Πρόσφατα με απασχολούσαν πολύ τα παγκόσμια ζητήματα και πόσο άλλαξε ο κόσμος τα τελευταία 20, 30 ή 40 χρόνια. Πριν από 20 ή 30 χρόνια, αν μια κότα είχε γρίπη, φτερνιζόταν και πέθαινε σε ένα απομακρυσμένο χωριό στην Ανατολική Ασία θα ήταν τραγικό για την κότα και τους στενούς συγγενείς της αλλά νομίζω ότι θα ήταν κάπως απίθανο να φοβηθούμε μήπως προκληθεί παγκόσμια πανδημία και πεθάνουν εκατομμύρια άνθρωποι. Πριν από 20 ή 30 χρόνια, αν μια τράπεζα στη βόρεια Αμερική δάνειζε υπερβολικά ποσά σε κάποια άτομα που δεν μπορούσαν να τα ξεπληρώσουν και η τράπεζα χρεοκοπούσε, θα ήταν κακό για τον δανειστή και για τον δανειζόμενο, αλλά δεν φανταζόμασταν ότι θα έκανε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα να γονατίσει για περίπου μια δεκαετία.
I've been thinking a lot about the world recently and how it's changed over the last 20, 30, 40 years. Twenty or 30 years ago, if a chicken caught a cold and sneezed and died in a remote village in East Asia, it would have been a tragedy for the chicken and its closest relatives, but I don't think there was much possibility of us fearing a global pandemic and the deaths of millions. Twenty or 30 years ago, if a bank in North America lent too much money to some people who couldn't afford to pay it back and the bank went bust, that was bad for the lender and bad for the borrower, but we didn't imagine it would bring the global economic system to its knees for nearly a decade.
Αυτό ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Αυτό είναι το θαύμα που μας έδωσε τη δυνατότητα να μεταφέρουμε το σώμα και τις σκέψεις μας τις λέξεις μας, τις εικόνες μας, τις ιδέες μας, την εκπαίδευσή μας και τη γνώση μας σε όλον τον πλανήτη όλο και πιο γρήγορα και φθηνά. Έχει προκαλέσει αρκετά δεινά όπως αυτά που μόλις περιέγραψα όμως έχει φέρει και πολλά θετικά. Πολλοί από εμάς δεν είμαστε ενήμεροι για την τρομερή επιτυχία των Αναπτυξιακών Στόχων της Χιλιετίας, αρκετοί από τους οποίους έχουν επιτευχθεί αρκετά πριν να λήξει η προθεσμία. Αυτό αποδεικνύει ότι το ανθρώπινο είδος είναι ικανό να επιτύχει εξαιρετική πρόοδο εάν πραγματικά συνεργαστεί και προσπαθήσει σκληρά. Αλλά στις μέρες μας, για να το πω επιγραμματικά νιώθω ότι κατά κάποιο τρόπο η παγκοσμιοποίηση μας έχει αιφνιδιάσει και δεν ανταποκριθήκαμε άμεσα. Εάν δούμε το μειονέκτημα της παγκοσμιοποίησης θα λέγαμε ότι μερικές φορές είναι πραγματικά σαρωτική. Όλες οι μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σήμερα όπως η κλιματική αλλαγή και τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δημογραφικό πρόβλημα, η τρομοκρατία και οι πανδημίες, το εμπόριο ναρκωτικών, η σύγχρονη ανθρώπινη δουλεία, η αφάνιση ειδών, θα μπορούσα να συνεχίσω. Δεν κάνουμε μεγάλη πρόοδο σε αρκετές από αυτές τις προκλήσεις.
This is globalization. This is the miracle that has enabled us to transship our bodies and our minds and our words and our pictures and our ideas and our teaching and our learning around the planet ever faster and ever cheaper. It's brought a lot of bad stuff, like the stuff that I just described, but it's also brought a lot of good stuff. A lot of us are not aware of the extraordinary successes of the Millennium Development Goals, several of which have achieved their targets long before the due date. That proves that this species of humanity is capable of achieving extraordinary progress if it really acts together and it really tries hard. But if I had to put it in a nutshell these days, I sort of feel that globalization has taken us by surprise, and we've been slow to respond to it. If you look at the downside of globalization, it really does seem to be sometimes overwhelming. All of the grand challenges that we face today, like climate change and human rights and demographics and terrorism and pandemics and narco-trafficking and human slavery and species loss, I could go on, we're not making an awful lot of progress against an awful lot of those challenges.
Λοιπόν αυτή είναι, εν συντομία, η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε σήμερα σε αυτή την ενδιαφέρουσα καμπή της ιστορίας. Αυτό πρέπει σαφώς να είναι το επόμενο βήμα. Πρέπει κάπως να βάλουμε τα δυνατά μας και να ανακαλύψουμε τρόπους να παγκοσμιοποιήσουμε καλύτερα τις λύσεις προβλημάτων ώστε να μην γίνουμε απλά ένα είδος θύμα της παγκοσμιοποίησης των προβλημάτων.
So in a nutshell, that's the challenge that we all face today at this interesting point in history. That's clearly what we've got to do next. We've somehow got to get our act together and we've got to figure out how to globalize the solutions better so that we don't simply become a species which is the victim of the globalization of problems.
Γιατί σημειώνουμε πρόοδο με τόσο αργούς ρυθμούς; Ποια είναι η αιτία; Φυσικά υπάρχουν αρκετές αιτίες, αλλά ίσως η πρωταρχική είναι ότι ως είδος είμαστε ακόμη οργανωμένοι κατά τον ίδιο τρόπο οργάνωσης με 200 ή 300 χρόνια πριν. Έχει απομείνει μία υπερδύναμη στον πλανήτη και αυτή είναι τα 7 δις κάτοικοί της, εμείς που προκαλούμε αυτά τα προβλήματα. Παρεμπιπτόντως, τα ίδια 7 δισεκατομμύρια είναι και αυτοί που θα τα επιλύσουν. Πώς όμως είναι οργανωμένα αυτά τα 7 δισεκατομμύρια; Είναι οργανωμένα σε περίπου 200 έθνη-κράτη και τα έθνη έχουν κυβερνήσεις που θεσπίζουν νόμους και μας κάνουν να συμπεριφερόμαστε με ορισμένο τρόπο. Είναι ένα αρκετά αποτελεσματικό σύστημα, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στον τρόπο που έχουν θεσπιστεί οι νόμοι και στον τρόπο σκέψης αυτών των κυβερνήσεων που είναι απόλυτα λάθος για την επίλυση παγκόσμιων προβλημάτων διότι υπάρχει εσωστρέφεια. Οι πολιτικοί που ψηφίζουμε αλλά και αυτοί που δεν ψηφίζουμε, γενικά ασχολούνται με τις λεπτομέρειες και δε βλέπουν τα πράγματα από απόσταση. Κοιτάζουν προς τα «έσω», προσποιούνται και συμπεριφέρονται σαν να πιστεύουν ότι κάθε χώρα είναι ένα νησί που μπορεί να ζει καλά και ανεξάρτητα απ' όλα τα άλλα κράτη στον δικό της μικρό πλανήτη μέσα στο δικό της μικρό ηλιακό σύστημα. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν χώρες που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, χώρες που πολεμούν η μια την άλλη. Αυτή την εβδομάδα ή όποια άλλη εξετάσουμε θα δείτε ανθρώπους να αλληλοσκοτώνονται από χώρα σε χώρα, όμως ακόμη και όταν δεν συμβαίνει αυτό, υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ των χωρών, κάθε μία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την άλλη.
Why are we so slow at achieving these advances? What's the reason for it? Well, there are, of course, a number of reasons, but perhaps the primary reason is because we're still organized as a species in the same way that we were organized 200 or 300 years ago. There's one superpower left on the planet and that is the seven billion people, the seven billion of us who cause all these problems, the same seven billion, by the way, who will resolve them all. But how are those seven billion organized? They're still organized in 200 or so nation-states, and the nations have governments that make rules and cause us to behave in certain ways. And that's a pretty efficient system, but the problem is that the way that those laws are made and the way those governments think is absolutely wrong for the solution of global problems, because it all looks inwards. The politicians that we elect and the politicians we don't elect, on the whole, have minds that microscope. They don't have minds that telescope. They look in. They pretend, they behave, as if they believed that every country was an island that existed quite happily, independently of all the others on its own little planet in its own little solar system. This is the problem: countries competing against each other, countries fighting against each other. This week, as any week you care to look at, you'll find people actually trying to kill each other from country to country, but even when that's not going on, there's competition between countries, each one trying to shaft the next.
Αυτό ξεκάθαρα δεν είναι ένα καλό καθεστώς. Προφανώς πρέπει να το αλλάξουμε. Προφανώς πρέπει να βρούμε τρόπους να ενθαρρύνουμε τις χώρες να αρχίσουν να συνεργάζονται λίγο περισσότερο. Και γιατί δεν το κάνουν αυτό; Γιατί οι ηγέτες των χωρών επιμένουν στην εσωστρέφεια;
This is clearly not a good arrangement. We clearly need to change it. We clearly need to find ways of encouraging countries to start working together a little bit better. And why won't they do that? Why is it that our leaders still persist in looking inwards?
Ο πρώτος και πιο προφανής λόγος είναι επειδή αυτό τους ζητάμε να κάνουν. Αυτό τους λέμε να κάνουν. Όταν εκλέγουμε κυβερνήσεις ή όταν ανεχόμαστε μη εκλεγμένες κυβερνήσεις, ουσιαστικά, τους λέμε ότι αυτό που θέλουμε στην χώρα μας να μας προσφέρουν είναι ορισμένα πράγματα. Θέλουμε να μας προσφέρουν ευημερία, ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα, να εφαρμόσουν διαφάνεια, δικαιοσύνη όλα αυτά. Εάν δεν αρχίσουμε εμείς να ζητάμε από τις κυβερνήσεις μας να έχουν έστω και μια μικρή εξωστρέφεια, να εξετάζουν τα παγκόσμια προβλήματα που θα μας αφανίσουν όλους, εάν δεν τα λάβουμε υπόψη, δύσκολα θα μπορέσουμε να τους κατηγορήσουμε εάν συνεχίζουν να εφαρμόζουν πολιτική εσωστρέφειας, εάν η σκέψη τους περιορίζεται τοπικά αντί να είναι διορατική. Αυτός είναι και ο πρώτος λόγος που δεν γίνονται αλλαγές.
Well, the first and most obvious reason is because that's what we ask them to do. That's what we tell them to do. When we elect governments or when we tolerate unelected governments, we're effectively telling them that what we want is for them to deliver us in our country a certain number of things. We want them to deliver prosperity, growth, competitiveness, transparency, justice and all of those things. So unless we start asking our governments to think outside a little bit, to consider the global problems that will finish us all if we don't start considering them, then we can hardly blame them if what they carry on doing is looking inwards, if they still have minds that microscope rather than minds that telescope. That's the first reason why things tend not to change.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αυτές οι κυβερνήσεις, όπως όλοι μας, είναι πολιτισμικά ψυχοπαθείς. Δεν θέλω να φανώ αγενής, αλλά ξέρετε ποιον λέμε ψυχοπαθή. Είναι το άτομο που, δυστυχώς για τον ίδιο, δεν έχει την ικανότητα να συμπάσχει πραγματικά με άλλους ανθρώπους. Όταν κοιτάζουν γύρω τους δεν βλέπουν άλλους ανθρώπους με βαθιά, πλούσια, τρισδιάστατη προσωπική ζωή, με στόχους και φιλοδοξίες. Αυτό που βλέπουν είναι χάρτινες φιγούρες που είναι λυπηρό, δείχνει μοναξιά, αλλά ευτυχώς είναι πολύ σπάνιο.
The second reason is that these governments, just like all the rest of us, are cultural psychopaths. I don't mean to be rude, but you know what a psychopath is. A psychopath is a person who, unfortunately for him or her, lacks the ability to really empathize with other human beings. When they look around, they don't see other human beings with deep, rich, three-dimensional personal lives and aims and ambitions. What they see is cardboard cutouts, and it's very sad and it's very lonely, and it's very rare, fortunately.
Όμως οι περισσότεροι από εμάς, στην πραγματικότητα, δεν είμαστε και τόσο καλοί στη συναίσθηση; Φυσικά και δείχνουμε συναίσθηση όταν έχουμε να κάνουμε με άτομα που μας μοιάζουν εξωτερικά και περπατούν, μιλούν, τρώνε και προσεύχονται και φορούν ρούχα περίπου σαν και εμάς, όταν όμως δεν τα κάνουν αυτά, δεν ντύνονται όπως εμείς, δεν προσεύχονται όπως εμείς και δεν μιλούν όπως εμείς, δεν έχουμε και εμείς την τάση να τους βλέπουμε έστω και λίγο σαν χάρτινες φιγούρες; Αυτό πρέπει να αναρωτηθούμε. Πιστεύω ότι πρέπει συνεχώς να το έχουμε υπό έλεγχο. Είμαστε εμείς και οι πολιτικοί μας μέχρι κάποιο σημείο πολιτισμικά ψυχοπαθείς;
But actually, aren't most of us not really so very good at empathy? Oh sure, we're very good at empathy when it's a question of dealing with people who kind of look like us and kind of walk and talk and eat and pray and wear like us, but when it comes to people who don't do that, who don't quite dress like us and don't quite pray like us and don't quite talk like us, do we not also have a tendency to see them ever so slightly as cardboard cutouts too? And this is a question we need to ask ourselves. I think constantly we have to monitor it. Are we and our politicians to a degree cultural psychopaths?
Ο τρίτος λόγος δεν αξίζει καν να αναφερθεί επειδή είναι τόσο ανόητος, ωστόσο σε κυβερνήσεις υπάρχει η πεποίθηση ότι οι εγχώριες προτεραιότητες και η διεθνείς προτεραιότητες είναι ασυμβίβαστες και πάντα έτσι θα είναι. Αυτό είναι παραλογισμός! Δουλεύω ως σύμβουλος σε θέματα πολιτικής. Έχω περάσει τα τελευταία 15 περίπου χρόνια συμβουλεύοντας κυβερνήσεις παγκοσμίως, και όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω δει ούτε μία φορά ένα θέμα εσωτερικής πολιτικής που δεν μπορούσε να επιλυθεί πιο ευρηματικά, αποτελεσματικά και γρήγορα παρά μόνο εάν το θεωρήσουμε ένα διεθνές πρόβλημα και το εξετάσουμε σε διεθνές πλαίσιο συγκρίνοντας τι έχουν κάνει άλλοι φέρνοντας και άλλους στο θέμα, δουλεύοντας με εξωτερική βλέψη αντί να δουλεύουμε εσωτερικά.
The third reason is hardly worth mentioning because it's so silly, but there's a belief amongst governments that the domestic agenda and the international agenda are incompatible and always will be. This is just nonsense. In my day job, I'm a policy adviser. I've spent the last 15 years or so advising governments around the world, and in all of that time I have never once seen a single domestic policy issue that could not be more imaginatively, effectively and rapidly resolved than by treating it as an international problem, looking at the international context, comparing what others have done, bringing in others, working externally instead of working internally.
Έτσι πιθανόν να πείτε, ότι δεδομένων όλων αυτών, γιατί δεν υπάρχει αποτέλεσμα; Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τους πολιτικούς μας να αλλάξουν; Γιατί δεν μπορούμε να τους το απαιτήσουμε; Εγώ, όπως πολλοί άλλοι, περνάω πολύ χρόνο κάνοντας παράπονα για το πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τους ανθρώπους να αλλάξουν, όμως δεν πρέπει να γίνεται φασαρία γι' αυτό. Πρέπει απλώς να αποδεχτούμε ότι είμαστε ένα έμφυτα συντηρητικό είδος. Δεν μας αρέσουν οι αλλαγές. Αυτό συμβαίνει για πολύ λογικούς εξελικτικούς λόγους. Πιθανόν να μη βρισκόμασταν εδώ σήμερα εάν δεν αντιστεκόμασταν τόσο στις αλλαγές. Είναι πολύ απλό: Χιλιάδες χρόνια πριν ανακαλύψαμε ότι εάν συνεχίζαμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα δεν θα πεθαίναμε, επειδή ότι έχουμε ξανακάνει εξ' ορισμού δεν μας σκότωσε και με την προϋπόθεση ότι κάνουμε τα ίδια όλα θα πάνε καλά. Είναι πολύ λογικό να μην κάνεις κάτι καινούργιο διότι μπορεί να σκοτωθείς. Όμως, φυσικά, υπάρχουν εξαιρέσεις. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε πρόοδος. Μια ενδιαφέρουσα εξαίρεση είναι όταν μπορείς να δείξεις σε ανθρώπους ότι πιθανόν να έχουν κάποιο συμφέρον όταν δείχνοντας πίστη αλλάζουν έστω και λίγο.
And so you may say, well, given all of that, why then doesn't it work? Why can we not make our politicians change? Why can't we demand them? Well I, like a lot of us, spend a lot of time complaining about how hard it is to make people change, and I don't think we should fuss about it. I think we should just accept that we are an inherently conservative species. We don't like to change. It exists for very sensible evolutionary reasons. We probably wouldn't still be here today if we weren't so resistant to change. It's very simple: Many thousands of years ago, we discovered that if we carried on doing the same things, we wouldn't die, because the things that we've done before by definition didn't kill us, and therefore as long as we carry on doing them, we'll be okay, and it's very sensible not to do anything new, because it might kill you. But of course, there are exceptions to that. Otherwise, we'd never get anywhere. And one of the exceptions, the interesting exception, is when you can show to people that there might be some self-interest in them making that leap of faith and changing a little bit.
Έτσι πέρασα τα τελευταία 10 με 15 χρόνια προσπαθώντας να βρω εκείνο το στοιχείο που θα ενθάρρυνε όχι μόνο πολιτικούς αλλά επιχειρηματίες και το γενικό πληθυσμό όλους μας να έχουμε εξωστρεφή τρόπο σκέψης, να σκεφτόμαστε με βάση την συνολική εικόνα, να μην είμαστε συνεχώς εσωστρεφείς αλλά κάποτε και εξωστρεφείς. Τότε είναι που ανακάλυψα κάτι αρκετά σημαντικό. Το 2005 ξεκίνησα μια μελέτη που ονομάζεται Δείκτης Φήμης Χωρών, ο ΝΒΙ, και είναι μια ευρείας-κλίμακας δημοσκόπηση μεγάλου δείγματος του παγκόσμιου πληθυσμού που αντιπροσωπεύει περίπου 70 τοις εκατό του πληθυσμού του πλανήτη. Ξεκίνησα με μια σειρά από ερωτήσεις για το πώς αντιλαμβάνονται άλλες χώρες. Ο δείκτης ΝΒΙ με τα χρόνια έχει αναπτυχθεί σε μεγάλη βάση δεδομένων Έχει περίπου 200 δισεκατομμύρια στοιχεία και παρακολουθεί τη γνώμη απλών πολιτών για άλλες χώρες και γιατί έχουν αυτήν την άποψη. Γιατί το έκανα αυτό; Επειδή οι κυβερνήσεις που συμβουλεύω ενδιαφέρονται πολύ να μάθουν τι εικόνα παρουσιάζουν. Ξέρουν, εν μέρει επειδή τους ενθάρρυνα να το συνειδητοποιήσουν ότι οι χώρες εξαρτώνται κατά μεγάλο μέρος από τη φήμη τους για να επιβιώσουν και να προοδεύσουν στον κόσμο. Εάν μια χώρα έχει θαυμάσια θετική εικόνα όπως η Γερμανία, η Σουηδία και η Ελβετία όλα είναι εύκολα και φθηνά. Έχεις περισσότερο τουρισμό και επενδύσεις. Πωλούνται τα εγχώρια προϊόντα ακριβότερα. Εάν αντιθέτως έχετε μια χώρα με πολύ αδύναμη ή πολύ αρνητική εικόνα, όλα είναι δυσκολότερα και ακριβότερα. Έτσι οι κυβερνήσεις νοιάζονται απεγνωσμένα για την εικόνα της χώρας τους διότι άμεσα κάνει τη διαφορά στα χρήματα που μπορούν να βγάλουν, και αυτό υποσχέθηκαν στον λαό ότι επρόκειτο να του προσφέρουν.
So I've spent a lot of the last 10 or 15 years trying to find out what could be that self-interest that would encourage not just politicians but also businesses and general populations, all of us, to start to think a little more outwardly, to think in a bigger picture, not always to look inwards, sometimes to look outwards. And this is where I discovered something quite important. In 2005, I launched a study called the Nation Brands Index. What it is, it's a very large-scale study that polls a very large sample of the world's population, a sample that represents about 70 percent of the planet's population, and I started asking them a series of questions about how they perceive other countries. And the Nation Brands Index over the years has grown to be a very, very large database. It's about 200 billion data points tracking what ordinary people think about other countries and why. Why did I do this? Well, because the governments that I advise are very, very keen on knowing how they are regarded. They've known, partly because I've encouraged them to realize it, that countries depend enormously on their reputations in order to survive and prosper in the world. If a country has a great, positive image, like Germany has or Sweden or Switzerland, everything is easy and everything is cheap. You get more tourists. You get more investors. You sell your products more expensively. If, on the other hand, you have a country with a very weak or a very negative image, everything is difficult and everything is expensive. So governments care desperately about the image of their country, because it makes a direct difference to how much money they can make, and that's what they've promised their populations they're going to deliver.
Πριν από μερικά χρόνια σκέφτηκα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα, να παρατηρήσω τη γιγαντιαία βάση δεδομένων και να τη ρωτήσω, γιατί κάποιοι προτιμούν μία χώρα περισσότερο από μία άλλη; Το συμπέρασμα που βγήκε από τη βάση δεδομένων με έκανε να νιώσω απόλυτη κατάπληξη. Ήταν 6,8. Δεν έχω χρόνο να εξηγήσω με λεπτομέρεια. Ουσιαστικά αυτό που μου είπε ήταν - (Γέλια) (Χειροκρότημα) - ότι τα είδη των χωρών που προτιμούμε είναι οι καλές χώρες. Δεν θαυμάζουμε χώρες κυρίως επειδή είναι πλούσιες επειδή είναι ισχυρές, επιτυχημένες, επειδή είναι σύγχρονες ή επειδή είναι τεχνολογικά προηγμένες. Κυρίως θαυμάζουμε χώρες που είναι καλές. Τι εννοούμε όταν λέμε καλές; Εννοούμε χώρες που φαίνεται να συνεισφέρουν κάτι στον κόσμο που ζούμε, χώρες που πράγματι κάνουν τον κόσμο ασφαλέστερο ή καλύτερο ή πλουσιότερο ή δικαιότερο. Τέτοιες χώρες συμπαθούμε. Αυτή η ανακάλυψη είναι μεγάλης σημασίας - καταλαβαίνετε που το πάω - επειδή τετραγωνίζουμε τον κύκλο. Τώρα μπορώ να πω σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, και συχνά το κάνω, ότι για να τα πάει καλά πρέπει να κάνει το καλό. Εάν θέλετε να πουλάτε περισσότερα προϊόντα, να έχετε περισσότερες επενδύσεις, εάν θέλετε να γίνετε πιο ανταγωνιστικοί, τότε πρέπει να συμμορφωθείτε, διότι έτσι οι άνθρωποι θα σας σέβονται και θα θέλουν να κάνουν συναλλαγές μαζί σας και έτσι όσο περισσότερο συνεργάζεσαι τόσο πιο ανταγωνιστικός γίνεσαι.
So a couple of years ago, I thought I would take some time out and speak to that gigantic database and ask it, why do some people prefer one country more than another? And the answer that the database gave me completely staggered me. It was 6.8. I haven't got time to explain in detail. Basically what it told me was — (Laughter) (Applause) — the kinds of countries we prefer are good countries. We don't admire countries primarily because they're rich, because they're powerful, because they're successful, because they're modern, because they're technologically advanced. We primarily admire countries that are good. What do we mean by good? We mean countries that seem to contribute something to the world in which we live, countries that actually make the world safer or better or richer or fairer. Those are the countries we like. This is a discovery of significant importance — you see where I'm going — because it squares the circle. I can now say, and often do, to any government, in order to do well, you need to do good. If you want to sell more products, if you want to get more investment, if you want to become more competitive, then you need to start behaving, because that's why people will respect you and do business with you, and therefore, the more you collaborate, the more competitive you become.
Πρόκειται για μια αρκετά σημαντική ανακάλυψη που μόλις πραγματοποιήθηκε ένιωσα να μου έρχεται ένας άλλος δείκτης. Ορκίζομαι ότι όσο μεγαλώνω οι ιδέες μου γίνονται πιο απλές και πολύ πιο παιδιάστικες. Τον δείκτη αυτό τον ονόμασα ο «Δείκτης Καλής Χώρας», και κάνει αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος. Μετράει, ή τουλάχιστον προσπαθεί να μετρήσει ακριβώς πόσο κάθε χώρα στον πλανήτη συνεισφέρει όχι στο δικό της πληθυσμό αλλά στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. Περιέργως κανείς δεν είχε ποτέ σκεφτεί να μετρήσει κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Λοιπόν, εγώ και ο συνάδελφός μου Δρ Ρόμπερτ Γκόβερς περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων 2 ετών με τη βοήθεια αρκετών σοβαρών και έξυπνων ατόμων συγκεντρώσαμε όλα τα αξιόπιστα στοιχεία παγκόσμια ότι βρήκαμε σχετικά με τη συνεισφορά κάθε χώρας στον παγκόσμιο χάρτη.
This is quite an important discovery, and as soon as I discovered this, I felt another index coming on. I swear that as I get older, my ideas become simpler and more and more childish. This one is called the Good Country Index, and it does exactly what it says on the tin. It measures, or at least it tries to measure, exactly how much each country on Earth contributes not to its own population but to the rest of humanity. Bizarrely, nobody had ever thought of measuring this before. So my colleague Dr. Robert Govers and I have spent the best part of the last two years, with the help of a large number of very serious and clever people, cramming together all the reliable data in the world we could find about what countries give to the world.
Περιμένετε να σας πω ποια χώρα έρχεται πρώτη. Θα σας το πω, αλλά πρώτα θέλω να ξεκαθαρίσω ακριβώς τι εννοώ όταν λέω καλή χώρα. Δεν εννοώ ηθικά καλή. Όταν λέω ότι η χώρα τάδε είναι η καλυτερότερη χώρα στον πλανήτη και εννοώ καλυτερότερη και όχι άριστη. Η άριστη είναι κάτι διαφορετικό. Όταν μιλάμε για μια καλή χώρα, μπορεί να είναι καλή, καλύτερη και καλυτερότερη. Δεν είναι το ίδιο με την καλή, πιο καλή και στη συνέχεια άριστη. Η καλή χώρα απλά συμβάλλει περισσότερο στην ανθρωπότητα από οποιαδήποτε άλλη. Δεν αναφέρομαι στο πώς συμπεριφέρονται εντώς διότι αυτό μετριέται αλλού. Και ο νικητής είναι η Ιρλανδία. (Χειροκρότημα) Σύμφωνα με αυτές τις πληροφορίες καμία χώρα στη Γη, κατά κεφαλή πληθυσμού, ανά δολάριο του ΑΕΠ, δεν συνεισφέρει περισσότερο στον κόσμο που ζούμε, από την Ιρλανδία. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι πριν πάμε για ύπνο πρέπει όλοι μας τα τελευταία 15 δευτερόλεπτα πριν αποκοιμηθούμε η τελευταία μας σκέψη πρέπει να είναι, να πάρει, χαίρομαι που υπάρχει η Ιρλανδία! (Γέλια) Και αυτό - (Χειροκρότημα) - εν μέσω σοβαρής οικονομικής κρίσης, πιστεύω ότι είναι σημαντικό να διδαχτούμε από αυτό ότι εάν θυμάσαι τις διεθνείς σου υποχρεώσεις ενόσω προσπαθείς να ανοικοδομήσεις την οικονομία σου, τότε όντως έχεις πετύχει κάτι. Η Φινλανδία κατατάσσεται περίπου στην ίδια θέση. Ο μόνος λόγος που βρίσκεται κάτω από την Ιρλανδία είναι επειδή το χαμηλότερο ποσοστό της είναι χαμηλότερο από της Ιρλανδίας.
And you're waiting for me to tell you which one comes top. And I'm going to tell you, but first of all I want to tell you precisely what I mean when I say a good country. I do not mean morally good. When I say that Country X is the goodest country on Earth, and I mean goodest, I don't mean best. Best is something different. When you're talking about a good country, you can be good, gooder and goodest. It's not the same thing as good, better and best. This is a country which simply gives more to humanity than any other country. I don't talk about how they behave at home because that's measured elsewhere. And the winner is Ireland. (Applause) According to the data here, no country on Earth, per head of population, per dollar of GDP, contributes more to the world that we live in than Ireland. What does this mean? This means that as we go to sleep at night, all of us in the last 15 seconds before we drift off to sleep, our final thought should be, godammit, I'm glad that Ireland exists. (Laughter) And that — (Applause) — In the depths of a very severe economic recession, I think that there's a really important lesson there, that if you can remember your international obligations whilst you are trying to rebuild your own economy, that's really something. Finland ranks pretty much the same. The only reason why it's below Ireland is because its lowest score is lower than Ireland's lowest score.
Κάτι άλλο που παρατηρείτε στις 10 πρώτες χώρες είναι ότι όλες εκτός από τη Νέα Ζηλανδία είναι Δυτικοευρωπαϊκά έθνη. Επίσης είναι όλες πλούσιες. Αυτό μου προκάλεσε κατάθλιψη, επειδή ένα από τα στοιχεία που δεν ήθελα να ανακαλύψω με αυτό το δείκτη είναι ότι αποτελεί αποκλειστικά προνόμιο των πλούσιων χωρών να μπορούν να βοηθούν φτωχές χώρες. Όμως δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Μάλιστα εάν κοιτάξετε πιο κάτω στη λίστα, δεν έχω τη διαφάνεια εδώ, θα δείτε κάτι που με έκανε πράγματι πολύ χαρούμενο, ότι η Κένυα είναι στις πρώτες 30 χώρες και αυτό δείχνει κάτι πάρα πολύ σημαντικό: Ότι δεν είναι θέμα χρημάτων. Αφορά την στάση της χώρας. Είναι ζήτημα κουλτούρας. Πρόκειται για μια κυβέρνηση και για έναν λαό που νοιάζονται για τον υπόλοιπο κόσμο και έχουν τη φαντασία και το θάρρος να σκέφτονται και τους άλλους και όχι μόνο εγωιστικά.
Now the other thing you'll notice about the top 10 there is, of course, they're all, apart from New Zealand, Western European nations. They're also all rich. This depressed me, because one of the things that I did not want to discover with this index is that it's purely the province of rich countries to help poor countries. This is not what it's all about. And indeed, if you look further down the list, I don't have the slide here, you will see something that made me very happy indeed, that Kenya is in the top 30, and that demonstrates one very, very important thing. This is not about money. This is about attitude. This is about culture. This is about a government and a people that care about the rest of the world and have the imagination and the courage to think outwards instead of only thinking selfishly.
Θα περάσω γρήγορα τις άλλες διαφάνειες ώστε να δείτε κάποιες από τις χώρες στις χαμηλότερες θέσεις. Η Γερμανία είναι 13η, οι ΗΠΑ 21η το Μεξικό είναι στην 66η θέση και ακολουθούν κάποιες μεγάλες αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Ρωσία στην 95η και η Κίνα στην 107η θέση. Χώρες όπως η Κίνα, η Ρωσία και η Ινδία βρίσκονται το ίδιο χαμηλά στον δείκτη. Λοιπόν, κατά κάποιο τρόπο αυτό δεν εκπλήσσει. Έχουν περάσει αρκετό χρόνο τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύσσοντας την οικονομία τους, την κοινωνία τους και την πολιτική τους, αλλά ελπίζουμε ότι η δεύτερη φάση της ανάπτυξης θα είναι κατά κάποιο τρόπο πιο εξωστρεφής απ' ό,τι ήταν μέχρι τώρα η πρώτη φάση.
I'm going to whip through the other slides just so you can see some of the lower-lying countries. There's Germany at 13th, the U.S. comes 21st, Mexico comes 66th, and then we have some of the big developing countries, like Russia at 95th, China at 107th. Countries like China and Russia and India, which is down in the same part of the index, well, in some ways, it's not surprising. They've spent a great deal of time over the last decades building their own economy, building their own society and their own polity, but it is to be hoped that the second phase of their growth will be somewhat more outward-looking than the first phase has been so far.
Μετά θα μπορέσετε να αναλύσετε κάθε χώρα ως προς την ομάδα στοιχείων που την αποτελούν. Θα μπορείτε να το κάνετε αυτό από απόψε τα μεσάνυχτα στο www.goodcountry.org και να εξετάσετε κάθε χώρα ξεχωριστά. Μπορείτε να δείτε όλα τα στοιχεία στα σύνολα δεδομένων.
And then you can break down each country in terms of the actual datasets that build into it. I'll allow you to do that. From midnight tonight it's going to be on goodcountry.org, and you can look at the country. You can look right down to the level of the individual datasets.
Αυτός ήταν ο «Δείκτης της Καλής Χώρας». Για ποιο λόγο όμως υπάρχει; Υπάρχει διότι θέλω να δοκιμάσω να εισάγω την λέξη καλός ή να την επαναφέρω στη συζήτηση. Έχω βαρεθεί να ακούω για ανταγωνιστικές χώρες Έχω κουραστεί να ακούω για χώρες με ευμάρεια, πλούσιες, ταχύτατα αναπτυσσόμενες. Αρκετά πια με τις χαρούμενες χώρες επειδή, τελικά, και αυτό ακόμη είναι εγωιστικό. Πάλι αφορά τον εαυτό μας και εάν συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας έχουμε μπλέξει πολύ άσχημα. Νομίζω ότι όλοι ξέρουμε τι είναι αυτό που θέλουμε να ακούμε. Θέλουμε να ακούμε για καλές χώρες και γι' αυτό θέλω να σας ζητήσω μια χάρη. Δεν ζητάω πολλά. Ίσως να σας φανεί εύκολο και μπορεί ακόμη να το βρείτε απολαυστικό, ακόμη και χρήσιμο να το κάνετε και αυτό είναι απλά να αρχίσετε να χρησιμοποιείται την λέξη «καλός» σε αυτό το πλαίσιο. Όταν σκέφτεστε τη χώρα σας. Όταν σκέφτεστε τις χώρες άλλων ανθρώπων. Όταν σκέφτεστε εταιρίες. Όταν μιλάτε για τον κόσμο στον οποίο ζούμε σήμερα. αρχίστε να χρησιμοποιείται αυτή τη λέξη με τον τρόπο που σας εξήγησα απόψε. Όχι καλός ως το αντίθετο του κακός επειδή είναι μια αντιπαράθεση που δεν τελειώνει ποτέ. Καλός ως το αντίθετο του εγωιστής, καλή να θεωρείται η χώρα που μας σκέφτεται όλους. Αυτό θα ήθελα να κάνετε, και θα ήθελα να το χρησιμοποιήσετε ως μέτρο σύγκρισης των πολιτικών σας. Όταν τους εκλέγετε, όταν τους επανεκλέγετε όταν τους ψηφίζετε, όταν ακούτε όσα σας προσφέρουν, χρησιμοποιήστε τη λέξη «καλός» και αναρωτηθείτε, «Αυτό θα έκανε μια καλή χώρα;» Και εάν η απάντηση είναι αρνητική να είστε καχύποπτοι. Αναρωτηθείτε, είναι αυτή η συμπεριφορά της χώρας μου; Θέλω να κατάγομαι από μια χώρα που η κυβέρνηση εξ΄ονόματός μου ενεργεί με τέτοιο τρόπο; Ή μήπως, από την άλλη μεριά προτιμώ την ιδέα να περιφέρομαι στον κόσμο με το κεφάλι ψηλά και να σκέφτομαι: Ναι, νιώθω περηφάνια που κατάγομαι από μια καλή χώρα! Τότε θα είστε ευπρόσδεκτοι παντού! Και όλοι στα τελευταία 15 δευτερόλεπτα πριν αποκοιμηθούν τη νύχτα θα λένε, «Θεέ μου, πόσο χαίρομαι που υπάρχει εκείνη η χώρα».
Now that's the Good Country Index. What's it there for? Well, it's there really because I want to try to introduce this word, or reintroduce this word, into the discourse. I've had enough hearing about competitive countries. I've had enough hearing about prosperous, wealthy, fast-growing countries. I've even had enough hearing about happy countries because in the end that's still selfish. That's still about us, and if we carry on thinking about us, we are in deep, deep trouble. I think we all know what it is that we want to hear about. We want to hear about good countries, and so I want to ask you all a favor. I'm not asking a lot. It's something that you might find easy to do and you might even find enjoyable and even helpful to do, and that's simply to start using the word "good" in this context. When you think about your own country, when you think about other people's countries, when you think about companies, when you talk about the world that we live in today, start using that word in the way that I've talked about this evening. Not good, the opposite of bad, because that's an argument that never finishes. Good, the opposite of selfish, good being a country that thinks about all of us. That's what I would like you to do, and I'd like you to use it as a stick with which to beat your politicians. When you elect them, when you reelect them, when you vote for them, when you listen to what they're offering you, use that word, "good," and ask yourself, "Is that what a good country would do?" And if the answer is no, be very suspicious. Ask yourself, is that the behavior of my country? Do I want to come from a country where the government, in my name, is doing things like that? Or do I, on the other hand, prefer the idea of walking around the world with my head held high thinking, "Yeah, I'm proud to come from a good country"? And everybody will welcome you. And everybody in the last 15 seconds before they drift off to sleep at night will say, "Gosh, I'm glad that person's country exists."
Στην τελική, αυτό πιστεύω θα επιφέρει την αλλαγή! Η λέξη «καλός» και ο αριθμός 6,8 και η ανακάλυψη που κρύβεται πίσω από αυτό έχουν αλλάξει τη ζωή μου. Πιστεύω ότι μπορούν να αλλάξουν και τη δική σας ζωή. και πιστεύω ότι μπορούμε να να τα χρησιμοποιήσουμε για να αλλάξουμε τη συμπεριφορά των πολιτικών και των εταιριών μας και έτσι να αλλάξουμε τον κόσμο. Έχω αλλάξει τρόπο σκέψης σχετικά με την πατρίδα μου από τότε που τα σκέφτομαι αυτά. Παλιά, νόμιζα ότι ήθελα να ζω σε μια πλούσια χώρα και μετά νόμιζα ότι ήθελα να ζω σε μια ευτυχισμένη χώρα αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν αρκεί. Δεν θέλω να ζω σε μια πλούσια χώρα. Δεν θέλω να ζω σε μια ταχέως αναπτυσσόμενη χώρα ή μια χώρα που είναι ανταγωνιστική. Θέλω να ζω σε μια καλή χώρα, και πραγματικά ελπίζω να θέλετε και εσείς το ίδιο.
Ultimately, that, I think, is what will make the change. That word, "good," and the number 6.8 and the discovery that's behind it have changed my life. I think they can change your life, and I think we can use it to change the way that our politicians and our companies behave, and in doing so, we can change the world. I've started thinking very differently about my own country since I've been thinking about these things. I used to think that I wanted to live in a rich country, and then I started thinking I wanted to live in a happy country, but I began to realize, it's not enough. I don't want to live in a rich country. I don't want to live in a fast-growing or competitive country. I want to live in a good country, and I so, so hope that you do too.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)