestea bună prin maxilarul rupt, care era închis cu fire, către asistenta de noapte. A doua zi, mama mea a venit să-mi explice că nu fusesem întotdeauna în acest pat, în această cameră, că lucrasem în film şi televiziune şi că fusesem într-un accident şi că da, fusesem căsătorit, dar că Marcy a murit pe loc în accidentul de maşină. Şi că în timp ce eu fusesem în comă, ea a fost înmormântată în oraşul ei natal, Pheonix. În anii trişti ce au urmat, a trebuit să descopăr ce a rămas pentru mine dacă tot ce făcuse ziua de azi deosebită dispăruse. Şi am descoperit aceste ameninţări la adresa conştiinţei şi cum ele înconjoară lumea şi cuprind vieţile a tot mai mulţi oameni, în fiecare zi, Am descoperit ceea ce a rămas de fapt. Eu cred că putem depăşi aceste ameninţări la adresa conştiinţei, şi că Spectacolul Uman poate să rămână în emisie pentru încă câteva milenii. Cred că putem cu toţii să creştem şi să strălucim.
Thank you very much.
Vă mulţumesc foarte mult.
(Applause)
(aplauze)
Lakshmi Pratury: Just stay for a second. Just stay here for a second.
Lakshmi Pratury: Mai rămâneţi o secundă. Staţi aici doar o secundă.
(Applause)
(aplauze)
You know, when I heard Simon's -- please sit down; I just want to talk to him for a second -- when I read his book, I went to LA to meet him. And so I was sitting in this restaurant, waiting for a man to come by who obviously would have some difficulty ... I don't know what I had in my mind. And he was walking around. I didn't expect that person that I was going to meet to be him. And then we met and we talked, and I'm like, he doesn't look like somebody who was built out of nothing. And then I was amazed at what role technology played in your recovery. And we have his book outside in the bookshop. The thing that amazed me is the painstaking detail with which he has written every hospital he has been to, every treatment he got, every near-miss he had, and how accidentally he stumbled upon innovations. So I think this one detail went past people really quick. Tell a little bit about what you're wearing on your leg.
Ştiţi, când l-am auzi pe Simon -- vă rog să vă aşezaţi, vreau să vorbesc cu el doar o secundă -- după ce i-am citit cartea, am fost la Los Angeles să-l cunosc. Şi stăteam în acest restaurant, aşteptând să vină un om care să aibă evident ceva dificultăţi ... Nu ştiu ce era în mintea mea. Şi el se plimba pe acolo nu mă aşteptam ca persoana pe care urma să o cunosc să fie el. Şi apoi ne-am întâlnit şi am povestit, şi mă gândeam, el nu prea arată ca cineva care a fost construit din nimic. Apoi am fost uimită de ce rol important a jucat tehnologia în recuperarea ta. Avem şi cartea lui afară la librărie. Lucrul care m-a uimit pe mine e gradul de detaliu cu care a scris despre fiecare spital la care a fost, fiecare tratament pe care l-a primit, fiecare succes care aproape a fost eşec, şi cum a dat peste inovaţii în mod accidental. Cred că un detaliu a trecut pe lângă audienţă foarte repede. Spune-ne câte ceva despre ce porţi pe picior
Simon Lewis: I knew when I was timing this that there wouldn't be time for me to do anything about -- Well this is it. This is the control unit. And this records every single step I've taken for, ooh, five or six years now. And if I do this, probably the mic won't hear it. That little chirp followed by two chirps is now switched on. When I press it again, it'll chirp three times, and that'll mean that it's armed and ready to go. And that's my friend. I mean, I charge it every night. And it works. It works. And what I would love to add because I didn't have time ...
Simon Lewis: Am ştiut când mă cronometram că nu voi putea să vorbesc şi despre -- Deci iată-l aici. Aceasta este unitatea de control. Și ea înregistrează fiecare pas pe care l-am făcut de... 5 sau 6 ani deja. Şi dacă fac asta -- probabil microfonul nu aude -- acel mic ciripit urmat de două ciripituri înseamnă că e pornit. Când apăs iarăşi, ciripeşte de 3 ori, şi asta înseamnă că e armat şi gata de pornire. Şi el e prietenul meu. Adică, îl încarc în fiecare noapte. Şi funcţionează. Chiar funcţionează. Şi aş vrea să mai adaug pentru că nu am avut timp...
What does it do? Well actually, I'll show you down here. This down here, if the camera can see that, that is a small antenna. Underneath my heel, there is a sensor that detects when my foot leaves the ground -- what's called the heel lift. This thing blinks all the time; I'll leave it out, so you might be able to see it. But this is blinking all the time. It's sending signals in real time. And if you walk faster, if I walk faster, it detects what's called the time interval, which is the interval between each heel lift. And it accelerates the amount and level of the stimulation. The other things they've worked on -- I didn't have time to say this in my talk -- is they've restored functional hearing to thousands of deaf people.
Ce face? Păi, vă arăt aici jos. Aici jos, dacă se vede pe cameră, e o antenă mică. Sub călcâiul meu, e un senzor care detectează când piciorul meu se ridică de pe pământ -- ceea ce se numeşte ridicarea călcâiului. Chestia asta pâlpâie tot timpul; o las afară, poate o vedeţi. dar pâlpâie tot timpul. Trimite semnale în timp real. Şi dacă mergi mai repede, dacă eu merg mai repede, detectează intervalul de timp, dintre fiecare ridicare a călcâiului. Şi accelerează cantitatea şi nivelul de stimulare. Alte lucruri la care au lucrat -- nu am apucat să spun asta în discurs -- e că au redat auzul funcţional la mii de oameni surzi.
I could tell you the story: this was going to be an abandoned technology, but Alfred Mann met the doctor who was going to retire, [Dr. Schindler.] And he was going to retire -- all the technology was going to be lost, because not a single medical manufacturer would take it on because it was a small issue. But there's millions of deaf people in the world, and the Cochlear implant has given hearing to thousands of deaf people now. It works. And the other thing is they're working on artificial retinas for the blind. And this, this is the implantable generation. Because what I didn't say in my talk is this is actually exoskeletal. I should clarify that. Because the first generation is exoskeletal, it's wrapped around the leg, around the affected limb. I must tell you, they're an amazing -- there's a hundred people who work in that building -- engineers, scientists, and other team members -- all the time.
Aş putea să vă spun toată povestea: urma să fie o tehnologie abandonată, dar Alfred Mann a cunoscut aces medic care urma să se pensioneze, [Dr. Schindler] Şi el urma să se pensioneze -- toată tehnologia urma să se piardă, pentru că nici un producător medical nu vroia să o adopte întrucât era o problemă mică. Sunt milioane de oameni surzi în lume, şi implantul de cochilie a redat deja auzul la mii de oameni surzi deja. Funcţionează. Şi mai lucrează la retine articiale pentru orbi. Şi aceasta, e generaţia implantabilă. Pentru că ce nu am apucat să spun în discurs este că acesta e de fapt exo-scheletic. Ar trebui să clarific asta. Pentru că prima generaţie e exo-scheletică, e prinsă în jurul piciorului, în jurul membrului afectat. Trebuie să vă spun, sunt o echipă grozavă -- există câteva sute de oameni care lucrează în clădirea aia -- ingineri, oameni de ştiinţă, şi alţi membri ai echipei -- tot timpul.
Alfred Mann has set up this foundation to advance this research because he saw there's no way venture capital would come in for something like this. The audience is too small. You'd think, there's plenty of paralyzed people in the world, but the audience is too small, and the amount of research, the time it takes, the FDA clearances, the payback time is too long for V.C. to be interested. So he saw a need and he stepped in. He's a very, very remarkable man. He's done a lot of very cutting-edge science.
Alfred Mann a creat această fundaţie ca să înainteze această cercetare pentru că a văzut că fondurile private de investiţii nu se vor lansa niciodată în aşa ceva. Audienţa e prea mică. Ai zice că sunt destui oameni paralizaţi în lume, dar publicul e prea mic, şi cantitatea de cercetare, timpul necesar, aprobările de punere pe piaţă, timpul de recuperare al investiţiei e prea lung ca firmele de investiţie să fie interesate. Deci el a văzut o nevoie şi a intervenit. E un om remarcabil. A făcut foarte foarte multă cercetare de ultimă oră.
LP: So when you get a chance, spend some time with Simon. Thank you. Thank you.
LP: Deci când aveți ocazia, petreceți niște timp cu Simon. Mulțumesc. Mulțumesc.
(Applause)
(aplauze)